1497. ดาบมารสายเลือดราชวงศ์
แรกเริ่มเงามารยังพร่ามัว แต่มันควบแน่นเป็นรูปร่างมารโบราณในเวลาไม่นาน ดวงตาซ้ายของมันกะพริบดาวหกดวง
ร่างสูงหลายพันฟุตเปล่งแสงชั่วร้ายและส่งเสียงคำรามไปพร้อมกับเทพโลหิต!
หวังหลินมีสีหน้าสงบนิ่ง สายตามองทะลุผ่านเทพโลหิตและจ้องมองมารโบราณอย่างใจเย็น
“เจ้ากล้าต่อต้านข้า?”
ดวงดาวเทพโบราณกลางหน้าผากหวังหลินหมุนติ้วและเปล่งกลิ่นอาย บัญชาโบราณออกมา ศีรษะบัญชาโบราณผุดขึ้นด้านหลังและมองมารโบราณราวกับมองเด็กน้อยในเผ่า
ความคิดเทพโลหิตสั่นเทา สายตาหวังหลินและสายตาของศีรษะนั้นผสานเข้าด้วยกันทำให้เทพโลหิตรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก สายตามองทะลุผ่านดวงตาเขา เจาะเข้าไปในวิญญาณดั้งเดิม
สองหูอื้ออึง ส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนจนกระอักโลหิต ร่างกายสั่นเทา ฝ่าเท้าที่ยกขึ้นมาพลันหยุดถอยไปครึ่งตัว เขาไม่กล้าเคลื่อนไหวภายใต้สายตานี้เลยแม้แต่นิ้วเดียว!
เป็นความรู้สึกที่เหมือนผิวหนังถูกปอกลอกจนเผยให้เห็นเลือดเนื้อ เขารู้สึกว่าเบื้องหน้าสายตาของหวังหลิน เลือดเนื้อถูกดึงออกไปหมดจนเผยให้เห็นกระดูกขาว!
กระทั่งกระดูกเขายังเริ่มส่งเสียงแตกร้าวภายใต้สายตาคู่นี้และพังทลายไปทีละนิ้ว เผยวิญญาณดั้งเดิมในร่าง!
“ข้าจะฆ่าเจ้าเพื่อให้สองเวรกรรมของข้าเสร็จสมบูรณ์!” เรื่องแรกคือเทพโลหิต ไล่ล่าหวังหลิน! เรื่องที่สองคือสัญญาที่หวังหลินให้เด็กสาวตระกูลเหยาในความฝัน!
“ให้ข้าช่วยเจ้า…” น้ำเสียงเรียบง่ายดังกึกก้องจากเหตุการณ์เมื่อแปดร้อยปีก่อน
ขณะที่เทพโลหิตส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน เส้นเลือดผุดขึ้นกลางหน้าผากของวิญญาณดั้งเดิม เส้นเลือดนี้ยืดยาวออกมาจนข้ามผ่านใบหน้า ลำคอ หน้าอกและท้องน้อย!
พริบตาเดียวเส้นเลือดกะพริบวาบ วิญญาณดั้งเดิมของเทพโลหิตถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน!
ร่างกายเขาแตกสลายภายในวังวนทันที!
การตายของเทพโลหิตไม่จบเพียงเท่านี้!
วินาทีที่วิญญาณและเลือดเนื้อฉีกขาด พลังมารพรั่งพรูออกมาจนผสานเข้ากับ เงามารในเวลาไม่นาน
มารโบราณสูงหนึ่งพันฟุตปรากฏตัวขึ้นในวังวน ดาวหกดวงหมุนติ้วในตาซ้าย กลิ่นคาวโลหิตและเน่าเปื่อยมาพร้อมกับร่างใหญ่ยักษ์ของมัน
มารโบราณกู่ร้องเสียงแหลมพลางถอยร่นด้วยความตื่นตระหนก มันผสานร่างกับเทพโลหิตมานานเพื่อใช้เป็นเครื่องมือฟื้นพลัง ในตอนนั้นมันสังเกตพลังเทพโบราณในร่างหวังหลินได้ชัดเจน
ถึงแม้หวังหลินจะมาที่นี่ด้วยร่างอวตาร ส่วนร่างดั้งเดิมอยู่ในดาราจักรพันธมิตรเซียน มันก็ยังทำให้มารโบราณสนใจ มันได้ใช้เทพโลหิตสั่งการตระกูลเหยาไปจับหวังหลินเพื่อให้มันสามารถดูดซับพลังเทพโบราณจากวิญญาณของหวังหลินได้!
แม้กลิ่นอายระหว่างสามเผ่าพันธุ์โบราณจะแตกต่างและเปลี่ยนแปลงได้ยาก แต่มันก็ยังมีประโยชน์เพราะสามารถย่นระยะเวลาฟื้นตัวได้เร็วขึ้น
แต่มันไม่เคยคิดว่าการกระทำในอดีตจะส่งผลมาถึงวันนี้ได้!
เมื่อถอยร่นจึงเริ่มสะบัดแขนและเริ่มร่ายด้วยภาษาของเผ่าโบราณ วิชาห้าสีเต็มไปด้วยพลังมารพุ่งเข้าใส่หวังหลิน
เงามังกรมารเก้าตัวปรากฏขึ้นและพุ่งใส่หวังหลิน! ตามหลังมังกรเป็นธงเก้าสิบเก้าผืนและปลดปล่อยพลังมารทรงพลัง ข้างในธงแต่ละผืนมีมารอยู่หนึ่งตัว เหล่ามารจำนวนมากพุ่งใส่หวังหลิน!
ด้านหลังธงมารคือหยดโลหิตสีแดงเข้มจำนวนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าหยด พวกมันโผล่ออกมาจากไหนสักแห่งและกระหน่ำใส่หวังหลิน! แต่ละหยดบรรจุดวงวิญญาณ กรีดร้องโหยหวน พวกมันคือวิญญาณของคนตระกูลเหยาที่ถูกรวบรวมมาหลายหมื่นปี
ต่อมาหลังจากหยดโลหิตก็เป็นเข็มทมิฬเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าเล่ม พวกมันมีพลังมารทรงพลังและพิษรุนแรง ทั้งหมดพุ่งเข้าหาหวังหลิน!
มารโบราณทุ่มสุดตัวเพราะรู้ว่ากำลังจะตายแต่ก็ไม่ยอมแพ้!
“อ่อนแอเกินไป!” หวังหลินไม่ยอมให้หลิงตงหรือโจวจินเข้าโจมตี เขามอง มารโบราณที่กำลังล่าถอยอย่างใจเย็นและโยนกำปั้น!
เป็นกำปั้นแรกที่โยนใส่เบื้องหน้าปรมาจารย์ลั่วฟู่และเหล่าเซียนหลายหมื่นคนที่อยู่รอบๆ!
กำปั้นบัญชาโบราณที่แทงทะลุทะลวงสวรรค์!
ขณะที่กำปั้นพุ่งออกไป ศีรษะบัญชาโบราณด้านหลังหวังหลินจึงเกิดการบิดเบือนและพุ่งออกไปผสานกับกำปั้นของหวังหลิน
เสียงดังลั่นกึกก้องทะลุดวงดาว เขตพื้นที่ดวงดาวหยุดการเคลื่อนไหว กำปั้นทรงอำนาจพุ่งไปข้างหน้าภายใต้สายตาของเซียนหลายหมื่นคน ภายใต้สายตาของปรมาจารย์ลั่วฟู่ ภายใต้สายตาของปรมาจารย์จงเฉินและลี่หยุนจื่อ!
วิชาหลายอย่างที่มารโบราณปลดปล่อยออกมาโดนทำลายไปหมดจนต้องส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน!
กำปั้นแรกเข้าทำลายเหล่ามังกรมาร ราวกับสายลมรุนแรงเข้าพัดผ่านเก้ามังกรและเป่าพวกมันให้สลายเหลือเพียงเสียงคำรามดังกึกก้อง ทว่าในขณะที่กำปั้นผ่านไป แม้แต่เสียงกึกก้องก็ยังสลาย!
ต่อหลังมังกรมาทั้งเก้าตัวก็เป็นเงามารที่พุ่งออกมาจากธงเก้าสิบเก้าผืน เสียงคำรามแต่ละตนถูกกำปั้นหยุดเอาไว้ มองไกลๆราวกับหวังหลินเพียงแค่ สะบัดแขน ร่างกายนิ่งเฉยแต่กลับมีภาพเงากำปั้นยักษ์ลอยออกมาเบื้องหน้า
หลังจากกำปั้นทำลายเหล่ามังกรมาร มันปะทะเข้ากับเงามารทั้งเก้าสิบเก้าตัว เหล่าเงามารทั้งหมดพังทลาย!
ต่อจากนั้นไม่นานหยดโลหิตเก้ร้อยเก้าสิบเก้าหยดจึงตกลงมาดุจลูกธนู ทว่าทั้งหมดก็ชนเข้ากับกำปั้นและไม่อาจหยุดได้เลย!
กำปั้นของหวังหลินบดขยี้ทุกอย่างและทะลุผ่านไป เข็มทมิฬเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าเล่มมิอาจหยุดยั้งกำปั้นได้จนพังทลายไปหมด จากนั้นกำปั้นก็ร่อนเข้าใส่มารโบราณ!
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในพริบตา มารโบราณกรีดร้องพลางถอยร่นและกอดแขน เหวี่ยงศีรษะขึ้นไปพร้อมกับเอ่ยเสียงคร่ำครวญสั่นสะเทือนสวรรค์!
“อาวุธสายเลือดราชวงศ์ ดาบมาร ฝังปฐพี!”
ลำแสงสีม่วงสายหนึ่งผุดขึ้นกลางแขนของมารโบราณ แสงสีม่วงเปล่งกลิ่นอายมารทรงพลังและเปลี่ยนกลายเป็นดาบยักษ์!
ดาบเล่มนี้เป็นสีม่วงล้วน เปล่งกลิ่นอายแหลมคมพร้อมกับพลังมาร บนดาบมีดาวมารโบราณดวงหนึ่งกำลังกะพริบวูบวาบ
มารโบราณสามารถเข้าไปในดาบเล่มนี้ได้ จึงเผยให้เห็นว่าดาบมีความพิเศษมากแค่ไหน!
ขณะที่มารโบราณฟาดฟันดาบลงมา ดาบมารสร้างปราณเป็นวงโค้งมหึมาพุ่งเข้าหากำปั้นของหวังหลิน!
หวังหลินดวงตาเปล่งประกาย!
ไม่คาดคิดว่ามารโบราณตัวน้อยจะมีอาวุธมารโบราณสายเลือดราชวงศ์!
หวังหลินหัวเราะพลางยกกำปั้นขึ้นมาและคว้าเข้าใส่ดาบ!
พริบตาเดียวดาบสีม่วงจึงเข้าปะทะกับกำปั้นของหวังหลิน เกิดเป็นคลื่นกระแทกทรงพลังกระจายออกไปรอบทิศ
เงาฝ่ามือของหวังหลินคว้าดาบเอาไว้ ไม่ว่ามันจะดิ้นรนอย่างไรก็ไม่สามารถเป็นอิสระออกมาได้ หลังจากถูกจับมันจึงระเบิดเสียงคำรามออกมาจากภายใน
มารโบราณส่งเสียงกรีดร้องและกระอักพลังชีวิตจำนวนหนึ่งออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง! วังวนพายุสั่นเทาภายใต้คลื่นกระแทก แต่หวังหลินกลับสงบนิ่งไม่เปลี่ยนสีหน้า มีเพียงเสื้อผ้าและเรือนผมที่โบกสะบัดในสายลม!
หลิงตงและโจวจินยืนอยู่ด้านหลังเขาอย่างเงียบๆ หลิงตงถูกหวังหลินหลอมมาด้วยตัวเอง ดังนั้นจึงไม่มีทางที่จะทรยศเขา
ด้วยการใช้กลิ่นอายบัญชาโบราณเข้ามาช่วย โจวจินถูกบังคับให้ยินยอม ในตอนนี้เขามองหวังหลินด้วยสีหน้าท่าทางที่อธิบายไม่ถูก ยิ่งหวังหลินแข็งแกร่ง เขายิ่งรู้สึกซับซ้อนมากขึ้น อย่างไรก็ตามประทับตราทาสถูกตราไว้ในวิญญาณดั้งเดิมจนไม่มีทางที่เขาจะต่อต้านได้ ราวกับภูเขาหนึ่งลูกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนตนเองเป็นแค่มดแมลง
‘เป็นดาบที่ดี…แต่มารนั่นกลับใช้ได้อ่อนแอไปหน่อย’ หวังหลินสะบัดแขนและให้ฝ่ามือนำดาบกลับมา
ขณะเดียวกันเจ้ามารโบราณหกดาวตัวสั่นตอนที่หวังหลินสะบัดแขน ราวกับ หวังหลินเปล่งพลังดึงดูดอันทรงพลังและมันไม่สามารถต่อต้านได้ ไม่นานนักมันจึงลอยเข้าหาหวังหลิน ภายหลังหวังหลินเก็บดาบไป เขาจึงคว้าคอมารโบราณ!
แม้มารโบราณจะสูงพันฟุต ร่างกายกลับหดลงพร้อมกับลอยเข้าหาหวังหลินจนเขาคว้าลำคอได้
มารโบราณเริ่มกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว “อย่าฆ่าข้า! ข้ารู้ความลับ!! ความลับอันน่าตกตะลึง!! มันเกี่ยวข้องกับตระกูลเหยา หากเจ้าสามารถไปที่นั่นได้ เจ้าจะได้รับวิชาสามชีวิต!!”
หวังหลินดวงตาส่องสว่างแต่ไม่ให้ความสนใจมารโบราณ เขากลับมองปรมาจารย์ลั่วฟู่ที่มีใบหน้าซีดเซียวจากการเฝ้าดูกำปั้นของหวังหลิน
“อ้อ นี่สินะคือเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงหยุดข้าไม่ให้เสร็จสิ้นเวรกรรม”
ปรมาจารย์ลั่วฟู่ขบคิดและเอ่ยกล่าว “สหายเซียนจับมารตนนี้ไปแล้ว แต่ข้ายังต้องเตรียมการรบ ดังนั้นข้าไม่ขอไปส่งแล้วกัน!”
แม้หวังหลินจะมีเซียนขั้นที่สามสองคนเป็นทาสรับใช้ ปรมาจารย์ลั่วฟู่ยังเป็นเซียนขั้นที่สาม เขามีคุณค่าของตัวเอง ถึงแม้จะตกตะลึงแต่ก็ไม่ลดตัวเองลงต่ำเกินไป!