1152. ข้างในหุบเขา
ทว่าหญิงชราประเมินสายลมทมิฬของหวังหลินต่ำไป ตอนนี้หวังหลินบรรลุขั้นชำระสวรรค์แล้ว พลังอำนาจของวิชาป๋ายฟ่านเริ่มแสดงความสามารถที่แท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากพบเจอโชคลาภที่ฉิงหลินมอบให้เขา หวังหลินจึงเกิดความรู้แจ้งระดับลึกในวิชาของป๋ายฟ่าน
เมื่อมังกรทมิฬห้าตัวปะทะกับสายหมอกสีแดงที่หญิงชราปล่อยออกมา เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง ห้ามังกรร้องคำรามฉีกกระชากสายหมอกอย่างรวดเร็วและควบแน่นกลายเป็นหนึ่งตัว
ห้ามังกรทมิฬรวมกันอย่างรวดเร็วจนปรากฏกลิ่นอายทรงพลัง มันเปลี่ยนกลายเป็นหอกสีดำทันที! หอกนี้ไม่ใช่หอกจริงๆและโปร่งใส แต่กลิ่นอายนั้นสั่นสะเทือนสวรรค์ยิ่ง
ตัวหอกพุ่งออกไป ไม่สนสายฝนทมิฬและผนึกพิษ มันเข้าประชิดหญิงชราทันที!
ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา แทบในจังหวะที่หญิงชราพ่นสามลมหายใจและอสรพิษน้อยออกมา หอกดำยาวไม่น้อยกว่าร้อยฟุตก็ประชิดนาง!
สายลมหนาวเย็นทรงพลังทำให้สีหน้าหญิงชราเปลี่ยนไปมหาศาล ริ้วรอยเหี่ยวย่นถูกสายลมดันไป รูม่านตาหดลงพร้อมกับรีบถอย นางไม่มีเวลาควบคุมวิชาที่โจมตีหวังหลิน ฝ่ามือรีบสร้างผนึกปรากฏเกล็ดสีดำเหนือผิวเหี่ยวย่น ตอนนี้นางดูไม่เหมือนมนุษย์แต่ดูเหมือนอสูรรูปร่างมนุษย์มากกว่า
หวังหลินกะพริบจิตสังหารและลอยขึ้นไปในอากาศสิ่งแรกที่มาถึงคือผนึกที่เกิดขึ้นจากสายตารูปปั้นมันเคลื่อนไหวเร็วมากและเข้าใกล้หน้าอกหวังหลิน
หวังหลินไม่มีเวลาหลบแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจถอย ระดับบ่มเพาะของหญิงชราสูงส่งกว่าหวังหลินเล็กน้อย ทั้งวิชาของนางก็ทรงพลังกว่าของซ่งหวู่เต๋อ การโจมตีของนางจึงรุนแรงแต่หวังหลินเคยสังหารเซียนขั้นชำระสวรรค์มาแล้ว!
ชายผู้กล้าหาญเอาชนะบนหนทางคับแคบ! เมื่อผนึกพิษเข้าใกล้มา หวังหลินยกแขนขวาและผลักออกไป ทันใดนั้นเขาห่างจากผนึกพิษในระยะเจ็ดนิ้ว!
แขนซ้ายหวังหลินชี้ใส่หลังฝ่ามือขวาด้วยความเร็วสูงสุด ทุกครั้งที่ชี้ออกไปจะเกิดเสียงดังคำรามกึกก้อง พลังดั้งเดิมทั้งหมดภายในระยะหมื่นฟุตถูกวิธีเกรี้ยวกราดควบคุมมาใส่ปลายนิ้วหวังหลินและเข้าสู่ฝ่ามือ
แม้จะฟังดูเชื่องช้าแต่ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาที เมื่อพิษเข้าใกล้ฝ่ามือหวังหลิน เสียงดังปังสั่นสะเทือนปฐพีโผล่ออกมาจากฝ่ามือและแพร่กระจายออกไป
ด้วยแรงกระแทกนี้ สายฝนสีดำที่หญิงชราพ่นออกมาจึงไม่สามารถเข้าใกล้ได้อีกและถูกผลักออกไป มันไม่สามารถทำให้หวังหลินได้รับบาดเจ็บเลย
เสียงดังสนั่นยิ่งกว่าสายฟ้าและเริ่มสะท้อนกระจายออกไปบนพื้นดิน แม้แต่หวังหลินก็ไม่สามารถทนรับต่อเสียงนี้ได้จนต้องถอยกลับไปหลายก้าว
ผนึกพิษสั่นเทาปรากฏรอยร้าวนับไม่ถ้วนก่อนจะแตกสลาย พลังดั้งเดิมอันเกรี้ยวกราดจากฝ่ามือหวังหลินผลักผนึกที่แตกสลายให้กลับไปร่อนลงบนหน้าอกรูปปั้น
ประทับฝ่ามือสีดำปรากฏขึ้นบนหน้าอกรูปปั้นและเกิดรอยแตกร้าวสองรอยกระจายไปทั่วรูปปั้น จากนั้นรูปปั้นก็แตกสลายเป็นชิ้นๆ!
หวังหลินถอยไปสองสามก้าว อสรพิษตัวน้อยทะลวงผ่านคลื่นกระแทกเข้ามาใส่หวังหลิน มันส่งเสียงขู่ฟ่อและพ่นควันพิษรุนแรงออกมา
หวังหลินยื่นมือเปิดมิติเก็บของด้วยสีหน้ามืดมน ร่างศพสตรีเงินเดินออกมา ไม่จำเป็นต้องให้หวังหลินออกคำสั่ง นางพุ่งเข้าหาอสรพิษตัวน้อยทันที
หวังหลินกระโจนไปเหนือร่างศพเงินและอสรพิษตัวน้อย พุ่งตรงเข้าหาหญิงชรา
หญิงชราสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาลพลางวิ่งหนีต่อไปพยายามหลบเลี่ยงหอกทมิฬ ทว่าหอกนั้นถูกตั้งเป้าหมายไว้กับนาง เคลื่อนที่เร็วขึ้นจนคล้ายกำลังจะทะลวงมิติ
พอเห็นหวังหลินเดินออกมาจากค่ายสังหาร ใบหน้านางยิ่งมืดมนขึ้น นางกัดลิ้นและกำลังจะพ่นพิษออกไปแต่แววตาหวังหลินกะพริบจิตสังหาร ชี้ใส่นาง
“หยุด!”
เส้นด้ายล่องหนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในโลกและห่อหุ้มนางเอาไว้ คำว่า “หยุด” ทำให้ร่างกายนางถึงกับสั่นเทารุนแรง
ควันสีเขียวโผล่ออกมาจากปากนางและนางเริ่มกรีดร้อง ควันโลหิตพิษไม่สามารถพ่นออกมาได้และไหลลงลำคอนางแทน โลหิตพิษนี้ปกติไม่ทำร้ายนางทว่ามันถูกขัดจังหวะตอนที่นางกำลังจะใช้วิชาและโดนวิชายับยั้งแช่แข็งร่าง นางกรีดร้อง ร่างกายส่วนใหญ่เริ่มเน่าสลาย
วินาทีนี้เองหอกทมิฬก็เข้ามาใกล้และเจาะทะลวงใส่หน้าอกหญิงชรา มันไม่ได้ทะลุผ่านไปแต่กลับระเบิด!
เสียงกรีดร้องหยุดลงทันที ร่างกายพังทลายกลายเป็นกองโลหิต วิญญาณดั้งเดิมที่อ่อนแอกำลังจะหลบหนีแต่หวังหลินสะบัดแขนคว้าเอาไว้
แม้การต่อสู้จะสั้นมากหวังหลินยังคงรู้สึกหวาดกลัวว่ามันอันตรายแค่ไหน วิชาพิษของนางถือว่าสามารถดับชีวิตคนส่วนใหญ่ในระดับเดียวกันได้แล้ว แม้แต่คนที่ระดับบ่มเพาะสูงส่งยังทุกข์ทรมานจากพิษนางหากไม่ได้เตรียมการ
เป็นธรรมดาที่หวังหลินจะสังหารได้แต่การสังหารในวันนี้เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล เขาไม่รู้จักนางและหากนางไม่พยายามฆ่าเขาก็คงไม่ต้องฆ่านางโดยไร้เหตุผล
เจ้าอสรพิษน้อยที่กำลังต่อสู้กับร่างศพเงินพลันสั่นเทาและอ่อนแอลงทันทีหลังจากหญิงชราถูกจับได้ ในไม่นานร่างศพเงินก็จับอสรพิษได้
วินาทีนี้เจ้าวานรทมิฬข้ามผ่านสมรภูมิรบและเข้าสู่หุบเขาที่มีแปดกะโหลกรอบๆได้แล้ว กองทัพอสูรพุ่งเข้าไปในหุบเขาติดๆ
พวกอสูรร้ายมีหลายพันหลายหมื่นและเพราะหญิงชราหายไปแล้วแปดกะโหลกจึงไม่มั่นคง แสงที่เชื่อมต่อกันจึงสลายไป
หวังหลินมองเจ้าวานรทมิฬไกลๆ มันเข้าใจคำสั่งว่าให้วิ่งต่อไป พื้นดินจึงสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่องโดยมีกองทัพอสูรไล่ล่ามันผ่านหุบเขา
มีอสูรดุร้ายบางตัวที่ต้องการพุ่งหาหวังหลิน แต่หลังจากเขาสะบัดแขนทั้งหมดก็ตายตกกันไป
ใช้เวลาไม่นานเหล่าอสูรดุร้ายทั้งหมดก็จากเขาไปและไล่ล่าตามหลังเจ้าวานรทมิฬ หวังหลินยังคงเห็นพายุฝุ่นเตะขึ้นเป็นกอง
หวังหลินดวงตาส่องสว่างจ้องมองแปดกะโหลกที่ไม่มั่นคงมากขึ้นเหมือนกำลังแตกสลาย หวังหลินเข้าไปดูใกล้ๆก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าหาหนึ่งในแปดกะโหลกนั้นและใช้ฝ่ามือตีเข้าใส่
กะโหลกสั่นเทา แสงชั่วร้ายรอบมันสลายไป จากนั้นหดเล็กลงกลายเป็นกะโหลกสีเทาขนาดเท่ากำปั้นและอยู่นิ่งๆ
หวังหลินผนึกกะโหลกที่เหลือทั้งเจ็ดเอาไว้ด้วยวิธีเดียวกัน เห็นได้ชัดว่าแปดกะโหลกคือค่ายกลหนึ่งชุด หวังหลินไม่ได้เก็บพวกมันกลับไปแต่ผนึกเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าที่อยู่ในหุบเขาคืออะไร สัมผัสวิญญาณหวังหลินก็ไม่สามารถเจาะเข้าไปในหมอกได้อีก
หวังหลินเข้าไปในหุบเขาอย่างระมัดระวัง เพียงแค่คิดถึงผนึกบนแปดกะโหลก การล้อมกรอบจากก่อนหน้านี้ก็กลับมา
หุบเขาแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก สิ่งแรกที่หวังหลินเห็นคือตอนที่เขาเข้าไปอยู่บนศพร่างหนึ่ง ศพร่างนี้เน่าเปื่อยและเพียงบอกได้ว่ามันเคยเป็นเซียนบุรุษ มีกลิ่นเหม็นหึ่งผุดออกมาจากร่างศพนี้ด้วย
หลังจากขมวดคิ้ว หวังหลินก็เดินต่อไปและมาถึงใจกลางหุบเขาในเวลาไม่นาน สัมผัสวิญญาณกระจายออกมาและพบกับร่างหนึ่งกำลังนั่งอยู่พร้อมกับสี่ร่างศพที่ตายไปจากพิษแล้ว
“ขอบคุณที่เจ้าช่วยข้า!” น้ำเสียงอ่อนแรงดังออกมาจากคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น
หวังหลินเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆด้วยท่าทีสงบนิ่งและเห็นทุกอย่างชัดเจน
สี่ร่างศพเน่าเปื่อยทั้งหมด ดวงตาแต่ละคนมืดดำและแฝงความงุนงง กลิ่นเหม็นเดียวกันผุดออกมาจากร่างศพนั้นด้วย
คนที่นั่งอยู่ที่นี่เป็นชายวัยกลางคน ใบหน้าซีดเผือดไร้รอยเลือดและมีเส้นสีดำอยู่ตรงกลางคิ้ว แม้แต่วิญญาณดั้งเดิมถึงกับอยู่บนปากเหวแห่งความตาย ดูเหมือนพิษในร่างกายเขาเติบโตมาไกลมาก นี่มันไม่ใช่พิษธรรมดาแต่เป็นพิษที่ทรงพลังมาก!
“ขั้นชำระสวรรค์ระดับปลาย!” ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง พิษที่สามารถฆ่าเซียนขั้นชำระสวรรค์ระดับปลายได้เทียบได้กับพิษเจ็ดสวรรค์!
“สหายเซียนมาที่นี่เพื่อหินหยกหรือตำรายาเล่า?ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากสำนักไหนแต่ข้าเชื่อว่าของสองชิ้นนี้เป็นสิ่งที่เจ้าต้องได้ แม้ข้าจะไม่ได้มอบให้เจ้า ข้าเชื่อว่าเจ้ามีวิธีเปิดมิติเก็บของของข้า ช่างมันเถอะ ข้าจะมอบของทั้งสองนี้ให้แต่โปรดฆ่าข้าเถิด ข้าถึงจะหยุดความทรมานจากหนอนพันม่วงนี้ได้” ชายวัยกลางคนใบหน้าอ้อนวอนทั้งยังเจ็บปวด
หวังหลินขบคิดเงียบๆพลางมองสี่ร่างศพบนพื้นและจากนั้นมองไปที่ชายวัยกลางคนก่อนจะพยักหน้า
“สี่คนนี้คือศิษย์ของข้า พวกเขาปกป้องข้าจึงถูกพิษที่นางเฒ่าจากสำนักห้าพิษนั้นวางเอาไว้” แววตาชายวัยกลางคนเกิดความเศร้า ทั้งสี่คือศิษย์กลุ่มสุดท้ายของเขา หากไม่มาเจอเหตุการณ์นี้พวกเขาจะกลายเป็นผู้นำสำนักอยู่แล้วแท้ๆ
“ข้าไม่สามารถใช้พลังดั้งเดิมกับพิษในร่างกายได้ ให้ข้ายืมเสี้ยวพลังดั้งเดิมเพื่อเปิดมิติเก็บของเถอะ ข้าจะนำหินหยกและสูตรยาให้เจ้า จากนั้นเจ้าทำให้ข้าตายเร็วๆเถอะ! ข้าขอจบแบบนี้ไปพร้อมกับศิษย์ข้าเถิด…” ชายวัยกลางคนเผยใบหน้าเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
หวังหลินยังไม่ได้เอ่ยคำพูดใด เขายกแขนขวาและผลักออกไปข้างหน้า พลังดั้งเดิมสายหนึ่งพุ่งเข้าหาชายวัยกลางคน เมื่อเข้าไปใกล้ระยะสามนิ้วพลังนั้นก็พลันเปลี่ยนไป!
………………………………….