1450. มอบชื่อให้ทาสโบราณ

หลิงตงที่กำลังแกล้งตายอยู่พลันลืมตาขึ้นมาและเผยท่าทีน่ารังเกียจ เขาลุกขึ้นและ นั่งลง ดวงตามืดมนจ้องไปข้างหน้าราวกับสามารถมองทะลุเตาหลอมจักรพรรดิออกไปมองเห็นหวังหลินด้านนอก อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเป็นเหมือนตะเกียงที่ ไร้น้ำมัน

“การทำให้ข้าย่ำแย่ขนาดนี้ได้ เจ้าไม่ใช่คนไร้ชื่อ เจ้าเป็นใคร?” น้ำเสียงแหบพร่าดังออกมาจากหลิงตงและเผยความเกลียดชังน่าขนลุก

หวังหลินท่าทีสงบนิ่ง การตอบของเขาถูกทำให้พลังเทพโบราณพรั่งพรูเข้าไปใน เตาหลอมจักรพรรดิ พลังการหลอมจึงระเบิดขึ้นและจากนั้นเกิดเสียงกรีดร้อง ดังกึกก้อง

“เจ้าอยากหลอมข้าหรือ? นั่นเป็นไปไม่ได้! แม้ข้าจะถูกเจ้าทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส แต่ข้าบ่มเพาะมานานหลายปี จิตใจแห่งเต๋าของข้าหนักแน่น ดังนั้นเจ้าจึงหลอมข้าไม่ได้!” หลิงตงเยาะเย้ย พอเห็นว่าหวังหลินไม่พูดอะไรจึงหลับตาฟื้นพลังต่อ

เขาสรุปได้ว่าหวังหลินไม่สามารถหลอมเขาได้ในระยะเวลาอันสั้น ตราบใดที่ เขาฟื้นพลังได้เล็กน้อย เขาสามารถทะลวงออกจากเตาหลอมประหลาดแห่งนี้และหนีออกไปได้ หวังหลินไม่ได้มีระดับบ่มเพาะที่จะหลอมเซียนขั้นที่สามได้จริงๆ แม้จะมี เตาหลอมจักรพรรดิก็คงต้องใช้เวลายาวนานซึ่งหวังหลินไม่ควรอยู่ในสุสานโบราณ แห่งนี้

“ข้าหลอมเจ้าไม่ได้?…” แววตาเยาะเย้ยหวังหลินกะพริบวาบ จากนั้นส่งพลัง เทพโบราณเข้าไปในเตาหลอมมากขึ้นทำให้ปรากฏวิญญาณขึ้นข้างในมากมายจนพวกมันกลายเป็นพายุ ขณะที่พายุวิญญาณร้องโหยหวน มันเปลี่ยนกลายเป็นเงายักษ์ หนึ่งตัวซึ่งเป็นเงาเทพโบราณ เทพโบราณตนนี้ดูน่าอัศจรรย์ยิ่งเพราะมีลำตัวสีแดงและมีขวานขนาดใหญ่อยู่ในมือ เขายกขวานในมือขึ้นมาและสับลงใส่หลิงตง

หวังหลินดวงตาส่องสว่างและเริ่มร่ายเป็นภาษาเทพโบราณ “เตาหลอม ฟาดฟันสิบครั้งเพื่อหลอมทาสรับใช้!” ประทับมายาปรากฏขึ้นมาและร่อนลงใส่เตาหลอมจักรพรรดิ

เสียงดังสนั่นกึกก้องในเตาหลอม เทพโบราณร่างแดงกระแทกขวานในมือลงใส่ เจาะทะลุพายุและตกลงใส่ศีรษะของหลิงตง

“ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะหลอมข้าได้อย่างไร!” หลิงตงมีท่าทีเปลี่ยนไปทันทีและลืมตาขึ้น เขามองขวานและร้องคำราม ฝ่ามือสร้างผนึกปรากฏเงารูปปั้นยักษ์ขึ้นเบื้องหน้า รูปปั้นนี้คือตัวเดิมที่เป็นเทพมารที่อัญเชิญมาก่อนหน้านี้

เสี้ยวพริบตาเดียวขวานก็ร่อนลงใส่และปะทะกับแสงน่ากลัวจากรูปปั้น เกิดเป็นเสียงดังปัง จากนั้นขวานแตกสลายและรูปปั้นก็พังทลายไปด้วย

หลิงตงกระอักโลหิต วินาทีนั้นโลหิตเปลี่ยนกลายเป็นรูปปั้นเข้าล้อมรอบเขา

หวังหลินหน้าซีดเล็กน้อย แววตากะพริบเย็นเยียบ เขาชี้ใส่เตาหลอมจักรพรรดิโดยไม่ลังเล ขวานอีกเล่มปรากฏขึ้นอีกมือหนึ่งของเทพโบราณและมันกระแทกลงไป ก่อนที่ขวานจะได้ร่อนลงใส่ ดวงวิญญาณรวมกันมากขึ้นเกิดเป็นร่างเทพโบราณอีกตน เทพโบราณตนที่สองนี้ถือขวานในมือขวาเช่นกันและกระแทกลงไป มันยังไม่จบแค่นี้ ดวงวิญญาณควบแน่นอย่างบ้าคลั่งเกิดเป็นเทพโบราณตนที่สาม สี่ ห้า หก เจ็ดและแปด เทพโบราณทั้งหมดแปดตนต่างกระแทกขวานในมือลงใส่อย่างรุนแรง เหล่าขวานดูเหมือนหนึ่งกระบวนท่าที่ทิ้งภาพลวงตาไว้ด้านหลัง

“หลอมไปซะ!” หวังหลินร้องคำราม ในแววตาเกิดเป็นจิตสังหาร

เสียงดังสนั่นกึกก้องอย่างบ้าคลั่งในเตาหลอมจักรพรรดิ รูปปั้นรอบหลิงตงถูกขวานแรกกระแทกใส่ มันสั่นเทารุนแรงแต่ไม่ได้แตกสลาย

แต่ขวานเล่มที่สองตกลงใส่อย่างรวดเร็ว

เล่มที่สาม สี่…จนกระทั่งเล่มที่แปดกระแทกลงใส่ราวกับผสานกันทั้งหมดเป็น หนึ่งเดียว รูปปั้นไม่สามารถทนต้านคลื่นกระแทกรุนแรงนี้ได้จึงแตกสลายไปทันที พลังที่เหลือแทงผ่านรูปปั้นและตรงเข้าใส่หลิงตง

มันร่อนลงบนศีรษะหลิงตงด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ เจาะทะลุลงบนพื้นโดยไม่ลังเล

ทั่วทั้งเตาหลอมจักรพรรดิสั่นไหว หลิงตงกระอักโลหิต ในแววตาเกิดความงุนงงอยู่ชั่วครู่

หวังหลินรอคอยโอกาสนี้ ชั่วขณะที่หลิงตงเกิดความงุนงง แววตาหวังหลิน เรืองแสงประหลาด ฝ่ามือสร้างผนึกและชี้ใส่กลางศีรษะ “วิชาเต๋า เต๋าความฝัน!”

ภายในเตาหลอมจักรพรรดิ ร่างหลิงตงสั่นเทา แววตางุนงงยิ่งรุนแรงมากขึ้น ความทรงจำทั้งหมดของชีวิตแล่นผ่านในแววตา

“พรสวรรค์ของเจ้าดีเยี่ยม ดังนั้นข้าจะรับเจ้าเข้าสู่เผ่าหลิงตง เจ้าจะบรรลุได้สำเร็จก็ขึ้นอยู่กับโชคของเจ้าแล้ว! จดจำชื่อข้าเอาไว้ ข้าชื่อหวังหลิน!” ร่างเลือนลางของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแก่เหล่าผู้เยาว์ที่กำลังคุกเข่าเบื้องหน้า

“ข้าจะจดจำชื่อนี้ไปชั่วชีวิต!” แววตาเหล่าผู้เยาว์เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและกตัญญู

“แม้เจ้าจะไม่ใช่คนของเผ่าหลิงตง เจ้ามีความซื่อสัตย์ต่อเผ่าหลิงตงและ มีพรสวรรค์มาก ข้าจะขอมอบอักขระเผ่าไว้ให้เจ้า…จงรับไว้!” ชายชราชุดดำหน้าซีด บนหน้าอกมีรูเลือด อาการบาดเจ็ยของเขาย่ำแย่จนวิญญาณดั้งเดิมยังแตกสลาย ตอนนี้เขาเป็นร่างที่ใกล้ตายแล้ว

เบื้องหน้าเขาเป็นชายวัยกลางคนที่กำลังคุกเข่า ชายคนนี้คือหลิงตง

“ชื่อจริงของอาจารย์คือ…หวังหลิน!”

“หวังหลิน…” หลิงตงตกตะลึง เขาคุ้นเคยกับชื่อ “หวังหลิน” มากนัก

ในดาราจักรโบราณ ชายชราคนหนึ่งกำลังหนีอย่างรวดเร็ว ใบหน้าซีดเผือดและตกตะลึงจนกระอักโลหิต มีสามคนกำลังไล่ตามมาด้านหลัง

‘หรือข้าหลิงตง จะตายที่นี่วันนี้?’ ในแววตาชายชราเกิดความสิ้นหวัง

สามคนที่กำลังไล่ตามมาพลันเข้าประชิด วิชาของแต่ละคนเปลี่ยนกลายเป็นมังกรสามตัว เมื่อเหล่ามังกรเข้ามาใกล้ ชายชราเผยรอยยิ้มน่าสังเวช เขาตัดสินใจระเบิดตัวเองเพื่อสังหารพวกมัน

ชั่วขณะนั้นแสงอ่อนโยนปรากฏขึ้นในอวกาศและพัดใส่คนทั้งสามที่กำลังไล่ตาม ทั้งสามคนกระอักโลหิตและถอยด้วยความหวาดกลัว

“คนที่ช่วยเจ้าคือ หวังหลิน!”

ชายชราเพิ่งรอดจากปากเหวแห่งความตาย แต่เมื่อได้ยินชื่อนี้อีกครั้งแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสับสน

‘อีกแล้ว…หวังหลิน…’

หลังจากผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน มีชายชราผมขาวอยู่ในเผ่าหลิงตง เขาเน่าเปื่อยและใกล้ตาย

‘ทะลวงสวรรค์ระดับที่ห้า…ทะลวงสวรรค์ระดับที่ห้า…หรือว่าระดับบ่มเพาะของข้าจะจบลงที่นี่?’ ชายชราเผยรอยยิ้มบิดเบี้ยว บีบคั้นโลหิตสีดำก้อนสุดท้ายออกมาจากปากและหลับตาลง

ทว่าขณะที่หลับตานั้นเขาดูเหมือนเข้าสู่ในโลกประหลาด สถานที่แห่งนี้พร่ามัวอย่างสิ้นเชิงและไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ สิ่งเดียวที่เห็นคือแผ่นหลังของร่างคน ผู้หนึ่งอย่างชัดเจน

“กลายเป็นทาสของข้า ข้าจะทำให้เต๋าของเจ้าสมบูรณ์!” น้ำเสียงเย็นเยียบดังกึกก้อง

“เจ้าเป็นใคร?” ชายชราหรี่ตาแคบ

“หวังหลิน!” ร่างนั้นหันกลับมา แววตาดุจสายฟ้าหนึ่งคู่มองดูชายชรา รูปลักษณ์ที่ปรากฏนั้นคือหวังหลิน ความคิดชายชราสั่นเทา ด้วยความแข็งแกร่งด้านจิตใจปกติจะไม่สั่นไหว แต่ชื่อ “หวังหลิน” อยู่กับเขามาทุกช่วงของชีวิตเริ่มตั้งแต่เข้ามาในเผ่า หลิงตง กลายเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณที่มอบอักขระเผ่าให้ เขายังบอกด้วยว่าชื่อตนเองคือหวังหลิน

เมื่อไหร่ที่เผชิญอันตรายคุกคามถึงชีวิต คนที่ช่วยเขาคือหวังหลิน ทั้งหมดนี้เหมือนฝันไป “หากเจ้าตกลง เจ้าจะไม่ใช่หลิงตงอีก เจ้าจะได้ชื่อใหม่เป็น ทาสโบราณ!”

เมื่อเสียงนี้ดังกึกก้อง โลกพร่ามัวพังทลาย เศษนับไม่ถ้วนแตกสลายเปิดความทรงจำหลิงตงทั้งหมด ภายในเตาหลอมจักรพรรดินั้น ร่างเขากำลังสั่นเทาและเงียบขรึม

อย่างไรแม้เขาจะเงียบขรึมแต่ในแววตายังคงงุนงง

เทพโบราณแปดตนทับซ้อนกันกลายเป็นเทพโบราณตนที่เก้า ขวานที่สิบฟาดฟันลงใส่หลิงตงอย่างรุนแรง เมื่อมันอยู่ห่างไม่ถึงร้อยฟุต เขาดิ้นรนด้วยความสับสนและกำลังจะต่อต้าน

แต่กลับมีเสียงเย็นเยียบดังกึกก้องขึ้นมาในเตาหลอมจักรพรรดิ “เจ้าคือหลิงตงหรือทาสโบราณ?…” หลิงตงสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวขั้นสุดและ ร้องคำรามออกมา “เจ้าเป็นใครกัน!?”

“ข้าคือหวังหลิน!” หวังหลินเต็มไปด้วยความอ่อนเพลียอยู่นอกเตาหลอมจักรพรรดิ น้ำเสียงดังกึกก้องในเตาหลอมและเปลี่ยนกลายเป็นสายฟ้าไร้ขอบเขตเข้าสู่จิตใจหลิงตง ทั้งหมดที่เขาได้ยินคือชื่อ “หวังหลิน” เมื่อขวานร่อนลงใส่ศีรษะ ขวานนั้นเปลี่ยนกลายเป็นประทับวงกลมบนหน้าผาก…จากนั้นดวงตาหมองลงและ เขาก็สลบไป พายุวิญญาณได้นำพาเขาไป

ด้านนอกเตาหลอมจักรพรรดิ หวังหลินดูเหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าเดิมแต่แววตาเปี่ยมไปด้วยความสุข เขาสูดหายใจลึก ในเตาหลอมจักรพรรดินั้นหวังหลินได้ใช้วิชา เต๋าความฝันเพื่อก่อกวนความคิดของหลิงตง ทำให้เขาทิ้งสัญลักษณ์ของตนเองเอาไว้ในหลิงตง อย่างไรก็ตามเขายังต้องหลอมไปด้วยในช่วงเวลานี้และเพิ่มเขตอาคมไปจำนวนมากก่อนที่หลิงตงจะรู้สึกตัว

‘น่าเสียดายที่ยังมีข้อเสียอีกเยอะ…แต่เวลาถึงขีดจำกัดแล้ว นี่คือทั้งหมดที่ข้าทำได้’ หวังหลินดวงตาส่องสว่าง โลกในเตาหลอมจักรพรรดิเริ่มเปลี่ยนไป มันเต็มไปด้วย ก้อนเมฆมากมาย แต่ก้อนเมฆนั้นก็สลายไปในเวลาไม่นานจนเผยเป็นโลกอีกใบ จิตวิญญาณเต๋าที่หวังหลินผนึกไว้ที่นี่กำลังร้องคำรามอย่างต่อเนื่อง ร่างกายปกคลุมอยู่ในเปลวเพลิง อาการบาดเจ็บของมันกำลังฟื้นฟูด้วยอัตราเร่งสูงสุด

พอเห็นเช่นนี้อีกไม่นานมันคงจะฟื้นฟูกลับมาจนถึงสภาวะก่อนหน้านี้ได้ หวังหลินไม่รู้ว่าจิตวิญญาณเต๋าคืออะไรและเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นอะไรแบบนี้ พอเห็นว่ามันฟื้นตัวได้เร็วแค่ไหน ดวงตาจึงหรี่แคบ

“ข้าอยากจะเห็นว่าจิตวิญญาณเต๋าคืออะไรกันแน่!” หวังหลินใช้ฝ่ามือสร้างผนึกจากนั้นสะบัดแขน ประตูหินปรากฏขึ้นในเตาหลอมจักรพรรดิ มันคือประตูหินจากแดนสวรรค์วายุ มันคือวิชาดั้งเดิมของหวังหลิน วิชาห้วงเวลา!

กาลเวลาหวนคืนและหวังหลินจึงเห็นจิตวิญญาณเต๋าในประตูได้ชัดเจน ราวกับความลึกลับของมันกำลังเผยออกมาทีละชั้น

ชั่วขณะต่อมา หวังหลินสีหน้าเปลี่ยนไปและยืนขึ้น ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

‘นี่…นี่มัน…เป็นไปไม่ได้!!’