ตอนที่ 747

ต่อสู้ชี้ชะตา!

ในที่สุด การต่อสู้ชี้ชะตาก็ได้เริ่มขึ้น!

เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในท้องฟ้าและพื้นดิน สวรรค์มืดสลัวดูเลือนลาง สายลมส่งเสียงกรีดร้องระงม สำนักเซี่ยเยาเป็นจุดศูนย์กลาง และถูกล้อมรอบด้วยทะเลแห่งผู้ฝึกตน ที่กำลังปลดปล่อยวิชาเวท จนทำให้เกิดเป็นระลอกคลื่นขนาดใหญ่ พื้นดินถูกบดขยี้ อากาศแตกกระจายไป ราวกับว่าวันสิ้นโลกได้มาถึงแล้ว

ผู้ฝึกตนมากกว่าหนึ่งแสนคน กระจายออกไปทั่วทั้งสนามรบอย่างบ้าคลั่ง พุ่งตรงไปยังศิษย์สำนักเซี่ยเยาที่ถูกปิดล้อมไว้อยู่ตลอดเวลา ศิษย์สำนักเซี่ยเยากล้ำกลืนฝืนทนจนถึงขีดจำกัด และตอนนี้ความดุร้ายของพวกมันก็ระเบิดออก

“สังหารพวกมัน!!” ศิษย์สำนักเซี่ยเยานับหมื่นคน และผู้ฝึกตนฝ่ายศัตรูหนึ่งแสนกว่าคน ถึงแม้ว่าพวกมันจะมีจำนวนคนที่น้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่พวกมันก็ไม่ลังเลที่จะบุกตะลุยเข้าไปในการต่อสู้ที่นองเลือดนี้

นี่เป็นสำนักของพวกมัน และสงครามครั้งนี้ก็กำลังเกิดขึ้นเพื่อกวาดล้างพวกมันไป โดยไม่ปล่อยให้ใครคนใดคนหนึ่งในพวกมันมีชีวิตรอดไปได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกมันก็ต้องทำให้ศัตรูบางคนไปสู่ปรภพพร้อมกันด้วย!

หรือบางที…พวกมันอาจจะสามารถสังหารจนมีโอกาสรอดชีวิตไปก็เป็นได้

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกาย ขณะที่ล่าถอยกลับไปยังหุบเขาเจ้าสำนักน้อย สวี่ชิงตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อเขาร่อนลงไปอยู่ที่เบื้องหน้านาง แต่เมื่อนางเห็นเขา ก็สูดหายใจเข้าไปลึกๆ และจ้องมองมาด้วยสายตาที่อ่อนโยน

เขาโอบกอดนางไว้ จากนั้นก็มองขึ้นไปยังกองกำลังศัตรูมากมายที่กำลังพุ่งตรงมา เขามองไปขณะที่ศิษย์สำนักเซี่ยเยาพุ่งตรงเข้าไปต่อสู้อย่างบ้าคลั่ง และในที่สุด การต่อสู้ชี้ชะตาก็เริ่มขึ้น

“ท่านกลัวหรือไม่?” เขาถามสวี่ชิงอย่างอ่อนโยน

“ไม่” นางกล่าวตอบพร้อมกับหัวเราะเสียงแผ่วเบา

ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวลอยตัวอยู่กลางอากาศ ดวงตาสาดประกาย ยกมือขึ้น ทำให้กระบี่ไม้หมุนวนอยู่รอบๆ ตัว ขณะที่พื้นฐานฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าของมันพุ่งขึ้นไป จากนั้น มันก็กลายเป็นริ้วแสงพุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดเซียนเทียม

หุ่นเชิดเข้าต่อสู้กับมันในทันที และเสียงระเบิดก็ดังก้องออกไป ส่งผลให้เกิดเป็นระลอกคลื่นกระจายออกไปทั่วทุกทิศทางอย่างไร้ขอบเขต นี่กลายเป็นสนามรบที่สาม สนามรบที่สองเกิดขึ้นในจุดที่ปรมาจารย์อสูรโลหิตกำลังต่อสู้อยู่

บนพื้นดินที่ด้านล่าง เริ่มมีการเข่นฆ่าสังหารกัน เสียงตะโกนดังก้องออกไป ตามมาด้วยเสียงการฆ่าฟัน ศิษย์สำนักเซี่ยเยากำลังตกอยู่ในความบ้าคลั่ง ทุ่มสุดกำลัง ถึงแม้จะต้องได้รับบาดเจ็บ หรือต้องเผาไหม้พลังชีวิตไปก็ตามที เมื่อพวกมันได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสมากเกินไป พวกมันก็จะยิ้มอย่างขมขื่น และจากนั้นก็ทำการระเบิดตนเอง

เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในสนามรบ ขณะที่ศิษย์สำนักเซี่ยเยาสังหารศัตรูด้วยความดุร้ายป่าเถื่อนและบ้าคลั่ง

ศิษย์สำนักเซี่ยเยาผู้หนึ่งซึ่งมีพื้นฐานฝึกตนอยู่ที่ขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง ถูกระเบิดอย่างสาหัส จึงใช้พลังครั้งสุดท้ายของมันพุ่งตรงไป และกัดลงไปบนลำคอของคู่ต่อสู้ ฉีกกระชากก้อนเนื้อขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยโลหิตออกมา ขณะที่คู่ต่อสู้ของมันแผดร้องอย่างโหยหวน ศิษย์สำนักเซี่ยเยาผู้นั้นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่งและจากนั้นก็ทำการระเบิดตนเองไป

ศิษย์สำนักเซี่ยเยาคนอื่นๆ ปลดปล่อยวิชาต้องห้ามออกมา ร่างกายและพื้นฐานฝึกตนทั้งหมดของมัน แม้แต่วิญญาณ ได้กลายเป็นหยดโลหิต แทงทะลุเข้าไปที่หน้าผากของคู่ต่อสู้หลายคน หลังจากที่สังหารไปแปดคนตามลำดับ มันก็ระเบิดออก

อำมหิตโหดเหี้ยม!

เนื่องจากการต่อสู้อย่างบ้าระห่ำของสำนักเซี่ยเยา ศัตรูทั้งแสนกว่าคนต่างก็ถูกสกัดไว้ที่ด้านนอกของภูเขา ไม่อาจจะเข้าไปที่ด้านในของสำนักได้แม้แต่ครึ่งก้าว การสังหารอย่างโหดร้ายที่เกิดขึ้นโดยสำนักเซี่ยเยา ทำให้คู่ต่อสู้สั่นสะท้านใจไปตามๆ กัน

ในช่วงเวลาสั้นๆ สำนักเซี่ยเยาสูญเสียผู้ฝึกตนไปมากกว่าหนึ่งหมื่นคน อย่างไรก็ตามกองกำลังของศัตรูก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนออกมามากกว่าสองหมื่นคนที่ถูกสังหารไป!

เมิ่งฮ่าวไม่ได้เข้าไปร่วมการต่อสู้ แต่ยืนอยู่ที่ด้านนอกของหุบเขาเจ้าสำนักน้อย ห้อมล้อมไปด้วยศิษย์สำนักเซี่ยเยา เฝ้าสังเกตดูการต่อสู้อย่างเงียบๆ สำหรับศิษย์คนอื่นๆ เจ้าสำนักน้อยของพวกมันได้จ่ายค่าตอบแทนมาอย่างเพียงพอแล้ว ตอนนี้…ถึงเวลาของพวกมันแล้ว

สูงขึ้นไปในกลางอากาศ ร่างจำแลงของเซียนรุ่งอรุณเริ่มสาดประกายเจิดจ้าขึ้น ดอกปี่อ้านภาพลวงตาที่อยู่ด้านหลังนาง แทบจะมีตัวตนขึ้นมาจริงๆ ตอนนี้นางกำลังพึ่งพาความแข็งแกร่งของตนเอง เพื่อตรึงร่างจำแลงของปรมาจารย์อสูรโลหิตไว้

เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่คนทั้งสองโจมตีซึ่งกันและกัน สำหรับปรมาจารย์ผมแดงสำนักจินหาน และปรมาจารย์รุ่นสามตระกูลหลี่ พวกมันวนไปมาเป็นวงกลมอยู่รอบๆ บริเวณนั้น สอดมือเข้าไปในการต่อสู้เป็นระยะ แต่ส่วนใหญ่จะทำการติดตั้งค่ายกลเวทขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้ปรมาจารย์อสูรโลหิตพุ่งทะลวงหลบหนีจากไป

ตรงสนามรบอีกแห่ง ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวกำลังต่อสู้กับหุ่นเชิดเซียนเทียม ตอนนี้แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์ชุดเขียวกำลังบังคับหุ่นเชิดอยู่ ด้วยรังสีสังหารและความแข็งแกร่งอันน่าเหลือเชื่อของหุ่นเชิด ทำให้ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวค่อยๆ ถอยไปด้านหลังอย่างช้าๆ

ช่องว่างระหว่างขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าและเซียนเทียมช่างกว้างใหญ่เป็นอย่างยิ่ง!

โชคดีที่ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวมีกระบี่ไม้แห่งกาลเวลา และวิญญาณเซียนอยู่ภายในร่าง ทำให้สามารถยืนหยัดต่อต้านได้

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าใครก็พอจะมองออกว่าในที่สุด สำนักเซี่ยเยา…จะต้องพ่ายแพ้

“ตาย!” ผู้ฝึกตนฝ่ายศัตรูมากกว่าแสนคนแผดร้อง ขณะที่เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นอีกครั้ง ในท่ามกลางการต่อสู้ทั้งหมด สามารถมองเห็นหุ่นเชิดของสำนักจินหานพร้อมกับกลิ่นอายค้นหาเต๋า ดวงตามันแวบขึ้นขณะที่พุ่งเข้าไปในฝูงชนด้วยความระมัดระวังตัว

ผู้ฝึกตนที่ก่อตัวกันขึ้นเป็นหุ่นเชิดสำนักจินหานนี้ ต่างก็หวาดกลัวต่อเมิ่งฮ่าวอย่างแท้จริง พวกมันได้แต่มองไปอย่างที่ไม่อาจจะทำอะไรได้ ขณะที่ผู้แข็งแกร่งขั้นต้นค้นหาเต๋าแห่งสำนักอีเจี้ยนถูกสังหารไป และปรมาจารย์ตระกูลหลี่ก็ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส จากนั้นก็เป็นปรมาจารย์ชุดเขียว ซึ่งเป็นคนที่พวกมันไม่อาจจะต่อสู้ด้วยได้แม้แต่น้อย

พวกมันอยากจะหลบหนีไปนานแล้ว แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ในสงครามครั้งนี้

ขณะที่หุ่นเชิดสำนักจินหานเริ่มรุกคืบเข้ามา ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็เริ่มแวบขึ้นด้วยความเย็นเยียบราวน้ำแข็ง เขามองไปยังหุ่นเชิด ขณะที่ทำเช่นนั้น มันก็หยุดชะงักนิ่ง

เมิ่งฮ่าวมองลงไปยังสวี่ชิง และเริ่มพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “วันนี้ข้าจะไปสังหารผู้คนอีกมากมาย ถ้าท่านไม่ต้องการจะเห็นโลหิต ก็ให้หลับตาลง”

สวี่ชิงมองขึ้นไปยังเขาด้วยสีหน้าอ่อนโยน จากนั้นก็หลับตาลง

ด้วยการโอบกอดสวี่ชิงไว้แน่นอยู่ในวงแขนข้างหนึ่ง เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดชายแขนเสื้อ ทำให้รถศึกปรากฏขึ้น เขาก้าวเข้าไปข้างใน และรถศึกก็เริ่มสาดประกายด้วยแสงเจิดจ้า สัตว์อสูรมากมายปรากฏขึ้นอย่างน่ามหัศจรรย์ และส่งเสียงแผดร้องคำรามขณะที่พวกมันเริ่มฉุดดึงรถศึกให้พุ่งไปข้างหน้า

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ในรถศึก สวี่ชิงอยู่ข้างกาย ตอนนี้เขาได้ปรากฏกายขึ้นใหม่ในสนามรบ อีกครั้งที่เขากลายเป็นจุดรวมความสนใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากล่าวออกไป ได้ถูกคนอื่นๆ สังเกตเห็น และจะมีผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวมทั้งหมดในสนามรบ

ตูม!

รถศึกพุ่งเข้าไปในกลุ่มคน และพวกมันก็ถูกสังหารไปในทันที เพียงชั่วพริบตา เส้นทางโลหิตก็ถูกสร้างขึ้นมาทั่วทั้งสนามรบ

เสียงแผดร้องอย่างโหยหวนดังเต็มอยู่ในอากาศอย่างต่อเนื่อง ใครก็ตามที่ถูกกระแทกโดยรถศึกของเมิ่งฮ่าวก็จะตายไปพร้อมกับโลหิตที่กระจายออกมา ในที่สุดรถศึกก็กลายเป็นสีโลหิตไปทั้งคัน

ใบหน้า, เส้นผม และเสื้อผ้าของเมิ่งฮ่าว ต่างก็ชุ่มโชกไปด้วยโลหิตเช่นเดียวกัน แต่เขาก็ไม่สนใจ ดวงตาเย็นชาและโหดเหี้ยม ขณะที่โบกสะบัดมือ ทำให้ขุนเขาที่เก้า รวมทั้งกระแสน้ำวนระดับสี่ของเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตปรากฏขึ้น

เขาไม่ได้เป็นนักศึกษาเหมือนกับที่เคยเป็น ทั้งไม่ใช่เมิ่งฮ่าวแห่งดินแดนด้านใต้คนเดิมอีกต่อไป หลังจากที่เข้าสังกัดสำนักเซี่ยเยา จิตใจเขาก็เริ่มเต็มไปด้วยความต้องการเข่นฆ่าอย่างที่ไม่เคยรู้จักพอ

ความต้องการเข่นฆ่าเช่นนั้นคือปีศาจภายในจิตใจของเขา!

เนื่องจากถูกปีศาจเข้าสิงจิตใจ ทำให้เขาเข้าไปสู่วิถีมารทำการสังหารอย่างโหดเหี้ยม!

เมิ่งฮ่าวเงยหน้าขึ้น และกู่ร้องออกมา ขณะที่รถศึกพุ่งตรงไป ครั้งนี้เขาพุ่งตรงไปยังหุ่นเชิดสำนักจินหาน สีหน้าของหุ่นเชิดสลดลง พุ่งถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว มันขยับมือร่ายเวท ทำให้ประกายดาบและกระบี่หมุนคว้างตรงมายังเมิ่งฮ่าว

ตูม!

เมิ่งฮ่าวไม่ได้หลบเลี่ยง รถศึกพุ่งกระแทกตรงไป บดขยี้ดาบและกระบี่ที่ใกล้เข้ามาราวกับเป็นหญ้าแห้ง พุ่งตรงเข้าไปยังหุ่นเชิดต่อไป

เสียงระเบิดดังก้องขึ้นมาอีกครั้ง และเสียงปะทุก็ได้ยินมาจากหุ่นเชิด ขณะที่รอยร้าวปรากฏขึ้นไปทั่วร่างของมัน มันล่าถอยออกไปอีกครั้ง โบกสะบัดมือทำให้กระบี่อันยิ่งใหญ่สีทองปรากฏขึ้น จากนั้นก็ตวัดกรีดลงมายังเมิ่งฮ่าว

เมิ่งฮ่าวแค่นเสียงอย่างเย็นชา กำมือขวาเป็นหมัดจนแน่น และต่อยออกไป

ทันทีที่หมัดของเขากระแทกเข้าไปยังกระบี่อันยิ่งใหญ่ รอยแตกร้าวก็กระจายออกไปทั่วทั้งตัวกระบี่ และมันก็ระเบิดออกเป็นชิ้นๆ เมื่อสูญเสียกระบี่ไป หุ่นเชิดสำนักจินหานก็มีท่าทางสิ้นหวัง มันไม่อาจจะหลบเลี่ยงรถศึกไปได้ ถูกกระแทกเข้าไปอย่างเต็มแรง

เสียงระเบิดได้ยินมา ขณะที่หุ่นเชิดสำนักจินหานแตกกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย กลายเป็นสี่ผู้ฝึกตนขั้นตัดวิญญาณ ทุกคนต่างก็กระอักโลหิตออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกมันกำลังจะหลบหนีจากไป แต่ก็พบว่ากระแสน้ำวนระดับสี่ของเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตกำลังรอพวกมันอยู่

กระแสน้ำวนส่งเสียงดังกระหึ่ม ไม่มีแม้แต่คนเดียวจากพวกมันทั้งสี่ที่จะสามารถหลบหนีไปได้ พวกมันถูกโอบล้อมด้วยกระแสน้ำวน และร่างกายก็เริ่มแห้งเหี่ยวลงไป พื้นฐานฝึกตนของพวกมันถูกดูดออกไป แม้แต่ผู้ฝึกตนขี้นต้นค้นหาเต๋าก็ยังไม่อาจจะหลบหนีออกไปจากกระแสน้ำวนนี้ได้ แล้วคนทั้งสี่…จะหลบหนีจากความตายนี้ไปได้อย่างไร!?

ตูม!

ร่างพวกมันระเบิดออก พื้นฐานฝึกตนของพวกมันหายไป แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของพวกมันลอยออกไป ขณะที่ธวัชสามแฉกปรากฏขึ้นเพื่อกวาดต้อนพวกมันขึ้นไป

แต่น่าเสียดายที่ชัยชนะเล็กๆ นี้ ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงคลื่นแห่งสงครามทั้งหมดได้ ในเวลาเดียวกับที่เมิ่งฮ่าวพิชิตหุ่นเชิดสำนักจินหาน เสียงระเบิดก็ได้ยินมาจากกลางอากาศที่อยู่สูงขึ้นไป ขณะที่ร่างจริงที่สองของเขากระอักโลหิตออกมา และล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

หุ่นเชิดเซียนเทียม ภายใต้การควบคุมของปรมาจารย์ชุดเขียว กระจายพลังอันน่าเหลือเชื่อออกมา ปราณเซียนพลุ่งพล่านปั่นป่วน และอากาศรอบๆ ตัวมันก็แตกกระจายไป กฎแห่งธรรมชาติโค้งคำนับให้กับมัน ราวกับว่ามันคือราชันอันยิ่งใหญ่

“สำนักเซี่ยเยา! วันนี้พวกเจ้าต้องถูกกำจัดไป!” ชายชราชุดเขียวที่อยู่ภายในหุ่นเชิดเซียนเทียมร้องตะโกนออกมา พร้อมกับน้ำเสียงที่เจือปนไปด้วยรังสีสังหาร “เจ้าเด็กน้อยเมิ่งฮ่าว เจ้าต้องตายอย่างแน่นอนในวันนี้!”

หุ่นเชิดขนาดใหญ่แวบขึ้น ทันใดนั้นก็เปลี่ยนทิศทางการโจมตี ไม่ใช่ร่างจริงที่สอง แต่เป็นเมิ่งฮ่าว

รังสีสังหารเมิ่งฮ่าวเต็มอยู่ในอากาศ แต่เขาก็ตระหนักดีถึงช่องว่างพลังระหว่างเขาและหุ่นเชิดนั้น รถศึกส่งเสียงดังกระหึ่มขณะที่ล่าถอยออกไป แต่โชคร้ายที่หุ่นเชิดเซียนเทียม ไม่เพียงแต่จะเฝ้าไล่ตามเขาไปอย่างต่อเนื่องเท่านั้น มันยังได้เร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีกด้วย ทำให้ใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ!

ดูเหมือนว่าจะไม่มีสถานที่ใดๆ ให้เมิ่งฮ่าวหลบหนีไปได้ หุ่นเชิดเซียนเทียมจะไล่ตามเขาไป ไม่ว่าเขาจะไปยังที่แห่งใดก็ตามที!

ร่างจริงที่สองของเขาแวบขึ้นและพุ่งตรงมา อย่างไรก็ตาม เมิ่งฮ่าวรู้ว่าไม่มีที่ใดที่เขาจะหลบหนีไปได้ ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มอย่างน่ากลัวขึ้น จากนั้นก็หยุดชะงักนิ่ง ยกมือขวาขึ้นมา และเวทยิ่งใหญ่อสูรโลหิตก็ปรากฏ ตามมาด้วยขุนเขาที่เก้า, ไข่มุกดำขาว และความสามารถศักดิ์สิทธิ์เซียนโลหิต!

เขายังได้เรียกตัวอักษร ‘มอดไหม้’ และเรียกร่างจำแลงโลหิตตระกูลจี้ จากสนามรบที่ด้านล่างมาอีกด้วย นอกจากนี้ก็ยังมีดอกปี่อ้านเบ่งบานอยู่ที่ด้านหลัง กำลังส่ายไหวไปมาอย่างดุร้าย

และในที่สุด…เขาก็กำมือขวาเป็นหมัด!

สำหรับร่างจริงที่สอง มันรวบรวมพื้นฐานฝึกตนขั้นสูงสุดค้นหาเต๋าขึ้นเพื่อปลดปล่อยเวทหนึ่งตะวันประชันฟ้าออกมา!

เมื่อรวมกับกระบี่ไม้แห่งกาลเวลา สายน้ำแห่งพลังกาลเวลาเจ็ดหมื่นปี และทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อก่อตัวเป็นการโจมตีอันทรงพลังมากที่สุด เท่าที่เมิ่งฮ่าวสามารถปลดปล่อยออกมาได้ในตอนนี้

เขากำลังต่อสู้กับเซียนเทียม!

ทั่วทั้งสนามรบสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!

เสียงระเบิดอย่างน่าตกใจดังก้องออกไป ทำให้ผู้คนมากมายในสนามรบต้องหันหน้ามามอง อากาศแตกกระจายไป และหุ่นเชิดเซียนเทียมไม่เพียงแต่ต้องหยุดชะงักนิ่งเท่านั้น มันยังได้ล่าถอยออกไปถึงสามก้าว!

ร่างจริงที่สองของเมิ่งฮ่าวกระอักโลหิตออกมากองโต และลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลัง สำหรับตัวเมิ่งฮ่าวเอง ก็กระอักโลหิตออกมาด้วยเช่นเดียวกัน แต่ร่างเขาก็ไม่ได้พังทลายลงไป อันเนื่องมาจากการปกป้องจากรถศึก รถศึกสั่นไปมา และปราณแห่งเซียนชี้ทางก็หายไป ทำให้รถศึกหายไปด้วยเช่นกัน

เมิ่งฮ่าวโอบกอดสวี่ชิงไว้แน่นขณะที่เขาหลบหนีไป เมื่อมองกลับไปที่ด้านหลัง ก็เห็นหุ่นเชิดเซียนเทียมกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และพุ่งตรงมาพร้อมกับรังสีสังหารที่กระจายออกมา

“จงตายไปให้กับข้า!” หุ่นเชิดแผดร้อง ยกมือขวาขึ้นมา อย่างน่าตกใจยิ่ง แสงหลากสีปรากฏขึ้น ปราณเซียนที่กำลังหมุนวนไปมา กลายเป็นดอกบัวเซียน ดอกบัวกระพริบแสง และแรงกดดันขนาดใหญ่ก็ส่งเสียงกระหึ่มออกไป

ในตอนนี้เองที่…

สูงขึ้นไปในกลางอากาศ ร่างจำแลงของปรมาจารย์อสูรโลหิต ซึ่งกำลังต่อสู้อยู่กับเซียนรุ่งอรุณ ทันใดนั้นก็ถอนหายใจออกมา จากนั้นก็หันหลังและหายตัวไป

ในเวลาเดียวกันนั้น ในถ้ำของภูเขาอสูรโลหิต ปรมาจารย์อสูรโลหิตในชุดเกราะ ซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ในสระโลหิต จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้นมาในทันที และกระจายแสงสีโลหิตออกมา