ตอนที่ 270 : นักข่าว
ปัง! ปัง! ปัง!
ไคลน์ถือลูกโม่เช่าของสโมสรครักซ์ด้วยมือข้างเดียว พลางเหนี่ยวไกซ้ำๆ ส่งกระสุนพุ่งกระทบกลางเป้าแม่นยำ ผลงานแย่สุดคือการแฉลบเข้าวงแปดคะแนน
หลังจากกินกระสุนจริงไปมากมายในการซ้อมตลอดหลายเดือน ผนวกกับพลังส่งเสริมสมรรถภาพร่างกายของโอสถตัวตลก ฝีมือการยิงปืนไคลน์ในปัจจุบันจึงจัดว่ายอดเยี่ยม
ถ้าฝึกอย่างต่อเนื่องอีกสักสองสามเดือน เราสามารถเรียกตัวเองว่านักแม่นปืนได้เต็มปาก…ไคลน์ปลดโม่ด้วยสีหน้าพึงพอใจ มันเทปลอกกระสุนเปล่าลงพื้น สายตาชำเลืองหาทาลิม·ดูมงต์ด้านข้างโดยมีเสียงฉากหลังเป็นโลหะกระทบพื้นโปรยปราย ชายหนุ่มอมยิ้มพลางซักถาม
“ผ่านไหม?”
“ยอดเยี่ยมมาก” ครูสอนขี่ม้า ทาลิม ถอดโค้ทขนสัตว์สีดำออก เหลือเพียงเสื้อนอกสีเทาอ่อน ตามด้วยการสวมจิตสังหารของนักมวยและกล่าว “เข้ามาเลย ผมจะทดสอบฝีมือต่อสู้คุณเอง ขอพูดแบบไม่อ้อมค้อม ผมเคยเข้าฝึกหลักสูตรอัศวินตั้งแต่ยังเด็ก และไม่เคยละทิ้งวิชาตราบจนทุกวันนี้”
ในฐานะผู้วิเศษ ถ้าเราไม่สามารถเอาชนะคนธรรมดา ฝึกวิชาติดตัวผิวเผิน ขอตายแล้วไปเกิดใหม่ยังดีเสียกว่า! ไคลน์เหยียดหยันในใจ มันมิได้ถอดโค้ทกระดุมสองแถว เพียงเก็บปืนให้เรียบร้อย ฉากหลบสองก้าว และส่งสัญญาณบอกทาลิมว่าพร้อมแล้ว
ใจจริง ไคลน์อยากกระดิกนี้วเรียกด้วยมาดยียวนกวนประสาท เพื่อเพิ่มอรรถรสให้คุกรุ่นสักเล็กน้อย แต่เมื่อประเมินว่าอีกฝ่ายมีฝีมือพอตัว การสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุคงไม่ฉลาดสักเท่าไร
ทาลิมออกอาการตื่นเต้น มันเริ่มซอยเท้ายึกยักเป็นเชิงมวย ก่อนจะพุ่งพรวดเข้าหาชายหนุ่มพร้อมกับปล่อยหมัดขวาตรง
ไคลน์ใช้มือซ้ายคว้ากำปั้นทาลิม ตามด้วยการบิดสะโพกเพื่อทิ้งตัวไปด้านหลัง และใช้ฝ่ามือขวาผลักตามน้ำ เกิดเป็นท่าเหวี่ยงกลับหลังอย่างสมบูรณ์แบบ
ตุ้บ! ทาลิมลอยกระเด็น ก่อนจะตกกระแทกพื้นโดยใช้แผ่นหลังลงจอด ไคลน์ไม่ได้ตามน้ำเข้าไปซ้ำ มันมั่นใจว่า ลำพังการทุ่มเพียงครั้งเดียวก็พิสูจน์ความเหนือชั้นได้แล้ว
“ยอดเยี่ยม!” ทาลิมดีดตัวลุกยืนพร้อมกับยกหัวแม่มือขึ้น “สมกับเป็นนักสืบชื่อดัง ฝีมือการยิงปืนและต่อสู้อยู่ในระดับหาตัวจับยาก!”
แค่ปราบไก่อ่อนแบบนายได้ เอาอะไรมาวัดว่าเป็นนักสู้ฝีมือดี? ไคลน์กล่าวติดตลกในใจ พลางซักถามด้วยรอยยิ้ม
“ในเมื่อผมสอบผ่าน ช่วยบอกได้ไหมว่าเพื่อนของคุณต้องการจ้างงานแบบใด?”
“ฮะฮะ! อีกสักพักเขามาก็มาถึงสโมสรแล้ว ไว้พวกคุณค่อยคุยกันเอง” ทาลิมกล่าวขณะใช้มือลูบหลัง “ส่วนเรื่องเป็นงานประเภทใด ผมเองก็ไม่ทราบรายละเอียดนัก อนึ่ง เขาเป็นนักข่าวจากหนังสือพิมพ์ ‘เกาะกระแสรายวัน’ ชื่อไมค์·โยเซฟ บางทีคงกำลังมองหาคนคุ้มกันระยะสั้นกระมัง”
“ตกลง” ไคลน์ไม่ถามต่อให้เปลืองน้ำลาย ก้มหน้าก้มตาฝึกยิงปืนต่อไป แต่ไม่จำกัดเฉพาะลูกโม่ มันเลือกฝึกลูกซอง ไรเฟิลชนิดบรรจุทีละนัด ไรเฟิลชนิดแมกาซีน เตรียมรับมือสถานการณ์ไม่คาดฝันในอนาคต จะได้พร้อมใช้อาวุธทุกชนิดรอบตัวอย่างชำนาญ
เมื่อใกล้เที่ยงตรง มันกลับขึ้นไปยังชั้นหนึ่งของสโมสร คราวนี้มุ่งหน้าไปยังห้องครัวและเลือกรับประทานไก่ย่างกับสเต๊กเนื้อ รวมถึงล็อบสเตอร์ครีมชีส เมนูจำกัดจำนวนเสิร์ฟต่อหัวของสโมสร
หลังจากจัดการอาหารข้างต้นจนราบคาบ ไคลน์ยังคงเดินไปตักข้าวผัดทะเลสูตรเฟเนพ็อต สลัดผลไม้ ซุปหอยนางรม และปิดท้ายด้วยชาดำมาร์ควิส
ขณะอิ่มเอมไปกับมื้ออาหารสุดหรูหรา มันอดกลืนน้ำลายอย่างมีความสุขไม่ได้ ภายในใจกำลังสรรเสริญเทพธิดาไม่ขาดปาก
ถ้าออกไปกินร้านข้างนอก เกรงว่าราคาของมือนี้จะไม่ต่ำกว่า สามซูล…ไคลน์สลับอุปกรณ์ไปมาระหว่างมีด ส้อม และช้อน เป็นช่วงเวลาแสนมีความสุขสำหรับมนุษย์หนึ่งคน
ขณะอาหารบนโต๊ะใกล้หมดลง ทาลิมเดินนำทางชายสวมโค้ทตัวใหญ่และสวมหมวกทรงกึ่งสูงเข้ามาใกล้
“นักสืบโมเรียตี้ นี่คือเพื่อนของผมตามคำบอกเล่าก่อนหน้า ไมค์·โยเซฟ…ไมค์ ทางนี้คือนักสืบเอกชนชื่อดัง เชอร์ล็อก·โมเรียตี้” ทาลิม ยิ้มพลางกล่าวแนะนำตัวทั้งสองฝ่าย
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ” ไมค์ถอดหมวกพร้อมกับโน้มตัวเล็กน้อย
อายุเกือบสามสิบ ขนคิ้วหรอมแหรม ผิวหนังหยาบกร้าน รูขุมขนกว้างจนเด่นชัด
อย่างไรก็ตาม รูปโฉมค่อนข้างสง่า โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าครามอันเปี่ยมด้วยเสน่หา แถมยังมีหนวดงามเหนือริมฝีปาก ส่งเสริมให้องค์ประกอบเข้ากันลงตัว
ไคลน์เลื่อนมือขึ้นมาสัมผัสเคราใต้คาง ซึ่งเพิ่มความหนาแน่นขึ้นมากในระยะหลัง ถัดจากนั้น ชายหนุ่มยืนขึ้นพร้อมกับชักชวนให้อีกฝ่ายนั่งลง ปิดท้ายด้วยรอยยิ้ม
“ล็อบสเตอร์ครีมชีสของวันนี้สุดยอดมาก ขอแนะนำให้ลองทานครับ”
“ตกลง” ไมค์·โยเซฟไม่ตอบปฏิเสธ มันถือจานอาหารเดินวนห้องหนึ่งรอบ เพียงไม่นานก็มีหลายสิ่งล้นพูนจาน
“เขากำลังรีบ จึงออกจากบ้านโดยไม่ไดัรับประทานอาหาร” ทาลิมเผยรอยยิ้มขณะอธิบายสถานการณ์เพื่อนสนิท มันวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะอาหาร
“ก็พอจะเดาได้” ไคลน์วางมีดและส้อมลงพลางใช้ผ้าเช็ดปากซับคราบอาหารจนสะอาด จากนั้นก็จิบชาดำมาร์ควิสสบายใจ
ถือเป็นหนึ่งในสุดยอดมื้ออาหารของไคลน์
ถัดมาไม่นาน ไมค์·โยเซฟเดินกลับมาโดยถือสองจานพูน มันก้มหน้าเขมือบไปก่อนสองสามคำอย่างหิวโหย จากนั้นค่อยเงยหน้ามองไคลน์
“นักสืบโมเรียตี้ คุณเคยได้ยินข่าวคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในระยะหลังบ้างไหม?”
“เหยื่อถูกนำอวัยวะภายในออกไป?” หลังจากได้ยินคำถาม หัวใจไคลน์หยุดเต้นชั่วขณะ ก่อนจะซักถามกลับด้วยถ้อยคำกระชับ
ทาลิมด้านข้างพยักหน้ารับ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเปี่ยมอารมณ์
“ถูกต้องแล้ว…นักสืบทุกคนกำลังจับตามองคดีนี้อย่างใกล้ชิด”
ไมค์หยิบหนึ่งในหนังสือพิมพ์ขึ้นมากางพร้อมกับกล่าว “นี่คือรายงานล่าสุด” จากนั้นก็ยื่นหนังสือพิมพ์มาทางไคลน์
ชายหนุ่มก้มหน้าอ่าน และพบว่าเป็นหนังสือพิมพ์ ‘เกาะกระแสรายวัน’ ซึ่งเป็นผู้ว่าจ้างของไมค์ พาดหัวหน้าหนึ่งเขียนไว้ว่า
“สิบเอ็ด! มีหญิงสาวถูกฆาตกรรมอีกแล้ว! ซิลวารัสยาร์ดกำลังหัวปั่น!”
ศูนย์บัญชาการใหญ่ของกรมตำรวจกรุงเบ็คลันด์ตั้งอยู่บนถนนซิลวารัส รอบนอกขอบเขตราชินี พวกมันจึงถูกเรียกว่าซิสวารัสยาร์ด
สิบเอ็ด? มีเหยื่อถึงสิบเอ็ดรายแล้วหรือ? ชายหนุ่มพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ขมวดคิ้ว มันก้มหน้าอ่านเนื้อข่าวอย่างฉงน จนกระทั่งเริ่มมั่นใจว่า เหตุการณ์บนถนนเมื่อวันก่อน ซึ่งตนและมิสบอดี้การ์ดโดยสารรถม้าผ่านไปเจอหญิงสาวนอนจมกองเลือด คือหนึ่งในเหยื่อของคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง อันโด่งดังบนหน้าหนังสือพิมพ์ เนื้อข่าวยังระบุด้วยว่า เหยื่อทั้งหมดล้วนสวมเดรสสีฉูดฉาด และเครื่องในถูกนำออกไปจนเกือบเกลี้ยง
คดีนี้เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมบูชายัญปีศาจไม่ผิดแน่ และซิลวารัสยาร์ดคงส่งเรื่องต่อไปยังหนึ่งในหน่วยผู้วิเศษ ไม่ว่าจะเป็นเหยี่ยวราตรี ทูตพิพากษา หรือจิตแห่งจักรกลแล้ว ในกลุ่มคนเหล่านั้นต้องมีพลังแกะรอย สื่อวิญญาณ หรือไม่ก็เกี่ยวกับการสืบคดี แถมยังมีสมบัติวิเศษปิดผนึกอีกมากประจำมุขมณฑลเขตเมืองหลวง แล้วทำไมคดีนี้ถึงยังปิดไม่ลงอีก? ยังจับคนร้ายไม่ได้เลยหรือ? เป็นไปได้ว่า ฆาตกรคงมีพลังต่อต้านการทำนาย อาจรวมถึงเทคนิคทำลายวิญญาณเหยื่อ หรือบางที เหยื่ออาจเต็มใจเป็นเครื่องสังเวยให้ปีศาจด้วยตัวเอง ดวงวิญญาณจึงไม่มอบคำตอบ อย่างไรก็ตาม ฆาตกรต้องมีพลังต่อต้านการทำนายแน่นอน…ถ้าเส้นทาง ‘ปีศาจ’ ไม่มีพลังสำหรับหลบหนีการสืบสวน พวกมันไม่มีทางก่อคดีฆาตกรรมต่อเนื่องได้ยาวนาน… ไคลน์หันไปซักถามไมค์·โยเซฟด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“คุณจะสืบสวนคดีนี้เอง?”
“ผมต้องขอโทษด้วย ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เกรงว่าคงต้องปฏิเสธ ผมไม่ได้รับอนุญาตจากกรมตำรวจให้ยุ่งเกี่ยวกับคดี คงเข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ ผมยังต้องการเป็นมิตรกับพวกเขาอยู่”
เป็นมิตรหมายถึง มาชวนเราไปจิบชาในสถานีพร้อมกับปรึกษาคดีบ้าง จะได้มีงานเข้ามาบ่อยๆ …ไคลน์รำพันกับตัวเอง
อย่างไรก็ตาม สาเหตุแท้จริงทำให้ไคลน์ตอบปฏิเสธคือ คดีนี้อาจทำให้ตนเผชิญหน้ากับหน่วยผู้วิเศษ ถ้าเกิดโชคร้าย อีกฝ่ายเป็นเหยี่ยวราตรีแห่งเบ็คลันด์ ความพยายามทั้งหมดในการหลบซ่อนก็จะสูญเปล่า
“ผิดแล้ว ผมไม่ได้จะสืบเรื่องนี้ เอ่อ…ระบุให้ชัดเจนก็คือ ผมไม่ได้สืบหาฆาตกร เพียงหาข้อมูลสำหรับเขียนบทความ” ไมค์เคี้ยวกุ้งพลางเล่ารายละเอียดรวบรัด
“บทความ?” ไคลน์วางแก้วชากระเบื้องเคลือบลง ตามด้วยการนำมือประสานด้านหน้าและซักถามอย่างผ่อนคลาย
ไมค์·โยเซฟเล่าต่อ
“ถ้าคุณซื้อ ‘เกาะติดสถานการณ์รายวัน’ ฉบับพรุ่งนี้หรือวันถัดไป จะเห็นบทความของผมเขียนถึงคดีดังกล่าว หนึ่งในเนื้อหาสำคัญก็คือ ผมทำการรวบรวมจุดเชื่อมโยงระหว่างเหยื่อแต่ละรายไว้ ช่วยให้ผู้อ่านสามารถนำพาตัวเองออกจากความเสี่ยง”
“อา…แล้วตกลง เหยื่อมีสิ่งใดเหมือนกัน” ไคลน์ซักถามอย่างใคร่รู้
ไมค์จิบกาแฟและอธิบาย “นอกจากจะเป็นเพศหญิงและสวมชุดเดรสสีสันฉูดฉาด เหยื่อทุกคนยังมีอีกหนึ่งสิ่งร่วมกัน ผมพบเข้าโดยบังเอิญขณะสืบสวนลึกลงไปถึงอาชีพของพวกเธอแต่ละคน เป็นประเด็นน่าสนใจมาก บางคนเป็นสาวใช้ บางคนเป็นสาวทอผ้า บางคนเป็นช่างตัดเย็บ บางคนเป็นครู หากมองเพียงผิวเผิน อาชีพของพวกหล่อนจะไม่สอดคล้องกันเลย แต่ในความเป็นจริง ทุกคนเคยทำงานโสเภณีมาก่อน”
“โสเภณี? ครูเนี่ยนะ?” ไคลน์ถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
สำหรับอาณาจักรโลเอ็น อาชีพครูคือส่วนหนึ่งของชนชั้นกลาง รายรับต่อสัปดาห์ไม่ต่ำกว่าสองปอนด์ เพียงพอสำหรับประทังชีวิตหญิงสาวได้โดยไม่ขาดตกบกพร่อง แม้กระทั่งเหลือเงินออมเพื่อให้รางวัลตัวเอง
มุมปากไมค์กระตุกแผ่วเบา มันถอนหายใจ
“ถูกต้อง ย้อนกลับไปในอดีต ก่อนพวกหล่อนจะหางานมั่นคงเลี้ยงชีวิตได้ คงผ่านช่วงเวลายากลำบากและน่าอดสูมาไม่น้อย”
“ผมเคยทำแบบสำรวจมาแล้ว กลุ่มตัวอย่างเป็นหญิงสาวในกรุงเบ็คลันด์ ช่วงอายุตั้งแต่ สิบห้าปีไปถึง ห้าสิบห้าปี ได้ข้อสรุปว่า ทุก หนึ่ง ใน หก คนจะเคยเป็นโสเภณีมาก่อน เฮ่อ…นี่ล่ะประเทศของเรา หนึ่งในเมืองท่องเที่ยวสำคัญของโลก หนึ่งในเมืองซึ่งเต็มไปด้วยกลุ่มคนหัวโบราณ โด่งดังด้านรักนวลสงวนตัว มหานครแห่งนคร แต่ความจริงแล้วกลับมีโสเภณีทุกหัวมุมถนน”
ตัวเลขเกินจริงไปหน่อยกระมัง…หรือถ้าหากเป็นเรื่องจริง ก็คงต้องบอกว่า โลกแห่งความจริงระยำกว่าในนิยายมาก… โสมมฉิบ…ไคลน์ส่ายศีรษะอย่างผิดหวัง มันก้มหน้าไตร่ตรองเล็กน้อยก่อนซักถาม
“ผมมีหนึ่งคำถาม ฆาตกรทราบได้อย่างไรว่าเหยื่อเคยเป็นโสเภณีมาก่อน? พวกหล่อนไม่ได้แขวนป้ายไว้สักหน่อย แม้แต่คุณยังต้องสืบสวนสักระยะกว่าจะทราบ”
“สมกับเป็นนักสืบชื่อดัง นั่นล่ะคือเบาะแสให้สาวถึงตัวฆาตกร” ไมค์·โยเซฟตอบด้วยน้ำเสียงปรกติ ปราศจากอาการประหลาดใจ
ไม่น่าเกี่ยว…เป้าหมายคงเป็นผู้วิเศษเส้นทาง ‘ปีศาจ’ มากกว่า มันคงเจาะจงเลือกเหยื่อไม่บริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ไม่ก็โสมมจนเกินไป โดยอาศัยความพิเศษของปีศาจ สัมผัสด้านนี้คงเฉียบแหลมมาก…บางที มันอาจมองเห็นสีของออร่าได้ลึกกว่าเนตรวิญญาณทั่วไป เมื่อผนวกเข้ากับเรื่องเป้าหมายแต่งกายสีฉูดฉาด พวกหล่อนก็ยิ่งตกเป็นเป้าสายตาได้ง่าย นั่นคือสาเหตุทำให้ตกเป็นเหยื่อ…ไคลน์สรุปคำตอบของตัวเองในใจ ก่อนจะเงยหน้าถาม
“แล้วคุณคิดจะสืบเรื่องไหนอีก?”
ไมค์พยักหน้า
“จากทั้ง สิบเอ็ดคดี มีเหยื่อสิบรายเคยเป็นโสเภณีมาก่อน แต่มีรายหนึ่งไม่ใช่ เพราะเธอยังคงเป็นโสเภณีในปัจจุบัน เอ่อ…เป็นเหยื่ออายุน้อยสุด ซีเบล ผมคิดว่าเรื่องนี้ผิดวิสัยอย่างมาก จึงต้องการแวะไปยัง ‘กุหลาบทองคำ’ เอ่อ…เป็นสถานบริการ เธอเคยทำงานอยู่ในนั้น เผื่อว่าจะพบเบาะแสใดเพิ่ม”
“ผมกังวลว่าคำถามของตัวเองจะทำให้พนักงานไม่พอใจ จึงต้องการจ้างคุณให้ช่วยคุ้มกันชั่วคราว ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้จะสั่งให้คุณไปอัดใคร เพียงช่วยเหลือผมในยามวิกฤติก็พอ พยายามเปิดทางให้ผมหนี”
“ถ้าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้คุณหนึ่งปอนด์ แต่ถ้าเกิดการต่อสู้ ผมยินดีจ่ายห้าปอนด์ คิดว่าอย่างไรบ้าง?”
ไคลน์ยิ้ม
“ผมขอตัวไปล้างมือสักครู่ ถือเป็นการไตร่ตรองข้อเสนอไปในตัว”
ไคลน์ส่งภาษากายตามมารยาท ก่อนจะเดินไปห้องน้ำด้วยอากัปกิริยาเนิบนาบ ไม่รีบร้อนภายในห้องน้ำ มันโยนเหรียญทำนายตามนิสัย และได้รับคำตอบยืนยันในเชิงบวก
………………….