1363. ความเงียบอันยาวนาน

เมืองหลวงขนาดใหญ่และมีประชากรหนาแน่นมาก ผู้คนทางฝั่งตะวันตกมีมากกว่าอีกสามทิศ หวังหลินค่อยๆ เรียนรู้ว่าผู้คนที่นี่ไม่ใช่เหรียญเงินหรือเหรียญทองเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนเหมือนบนดาวซูซาคุ

แต่มีสิ่งที่เรียกว่า “ผลึก” ซึ่งเป็นเหมือนเงินและทองสำหรับผู้คนทั่วไป มูลค่าขึ้นอยู่กับขนาด

ผลึกพวกนี้ไร้ประโยชน์ต่อเหล่าเซียน แต่เนื่องจากความหายากและสวยงามของมันจึงถูกใช้เป็นสิ่งแลกเปลี่ยนดั่งเงินตราสำหรับเหล่าคนทั่วไป ด้วยระดับบ่มเพาะของหวังหลินจึงหาได้ง่ายดายยิ่ง

เขาอยู่ในเมืองหลวงโดยดึงวิญญาณดั้งเดิมส่วนหนึ่งออกมาจากร่างกายลงไปใต้ดิน ไม่มีใครสังเกตว่าเขาค้นพบสายแร่ผลึกที่ซ่อนอยู่ข้างใต้พื้นดิน

หวังหลินหมุนเป็นวงกลมรอบสายแร่และปรับแต่งมัน เมื่อวิญญาณส่วนหนึ่งนั้นกลับมาก็มีผลึกจำนวนมากอยู่ในมิติเก็บของแล้ว

ขณะที่เดินไปทั่วเมืองหวังหลินไม่ได้ใช้วิชาอันใดและค่อยๆ มาถึงพื้นที่ทางฝั่งตะวันตกของเมือง ที่นี่มีบ้านเรือนมากมาย ถนนหนทางดูขรุขระ แม้แต่บ้านก็ดูซอมซ่อและผุพังราวกับไม่ได้มีการบำรุงรักษามาเนิ่นนาน

อย่างไรก็ตามกลับมีเรื่องประหลาดอยู่ แทบทุกบ้านมีกิ่งไม้ห้อยอยู่ใต้หลังคา ดูเหมือนเป็นเอกลักษณ์ของที่นี่

ผู้คนที่เดินอยู่ต่างสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายและเดินฉับไว

การมาถึงของหวังหลินไม่ได้ทำให้ใครคนใดสนใจเลย หลังจากมองไปรอบๆ เขาก็พบบ้านที่ประกาศขายอยู่หลายแห่ง หลังจากหาตำแหน่งที่มีคนหนาแน่นแล้ว หวังหลินซื้อบ้านไปหนึ่งหลัง

บ้านหลังนี้อยู่กลางถนนและมีต้นไม้ใหญ่อยู่ด้านนอก มีร้านบะหมี่อยู่ใต้ต้นไม้และขายเหล้าข้าวไปด้วย คนจนๆ ไม่สามารถไปดื่มกินที่เหลาอาหารได้ ดังนั้นจึงกินบะหมี่และเหล้าข้าวเพื่อเติมเต็มท้อง

ยามค่ำมืดมาเยือน ท้องฟ้าสิ้นแสงสว่างเป็นเวลาอาหารเย็น ครอบครัวที่นี่มีชีวิตชีวามาก พวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันเสียงดัง เหล่าเด็กๆ วิ่งเล่นตามถนนและโยนก้อนหินเล็กๆ ตามไหล่ทาง

หวังหลินนั่งอยู่ประตูบ้าน เฝ้าดูทุกอย่างด้วยรอยยิ้ม ตอนที่เขาซื้อบ้านมีเพื่อนบ้านจำนวนมากเข้ามาคุยด้วย หวังหลินใจดีกับพวกเขาและส่วนใหญ่รับรู้ว่าหวังหลินเพื่อเข้าสอบเป็นบัณฑิต เขาไม่สามารถใช้ชีวิตในโรงเตี๊ยมได้ดังนั้นจึงซื้อบ้านที่นี่ไว้เพื่อเข้าสอบในปีถัดไป

ขณะที่ท้องฟ้าค่อยมืดลง คนงานกลับบ้านมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ทุกอย่างเงียบลง

แสงจันทราค่อยๆ โผล่ขึ้นมา ชายชราใต้ต้นไม้เฝ้าดูคนงานสองคนกำลังเก็บร้าน เขาถือยาสูบไว้ในมือพลางก้าวเท้าและมองหวังหลินที่กำลังแหงนหน้ามองฟ้าอยู่ไม่ไกล จึงหยินเหล้าขึ้นมาหนึ่งไหและเดินไปหาหวังหลิน

“เด็กน้อย กลางคืนมันหนาว เอาเหล้านี่ไป ดื่มน้อยๆ ยามดึกตอนที่เจ้าอ่านหนังสือเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น หากเจ้ารวยขึ้นมาค่อยตอบแทนข้าทีหลัง” เขามอบเหล้าให้หวังหลินก่อนจะจากไปพร้อมกับคนงานทั้งสองคน

หวังหลินถือขวดเหล้าและพบว่ามันยังมีอยู่ครึ่งขวด ยิ้มรับไปทางที่ชายชรา จิตใจรู้สึกสงบนิ่ง เทียบกับโลกแห่งเซียนอันโหดเหี้ยมแล้ว หวังหลินชอบบรรยากาศแบบนี้มากกว่า

แสงจันทราค่อยๆ รุนแรงขึ้น สายลมเย็นผ่านเข้ามาพัดไปตามถนนหนทาง ใบไม้ใบหญ้าพัดปลิวจนเกิดเสียง

สายลมหนาวเย็นมาก ผสานกับสายฝนยิ่งทำให้รู้สึกหนาวมากกว่าเดิม ก้อนหินเล็กๆ บนถนนถูกสายลมพัดผ่าน ฝุ่นผงถูกพัดขึ้นตลบอบอวล ทำให้ดูเหมือนทุกอย่างปกคลุมอยู่ในสายหมอก

บ้านทุกหลังจุดตะเกียงน้ำมันขึ้นมา แสงลอดออกมาจากบานหน้าต่างส่งผลให้พื้นที่บริเวณนี้มีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง หวังหลินรับเหล้าข้าวมาก่อนจะมองไปรอบๆ และกลับเข้าไปในบ้าน

บ้านของเขาเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน เมื่อปิดประตูเสียงลมก็ถูกตัดหายไปราวกับเป็นอีกโลกหนึ่งจนแทบไม่ได้ยินเสียง

หลังจากจุดตะเกียง แสงวูบวาบทำให้บ้านดูอบอุ่นยิ่งกว่าเดิมมากขึ้น ความมืดมิดหายไป

‘จิตใจข้าก็ต้องสงบลงด้วย…’ หวังหลินวางขวดเหล้าไว้ข้างตะเกียงน้ำมันและนั่งลง สูดหายใจลึกและค่อยๆ หลับตา

วินาทีที่หลับตา วิญญาณดั้งเดิมเริ่มสร้างพลังอันแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว ราวกับพายุอยู่ในวิญญาณดั้งเดิมแต่ไม่มีใครด้านนอกตรวจจับได้ หวังหลินนั่งอย่างสงบนิ่งแต่เปลวเพลิงในตะเกียงน้ำมันคล้ายจะเคลื่อนไหว

ร่างหวังหลินใต้แสงไฟเริ่มบิดเบี้ยว…

ในใจหวังหลินเกิดฉากเหตุการณ์อันน่าตกตะลึง มังกรสายฟ้าโบราณทั้งแปดตัวร้องคำรามอย่างบ้าคลั่งเพื่อพยายามพุ่งออกไปจากวิญญาณดั้งเดิม ทว่าวิญญาณเขาเป็นเหมือนกรงขังและไม่ว่าพยายามมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้มันสั่นสะเทือนได้!

แม้ด้วยระดับบ่มเพาะของหวังหลินก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลอมมันและดูดซับมังกรสายฟ้าโบราณทั้งแปดตัว อย่างไรก็ตามนอกจากแก่นแท้สายฟ้าแล้วเขายังมีแก่นแท้เพลิงด้วย!

ขณะที่มังกรสายฟ้าโบราณทั้งแปดตัวดิ้นรน เพลิงสีฟ้าปรากฏขึ้นในวิญญาณดั้งเดิมและล้อมรอบเหล่ามังกรสายฟ้าโบราณเอาไว้ หลังจากเปลวเพลิงกักขังเหล่ามังกรไว้ได้ มันก็เริ่มหลอมเหล่ามังกรทันที

วิหคเพลิงหมุนวนรอบมังกรทั้งแปด บางครั้งก็พ่นเปลวเพลิงออกไปเพื่อเพิ่มพลังอำนาจในยามที่หลอมไปด้วย!

วิญญาณดั้งเดิมหวังหลินถูกสร้างขึ้นจากมังกรสายฟ้าโบราณครึ่งตัวไปแล้ว สายฟ้าจึงเต็มไปทั่ววิญญาณและเกิดมังกรสายฟ้าโบราณตัวที่เก้าขึ้นมาจากวิญญาณดั้งเดิม มันหมุนเป็นวงกลมรอบมังกรทั้งแปดตัว รอโอกาสที่จะกลืนกิน

ขณะที่เวลาผ่านไป มังกรสายฟ้าโบราณแปดตัวส่งเสียงร้องโหยหวนอยู่ในเพลิงสีฟ้า เสียงร้องเหล่านี้ถูกแยกขาดจากกันภายในวิญญาณดั้งเดิมอย่างสิ้นเชิงและไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา

บ้านของหวังหลินเงียบสงัดมากเหมือนคนอื่นๆ ขณะที่กลางดึกเข้ามาถึง แสงจากบ้านใกล้เรือนเคียงดับไปทีละดวง บ้านทั้งหมดจากฝั่งตะวันตกแทบดับหมดแล้วเหลือเพียงไม่กี่แห่ง

เสียงเบาบางดังออกมาจากนอกบ้านและค่อยๆ ดังขึ้นจนทำลายความเงียบแต่มันไม่ล่วงล้ำเกินไป

“คลื่นความเย็นกำลังมา ปิดประตูบ้านและปิดไฟด้วย…” เสียงค่อยๆ ดังออกมาและจากหายไป ความเงียบกลับคืนมาเหมือนเดิม

ทว่าเมื่อคนผู้นั้นจากไป หวังหลินพลันลืมตาขึ้นส่องสว่างเจิดจ้า ยื่นมือออกไปคว้าขวดเหล้าเข้ามาดื่มไปอึกใหญ่!

รสชาติเผ็ดร้อนเข้าสู่ลำคอและเกิดความร้อนขึ้นเต็มไปทั่วร่าง ทิ้งรสชาติเผ็ดฉุนไว้ในปาก จากนั้นหวังหลินหลับตาอีกครั้ง พลังดั้งเดิมพรั่งพรูออกมา เปลวเพลิงปรากฏในวิญญาณดั้งเดิมมากยิ่งขึ้น

พลังอำนาจแห่งเพลิงเข้าสู่วิญญาณดั้งเดิมและทำให้ทะเลเพลิงยิ่งโหมกระหน่ำ มันหลอมจนเหลือเพียงแค่แก่นเคลื่อนเข้าหาทะเลเพลิงที่กำลังหลอมมังกรสายฟ้าทั้งแปดตัว

ช่วงเวลานี้ทะเลเพลิงปะทุขึ้นมาและเริ่มเผาไหม้ยิ่งขึ้น มังกรหนึ่งในแปดตัวเริ่มกรีดร้องอย่างโหยหวน

มันตัวสั่นและแตกสลายทันที วินาทีนั้นมังกรตัวที่เก้าที่หวังหลินสร้างขึ้นมาพุ่งเข้าหาดุจสายฟ้าและสูดเข้าไป!

วิญญาณมังกรที่แตกสลายสูญเสียการต่อต้านทั้งหมด จากนั้นมันก็เป็นส่วนหนึ่งของเขา!

หวังหลินใบหน้าแดงระเรื่อราวกับดื่มยาบำรุงกำลัง แม้ดวงตายังคงปิดอยู่แต่มีอักขระสายฟ้าวูบวาบผ่านเปลือกตา

ในห้องเงียบสงัดแต่เปลวเพลิงบนโต๊ะกะพริบวูบวาบรุนแรง เงาหวังหลินบิดเบี้ยวยิ่งขึ้น ครู่ต่อมาเปลวเพลิงก็ดับลง ในห้องมืดมิดเหมือนข้างนอก

มีเพียงอักขระสายฟ้าของหวังหลินที่ยังเรืองแสงเบาๆ …

เหลือมังกรเจ็ดตัวที่ยังคงดื้อดึง พวกมันดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ทะเลเพลิงที่เคยแบ่งเป็นแปดส่วนได้กลายเป็นเจ็ดส่วนทำให้มังกรแต่ละตัวดิ้นรนต่อสู้มากกว่าเดิม

ภายใต้การเผาไหม้รุนแรงนี้ เหล่ามังกรทั้งเจ็ดตัวกรีดร้องโหยหวน ใช้เวลาไม่นานก็มีมังกรอีกตัวแตกสลายและถูกหวังหลินดูดซับ!

วิญญาณดั้งเดิมหวังหลินพุ่งเข้าหามังกรสายฟ้าโบราณที่เหลืออยู่หกตัว เขาพุ่งผ่านเปลวเพลิงและเริ่มต่อสู้กลืนกินพวกมันอย่างบ้าคลั่ง

ค่ำคืนค่อยๆ ผ่านไป ดวงอาทิตย์ปกคลุมพื้นดิน ปลุกผู้คนให้ตื่นจากการหลับใหล ทว่าแสงตะวันตกกระทบเมฆครึ้มสีดำหลายชั้นจนทุกอย่างสลัวเหมือนหมอก

คลื่นสายฟ้าโผล่ออกมาจากก้อนเมฆและฝนก็เริ่มตก

หวังหลินลืมตาขึ้นมาทันที

“ข้ากลืนกินและดูดซับมังกรเจ็ดในแปดตัวแล้ว เหลืออีกเพียงตัวเดียว!” หวังหลินดวงตาส่องสว่าง

……………………………………………………..