1042. กระบี่เหล็ก

หวังหลินมองศีรษะเทพโบราณที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเสียใจ หลังจากเจออะไรมามากมายหวังหลินจึงเข้าใจว่าเหล่าเทพโบราณไม่ได้ไร้เทียมทาน แต่พวกเขาคือเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุด!

เผ่าพันธุ์เทพโบราณสูญพันธุ์ไปเกือบหมดแล้ว แม้แต่แดนสวรรค์อัสนีที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดยังต้องใช้กองทัพจำนวนมากเข้าสู้เทพโบราณแปดดาวที่อ่อนแอ เหล่าเทพมากมายโจมตีจนชนะได้แต่จบลงด้วยการสูญเสียอย่างหนัก

แต่พลังแบบไหนกันถึงสามารถตัดศีรษะเทพโบราณแปดดาวที่ระเบิดดาวทั้งหมดเข้าสู้ได้?

แม้การสลายดาวแปดดวงในครั้งเดียวไม่ได้แข็งแกร่งพอบรรลุระดับพลังของเทพโบราณเก้าดาว แต่มันก็ยังพอจะทำลายฟ้าดินได้อยู่ดี

หวังหลินลอยลงมาอยู่ข้างๆก้อนน้ำแข็งที่ขวางทาง ส่งพลังดั้งเดิมจากแขนเข้าไปในน้ำแข็ง

พริบตานั้นปรากฏเปลวเพลิงขึ้นจากขอบน้ำแข็งไหลเข้าไปข้างใน น้ำแข็งเปลี่ยนเป็นไอหมอกสีขาวลอยขึ้นท้องฟ้า

เปลวเพลิงเผาเหล่าศพเทพจนเปลี่ยนเป็นฝุ่นผงและกระจัดกระจายทันที

หลังจากเปิดเส้นทาง หวังหลินเข้าไปใกล้ศีรษะเทพโบราณ เข้าตรวจสอบอย่างใกล้ชิด แรงกดดันจากการเผชิญเทพโบราณแปดดาวของจริงพลันกดทับลงมา

หวังหลินถอนหายใจพลางลงไปถึงจุดที่โดนตัดศีรษะออก ศีรษะเทพโบราณถูกห่อด้วยชั้นน้ำแข็งหนาแน่น รอยตัดลำคอสะอาดสะอ้านและราบเรียบยิ่ง

หวังหลินจ้องมองตรงคอเทพโบราณด้วยสีหน้าสงบ รูม่านตาหดเล็กและเต็มไปด้วยความตกตะลึง

มองจากรอยแผล เทพโบราณตนนี้ถูกตัดศีรษะออกในเสี้ยววินาที ไม่มีรอยชะงักและไร้ที่ติ!

ความหมายเบื้องหลังแผลนี้ทำให้หวังหลินชาด้าน อดคิดไม่ได้ว่าใครกันถึงมีพลังตัดศีรษะเทพโบราณด้วยกระบวนท่าเดียว!

“หรือจะเป็นฉิงหลิน?” ดวงตาหวังหลินส่องสว่างและตกตะลึง หากฉิงหลินมีพลังแบบนี้คงแข็งแกร่งเกินไปและเกินจินตนาการมาก

หวังหลินส่งสัมผัสวิญญาณออกไปรอบศีรษะด้วยความระมัดระวัง หลังลตรวจสอบกลับไม่พบสิ่งผิดปกติและเริ่มตรวจสอบบริเวณรอยแผลอย่างละเอียด ผ่านไปสักพักหวังหลินอุทาน เข้าไปใกล้น้ำแข็ง สายตาเป็นประกายจ้องมองตรงรอยแผล

ขอบรอยแผลลึกมีอนุภาคผลึกสีแดงเข้มอยู่บางส่วน หากไม่สังเกตก็คงคิดว่าเป็นเลือดอุดตันได้ง่ายๆ

“นี่มัน…” หวังหลินขบคิดพลางยกแขนขึ้นไปวางบนน้ำแข็ง แพร่กระจายพลังดั้งเดิมออกมาเต็มแขนขวา หมอกสีขาวจำนวนมากปรากฏใต้ฝ่ามือ ควบคุมพลังให้น้ำแข็งละลายเป็นหลุม

จากนั้นยื่นมือไปถึงรอยแผลบนคอเทพโบราณ หวังหลินสร้างพลังดึงดูดเพื่อดึงเอาอนุภาคผลึกนั้นเข้ามาในมือ

หวังหลินกุมผลึกสีแดงเข้มเอาไว้แน่นและส่งสัมผัสวิญญาณเข้าไป พอสังเกตอย่างละเอียดแล้วจึงค่อยๆเห็นพลังที่ล่องหนข้างใน พลังสายนี้คล้ายจะเคลื่อนอยู่ภายในผลึกอย่างช้าๆและอาจสลายไปได้ทุกเมื่อ

หวังหลินใช้สัมผัสวิญญาณล้อมรอบพลังล่องหนเอาไว้ ขบคิดเล็กน้อยใช้สัมผัสวิญญาณเคลื่อนเข้าหาเพื่อตรวจสอบใกล้ๆ

ทว่าขณะที่ส่งสัมผัสวิญญาณเข้าไป หวังหลินพลันเกิดความรู้สึกแรงกดดันมหาศาลโผล่ออกมาจากพลังล่องหน ราวกับหวังหลินออกไปจากโลกนี้ มีแต่จักรวาลอันมืดมิดและแรงกดดันมหาศาลคงอยู่เท่านั้น

แม้จะเป็นแค่เศษเสี้ยวแต่กลิ่นอายแข็งแกร่งจนหวังหลินอ้าปากค้างและถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ก็บังคับตัวเองรั้งไว้และเริ่มสังเกตอย่างละเอียด

ยิ่งสังเกตก็ยิ่งขมวดคิ้ว ตั้งแต่บ่มเพาะฝึกเซียนมาเกินพันปี เขาไม่เคยเจอพลังประหลาดเช่นนี้มาก่อน

มันไม่ใช่พลังปราณสวรรค์หรือพลังปราณธรรมดา ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพลังดั้งเดิมเลยแม้แต่น้อย

อย่างไรก็ตามตอนที่สังเกตมันอย่างละเอียด เห็นว่ามันมีพลังปราณสวรรค์ พลังปราณธรรมดา และพลังดั้งเดิมพร้อมกับพลังสายอื่นที่ไม่เข้าใจ

มันคือพลังที่กองรวมเอาไว้ด้วยกันทั้งยังผสมผสานได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งทำให้หวังหลินงุนงงอย่างมาก

สิ่งที่หวังหลินหวาดกลัวก็คือแม้จะเป็นแค่ร่องรอยพลังเล็กๆมันกลับกฏอยู่ ซึ่งเป็นกฏทำให้หวังหลินหนังศีรษะด้านชา

ไม่ได้มีแค่กฏเดียวแต่มีกฏอยู่มากมาย! กฏข้างในส่วนใหญ่หวังหลินเคยเห็นจากใช้ลูกปัดช่วย ทั้งยังมีอีกหลายกฏที่หวังหลินไม่เคยเห็น

หวังหลินถอนสัมผัสวิญญาณออกมาอย่างระมัดระวัง ใบหน้าซีดเผือดจ้องมองผลึก วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนไม่ได้ถือผลึกอันเล็กน้อยแต่เป็นระเบิด!

มันคือพลังที่สามารถตัดศีรษะเทพโบราณและไม่ใช่ฉิงหลินที่ถือครองพลังนี้! หวังหลินจ้องมองผลึกในมือ คิดกลับไปที่ดาวซูซาคุ ตอนที่เขาต่อสู้กับสวรรค์เพื่อช่วยเหลือลี่มู่หวาน

ไม่คาดคิดว่าผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์คือเทพโบราณ เป็นเทพโบราณปิดผนึกดวงดาว ตอนนั้นแม้หวังหลินจะตกตะลึงแต่ระดับบ่มเพาะต่ำต้อยเกินกว่าจะเข้าใจ พอมาคิดตอนนี้ตอนนี้ไม่ใช่แค่ตกตะลึงเท่านั้นยังมีความลึกลับซ่อนอยู่เบื้องหลังอีกด้วย!

อำนาจแบบไหนกันถึงสามารถผนึกเทพโบราณและควบคุมเขาให้กลายเป็นผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์?​ คำตอบแทบออกมาในเสี้ยววินาที!

“เต๋าแห่งสวรรค์!” หวังหลินจ้องมองผลึกในมือ วินาทีที่สัมผัสกับพลังล่องหนนี้ สัญชาตญาณได้บอกว่ามันเกี่ยวข้องกับผนึกในเทพโบราณที่กลายเป็นผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์

ทว่าเต๋าแห่งสวรรค์ถือเป็นสิ่งไร้ตัวตน แล้วมันจะทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไร? หวังหลินขบคิดเงียบๆและนึกถึงเรื่องที่ปิศาจโบราณเป้ยหลัวบอกเกี่ยวกับความลับของบัญชาโบราณและวิธีการฝืนลิขิตสวรรค์

หวังหลินหลับตา ภาพที่นึกปรากฏภายในความคิด เทพโบราณแปดดาวอาละวาดไปทั่วดวงดาวแต่วินาทีนั้นพลังที่มิอาจอธิบายได้พลันตกลงมาจากสวรรค์ การจะต่อต้านมันเทพโบราณแปดดาวจึงต้องสลายดาวทั้งหมดของตัวเองแต่ทว่าศีรษะก็ยังถูกสะบั้นขาด!

จากนั้นแดนสวรรค์ได้ศีรษะมาวางอยู่ที่นี่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างพลังที่ตัดศีรษะเทพโบราณไม่ได้หายไปไหน มันกลายเป็นผลึกพวกนี้แทน

หวังหลินไม่รู้ว่าเรื่องนี้จริงหรือเท็จแค่ไหน แค่คาดเดาจากสิ่งที่รู้ พอลืมตาขึ้นมา ขบคิดเล็กน้อยและเก็บผลึกใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง

ยังมีผลึกบางส่วนอยู่ตรงลำคอข้างในน้ำแข็ง หวังหลินดึงผลึกออกมาอย่างระวังและเก็บใส่กระเป๋า

ทั้งกระบวนการเป็นไปอย่างระมัดระวังและดึงออกมาทีละชิ้น รวมจากก่อนหน้านี้จึงมีทั้งหมด 23 ชิ้น

หลังเสร็จเรื่องทั้งหมด หวังหลินจ้องมองรอยแผลตรงคอเทพโบราณ ไม่มีผลึกเหลืออยู่อีกแล้ว ขบคิดเล็กน้อยและกำลังจะจากไป แต่สายตาหรี่แคบจ้องมองเข้าไปในแผลบนคอ วินาทีนั้นเขารู้สึกว่ามีแสงสีแดงกระพริบวาบ

หวังหลินส่งสัมผัสวิญญาณออกไปแต่ไม่พบสิ่งใด

ขบคิดเล็กน้อย เปลวไฟพลังดั้งเดิมส่งเข้าหาน้ำแข็ง เจาะทะลวงผ่านน้ำแข็งจนเกิดเกิดเสียงแตกร้าวและแพร่กระจาย

เมื่อหลุมลึกเข้าไป หวังหลินจ้องมองข้างหน้าตาไม่กระพริบ อุโมงค์ยืดยาวเข้าไปในก้อนน้ำแข็ง

พริบตานั้นหวังหลินจึงเห็นสิ่งที่ทำให้เกิดแสงกระพริบสีแดง!

มันคือกระบี่เหล็กที่ถูกปกคลุมด้วยเส้นสีแดงนับไม่ถ้วน เส้นสีแดงนี้กำลังเคลื่อนไหวและพัวพันรอบกระบี่

กระบี่เล่มนี้ดูธรรมดามากและไม่มีสิ่งใดพิเศษ ทว่าตอนที่หวังหลินเห็นกระบี่เหล็กจึงรู้สึกว่ามันคุ้นเคยราวกับเคยเห็นมันมาก่อน

ก่อนที่จะนึกได้ว่าเขาเคยเห็นกระบี่เหล็กเล่มนี้มาจากที่ไหน หวังหลินสัมผัสอันตรายจากเส้นสีแดงรอบกระบี่เหล็กได้ทันที

สีหน้าพลันเปลี่ยนไป ตอนที่สัมผัสวิญญาณกวาดผ่านน้ำแข็งเข้ามา เขาไม่เห็นกระบี่เหล็กหรือเส้นสีแดงพวกนี้ ทว่าเมื่อน้ำแข็งละลายไปแล้วมันจึงปรากฏเบื้องหน้าเขาชัดเจน

หวังหลินส่งสัมผัสวิญญาณแพร่กระจายออกไปอย่างระมัดระวังแต่ไม่สามารถตรวจจับกระบี่เหล็กหรือเส้นสีแดงเหมือนก่อนหน้านี้ ทุกอย่างไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ทว่าเขากลับเห็นกระบี่เหล็กและเส้นสีแดงด้วยสองตาซึ่งทำให้หวังหลินตื่นตัว

หวังหลินถอยนิ่งๆ กระบี่เหล็กและเส้นสีแดงล้อมรอบมันช่างประหลาดเกินไป ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมันจะดีที่สุด

ขณะถอยกลับ สายตายังคงจับจ้องบนกระบี่เหล็ก มีสนิมเกาะอยู่บางส่วนบนกระบี่ราวกับเป็นของธรรมดาทั่วไป

“ช่างคุ้นนัก…” หวังหลินหยุดลงราวกับสายฟ้าระเบิดอยู่ในหัว ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองกระบี่เหล็กและสูดลมหายใจเย็นเข้าไป เขาจำได้แล้ว!

ตอนที่อยู่บนดาวซูซาคุ ในสุสานซูซาคุเขาก็เห็นกระบี่เหล็กแบบเดียวกัน เพียงแต่รอยสนิมบนนั้นมันต่างกัน! กระบี่เหล็กเล่มนั้นถูกผู้ส่งสาส์นต้าวเสินเอาไป ใบหน้าดีใจของผู้ส่งสาส์นคนนั้นเป็นสิ่งที่หวังหลินจดจำได้ชัดเจนกระทั่งตอนนี้!