1366. ขอบเขตจวี่ห้าสี
ภาพเลือนหายไป
ทว่าภาพคนที่หันกลับมาพูดคุยยังคงอยู่ในใจหวังหลิน เป็นเหมือนตราประทับสลักไว้ในใจเขา!
รูปร่างหน้าตาของคนผู้นี้ไม่ใช่คนที่หวังหลินคุ้นหน้าคุ้นตา เขาเชื่อว่าไม่เคยเห็นคนผู้นั้นมาก่อนแต่…แต่กลับมีแสงห้าสีกะพริบในตาซ้าย หวังหลินคุ้นเคยกับแสงนี้มาก แค่ชำเลืองก็บอกได้ว่ามันคือ…ขอบเขตจวี่!!!
ขอบเขตจวี่ห้าสี!
หวังหลินเคยเห็นขอบเขตจวี่ห้าสีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เป็นตอนที่อยู่บนดาวซูซาคุเมื่อนานมาแล้ว มันเป็นของหน่าต้าวจากดาวเบญจธาตุ!
วินาทีที่หวังหลินเห็นขอบเขตจวี่ห้าสี เขาเกิดความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ว่าขอบเขตจวี่ห้าสีนี้เหมือนกับขอบเขตจวี่ห้าสีของหน่าต้าว!
การพบหน่าต้าวได้เปิดประตูสู่ขอบเขตจวี่สำหรับหวังหลิน หวังหลินค้นพบว่าขอบเขตจวี่ไม่ได้มีแค่รูปแบบเดียว!
หน่าต้าวเป็นหนึ่งในคนที่ไล่ล่าซือถูหนานและเป็นศพแห้งที่กำลังฟื้นตัวอยู่บนดาวซูซาคุ หวังหลินเอากระเป๋าเก็บของอีกฝ่ายมาและหลังจากนั้นเขาก็ถูกคิดบัญชีในแคว้นจ้าว ซึ่งทำให้เขาถูกจับได้
แม้ภาพนั้นจะหายไป ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง ดูเหมือนค้นพบความลับครั้งใหญ่!
‘แสงสีทองรอบตัวเขาคงจะเป็นแส้ฟาดวิญญาณ รวมกับสิ่งที่หัวหน้าผู้อาวุโสพูดเอาไว้ในช่วงการต่อสู้…จากนั้นก็เป็นขอบเขตจวี่ห้าสีของหน่าต้าว…หรือว่ากลุ่มเซียนลึกลับพวกนี้ไม่ได้จากไปไหนแต่มุ่งหน้าไปดินแดนชั้นใน?’
‘ด้วยเหตุผลไม่ทราบบางอย่าง ขอบเขตจวี่ห้าสีจบลงในมือหน่าต้าว! แม้แต่แส้ฟาดวิญญาณก็ยังถูกทิ้งไว้บนดาวซูซาคุ…’
‘หน่าต้าวต้องรู้เรื่องนี้แน่…ดาวเบญจธาตุ…หน่าต้าว!’ ขณะที่หวังหลินขบคิด ดวงตาส่องสว่างขึ้น สูดหายใจลึกและเก็บเรื่องทั้งหมดไว้ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรพวกนี้
วินาทีนี้สายฟ้าในวิญญาณดั้งเดิมหวังหลินแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า มันเต็มไปทั่วร่างกายและก่อเกิดวังวนหมุนวนส่งเสียงดังสนั่น
ทุกครั้งที่หมุน มันได้ทำให้ร่างกายหวังหลินทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยพลังอำนาจแห่งสายฟ้า ตอนนี้เขาไม่ใช่เซียนอีกแล้วแต่เป็นประกายสายฟ้า!
สายฟ้าฝืนลิขิตสวรรค์!
ระดับบ่มเพาะผ่านการเปลี่ยนแปลงอย่างประหลาด การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนไม่ว่าจะเป็นดินแดนชั้นในหรือดินแดนชั้นนอก! หากเขาใช้พลังสายฟ้านี้ หวังหลินสามารถทะลวงผ่านจากขั้นทลายสวรรค์ระดับกลางไปสู่ระดับปลายได้!
อย่างไรก็ตามหากไม่ใช้สายฟ้าและใช้เขตแดนของตัวเอง เปลวเพลิงและพลังดั้งเดิม หวังหลินก็ยังคงเป็นเซียนขั้นทลายสวรรค์ขั้นกลาง
นี่ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เขามีแก่นแท้ทั้งห้าอยู่ในร่าง!
สายฝนด้านนอกบ้านตกอย่างต่อเนื่อง แสงกะพริบวูบวาบเป็นบางครั้ง หวังหลินยืนขึ้นและถือเสื้อกันฝนผุพังในมือ สวมมันไว้และเดินออกไปนอกประตู
เมื่อเขาเปิดประตูออกไป แสงสาดเข้ามาถึงและส่องสว่างขึ้นบนถนนอันมืดมิด สายฝนทำให้เกิดหมอกจนมองเห็นได้ไม่ไกล ไม่มีแสงใดออกมาจากบ้าน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาหลับกันไปแล้ว
บางครั้งก็มีเสียงเด็กร้องขึ้นมาเนื่องจากเสียงสายฟ้าปลุกให้ตื่น แต่ไม่นานก็ถูกพ่อแม่เกลี้ยกล่อมให้กลับต่อไป
สายฝนเปาะแปะเกิดระลอกคลื่นบนพื้นดินซึ่งทำให้ใบไม้ใบหญ้ากระจัดกระจาย หวังหลินยืนอยู่ที่ประตูและมองบนท้องฟ้าซึ่งประกายแสงส่องสว่างขึ้นมา จากนั้นกระชับเสื้อกันฝนแน่นและก้าวเดินออกไป
ไม่มีใครอยู่บนถนนนอกจากหวังหลิน สิ่งเดียวที่อยู่กับเขาบนถนนอันเงียบสงัดนี้นอกจากสายฝนก็คือสายลม
ทางเชื่อมระหว่างส่วนทิศเหนือและทิศตะวันตกของเมืองมักจะมีชีวิตชีวาเสมอ หากอากาศดีหรือกลางค่ำกลางคืน หอนางโลมและบ่อนพนันมักจะมีผู้คนจำนวนมาก
อย่างไรก็ตามภายใต้สายฝนหนักหน่วงขนาดนี้ จึงกลายเป็นสถานที่อันเงียบเชียบ มีเพียงสถานที่ที่เป็นเหลาอาหารเท่านั้นที่ยังมีแสงไฟส่องออกมา
หวังหลินค่อยๆ ก้าวเดินผ่านฝั่งตะวันตกของเมืองและมาถึงด้านนอกเหลาอาหาร ข้างในมีคนอยู่สองถึงสามคนและเสี่ยวเอ้อสายตาง่วงคล้ายจะหลับได้ทุกเมื่อ
หวังหลินก้าวเดินเข้าไปในเหลาอาหาร วางขวดเหล้าไว้หน้าเสี่ยวเอ้อ ทำน้ำเสียงเบา
“เอาเหล้ามาให้ข้าสักขวด”
ตอนที่หวังหลินเข้ามา เขานำพาสายลมและสายฝนเข้ามาส่วนหนึ่ง เสี่ยวเอ้อรู้สึกหนาวเย็นและมองไปที่หวังหลิน เขาพ่นงึมงำก่อนจะเอาขวดเหล้าบนโต๊ะไปและเดินเข้าไปหลังห้อง ครู่ต่อมาเขาวางขวดเหล้าไว้หน้าหวังหลินและเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ “สามผลึก”
หวังหลินทิ้งเงินไว้และดื่มเหล้าไปหนึ่งจิบ รสชาติเผ็ดร้อนอันคุ้นเคยเข้าสู่ลำคอและเปลี่ยนกลายเป็นความร้อนในท้อง เหล้านี้รุนแรงมากและเหมาะที่จะใช้ตอนสังหาร หวังหลินชอบมันมาก
เขาถือขวดเหล้าเดินออกไปจากเหลาอาหาร สายฟ้าดังสนั่นส่องสว่างขึ้นบนถนนเบื้องหน้าหวังหลิน เขาไม่ได้กลับไปยังฝั่งตะวันตกแต่ก้าวเดินไปทางฝั่งทิศเหนือ
ในค่ำคืนสายฝนโปรยปราย เขาดื่มเหล้าเป็นบางครั้ง จังหวะไม่ได้เร็วมากแต่ทุกครั้งที่ก้าวเท้า สายฝนคล้ายจะหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง
ในท้องฟ้าทิศเหนือของเมืองหลวง ชายชราชุดเต๋าผู้ใช้วิชาค้นหากำลังจากไปด้วยสีหน้ามืดมน อีกเจ็ดคนติดตามเขาไปต่างก็ดูเหน็ดเหนื่อย
คืนนี้พวกเขาค้นหาไปหลายแห่งแล้วแต่กลับไม่พบอะไร เห็นได้ชัดว่าคนที่กวาดล้างเผ่าสายฟ้ากระจายไม่ได้อยู่ที่นี่
“ผู้อาวุโส มีคนจำนวนมากรวมตัวในในพื้นที่ดวงดาวแห่งนี้ แต่ไม่มีใครพบสิ่งใดเลย บางทีเขาผู้นั้นอาจไม่ได้อยู่ที่นี่…”
“เขาอาจจะไม่อยู่บนดาวดวงนี้ แต่ต้องอยู่ในพื้นดินที่ดวงดาวที่นี่!” ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างมืดมนพลางก้าวผ่านอากาศ
“ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วแห่งสภาราชันย์ล่วงรู้ว่าคนผู้นั้นน่าจะอยู่พื้นที่ดวงดาวแห่งนี้ อีกไม่นานก็จะระบุดาวเคราะห์ได้ หากเราสามารถหาเจอได้ก่อนยอดปรมาจารย์หยุนลั่ว แน่นอนว่า…” ดวงตาชายชราส่องสว่างขึ้นเมื่อมาถึงตรงนี้
อย่างไรก็ตามในวินาทีนั้นสายฟ้าดังกึกก้องแล่นผ่านอากาศและส่องสว่างในท้องฟ้า ร่างสวมเสื้อกันฝนและถือขวดเหล้าก้าวออกมา!
เขารวดเร็วมาก มากเสียจนไม่มีใครเห็นเขา รวดเร็วจนไม่มีใครในเจ็ดคนนั้นสังเกตเขาได้เลย ร่างนี้พลันปรากฏขึ้นห่างจากชายชราชุดเต๋าแค่สามนิ้ว!
ชายชราชุดเต๋าหรี่ตาแคบ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและหวาดกลัว เขาไม่มีเวลาได้ทำอะไรอื่น ร่างตรงหน้าจิบเหล้าในมือขวา แขนซ้ายร่อนลงใส่กลางหน้าผากเขาเสียแล้ว
เสี้ยวพริบตานั้นเสียงดังสนั่นออกมาจากท้องฟ้า วิญญาณดั้งเดิมส่วนหนึ่งของชายชราถึงกับฉีกขาดและถูกผลักออกมาจากร่างกาย
หวังหลินก้าวไปข้างหน้า มือซ้ายคว้าวิญญาณดั้งเดิมที่ยื่นออกมาและจากนั้นก้าวออกไปไกล
ตอนนี้สายฟ้าพึ่งจบลง เสียงยังคงดังกึกก้อง จากนั้นสายฟ้าส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง เซียนเจ็ดคนไม่สังเกตสิ่งใดได้เลย แม้แต่เซียนชราชุดเต๋ายังคงงุนงงแต่ก็ฟื้นคืนสติได้
“แน่นอนว่าจะเป็นบุญคุณใหญ่หลวง!” สีหน้าชายชรายังมืดมนแต่หน้าซีดเผือด ดูเหมือนเขาไม่สังเกตสิ่งใดหรือจำได้ว่ารู้สึกกลัว เขาก้าวเท้าและเหาะไปข้างหน้าต่อไป
ขณะนั้นสายฟ้าส่องสว่างขึ้นบนพื้นดิน ร่างกลับมาและห่างจากเซียนทั้งแปดคนมากมาย ในมือมีวิญญาณดั้งเดิมที่ดูเหมือนชายชรา ชายชราพยายามเรียกขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีเสียงดังออกมา
พวกคนทั้งแปดแค่ต้องหันกลับมาเห็น แต่ก็ไม่ตระหนักเลยแม้แต่น้อยและค่อยๆ จากไป
หวังหลินจิบเหล้าพลางก้าวผ่านดินโคลนบนถนนทางฝั่งตะวันตกของเมือง เปิดประตูเข้าบ้าน
เขายังคงถือวิญญาณดั้งเดิมในมือซ้าย เมื่อเข้ามาได้ แขนซ้ายบีบแน่น วิญญาณดั้งเดิมแตกสลายอย่างเงียบๆ ความทรงจำทั้งหมดถูกหวังหลินดึงออกมา
หวังหลินคงไม่ทำอะไรเสี่ยงๆ ด้วยการฆ่าชายชราชุดเต๋าคนนั้น เขาแค่ต้องการรู้สถานการณ์ปัจจุบันในดาราจักรโบราณ เขาแค่ใช้สายฟ้าตัดวิญญาณดั้งเดิมชายชรามาส่วนหนึ่งในพริบตาเพื่อค้นความทรงจำ
‘เป็นตามที่ข้าคาดไว้จริงๆ ดาราจักรโบราณเริ่มค้นหาอย่างละเอียด…ยอดปรมาจารย์หยุนลั่วแห่งสภาราชันย์…วิชาของเขาสามารถคำนวณตำแหน่งของข้าได้…’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ด้วยความทรงจำนี้เขาไม่เพียงแต่จะรู้เรื่องการไล่ล่าที่พวกดาราจักรโบราณกล่าวถึง แต่ยังค้นเจอตาข่ายที่พวกเขาวางเอาไว้ด้วย
หวังหลินสะบัดแขนด้วยสีหน้าเยาะเย้ย วิญญาณดั้งเดิมดวงหนึ่งปรากฏขึ้นมาในมือ นี่คือวิญญาณของหัวหน้าผู้อาวุโสแห่งเผ่าสายฟ้ากระจาย ดวงตาเขาหลับสนิทและตกอยู่บนปากเหวแห่งความตาย!
‘สายฟ้าอีกห้ารูปแบบนอกจากจิตวิญญาณสายฟ้า ต้องได้ผ่านวิญญาณดั้งเดิมของหัวหน้าผู้อาวุโส! ตอนที่เขาใช้สายฟ้าหกรูปแบบ พวกมันไม่ได้มาจากร่างกายเขา เขาอัญเชิญพวกมันออกมา ถึงแม้จะแตกสลายไปแล้วแต่ไม่ได้ถูกทำลายและสามารถอัญเชิญได้อีกครั้ง! น่าเสียดายที่มีสายฟ้าเก้ารูปแบบและมันไม่สมบูรณ์…สงสัยจริงว่าหากอักขระสายฟ้าของข้าสมบูรณ์จะทำให้ข้าข้ามผ่านขั้นทะลวงสวรรค์และบรรลุเป็นเซียนสายฟ้าในขั้นที่สามได้หรือไม่!’
หวังหลินอ้าปากสูดหายใจเข้าโดยไม่ลังเล วิญญาณหัวหน้าผู้อาวุโสเข้าไปในปากหวังหลินดุจกระแสแห่งแสง สายฟ้าดังสนั่นในวิญญาณดั้งเดิมและวิญญาณหัวหน้าผู้อาวุโสถูกบดขยี้อย่างสิ้นเชิง
วินาทีนี้วิญญาณดั้งเดิมสายฟ้าของหวังหลินพลันเคลื่อนไหว หลังจากกลืนกินหัวหน้าผู้อาวุโส วิญญาณเขาได้เปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นหัวหน้าผู้อาวุโสโดยไม่คาดคิด!
วิญญาณดั้งเดิมพลันลืมตาขึ้นมา สายฟ้าแล่นผ่านดวงตา
‘สายฟ้าสวรรค์ สายฟ้าปฐพี สายฟ้าต้นกำเนิด สายฟ้าดึงดูด เต๋าสายฟ้าและจิตวิญญาณสายฟ้า! จงปรากฏตัว!’
……………………………………………….