1362. หลอมอัสนี หลบหนีทั่วหล้า
‘สัญญาณนั่นบอกว่านางสนมจักรพรรดิเทพที่คาดการณ์ไว้ได้ปรากฏตัว!’ ปรมาจารย์เต๋าความฝันมีสีหน้ามืดมนพลางมองขึ้นไปในอวกาศ สายตาคล้ายจะสามารถทะลุผ่านออกไปได้
วินาทีนี้ไม่ใช่แค่ปรมาจารย์เต๋าความฝัน แต่สีหน้าเซียนขั้นที่สามเกือบทุกคนต่างก็เปลี่ยนไป พวกเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยท่าทีมืดมนยิ่ง
พื้นที่ส่วนของแดนสวรรค์โบราณที่คงอยู่ภายในดาราจักรโบราณ มีคนน้อยมากรู้จักที่นี่ ข้างในมีสตรีอยุ่สองสามคน ทั้งหมดลืมตาและมองขึ้นไป!
ภายในดาราจักรโบราณมีร่างใหญ่ยักษ์กำลังเคลื่อนตัวอยู่ในอวกาศ มันคือต้าเสิน! ดวงตาแดงก่ำ แขนขวาทุบใส่กลางหน้าผากซ้ำไปมาทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวแพร่กระจายออกไปทั้งไกลและกว้างใหญ่!
“เจ้าต้องการสร้างเทพเจ้า สร้างทาสรับใช้? ฝันไปเถอะ!! ข้าเป็นเทพสูงศักดิ์และเจ้าเป็นแค่เซียนที่ต้องการครอบงำวิญญาณข้า ฝันเกินตัว! ออกไปซะ! ออกไปซะ!” ในน้ำเสียงและแววตาของต้าเสินมีความบ้าคลั่งรุนแรง
ต้าเสินหยุดชะงักและหันกลับมา ดวงตาแดงฉานจ้องมองเข้าไปในท้องฟ้าดวงดารา
‘กลิ่นอายของเผ่าข้า กลิ่นอายนี้ช่างคุ้นเคย คุ้นเคยมาก ข้าน่าจะรู้จักเขา! ไม่สิ ตู่ซือรู้จักเขา!!’
น้ำเสียงกึกก้องในหูหวังหลินราวกับเสียงดังสนั่น แต่สองฝ่ามือกำสายฟ้านิรันดร์เอาไว้แน่น ไม่เพียงแต่จะไม่ลดมือลงเขากลับดึงสายฟ้านิรันดร์ออกมารุนแรงยิ่งขึ้น!
“ตลกน่า ทำไมข้าต้องปล่อยไปเพียงเพราะเจ้าบอกข้ากัน? สายฟ้านิรันดร์นี้เป็นของข้า!! หากเจ้ายังดื้อรั้น อย่ากล่าวหาว่าข้าไม่เตือน!”
เสียงอื้ออึงดังออกมาจากข้างในวังวนกลายเป็นเสียงคำราม ราวกับคำปฏิเสธของหวังหลินทำให้ตัวตนลึกลับโกรธเกรี้ยว สายฟ้าหมุนรอบวังวนอย่างรวดเร็วราวกับมีบางอย่างกำลังออกมา?!
หวังหลินสัมผัสถึงความโกรธเกรี้ยวนี้ได้ชัดเจน ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นชา
‘ความโกรธ หากแก่นแท้เพลิงของข้าสมบูรณ์ ข้าสามารถโจมตีเจ้าจากความโกรธนั่นได้ แม้เจ้าจะไม่ตายก็คงต้องบาดเจ็บสาหัส!’
หวังหลินกำสายฟ้านิรันดร์และดึงลงมาอย่างรุนแรงด้วยพลังเทพโบราณพรั่งพรูอยู่รอบๆ ตัว สายฟ้านิรันดร์ถูกดึงออกมาจากวังวนแทบหมดสิ้น!
เสียงคำรามจากวังวนยิ่งรุนแรงมากขึ้น แม้มันกำลังดึงไปเหมือนกันแต่เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถเทียบพลังอำนาจเทพโบราณของหวังหลินได้!
“ผู้ทรยศแห่งเต๋าสูญสิ้น เศษเดนแห่งลูกหลานเทพโบราณ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าคุ้นเคยกับกลิ่นอายรอบตัวเจ้า ข้าคงทำลายเจ้าไปนานแล้ว ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตาย ข้าจะมอบให้ตามที่เจ้าต้องการ!” น้ำเสียงในวังวนดังออกมา สายฟ้าใจกลางวังวนพังทลายและเปลี่ยนกลายเป็นหมอกควันสีดำก่อตัวเป็นแขนยักษ์สองข้างฉีกกระชากวังวนจากทั้งสองด้าน!
ในพริบตานั้นวังวนถูกสองฝ่ามือฉีกกระชากเปิดช่องว่างที่เต็มไปด้วยความมืดมิดจนมองไม่เห็นข้างใน เว้นแต่แขนหยาบกร้านกำลังโผล่ออกมา!
ชั่วขณะที่แขนผุดขึ้นมา อวกาศรอบๆ เริ่มพังทลายราวกับมันไม่ควรมีอยู่บนโลกใบนี้! หวังหลินรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ดวงตาแดงฉานเพราะจดจำแขนข้างนั้นได้!
เขาจำแขนได้เพราะเคยเห็นครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เขาต่อสู้กับมันเมื่อพันปีก่อนในการต่อสู้ที่ไม่มีวันลืมเลือน!
ตอนนั้นเขาไม่รู้เรื่องระดับบ่มเพาะมากนักหรือความลับของดินแดนชั้นนอกและชั้นใน เขายังคงไม่สนใจ แต่หลังจากผ่านประสบการณ์อีกกว่าพันปี ทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น เขาจะเกิดอาการสั่นเทา!
สัมผัสความบ้าคลั่งผุดออกมาจากร่างหวังหลิน เขาจ้องมองแขนและส่งเสียงร้องโหยหวน!
“เจ้า!! เจ้าคนที่ขโมยวิญญาณหวานเอ๋อร์ไปจากข้าบนดาวซูซาคุ!! ผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์!!” มีไม่บ่อยนักที่หวังหลินจะร้องคำรามออกมา แต่ตอนนี้เขาบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่าไปแล้ว ใครก็ตามที่เห็นเขาจะเกิดอาการสั่นไหว
เสียงลมหายใจเย็นผุดออกมาจากวังวน จากนั้นแขนได้ยื่นเข้าหาหวังหลินอย่างรุนแรง รอบๆ แขนเกิดสายฟ้าและลำแสงจนดูราวกับแขนคือสายฟ้าเอง!
มันตกลงมาดุจประกายสายฟ้าและยื่นเข้าหาหวังหลินทันที!
หวังหลินบ้าคลั่งไปแล้ว ในทั้งชีวิตเขามีเส้นกั้นอยู่! สิ่งใดก็ตามที่เกี่ยวกับลี่มู่หวานถือว่ามากพอจะทำให้เขาบ้าคลั่งอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขาปล่อยสายฟ้านิรันดร์ออกไปโดยไม่ลังเลและพุ่งเข้าหาแขน
กลิ่นอายเทพโบราณในร่างดังกึกก้อง ระดับบ่มเพาะโหมกระหน่ำ เงาร่างเทพโบราณปรากฏขึ้นด้านหลังปลดปล่อยแรงกดดันเข้ากดทับอวกาศ!!
“นี่…นี่มัน…ตู่ซือ!!” น้ำเสียงตกตะลึงดังออกมาจากวังวน
“เพลิง!” หวังหลินยกแขนซ้ายขึ้นมาด้วยดวงตาบ้าคลั่งเกินบรรยาย เพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นจากตาซ้ายและปะทุออกมาจากร่างทันที วิหคเพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นมาและส่งเสียงร้อง!
เสียงร้องของมันทำให้เพลิงสีฟ้าแพร่กระจายออกไปก่อเกิดเป็นทะเลเพลิงปกคลุมพื้นที่ในพริบตา!
“สายฟ้า!” ดวงตาขวากะพริบวาบดังเช่นอักขระสายฟ้า มังกรสายฟ้าตัวยักษ์ด้านล่างม้วนตัวขึ้นรอบเขา วิหคเพลิงและมังกรตัดขวางกันปรากฏเป็นวิชาแห่งเพลิงและสายฟ้าที่ตกตะลึง!
“ต่อสู้!!!” หวังหลินร้องคำรามพลางปรากฏกระบี่โลหิตและมันขยายออกไปพันฟุตทันที หวังหลินคว้ากระบี่ไว้ในมือ!
วินาทีที่เขาจับกระบี่โลหิต เงาเทพโบราณยกแขนขึ้นมา แสงโลหิตกะพริบวาบปรากฏกระบี่โลหิตในมือขนาดหมื่นฟุต!
วินาทีนั้นพลังเทพโบราณของหวังหลินพรั่งพรูเข้าไปในกระบี่โลหิต ทะเลเพลิงสีฟ้าพรั่งพรูเข้าไปด้วย แม้กระทั่งวิหคเพลิงสีฟ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของกระบี่โลหิต!
ขณะเดียวกันมังกรสายฟ้าเข้าไปในร่างหวังหลิน ร่างหวังหลินเป็นเหมือนหลุมดำ ดูดซับมังกรสายฟ้าทั้งตัว จากนั้นส่งต่อพลังอำนาจของมังกรสายฟ้าเข้าไปในกระบี่โลหิต!
การผสมผสานของสายฟ้าและเปลวเพลิง การระเบิดพลังเทพโบราณและเจตจำนงต่อสู้จากดวงดาวแห่งกฎได้ทำให้หวังหลินฟาดฟันกระบี่ใส่มือที่ยื่นเข้ามาหาด้วยความรุนแรง!
โลกสั่นสะเทือน ระลอกคลื่นแพร่กระจาย ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ด้านล่างเขาแตกสลาย ดาวเคราะห์ทั้งสิบหกดวงได้รับผลกระทบไปด้วยและถูกดันออกไปจนเปลี่ยนวงโคจร!
กระบี่ผ่าสวรรค์!
แสงโลหิตพร่าเลือนกลายเป็นแสงเดียวที่อยู่รายล้อม ฝ่ามือที่ยื่นเข้าหาหวังหลินเกิดการสั่นเทา เส้นโลหิตหนึ่งปรากฏขึ้นบนข้อมือ!
หนึ่งฟาดฟันตัดฝ่ามือออกจากแขน โลหิตสาดกระเซ็นไปทุกที่!
เสียงร้องอู้อี้ดังออกมาจากวังวน แขนนั้นถอยกลับเข้าไป แต่ขณะที่มันถอย กระบี่โลหิตพุ่งเข้าใส่วังวนยักษ์อีกครั้ง!
การฟาดฟันครั้งนี้ทำให้วังวนสั่นสะเทือนแต่มันไม่ได้รับความเสียหาย แต่วังวนกลับหมุนเร็วขึ้นแทนเนื่องจากโดนพลังรุนแรงตีเข้าใส่ แขนถอยกลับไปและวังวนหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่!
ขณะที่กำลังจะหายไป หวังหลินก้าวไปข้างหน้าด้วยกระบี่โลหิต พุ่งหาด้วยดวงตาแดงฉาน แม้กระบี่จะไร้เทียมทานแต่ไม่ว่าหวังหลินจะฟันไปสักกี่ครั้ง วังวนไม่ได้รับผลกระทบเลย
เขามองดูวังวนค่อยๆ หายไปและได้ยินเสียงร้องคำรามโกรธเกรี้ยวดังออกมา!
“ทำไมเจ้าถึงมีกระบี่นั่น กระบี่เล่มนั้น…” น้ำเสียงหายไป วังวนค่อยๆ หายไป การฟาดฟันของหวังหลินตกลงใส่จังหวะที่วังวนหายไปและพลาดเป้า!
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็นใครหรือมาจากที่ไหน แต่วันหนึ่งข้าจะทะลวงเปิดสวรรค์และหาเจ้าให้พบ ตอนนั้นก่อนที่ระดับบ่มเพาะข้าจะสมบูรณ์ เจ้าเอาวิญญาณภรรยาของข้าไปและทำให้นางตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ ข้าจะไม่ปล่อยความแค้นนี้ไปแน่นอน!!” หวังหลินมีสีหน้าดุดัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาโกรธเกรี้ยวนับตั้งแต่มาที่ดาราจักรโบราณ!
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าที่ใครจะตอบสนองทัน รวดเร็วเกินกว่าสายฟ้านิรันดร์จะเข้าไปในวังวนได้ เมื่อวังวนหายไปทิ้งไว้เพียงสายฟ้านิรันดร์ที่ไม่มีสถานที่ให้หลบหนี
หวังหลินหันกลับมาจ้องมองสายฟ้านิรันดร์ หลังจากถูกกระบี่ในโลกเจ็ดล้านทำความเสียหาย มันก็อ่อนแอลง แล้วเมื่อครู่พึ่งได้รับผลกระทบจากคลื่นกระแทกแห่งความบ้าคลั่งของหวังหลิน พอหวังหลินมองมัน มันจึงถอยร่นราวกับมีความคิดจิตใจ
“เจ้าจะหนีไปไหน!?” หวังหลินยังเต็มไปด้วยจิตสังหารพลางใช้วิชาบิดมิติเพื่อปรากฏตัวเบื้องหน้าสายฟ้านิรันดร์ แขนขวายื่นออกไปอย่างโหดเหี้ยม
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวออกมาจากสายฟ้านิรันดร์ มันหยุดวิ่งหนีและพุ่งหาหวังหลินแทน ทว่าหวังหลินบีบมันด้วยมือขวาทันที สายฟ้านิรันดร์เริ่มดิ้นรน หวังหลินอ้าปากทันทีและกลืนเข้าไป!
สายฟ้านิรันดร์ถูกเขากลืนกิน!
“หลอมสายฟ้านิรันดร์ หลอมมังกรสายฟ้าทั้งแปด ใช้ความเข้าใจด้านสายฟ้าของหัวหน้าผู้อาวุโสและแก่นแท้สายฟ้าของข้าก็จะสมบูรณ์! ระดับบ่มเพาะข้าก็จะเพิ่มพูน!”
หวังหลินตัดฝ่ามือผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์ให้ขาดออกจากกัน แม้ผู้ส่งสาส์นยังไม่เผยตัวเองแต่มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าคนที่หวังหลินเผชิญหน้าบนดาวซูซาคุ อย่างก็ไรตามหวังหลินยังสามารถตัดมือด้วยสายฟ้า เพลิง เจตจำนงต่อสู้และกระบี่สวรรค์ได้และบังคับมันให้ล่าถอย!
หลังจากได้สายฟ้านิรันดร์มา หวังหลินระงับความบ้าคลั่งและโศกเศร้าที่เผยขึ้นมาเนื่องจากการปรากฏตัวของผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์
เขาสะบัดแขนเสื้อ ฝ่ามือผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์ตกลงมาเบื้องหน้า หลังจากฝ่ามือถูกตัดออกไปมันไม่มีเลือดเนื้ออีก ตอนนี้มันเป็นผลึกรูปทรงฝ่ามือที่เรืองแสงสว่าง
หลังจากมองมัน หวังหลินหรี่ตา ฝ่ามือนี้คือ…ประทับฝ่ามือ!
มนุษย์ทุกคนมีฝ่ามือ ไม่ว่าจะมีระดับบ่มเพาะสูงส่งแค่ไหนคงไม่เลือกทำลายฝ่ามือตนเอง
‘หรือว่าผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์ทั้งหมดไม่ได้มีฝ่ามือ…’ ดวงตาหวังหลินส่องสว่างพลางเก็บฝ่ามือหินเข้าไปในมิติเก็บของ เขามองเผ่าสายฟ้ากระจายรอบๆ ที่ไม่กล้าเข้าใกล้
หวังหลินถอนสายตาและกำลังจะจากไป เรื่องการกวาดล้าง จิตวิญญาณแตกสลายคงทำส่วนที่เหลือ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหวังหลินอีกแล้ว!
ขณะที่หวังหลินกำลังจะจากไป คนผู้หนึ่งพุ่งออกมาไกลหลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ รอบตัวมีแสงดวงดาวและมีสิ่งของใต้ฝ่าเท้า
“นาย…นายท่าน!! ยังจำข้าได้ไหม?” ร่างกายสั่นเทา พูดตะกุกตะกักเหมือนเป็นการทรยศเผ่าสายฟ้ากระจาย หากมิใช่ทางเผ่ากำลังเผชิญหน้ากับวิกฤต เขาคงถูกทางเผ่าสังหารก่อน! อย่างไรก็ตามต้องขอบคุณความมุ่งมั่นในใจจึงไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้มากนัก!
‘บัดซบ เป็นคนก็ต้องตัดสินใจเองในชีวิต หากข้าอยู่ ข้าก็ตาย หากข้าติดตามนายท่านไปแม้ข้ากำลังทรยศเผ่าพันธุ์ ข้าก็ไม่สน!’
หวังหลินหยุดชะงักและหันกลับมาด้วยสายตาเยือกเย็น
สายตาร่อนลงไปในดวงตาเซียนคนนั้น เขาสั่นเทากัดฟันแน่นและรีบเอ่ยขึ้น “นายท่าน ข้า…ข้าจงต้าหง นายท่าน! นายท่านเพื่อวันคืนอันยิ่งใหญ่ นายท่านเพื่อชีวิต! นายท่านอย่าทิ้งข้าไป ข้าจะรับใช้ท่านจวบจนวันท้ายของชีวิตและจะไม่มีวันทรยศท่าน!”
หวังหลินเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการไปกับข้าหรือ?”
จงต้าหงรีบเหาะเหินออกมาดังนั้นจึงไม่โดนเผ่าของตนเองสังหาร หลังจากได้ยินคำพูดของหวังหลินจึงรีบพยักหน้าและเอ่ยขึ้น “นายท่าน ตราบใดที่ท่านให้ข้าน้อยติดตาม ข้าจะทำทุกอย่างที่นายท่านขอ ไม่ว่าจะเป็นก่อฟืนหรือลักขโมย ข้าเชี่ยวชาญทุกอย่างไม่น้อยกว่าฉวี่ลี่กั๋ว นายท่าน โปรดให้โอกาสข้า นายท่าน…”
หวังหลินดวงตาส่องสว่างพลางมองจงต้าหง จากนั้นหันตัวกลับและสะบัดแขน สายลมห่อหุ้มรอบจงต้าหงและเก็บเขาเข้าไปในมิติเก็บของไปอยู่กับฉวี่ลี่กั๋ว จากนั้นก้าวเท้าข้ามผ่านระยะทางที่มิอาจวัดได้ไปปรากฏตัวตรงจุดที่จิตวิญญาณแตกสลายกำลังต่อสู้กับเซียนขั้นทะลวงสวรรค์แห่งเผ่าสายฟ้ากระจาย
เหล่าวิชาเต็มไปทั่วพื้นที่ เมื่อหวังหลินปรากฏตัวขึ้นมา ดวงตาเรืองแสงสีแดง ขอบเขตจวี่พุ่งออกไปเป็นสายฟ้าสีแดง มันรวดเร็วเกินไปจนเจาะทะลุศีรษะเซียนขั้นทะลวงสวรรค์ระดับแรกไปได้จนทำให้วิญญาณดั้งเดิมแตกสลาย จากนั้นเข้าสู่เซียนคนที่สองทำให้ศีรษะระเบิด
“สหายเซียนจิตวิญญาณสลาย ดูแลตัวเองด้วย ข้าขอตัวก่อน!” หวังหลินก้าวอีกครั้งพลางถอนขอบเขตจวี่และหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย!
เขาปรากฏตัวและสังหารคนทั้งสองในพริบตา คนที่ต่อสู้กับจิตวิญญาณแตกสลายถึงกับหวาดกลัว จิตวิญญาณแตกสลายหัวเราะเสียงดัง
“พี่หวังดูแลตัวเองด้วย ข้าเชื่อว่าสักวันเราจะได้เจอกันอีกครั้ง!”
“เมื่อเราได้เจอกันอีก เราจะประหลาดใจ!” น้ำเสียงหวังหลินดังออกมาจากอวกาศพลางออกไปจากเขตแดนของเผ่าสายฟ้ากระจาย
“ประหลาดใจ?” จิตวิญญาณแตกสลายถึงกับตกตะลึงแต่ไม่คิดอะไรมากความ เขาเริ่มระบายความแค้นแก่เผ่าสายฟ้ากระจาย!
หวังหลินเดินทางผ่านดาราจักรโบราณ กลิ่นอายดึงกลับมาอย่างรวดเร็วจนไม่มีเหลือไว้ เขาเป็นเหมือนคนธรรมดา ห้าแก่นแท้พันเข้าด้วยกันจนกลิ่นอายไม่เผยตัวตนออกมาเลย
‘เซียนขั้นที่สามน่าจะหาข้าเจอได้ง่ายๆ แต่ในเมื่อข้ามีห้าแก่นแท้ปกคลุมกลิ่นอายอยู่ ข้าแค่ต้องหาสถานที่ที่มีคนอยู่จำนวนมาก หากมีคนตามหาข้าจริงๆ ข้าน่าจะซ่อนตัวได้สักพัก’
‘ตอนนี้ข้าจำเป็นต้องรีบหลอมสายฟ้าให้เร็วที่สุด!’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ใช้วิชาบิดมิติไปหลายครั้งก่อนจะปรากฏตัวบนดาวเคราะห์เซียนดวงหนึ่ง
ดาวเคราะห์เซียนดวงนี้เป็นของเผ่าพันธุ์เล็กๆ ในดาราจักรโบราณ มันเต็มไปด้วยคนธรรมดา เมืองหลวงมีผู้คนมากมายขวักไขว่ ถนนหนทางส่งเสียงโหวกเหวก ในเมืองนี้มีคนไม่น้อยกว่าสิบล้านคน
เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นมา เส้นผมเปลี่ยนกลายเป็นสีดำขลับและมัดขึ้น สวมชุดสีขาวถือพัดในมือเหมือนผู้รอบรู้ ก้าวเท้าเข้าไปในโลกอันประหลาดของคนธรรมดา
ถนนหนทางเต็มไปด้วยผู้คน ชายและหญิงไม่หลบเลี่ยงกันเหมือนที่ทำบนดาวซูซาคุ พวกเขาทั้งหมดสวมชุดสง่างามและมีชีวิตชีวายิ่ง
ด้านข้างมีแผงลอยอยู่ด้วย มีแค่ไม่กี่แห่งที่เปิดที่นั่งและมีคนจำนวนมากมุงดูกัน หวังหลินได้ยินใครสักคนกำลังอ่านบางอย่างตอนที่ผ่านร้านอาหาร
“ซิ่วยู่หวนแห่งสำนักจางหยาง เขามีนิสัยประหลาดยิ่งและรักการท่องเที่ยวไปในโลกคนธรรมดา มีข่าวลือเรื่องการเดินทางของเขามากมาย และรวมถึงการที่เขาไปเจอคู่ฝึกเซียน ชูเยว่ซวน…สิ่งที่เราจะพูดกันวันนี้คือเทพสองคนพบเจอกัน…เรื่องราวมีเสน่ห์และเทียบไม่ได้แค่ไหน พวกเจ้าทั้งหมดจงฟังให้ดี!”
หวังหลินยิ้ม เมืองใหญ่ในดาราจักรโบราณช่างน่าสนใจ ช่างน่าเหลือเชื่อที่คนธรรมดาพูดถึงเหล่าเซียน แม้ส่วนใหญ่จะถูกแต่งขึ้นมา ทว่ามันแสดงให้เห็นว่าคนธรรมดาที่นี่ไม่เหมือนกับเหล่าเซียน
ตอนที่เขาเข้ามาในเมืองนี้ หวังหลินบอกได้โดยไม่ต้องแพร่กระจายสัมผัสวิญญาณว่าที่นี่มีเซียนจำนวนมาก มีทั้งเซียนบุรุษและสตรีในร้านอาหารที่กำลังเรื่องเล่าอย่างตั้งใจ ทางด้านทิศตะวันออกของเมืองหลวงมีเซียนอยู่เกือบร้อยคน
‘ต้องขอบคุณแก่นแท้ที่ช่วยข้าซ่อนตัว ข้าน่าจะเป็นอยู่ดีไปสักพักซึ่งน่าจะมีเวลาพอให้หลอมรวมสายฟ้านิรันดร์เข้าสู่วิญญาณดั้งเดิม อยากรู้เหลือเกินว่าระดับบ่มเพาะข้าจะเพิ่มขึ้นไปถึงระดับไหน…’ หวังหลินก้าวเดินเข้าหาเหลาอาหารอย่างสงบนิ่ง
…………………………………