1341. ข้าคือทัณฑ์สวรรค์
เสียงดังสนั่นกึกก้องคับฟ้า เหล่าเซียนหลายพันคนที่ถูกผลักดันออกไปต่างก็ส่งเสียงร้องโหยหวน พวกเขามองไปยังท้องฟ้าด้วยท่าทีตกตะลึงและหมดคำพูดไปพักใหญ่
ก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ค่อยๆ หายไป ซางจิงหยุนดูราวกับไม่ค่อยพอใจ
“ขออภัย ขออภัย ข้าไม่ได้กลายเป็นทัณฑ์สวรรค์มานานจึงทำเกินไปหน่อย…เสียดายที่เขาบ่มเพาะมาจนถึงขั้นตัดวิญญาณระดับปลายแต่ไร้ค่าเกินกว่าจะทำให้เกิดจิตวิญญาณสายฟ้า” ซางจิงหยุนส่ายศีรษะ ยังคงรู้สึกถึงรสชาติที่ค้างคา
“ไม่เป็นไร ยังมีโอกาสอีกหลายแห่งในโลกเจ็ดล้าน การถือกำเนิดจิตวิญญาณสายฟ้าไม่ใช่เรื่องง่าย อันดับต่อไปมาจัดการกับผู้มาใหม่เหล่านี้กันเถอะ” เซียนนามว่าโจวสะบัดแขนขวาอย่างไม่แยแส ก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ขัดขวางสายตา จากนั้นเขาก็มองหวังหลินและพรรคพวกอย่างเย็นชา
ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น มีเซียนขั้นมายาหยินที่นั่งหลับตาอยู่ข้างๆ เป็นเซียนสี่คนรวมกับซางจิงหยุน เข้าล้อมรอบกลุ่มของหวังหลิน
“พวกเจ้า…” สีหน้าเหล่าผู้มาใหม่ต่างก็เปลี่ยนไป บางคนร้องคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เราไม่มีความแค้นกับพวกเจ้าเลย นี่มันหมายความว่าอะไร?”
“เรามาจากเผ่าเดียวกัน เจ้ากำลังจะทำอะไร?”
“ลงมือ!” เซียนชื่อโจวเผยท่าทีเยาะเย้ยและพุ่งไปข้างหน้า สองแขนเคลื่อนไหวสร้างแส้สายฟ้าขึ้นสองเส้น เขาไม่ได้โจมตีหวังหลินแต่เป็นอีกสองคน
อีกสามคนโจมตีในเวลาเดียวกัน พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นเซียนขั้นเทวะระดับกลางที่ร่วมมือกันหลายครั้ง เริ่มการล่าสังหารทันที!
เสียงกรีดร้องดังลั่น เซียนชื่อโจวโหดเหี้ยมยิ่ง เขาเลือกสองคนที่พึ่งบรรลุขั้นแปลงวิญญาณ คนทั้งสองไม่อาจต้านทานได้เลยและตายทันที!
เลือดเนื้อสาดกระเซ็นไปทุกที่ กลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้ง!
คนที่โจมตีหวังหลินเป็นซางจิงหยุนที่ดูท่าทีอ่อนโยนก่อนหน้านี้ เขาดูเหมือนยังไม่ได้กลับคืนจากการเป็นทัณฑ์สวรรค์และในแววตายังคงดูถูก ฝ่ามือสร้างผนึกอย่างถือดีและสร้างสายฟ้าที่คล้ายกับทัณฑ์สวรรค์
“เจ้ามดแมลงระดับต่ำ ส่งจิตวิญญาณสายฟ้าของเจ้ามาและตายไปซะ!” สีหน้าท่าทางบิดเบี้ยวแฝงความยินดีพลางพุ่งหาหวังหลิน!
หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่งและยื่นมือขวาออกไป สีหน้าท่าทางบิดเบี้ยวของซางจิงหยุนพังทลายทันทีและใบหน้าซีดขาว แววตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ร่างกายแข็งค้างกลางอากาศราวกับมีมือยักษ์มาโอบรัด!
“เจ้า…เจ้า…” น้ำเสียงสั่นเครือ มองหวังหลินด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะทันได้พูดอะไร แรงกระแทกสายหนึ่งพุ่งเข้าไปในร่างกายจนสั่นเทา ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนเข้าสู่เซียนรอบๆ ด้าน!
“แกล้งเป็นเต๋าสวรรค์และส่งทัณฑ์สวรรค์ให้กับคนอื่น…แต่ตอนนี้ข้าคือเต๋าสวรรค์ของเจ้า ข้าคือทัณฑ์สวรรค์ของเจ้า!” หวังหลินเอ่ยเสียงเย็นเยียบแฝงความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้และพลันบีบอย่างรุนแรง!
ปัง
เลือดเนื้อของซางจิงหยุนแตกสลายเป็นเศษซากดังเช่นชายชรา ร่างกายเขาพังทลาย ดวงวิญญาณถูกทำลาย!
การเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้สั่นสะเทือนจิตใจเซียนรอบๆ โดยเฉพาะเซียนอีกสามคนที่เป็นพวกเดียวกับซางจิงหยุน พวกเขาพึ่งฆ่าคนมาใหม่ทั้งหมดไปและริบของทั้งหมดจากอักขระเผ่า
เสียงกรีดร้องของซางจิงหยุนและคำพูดไม่แยแสของหวังหลินทำให้ดวงตาแต่ละคนหวาดกลัวจนล้นออกมา! ซางจิงหยุนคิดว่าเขาต้อนแกะมาแต่สิ่งที่จ่ายไปเป็นความตายซึ่งบอกเขาว่าหวังหลินไม่ใช่แกะแต่เป็นหมาป่าดุร้ายจากดินแดนชั้นใน!
เซียนขั้นมายาหยินพลันลืมตาขึ้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ร่างกายสั่นเทา ตอนที่หวังหลินสังหาร เขาสัมผัสได้ชัดเจนถึงพลังอำนาจของหวังหลินจนแทบหายใจไม่ออก!
เขาไม่อาจต้านทานพลังอำนาจอันทรงพลังนี้ได้เลย ศีรษะด้านชาและเกิดคลื่นขนาดใหญ่ในใจ พยายามหลบหนีโดยไม่ลังเล!
ทว่าฝ่าเท้าสั่นเทาเมื่อสายตาไม่แยแสของหวังหลินกวาดผ่านมาหาเขา ความคิดสั่นสะท้านราวกับมีสายฟ้าระเบิดในหัวและกระอักโลหิต!
“ใครอนุญาตให้เจ้าหนี?” หวังหลินถอนสายตาออกมาแต่ประโยคนี้ทำให้วิญญาณของเซียนขั้นมายาหยินถึงกับสั่นเทา เขากระอักโลหิตอีกครั้งไม่กล้าหนีอีกต่อไป!
ในเวลาเดียวกัน เซียนขั้นเทวะสามคนรวมถึงเซียนชื่อโจวต่างก็สั่นเทาและถอยอย่างบ้าคลั่ง พวกเขากำลังจะออกไปจากที่นี่ด้วยความหวาดกลัว!
อย่างไรก็ตามสิ่งที่รอพวกเขาอยู่คือดวงตาสีแดงฉานของหวังหลิน สายฟ้าสีแดงหนึ่งสายพุ่งออกมาจากดวงตา!
ขอบเขตจวี่!
ขอบเขตจวี่ส่วนใหญ่อยู่ในร่างดั้งเดิมของหวังหลินและมีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่ติดมากับสัมผัสวิญญาณเขา อย่างไรก็ตามเขายังใช้มันได้เพราะขอบเขตจวี่คือทัณฑ์สวรรค์!
“ในเมื่อข้าเป็นทัณฑ์สวรรค์ ข้าจะใช้ทัณฑ์สวรรค์ทำลายพวกเจ้าทั้งหมด!” แสงสีแดงพุ่งตรงออกมาหาเซียนหนึ่ง ดวงตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยสีแดงและส่งเสียงร้องโหยหวน พริบตาเดียวมันทะลวงผ่านร่างกายและเข้าทำลายทุกสิ่งอย่าง ร่างกายแตกสลายเหมือนชายชราที่ตายเนื่องจากทัณฑ์สวรรค์!
“คิดว่าตัวเองเป็นเต๋าสวรรค์ ช่างไร้สาระ หากเจ้าเป็นเต๋าสวรรค์ เช่นนั้นข้าก็เป็นทัณฑ์สวรรค์ที่จะถอนรากสรวงสวรรค์ให้สิ้น!” หวังหลินกล่าวออกมา สายฟ้าแดงแทงทะลุผ่านเซียนคนแรกและพุ่งหาเซียนคนที่สอง ดวงตาอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพลางตีใส่อักขระกลางหน้าผากและนำสมบัติทั้งหมดออกมา ในแววตาบ้าคลั่งพร้อมกับเลือกทำลายตัวเอง!
อย่างไรก็ตามแม้แต่ปรมาจารย์โจวเทียนยังไม่อาจทำลายตัวเองต่อหน้าหวังหลินได้เลย นับประสาอะไรกับเซียนขั้นเทวะเล็กๆ พวกนี้!
วินาทีที่นำสมบัติออกมา ทั้งหมดแตกสลายเบื้องหน้าสายฟ้าขอบเขตจวี่ แม้กระทั่งร่างกายที่กำลังระเบิด พอสายฟ้าแดงปะทะใส่ราวกับเปลวเพลิงโดนน้ำจนมอดดับ ร่างกายสั่นเทา โลหิตไหลออกมาจากรูขุมขน ร่างกายถูกทำลาย ดวงวิญญาณดั้งเดิมแตกกระจาย!
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา สังหารคนพวกนี้ไม่ทำให้หวังหลินเปลืองแรงเลยแม้แต่น้อย!
“เป็นแค่เซียนขั้นเทวะกล้าเทียบตัวเองกับเต๋าสวรรค์ นี่จะเป็นต้นตอของจุดจบแห่งเผ่าสายฟ้ากระจาย!” หวังหลินหันกลับมามองเซียนขั้นมายาหยิน เขากระทั่งไม่ปรายตามองเซียนขั้นเทวะชื่อโจวตอนที่โดนขอบเขตจวี่ทำลาย
“ถึงตาเจ้าแล้ว!” หวังหลินเอ่ยปาก ขอบเขตจวี่ที่ฆ่าเซียนไปสามคนพลันหันกลับมาเข้าสู่ร่างของเซียนขั้นมายาหยิน ดวงตาเขาหมองหม่น ดวงวิญญาณแตกดับ ทว่าร่างกายไม่ได้ถูกทำลายและฟุบลงกับพื้น!
อย่างไรก็ตามอักขระเผ่าถูกหวั้งหลินช่วงชิงไป!
เซียนหลายพันคนตกอยู่ในความโศกเศร้าทันทีที่เห็นฉากเหตุการณ์ไม่มีวันลืม ร่างหนึ่งนั้นเปล่งปราณสวรรค์ ร่างของทวยเทพ!
เทพตนนั้นยืนอยู่ภายในก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์ ราวกับม่านถูกยกออกและปราณสวรรค์รอบๆ ร่างหายไป เป็นร่างศพที่ไม่ใช่เทพ!
แต่เป็นเซียน!
กลางหน้าผากของร่างศพมีอักขระสีโลหิต ร่างศพตกลงบนพื้น ดวงตายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวหนาแน่น
หวังหลินก้าวออกมาจากก้อนเมฆทัณฑ์สวรรค์และมองเหล่าคนด้านล่างอย่างเย็นชา “นั่นคือเทพของพวกเจ้า!” จากนั้นก้าวเท้าและหายวับไปจากโลก ทว่าร่างเขาประทับอยู่ในใจเซียนเหล่านั้นไม่มีวันจางหาย!
แม้หวังหลินจะจากไปนานแล้ว เซียนพวกนี้ยังไม่หายจากอาการตกใจ วันนี้พวกเขาไม่เพียงแค่เห็นบรรพชนของตนเองถูกทัณฑ์สวรรค์ทำลาย แต่ยังเห็นร่างของทวยเทพตกลงมา พวกเขายังเห็นคนที่ทรงพลังมากพอจะฆ่าเทพและได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย แต่กระนั้นคำพูดก็ยังเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจ!
เซียนเหล่านั้นพุ่งตัวมาข้างๆ ร่างศพและจ้องมอง…
“นี่คือเทพหรือ…”
“ทำไมข้ารู้สึกว่าเขาเหมือนกับเรา เป็นเซียน…”
“แค่แข็งแกร่งกว่าเรา…”
หลังจากนั้นสักพักเหล่าเซียนนับพันก็ตื่นจากอาการตกใจเมื่อเสียงหนึ่งดังกึกก้องในโลกและเข้าสู่หู
“ข้าเอาร่างนี้ไปได้ไหม…” ขณะที่เสียงดังขึ้นมา ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ศีรษะโล้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเมตตา ก้าวเท้าออกมาจากความว่างเปล่าและมาใกล้กับร่างนั้น
ชายชราคนหนึ่งเป็นขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับปลายเกิดอาการตกใจและอุทานออกไป “เจ้า…วิญญาณเต๋ากระจาย!”
“หากเจ้าต้องการ ข้าสามารถเป็นใครก็ได้ในโลกเจ็ดล้าน หากเจ้าต้องการข้าเป็นได้หมด” ชายหัวล้านยิ้มออกมาและเมินพวกเขา สองฝ่ามือยื่นไปหาร่างศพ เก็บร่างและเดินเข้าไปในความว่างเปล่า ดวงตามองไปยังทิศทางที่หวังหลินจากไปและเผยแสงประหลาด
“เขาต่างจากคนที่เรียกตัวเองว่าทัณฑ์สวรรค์…บางทีเขาอาจจะไม่ใช่ทาสสายฟ้า…” ชายหนุ่มขบคิดและหายไปจากโลก เขามีระดับขั้นเหนือกว่าขั้นตัดวิญญาณ เหนือกว่าขั้นเทวะ เขาเป็นขั้นชำระสวรรค์!
สิ่งแบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ในโลกเจ็ดล้าน! มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย! หากเผ่าสายฟ้ากระจายรู้เรื่องนี้คงเกิดคลื่นถาโถมครั้งใหญ่ในเผ่าสายฟ้ากระจาย แม้กระทั่งบรรพชนก็คงออกจากปิดด่านบ่มเพาะเพื่อตรวจสอบสถานการณ์!
ขณะเดียวกันบนดาวเคราะห์ที่หวังหลินอยู่ ฉวี่ลี่กั๋วมีความสุขกับการรวบรวมทรัพยากรด้วยผู้คนนับพัน บัลลังก์ของเขาตอนนี้กว้างเกือบหมื่นฟุตไปแล้วและเต็มไปด้วยสาวงามมากมาย!
มีสตรีคนหนึ่งที่ตกตะลึงยิ่ง นางนั่งอยู่อย่างเยือกเย็นจ้องมองฉวี่ลี่กั๋วด้วยสายตาเกลียดชัง!
“เจ้าแค่วิญญาณสมบัติ ยังกล้ามาจับข้า เจ้าได้ทำให้หายนะมาถึงตัวแล้ว! ไม่เพียงแค่เจ้าเท่านั้น แม้แต่เจ้านายเจ้าก็จะถูกสังหาร! ไม่ว่าเจ้านายเจ้าจะเป็นใคร ไม่สำคัญว่าเจ้านายเจ้าจะเป็นใครในเผ่า เจ้าจะต้องตายกันทั้งคู่!”
………………….