1095. ร่างศพนี้อันดับอะไรกัน

คัมภีร์รบ!

หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ยื่นแขนออกมาให้ม้วนคัมภีร์รบลอยเข้าไปในมือ ส่งสัมผัสวิญญาณออกไปและด้วยความเข้าใจเรื่องคัมภีร์รบ เขาจึงรู้ว่ามันเป็นของจริงหรือไม่

“เมื่อเจ้าเอาม้วนคัมภีร์ไปแล้ว ข้าจากไปได้ใช่ไหม?” ลี่หยุนจื่อมอบของสำคัญที่สุดของตระกูลจางให้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาแทบไม่อาจทนได้แต่เนื่องจากรู้ว่าถ้าไม่ส่งให้ หวังหลินก็คงหาทางได้มาอยู่ดี เขาไม่มีทางเลือกอื่น

หากเป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนอื่น แม้ลี่หยุนจื่อสบประมาท อย่างมากก็แค่ขังเอาไว้และไม่กล้าสังหาร อีกทั้งเขาก็มาจากฝ่ายทุกชั้นฟ้า! ฝ่ายทุกชั้นฟ้าเป็นกลุ่มลึกลับต่อพันธมิตรเซียน ไม่รู้ว่าลี่หยุนจื่อจะร่วมเป็นพันธมิตรได้ไหม

มีคนไม่มากในพันธมิตรเซียนที่เข้าใจฝ่ายทุกชั้นฟ้าจริงๆ เหมือนกับที่ฝ่ายทุกชั้นฟ้าไม่เข้าใจพันธมิตรเซียน

แต่หวังหลินคุ้นเคยกับฝ่ายทุกชั้นฟ้าและครั้งนึงก็เคยเป็นเทพสายฟ้า พวกทุกชั้นฟ้าไม่ได้ลึกลับสำหรับหวังหลิน

นี่ยังเป็นเรื่องรอง ปัจจัยสำคัญที่สุดก็คือความเข้าใจของลี่หยุนจื่อที่มีต่อหวังหลิน เขารู้ว่าหวังหลินโหดเหี้ยม กล้าหาญและมุ่งมั่น หากหวังหลินต้องการสังหารเขา ตอนนี้ตนเองคงไม่โดนคุมขังพร้อมกับมอบโอกาสตอบโต้ให้ หวังหลินคงจะเลือกการโจมตีอย่างเด็ดขาดโดยที่ลี่หยุนจื่อไม่มีโอกาสรอดชีวิต

ซึ่งเป็นผลให้เขาจำเป็นต้องมอบของที่ต้องการ แม้จิตใจสาหัสเขายังต้องส่งม้วนคัมภีร์รบให้

หลังเก็บม้วนคัมภีร์รบไป ดวงตาหวังหลินส่องสว่างและพลางเอ่ยขึ้นมา “ข้าจะวางเรื่องที่ท่านดูถูกตัวตนข้าที่เป็นจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์เอาไว้ แต่ข้ายังมีเรื่องส่วนตัวที่อยากจะสนทนากับผู้อาวุโสลี่หยุนจื่อ”

ลี่หยุนจื่อรู้สึกจิตใจตกต่ำ เขากัดฟันแน่น “เจ้าได้ม้วนคัมภีร์ไปแล้ว ยังมีอะไรที่ต้องการอีก?”

หวังหลินเอ่ยขึ้นท่าทีสงบนิ่ง “ท่านบอกว่าข้าได้เอาสมบัติสำคัญของตระกูลจางไป ท่านต้องอธิบายเรื่องนี้กับข้า!” หวังหลินจ้องลี่หยุนจื่อ เขาต้องการฆ่าคนผู้นี้แต่คงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสำนึกจตุรศักดิ์สิทธิ์กับฝ่ายทุกชั้นฟ้าแย่ลง

การสังหารเขาไม่ได้เป็นหนึ่งในแผนที่หวังหลินใช้ต่อกรกับต้าวเสิน ยิ่งไปกว่านั้นหากความสัมพันธ์ระหว่างสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์และฝ่ายทุกชั้นฟ้าแย่ลง กลุ่มที่ได้ประโยชน์ก็จะเป็นสำนักซากศพและฝ่ายพันธมิตรเซียน

มีโอกาสมากที่ฉิงชุ่ยอยู่ในกองบัญชาการพันธมิตรเซียน ทั้งยังมีความเมตตาของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนเก่าอีกด้วย หลายอย่างพวกนี้ได้ทำให้หวังหลินไม่สามารถฆ่าลี่หยุนจื่อได้ตอนนี้

ลี่หยุนจื่อระงับความโกรธฌอาไว้อีกครั้งและเอ่ยออกมา “เจ้าต้องการอะไรอีก?”

หวังหลินเอ่ยขึ้น “ลั่วฟู่สิบก้อน!”

“เจ้า!” ร่างลี่หยุนจื่อเกิดเสียงดังปะทุ ความโกรธภายในพุ่งขึ้นถึงขีดจำกัด ร่างกายสั่นเทาระงับความโกรธหลายเท่าให้เย็นลง ท้ายที่สุดก็สูดหายใจลึกๆ

“หลังจากมอบให้เจ้าครั้งล่าสุด ข้ามีเหลืออยู่เพียงหกก้อนเท่านั้น ข้าไม่ได้มีเหลือมากดังนั้นนี่คือทั้งหมดที่ข้าสามารถให้ได้!” ลี่หยุนจื่อกัดฟัน

หวังหลินยิ้มและพยักหน้า “หกก้อนก็ดีแล้ว! ท่านต้องมอบหินหยกสำหรับควบคุมมันมาด้วย”

ลี่หยุนจื่อหลับตา แขนขวายื่นเข้าหาความว่างเปล่า ลั่วฟู่หกก้อนเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดพลันลอยออกมาและยังมีหินหยกอีกชิ้น

หวังหลินโบกแขนเสื้อรับลั่วฟู่ทั้งหกก้อนเอาไว้ในกระเป๋า จากนั้นคว้าหินหยกเข้ามาตรวจสอบก่อนจะเก็บกลับไป

“ข้าขอตัวก่อน!” ลี่หยุนจื่อหันตัวกลับ เขาไม่สามารถพักอยู่ในสำนักวิหคเพลิงได้นานกว่านี้แล้ว

“อย่าพึ่งรีบจากไปเร็วสิ ข้ามีบางอย่างที่ข้าต้องรบกวนลี่หยุนจื่อมอบให้แก่ผู้อาวุโสจงเฉิน!” หวังหลินโบกแขนขวา หินหยกลอยเข้าสู่มือลี่หยุนจื่อ

ลี่หยุนจื่อขมวดคิ้ว ส่งสัมผัสวิญญาณเข้าตรวจสอบหินหยก จากนั้นสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไป มองขึ้นมาด้วยแววตาเปล่งประกายเจิดจ้า

“เรื่องนี้…”

หวังหลินยิ้มแต่ไม่ได้พูดมากนัก “หากผู้อาวุโสปรมาจารย์จงเฉินสนใจ เขาสามารถมาเจอข้าได้ที่สำนักวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์!”

ลี่หยุนจื่อเก็บหินหยกกลับไปอย่างระวัง จากนั้นมองหวังหลิน รู้สึกเหมือนไม่สามารถมองทะลุคนผู้นี้ได้อีกต่อไป พลันถอนหายใจและจากไปอย่างรวดเร็ว

‘สมบัติตระกูลจางของข้าไม่อาจอยู่ในมือคนนอกได้…หวังหลิน สักวันข้าจะเอามันคืน หากข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าไม่ใช่ลี่หยุนจื่อ!’ ลี่หยุนจื่อพุ่งออกไปจากกดาวเคราะห์เซียนและเหินจากไปอย่างรวดเร็ว

‘แต่หินหยกจากหวังหลินเป็นเรื่องสั่นสะเทือนสวรรค์ ข้าต้องส่งมันให้แก่ปรมาจารย์ชีกงให้เร็วที่สุด! หากนี่เป็นเรื่องจริงนับว่าน่าตกตะลึงเกินไป!’ ลี่หยุนจื่อคิดขึ้นในใจ ทุกขณะที่เขาอยู่ที่นี่ รู้สึกอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก

แขนขวายื่นออกไปนำบางอย่างออกมาจากรอยร้าว มันคือก้อนหินสีดำ วินาทีที่เขาคว้ามันจึงบีบสลายกลายเป็นผง ผงไม่ได้หายไปแต่ควบแน่นรอบลี่หยุนจื่ออย่างรวดเร็วเสมือนเส้นยาวๆห่อหุ้ม

ชั่วพริบตา ความเร็วของลี่หยุนจื่อเพิ่มขึ้นหลายเท่าและหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

หลายวันต่อมา ในที่สุดลี่หยุนจื่อก็มาถึงชายแดนฝั่งตะวันออกซึ่งสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์ปกครอง เขาพุ่งเข้าหาดินแดนฝั่งเหนือด้วยความเร็วที่สุด

ในวันที่สองหลังจากก้าวเข้าไปในเขตเหนือ ขณะที่กำลังเร่งรีบอยู่นั้น ลำแสงสายหนึ่งพุ่งเข้ามาหา มันรวเร็วมากทั้งยังแฝงพลังสั่นสะเทือนปฐพีพุ่งใส่ลี่หยุนจื่อด้วย

ลี่หยุนจื่อสีหน้าเปลี่ยนไปและต้องการจะหลบ แต่ด้วยระดับบ่มเพาะของเขาไม่สามารถหลบหนีการปรากฏตัวของลำแสงนี้ได้เลย ลำแสงแทงทะลุผ่านหน้าอกลี่หยุนจื่อทันที

เขาไม่มีเวลาแม้แต่กระทั่งใช้วิชาหรือสมบัติอันใด

ลี่หยุนจื่อกระอักโลหิต ร่างกายแตกสลายทันที ดวงวิญญาณเต็มไปด้วยอาการตกใจและหลบหนีอย่างหวาดกลัว เมื่อเห็นว่าแสงนั้นไม่ยอมเลิกรา ลี่หยุนจื่อตื่นตระหนก แขนขวายื่นออกไปและมีก้อนโลหิตขนาดร้อยฟุตผุดขึ้นมา

มันคือก้อนโลหิตลั่วฟู่

วินาทีนั้นลี่หยุนจื่อพลันร้องตะโกน “ระเบิด!”

ก้อนโลหิตระเบิดทันทีและสร้างคลื่นกระแทกเผชิญเข้ากับลำแสง ลี่หยุนจื่อใช้โอกาสนี้ใช้แกนวิญญาณดั้งเดิมเพื่อเอาตัวรอด

แต่กลับมีเส้นสีแดงเริ่มแพร่กระจายออกมาจากหน้าอกตนเอง ลี่หยุนจื่อเผยแววตาหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

‘พิษ!! นี่มันพิษของสำนักซากศพ!!’ ฝ่ายทุกชั้นฟ้ารวบรวมกลยุทธ์การโจมตีของสำนักซากศพไว้จำนวนมาก ลี่หยุนจื่อเป็นหนึ่งในเซียนที่ทรงพลังที่สุดของฝ่ายทุกชั้นฟ้า ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าตนเองได้รับพิษจากสำนักซากศพ!

ลี่หยุนจื่อหนีอย่างบ้าคลั่ง

จนกระทั่งอยู่ห่างได้ไกลแล้วพลันปรากฏร่างชายผู้หนึ่งออกมา เขาสวมชุดสีฟ้าหน้าตาหล่อเหลายิ่งนัก มองตำแหน่งลี่หยุนจื่อหลบหนีไปก่อนจะส่ายศีรษะและจากไป

‘การลอบโจมตีเด็กน้อยนี่ด้วยพิษที่แยกออกมาจากซือถูหนาน เรื่องนี้…อา ช่างมันเถอะ เราสองคนเป็นหนี้หวังหลินมากเกินไป…’ ชายคนนั้นถอนหายใจและหายวับ

ทิ้งเรื่องของลี่หยุนจื่อไว้ก่อน หลังจากเขาออกมาจากสำนักวิหคเพลิง สตรีจากสำนักซากศพจึงนำของขวัญของนางออกมา พอแสดงตนว่าต้องการสร้างสัมพันธภาพกับสำนักจตุรศักดิ์สิทธิ์ นางก็กำลังจะจากไป

แต่หวังหลินขอให้นางอยู่ร่วมพิธีสถาปณาในอีกไม่กี่วัน

แต่นางจะลุกขึ้นและขอตัวก่อน หวังหลินจึงถามคำถามขึ้นมาทันที่ “สหายเซียนหลี่ สำนักซากศพมักจะใช้ซากศพเป็นเพื่อนร่วมทางเสมอ ดังนั้นท่านึงรู้เรื่องความแตกต่างของศพในโลกนี้อย่างมาก ข้าสงสัยว่าร่างแบบไหนถือว่าดีที่สุด?”

นางดวงตาส่องสว่าง สนใจในตัวจักรพรรดิคนใหม่เป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะตอนที่เขาแกล้งลี่หยุนจื่อก่อนหน้านี้ ทำให้นางมีมุมมองต่อหวังหลินเปลี่ยนไปมาก

นางเม้มริมฝีปากราวกับกำลังล่อหวังหลิน และยิ้มออกมา “เมื่อท่านจักรพรรดิถามเช่นนี้ ข้าต้องขอตอบอย่างละเอียดให้ชัดเจน ร่างศพอันดับหนึ่งจะต้องเป็นศพเบญจธาตุหวนคืน” นางอธิบายด้วยใบหน้ามีเสน่ห์

“ร่างศพเบญจธาตุหวนคืนนี้ไม่ใช่ร่างศพจริงๆ มันสร้างขึ้นมาจากสวรรค์อย่างเป็นธรรมชาติภายใต้เงื่อนไขอันพิเศษ ร่างนี้เกิดขึ้นจากห้าธาตุ แต่ก็มีห้าธาตุอยู่นอกร่างกายด้วย ซึ่งเป็นผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในกฏอันแปลกประหลาด”

หวังหลินพยักหน้ากับสิ่งที่นางพูด

“เป็นเช่นนี้เอง เดิมทีข้าคิดว่าข้าได้รับร่างศพอันดับหนึ่งในโลกแท้ๆ! ข้าอยากจะให้สหายเซียนหลี่ช่วยตรวจสอบ แต่เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ”

นางดวงตาส่องสว่างและยิ้มออกมา “โอ้? ข้าสงสัยเสียจริงว่าศพแบบใดถึงทำให้ท่านจักรพรรดิมั่นใจได้ขนาดนั้น”

หวังหลินไม่เสียเวลาเปล่า พลันโบกแขนเสื้อ หินหยกก้อนหนึ่งลอยเข้าหาสตรีคนสวย นางรับไว้ด้วยรอยยิ้ม เมื่อมองหินหยกนางดูเหมือนไม่สนใจข้อมูลข้างในเลย

เท่าที่นางรู้ ไม่ว่าศพที่หวังหลินต้องการจะหายากแค่ไหน สำนักซากศพคงมีมันแน่นอน สำนักซากศพแม้แม้กระทั่งร่างศพเบญจธาตุหวนคืนที่หายากอีกหลายร่าง

ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่นางพูดว่าร่างศพเบญจธาตุหวนคืนคือร่างศพอันดับหนึ่ง แต่นั่นเป็นเพียงภายนอกเท่านั้น มีอีกเจ็ดร่างภายในซากศพที่ดีกว่าร่างศพเบญจธาตุหวนคืนเสียอีก

นางค่อยๆสำรวจหินหยกด้วยสัมผัสวิญญาณ แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น แขนขวาสั่นเทา สีหน้าเคร่งเครียด

อย่างไรก็ตามความเคร่งเครียดนี้พลันสลายไปและถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว แขนขวาเริ่มไม่มั่นคงเนื่องจากนางกำหินหยกแน่น แม้แต่ลมหายใจก็ยังไม่สม่ำเสมอ นางก้าวถอยหลังและชะงักไปชั่วครู่

ไม่ใช่ว่านางมีจิตใจอ่อนแอเกินไป แต่ข่าวในหินหยกนั้นไม่ว่าจะมีความคิดแข็งแกร่งแค่ไหนก็คงไร้ประโยชน์ แม้แต่จ้าวสำนักซากศพมาเห็นก็ยังต้องบ้าคลั่งกับข้อมูลนี้!

“นี่…นี่…” นางหันศีรษะขึ้นมาจ้องหวังหลิน แม้แต่น้ำเสียงยังไม่ปะติดปะต่อ จิตใจนางตื่นเต้นและตื่นตะลึงอย่างชัดเจน ราวกับสายฟ้าสวรรค์นับไม่ถ้วนระเบิดอยู่ในใจ

หวังหลินรับชาจากสมาชิกสำนักด้านหลัง จิบไปเล็กน้อยพลันมองสตรีคนสวย

‘ข้าสงสัยว่าร่างศพนี้อันดับอะไรกัน’