1339. ประสงค์ร้าย
ทางออกสู่โลกเจ็ดล้านอยู่ห่างไปไม่ถึงห้าลี้! แม้ว่าเซียนขั้นส่องสวรรค์ไม่สามารถเคลื่อนที่พริบตาที่นี่ได้ แต่ระยะทางนั้นเขาสามารถข้ามผ่านได้ในพริบตา!
อย่างไรก็ตามโจวเทียนไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น!
ขณะที่กำลังทะยาน น้ำเสียงเยาะเย้ยของหวังหลินดังเข้าในหัว เขายังไม่ทันได้คิดรูม่านตาก็หรี่แคบ หวังหลินปรากฏตัวเบื้องหน้าเขาด้วยวิธีบางอย่าง ดวงตาเยือกเย็นคู่นั้นเต็มไปด้วยสายฟ้าและแทงเข้าไปในวิญญาณของโจวเทียน!
ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง!
ราวกับสายฟ้านับล้านสายพุ่งเข้าไปในตาของโจวเทียนและระเบิดอยู่ในร่าง ทำให้เกิดพายุเหนือจินตนาการในตัวเขา ฉีกกระชากร่างกายเป็นชิ้นๆ
เขากระอักโลหิตออกมาคำโตปะปนกับอวัยวะภายใน ดวงตาพร่ามัวและเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว
อันตรายทั้งหมดที่เผชิญในชีวิตเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เจอในวันนี้ เขาอยู่ในทางเดินที่ไม่ว่าจะเรียกร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่มีใครตอบสนอง!
ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจยิ่ง หากไม่ไปล่วงเกินคนผู้นี้ในอารามผลึกสายฟ้าคงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้! อย่างไรก็ตามการมาเสียใจตอนนี้มันสายไปแล้ว!
วิชาของหวังหลินเข้าไปในดวงตาเขาและร่อนลงใส่โจวเทียน ดวงตาเขาเป็นเหมือนสัญญาณที่ทำให้สายฟ้าที่โจวเทียนบ่มเพาะมาทั้งหมดต้องพังพินาศ!
สายฟ้าทั้งหมดในตัวโจวเทียนระเบิดขึ้นมานอกเหนือการควบคุม เขายังไม่ทันได้กรีดร้อง ร่างกายก็ระเบิดกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย เศษพวกนั้นยังระเบิดและแพร่กระจายไปต่อเนื่อง
ขณะที่เกิดการพังทลายสั่นสะเทือนสวรรค์ขึ้นมา วิญญาณดั้งเดิมของโจวเทียนพุ่งออกมาพร้อมกับมีอักขระของเผ่าล้อมรอบ วิญญาณดั้งเดิมได้รับความเสียหายและแทบจะโปร่งใส หลังจากพุ่งออกมาจีงรีบหนีอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามแม้แต่เซียนขั้นทลายสวรรค์ก็ไม่มีคุณสมบัติพอจะหนีได้หากหวังหลินไม่อนุญาต! หวังหลินยื่นแขนขวาออกไปทำให้เกิดพลังดึงดูดรอบๆ โจวเทียนจนเขากรีดร้องและตกอยู่ในมือหวังหลินทันที
ด้วยระดับบ่มเพาะที่แตกต่างกันช่วงใหญ่ทำให้เขาไม่อาจทำอะไรได้แม้แต่ส่งเสียง!
หลังจากถูกหวังหลินจับได้ โจวเทียนเริ่มร้องขอชีวิต
“ผู้อาวุโส ผู้อาวุโสยกโทษให้ข้าด้วย ผู้น้อยไม่มีเจตนาจะล่วงเกินท่าน ผู้อาวุโส ยกโทษ…” ขณะที่เอ่ยขึ้นมา ดวงตาพลันเบิกกว้าง ด้วยระยะที่ใกล้ขนาดนี้และแสงจากทางเดินจึงทำให้ร่างหวังหลินโปร่งใสจนเห็นวิญญาณที่ผนึกในตัวหวังหลินได้
“เจ้า…เจ้าไม่ใช่…” ก่อนที่จะทันได้พูดจบ หวังหลินบีบมือขวาอย่างเยือกเย็น โจวเทียนถูกทำลาย!
พลังสายฟ้าโผล่ออกมาจากวิญญาณดั้งเดิมและถูกหวังหลินดูดซับ อักขระสายฟ้าถูกหวังหลินเก็บไป!
ตั้งแต่โจมตีและบดขยี้วิญญาณของโจวเทียนถือว่าเป็นระยะเวลาสั้นมาก!
หลังจากฆ่าปรมาจารย์โจวเทียนเหมือนฆ่ามดไปแล้ว เขาพุ่งไปข้างหน้าทะลวงม่านทั้งหมด พุ่งเข้าหาทางออกและเข้าสู่สถานที่สำคัญของเผ่าสายฟ้ากระจาย นั่นคือโลกเจ็ดล้าน!
ตั้งแต่ที่โลกเจ็ดล้านถูกสร้างขึ้นมา นอกจากเซียนลึกลับที่เข้ามาช่วยบรรพชนขั้นที่สามของเผ่าสายฟ้ากระจายเพื่อช่วยสร้างขึ้นมา ไม่มีคนนอกคนไหนได้เข้ามาที่นี่เลย!
หวังหลินคงเป็นคนแรกนอกจากเซียนลึกลับเหล่านั้น!
ที่นี่เป็นดาราจักรกว้างใหญ่มีดาวเคราะห์เซียนเจ็ดล้านดวง ดาวเคราะห์เซียนพวกนี้ไม่ได้เกาะกลุ่มหนาแน่นแต่ส่วนใหญ่เว้นระยะห่างกัน!
ดาราจักรแห่งนี้กว้างใหญ่มากจนแทบจะไร้ขอบเขต แต่ในสายตาหวังหลินมันดูเหมือนถูกประดิษฐ์ขึ้นมา! แสงสว่างเป็นเพียงเครื่องประดับ ขนาดของมันเป็นเพียงใครสักคนแกะสลักขึ้นมา!
ระยะห่างระหว่างดาวเคราะห์เซียนแต่ละดวงเท่ากันหมด!
ใจกลางดาราจักรแห่งนี้คือพื้นที่ขนาดใหญ่ มีตำหนักสูงมากมายและมีรูปปั้นอยู่หนึ่งรูป!
รูปปั้นเป็นชายชราปกคลุมอยู่ในสายฟ้า มองไกลๆ ดูเหมือนร่างยักษ์
ที่นี่คือใจกลางของโลกเจ็ดล้านและยังเป็นที่ที่ทุกคนปรากฏตัวหลังจากรับภารกิจ!
ด้านนอกตำหนักสูงตระหง่านมีเซียนอยู่จำนวนมากไม่น้อยกว่าหมื่นคน! ส่วนใหญ่เป็นขั้นแปลงวิญญาณ มีขั้นเทวะอยู่บ้าง ส่วนขั้นหยินหยางมีอยู่ไม่มากนัก!
มีขั้นส่องสวรรค์อยู่หลายคน ส่วนใหญ่ต่างก็เร่งรีบ!
ด้านนอกตำหนักแต่ละแห่งมีค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ หวังหลินมองไปรอบๆ หลังจากออกมาจากค่ายกล ถึงแม้จะเตรียมตัวมาแล้วแต่ก็ยังตกตะลึง
สีหน้าท่าทางของเขาไม่ได้ดึงดูดความสนใจของผู้เฝ้าค่ายกลเคลื่อนย้ายเลย สมาชิกเผ่าทุกคนมักจะเป็นแบบนี้ระหว่างที่มาที่นี่ครั้งแรก!
“พอได้แล้ว ไม่ต้องมองไปในค่ายกลเคลื่อนย้ายหรอก รอจนเจ้าจะกลับเถอะได้มีเวลาดูสมใจอยาก นี่ต้องเป็นครั้งแรกของเจ้าสินะ ส่งหินหยกเจ้ามาให้ข้าดู!” น้ำเสียงหงุดหงิดขัดความคิดหวังหลิน เป็นเซียนขั้นรูปธรรมหยางนั่งอยู่ข้างๆ ค่ายกล
หวังหลินนำหินหยกของเยว่เฟยออกมาโยนไป เซียนคนนั้นตรวจสอบเล็กน้อยก่อนจะคืนมาให้ จากนั้นเขาก็สะบัดแขนขวา แสงน่ากลัวหนึ่งลอยเข้าหาหวังหลิน
“เอาไปศึกษาด้วยตัวเองข้างๆ นี่”
ในแสงน่ากลัวมีของอยู่สามอย่างคือหินหยก ป้ายสิทธิ์และประกายสายฟ้า
หวังหลินรับแสงน่ากลัวไว้และเดินออกมาจากค่ายกลเคลื่อนย้ายด้วยสีหน้าเหมือนเดิม ที่นี่ยุ่งเหยิงจนไม่มีใครให้ความสนใจเขา เขาเดินออกมาด้านข้างและนำหินหยกออกมา หินหยกชิ้นนี้บอกเขาว่ามีแค่ไม่กี่เรื่องที่ต้องสนใจในโลกเจ็ดล้านแต่มันก็แนะนำอีกสองอย่างด้วย
กุญแจในการเข้าสู่โลกเจ็ดล้านคือป้ายสิทธิ์ เพียงมีไว้ในมือก็สามารถเข้ไปได้ ส่วนประกายสายฟ้านั้นมันทำให้หวังหลินสนใจ
ถึงแม้ว่าสายฟ้านี้จะดูเหมือนอยู่ที่นี่แต่เขาไม่สามารถจับมันได้ด้วยมือ สายฟ้านี้ดูเหมือนจะสร้างเป็นค่ายกล แค่หวังหลินกวาดสัมผัสวิญญาณใส่ก็พบกับพลังอำนาจของทะเลสาบสายฟ้ากว้างหมื่นฟุตโดยไม่คาดคิด!
สิ่งที่หวังหลินตกตะลึงยิ่งกว่านี้ก็คือมีอำนาจที่ไม่สามารถอธิบายได้ออกมาจากสายฟ้า มันมีเจตจำนงแห่งชีวิตอยู่เบาบางราวกับสิ่งที่เขาถืออยู่ไม่ใช่สายฟ้าแต่เป็นชีวิตจริงๆ !
ทำให้หวังหลินต้องสูดหายใจลึก
‘นี่คือร่องรอยของจิตวิญญาณสายฟ้า…หินหยกบอกว่าทุกครั้งที่มีเซียนคนใหม่เข้ามา เผ่าสายฟ้ากระจายจะมอบให้’
มันเป็นแค่ร่องรอยจิตวิญญาณสายฟ้าและไม่สมบูรณ์ คงต้องใช้เศษเสี้ยวสักพันชิ้นเพื่อทำให้มันสมบูรณ์ เพื่อป้องกันไม่ให้คนทำอะไรผิดกฎ
คนในเผ่ามีโอกาสเดียวในชีวิตเพื่อได้สายฟ้านี้มา เมื่อมันหายไปก็จะไม่สามารถได้มาจากเผ่าอีก พวกเขาพึ่งพาได้จากการขโมยของคนอื่นหรือแลกเปลี่ยนกันส่วนตัวเท่านั้น
กระนั้นก็ยังมีคนที่มีความคิดขโมยเสี้ยวจิตวิญญาณสายฟ้าจากผู้มาใหม่อยู่ตลอด
ตอนนี้มีเซียนสามคนมีสายตาจับจ้องไปบนเสี้ยวสายฟ้านั้น
ขณะที่หวังหลินสังเกตสายฟ้า ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งโผล่ออกมาจากไม่ไกล เขามีท่าทียิ้มแย้ม ขั้นเทวะระดับกลาง “สหายเซียน ข้าซางจิงหยุน นี่ต้องเป็นครั้งแรกของสหายเซียนในโลกเจ็ดล้านเป็นแน่”
หวังหลินมองขึ้นไป เพียงพลิกฝ่ามือ จิตวิญญาณสายฟ้าหายวับไป เขามองเซียนตรงหน้าและพยักหน้า
“ทุกคนมาจากเผ่าเดียวกัน นี่เป็นครั้งที่สองของข้า ดังนั้นข้าจึงคุ้นเคยอยู่บ้าง เรามาร่วมกลุ่มกันดีไหม ให้ข้าแนะนำเจ้าต่อคนอื่น เพื่ออำนวยความสะดวกต่อคนอื่น สหายเซียนคิดเช่นไร?” ชายวัยกลางคนดูจริงใจและมีท่าทีอ่อนโยน
ทว่าในสายตาหวังหลิน สีหน้าท่าทางเขาเต็มไปด้วยความผิดปกติ นอกจากนี้หวังหลินเป็นเซียนที่มีชีวิตอยู่มาสองพันปี ชายวัยกลางคนผู้นี้ไม่ได้เป็นคนดีเท่าไหร่นัก
หวังหลินเผยรอยยิ้มและมองชายวัยกลางคนอย่างล้ำลึก เขาคำนับฝ่ามือและเอ่ยออกมา “เช่นนั้นข้าคงต้องขอบคุณสหายเซียนแล้ว”
ชายวัยกลางคนพลันระมัดระวังตอนที่หวังหลินมองมา เขารู้สึกว่าความลับถูกดูออก อย่างไรก็ตามหลังจากมองหวังหลินอย่างละเอียดแล้วไม่พบสิ่งผิดปกติจึงยิ้มออกมา “ไม่มีปัญหา เราอยู่ในเผ่าเดียวกันควรจะสนับสนุนกัน สหายเซียนนามว่าอะไร?”
หวังหลินยิ้ม “เยว่เฟย!”
“เยว่เฟย? ชื่อนั้นดูคุ้นๆ นะ…” ชายวัยกลางคนขบคิดเล็กน้อยจากนั้นดวงตาเผยประกายแสงประหลาดใจ คำนับฝ่ามือและหัวเราะ “สหายเซียนเยว่เฟยคนนั้นนี่เอง ที่พึ่งเข้าสู่ทำเนียบสายฟ้ากระจายไม่นาน!”
ชายวัยกลางคนกล่าวออกมาอีกไม่กี่คำ พอคิดว่าเคยเห็นชื่อหวังหลินมาก่อนจึงเอ่ยต่อ “สหายเซียเยว่ ที่นี่ไม่เหมาะจะคุยกันและค่ายกลนำทางเข้าสู่โลกเจ็ดล้านกำลังจะเปิด เราไปตรงนั้นดีไหม?”
หลังจากหวังหลินตกลง ชายวัยกลางคนนำทางหวังหลินผ่านฝูงชน เมื่อเซียนอีกคนเห็นจึงลอบส่ายศีรษะ
“กำลังจะโชคร้ายอีกคนแล้ว ใครที่ถูกซางจิงหยุนพาไปไม่เพียงแค่จะเสียจิตวิญญาณสายฟ้า แม้แต่ชีวิตก็ไม่อาจรับประกัน…”
ซางจิงหยุนคนนี้คุ้นเคยกับลานกลางมากดังนั้นจึงใช้เวลาไม่นานมาถึงค่ายกลใหญ่ ที่นี่มีเซียนอยู่หลายร้อย ทั้งหมดอยู่ในกลุ่มของคนเอง มีอยู่กลุ่มหนึ่งที่มีเซียนมากกว่าสิบคน หกคนในนั้นเป็นคนใหม่เหมือนหวังหลิน ขณะที่เหลืออีกสี่คนมีระดับบ่มเพาะสูงกว่าคืออยู่ที่ขั้นมายาหยิน
ซางจิงหยุนเดินเข้ามาและยิ้มทักทาย “ทุกคน ข้ากลับมาแล้ว ข้าเชื่อว่าทุกคนคงเคยได้ยินชื่อ ‘เยว่เฟย’ มาบ้างแล้ว”
………………………………..