บทที่ 925 ต่อกร

พลังดวงตาซ้ายสามารถจำลองภาพเหตุการณ์ที่เก็บรวบรวมไว้ให้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทั้งยังสมจริงเกินกว่าปกติ ราวกับเป็นภาพมายา แต่กลับทำให้จ้าวเฟิงที่เป็นเจ้าของมันรู้สึกจริงเสียยิ่งกว่าจริง อีกทั้งพลังความสามารถนี้คล้ายจะพัฒนาไปอีกขั้นหลังจากที่เกิดการแปรสภาพแล้ว

จ้าวเฟิงอยู่ในภาพจำลองของห้วงฝันบรรพกาล แม้แต่ความรู้สึกที่อยู่ ณ ห้วงฝันในวันนั้นก็ถูกปลุกขึ้นมา แตกต่างจากความรู้สึกที่เข้าไปในห้วงฝันบรรพกาลของจริงไม่มากนัก

ท้องฟ้ายังคงเกิดพายุคลั่งเหมือนเดิม

จ้าวเฟิงนั่งลงขัดสมาธิ ปลดปล่อยเขตแดนมิติวายุอัสนีออกมาทับซ้อนเข้ากับสภาพทิวทัศน์ทั้งหมด

เวลาค่อยๆ ผ่านไป

จ้าวเฟิงใช้พลังของดวงตาซ้ายเปลี่ยนแปลงเขตแดนวายุอัสนีไม่หยุดหย่อน และทำให้เขตแดนเหมือนกับสภาพพายุฝนฟ้าคะนองทุกประการ

ในภาพจำลองฉายซ้ำของห้วงฝันบรรพกาลเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นไร ในเขตแดนของจ้าวเฟิงก็แปรเปลี่ยนตามนั้น

“ทำแบบนี้ ความเป็นไปได้สูงมาก!”

ในขณะที่จ้าวเฟิงลอกเลียนแบบ สมองก็จำลองคาดเดาสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป

นี่คือโลกมิติส่วนตัววายุอัสนีที่ใช้มิติแก่นผลึกเป็นแหล่งกำเนิดพลัง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปลองในห้วงฝันบรรพกาลของจริงเลยแล้วกัน หากมีอันตรายจริงๆ ค่อยรีบกลับออกมาก็พอ จากนั้น จ้าวเฟิงดึงเขตแดนวายุอัสนีกลับ จิตสำนึกดำดิ่งลึกลงไปในลูกทรงกลมสีทอง

วินาทีต่อมา จ้าวเฟิงก็เข้าไปยังห้วงฝันบรรพกาล

“สภาพอากาศ?”

สีหน้าของจ้าวเฟิงตื่นตะลึง ก่อนจะรู้สึกเสียดาย สภาพอากาศในห้วงฝันบรรพกาลกลับมาเป็นปกติแล้ว ไร้ซึ่งพายุฝนฟ้าคะนอง ตัวเองมัวแต่สนใจฝึกบำเพ็ญตน แต่กลับลืมเวลาไปเสียได้ ฝนฟ้าคะนองธรรมดาอาจจะเกิดขึ้นได้ตลอด ทำได้เพียงแค่อดทนรอโอกาสครั้งต่อไปเท่านั้น

ดีที่เขาเก็บภาพบางส่วนของในวันนั้นเอาไว้ อีกทั้งยังโคจรดวงตาสีทอง วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของจุดภาพปรากฏการณ์บางส่วนในตอนนั้น และในมือของจ้าวเฟิงยังมีพาหะนำสายฟ้าบรรพกาลหลงเหลืออยู่

“ไม่เช่นนั้นก็สร้างโลกมิติส่วนตัวในห้วงฝันบรรพกาลเสียเลย!”

จ้าวเฟิงครุ่นคิดชั่วครู่ สถานที่ที่เขาอยู่ในยามนี้ค่อนข้างปลอดภัย มีทั้งงูหลามยักษ์และนกอสูรคอยปกป้องอยู่ ในมิติส่วนตัวมนตราอากาศ การสร้างโลกมิติส่วนตัวจะส่งผลกระทบต่อมิติของมนตราอากาศในระดับหนึ่ง พายุคลั่งฟ้าคะนองเป็นเพียงแค่ปรากฏการณ์อย่างหนึ่งที่สร้างอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง

จ้าวเฟิงสามารถนำห้วงฝันบรรพกาลมาเป็นตัวเปรียบเทียบ เพื่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานของห้วงฝันบรรพกาล จากนั้นก็หลอมรวมเขตแดนวายุอัสนีเข้าไป

การสร้างมิติส่วนตัวด้วยวิธีนี้อาจจะง่ายขึ้นไปอีกก็เป็นได้

หลังตกลงใจแล้ว จ้าวเฟิงก็นั่งลงขัดสมาธิ

เมื่อเริ่มฝึกตนอีกครั้ง จ้าวเฟิงก็หลอมรวมกลิ่นอายบรรพกาลจำนวนมหาศาล กินผลไม้ในห้วงฝันไปอีกไม่น้อย เมื่อรวมเข้ากับขอบเขตพลังและร่างกายของเขาในตอนนี้

จ้าวเฟิงก็สามารถอยู่ในห้วงฝันบรรพกาลได้นานขึ้นมาก

อีกทั้ง โลกมิติส่วนตัวก็ไม่ได้สร้างขึ้นง่ายๆ จะต้องใช้เวลาและพลังมหาศาล

จ้าวเฟิงมีดวงตาซ้าย สามารถช่วยเรื่องสร้างโลกมิติส่วนตัวได้เป็นอย่างมาก

เขาตัดสินใจยืนหยัดต่อไป นอกจากนั้นจ้าวเฟิงยังเคยคิดว่า เขาสามารถแยกส่วนวัตถุที่สมบูรณ์แบบจนเป็นจุดอณูนับไม่ถ้วนได้

เช่นนั้นเขาจะทำให้จุดมากมายเหล่านั้นกลับคืนเป็นวัตถุเดิมได้หรือไม่?

การทำลายของอย่างหนึ่งนั้นสุดแสนจะง่ายดาย แต่หากคิดจะซ่อมคืนให้เหมือนเดิมกลับยุ่งยากเหลือประมาณ หากสามารถทำได้ถึงจุดนี้ เกรงว่าจ้าวเฟิงจะสามารถสร้างโลกจริงขึ้นมาได้แล้ว แน่นอน นี่เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้น ในตอนนี้ไร้ซึ่งวิธีการ

จ้าวเฟิงจมดิ่งอยู่กับการสร้างโลกมิติส่วนตัวและการทำความเข้าใจให้ถ่องแท้

…….

อีกที่หนึ่งในแผ่นดินทวีป

เงาร่างคนทั้งสี่ยืนตระหง่านอยู่หน้ายอดเขาสูงเสียดฟ้า

เงาดำของคนทั้งสี่นี้ ทั่วทั้งร่างแผ่กระจายพลังสายมารทรงอำนาจปกคลุมไปทั่วทั้งผืนฟ้า

มารหญิงโฉมสะคราญหนึ่งในนั้นอยู่กลางดอกบัวที่มีเปลวไฟสีดำม่วง อำนาจกดดันที่ไร้รูปร่างทำให้จักรพรรดิชั้นยอดข้างกายทั้งสามไม่กล้าหายใจ พลังฟ้าดินไม่มีสิ้นสุด ยังผลให้ท้องฟ้าฟากหนึ่งตกอยู่ท่ามกลางการลุกไหม้ของเปลวเพลิงสีม่วงดำ

“รายงานเซียนโยวเหลียน หนานกงเซิ่งอยู่ข้างหน้านี่!”

จักรพรรดิคนหนึ่งโค้งตัวลงข้างมารหญิงโฉมสะคราญ พูดอย่างเคารพนอบน้อม

ความแข็งแกร่งของหนานกงเซิ่ง ไม่ใช่สิ่งที่จักรพรรดิขอบเขตปราณเทวะจะสามารถต้านทานได้อีกต่อไป หลายครั้งก่อน ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีเซียน วังเก้านิรยสูญเสียจักรพรรดิไร้เทียมทานไปแล้วถึงสี่ หนานกงเซิ่งราวกับคาดการณ์ได้ถึงวิกฤตินี้ ทุกครั้งที่เซียนมาถึงที่นี่ล้วนหลบหนีไปก่อน อีกทั้งเขายังเชี่ยวชาญด้านเขตแดนมิติ หากอยากหลบหนี โดยปกติแล้วจักรพรรดิก็ไม่อาจขัดขวางได้ แต่ครั้งนี้เหมือนว่าเขากำลังปิดด่านฝึกตน

“ผู้เยาว์ที่มีพลังเทพปีศาจ ลบหลู่อำนาจวังเก้านิรยของข้า ช่างรนหาที่ตายนัก!”

เซียนโยวเหลียนนั่งขัดสมาธิกลางดอกบัวเพลิงสีม่วงดำ พลังของเซียนเข้าโอบล้อมทั้งยอดเขาเอาไว้

“หนานกงเซิ่ง ครั้งนี้ต่อให้เจ้ามีปีกก็ยากจะบินหนี!”

จักรพรรดิแขนขาดมีแววตาเหี้ยมโหด ร้องคำรามอย่างเกรี้ยวกราด

แขนของเขาข้างนี้ โดนหนานกงเซิ่งตัดขาดเมื่อครั้งที่เข้าล้อมสังหารฝ่ายตรงข้าม อีกทั้งพลังปีศาจอันแปลกประหลาดบนบาดแผลยังทำให้แผลไม่อาจสมานตัว มีเพียงเซียนศาสตร์การแพทย์เท่านั้นจึงจะสามารถรักษาได้

ตูม! ในขณะที่สมาชิกวังเก้านิรยเตรียมบุกยอดเขา

ทั้งยอดเขาก็พลันระเบิดออก ลำแสงมารสีม่วงแดงสายหนึ่งพุ่งทะลุผืนฟ้า ลวดลายโลหิตม่วงฉูดฉาดบนนั้นเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวเลือนราง พลังชั่วร้ายน่าสะพรึงกลัว ทำเอาเซียนโยวเหลียนที่นั่งสง่างามบนดอกบัวเพลิงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกกดดัน

จักรพรรดิทั้งสามใจสั่นสะท้าน พลังทั่วทั้งร่างราวกับไม่อาจบังคับควบคุมได้ ถอยหลังไปเองหลายก้าว

ฟู่! เห็นเพียงคนหนุ่มโฉดชั่วผมสีม่วงแดง ลวดลายสีเดียวกันทั่วทั้งกายกะพริบวูบวาบ ลากเงาเลือนรางสีเงินม่วงเป็นสายตรงจากภายใน มาลอยตัวอยู่หน้าพวกเซียนโหยวเหลียน

แสงประกายสีม่วงแดงที่แสนชั่วร้าย ทำให้จักรพรรดิทั้งสามที่อยู่ตรงนั้นรู้สึกถึงพลังกดดันจนไร้ซึ่งอากาศหายใจ ปราณที่แท้จริงในกายสั่นเทาขึ้นอย่างสูญเสียการควบคุม

“หึ!” เซียนโยวเหลียนแค่นเสียงเย็น ใช้พลังขั้นเซียนปกป้องกลิ่นอายบางส่วนให้กับบริวาร ดวงตาทั้งสองประเมินหนานกงเซิ่งอย่างละเอียด

“ครึ่งก้าวสู่ขั้นเซียน!”

ในใจเซียนโยวเหลียนตื่นตะลึง ในช่วงที่หนานกงเซิ่งโดนวังเก้านิรยไล่สังหาร ความเร็วของพัฒนาการช่างน่าตกใจยิ่งนัก

“ดูเหมือนว่าจิตใจของเจ้าจะโดนพลังของเทพปีศาจครอบงำจนบิดเบี้ยวไปหมดแล้วสินะ”

เซียนโยวเหลียนมีสีหน้ามั่นใจ

หนานกงเซิ่งจะต้องสูญเสียตัวเองไปแล้วเป็นแน่ ในยามนี้โดนพลังเทพปีศาจเข้าครอบงำ จึงรุดหน้าไปได้เร็วเช่นนี้

“เหอะๆ!” ใบหน้าอำมหิตชั่วร้ายของหนานกงเซิ่งหันมองมายังเซียนโยวเหลียน ก่อนจะยิ้มเย็น

“พลังเทพปีศาจ ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะสามารถควบคุมได้!”

เปลวเพลิงสีม่วงดำทั่วกายเซียนโยวเหลียนลุกโหมขึ้น พลังเซียนปะทุออกราวกับดอกบัวเพลิงมารขนาดมหึมา จากนั้นพุ่งไปยังหนานกงเซิ่ง

ในขณะเดียวกัน จักรพรรดิทั้งสามถอยหลังไปทันที

เซียนโยวเหลียนลงมือ พวกเขาจะกล้าไปร่วมการต่อสู้ของเซียนได้อย่างไร ทั้งสามเข้าประจำตำแหน่งอีกฟากหนึ่ง กันไม่ให้หนานกงเซิ่งหลบหนี

หนานกงเซิ่งแสยะยิ้ม ทั่วทั้งร่างมีแสงสีเงินม่วงแผ่ซ่าน ลวดลายสีโลหิตม่วงที่เบื้องหลังผุดออกมาเป็นภาพแปลกประหลาดขนาดใหญ่ยักษ์

ทันใดนั้น ลายดอกไม้สีเลือดบนผิวหนังของเขาก็เปล่งแสงชั่วร้าย แสงประกายสีเงินม่วงชั้นหนึ่งลากให้เกิดเงาทับซ้อนขึ้นห่อหุ้มลวดลายนั่นเอาไว้ ก่อนพุ่งเข้าปะทะเซียนโยวเหลียนราวกับจอมมารร้องคำราม

ตูม! หนานกงเซิ่งกับเซียนโยวเหลียนพุ่งเข้าปะทะกัน ภายใต้เงาทับซ้อนสีม่วงเงินหลายชั้น พลังเทวาเร้นลับของเซียนหมุนกลับไปอีกทาง

หนานกงเซิ่งอยู่ภายใต้เงาซ้อนสีม่วงเงิน กะโหลกมารที่เหมือนกำลังคำรามอย่างบ้าคลั่งพุ่งผ่านข้อจำกัดพลังของเซียน ฉีกทำลายพลังทั้งหมดจนกระจุย

“อะไรน่ะ?” สีหน้าของเซียนโยวเหลียนแปรเปลี่ยนเล็กน้อย ถึงแม้หนานกงเซิ่งจะอยู่ในขั้นครึ่งก้าวสู่เซียน แต่พลังที่ใช้เหมือนขอบเขตเทวาเร้นลับ ระดับความแข็งแกร่งล้ำหน้าแม้กระทั่งพลังเทวาเร้นลับของนางเอง

“ปทุมโลกันตร์!” เห็นเพียงดอกบัวไฟสีม่วงดำมืดลอยออกมาจากกลางฝ่ามือของเซียนโยวเหลียน คลื่นพลังสายมารน่าสะพรึงกลัวในนั้นทำให้ห้วงอากาศบิดเบี้ยว มันพุ่งไปยังหนานกงเซิ่งที่กำลังมุ่งหน้ามา

“ฮ่าๆ!” หนานกงเซิ่งไม่ถอย ซ้ำยังบุกขึ้นมา หัวเราะเหี้ยมโหดเย็นชา รอบด้านปรากฏเงาซ้อนม่วงเงินเพิ่มมากขึ้นภายในชั่วขณะ

“กรงเล็บมาร!”

หนานกงเซิ่งยื่นแขนขวาออกไป ลวดลายดอกไม้สีเลือดบนแขนบานสะพรั่งคืบคลานไปทั่วทั้งแขน ยืดกิ่งก้านดอกใบสีโลหิตนับไม่ถ้วนออก จนกลายเป็นกรงเล็บมารไร้รูปร่างพุ่งเข้าไปฉีกทึ้ง

ตูม ฉัวะ ฉัวะ! พลังมารทั้งสองสายพุ่งเข้าปะทะกันทันใด กลิ่นอายบ้าคลั่งที่น่าพรั่นพรึงระเบิดออก ใจกลางจุดระเบิด ไอสีดำแดงบิดโค้งเข้าพันรัด พลังต้องห้ามทำลายทุกสรรพสิ่ง

หนานกงเซิ่งถอยไปนับร้อยจั้ง ร่างกายอาบไปด้วยหยาดโลหิตม่วง เผยรอยยิ้มเหี้ยมโหดชั่วร้ายออกมาประหนึ่งมารจากยุคโบราณ

เซียนโยวเหลียนก็ถอยออกมาหลายจั้งเช่นเดียวกัน มุมปากมีโลหิตไหลออกมา มองไปทางหนานกงเซิ่งอยากไม่อยากจะเชื่อ

“หึ!” เซียนโยวเหลียนแค่นเสียงหึ เพลิงมารทมิฬในดวงตาวาวโรจน์ “ปีศาจมารชั่วช้า เจ้ารนหาที่ตายเอง!”

เพลิงมารมหาศาลลุกโหม เปลวไฟมารสีม่วงดำแทรกซึมไปทั่วฟ้า รัศมีพันลี้ตกอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ ด้านล่าง ดอกบัวดำที่กำลังไหม้นับไม่ถ้วนราวกับสามารถกลืนกินทุกสรรพสิ่งได้

“เงามิติส่วนตัว!”

“เซียนโยวเหลียนใช้พลังโลกมิติส่วนตัวจนได้!”

จักรพรรดิทั้งสามรู้สึกราวกับว่าตัวอยู่ในโลกันตร์นรก พลังกดดันมหาศาลที่เข้ารัดตรึงทำให้พวกเขาขยับไม่ได้ ทรมานเหมือนมิอาจหายใจ นี่เป็นเพียงแค่พลังจากเงามิติส่วนตัวของเซียนโยวเหลียนที่ไม่ได้มุ่งทำร้ายพวกเขา

อานุภาพเงามิติส่วนตัวของเซียนโยวเหลียนค่อยๆ แผ่ขยายออก

พลังของหนานกงเซิ่งโดนกฎเกณฑ์มหาศาลของโลกมิติส่วนตัวต่อต้านและกดข่มไว้

“วันนี้ข้าไม่อยากเล่นกับพวกเจ้าแล้ว!”

มุมปากของหนานกงเซิ่งยกยิ้มอย่างชั่วร้าย

แสงประกายม่วงโลหิตแผ่ขยายออกมาจากด้านหลัง แทรกซึมเข้าไปในอากาศ พุ่งชนเข้ากับเงาโลกมิติส่วนตัวของเซียนโยวเหลียน อีกทั้งแย่ง ‘พื้นที่’ มาได้อีกครึ่ง

เซียนโยวเหลียนนิ่งอึ้งทันที

พลังที่หนานกงเซิ่งใช้อยู่คือพลังจากเงามิติส่วนตัวเหมือนกัน แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าพลังเงามิติส่วนตัวของเขาไปถึงระดับขั้นเซียนแล้ว ไม่สามารถอยู่ในมิติแห่งความจริงได้

พลังโลกมิติส่วนตัวที่สำแดงออกมา ไม่แพ้ตนแม้แต่น้อย อีกทั้งยังแผ่กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวเกินกว่าขั้นเซียนด้วย

หนานกงเซิ่งใช้พลังเงาโลกมิติส่วนตัว จากนั้นทั้งร่างก็กลายเป็นเงาสีม่วงเงินสายหนึ่งเลือนหายไป

เมื่ออยู่ใต้อานุภาพเงาโลกมิติส่วนตัวของตน อัจฉริยะด้านมิติอย่างหนานกงเซิ่งก็ราวกับปลาได้น้ำ ต่อให้เป็นเซียน หากทำลายพลังโลกมิติส่วนตัวของเขาไม่ได้ ก็ทำได้เพียงแค่ถลึงตามองเท่านั้น

“อ๊าก!”

เงาสีม่วงเงินไหววูบ หนานกงเซิ่งมาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังจักรพรรดิแขนเดียวคนนั้น ฝ่ามือฟาดลงไปที่ส่วนหัว พลังวิญญาณชั่วร้ายก็เข้ากัดกินวิญญาณของเขาในพริบตา

“หนานกงเซิ่ง เจ้า…..”

เซียนโยวเหลียนแผดเสียงอย่างเกรี้ยวกราด แต่หนานกงเซิ่งที่ใช้เงาโลกมิติส่วนตัวอยู่ก็หลบเข้าไปในนั้น บินลับหายไป

ส่วนจักรพรรดิสองคนที่เหลือยื่นตะลึงอยู่กับที่ เหงื่อซึมชื้นไปทั่วทั้งตัว วิญญาณสั่นสะท้าน

หนานกงเซิ่งงัดข้อกับเซียนโยวเหลียนซึ่งหน้า และหนีไปได้อย่างปลอดภัย ก่อนจะจากยังถือโอกาสฆ่าจักรพรรดิสายมารทิ้งไปอีกคน

พลังของเขาพัฒนามาถึงขั้นนี้!

หลังจากที่หนีมาไกลลิบแล้ว หนานกงเซิ่งก็หยุดลง

ภายในกาย เสียงของจิตเทพปีศาจดังขึ้น “เป็นอย่างไรเล่า ในยามนี้แม้เเต่เซียนก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้ จ้าวเฟิงโดนเจ้าแซงหน้าไปไกลแล้ว!”

“หึ ในความทรงจำของจักรพรรดินั่น จ้าวเฟิงฆ่าเจ้าลัทธิมารแห่งวังเก้านิรยตายไปแล้ว!”

หนานกงเซิ่งแค่นเสียงเย็น ใบหน้าเย็นชา ท่าทางเคร่งขรึม

“เป็นไปได้อย่างไรกัน…..” จิตเทพปีศาจตกตะลึง

“ดูท่าข้าคงจะเกียจคร้านอีกไม่ได้ ข้าจะต้องผสานและควบคุมพลังนี้ให้ได้!”

ตาสีม่วงเงินทั้งสองข้างของหนานกงเซิ่งฉายแววเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างยิ่ง