บทที่ 572 ทัณฑ์สวรรค์ดับวิญญาณ หนิวเอ๋อร์กลับมาแล้ว
ที่ศูนย์กลางแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา มีสถานที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่แห่งหนึ่ง ชื่อว่าที่ราบสำนึกบาป
ความศักดิ์สิทธิ์ในกาลก่อน เพราะที่นั่นคือวังจักรพรรดิของเจ้าเหนือหัวดินแดนนี้
ความศักดิ์สิทธิ์ในยามนี้ เพราะเป็นที่ตั้งของสาขาหลักตำหนักเทพพระจันทร์สีชาด
แม้จะเรียกว่าที่ราบ ทว่าความจริงแล้วเป็นเกาะในแผ่นดินใหญ่ที่มีทะเลเลือดสรรพชีวิตห้อมล้อม แต่อาณาเขตของมันก็กว้างใหญ่ไพศาลเทียบเท่าเขตปกครองแห่งหนึ่งได้
บนที่ราบสำนึกบาป มีรูปปั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่ซึ่งสูงเกินกว่าภูเขาทั้งหมดในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา ราวกับสูงเท่าฟ้าดินรวมกัน ยิ่งใหญ่น่าตื่นตะลึง
นี่ คือเจ้าเหนือหัวแผ่นดินใหญ่ในอดีต
ต่อให้จะตายไปแล้ว แต่ยังคงมีแรงกดดันน่าครั่นคร้ามปะทุคุกรุ่นปกคลุมไปทั่วสารทิศ ส่วนเหนือศีรษะมัน ก็มีตำหนักรูปทรงกวานขนาดยักษ์อีกแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่
ตำหนักสีชาดนี้เปนดั่งโซ่ปิดผนึกที่คอยสะกดที่แห่งนี้ไว้ ทำให้หัวเข่าของรูปปั้นเจ้าเหนือหัว จมลงเล็กน้อยทุกปี
ที่แห่งนี้ คือสาขาหลักของตำหนักเทพพระจันทร์สีชาด
ส่วนรูปปั้นรอบๆ ก็ห้อมล้อมตำหนักเทพที่สร้างไว้ในที่แห่งนี้นับไม่ถ้วน ผู้บำเพ็ญที่สัญจรไปมาสวมชุดคลุมยาวสีชาด ทุกคนสงบเงียบมาก ไร้ซึ่งเสียงใด
เพราะ บุตรเทวะไม่ชอบเสียงดัง
ทว่าวันนี้ สายรุ้งยาวสองสาย หวีดหวิวมาจากแดนเหนือและแดนตะวันออก ตัดผ่านท้องนภาดั่งดาบคม สยบความเงียบงัน เสียงครืนครันดังมายังที่แห่งนี้
สายรุ้งยาวแดนเหนือ มาพร้อมด้วยกลิ่นอายความตายมหาศาล จำแลงกายเป็นลูกสาวเจ้าเหนือหัวในชุดเกราะทั้งตัว
ส่วนเงาจากแดนตะวันออก โหมลมพายุไร้ที่สิ้นสุด ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี รวมตัวกันเป็นร่างในชุดคลุมสีน้ำตาล
พลังอำนาจกลืนกินภูเขาแม่น้ำ ปะทุขึ้นมาจากร่างสองร่างนี้อย่างน่าตกตะลึง ทุกที่ที่แล่นผ่านท้องนภากลายเป็นริ้วๆ ความว่างเปล่าแตกร้าว
กลิ่นอายน่าสะพรึงพร้อมเจตจำนงทำลายล้างโลก พริบตาที่มาเยือน เสียงอ่อนโยนเสียงหนึ่งก็ดังแผ่วเบาออกมาจากตำหนักเทพเหนือศีรษะรูปปั้นเจ้าเหนือหัว
“ท่านพี่รัฐทายาท แล้วก็พี่หญิงสามสุดที่รักของข้า ที่พวกท่านหลุดจากพันธนาการมาได้ทำให้ข้ารู้สึกเกินคาดยิ่ง”
เงาสีชาดร่างหนึ่งเดินออกมาจากในตำหนักเทพเทวรูปพร้อมคำเอื้อนเอ่ยที่ดังกึกก้อง
การปรากฏตัวของเขา ท้องฟ้าเปลี่ยนสี แสงมงคลสาดส่อง เปล่งประกายเจิดจ้า แสงสว่างโชติช่วงมหาศาลสาดออกมาจากร่างเขา ปกคลุมโลกทั้งใบ เมื่อเขาก้าวเดินหนึ่งก้าวกลางอากาศ ฟ้าดินเลือนราง สรรพสิ่งบิดเบี้ยว เผชิญหน้ากับพี่น้องทางสายเลือดที่มาถึง
ตอนที่มองหน้ากัน ร่างที่น่าตกตะลึงทั้งสามก็สำแดงโลกของแต่ละคนออกมาปะทะกันจนรางเลือนไปหมด
การต่อสู้ระหว่างพวกเขา ระดับขั้นสูงเพียงใดเป็นสิ่งที่สรรพชีวิตไม่สามารถสัมผัสรับรู้ได้ ผู้คนบนพื้นเห็นเพียงฟากฟ้าปั่นป่วน ตะวันจันทราแม่น้ำดาราปรากฏขึ้นพร้อมกัน
ดังนั้นผู้บำเพ็ญตำหนักเทพนับไม่ถ้วนจึงพากันก้มหน้า สีหน้าเลื่อมใสศรัทธา ทุกคนกราบไหว้สักการะ เสียงพึมพำจากปากดังขึ้นพร้อมกัน
“จันทราสีชาดนายข้า นำไปสู่ต้องประสงค์ สรรพชีวิตทุกข์ทน ได้รับความสุขสงบ”
เสียงนี้ประดุจบทเพลง ลอยแผ่วไปทั้งฟ้าดิน
ส่วนสงครามเทพที่อุบัติขึ้นในที่ราบสำนึกบาปนี้ สุดท้ายผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรไม่มีผู้ใดรู้ ทว่าคลื่นพลังที่แผ่ออกมาจากศึกนี้ ปกคลุมแผ่นฟ้าทั่วทั้งแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา
ราวกับเพลิงสวรรค์แล่นผ่านฟ้า ส่งผลกระทบกับกฎเกณฑ์ ทำให้กฎเกณฑ์ปั่นป่วน
สรรพชีวิตในช่วงเวลานี้ไม่อาจทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าได้ กระทั่งดวงตะวันที่พวกสวี่ชิงอยู่ หลังจากลอยไปใกล้ชายแดนด้านตะวันตก ก็ลดลงต่ำอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายนายกองก็เก็บกลับไป ทั้งสี่ต้องร่อนลงมาบนพื้น ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่ง
เหยียบอยู่บนหินภูเขา นายกองกับสวี่ชิงเงยหน้ามองไปไกลๆ อู๋เจี้ยนอูตื่นตระหนกตกใจ สีหน้าหนิงเหยียนก็เคร่งขรึม
ครู่ต่อมา นายกองมองไปทางสวี่ชิง สายตาทั้งสองประสานกัน
“พวกเขาเปิดศึกแล้ว” สวี่ชิงเอ่ยอย่างสงบ
นายกองส่ายศีรษะ หลังจากวิจารณ์เสร็จก็หยิบลูกท้อผลหนึ่งออกมากัด
“แต่สำหรับพวกเราก็หาใช่เรื่องไม่ดีอะไร เพียงแต่เรื่องในตอนนี้พวกเขาเข้าร่วมด้วยไม่ได้ ทำตามแผนการพวกเราต่อเถอะ
“อาชิงน้อย จากนี้เป็นพื้นที่ของข้าศิษย์พี่ใหญ่เจ้าแล้วนะ เจ้าพร้อมหรือไม่”
สำหรับนายกอง สิ่งที่สำคัญที่สุดเวลานี้ไม่ใช่การต่อสู้ที่เกิดขึ้นที่ตำหนักเทพ แต่เป็นการที่พวกเขาต้องไปยังเขาวัวสวรรค์มิรู้สิ้น
เขาเตรียมให้สวี่ชิงได้เห็นความรุ่งโรจน์ในอดีตของเขาที่นั่น
สวี่ชิงสีหน้าไร้อารมณ์ ตลอดทางมานี้อีกฝ่ายพูดมาเจ็ดแปดครั้งแล้ว
เห็นว่าสวี่ชิงไม่เล่นด้วย นายกองจึงโยนผิงกั่วไปให้ สวี่ชิงรับไว้ หลังจากกัดคำหนึ่ง ใบหน้าก็ฉายแววคาดหวังออกมา
นายกองพอใจทันที
อู๋เจี้ยนอูกับหนิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ มองดู ต่างฝ่ายต่างถอนหายใจ ก่อนหน้านี้ที่สวี่ชิงไม่อยู่ พวกเขาไม่เคยได้กินผลไม้ของนายกองเลย ตอนนี้ถึงสวี่ชิงจะอยู่ พวกเขาก็ยังไม่ได้กินอยู่ดี
“ไปกันเถอะ!” นายกองภาคภูมิใจ กำลังจะเดินหน้าต่อ
สวี่ชิงชะงักฝีเท้า เงยหน้ามองท้องฟ้า จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นว่า
“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านว่าหากอัญเชิญทัณฑ์สวรรค์มาตอนนี้จะเป็นอย่างไร”
นายกองเข้าใจสิ่งที่สวี่ชิงจะสื่อทันที หลังจากกวาดตามองอู๋เจี้ยนอูกับหนิงเหยียน เขาก็เปล่งเสียงออกมา
“ปราณก่อกำเนิดพระจันทร์สีม่วงของเจ้ารึ”
สวี่ชิงพยักหน้า ปราณก่อกำเนิดทั้งหมดของเขาหลังจากผ่านเรื่องในที่ราบน้ำแข็งแดนเหนือ ก็มาถึงหนึ่งทัณฑ์ขั้นบริบูรณ์แล้ว
นายกองครุ่นคิด หลังจากมองท้องฟ้าก็ยิ้มออกมา
“ความคิดของศิษย์น้องน่าสนใจ เนื่องจากการต่อสู้ที่เหนือกว่ากฎเกณฑ์อุบัติขึ้นในแผ่นดินใหญ่นี้ ดังนั้นกฎเกณฑ์ฟ้าดินจึงโกลาหล เรื่องนี้เห็นได้บ่อยครั้ง และถ้าอัญเชิญทัณฑ์สวรรค์ตอนนี้ อาจจะเกิดสถานการณ์สองอย่าง
“สถานการณ์แรก คือทัณฑ์สวรรค์ไม่ฟาดลงมา ถูกสกัดเอาไว้ที่ด้านนอก ทำให้เจ้าได้รับอายุขัยสวรรค์มาโดยไม่ต้องผ่านทัณฑ์
“ส่วนสถานการณ์ที่สอง คือทัณฑ์สวรรค์ฟาดลงมาด้วยวิธีที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่า กระทั่งอาจจะสั่นสะเทือนไปถึงจิตวิญญาณ
“ดังนั้น เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่” นายกองมองสวี่ชิง
ดวงตาสวี่ชิงฉายแววครุ่นคิด เอ่ยช้าเนิบ
“หากเป็นสถานการณ์หลัง อายุขัยสวรรค์ที่ได้รับก็น่าจะมากกว่าเดิม มีการหล่อหลอมจิตมากขึ้นด้วย”
เมื่อนายกองได้ยินดวงตาก็เปล่งประกาบประหลาด
“ถูกต้อง โดยเฉพาะการหล่อหลอมจิตวิญญาณ ด้วยสายอัสนีนี้ จะได้ผลลัพธ์ที่ดียิ่ง”
“ข้าอยากลองดู” หลังจากสวี่ชิงครุ่นคิด ก็เอ่ยราบเรียบ
“อันที่จริงยังมีอีกวิธี เจ้าหลบอยู่ในโลกใบเล็กได้นี่” นายกองเลียริมฝีปาก เขารู้สึกสนใจวิธีการนี้ของสวี่ชิงมาก
เมื่อสวี่ชิงได้ยินก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ดังนั้นทั้งสองจึงหารือกันพักหนึ่ง หาหุบเขาใกล้ๆ แล้วเริ่มเตรียมการ
หนิงเหยียนกับอู๋เจี้ยนอูมองพวกเขาสองคนหารือเรื่องนี้กันตลอดทุกขั้นตอน รู้สึกค่อนข้างน่าเหลือเชื่อ อดพูดคุยกันด้านนอกหุบเขาไม่ได้
“ทำไมข้ารู้สึกว่าพวกเขารนหาที่ตายกันอีกแล้ว”
“มั่นใจหน่อย ตัดคำว่ารู้สึกทิ้งไป…” หนิงเหยียนถอนหายใจ รีบออกจากหุบเขาอย่างรวดเร็ว เขามีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี แต่เขายังไม่ทันหนีไปได้ไกลนัก ลางสังหรณ์ก็เป็นจริง
พลังดึงดูดวูบหนึ่งระเบิดขึ้นในหุบเขา ปกคลุมเขาแล้วดึงเข้าไปทันที
“ศิษย์น้องเล็ก พวกเรายังมีอาวุธอยู่นะ ถ้ามีอาวุธอยู่เจ้าก็จะมั่นใจมากขึ้น”
เสียงของนายกองดังก้องในหุบเขา อู๋เจี้ยนอูตัวสั่นเทา รีบร้อนทะยานจากไปจนมาไกลถึงพันจั้ง เขาก็หลบอยู่ในที่ราบลุ่มแห่งหนึ่ง ตอนที่มองไปที่หุบเขาไกลๆ เขาก็ได้ยินเสียงครืนครันดังลั่นมาจากฟากฟ้า
เสียงสะเทือนเลื่อนลั่นของสายอัสนี ดังสนั่นไปทั่วสารทิศ ราวกับบนท้องฟ้ามี เทพเจ้าองค์หนึ่งคำรามกราดเกรี้ยว
อู๋เจี้ยนอูสูดปาก จึงถอยออกไปอีกพันจั้ง จิตใจถึงสงบลงเล็กน้อย
และการเปลี่ยนแปลงบนท้องฟ้าเวลานี้ก็น่ากลัวอย่างยิ่ง คลื่นวนมหึมาวงหนึ่งปรากฏตัวครืนครัน สายฟ้านับไม่ถ้วนแล่นแปลบปลาบ ในที่สุดก็รวมตัวกัน กลายเป็นมังกรอัสนีตัวหนึ่ง
ขณะที่อู๋เจี้ยนอูตกตะลึง มังกรอัสนีตัวนี้ก็คำรามอย่างกราดเกรี้ยว พุ่งไปที่หุบเขา
พริบตาต่อมา พื้นดินสั่นสะเทือน มังกรอัสนีปกคลุมหุบเขาในพริบตา หินภูเขาแตกสลาย แสงจากสายอัสนีนับไม่ถ้วนแผ่ลามไปบนพื้น ทำให้ที่นี่กลายเป็นบ่อสายฟ้า
ขณะที่คลุมเครือ คล้ายจะได้ยินเสียงกรีดร้องเวทนาของหนิงเหยียนด้วย
หนังศีรษะอู๋เจี้ยนอูชาหนึบ ตอนที่ถอยออกมาอีกครั้ง การหมุนวนของคลื่นวนบนฟากฟ้าก็ยิ่งใหญ่ขึ้นอีก ทัณฑ์สวรรค์สายที่สองถูกเหนี่ยวนำมาจากทั้งแปดทิศ กระทั่งบ่ออัสนียังปะทุขึ้นมา เชื่อมกับท้องนภา
กวาดสายตามองไป สายอัสนีในพื้นที่นี้ก็เชื่อมต่อกันสายแล้วสายเล่า จนทั้งหมดรวมตัวกัน ฟาดผ่าลงไปในหุบเขาที่ถล่มลงมาอีกครั้ง
พื้นดินสั่นสะเทือน
อู๋เจี้ยนอูก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน เส้นผมชี้โด่ชี้เด่ หนีตายสุดชีวิต
สายอัสนีฟาดผ่าลงมาหลายต่อหลายครั้งเช่นนี้ ขอบเขตกว้างขึ้นเรื่อยๆ เสียงยิ่งน่าตื่นตะลึง กินเวลาติดต่อกันถึงเจ็ดวัน
สุดท้ายในรัศมีพันลี้ ขณะที่พื้นดินเหี้ยนเตียนไปหมด ทัณฑ์สวรรค์ทางสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นความน่าสะพรึงถึงขีดสุด จำแลงเป็นหอกยาวอัสนีมหึมาเล่มหนึ่ง แล่นผ่านฟากฟ้าพุ่งสู่ผืนพสุธา
พื้นสั่นคลอนขุนเขาสะเทือน ฟ้าดินเปลี่ยนแปลงไปอย่างยิ่ง
อู๋เจี้ยนอูที่อยู่ไกลออกไปพันลี้ จับจ้องทุกอย่างนี้ ร่างกายสั่นเทาขึ้นมา
ตอนนี้เขามั่นใจได้อย่างหนึ่ง นั่นคือความบ้าคลั่งของสวี่ชิงไม่ได้น้อยกว่าเฉินเอ้อร์หนิวเลย กระทั่งบางอย่างยังมากยิ่งกว่าเสียด้วยซ้ำ
‘ไม่ได้การ ข้าต้องหนี ติดตามเฉินเอ้อร์หนิวมาข้ารู้สึกว่าตนเองเดินอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความเป็นความตายทุกชั่วขณะ ตอนนี้มีสวี่ชิงเพิ่มมาอีกคน ก็ไม่ใช่เดินอยู่เส้นแบ่งความเป็นความตายแล้ว แต่เดินอยู่บนถนนแห่งความตายต่างหาก!’
ดวงตาอู๋เจี้ยนอูแน่วแน่ หันหน้าแล้วออกวิ่ง
เพื่อไม่ให้ถูกเจอตัว เขายังเปลี่ยนทิศทางอีกหลายครั้ง หลังจากหนีออกมาหลายวัน เงาที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา และมีเสียงเรียกดังขึ้น
“พี่เจี้ยนเจี้ยนไม่ต้องหนีแล้ว ไม่ต้องกลัว ฮ่าๆ มันจบลงแล้วล่ะ”
อู๋เจี้ยนอูในใจกรีดร้อง แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เร่งความเร็วขึ้นอีก แต่สุดท้ายก็ยังสู้ความเร็วของนายกองไม่ได้ หลังจากผ่านไปสี่ห้าอึดใจ ร่างของนายกองก็หวีดหวิวมาปรากฏที่ด้านหลังอู๋เจี้ยนอู คว้าไหล่ของเขาไว้
อู๋เจี้ยนอูหันหน้ากลับมาอย่างหดหู่ มองเห็นใบหน้าชั่วร้ายที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มของนายกอง
นายกองไม่สนใจสีหน้าของอู๋เจี้ยนอูแม้แต่น้อย ก้าวไปกอดคอเขาอย่างอบอุ่น
“พี่เจี้ยนเจี้ยนจะหนีทำไมเล่า หรือว่าท่านไม่ใช่เพื่อนรักข้าแล้ว ที่นี่อันตรายมาก พวกเราคนบ้านเดียวกัน ไปกับพวกเราถึงจะปลอดภัย หากไม่ใช่หนิงหนิงน้อยสัมผัสถึงร่อยรอยเจ้าได้ เกือบจะทำให้เจ้าต้องโดดเดี่ยวเดียวดายไปเสียแล้ว”
เมื่ออู๋เจี้ยนอูได้ยิน ก็มองหนิงเหยียนอย่างขุ่นเคือง
หนิงเหยียนถูกนายกองหิ้วไว้ ยิ้มให้อู๋เจี้ยนอู ทำทีว่าเจ้าอย่าคิดจะทิ้งให้ข้ารับกรรม คนเดียวสิ
อู๋เจี้ยนอูขุ่นเคือง ก็สังเกตเห็นสวี่ชิงที่ใบหน้าซีดขาวโรยแรงด้านหลังนายกอง
เสื้อผ้าของสวี่ชิงขาดวิ่นไปหมด ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง แต่ยังมีชีวิตชีวามาก กลิ่นอายก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด
ทว่า ตอนนี้เขายังเดินโซซัดโซเซ ยังมีสายฟ้าแล่นออกมาจากร่างกายเป็นระยะ
ทัณฑ์สวรรค์ก่อนหน้านี้พลานุภาพยิ่งใหญ่ ทำให้สวี่ชิงย้อนระลึกก็ใจสั่นสะท้าน
ดีที่มีโลกใบเล็กอยู่ ตอนที่เขาทนไม่ไหวก็หนีเข้าไป หลังจากฟื้นฟูก็ค่อยออกมารับทัณฑ์สวรรค์ต่อ ยิ่งมีนายกองคอยช่วยอยู่ด้านนอก
แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ สวี่ชิงก็มาถึงขีดจำกัดหลายครั้ง ในที่สุดขณะที่ทรมานก็มาถึงตอนสุดท้าย ก้าวข้ามทัณฑ์ลิขิตสวรรค์ที่เพิ่มความแข็งแกร่งนี้ได้สำเร็จ ได้รับอายุขัยสวรรค์ที่มากยิ่งขึ้น
และที่สำคัญก็คือ จิตวิญญาณเขาภายใต้การชำระล้างของสายอัสนีนี้ก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าก่อนหน้าอย่างเห็นได้ชัด
‘เป็นเช่นนี้ต่อไป หลังจากผ่านทัณฑ์ลิขิตสวรรค์ห้าครั้ง จิตวิญญาณของข้าก็จะไม่อ่อนแออีกต่อไป!’
สวี่ชิงกัดฟัน
เมื่ออู๋เจี้ยนอูกลับมา คนก็ครบแล้ว จึงรีบไปที่ที่เขาวัวสวรรค์ตั้งอยู่
ระหว่างทาง ไม่รู้ว่านายกองเกลี้ยกล่อมอย่างไร สุดท้ายอู๋เจี้ยนอูก็ค่อยๆ คล้อยตามคำพูดของนายกอง ใบหน้ายิ้มแย้มมากขึ้น ขับกลอนมากขึ้นด้วยเช่นกัน
แต่เขาโกรธหนิงเหยียนมาก ระหว่างทางไม่พูดด้วยเลยสักคำ
ส่วนสวี่ชิงก็ไม่ได้สนใจคนเหล่านี้เลย ระหว่างทางก็โคจรผลึกวารีสีม่วงในร่างกาย เพิ่มความเร็วในการฟื้นฟู เนื่องจากพลังทัณฑ์สวรรค์ก่อนหน้านี้หนักหนาเกินไป ผิวหนังบาดเจ็บสาหัส ดังนั้นระหว่างที่ฟื้นฟู ร่างสวี่ชิงจึงปรากฏการลอกคราบ
ผ่านไปกว่าครึ่งเดือนเช่นนี้
จากการที่พลังห้ามเหาะเหินบนท้องฟ้าที่อ่อนกำลังลง ดวงอาทิตย์นที่นายกองสร้างขึ้นก็ล่องลอยขึ้นต่อ ทำให้ความเร็วของพวกเขาเพิ่มขึ้น ครึ่งเดือนต่อมา เขาวัวสวรรค์จึงปรากฏขึ้นในครรลองสายตาของทุกคน
เขาวัวสวรรค์มิรู้สิ้น ตั้งอยู่บนเทือกเขามิรู้สิ้น
เทือกเขาใหญ่มโหฬาร ในนั้นมีสำนักเล็กชนเผ่าเล็กๆ มากมายอาศัยอยู่หนาแน่นราวกับต้นไม้ในพงไพร
เพราะสภาพแวดล้อมแตกต่างกับแดนเหนือและแดนตะวันออก ดังนั้นพืชพันธุ์ที่นี่จึงเจริญงอกงามมาก มองไกลๆ เทือกเขาเขียวขจีไปหมด กระทั่งท้องฟ้าก็ไม่ได้ขมุกขมัวถึงเพียงนั้น
พลังชีวิตเปี่ยมล้นอย่างมากในที่แห่งนี้
“มองเห็นแล้วกระมัง ภูเขาที่สูงที่สุดลูกนั้น ก็คือเขาวัวสวรรค์”
บนพื้นดิน นายกองยกมือชี้ไปยังเทือกเขาที่ห่างไกล เอ่ยอย่างภาคภูมิ
“ข้าจะบอกพวกเจ้าให้ว่าเขาวัวสวรรค์ในอดีต เป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่ ฐานะสูงส่งยิ่ง!
“แต่เรื่องในอดีตก็ไม่ต้องกล่าวถึงแล้ว นั่นก็เป็นเพียงความรุ่งโรจน์ในวันวานเท่านั้น ตอนนี้น่ะหรือ ที่นี่มีสำนักอยู่มากมาย กลายเป็นพันธมิตรแห่งหนึ่ง
“ส่วนชื่อ อะแฮ่ม พวกเขาระลึกถึงตำนานเล่าขานของที่นี่ จึงตั้งชื่อว่าพันธมิตร วัวสวรรค์”
นายกองกล่าวคำนี้ออกมา ก็รู้สึกสุขอุราเหลือเกิน หลังจากที่เขาได้รับรายงานก่อนหน้านี้ ก็อารมณ์ดีไปหลายวัน
“รู้สึกว่าที่นี่สว่างกว่าที่อื่นกว่าเล็กน้อยใช่หรือไม่” นายกองยิ้มเอ่ยขึ้น
“เพราะว่าม่านฟ้าที่นี่เคยถูกผ่าเปิดมาก่อน และเทือกเขาก็พิเศษ สามารถเปล่งแสงออกมาได้ด้วยตัวเอง ดังนั้นเทือกเขามิรู้สิ้นนี้จึงมีชื่อเสียงมากในแผ่นดินใหญ่เซ่นจันทรา
“ไป ข้าจะพาพวกเจ้าไปเมืองหลักด้านล่างเขาลูกนี้
“เพราะผู้บำเพ็ญที่นี่มีอยู่มากมาย ดังนั้นด้านล่างภูเขาจึงค่อยๆ กลายเป็นเมืองขึ้นมา ด้านในคึกคักยิ่ง”
นายกองนำมือไพล่หลัง เดินนำพวกสวี่ชิงลงไปเหมือนกลับมาที่บ้าน ไม่นานนักเมืองขนาดใหญ่แห่งหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาสวี่ชิง
ได้ยินเสียงคึกคักดังมาแต่ไกล เห็นได้ชัดว่ามีผู้บำเพ็ญเผ่าต่างๆ อยู่ในที่แห่งนี้ ไม่น้อย คนธรรมดาก็มีเช่นกัน
นอกประตูเมือง นายกองจงใจกระแอมไอ พยักพเยิดเป็นสัญญาณให้พวกเขามองไปที่ชื่อของเมือง
เมืองต้อนรับวัว
อักษรขนาดใหญ่เหล่านี้ เผยความทรงพลังน่าอัศจรรย์ ยิ่งมีกลิ่นอายเก่าแก่ ราวกับมีอายุมานานปี
อู๋เจี้ยนอูกับหนิงเหยียนมองชื่อเมือง แล้วอดมองไปทางนายกองไม่ได้ นายกองมีความสุขยิ่ง มองไปทางสวี่ชิง
สวี่ชิงจ้องตัวอักษรเหล่านั้น สีหน้าหวั่นไหว
นายกองหัวเราะออกมา เดินไปด้านหน้าอย่างพึงพอใจพลางกล่าวว่า
“เห็นแล้วใช่หรือไม่ นี่คือเมืองที่สร้างขึ้นเพื่อต้อนรับข้า เมื่อมาถึงที่นี่ ก็เหมือนมาถึงบ้านตัวเอง”
นายกองกระปรี้กระเปร่า เดินไปด้านหน้าก้าวใหญ่ เพียงแต่ตอนเข้าเมืองก็เกิดเรื่องเล็กน้อยขึ้น นั่นก็คือพวกเขาต้องจ่ายหินวิญญาณไม่น้อยถึงจะเข้าไปได้
นายกองเพิ่งกล่าวว่าที่นี่คือบ้านของตน ดังนั้นเมื่อเจอกับการเก็บค่าใช้จ่ายเช่นนี้ เขาจึงค่อนข้างไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
หนิงเหยียนก้มหน้า อู๋เจี้ยนอูมองไปรอบๆ พวกเขาไม่มีเงิน
สวี่ชิงกะพริบตาปริบๆ มองออกว่านายกองไม่พอใจ จึงเข้าไปปลอบข้างๆ เสียงแผ่ว
“ไม่เป็นไรนะขอรับศิษย์พี่ใหญ่ พวกเขาไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร อีกทั้งเดิมที่นี่ก็เป็นเขตอิทธิพลของท่าน หินวิญญาณที่ต้องจ่ายไม่ใช่ว่าเป็นของท่านหรอกหรือ”
ดวงตานายกองฉายแววชื่นชม เขารู้สึกว่าอาชิงน้อยช่างใส่ใจ จึงจ่ายหินวิญญาณจากถุงข้างเอวตนอย่างสุขใจ พาพวกเขาเข้าไปในเมือง
สิ่งที่เห็นตรงหน้า คือบรรยากาศคึกคัก คนในเมืองนี้มีมากมาย หลายเผ่าหลายสำนักปะปนกัน ร้านรวงก็มีอยู่ไม่น้อย
เดินอยู่ในเมือง สายตาที่มองไปรอบๆ ของนายกองฉายแววทอดถอนใจ จวบจนตอนที่เห็นโรงบ่อวิญญาณแห่งหนึ่ง เขาก็ชะงักฝีเท้า สีหน้าระลึกถึงความหลัง
“ในเทือกเขามิรู้สิ้นนี้มีแม่น้ำวิญญาณสายหนึ่ง คดเคี้ยวลงมา จนกลายเป็นบ่อวิญญาณมากมาย ผ่านไปนานปี เมืองที่อยู่ด้านล่างภูเขาก็ชักนำมา เมื่อก่อนข้าชอบแช่น้ำบนภูเขามาก และให้เหล่าผู้บำเพ็ญหญิงด้านล่างภูเขาได้อาบน้ำที่ข้าแช่ตัว
“ไป ข้าจะพาพวกเจ้าไปแช่น้ำกันก่อน สบายตัวแล้วค่อยไปบ้านข้า”
นายกองเอ่ย จากนั้นก็เดินไปยังโรงบ่อวิญญาณ
เถ้าแก่ร้านนี้เป็นผู้บำเพ็ญเช่นกัน เห็นพวกสวี่ชิงก็พยักหน้าให้เล็กน้อย หลังจากเก็บค่าบริการ ก็พาพวกเขาเดินเข้าไป
บ่อน้ำในร้านนี้ไม่เล็กเลย มีผู้คนอยู่มากมาย แม้จะต่างคนต่างอยู่คนละที่ แต่ท่ามกลางไอร้อนอบอวล ก็ยังมีเสียงหัวเราะดังออกมา
มาถึงที่นี่ หนิงเหยียนและอู๋เจี้ยนอูก็แยกย้าย ถอดเสื้อนอกแล้วเข้าไปแช่ตัว เผยสีหน้าผ่อนคลายสบายใจ โดยเฉพาะอู๋เจี้ยนอู ถึงกับยอมจ่ายเพิ่มอีกเล็กน้อย เรียกพวกลูกๆ ของเขาเหล่านั้นออกมาด้วย
นายกองก็อยู่ในบ่อแยกของตน กางสองแขนพาดกับขอบบ่อ ถอนหายใจยาวออกมา รู้สึกคับแคบอย่างยิ่ง
สวี่ชิงอยู่อีกบ่อหนึ่ง หลิงเอ๋อร์มุดออกมา จากนั้นก็จำแลงกายอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแดงก่ำอยู่ข้างกายสวี่ชิง หลับตาปี๋
สวี่ชิงยิ้ม หลับตาทั้งสองลง รู้สึกสงบลงแล้ว
เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาตลอด ร่างเขาลอกคราบออกไปหลายครั้ง ตอนนี้เมื่อร่างกายอยู่ในบ่อน้ำ ทั้งร่างได้รับการฟื้นฟู สบายตัวอย่างยิ่ง
เสียงหัวเราะพูดคุยรอบด้าน หลังจากที่พวกเขาปรับตัวกับบรรยากาศที่นี่ ก็ไม่ได้รู้สึกวุ่นวายอีก คล้ายว่าควรจะเป็นส่วนหนึ่งของบ่อน้ำอยู่แล้ว
กระทั่งเสียงพูดคุยในบ่อที่ไกลออกไปดึงดูดความสนใจของสวี่ชิง
“น่าเสียดาย เดือนหน้าบ่อวิญญาณทั้งหมดบนเขาและล่างเขาก็จะปิดกันหมด เห็นว่าแม่น้ำวิญญาณจะถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ ไปรวมอยู่ที่สำนักย่อยบุปผาหยินหยาง
“ไม่มีทางเลือก เซียนเซียงหานผู้นั้นจะอภิเษกสมรส นางต้องเข้าพิธีชำระล้างหนึ่งเดือน เทือกเขามิรู้สิ้นส่วนใหญ่ล้วนต้องไว้หน้า ไม่ใช่ว่าสำนักบุปผาหยินหยางยอมให้นางทำพิธีชะรำล้างแล้วหรือ”
“ไม่ใช่เพราะเสวียนมิ่งจื่อคู่หมั้นของเซียนเซียงหานผู้นั้นหรอกหรือ ในฐานะที่เป็นผู้แข็งแกร่งอันดับหนึ่งของเทือกเขามิรู้สิ้น ทุกคนก็ทำได้แค่ยอมรับกระมัง”
“แต่ว่าเซียนเซียงหานผู้นี้ก็งดงามเย้ายวนใจเสียจริง ปีที่แล้วข้าบังเอิญพบครั้งหนึ่ง งดงามหยาดเยิ้มจริงๆ ไม่มีผู้ใดเทียบได้”
“ได้ยินว่าแต่ก่อนเซียนเซียงหานผู้นี้ไม่ใช่ผู้บำเพ็ญของเทือกเขามิรู้สิ้น แต่เป็น ผู้ที่มาเยือนอย่างกะทันหันเมื่อหลายปีก่อน เดิมแค่ผ่านทางมา แต่มาพบรักกับ เสวียนมิ่งจื่อเข้า”
คำพูดเหล่านี้สอดแทรกอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะพูดคุย ดังเข้ามาในหูสวี่ชิง
สวี่ชิงค่อนข้างสนใจ นี่เป็นนิสัยของเขา ไม่ว่าจะไปที่ใด สภาพแวดล้อมและข้อมูลข่าวกรองล้วนเป็นเรื่องสำคัญ
โดยเฉพาะอย่างหลัง หลังจากประสบการณ์ในทะเลเพลิงสวรรค์ที่เกิดเรื่องลำบากเล็กๆ จากการที่มีข้อมูลน้อย เขาจึงยิ่งให้ความสำคัญกับเรื่องนี้
อู๋เจี้ยนอูกับหนิงเหยียนไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้ ทว่านายกองทางนั้นคล้ายจะหูผึ่งอยู่เช่นกัน สบตากับสวี่ชิงผาดหนึ่ง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา ในบ้านของพวกเราเป็นเพียงพวกประสบการณ์น้อยทั้งนั้น”
เห็นนายกองมั่นอกมั่นใจถึงเพียงนี้ สวี่ชิงจึงพยักหน้า หลับตาแช่น้ำต่อ
หนึ่งชั่วยามผ่านไปเช่นนี้ ตอนที่พวกเขาออกจากโรงบ่อวิญญาณ แต่ละคนล้วนมีชีวิตชีวา เมื่อลมพัดมา สีหน้าก็สดชื่นปลอดโปร่ง
แม้สวี่ชิงจะปลอมตัว แต่รูปร่างสูงโปร่งกับบุคลิกผึ่งผาย หลังจากที่เดินออกมาก็งดูดสายตาบางคน โดยเฉพาะหลิงเอ๋อร์ หลังจากที่จำแลงหายออกมา ใบหน้าเล็กแดงระเรื่อสวยงามจับตายิ่ง เมื่อเดินอยู่ข้างสวี่ชิงก็ดึงดูดสายตาผู้คนไม่น้อย
อู๋เจี้ยนอูก็รู้สึกสดชื่นเช่นกัน ความกลัดกลุ้มในใจก็สลายไปมากแล้ว ตอนนี้เดินอยู่บนถนนกับพวกสวี่ชิง เขาก็หยิบพัดออกมาเคาะที่มือ เดินพลางเอ่ยว่า
“เมฆาบนนภาประหนึ่งภูผาบนเวหา ศิลาในใจข้าสูงกว่าผสุธา!
“ดั่งขนนกวิญญาณแปรเปลี่ยนเป็นสามัญ ผู้ใดกันจะกล่าวว่าร่างกายยังคงงดงามได้!”
ปกติอู๋เจี้ยนอูจะร่ายกลอนประโยคเดียว น้อยครั้งที่จะร่ายมาสี่วรรคเช่นนี้ เมื่อกล่าวจบ ใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยความทอดถอนใจ
ส่วนหนิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ เดินไปไกลหลายก้าวทันที นายกองก็ฟังไม่เข้าใจ
สวี่ชิงไม่สนใจ
เมื่อผู้คนที่สัญจรไปมาได้ยินก็หันมามองอย่างประหลาดใจ
อู๋เจี้ยนอูแค่นเสียงในใจ แอบกล่าวในใจว่าเป็นเพียงนกกระจอกฝูงหนึ่งเท่านั้น พวกเจ้าจะเข้าใจความนัยของกลอนข้าได้อย่างไร
คิดถึงตรงนี้ ความรู้สึกอย่างหากท่วงทำนองลึกซึ้ง น้อยคนนักจะร้องร่ายตามได้ก็ปกคลุมจิตใจของอู๋เจี้ยนอู ขณะที่ส่ายหน้า เขาก็ค่อยๆ เดินตามพวกสวี่ชิงไป
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้บนชั้นสองของหอข้างๆ มีหญิงสาวนั่งอยู่สองคน
คนหนึ่งก้มหน้ากำลังเอื้อนเอ่ย ส่วนหญิงกลางคนอีกคนที่รูปโฉมค่อนข้างงดงาม แต่เวลานี้กลับสีหน้าประทับใจ
นางไม่ได้สนใจคนตรงหน้า ลุกขึ้นเลิกผ้าม่าน มองไปที่ถนน สายตาจับจ้อง แผ่นหลังอู๋เจี้ยนอู
สีหน้าของนางค่อยๆ เผยความชื่นชมยกย่องออกมา
“คนผู้นี้ไม่ธรรมดา ใช้หินภูเขาอุปมาเจตจำนง ใช้จิตวิญญาณอุปมาโลกแสดงเจตจำนงในใจเขาออกมา ค่อนข้างมีเอกลักษณ์ของจักรพรรดิโบราณอยู่!
“โลกในปัจจุบัน มีอัจฉริยะเช่นนี้อยู่ไม่มากแล้ว”
เมื่อคนของนางที่ยืนอยู่ด้านหลังหญิงกลางได้ยินก็ตกตะลึง มองตามออกไปเช่นกัน นางรู้ว่าเจ้าสำนักของนางศรัทธาจักรพรรดิโบราณเสวียนโยวมาตลอด การที่ถูกเจ้าสำนักชื่นชมเช่นนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ จึงเอ่ยขึ้นเสียงเบาว่า
“เจ้าสำนัก ให้ข้าไปสืบฐานะคุณชายผู้นั้นสักหน่อยหรือไม่เจ้าคะ”
“ไม่จำเป็น สำนักบุปผาหยินหยางของข้าให้ความสำคัญกับวาสนา ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความอัจฉริยะของคนผู้นี้ น่าจะไม่ยอมให้สืบเสาะเป็นแน่”
หญิงกลางคนเอ่ยเสียงแผ่วเบา จากนั้นสายตาก็คมกริบ มองคนของนาง
“ตรวจสอบพื้นเพของสหายเต๋าเซียงหานผู้นั้นได้หรือยัง”
คนของนางก้มหน้าทันที เอ่ยอย่างนอบน้อม
“ตรวจสอบมาได้บางส่วนเจ้าค่ะ เดิมอีกฝ่ายน่าจะเป็นหวนสู่อนัตตาขั้นหนึ่ง แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังบำเพ็ญจึงลดลงมาที่ระดับหวนสู่อนัตตา
“ดังนั้นหากคำนึงถึงสถานที่ที่ปรากฏตัวครั้งแรก ไม่ใช่นภาคิมหันต์ และไม่ใช่ฟ้าทมิฬ แต่น่าจะเข้ามาจากทางเผ่าคลื่นศักดิ์สิทธิ์
“ส่วนเป้าหมายที่มาที่นี่ยังไม่ทราบ ทว่าจะต้องรู้จักกับเสวียนมิ่งจื่อมากกว่าหนึ่งปีแน่นอนเจ้าค่ะ”
กล่าวจบ คนของนางก็ไม่กล่าวต่อ จนหญิงกลางคนโบกมือ ก็จากไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อรอบๆ ว่างเปล่า หญิงกลางคนผู้นี้ก็มองออกไปไกลๆ พึมพำเสียงเบา
“ร่างเซียงหานผู้นี้ ทำไมจึงมีกลิ่นอายเตรียมสู่เทวะกันเล่า…”