1016. ควันทะเลทรายโดดเดี่ยว
เงานี้ใหญ่โตขึ้นและใหญ่ขึ้นจนกระทั่งมันเผยตัวตนออกมา!
หวังหลินหรี่ตาแคบลง คุ้นเคยกับร่างเงานี้ คุ้นเคยมาก!
มันคือหอคอยสีดำตั้งตรงระหง่านภายในทะเลทรายไร้ผู้คนแห่งนี้ แค่มองไกลๆก็เห็นพลังมารมหาศาลแล้ว
หวังหลินเคยเห็นหอคอยสีดำแบบนี้มาก่อน ในแคว้นปิศาจฟ้าครั้งก่อนเขาก็อยู่ที่นั่น มันพ่นสายลมเย็นแทบทำให้ร่างเขาเกือบสูญสลาย
หวังหลินไม่สามารถหลบหนีวิชาจากหอคอยในดินแดนวิญญาณปิศาจได้ หากไม่ใช้ผลทะยานสวรรค์เพื่อเกิดแรงกระตุ้นขึ้นมา เขาคงสูญเสียการติดตามหอคอยของเจ้าเศษมารไปแล้ว!
‘เศษมาร! ตอนนั้นเป้ยหลัวบอกว่ามีเศษมารเก้าตัว ข้าพบเจอตัวเดียวในดินแดนวิญญาณปิศาจ ไม่คิดว่าจะมาเจอหอคอยของเจ้าเศษมารที่นี่!’ ดวงตาส่องสว่างขึ้นและหยุดชะงักลง
ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อยเป็นผลสะท้อนจากการใช้วิชาหลบหนีโลหิต พลังมารที่เหลือในอากาศสูญสลายไปด้วย
‘มีหอคอยของเศษมารอยู่ที่นี่…เป้ยหลัวกระตือรือร้นอยากจะมาที่นี่นัก…ดอกไม้สวรรค์บอกไว้ว่าหลังจากแดนสวรรค์ล่มสลาย จักรพรรดิเทพฉิงหลินบาดเจ็บสาหัส จากนั้นพัวพันกับคนนอกสองคนและถูกบังคับให้ปิดด่านฝึกตนที่นี่!’
“คนนอกสองคนนั้นเป็นไปได้ว่าคือปิศาจโบราณเป้ยหลัวและมารโบราณ!” หวังหลินมองหอคอยสีดำ ราวกับประกายสายฟ้าแล่นผ่านสมองและเขาก็เข้าใจ
ความคิดหลายอย่างแล่นผ่าน ดวงตาส่องสว่างวาบคล้ายจะเข้าใจสถานการณ์เล็กน้อย
‘ปิศาจโบราณเป้ยหลัวถูกแบ่งออกเป็นเก้าส่วนจากนั้นถูกผนึกไว้ในดินแดนวิญญาณปิศาจ หลังจากผ่านมานาน เดิมทีดินแดนเทพจึงเปลี่ยนกลายเป็นดินแดนปิศาจ…ใครกันที่ผนึกปิศาจโบราณเป้ยหลัว และทำไมถึงมีแค่เศษมาร ไม่ใช่มารโบราณในดินแดนวิญญาณปิศาจ?’
‘มารโบราณอยู่ไหนกัน? พอวิเคราะห์แล้วมารโบราณต้องอยู่ในถ้ำที่ห้าซึ่งมีจักรพรรดิเทพฉิงหลินอยู่!’
หวังหลินเข้าใจได้ทันที!
เขาสงสัยเรื่องนี้มานานและเมื่อเห็นหอคอยเศษมารตรงหน้า จึงเริ่มคาดเดา!
‘เศษมาร…ไม่รู้ว่าข้าจะสามารถสู้กับเศษมารด้วยระดับบ่มเพาะตอนนี้ได้หรือไม่!’ พลังดั้งเดิมในร่างหมุนวน ระงับความเจ็บปวดจากการใช้วิชาหลบหนีโลหิต
ใบหน้าเผยความไม่เป็นมิตร ครึ่งปีแห่งการรอคอยและผลกระทบจากพลังมารทำให้เขาเต็มไปด้วยจิตสังหาร โดยเฉพาะตอนนี้เป็นตอนที่ลักษณะภายนอกโหดเหี้ยมยิ่งนัก
หวังหลินก้าวไปหาหอคอย!
หอคอยดูไม่ไกลแต่ยังมีระยะห่างช่วงนึงในทะเลทรายสีดำ แต่นี่ไม่มีอะไรต่อหวังหลินและเขาก็ปิดช่องว่างอย่างรวดเร็ว
ทว่าขณะที่เคลื่อนเข้าไป แผ่นดินเบื้องหน้าหอคอยพลันสั่นไหว เม็ดทรายมากมายก่อตัวกลายเป็นมนุษย์ทราย!
ทั้งหมดสวมเสื้อผ้าเก่าแก่และเต็มไปด้วยพลังมาร พลังมารแต่ละคนผสานเข้าด้วยกันกลางอากาศจนก่อเป็นรูปร่างประหลาด
เป็นรูปร่างชายชราผู้หนึ่ง ดวงตาส่องประกายจ้องมาที่หวังหลิน จากนั้นชี้ใส่เขา! มนุษย์ทรายหลายสิบคนร้องคำรามและพุ่งใส่หวังหลิน
วิชาหลายอย่างเต็มไปทั่วฟ้า แสงสีกระพริบวูบวาบเข้ามาใกล้หวังหลิน
หวังหลินระเบิดความโหดเหี้ยมจากการรอมาหกเดือน เขาปรากฏเบื้องหน้ามนุษย์ทรายคนหนึ่ง ชี้นิ้วเข้าใส่ระหว่างคิ้วตรงๆ
ปัง!
มนุษย์ทรายสั่นเทา แตกสลายเป็นกองทราย สาดกระจายไปทุกที่
‘แค่หุ่นเชิดจะมาหยุดอะไรข้า?’ ร่างหวังหลินกระพริบวาบและปรากฏตัวข้างหุ่นเชิดตัวถัดไป หนึ่งวิชาปรากฏขึ้นบนนิ้วพลางกวาดผ่านหุ่นเชิดทำให้มันแตกสลาย
ขณะนี้วิชาจากหุ่นเชิดนับสิบตัวก่อร่างขึ้นและเข้ามาใกล้หวังหลิน แววตาหวังหลินกระพริบแสงสีฟ้า โล่ห์ฟ้าครามปรากฏขึ้นมาและกวาดใส่ วิชาพวกมันเข้ามาปะทะโล่ห์จนเกิดการระเบิดสั่นสะเทือนปฐพี
วิชาทั้งหมดถูกหยุดห่างหวังหลินไปสิบฟุต ไม่มีวิชาใดเข้ามาใกล้ระยะน้อยกว่าสิบฟุตได้เลย หวังหลินเคลื่อนที่ดุจสายฟ้า ข้ามผ่านหุ่นเชิดพร้อมกับใช้ดัชนีขวาชี้เข้าใส่
ตู้มมม ตู้มมม ตู้มมม!
ระเบิดดังขึ้นไม่หยุด ทุกการระเบิดหมายถึงหุ่นเชิดสลายไปหนึ่งตัว
ใบหน้าชั่วร้ายมากขึ้น ร่างกายกระพริบวาบและปรากฏตัวด้านหลังมนุษย์ทรายคนสุดท้าย ฝ่ามือจับศีรษะหุ่นเชิดเอาไว้และบีบอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังก้องน่าตกตะลึง เขาลอยขึ้นไปในอากาศแต่ไม่ได้เกินขีดจำกัดสองร้อยฟุต
“เรียกขานสายลม!” เมื่อหวังหลินลอยขึ้นไป แขนขวาสร้างผนึกชี้ใส่ชายชราสร้างจากพลังมารผู้ปลดปล่อยหุ่นเชิดออกมา
ใบหน้าชายชราเต็มไปด้วยความตกใจ สิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นตอนนี้มันเร็วเกินไป ก่อนเขาจะได้ทันตอบสนอง การสังหารหมู่ก็สิ้นสุดลงแล้ว ในสายตาเขาเด็กหนุ่มโหดเหี้ยมเบื้องหน้ามันยิ่งกว่ามารแบบเขาเสียอีก!
เขาไม่รู้ว่าหลังจากหวังหลินรวบรวมพลังมารมาครึ่งปี ด้านความชั่วร้ายก็พังทลายเป็นอิสระแล้ว!
หลังจากกล่าวว่า “เรียกขานสายลม” สายลมทมิฬปรากฏขึ้นก่อตัวเป็นมังกรดำสี่ตัว ทว่าเกิดเรื่องประหลาดขึ้นกับมังกรดำทั้งสี่ตัวนั้น
บนศีรษะมังกรดำแต่ละตัวมีเขายาวหนึ่งข้าง เขี้ยวทั้งหมดยาวกว่าปกติ เพียงแค่มองฟันแหลมคมนั้นก็ทำให้หนังศีรษะด้านชาได้แล้ว
พวกนั้นมันมังกรสวรรค์แบบไหนกัน? เป็นมังกรมารชัดๆ!
มังกรมารสี่ตัวไม่ได้พ่นลมหายใจเย็นแต่กลับสูดลมเข้า สายลมทมิฬรอบตัวถูกกลืนเข้าไป
เสียงปะทุดังออกมาจากร่างพวกมัน เกราะสีดำปรากฏทับร่างมังกรมาร
เกราะที่ปรากฏขึ้นเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น มันไม่ได้สมบูรณ์ทั้งหมด อย่างไรก็ตามเกราะชั่วร้ายและหนามของมันก็ทำให้มังกรมารดูโหดขึ้นเป็นกอง!
ไม่เพียงแต่ชายชราเท่านั้น แม้แต่หวังหลินก็ยังตกตะลึงแต่ไม่มีเวลาคิดอะไรมากนัก มีเพียงหนึ่งบรรทัดดังก้องในหัว!
‘นี่มันวิชาเทพแบบไหนกัน? เป็นเคล็ดมารชัดๆ!’
หวังหลินชี้นิ้วออกไป มังกรมารพุ่งเข้าใส่ชายชราทันที สีหน้าอีกฝ่ายเปลี่ยนไปมหาศาล ฝ่ามือสร้างผนึกเพื่อใช้วิชา
ทว่าในจังหวะนั้นมังกรมารสี่ตัวร้องคำรามเป็นหนึ่งเดียวกันจนสั่นสะเทือนทั้งโลก ทะเลทรายสีดำในโลกเริ่มพุ่งขึ้นสู่อากาศ
คลื่นเสียงจากเสียงคำรามได้แฝงเจตนาชั่วร้ายไว้ด้วย วิชาของชายชราถูกขัดขวาง เขารีบล่าถอยและกำลังจะกลับเข้าไปในหอคอย
มังกรดำสี่ตัวไล่ตามหลังไปอย่างกระชั้นชิด ศีรษะยักษ์ ฟันแหลมคมดุร้ายน้ำลายไหลเลอะปากช่างน่าตกตะลึง!
หวังหลินลอยเข้าหาหอคอยทมิฬตามหลังมังกรมารสี่ตัว อย่างไรก็เขาก็ห่างไม่เกินสองร้อยฟุต มังกรสี่ตัวก็เหมือนกัน
ชายชราเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพลางหลบหนีเข้าหาหอคอยอย่างบ้าคลั่ง แต่ระดับบ่มเพาะเขาเป็นแค่ขั้นส่องสวรรค์ระดับต้นเท่านั้นจึงไม่สามารถหนีจากมังกรมารได้เลย ขณะที่มังกรเข้าใกล้ ชายชราก็ร้องคำรามอย่างสิ้นหวัง “ท่านมารตกสวรรค์ ช่วยด้วย!”
สิ้นเสียงตะโกน ภาพวิสัยทัศน์ก็มืดดำ ความเจ็บปวดแล่นผ่านทั่วร่างทำให้สูญสิ้นสติ
มังกรมารสี่ตัวเหมือนกำลังแย่งอาการกันจนหนึ่งในนั้นกลืนชายชราลงไป ไม่นานนักมีอีกหลายสิบคนลอยออกมาจากหอคอย ทั้งหมดสวมชุดดำและคลุมศีรษะ พวกเขาจ้องมองมังกรมารด้วยสายตาเยือกเย็น
‘ทั้งหมด 32 สัมผัสวิญญาณ ตาเฒ่านั่นตายไปหนึ่งจึงเหลือ 31 !’ หวังหลินจดจำสัมผัสวิญญาณแต่ละคนที่กวาดผ่านมาได้ มีแค่สามสิบสองสัมผัสวิญญาณเท่านั้น!
คนที่เหินออกมาจากหอคอยไม่มีคนใดอ่อนแอ หวังหลินใบหน้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร เข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าหากต้องการจะออกไป คำตอบทั้งหมดอยู่ที่นี่!
แม้จะไม่ฆ่า พวกมันก็ไม่ปล่อยเขาไป!
หวังหลินพุ่งเข้าใส่คนเหล่านั้นพร้อมกับมังกรมารสี่ตัวหมุนวนรอบตัวเอง!
“ท่านมารสังหาร!” น้ำเสียงชราดังออกมาจากกลุ่มคนชุดดำ ทุกคนสร้างผนึกและชี้เข้าใส่ระหว่างคิ้วของตนเอง!
พริบตานั้นพลังมารจำนวนมากพลันปลดปล่อยก่อตัวเป็นเงามารเบื้องหน้า
ก่อนที่เงาจะสร้างรูปขึ้นมาได้ หวังหลินชี้ออกไปโดยไม่ลังเลทำให้มังกรมารสี่ตัวร้องคำรามและพุ่งเข้าใส่ภาพมายา หวังหลินเผยรอยยิ้มขนลุกพร้อมกับพุ่งออกไปดุจคมกระบี่!
แขนขวายื่นออกและก่อตัวเป็นหอกสังหารเทพเจ้า จากนั้นโยนหอกออกไปพร้อมจิตสังหารเต็มเปี่ยม!
หอกสังหารเทพเจ้าพุ่งเข้าไปดุจสายฟ้า ไล่ตามทันมังกรมารสี่ตัวราวกับเป็นมังกรตัวที่ห้า ปะทะเข้าใส่ร่างเงานั้น
ปัง!
เสียงปะทุดังขึ้นจนพื้นดินสั่นไหว ราวกับท้องฟ้ากำลังสลาย
มังกรมารแตกสลาย หอกสังหารเทพเจ้าสลายไปด้วย ร่างเงามารร้องคำรามสร้างผลกระทบรุนแรงขึ้นมาจนหวังหลินต้องถอยไปสองสามก้าวมองดูด้วยสายตามืดมน
ร่างเงามารบิดเบี้ยวและแตกสลายเป็นเศษเสี้ยว แม้แต่เหล่าคนชุดดำที่สร้างร่างเงามารขึ้นมาก็แตกสลายไปเช่นเดียวกัน
เมื่อพวกมันพังทลายไปหมด หวังหลินก้าวเท้าและมาถึงเบื้องหน้าชายชุดดำ กวาดแขนขวาออกไปและตัดศีรษะพวกมันทั้งหมดให้หลุดจากบ่า ศีรษะทั้งหมดดูแตกต่างและห่อหุ้มด้วยควันสีดำ
‘หัวพวกเจ้าจะใช้ประโยชน์ได้มหาศาล!’ หวังหลินจ้องมองหอคอยสูงร้อยฟุต สายตาตกลงบนยอดหอคอย เขาเห็นคนผู้หนึ่งยืนอยู่เงียบๆตรงนั้น!
‘ข้าคือมารวารีร่วงหล่น หมิงไฮ่ หากเจ้าสามารถสังหารข้าได้ เจ้าจะมีโอกาสได้รับภาพวาดขุนเขาและสายน้ำของจักรพรรดิเทพฉิงหลิน ควันทะเลทรายโดดเดี่ยว!’