104. ภัยพิบัติแสนเศร้า (จบ)
หวังหลินไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนมันเป็นความเจ็บปวดราวกับต้องการควักหัวใจออกมาราวกับเลือดในร่างทั้งหมดถูกดูดออกทันทีอาการวิงเวียนปะทะเข้ากับศีรษะเขาอย่างจัง
หวังหลินต่อต้านอาการปวดที่เกิดขึ้นนี้ขณะที่เขากำลังวิ่งอย่างรวดเร็วเขาหันกลับมาและเห็นทั้งสามคนกำลังตามล่าเขาจากด้านหลังสายตาหวังหลินกลายเป็นเย็นเยือกพลันเปลี่ยนทิศทางไปยังตำแหน่งที่สำนักซากศพกำลังรวมกันอยู่
ลำแสงสี่เส้นข้ามผ่านหุบเขาจูหมิงอย่างรวดเร็ว
มีเพียงความคิดหวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูกในหัวของหวังเอ่าและหวังจัวทั้งสองไม่กล้าขยับเขยื้อนขณะที่มองดูหวังเถาและน้องสาวตายต่อหน้าต่อตา
เซียนราวกับเทพคนนั้นเผยใบหน้าอันซับซ้อน เขาถอนหายใจและหันหลังกลับราวกับไม่อยากดูพวกเขาต่อ
เถิงฮว่าหยวนยิ้มขึ้นขณะเดินเข้าไปในบ้าน เขาซ่อนแขนตัวเองไว้ในชุดเมื่อผายออกมาอีกครั้งมีวงแหวนสีม่วงปรากฎขึ้นมาป้องกันผู้คนจากการหลบหนี
จากนั้นเขาก้าวเดินเข้าไปหนึ่งในบ้านข้างๆซึ่งเป็นบ้านที่เหล่าคนรับใช้อาศัยอยู่คลื่นเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองออกมาจากบ้านและกระแสควันสีเหลืองได้เก็บรวมไว้ในธงผืนนั้น
ใบหน้าอันเจ็บปวดประมาณ 7-8 คนของคนรับใช้ตระกูลหวังปรากฎขึ้นบนธงเถิงฮว่าหยวนยังไม่หยุดขณะที่เขาเดินไปบ้านหลังต่อไปก็ยิ่งมีใบหน้าอันหวาดกลัวติดตามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆร่างหวังเฮ่าสั่นสะท้าน เขาต้องการขัดขวางแต่ไม่สามารถกล่าวอะไรออกไปได้
ในไม่ช้าคนรับใช้ตระกูลหวังทั้งหมดได้กลายเป็นเหล่าภูติผีและใบหน้าของเถิงฮว่าหยวนรุนแรงมากขึ้นคนที่เหลือของตระกูลหวังตื่นตัวจากเสียงหวาดกลัวและพยายามหลบหนีแต่แล้วพบว่าแสงสีม่วงกำลังป้องกันไม่ให้พวกเขาหลบหนีไปได้และสร้างความหวาดกลัว
มีเพียงเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังออกมาจากข้างนอก ความหวาดกลัวทำให้ทั้งตระกูลหวังตกอยู่ในความวุ่นวาย
เถิงฮว่าหยวนพึมพำกับตัวเอง “หลี่เอ้อ เพราะมันฆ่าเจ้าดังนั้นข้าจึงมาฆ่าล้างตระกูลมันเพื่อล้างแค้นให้เจ้าเอง” จบคำนั้นเขาเดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง
ร่างกายหวังเฮ่าสั่นราวกับมีพลังส่วนหนึ่งพุ่งออกมาจากภายใน เขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวพลันตะโกนออกมาเสียงดัง “ไม่!……”
เถิงฮว่าหยวนหันกลับมาและเยาะเย้ย เขาโบกมือคราหนึ่งทันใดนั้นบ้านทั้งหลังกลายเป็นฝุ่นโดยไร้สิ้นเสียงเผยเป็นหนึ่งบุรุษและสตรีที่ใบหน้าตกอยู่ในความกลัว
ชายหญิงสองคนนี้คือลุงสามและป้าสามของหวังหลินซึ่งเป็นพ่อแม่ของหวังเฮ่า
เถิงฮว่าหยวนเอื้อมมือขวาออกไปทันใดนั้นพ่อของหวังเฮ่าลอยขึ้นไปบนอากาศพร้อมกับกุมคอตัวเองใบหน้ากลายเป็นสีแดงและอ้าปากออกแสดงอาการทุกข์ทรมาน
ดวงตาของหวังเฮ่าแดงฉานขณะที่หยดน้ำตาไหลออกมาเขาส่งเสียงร้องขณะที่กำลังจะวิ่งออกไปหวังจัวก็ดึงเขากลับมาหวังจัวกระซิบขึ้น “หวังเฮ่า อย่าออกไป คนคนนั้นเป็นถึงเซียนขั้นผลิดอก”
เถิงฮว่าหยวนเยาะเย้ย มือขวาเขาบิดลงเสียงดังปังศีรษะของพ่อหวังเฮ่าแตกละเอียด ร่างกายหล่นลงบนพื้นจากนั้นวิญญาณเขาก็ลอยออกมาและถูกกักเก็บไว้ในธง
“ไม่นะ!!” หวังเฮ่าร้องเสียงแหบ หน้าอกเขารู้สึกเจ็บปวดทรมานพร้อมๆกับไอออกมาเป็นเลือด เขามองร่างบิดาข้างหน้า “ทำไม…ทำไมกัน….”
เถิงฮว่าหยวนจับมารดาของหวังเฮ่าขึ้นอีกครั้ง บดขยี้ศีรษะและโยนเธอไปด้านหน้าหวังเฮ่า
ร่างหวังเฮ่าสั่นสะท้านเขาไอออกมาเป็นเลือดเพิ่มขึ้นอีกจนในที่สุดก็ตัวงอบนพื้นเขากุมร่างมารดาของตัวเอง น้ำตาไหลรินหยดเป็นสาย “ทำไม!?!?!?!?!?!”
ใบหน้าเถิงฮว่าหยวนมือหม่น เขาตวัดแขนภายใต้แสงสีม่วงเรืองรองบ้านทั้งหมดก็ได้กลายเป็นฝุ่น มีคนราวๆสี่สิบคนบนผืนดินทั้งหมดคือครอบครัวตระกูลหวัง
สตรีหลายคนเริ่มร้องไห้ สายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว นอกจากคนที่ยังมีชีวิตอยู่ มีเพียงร่างศพที่ไร้หัวต่อหน้าพวกเขา
เถิงฮว่าหยวนยิ้มขึ้นขณะจับชายคนหนึ่งขึ้นมา คนผู้นี้คือลุงสามของหวังหลิน ตอนนี้เขาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหวัง
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องรอบด้าน วิญญาณเขาก็ถูกเถิงฮว่าหยวนชิงไปและตายลงหวังเฮ่าจ้องฉากเหตุการณ์พวกนี้อย่างตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกเขากระทั่งไม่สังเกตว่ามือของหวังจัวที่หยุดเขาไว้ตอนนี้ได้เต็มไปด้วยเลือดท่วมร่างหวังจัวไม่กล้ามองครอบครัวของตัวเอง เขากดใบหน้าลงขณะที่ดวงตาบวมเป่ง
ลุงสี่ของหวังหลินเป็นคนกล้าได้กล้าเสียดังนั้นเขาจึงมีความกล้ามากกว่าคนอื่นเขาเผยรอยยิ้มเกรี้ยวกราดและดูเหมือนจะมีความคิดอะไรบางอย่างภรรยาเขาตายเมื่อหนึ่งปีก่อนและลูกชายก็ได้ถูกส่งไปที่สำนักยุทธดังนั้นเขาจึงเดินออกไปและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด
“ท่านเซียน ตระกูลหวังของข้าไปทำอะไรขัดใจท่าน? ข้ารู้ว่าพวกเราคนธรรมดาก็เหมือนกับมดในสายตาท่านแต่แม้กระทั่งหมดก็ต้องการอยากรู้สาเหตุพวกนี้คืออะไร”
เซียนราวกับเทพคนนั้นปล่อยน้ำเสียงประหลาดใจขณะตรวจสอบชายคนนี้
“ทำไมน่ะรึ?” เถิงฮว่าหยวนชี้ไปที่พวกเหล่าคนที่ตายไปแล้ว โลหิตพุ่งกระจายทุกหนแห่งจากร่างพวกเขาและร่างกายแยกออกจากกัน
“คนจากตระกูลหวังของเจ้าได้กล้าสังหารหลานชายช้าดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะมากวาดล้างทั้งตระกูลของมัน!” ทันใดนั้นเขายกมือขวาขึ้นไปบนอากาศ ทันใดนั้นก็มีคนตายเพิ่มขึ้นสิบคน
หวังเฮ่าหลุดจากหวังจัวและต้องการจะพุ่งออกไปแต่กลับถูกหวังจัวห้ามไว้อีกครั้งใบหน้าหวังจัวเต็มไปด้วยน้ำตา เขากระซิบกับหวังเฮ่า “หวังเฮ่าไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น พวกเราต้องมีชีวิตรอดให้ได้มีเพียงการรอดชีวิตเท่านั้นถึงจะสามารถล้างแค้นได้!”
ลุงสี่ของหวังหลินยิ้มอย่างขมขื่นและพูดออกมา “ท่านเซียนคนของตระกูลหวังจะไปฆ่าหลานชายท่านได้เยี่ยงไรกัน? ในอดีตที่ผ่านมาร้อยปีตระกูลหวังมีเซียนเพียงสามคนเท่านั้น…” ทันใดนั้นเขาหยุดพูดราวกับตระหนักอะไรบางอย่างได้
เหล่าคนที่กำลังหนีเอาชีวิตรอดรวมทั้งพ่อของหวังจัวคุกเข่าลงบนพื้นและพูดขึ้น “ท่านเซียน หรือว่าคนที่ฆ่าหลานชายท่านจะชื่อหวังหลิน?”
แสงเยือกเย็นกระพริบผ่านสายตาเถิงฮว่าหยวนขณะที่เขาลอบครุ่นคิด “หวังหลิน…อา…มันชื่อหวังหลิน!” เขามองที่พ่อของหวังจัวยื่นมือออกไปและจับไปที่เขา มองดูสายตาของพ่อหวังจัวและเน้นคำพูด “บอกข้ามาทุกอย่างที่เจ้ารู้เกี่ยวกับหวังหลิน!”
พ่อของหวังจัวรีบพูดทุกอย่างเกี่ยวกับหวังหลินรวมไปถึงสถานที่ที่ครอบครัวเขาอาศัยอยู่พลันคิดชั่วร้ายในใจ ‘ตาย พวกแกทุกคนต้องตาย! แม้ข้าไม่ได้ถูกเจ้าฆ่าตระกูลหวังก็ตายหมดอยู่แล้ว ดังนั้นครอบครัวเจ้าก็ควรจะตายด้วย!’
หลังจากเถิงฮว่าหยวนฟังจบ เขาหัวเราะออกมาจากนั้นหุบฝ่ามือและเมื่อมันหงายออกก็ปรากฎบอลอัสนีขึ้นเขาผลักมันออกไปด้านหน้าทันที ทันใดนั้นคลื่นวงกลมก็กระจายออก
พ่อของหวังจัวเป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุด เมื่อเขาปะทะกับคลื่นกระแทกร่างกายเขาสั่นสะท้านและกลายเป็นฝุ่นผงจนเหลือเพียงเสื้อผ้าขณะที่ระลอกคลื่นกระจายออกทุกคนที่สัมผัสมันจะตายทันทีและมีเพียงวิญญาณเท่านั้นที่จะถูกรวมไปไว้ในธง
เมื่อคลื่นกำลังปะทะกับลุงสี่ของหวังหลิน เขาหลับตาลงเรียบร้อย แต่แสงสีขาวปกคลุมร่างเขาอย่างอ่อนโยนและป้องกันบอลอัสนีนั้นได้
เถิงฮว่าหยวนหันกลับไปและจ้องไปที่เซียนราวกับเทพผู้นั้น
เซียนคนนั้นถอนหายใจและพูดขึ้น “สหายเถิงเอ๋ย ละเว้นคนผู้นี้เถิด เขาเป็นประโยชน์กับข้า”
เถิงฮว่าหยวนเย้ยหยันขณะที่ชี้ไปที่หวังจัวและหวังเฮ่า “เจ้าไม่ได้รวมถึงสองคนนั้นด้วยใช่ไหม?”
เซียนผู้นั้นยิ้มบางขณะที่มองไปยังเถิงฮว่าหยวน “สหายเซียนเถิงทำไมเจ้าถามคำถามที่เห็นได้ชัดขนาดนี้? แน่นอนข้าไม่อาจหยุดเจ้าได้แต่หากผู้อาวุโสพั่วหนานจื่อถามขึ้น ข้าก็คงต้องเล่าความจริง”
เถิงฮว่าหยวนมองไปที่เซียนคนนั้น เขากระทืบเท้าและสิ่งก่อสร้างทั้งตระกูลหวังได้กลายเป็นเศษหิน
ส่วนหวังจัวและพวกเขา ไม่กล้าที่จะมองตามไปเมื่อเห็นว่าเซียนผู้นั้นได้เหินไปทางครอบครัวหวังหลิน
ร่างหวังจัวสั่นเทาขณะที่เขามองซากปรักหักพังตรงหน้าหลังจากคิดเพียงครู่เดียวเขาก็คุกเข่าลงบนพื้นและโขกหัวลงไปหน้าผากมีรอยเลือดและเขาแสดงออกว่าเคร่งเครียดมาก
หวังเฮ่ากัดฟันแน่นจากนั้นหัวเราะอย่างน่าสังเวชตัวเองและล้มลงกับพื้น
หวังจัวยืนขึ้นและประคองหวังเฮ่าขึ้นมาเขาคำนับไปทางเซียนราวกับเทพคนนั้นและเหินร่างไปทางสำนักซวนต้าวความทรงจำทุกอย่างของตระกูลหวังได้ถูกกวาดออกไป
เซียนราวกับเทพคนนั้นถอนหายใจและพลางคิดขึ้น “นี่มันบาปจริงๆข้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าทำนั้นถูกหรือผิด…แต่ชายกลางคนผู้นี้ไม่ธรรมดาข้าช่วยเขาที่ข้าทำได้” เมื่อคิดเช่นนี้เขาโบกแขนเสื้อและหายตัวไปจากตระกูลหวังพร้อมกับลุงสี่ของหวังหลิน
เถิงฮว่าหยวนแทบจะมาถึงในทันทีที่หมู่บ้านเล็กๆที่ครอบครัวหวังหลินอาศัยอยู่ธงขนาดเล็กของเขามีใบหน้าคนตระกูลหวังอยู่มากกว่าร้อยคนทั้งหมดต่างมีสีหน้าเจ็บปวด
คลื่นเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาจากธงผืนนั้นเป็นลมหนาวเย็น
หลังจากมาถึงหมู่บ้าน เขาปลดปล่อยสัมผัสวิญญาณออกมา เมื่อพบกับบ้านของหวังหลินเขาพุ่งเข้าไปหาทันที
สิบห้านาทีต่อมาเถิงฮว่าหยวนเดินออกมาจากบ้านของหวังหลินมือขวาตีเข้ากับธงพร้อมกับปล่อยเลือดวิญญาณออกมาสัมผัสกับธงจนมันขยายขนาดขึ้นเสียงกรีดร้องระเบิดดังออกมาจากธงผืนนั้นขณะที่มีคลื่นปรากฎขึ้นภายในไม่นานนักระลอกคลื่นก็หายไป เผยเป็นรูปภาพฉากหนึ่งซึ่งเป็นรูปที่ปรากฎหวังหลินกำลังเคลื่อนที่ภายในป่า
เถิงฮว่าหยวนยิ้มขึ้นและชี้มือขวาไปที่รูปนั้น
ส่วนหวังหลิน ภายใต้ความรู้สึกน่ากลัวที่อธิบายไม่ถูก เขานำทั้งสามคนไปยังตำแหน่งที่กำลังรวบรวมสำนักซากศพ
เจ็บ! เจ็บปวดเหลือเกิน! เจ็บจนแตกสลาย!
ความเจ็บปวดนี้ราวกับหวังหลินกำลังจมน้ำตายเหล่าเซียนจะมีความอ่อนไหวมากต่อหลายสิ่งหลายอย่างหวังหลินมีประสบการณ์สัมผัสความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนใบหน้าครอบครัวปรากฎขึ้นด้านหน้าเขา
ไม่นานหลังจากนั้น หวังหลินก็เห็นฉากที่เขาจะจดจำมันไปชั่วชีวิต
“ไม่!!!” กระแสเลือดสองสายไหลออกมาจากนัยน์ตาเขา มันเป็นความเจ็บปวดร่างกายเขาสั่นเทาและพลังปราณหยินเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่งในร่างกายจนหลุดจากการควบคุมต้นไม้ทุกต้นในระยะสิบเมตรรอบตัวเขากลายเป็นน้ำแข็งรัศมีแห่งการแช่แข็งได้เติบโตขึ้นเรื่อยๆ
มันเป็นจังหวะที่ “จวี่” ในร่างหวังหลินพุ่งขึ้นอย่างไร้ที่สิ้นสุด กำลังเข้าถึงขอบเขตจวี่!