1029. กระจายดุจวิหค
วังวนพุ่งเข้าไปในอากาศ ปะทุพลังดึงดูดเหนือจินตนาการออกมา บรรพชนศักดิ์สิทธิ์เผ่ารอยสักไม่อาจดิ้นรนได้เลย โซ่ตรวนดึงนางกลับเข้าไปในวังวนที่กำลังขึ้นมา
นางเผยใบหน้าเยือกเย็น รอยสักกลางหน้าผากกระพริบวูบวาบ ทุกการกระพริบจะทำให้เกิดเสียงดังก้อง หนึ่งโซ่ตรวนรอบตัวนางแตกกระจาย โซ่ตรวนเปลี่ยนกลับเป็นวิญญาณครวญครางโดนดูดเข้าไปในวังวนฝังเทพ
เมื่อโซ่ตรวนแตกสลาย ดวงวิญญาณมากมายผุดออกมาจากวังวนและก่อเป็นโซ่เส้นใหม่ลากนางลงไปอย่างต่อเนื่อง
ซึ่งทำให้คนที่พบเห็นต้องขบคิดเงียบๆ พวกเขาตกใจและมีความคิดหลายอย่างในเวลาเดียวกัน
นางยิ้มอย่างขมขื่น นางถูกผนึกอยู่ที่นี่หลายปีเกินไปแล้วและไม่มีพลังอำนาจที่เคยมี หากอวตารสัมผัสวิญญาณของฉิงหลินไม่อยู่ที่นี่ นางอาจจะมีโอกาสทะลวงผ่านเป็นอิสระแต่ตอนนี้นางไม่มีโอกาสนั้น
แม้จะไม่มีดวงตาแต่คล้ายจะมีแสงอยู่ในรูกลวงโบ๋ตรงนั้น ควันสีเขียวผุดออกมาจากในรูและคล้ายจะแทนที่ดวงตาของนาง
นางมองร่างอวตารฉิงหลินเบื้องหน้าและหัวเราะอย่างอนาถใจ “คนที่ข้าเกลียดที่ชีวิตในชีวิคคือเจ้า ฉิงหลิน!!”
“ตอนนั้นเผ่ารอยสักของข้าบุกรุกท่านผู้ยิ่งใหญ่สูงสุดจึงต้องหนีไปดินแดนปิดผนึกที่ซึ่งเขาไม่ได้ควบคุม เราแค่ต้องการหลีกเลี่ยงความขัดแย้งและหาสถานที่พักพิงให้ห่างไกลจากความตาย”
“สงครามกับดินแดนสวรรค์เจ้าเป็นเพราะเหล่าเทพต่างก็สนใจต้นตอพลังดั้งเดิมของเผ่ารอยสักเราและเจ้าโจมตีก่อน เผ่ารอยสักข้าต้องเชื่อฟังเจ้าหรือ?! สงครามนั่นกินเวลานานเกินไปและเผ่าสวรรค์ของเจ้าใช้วิธีหลายอย่างเพื่อสู้กับเรา ขโมยขวดศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ารอยสักข้า เจ้าถึงกับสังหารสมาชิกที่ทรงพลังของข้าไปนับไม่ถ้วน!”
“หากแค่นั้นก็คงดี จำนวนผู้เสียชีวิตทั้งสองฝ่ายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในสงคราม แต่การเป็นหนึ่งในสี่จักรพรรดิเทพและเป็นคนที่ทรงพลังที่สุดในแดนสวรรค์ ทำไมเจ้าถึงหลอกลวงหัวใจข้า!?”
“เจ้าบอกว่าข้าเป็นนางสมถ้ำเทพของเจ้า ข้าฉิวเย่า ทรยศเผ่าพันธุ์เพื่อเจ้าและยอมเป็นนางสนมเพื่อแลกที่อยู่ให้แก่เผ่าพันธุ์พักอาศัยในดินแดนปิดผนึกแห่งนี้”
“เจ้าบอกว่าเจ้าชอบดวงตาข้า เพื่อเจ้าข้ายอมควักตาตัวเองและมอบมันให้กับเจ้า พวกตานั่นรวบรวมพลังงานมาเนิ่นนานและควบแน่นเศษเสี้ยวพลังแรกเริ่มเอาไว้ มันคือดวงตาหนึ่งคู่ที่บรรพชนเผ่ารอยสักทุกรุ่นสืบทอดจากรุ่นก่อน”
“เจ้ายังจำเหตุการณ์นั้นได้ใช่ไหม โลหิตเลอะดวงตาข้าและไหลนองออกมา…”
“เจ้าขอข้ามากมายนักและข้าก็เติมเต็มความต้องการของเจ้าอย่างดีที่สุด ตอนที่เจ้าผนึกข้าเพื่อยับยั้งดวงวิญญาณมหาศาลที่นี่ ข้าก็ยอมทำ”
“ข้าไม่ใช่บรรพชนศักดิ์สิทธิ์แต่เป็นนางสนมของเจ้า และข้าชอบเจ้า…”
รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งทนทุกข์ โลหิตสีดำไหลออกมาจากเบ้าตาเหมือนหยาดน้ำตา ความทรงจำในอดีตแล่นผ่านขึ้นมาในความคิด
“ทำไม!? ทำไมเจ้ายังโกหกข้าแม้ข้าจะทำทุกอย่างให้? เจ้าสัญญากับข้าว่าจะมอบดินแดนให้เผ่าข้าอยู่อาศัย เจ้าสัญญาว่าเผ่าข้าจะอยู่รอดต่อไป เจ้าถึงกับบอกว่าวันหนึ่งจะมารับเผ่าของข้าไปนอกดินแดนปิดผนึกอีกครั้ง!”
“ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เจ้าบอกข้า ข้าฉิวเย่าโง่งมเกินพอที่จะเชื่อคำพูดเจ้าแล้ว ข้าระงับดวงวิญญาณในสระฝังเทพแห่งนี้ก็เพื่อเจ้าแม้ข้าจะหวาดระแวงว่าจุดประสงค์ของเจ้าคือการผนึกข้าไว้ที่นี่ ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังเลือกจะเชื่อเจ้า”
“ถ้าไม่ใช่เพราะข้าสัมผัสถึงเผ่าพันธุ์และใช้กำลังทั้งหมดออกมาเจอเขา ข้าคงไม่มีวันรู้ว่าเผ่าพันธุ์ข้าไม่เคยได้รับดินแดนของตัวเอง! หลังจากข้าถูกผนึก เผ่าพันธุ์ข้ากลายเป็นทาสให้แก่เหล่าเทพของเจ้า!!!”
“นี่ยิ่งทำให้ข้าเกลียดเจ้ามากขึ้น ฉิงหลิน เจ้าเป็นคนไร้หัวใจหรือ? เจ้าไม่มีความรู้สึกหรือ? เจ้าเป็นหินใช่ไหม?! ผนึกทาสทั่วไปไม่สามารถผนึกเผ่ารอยสักของข้าหลายชั่วรุ่นได้โดยไม่มีจบ ผนึกทาสนั่นมันมาจากพลังแรกเริ่มจากดวงตาข้าชัดๆ มีแค่พลังแบบนั้นถึงจะผนึกเผ่าพันธุ์ข้าได้!!”
“เจ้าได้ดวงตาข้าและได้เศษเสี้ยวพลังแรกเริ่มไปด้วย จากนั้นเจ้าก็ใส่ผนึกทาสนับไม่ถ้วนไว้ข้างในเพื่อที่เผ่าพันธุ์ข้ากลายเป็นทาสเหมือนมดแมลงในดินแดนปิดผนึก!! พวกเขาถูกบังคับให้สรรเสริญเทพแบบเจ้าชั่วลูกชั่วหลาน”
โลหิตสีดำผุดออกมาจากดวงตากลวงเปล่ามากขึ้น ความคาดหวังมานานหลายหมื่นปีพังทลายเบื้องหน้านางจนนำพาความเคียดแค้นมหาศาลมาด้วย
“ฉิงหลิน อวตารเจ้าอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าเจ้ายังไม่ตาย เจ้ากล้าปรากฏตัวเบื้องหน้าข้า!?!” น้ำเสียงโศกเศร้าดังสะท้อนพร้อมนางค่อยๆถูกลากกลับเข้าไปในสระฝังเทพด้วยรอยยิ้มทนทุกข์
แต่ตอนที่กำลังถูกดึงเข้าไปในสระฝังเทพอย่างสมบูรณ์นั้น นางพลันเหวี่ยงศีรษะขึ้นมา รอยสักระหว่างคิ้วแยกออกจากผิวกายอย่างสิ้นเชิง มันกระพริบวูบวาบ แม้จะมองจากตะแหน่งหวังหลินก็ยังเห็นเส้นโลหิตที่เชื่อมต่อกับรอยสักได้อย่างชัดเจน เขาจินตนาการได้ว่ามันเจ็บปวดเพียงไหน
แต่ความเจ็บปวดนี้เทียบไม่ได้กับความเจ็บในหัวใจ นางยกแขนขึ้นและคว้ารอยสัก ดึงออกจากระหว่างคิ้วอย่างรุนแรงพร้อมด้วยความเจ็บปวดสาหัสและโยนมันขึ้นไป
ต้าซานยังอยู่ใกล้นาง ทุกอย่างเบื้องหน้าทำให้เกิดความเข้าใจบางอย่างแต่ดวงตายังคงสับสน รอยสักที่นางโยนขึ้นมาล่องลอยเหมือนแสงไฟและมาถึงใกล้ต้าซาน มันผสานเข้ากับระหว่างคิ้วพร้อมกับติดเข้าไปอย่างเจ็บปวด
ตอนนี้นางอ่อนแอยิ่งและค่อยๆจมเข้าไปในสระฝังเทพ ควันสีเขียวในดวงตาสั่นระริก นางมองหวังหลินและพึมพำ “เจ้าช่วยเหลือเผ่ารอยสักของข้าไว้…ข้าฉิวเย่า จะไม่ลืมบุญคุณที่เจ้าช่วยเผ่าข้า…”
นางเผยรอยยิ้มทนทุกข์อีกครั้งพลางแทงเข้าใส่รูดวงตากลวงทั้งสองอย่างโหดเหี้ยม ควันสีเขียวถูกดึงออกมาและโยนขึ้นไป มันเปลี่ยนเป็นลำแสงสีเขียวสองเส้นผสานกันเป็นหนึ่งพุ่งเข้าหาหวังหลิน
“นอกจากรอยสักแห่งชีวิตของเผ่ารอยสักแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรามีชื่อเสียงโด่งดังในดินแดนรอบนอกก็คือวิชารอยสักร่วงโรย เมื่อเจ้าช่วยเหลือเผ่ารอยสักของข้า เช่นนั้นเจ้าก็ควรสามารถได้ลูกหลานของเผ่าข้ามาช่วยเจ้ารับพลังอำนาจแห่งรอยสัก”
หวังหลินได้ยินข้อความของนางหลังจากรับแสงสีเขียวเอาไว้
นางมองร่างเย็นชาของฉิงหลินอย่างล้ำลึกพลางจมเข้าไปในสระฝังเทพ วินาทีนี้รอบด้านเงียบกริบ แม้แต่ดวงวิญญาณมากมายก็จมเข้าไปในสระฝังเทพพร้อมกับนาง
มีเพียงเสียงของวังวนกำลังหมุน วังวนค่อยๆจมลงและกำลังจะหายไปในส่วนลึกด้านล่าง
หวังหลินถือแสงสีเขียว เข้าใจสิ่งที่ฉิวเย่าต้องการได้ทันที ตามบันทึกของนาง วิชารอยสักร่วงโรยจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือจากเผ่ารอยสักและคงเป็นโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นมัดหวังหลินและเผ่ารอยสักไว้ด้วยกัน
‘นางมั่นใจขนาดนั้นหมายความว่ารอยสักร่วงโรยไม่ใช่ของธรรมดา!’ ดวงตาหวังหลินส่องสว่างวาบพลางนึกย้อนไปถึงยันต์เซียนสีเหลืองที่สามารถผนึกพลังดั้งเดิมในทุกชั้นฟ้าได้…
‘หรือจะเป็น…’ หวังหลินหรี่สายตา
ขณะที่สระฝังเทพกำลังเลือนหายไป เกิดการเปลี่ยนแปลงน่าตกตะลึงขึ้น ร่างฉิวเย่าพลันโผล่ออกมาจากวังวนที่กำลังจม ตามมาด้วยเสียงฉีกขาดสั่นสะเทือนสวรรค์ดังออกมา
“ฉิงหลิน แม้ข้าจะตาย ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป!” ยามที่น้ำเสียงดังกึกก้อง ดวงวิญญาณจำนวนมากปรากฏขึ้นมาแตกสลาย สระฝังเทพจึงสนั่นสะท้าน
“เมื่อเจ้าใช้ข้าระงับวิญญาณพวกนี้ เจ้าน่าจะรู้ว่าหลังจากผ่านไปนานหลายหมื่นปีข้าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสระฝังเทพ พวกมันไม่ปล่อยข้าออกไปและเจ้าไม่ยอมให้ข้าออก เช่นนั้นเราก็ดับสูญไปด้วยกันเลย!”
ดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนถูกฉีกเป็นชิ้นๆและเปลี่ยนกลายเป็นพลังทำลายล้างเข้าสู่วังวน แล้วจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงน่าตกตะลึงขึ้น
วังวนพุ่งขึ้นมาเปลี่ยนกลายเป็นสายลมยักษ์เข้าทำลายทุกสิ่งที่ขวางทาง มันพุ่งตรงขึ้นสู่ท้องฟ้า วินาทีนั้นสีหน้าของปรมาจารย์ชีกงก็เปลี่ยนไป จับหญิงสาวสองคนที่พามาด้วยและหลบหนี
เทียนหยุนและพรรคพวกก็เช่นเดียวกัน เวลานี้ทุกคนกระจายตัวเหมือนวิหคแตกรัง
สายลมพุ่งขึ้นไปทำให้อวกาศที่นี่แตกสลาย เสียงคะนองดังกึกก้อง สิ่งที่แตกสลายไม่ใช่แค่อวกาศที่นี่แต่ยังเป็นปลายขอบถ้ำที่ถูกผนึกด้วยเจ้าเศษมารด้วย
สายลมพุ่งออกไปในพริบตา เสียงกรีดร้องคับแค้นใจดังสะท้อน มีบางอย่างลอยออกมาจากด้านล่างมัน
เป็นน้ำพุโลหิตดำกว้างร้อยฟุตและส่งพลังน่าขนลุกออกมา น่าประหลาดที่พลังนั้นคือพลังปราณสวรรค์!
สระฝังเทพ!
อสูรดุร้ายมากมายสลักเอาไว้รอบน้ำพุสีดำพร้อมกับใบหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดนับไม่ถ้วน กลิ่นอายน่าหวาดกลัวผุดออกมา ในดินแดนสวรรค์วิญญาณเทพ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนไป สายฟ้าดังคำรามไปทั่วอดีตดินแดนวิญญาณปิศาจ
การเปลี่ยนแปลงสั่นสะเทือนฟ้าดินได้เกิดขึ้นในอวกาศนอกดินแดนวิญญาณปิศาจ วังวนในทะเลวิญญาณปิศาจตะวันออกเริ่มหมุนอย่างบ้าคลั่งและเริ่มดูดพลังดั้งเดิมเข้าไป วังวนขยายอย่างรวดเร็วและเซียนบางคนที่ผ่านมาถึงกับถูกดูดเข้าไปข้างใน ร่างกายพังทลายทันที แม้แต่วิญญาณก็ไม่มีเหลือ
การเปลี่ยนแปลงน่าหวาดหวั่นนี้ได้ทำให้คนมากมายสนใจ!
ก่อนที่ทุกคนจะมองเข้ามา พลันเกิดรอยร้าวหนึ่งขึ้นบนสระฝังเทพ
หลังจากนั้นไม่นานเสียงแตกร้าวเป็นชุดดังสะท้อนและเกิดรอยร้าวมากขึ้น สระฝังเทพอันโด่งดังพลันแตกสลาย วิญญาณทั้งหมดข้างในถูกฉีกกระชาก พลังทำลายล้างเหนือจินตนาการแตกกระจายไปทั่ว
อวตารของฉิงหลินไม่ได้หลบเลี่ยง เมื่อกลิ่นอายทำลายล้างเข้ามาถึง เขาหลับตาและเปลี่ยนเป็นละอองแสงหายวับไป
คลื่นกระแทกแพร่กระจาย ทั้งสถานที่เต็มไปด้วยเสียงร้องอึกทืึก คลื่นกระแทกนี้ทรรงพลังจนสลายผนึกที่เศษมารวางเอาไว้และเผยให้เห็นถ้ำของจริงขึ้นมา ทุกคนรวมถึงหวังหลินถูกกระจัดกระจายไปทุกทิศทางด้วยคลื่นกระแทกอันทรงพลัง
แม้แต่ปรมาจารย์ชีกงยังสีหน้าซีดเผือดและเกิดการบาดเจ็บ ถูกพลังกระแทกเข้าใส่จนปะทะกับกฏเกณฑ์ภายในถ้ำและหายตัวไป
ส่วนสตรีวัยกลางคนและหญิงชุดชมพู พวกนางกระจัดกระจายไปด้วย ทั้งสองสัมผัสเข้ากับกฏเกณฑ์ที่ต่างกันและหายวับอย่างไร้ร่องรอย
เทียนหยุนล่าถอยอย่างต่อเนื่อง ดวงตาเผยแสงประหลาด เคลื่อนเท้าด้วยวิธีประหลาด จากนั้นพุ่งขึ้นใส่กฏเกณฑ์หนึ่งห่างจากตำหนักและหายวับ
คนส่วนใหญ่ขณะล่าถอยก็หายตัวไปด้วย
ร่างหวังหลินสั่นสะท้าน ภายใต้ผลลัพธ์ของคลื่นกระแทก เขารู้สึกราวกับกระดูกทั้งหมดกำลังแตก ร่างกายเจ็บปวดและกระอักโลหิต จากนั้นตกลงบนพื้นข้างๆกับดอกไม้จำนวนหนึ่ง สัมผัสเข้ากับกฏเกณฑ์ เกิดแสงกระพริบและร่างค่อยๆหายไป
ทว่าขณะที่ร่างกายกำลังหายไป ลำแสงหนึ่งสายพุ่งเข้ามาใกล้เขาจากวังวน
ลำแสงทะลวงผ่านกฏเกณฑ์ทั้งหมดที่ขวางเส้นทางและมุ่งตรงเข้าหาหวังหลิน มันมาถึงใกล้หวังหลินในพริบตา ขณะที่หวังหลินกำลังตกตะลึง มันแทงเข้าใส่กระเป๋า พุ่งตรงหาผลึกสีเหลืองที่ได้รับมาจากชายลึกลับในห้องโถง
‘อวตารฉิงหลิน!!’ คือความคิดสุดท้ายที่ปรากฏขึ้นในหัวหวังหลินก่อนที่เขาจะหายไป หวังหลินเห็นร่างอวตารฉิงหลินอยู่ภายในลำแสงนั้น
การพังทลายของสระฝังเทพทำให้ถ้ำจักรพรรดิเทพสั่นสะเทือนรุนแรง ทุกคนกระจัดกระจายและกระตุ้นกฏเกณฑ์ที่แตกต่างกันเพื่อเคลื่อนย้ายไปที่แห่งใหม่
ราวกับสวรรค์บันดาลใจ หลังคลื่นกระแทก สตรีผู้ล้อมรอบด้วยพลังมารและเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจึงตกอยู่ใกล้หวังหลิน นางร่อนลงสู่ดอกไม้และกระตุ้นกฏเกณฑ์ขึ้นมา จากนั้นเคลื่อนย้ายไปสถานที่เดียวที่หวังหลินถูกส่งไป
หลังผ่านไปสักพัก คลื่นกระแทกก็หายไป สถานที่กลายเป็นซากปรักหักพัง ทิ้งไว้แต่เพียงหลุมลึกส่งกลิ่นอายเย็นเยียบ สระฝังเทพสลายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยหายไปในกฏเกณฑ์มากมาย
สถานที่แห่งนี้เงียบกริบ ผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน มีคนผู้หนึ่งดิ้นรนปีนออกมาจากหลุม ศีรษะใหญ่โตแต่ร่างกายค่อนข้างเล็ก ปีนขึ้นมาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ด้านหลังคือสามพี่น้องเฉฺนและทุกคนที่ถูกดูดเข้าไปข้างใน นอกจากหนึ่งในศิษย์สตรีที่ร่างกายแตกสลายแล้ว ผู้อาวุโสซุนซึ่งสูญเสียเซเบิลดวงดาว ทุกคนต่างก็ปีนออกมา
พวกเขามองไปรอบๆอย่างเงียบเชียบ ในใจเกิดความหวาดกลัวอยู่เนืองๆ
ไม่มีสังเกตเห็นว่าเซเบิลดวงดาวบินไปไหนเพราะมันเร็วเกินไป ทุกคนยังกำลังฟื้นตัวจากผลพวงที่ตามมา เซเบิลดวงดาวพุ่งตรงเข้าไปในส่วนลึกของหลุม
สายตามันเต็มไปด้วยสติปัญญา รู้สึกได้ชัดเจนถึงกลิ่นอายภายในหลุมลึกที่ทำให้มันบ้าคลั่ง…