122. ฆ่ามันซะ
คนจำนวนสิบคนจากเจดีย์เทพสงครามนอกจากหม่าเหลียงที่จากไปเมื่อสี่วันก่อน เหลือพวกเขาเพียงสามคนเท่านั้นโจวซื่อจงถอนหายใจออกมาขณะที่มองด้านหลังไปที่เหล่าสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดด้านหลังพวกเขาดวงตาเธอเผยความสิ้นหวังขณะที่คิดถึงหม่าเหลียงโดยไม่รู้ตัว
“หม่าเหลียงคนนั้นมักจะขี้ขลาดและกลัวตายอย่างยิ่งแต่เขาหนังหนามากจริงๆศิษย์น้องถงรำคาญจนทนไม่ได้จึงคิดจะกำจัดเขาโดยโยนเข้าไปในสนามรบต่างแดนหากไม่ใช่ว่าข้าสงสารเขาและช่วยไว้อยู่หลายครั้ง เขาคงจะตายไปแล้วอย่างน้อยเขายังคงมีสามัญสำนึกอยู่บ้างไม่กี่วันก่อนเขาให้ยาข้าเม็ดหนึ่งโดยบอกว่ามันสามารถช่วยประคองอายุขัยของข้าได้ข้าสงสัยว่ามันจริง…”
จิตใจเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังจึงเริ่มคิดเรื่องบ้าๆชั่วขณะนั้นเธอได้ยินศิษย์พี่หยางด้านข้างตะโกนขึ้น “หม่าเหลียง! เร็วเข้ารีบวิ่งเร็ว!”
โจวซื่อจงตกตะลึงและลืมตาขึ้น เธอเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งเหาะมาทางพวกเขา เขาดูหล่อมากแต่แววตามีแววสงสัยและมีคราบเลือดบนหน้าอก
“น้องหม่า ดูเหมือนว่ามันยากยิ่งนักที่จะหนีจากภัยพิบัติเช่นนี้ อา….” พี่หยางถอนหายใจ เขาดูอายุราวสามสิบและใบหน้าเศร้าหมอง
หวังหลินมองทั้งสามคนและไม่ได้พูดอะไร ขณะเดียวกันนั้นสิ่งมีชีวิตที่กำลังไล่ล่าพวกเขาหยุดกึกเมื่อพวกมันเห็นหวังหลินและเผยอาการลังเลออกมา
หวังหลินส่งข้อความออกไปด้วยสัมผัสวิญญาณ “ไปซะ!”
ทันใดนั้นวิญญาณเร่ร่อนมากกว่าสิบตัวตื่นตระหนกและวิ่งหนีจากไป พวกมันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
โจวซื่อจงจ้องมองอย่างตื่นตะลึงกับฉากเหตุการณ์ด้านหน้าเธอไม่รู้ว่าทำไมสิ่งมีชีวิตน่ากลัวพวกนี้รีบจากไปทำไมเธอหันศีรษะกลับมาเจอหวังหลินขณะที่ความคิดบ้าๆผุดขึ้นในใจ ‘หรือเจ้าสิ่งมีชีวิตน่ากลัวพวกนั้นจะกลัวหม่าเหลียง?’
แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ไล่ความคิดพวกนี้ทิ้งไปอีกสองคนของเจดีย์เทพสงครามต่างงุนงงเช่นกันแต่ก็โล่งอกจากเหตุการณ์รอดตายและในที่สุดก็ปล่อยลมหายใจออกมา
พี่หยางเป็นคนที่อายุเยอะสุดในกลุ่ม เขาวิเคราะห์เหตุการณ์และพูดขึ้น “ศิษย์น้อง แม้ว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนั้นจะจากไปแล้วมันยังไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ที่นี่เราควรจะไปค่ายกลเคลื่อนย้ายและจากไปให้เร็วที่สุด”
โจวซื่อจงสั่นสะท้านและพยักหน้า จากนั้นก็พูขึ้น “น้องหม่าเจ้าอ่อนแอที่สุดในกลุ่ม ดังนั้นเจ้าห้ามสัมผัสสิ่งของพวกนั้น หากสัมผัสเจ้าจะตายทันที!”
ศิษย์อีกคนของเจดีย์เทพสงครามพูดขึ้นอย่างกระวนกระวาย “พวกเจ้ายังคุยเรื่องอะไรกันอีก? ถ้าพวกเจ้าจากไป เช่นนั้นข้าจะไปเอง” พูดจบเขาเคลื่อนร่างและพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
หวังหลินรู้ได้ว่าคนผู้นั้นนามว่าหลิงเถาซึ่งต้องขอบคุณความจริงจำของหม่าเหลียงพี่หยางก็ไปเช่นกันเพราะว่าเขาไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่โจวซื่อจงลังเลเล็กน้อยและพูดขึ้น “โปรดระวังตัวด้วย!” จากนั้นเธอก็ติดตามพวกเขาไปเช่นเดียวกัน
ตลอดเวลานี้ หวังหลินยังไม่ได้มีโอกาสพูดออกมาสักคำแต่เขาก็ติดตามพวกเขาไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ เหตุผลก็คือเขาช่วยทั้งสามคนนอกจากเหตุผลของตัวเอง ก็เป็นเพราะเขารู้จากความทรงจำของหม่าเหลียงได้ว่าหม่าเหลียงเป็นคนกตัญญูต่อโจวซื่อจง ตั้งแต่ที่เขานำร่างของหม่าเหลียงมาเขารู้สึกว่าควรจะช่วยหม่าเหลียงทำอะไรสักเล็กน้อย
ทั้งสามคนเหาะเหินไปอย่างระมัดระวังระมัดระวังแม้กระทั่งหยิบเม็ดยาฟื้นฟูจิตวิญญาณออกมาโจวซื่อจงกระทั่งนำยาพิเศษออกมาและยื่นมันให้กับหวังหลินเขาจ้องไปที่เม็ดยาจึงช่วยไม่ได้ที่จะคิดเรื่องลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าของเขาน้ำที่แช่ลูกปัดนับได้ว่าเป็นยาชั้นยอด
น่าเสียดายที่กระเป๋าของเขาที่มีน้ำเต้าและสมบัติเซียนทั้งหมดถูกทำลายไปโดยเถิงฮว่าหยวน
หวังหลินลอบถอนหายใจ เขารู้สึกได้ว่าลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าอยู่ในวิญญาณทั้งยังรู้สึกถึงกระบี่ที่เขาชำระมันด้วยเลือดเช่นกันทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะตรวจสอบว่าเขายังมีอะไร หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักหวังหลินมีความมุ่งมั่นมากขึ้นที่จะหาสถานที่ปิดประตูฝึกฝนเมื่อเขาออกไปจากที่นี่
เหล่าเซียนภายในสนามรบต่างแดนสังเกตได้ว่าในหลายวันที่ผ่านมานี้สนามรบต่างแดนดูเหมือนจะชะลอการพังทะลายเล็กน้อยนี่เป็นเรื่องที่สำคัญต่อพวกเขาเพราะเมื่อเปรียบเทียบกับการล่มสลายของสนามรบต่างแดนสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนี้ดูน่ากลัวขึ้นทันที
การล่มสลายนี้จะเห็นเหล่าผู้คนหายตัวไปมากที่สุดแต่บางคนกลับโจมตีสิ่งมีชีวิตระหลาดพวกนี้ พวกเขาจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนี้จะทิ้งพวกเขาไว้เหลือแต่เพียงซากศพมัมมี่
หากเหล่าเซียนจุดจบของตัวเองได้คงจะเลือกโดนอวกาศพังทะลายมากกว่ามาโดนกลืนกินแบบนี้
มีค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ที่สุดสี่แห่งภายในสนามรบต่างแดตำแหน่งที่กลุ่มหวังหลินเหาะเข้าไปหาคือจุดที่ใกล้ที่สุดหวังหลินไม่สนว่าค่ายกลไหนที่พวกเขาจะไปค่ายกลเคลื่อนย้ายพวกนี้สามารถเคลื่อนย้ายได้เฉพาะคนที่มีสิ่งของบางอย่าง
ใครก็ตามที่เข้ามาในสนามรบต่างแดนจะได้รับเศษหยกนอกจากการป้องกันตัวจากพายุเหล็กกล้าแล้วอีกสิ่งหนึ่งก็คือมันอนุญาตให้คนผู้นั้นใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายได้
หวังหลินไม่มีหยกจากแคว้นจ้าวดังนั้นเขาจึงไม่มีทางที่จะกลับไปผ่านค่ายกลเคลื่อนย้ายด้วยร่างหม่าเหลียงที่เขาใช้อยู่ตอนนี้จึงเป็นเรื่องดีที่เขาสามารถกลับไปบ้านเกิดของหม่าเหลียงในแคว้นฮัวเฝินได้
อีกเหตุผลที่ทำไมเขาถึงช่วยกลุ่มของโจวซื่อจง นั่นก็คือการขโมยหยก
แน่นอนว่าหากเขาเจอซิ่วฮ่าวและเก้อหยาง นั่นจะเป็นกรณีที่ดีที่สุด
สองคนนั้นถูกตั้งเป็นเป้าหมายที่หวังหลินต้องสังหารให้ได้ไม่ใช่การแก้แค้นเพื่อหม่าเปลียง แต่สองคนนั้นรู้ว่าหม่าเหลียงตายไปแล้วเพื่อป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต สองคนนั้นต้องตาย
ระหว่างทางหวังหลินได้ใช้ความทรงจำของหม่าเหลียงเพื่อบอกเหล่าเพื่อนบ้านของเขาเรื่องซิ่วฮ่าวและเก้อหยางเหล่าวิญญาณเร่ร่อนทั้งหมดในสนามรบต่างแดนเป็นหูเป็นตาให้กับเขาหากทั้งสองคนนั้นปรากฎตัวขึ้น เพื่อนบ้านทั้งสามจะบอกเขาทันที
หากยังไม่มีข่าวคราวของทั้งสองเมื่อถึงจุดสิ้นสุด นั่นหมายความว่าซิวฮ่าวและเก้อหยางตายแล้ว
หลังจากเหาะไปนับสัปดาห กลุ่มของโจวซื่อจงทั้งสามคนตื่นตกใจเพื่อพบว่าวิญญาณเร่ร่อนดูเหมือนจะหลีกทางให้พวกเขา
บางตัวเห็นได้ชัดว่าพุ่งมาหาพวกเขา แต่พวกมันหันตัวกลับฉับพลันและเลี่ยงพวกเขาไป
พูดได้ว่าระหว่างทาง ทั้งสามคนที่กลัวอยู่แล้วแต่กลับไม่เจออันตรายใดๆในที่สุดพวกเขาก็ไม่หยุดเพียงแค่ชะลอตัวจนเมื่อสิ่งมีชีวิตพวกนั้นจากไปแล้วค่อยไปต่อ
เรื่องประหลาดก็คือมีอยู่ครานึงหนึ่งในเหล่าสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนั้นปรากฎตัวและกระโดเข้าหาโจวซื่อจงแต่ขณะที่มันกำลังจะสัมผัสกับเธอทันใดนั้นจู่ๆมันก็ร้องน่ากลัวออกมาและหนีหายไปอย่างหมดรูป
ทั้งสามคนไม่ได้โง่ดังนั้นพวกเขาเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่พวกเขาคิดสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งก่อนนี้และเข้าใจได้ทันทีว่าคำตอบของหวังหลินเป็นเรื่องโกหก
แต่นอกจากโจวซื่อจงที่เปิดปากราวกับต้องการจะถามอะไรบางอย่าง อีกสองคนเพียงแกล้งทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากถาม แต่ทำไม่ได้ต่างหาก หากพวกเขาตั้งใจทำร้ายหวังหลิน ก็คงเสียชีวิตที่นี่ไปแล้ว
ศิษยนามว่าหลินท่าวมีดวงตาสว่างขึ้นพร้อมกับหันไปหาหวังหลิน เขาดูเหมือนจะมีแผนบางอย่าง แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ
ยิ่งเห็นว่าพวกเขาใกล้กับค่ายกลเคลื่อนย้ายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีจำนวนเซียนใกล้ๆเพิ่มมากขึ้นเป้าหมายของพวกเขาคือค่ายกลเคลื่อนย้ายด้านหน้า
หวังหลินใช้สัมผัสวิญญาณของเขาเพื่อสืบค้นบริเวณนี้มีหลายคนที่รวมตัวกันรอบค่ายกลเคลื่อนย้าย ทั้งหมดต่างรอให้ค่ายกลเปิดออกมีม่านแสงสีขาวรอบๆกั้นค่ายกลเพื่อปกป้องมันไว้ด้านนอกม่านแสงมีร่างมัมมี่จำนวนขนาดใหญ่พวกคนเหล่านั้นเป็นคนที่ต้องการจะออกจากที่นี่ผ่านค่ายกลเคลื่อนย้ายมีวิญญาณเร่ร่อนที่เคลื่อนไหวทั้งเข้าและออกในเหล่าซากมัมมี่พวกนั้น
ค่ายกลเคลื่อนย้ายในสนามรบต่างแดนทั้งหมดปกติแล้วจะปิด มันเปิดเฉพาะบางครั้งเท่านั้น ยังมีเวลาอีกสองวันจนกว่าจะถึงวันเปิด
ผู้คนจ้องอย่างเคร่งเครียดไปที่วิญญาณเร่ร่อนข้างนอกค่ายกลเคลื่อนย้ายทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหวพวกเขาจะตื่นตระหนกแต่ก็ค่อยๆเข้าใจว่าสิ่งมีชีวิตประหลาดพวกนั้นเพียงเคลื่อนไหวสะเปะสะปะข้างนอกพวกมันไม่กล้าสัมผัสกับโล่ห์ป้องกันของค่ายกล
ขณะที่เหล่าผู้คนสังเกตเรื่องนี้ได้ ทุกคนในค่ายกลต่างหายใจสะดวก
ขณะที่เหาะอยู่ หวังหลินตกใจอยู่ครู่หนึ่งหนึ่งในเพื่อนบ้านของเขาได้บอกว่าสองคนที่เขาตามหาได้ตายไปแล้วและกระเป๋าของพวกเขากำลังถูกส่งมาโดยวิญญาณเร่ร่อน
ไม่นานหลังจากนั้นวิญญาณเร่ร่อนตัวหนึ่งมีสองเขาปรากฎขึ้นห่างๆโจวซื่อจงและพวกไม่ได้คิดอะไรในทีแรกแต่เมื่อวิญญาณเร่ร่อนนั้นใกล้ขึ้นและใกล้เข้ามา มันมองมาทางหวังหลิน
วิญญาณเร่ร่อนหยุดด้านหน้าเขา มันสั่นร่างกายและโยนกระเป๋าถือสามใบไปในมือหวังหลิน
หลังจากวิญญาณเร่ร่อนทำเรื่องนี้ มันก็รีบหันกลับและจากไป
ดวงตาหวังหลินสว่างขึ้นขณะที่เขาจ้องไปที่วิญญาณเร่ร่อนนั้น “หยุด!”
วิญญาณเร่ร่อนหยุดกึกร่างกายมันสั่นสะท้านขณะที่หันหน้ากลับมาและมองหวังหลินหวังหลินไม่แม้แต่มองไปที่กลุ่มของโจวซื่อจงขณะที่เขาเคลื่อนร่างไปที่วิญญาณเร่ร่อน
หวังหลินกลืนกินวิญญาณเร่ร่อนมาจำนวนมากไม่หมื่นตัวอย่างน้อยก็แปดพันตัวได้ แม้ว่าจะไม่ได้ติดตามมันดีนักเขาก็สังเกตได้ว่ามีบางสิ่งแปลกประหลาดเกี่ยวกับวิญญาณเร่ร่อนตัวนี้
วิญญาณเร่ร่อนที่หวังหลินกลืนกินครั้งก่อนนั้นมีสัมผัสวิญญาณชีวิต พวกมันมีสติปัญญาต่ำและรู้แต่เพียงการกลืนกินทุกอย่างเท่านั้น
แต่วิญญาณเร่ร่อนด้านหน้าเขาเห็นได้ชัดว่าแตกต่างกันออกไปสัมผัสวิญญาณของมันเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับว่าวิญญาณที่มันกลืนกินไปยังไม่ย่อยและหลงเหลือรอยแผลลึกเอาไว้
หลังจากรอยแผลพวกนี้สะสมไว้ถึงระดับหนึ่งมันจะทำให้วิญญาณเร่ร่อนเปลี่ยนไปสายตาหวังหลินสว่างขึ้นหลังจากตรวจสอบมันอยู่นานเมื่อเขามองดูวิญญาณเร่ร่อนตัวนี้เขารู้สึกเหมือนกับตอนที่เขาเห็นวิญญาณเซียนของซือถูหนาน
กล่าวได้ว่ามีบางสิ่งคล้ายกัน หวังหลินชี้มือขวาไปที่หลินท่าว พร้อมกับออกคำสั่ง “ฆ่าเขาซะ!”