1493. ไม่อันตราย ลองดูสิ
รอบด้านเงียบสนิทอย่างสิ้นเชิง เหล่าเซียนหลายหมื่นคนของอารามเทพอัสนีต่างก็จ้องมองต้นไม้ทุกชั้นฟ้า พวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นแต่กลับไม่มีใครเอ่ยปาก แต่ความปรารถนาในใจเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาต้องการครอบครองต้นไม้ทุกชั้นฟ้าที่ปรมาจารย์ลั่วฟู่หลอมขึ้นมากับมือ!
แม้กระทั่งลี่หยุนจื่อและคนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง ซ่อนความปรารถนาไว้ในแววตา
มีเพียงปรมาจารย์จงเฉินที่ไม่สนใจอะไรมากนักเพราะเขามีสมบัติที่หลอมมาจากแดนสวรรค์อัสนี อย่างไรก็ตามเนื่องจากเป็นสมบัติที่ปรมาจารย์ลั่วฟู่หลอมขึ้นมาด้วยตัวเอง ดังนั้นความสำคัญจึงค่อนข้างแตกต่างกัน
ในท่ามกลางความนิ่งเงียบนี้ ปรมาจารย์ลั่วฟู่ค่อยๆ เอ่ยเสียงกึกก้องอย่างช้าๆ
หวังหลินกวาดสายตาผ่านต้นไม้ทุกชั้นฟ้าแต่ก็หรี่ตาแคบ ต้นไม้นี้ไม่ได้ดีเด่นอะไรนักแต่โลหิตจากเซียนหลายหมื่นคนถือว่ามีสัมผัสการแต่งเติมที่ดี สมบัติชิ้นนี้ไม่ใช่สมบัติธรรมดาอีกแล้วแต่เป็นชิ้นที่มีมรดกโลหิต!
มรดกโลหิตของเหล่าเซียนหลายหมื่นคน!
เหล่าเซียนหลายหมื่นคนมาจากตระกูลของทุกชั้นฟ้าที่มีอยู่หลายตระกูล ตระกูลเกือบทั้งหมดรวมกันอยู่ที่นี่จนถือว่าเป็นทุกชั้นฟ้าเองไปแล้ว
ตราบใดที่คนผู้นั้นเป็นเซียนดาราจักรทุกชั้นฟ้า พวกเขาสามารถควบคุมสมบัติชิ้นนี้ได้ สมบัติมรดกโลหิตที่มีระยะกว้างขนาดนี้นับว่าหาได้ยากยิ่ง!
รากต้นไม้ทุกชั้นฟ้าคือแสงดวงดาวจากดาราจักรทุกชั้นฟ้า มันได้รับการหลอมจากปรมาจารย์ลั่วฟู่ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องให้เวลาผ่านไปสักพัก
สมบัติชิ้นนี้ถือว่าเป็นสมบัติที่เกิดขึ้นใหม่และจำเป็นต้องใช้เวลากว่าจะสมบูรณ์แบบ อย่างไรก็ตามปรมาจารย์ลั่วฟู่เป็นคนฉลาดและจึงใช้ฝุ่นผงที่รวมกันมานานตลอดหลายชั่วอายุคนเข้าเติมเป็นลำต้น สมบัติชิ้นนี้จึงเปล่งกลิ่นอายเก่าแก่โบราณ!
สิ่งที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่านี้ก็คือในสมบัติมีเจตจำนงต่อสู้อยู่ด้วย เป็นเจตจำนงต่อสู้อันหนึ่งอันเดียวกันของเหล่าเซียนในดาราจักรทุกชั้นฟ้าเพื่อต่อสู้กับดินแดนชั้นนอก สมบัติชิ้นนี้ไร้ข้อผิดพลาด! ทั้งยังเป็นสัญลักษณ์ของดาราจักรทุกชั้นฟ้าด้วย!
หากหวังหลินทำลายสมบัติชิ้นนี้คงเหมือนการทำลายแรงขับเคลื่อนของ เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้าต่อสงครามครั้งนี้! ปรมาจารย์ลั่วฟู่รู้เรื่องนี้ดีและใช้แผนการนี้ในฐานะเซียนเฒ่าที่มีชีวิตมาหลายหมื่นปี!
สมบัติชิ้นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เซียนขั้นที่สามเพียงคนเดียวจะหลอมขึ้นมาได้ การหลอมขึ้นมาหลายชิ้นยิ่งเป็นไปไม่ได้!
หวังหลินขบคิดเล็กน้อยและเอ่ยกล่าว “สมบัติชิ้นนี้นับว่ามีคุณภาพสูง!”
เสียงหัวเราะของปรมาจารย์ลั่วฟู่ดังกึกก้องไปทั่วฟ้า ความภูมิใจของเขาเผยออกมาเป็นความมั่นใจในตนเอง!
หลังจากหวังหลินกล่าวจบ เหล่าเซียนหลายหมื่นคนได้ร้องส่งกำลังใจเป็นหนึ่งเดียว สายตาที่มองปรมาจารย์ลั่วฟู่เกิดศรัทธาแรงกล้ายิ่งขึ้น หากปรมาจารย์ลั่วฟู่ขอให้เข้าไปในภูเขากระบี่หรือทะเลเพลิง พวกเขาคงจะมุ่งไปโดยไม่ลังเล!
ปรมาจารย์ลั่วฟู่มองหวังหลินและเอ่ยขึ้น “สมบัติของข้าเสร็จสิ้นแล้ว ขอให้สหายเซียนหลอมได้เลย ข้าอยากเห็นจริงๆว่าสหายเซียนจะหลอมสมบัติแบบไหน!”
“เหล่าเซียนแห่งดาราจักรทุกชั้นฟ้ามีเจตนาต่อสู้เพียงพอ แต่ยังขาดจิตสังหาร…กลิ่นคาวเลือด” หวังหลินยกแขนขวาและค่อยๆเลื่อนเข้าหาค่ายกลด้านล่าง
พริบตาเดียวมีดาวเคราะห์เซียนดวงหนึ่งลอยออกมาและพังทลาย เศษเสี้ยวนับไม่ถ้วนกระจัดกระจาย หยดโลหิตสีทองหนึ่งหยดลอยอยู่เบื้องหน้าหวังหลิน
พลังของหวังหลินทำให้เซียนหลายหมื่นหวาดกลัว แม้กระทั่งปรมาจารย์ลั่วฟู่ยังหรี่ตาแคบ
เขาเองก็ทำเช่นนี้ได้แต่หวังหลินกลับมีสีหน้าสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง ราวกับการเลื่อนมือของเขาไม่มีค่าอันใด เป็นความรู้สึกที่ทำให้ปรมาจารย์ลั่วฟู่ตกตะลึง
“พลังจากร่างกายของเขาบรรลุในระดับที่น่าหวาดหวั่น! นี่แทบไม่ต่างจากเทพโบราณบนดาวซูซาคุเลย…” ตอนที่ปรมาจารย์ลั่วฟู่คิดถึงต้าเสิน สีหน้าท่าทางยิ่งน่าเกลียด
พอมองหยดของเหลวสีทองเบื้องหน้า ความทรงจำเรื่องเทพโบราณหลอมสมบัติพลันปรากฏในใจหวังหลิน เหล่าเทพโบราณมักจะใช้เหล่าดวงดาวเพื่อทำการหลอม
แขนขวาเลื่อนไปหาค่ายกลดาวเคราะห์ด้านล่างและมีดาวแปดดวงพังทลาย ก่อเกิดเป็นหยดสีทองแปดหยดลอยเข้าหาหวังหลิน
พวกมันลอยรอบๆร่างเขาและหมุนอย่างช้าๆ
“หยดน้ำดวงดาวหยดแรกบรรจุจิตสังหารอันไร้ขอบเขตจากดาวซูซาคุ…” หวังหลินชี้ไปที่หยดสีทองด้วยท่าทีสงบนิ่ง
เมื่อแขนขวาสัมผัสกับหยดน้ำ จิตสังหารหนึ่งปะทุออกมาจากความทรงจำหวังหลิน
กองศีรษะของตระกูลเถิง โลหิตหลั่งเป็นสายน้ำในแคว้นจ้าว ต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดในทะเลปีศาจ จิตสังหารทั้งหมดจากดาวซูซาคุพุ่งเข้าใส่หยดสีทอง เปลี่ยนมันเป็น สีแดงสว่าง!
จิตสังหารท่วมท้นรอบพื้นที่
“หยดที่สองบรรจุดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนที่ข้าสังหารในดาราจักรพันธมิตรเซียน!” มือขวาสัมผัสบนหยดสีทองที่สอง ขณะที่ความความทรงจำของเขาเลื่อนผ่าน หยดสีทองนี้จึงเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงโลหิตอย่างรวดเร็ว!
จิตสังหารรุนแรงยิ่งขึ้นและสั่นสะเทือนดวงดาว!
“ในดาราจักรทุกชั้นฟ้า ข้าสังหารผู้คนไปจำนวนมาก…ฟ้าดินถูกย้อมด้วยสีแดงโลหิต!”
“ในดาราจักรทะเลเมฆา หมอกโลหิตตามข้าไป จิตสังหารซ่อนอยู่ทุกแห่งหน…” เหล่าเซียนหลายหมื่นคนแห่งอารามเทพอัสนีต่างก็ล่าถอยและหน้าซีด พวกเขามองหวังหลินด้วยความหวาดกลัวเกินอธิบาย
“ในดินแดนเจ็ดสี ผลไม้เต๋าเข่นฆ่า…” ปรมาจารย์จงเฉินและพรรคพวกพลันเปลี่ยนไป เมื่อเทพโลหิตสัมผัสจิตสังหารนี้ได้ เขาพลันกระอักโลหิต
“ในดาราจักรดวงดาวโบราณ โลหิตหลั่งไหลเป็นสายน้ำ…” พื้นที่ดวงดาวสั่นเทา แสงโลหิตส่องสว่างจ้าขึ้นกระจายอย่าต่อเนื่อง เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้ามากมายต่างก็ตกตะลึงกับจิตสังหาร
“เผ่าสายฟ้ากระจาย สังหารทั้งเผ่าพันธุ์…” วิญญาณคร่ำครวญมากมายดูคล้ายจะผุดขึ้นมาส่งเสียงเรียกร้องแห่งความตาย จิตใจของเซียนทุกชั้นฟ้าเกิดการสั่นไหว
“สุสานบัญชาโบราณเต็มไปด้วยโลหิต…” ปรมาจารย์ลั่วฟู่สูดลมหายใจหนาวเหน็บเข้าปอด จิตสังหารที่หวังหลินเผยออกมาทำให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม!
“ข้ากลับมาในดาราจักรทุกชั้นฟ้า และดาวตงหลินแตกสลาย!!” หวังหลินเลื่อนแขนขวาต่อไป จิตสังหารทั้งหมดในชีวิตเขาเริ่มรวมกันเปลี่ยนหยดสีทองทั้งเก้าหยดให้กลายเป็นสีแดงโลหิต!
เขาพลันเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองปรมาจารย์ลั่วฟู่ผ่านต้นไม้ทุกชั้นฟ้าขนาดร้อยฟุต
พริบตานี้จิตใจปรมาจารย์ลั่วฟู่สั่นเทา ตอนที่หวังหลินมองเขา ราวกับจิตสังหารมหึมาเข้มข้นได้พุ่งเข้าหาดุจกระบี่คมกริบ ปรมาจารย์ลั่วฟู่ถึงกับถอยร่นโดยไม่รู้ตัว
ต้นไม้ทุกชั้นฟ้าขนาดร้อยฟุตเกิดการสั่นเทาราวกับไม่สามารถทนไหวและกำลังแตกสลาย
“เทียบกับชีวิตข้าแล้ว เหล่าเซียนแห่งดาราจักรทุกชั้นฟ้าขาดแคลนจิตสังหารเพื่อดิ้นรนต่อโชคชะตา!” หวังหลินสะบัดแขนขวา หยดสีแดงโลหิตทั้งเก้าควบแน่นกลายเป็นผลึกโลหิต!
ผลึกโลหิตบรรจุจิตสังหารของหวังหลินทั้งหมด หลังจากก่อตัวขึ้นมามันจึงลอยเข้าหาปรมาจารย์ลั่วฟู่!
ปรมาจารย์ลั่วฟู่มีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่ง เมื่อผลึกโลหิตเข้าไปใกล้เขาจึงเห็นวิญญาณนับไม่ถ้วนข้างใน เหล่าวิญญาณเหล่านี้คือคนทั้งหมดที่หวังหลินสังหาร และเมื่อพวกมันปรากฏขึ้นมาราวกับโผล่ขึ้นมาจากนรกเพื่อกลืนกินฟ้าดิน!
เหล่าเซียนหลายหมื่นคนต่างสัมผัสจิตสังหารที่ทำให้หวาดกลัวนี้ได้ ราวกับจุดจบของโลกกำลังมาถึง พวกเขากรีดร้องและล่าถอยไปอีกครั้ง!
วังวนจากค่ายกลด้านหลังปรมาจารย์ลั่วฟู่ถึงกับหยุดชะงักอย่างสมบูรณ์ เทพโลหิตหน้าซีดและถอยร่นต่อไป ลี่หยุนจื่อก็ถอยร่นด้วยสายตาหวาดกลัวด้วย เขาจำเป็นต้องถอย ในสายตาเขานั้นปรมาจารย์ลั่วฟู่ไม่ได้เผชิญหน้าหวังหลินแต่เป็นภูเขาซากศพและทะเลโลหิต!
ปรมาจารย์จงเฉินขบคิดเงียบๆและมองหวังหลินด้วยท่าทีซับซ้อน
จิตสังหารจากผลึกนั่นสามารถบังคับให้เหล่าเซียนหลายหมื่นคนล่าถอย เพราะเขาคือ หวังหลิน!
“สมบัติชิ้นนี้ไม่มีแก่นแท้ ไม่มีโลหิตข้า ไม่มีเจตนาต่อสู้ของทุกชั้นฟ้าและ ขาดโครงสร้างของเจ้า…สิ่งที่มันมีคือจิตสังหารของข้าเท่านั้น แค่สมบัตินี้ก็มากพอจะทำลายต้นไม้ทุกชั้นฟ้าของเจ้าแล้ว!”
ปรมาจารย์ลั่วฟู่ร้องคำรามออกมาและสะบัดแขนเพื่อหยุดยั้งผลึกโลหิต แขนสั่นเทาและเกิดแววตาหวาดกลัว เขาไม่เคยคิดว่าคนผู้นี้จะมีจิตสังหารแข็งแกร่งขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับเซียนระดับนี้!
จากมุมมองเขา หวังหลินไม่ถือว่าเป็นเซียนอีกต่อไป มีทะเลโลหิตไร้ขอบเขตอยู่ด้านหลัง ซึ่งนั่นสามารถท่วมได้ทั่วทั้งดินแดนชั้นใน!
ฝ่ายตรงข้ามทำให้เขาด้านชาได้ขนาดนี้จึงไม่อยากล่วงเกิน และคงไม่มีใครกล้า!
“สมบัติชิ้นนี้มีเพียงแค่จิตสังหาร มันจะทำลายต้นไม้ทุกชั้นฟ้าของข้าได้อย่างไร?!” ปรมาจารย์ลั่วฟู่ประคองตัวเองให้มั่นคงและจ้องกลับหวังหลิน
หวังหลินมองปรมาจารย์ลั่วฟู่และเอ่ยกล่าว “เพราะมันถูกข้าหลอม! เพราะข้า พูดว่ามันทำได้ มันจึงทำได้ หากเจ้าไม่เชื่อ ก็ลองดูสิ!”
คำพูดเขาบางเบาแต่กลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ!
ปรมาจารย์ลั่วฟู่มีสีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาลพลางจ้องมองผลึกโลหิต จิตใจขมขื่นและ รู้ว่าตนเองประเมินความเจ้าเล่ห์ของหวังหลินต่ำไป เขาตั้งใจยืมการเตรียมตัวรบของทุกชั้นฟ้าเพื่อข่มหวังหลิน แต่หากต้นไม้ถูกทำลายคงทำให้ความมั่นใจของ เหล่าเซียนทุกชั้นฟ้าลดลง
กระนั้นหวังหลินไม่เพียงแต่จะมองเขาออก ทั้งยังใช้ความจริงข้อนี้เผชิญหน้าจนทำให้เกิดความประหลาดใจที่สุด หากลองเทียบสมบัติทั้งสองชิ้นนี้จริงๆก็คงเป็นการต่อสู้!
หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ปรมาจารย์ลั่วฟู่เอ่ยน้ำเสียงแหบพร่า “คิดว่าข้าไม่กล้าลองหรือ?”
หวังหลินไม่เอ่ยตอบ เพียงแค่มองดูปรมาจารย์ลั่วฟู่อย่างเยือกเย็น
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ผ่านไปชั่วขณะ ประมาจารย์ลั่วฟู่กำหมัดแน่น สะบัดแขนเสื้อและร้องตะโกน “เจ้าชนะการประลองปัญญารอบแรก!”