1365. สามภาพ
สายลมส่งเสียงดังหวีดหวิว สายฟ้าร้องคำราม สายฝนตกลมาบนพื้นดินรุนแรง ม่านน้ำฝนหนาแน่นก่อตัวขึ้นในเมือง ระลอกคลื่นแพร่กระจายไปทั่ว
สายฝนตกมาอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด โชคดีที่ถนนหนทางมีทางน้ำตื้นที่นำสายฝนส่วนใหญ่ออกไปจากเมือง ราวกับแม่น้ำกำลังไหลเข้าสู่ทะเล
ตลอดวันทั้งเมืองตกอยู่ในสายฝนพรำ เมื่อกลางคืนมาถึงมันจึงไม่มีชีวิตชีวาเหมือนคืนก่อน ผู้คนพักอยู่ในบ้านและไม่ออกไปไหน
ยามกลางคืนไม่สามารถมองเห็นก้อนเมฆได้แต่มีแสงไฟกะพริบวาบขึ้นมาเป็นบางครั้งในท้องฟ้า
ลมหนาวเย็นผสานกับสายฝน สายลมหนาวเย็นส่งเสียงหอนทำให้สายตกลงมาเป็นเส้นโค้ง ใบไม้เปียกแขวนบนประตูเริ่มสั่นไหวรุนแรง บางที่แขวนเอาไว้ไม่ดีพอและเชือกขาด พวกมันเริ่มลอยขึ้นไปในสายลมเหมือนเรือที่ล่องโดดเดี่ยวในมหาสมุทรอันรุนแรง
บางที่ถูกโยนขึ้นไปในท้องฟ้า มันหมุนวนในอากาศและหายเข้าไปในความมืดมิด บางที่ตกลงบนพื้นและตกใส่บ่อโคลน พวกมันพยายามลอยขึ้นไปด้วยสายลมอีกครั้งแต่จากนั้นมีรองเท้าเปื้อนโคลนเหยียบจนแหลก ผลักพวกมันกลับเข้าไปในโคลนอีกครั้ง…ไม่มีวันได้กลับมาเป็นอิสระ
ตอนนี้สายฟ้าเริ่มร้องคำราม แสงสว่างส่องขึ้นในท้องฟ้า ชั่วจังหวะนี้เองผู้คนเห็นชายชราคนหนึ่งสวมชุดคลุมเต๋ายืนเอามือไพล่หลังอยู่กลางสายฝน ดวงตาเรืองแสงดุจคบเพลิง!
เขายังยืนเท้าขวาอยู่บนใบไม้ ครึ่งของใบไม้ยังคงดิ้นรนในบ่อโคลนพร้อมสายลมที่พัดปลิว…
กลางหน้าผากเขามีอักขระประหลาด!
ด้านหลังเป็นเซียนวัยกลางคนจำนวนเจ็ดคนซึ่งมีสายตาเย็นเยียบ เพียงสะบัดแขน คนทั้งเจ็ดล้อมรอบชายชราทันที สองฝ่ามือสร้างผนึกมีแสงเบาบางผุดออกมาก่อตัวเป็นเส้นด้ายคล้ายสายฟ้าเชื่อมต่อกับร่างชายชรา
ทำให้สร้างภาพหนึ่งขึ้นมาที่ดูเหมือนเป็นอักขระกลางหน้าผากของชายชรา! ชายชราอยู่ตรงกลางและมีลำแสงเจ็ดสายพุ่งออกมาจากร่าง
เขาหลับตาและพลันลืมตาขึ้นในวินาทีถัดมา แสงจากอักขระเริ่มแพร่กระจายราวกับใบพัด!
ขณะเดียวกันแสงจากคนทั้งเจ็ดรอบตัวเขาเรืองแสงสว่างเจิดจ้าและรวมกันในร่างชายชรา ทำให้แสงจากอักขระเผ่าส่องประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าเดิม!
ขณะที่แสงจากอักขระกวาดผ่านบ้านไป สายตาของชายชราพลันเปลี่ยนแปลง! บ้านเก่าๆ และทรุดโทรมพวกนี้ดูเหมือนใหม่ แต่จากนั้นวินาทีถัดมาพวกมันก็ตกอยู่ในซากปรักหักพัง
ไม่เพียงแต่กาลเวลากำลังหวนคืน แม้แต่คนในบ้านก็ดูอ่อนเยาว์ขึ้น ไม่นานพวกเขาก็หายไปทีละคนราวกับไม่เคยปรากฏขึ้นในโลกนี้!
บางคนที่อาศัยอยู่ที่นี่และตายไปนานแล้วได้ถูกชุบชีวิตขึ้นมา ชีวิตแต่ละคนฉายออกมาเบื้องหน้าชายชรา
หวังหลินยังคงอยู่ในบ้าน การกลืนกินสายฟ้านิรันดร์ในวิญญาณดั้งเดิมมาถึงช่วงนาทีวิกฤต สายฟ้านิรันดร์มีเจตจำนงที่กำลังดิ้นรนรุนแรงและมันส่งเสียงคำรามดังลั่นออกมาเหมือนสายฟ้าด้านนอก
อย่างไรก็ตามไม่ว่ามันพยายามทะลวงออกมาแค่ไหนก็ไม่สามารถออกไปจากร่างหวังหลินได้ หลังจากหวังหลินกลืนกินมังกรสายฟ้าโบราณไปทั้งแปดตัว เขาได้เปลี่ยนกลายเป็นประกายสายฟ้า ตอนนี้จึงเหมือนสายฟ้านิรันดร์สองสายกำลังต่อสู้กันเองในยุคเริ่มต้นกาลเวลา มีเพียงหนึ่งที่เหลืออยู่ และคนผู้นั้นจะได้เป็นราชาแห่งสายฟ้าตัวจริง!
อย่างไรก็ตามตอนนี้หวังหลินพลันลืมตาส่องสว่างขึ้นมา สีหน้าท่าทางสงบนิ่งพลางสะบัดแขน ทุกอย่างในบ้านเริ่มบิดเบือนเหมือนกระจก มันบิดเบือนต่อไปจนกระทั่งเกิดเสียงแตกร้าว ท้ายที่สุดทุกอย่างแตกสลาย
หลังจากทำเช่นนี้หวังหลินหลับตาและไม่สนโลกภายนอก เขาเพ่งสมาธิไปในการบ่มเพาะอีกครั้งและเริ่มขั้นตอนสุดท้ายของการกลืนกินสายฟ้านิรันดร์
ชายชราชุดเต๋าค่อยๆ มองทั่วบ้านกลางสายฝน สายตาผ่านไปถึงบ้านของหวังหลินโดยไม่กะพริบตา เขาเพียงแค่เห็นบัณฑิตหายวับไปในบ้านและถูกแทนที่ด้วยครอบครัวที่มีชีวิตชีวายิ่งกว่า
หลังจากผ่านไปสักพัก ชายชราตรวจสอบทั่วทั้งฝั่งตะวันตกของเมือง หลังจากไม่พบอะไรเขาสร้างผนึกอย่างสงบนิ่ง ชี้ใส่กลางหน้าผากและส่งเสียงคำราม
แสงจากอักขระเผ่าส่องสว่างยิ่งขึ้น เมื่อชายชรามองดูอีกครั้ง เมืองได้หายไปแล้ว กาลเวลาหวนคืนต่อไปและปรากฏสนามรบโบราณขึ้นเบื้องหน้า กองทัพคนธรรมดาทั้งสองกองต่อสู้กันย้อมพื้นดินเป็นสีแดงก่ำ
ชายชราพลันหลับตาทันที แสงจากอักขระเผ่าหมองหม่นจนกลับคืนเป็นปกติ เซียนทั้งเจ็ดรอบตัวเขาถอนอักขระเช่นกัน ใบหน้าซีดเซียวเล้กน้อย
“ไม่มีเซียนซ่อนตัวอยู่ที่นี่ เปลี่ยนไปที่อื่น!” ชายชราโบกแขนและกระโจนขึ้นสู่อากาศผ่านก้อนเมฆมืดครึ้ม เซียนอีกเจ็ดคนติดตามไปด้วย
เหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้ไม่เพียงแต่เกิดขึ้นในเมืองต่างๆ แต่ยังเกิดขึ้นบนดาวเคราะห์หลายแห่งทั่วดาราจักรโบราณ!
เมื่อได้รับคำสั่งแห่งดาราจักรโบราณ ทุกเผ่าต้องเชื่อฟัง พวกเขาเริ่มค้นหาอย่างละเอียดในทุกดาวเคราะห์เซียนและดาวเคราะห์รกร้าง ผู้คนของดาราจักรโบราณสร้างตาข่ายยักษ์!
หวังหลินมีท่าทีเป็นธรรมชาติ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยยามที่อีกฝ่ายจากไป เสียงคำรามของสายฟานิรันดร์อ่อนแอลงและเป็นแค่การดิ้นรน!
ก้อนเมฆยังคงเต็มไปทั่วท้องฟ้า ตอนนี้สายฝนดูเหมือนไม่ลดลงเลย แม้แต่นกสักตัวยังไม่มีให้เห็น มีเพียงเสียงสายฝนตกพรำๆ เท่านั้น
สองสายฟ้าในวิญญาณหวังหลินท้ายที่สุดก็ผสานเข้าด้วยกัน สายฟ้านิรันดร์ส่งเสียงคำรามไม่ยินยอมก่อนจะถูกวิญญาณหวังหลืนกลืนกินไปอย่างสมบูรณ์
เมื่อสายฟ้านิรันดร์ถูกกลืนกิน เจตนาข้างในได้ถูกหวังหลินปรับแต่งและกลายเป็นส่วนหนึ่งกับวิญญาณดั้งเดิม เขารู้สึกว่าวิญญาณสั่นเทา แก่นแท้สายฟ้ากำลังเติบโตด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ
การเติบโตของมันไม่อาจเอาคำใดมาอธิบายได้ แค่แก่นแท้สายฟ้าก็ทำให้ระดับบ่มเพาะหวังหลินทะลวงผ่านขั้นทลายสวรรค์ระดับกลางไปถึงระดับปลายได้แล้ว
ขณะที่แก่นแท้สายฟ้าส่งเสียงดังสนั่น ระดับบ่มเพาะหวังหลินเพิ่มพูนขึ้นไปถึงขั้นปลายในทันทีหากเขาใช้สายฟ้าของตัวเอง!
พลังอำนาจของแก่นแท้ พื้นฐานแห่งเขตแดนทั้งหมด การได้รับแก่นแท้นั่นหมายถึงสามารถมองทะลุกฎสายฟ้าทั้งหมดได้ ระดับบ่มเพาะไม่มีช่องว่างด้านเขตแดนอีกแล้วและไม่คาดคิดมาก่อน!
หลังจากกลืนกินสายฟ้านิรันดร์ ความคิดจิตใจหวังหลินดังสนั่น ความทรงจำแล่นผ่านในใจ ความทรงจำเหล่านั้นมาจากสายฟ้านิรันดร์!
ความทรงจำถูกทำลายลงไปเนื่องจากการผ่านกาลเวลา ดังนั้นจึงปรากฏเพียงภาพจำนวนสามภาพ!
ภาพแรกเป็นการพังทลายของดาราจักรแห่งหนึ่ง การพังทลายของมันแพร่กระจายไปทั่วพื้นที่ดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วน ข้ามผ่านพื้นที่อันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตายิ่งกว่าทั้งดินแดนชั้นในและชั้นนอก การพังทลายนี้เป็นเสมือนวันโลกาวินาศ!
สิ่งมีชีวิตภายในการพังทลายต่างก็สูญสิ้นมหาศาล หวังหลินเห็นเหล่าเซียนแต่งตัวในชุดประหลาด มีอสูรร่างประหลาด อสูรยุงขนาดเท่าดาวเคราะห์!
อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังจะมองดูต่อไป ประกายสายฟ้าหนึ่งดูเหมือนจะโผล่ออกมาจากความว่างเปล่าราวกับหนีบางอย่างมาและมันแล่นผ่านอวกาศ!
นี่คือภาพแรก มันสั้นมากแต่ทำให้หวังหลินตกตะลึงครั้งใหญ่! สายฟ้านั้นคือสายฟ้านิรันดร์!
อย่างไรก็ตามมันทรงพลังยิ่งกว่าที่หวังหลินกลืนกินมันหลายร้อยหลายพันเท่า!
ในภาพที่สอง สายฟ้าลอยล่องอยู่ในมือคนผู้หนึ่ง เขาเป็นชายวัยกลางคนมีสายตาไม่สนใจไยดี กลางหน้าผากมีอักขระดอกไม้ ดอกไม้เจ็ดกลีบแสดงถึงสีทั้งเจ็ด
“น่าเสียดาย สายฟ้าเทพบรรพกาลจะไม่มีวันกลับมาเหมือนเช่นอดีตอีกแล้ว…ช่างมันเถอะ ข้าแค่จะมาส่งเจ้าและขอให้เจ้าโชคดี” ชายวัยกลางคนส่ายศีรษะและสะบัดมือ สายฟ้าส่งเสียงดังลั่นลงไปไกลไร้ขอบเขตและหายไป
ภาพที่สามคือบนยอดอารามแห่งเผ่าสายฟ้ากระจาย มีประกายสายฟ้าที่เชื่อมต่อกับฟ้าดิน ราวกับมันคงอยู่มาแสนเนิ่นนานนับตั้งแต่ยุคเริ่มต้นกาลเวลาและมันคงอยู่มาชั่วนิรันดร์
มีเซียนแปดคนลอยตัวอยู่รอบๆ สายฟ้าเส้นนี้ หนึ่งในแปดนั้นเป็นชายชรามีอักขระสายฟ้าบนหน้าผาก!
อีกเจ็ดคนสวมเสื้อผ้าสีสันประหลาดและถูกสร้างขึ้นจากวัตถุดิบที่ไม่รู้จัก ดูเหมือนแต่ละคนกำลังสวมใส่แม่น้ำอยู่!
คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้นำ แม้แต่คนของเผ่าสายฟ้ากระจายก็ยังต้องมองดูเขาด้วยท่าทีเคารพแฝงความหวาดกลัว
รอบๆ ตัวมีเส้นสีทอง หวังหลินรู้สึกว่าเส้นสีทองนั้นช่างคุ้นเคยมาก!
“ข้าไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่…น่าเสียดาย น่าเสียดาย…” ผู้นำส่ายศีรษะและหันกลับมา เมื่อเขาหันตัวกลับมา เสียงดังสนั่นกึกก้องในใจหวังหลิน รูม่านตาหรี่แคบและตกตะลึง!
“เขา…เขาคือ…”
…………………………………………………………….