1508. ร้ายกาจ!!

ณ สำนักเทพเจ้าแห่งดาราจักรทะเลเมฆา หัวหน้าผู้อาวุโสฉุยต้าวกำลังนั่งอยู่ บนยอดเขาที่สูงที่สุดบนดาวเคราะห์ เขานั่งอยู่ที่นี่ด้วยรูปร่างหน้าตาราวกับเด็กและมีแววตากะพริบเย็นเยียบ

รอบๆ ตัวมีภูเขาอยู่สี่ลูก หากมองจากท้องฟ้าจะเห็นได้ว่าภูเขาทั้งห้าเสมือนนิ้วมือที่แทงทะลุถึงสวรรค์!

ราวกับฝ่ามือยักษ์ที่ต้องการยื่นออกมาจากดาวเคราะห์และบดขยี้โลก

ฉุยต้าวมองท้องฟ้า สีหน้าท่าทางมืดมนและรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากสัมผัส กลิ่นอายของหวังหลินได้ ฉุยต้าวรู้สึกแย่ขึ้นมา ตอนนั้นแก่นแท้ของหวังหลินทำให้เขาตกตะลึงมหาศาล ตอนนี้เขารู้ว่าหวังหลินกลับมาแล้ว ความตกตะลึงในใจจึงเพิ่ม มากขึ้น

โดยเฉพาะกลิ่นอายของหลิงตงและโจวจินทำให้เขาร้อนรน เขาไม่รู้ความจริงอะไรมากนักแต่พอจะเดาบางอย่างได้ ทว่าการคาดเดานี้เป็นเรื่องน่าตกตะลึงเกินไปและไม่กล้าแม้แต่จะเชื่อ เขาไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด

“บัดซบ มันโชคดีเกินไปแล้ว ข้าส่งข่าวมันไปถึงดินแดนชั้นนอกจนถึงเมียวหยิน แต่ดันกลับมาได้อย่างปลอดภัย…” ฉุยต้าวมีใบหน้าน่ารังเกียจ แขนขวาสร้างผนึก โลกเปลี่ยนสีสันและก้อนเมฆกระจัดกระจาย ก้อนเมฆลอยเข้าหาเขาและเปลี่ยนรูปเป็นกระเรียนสามตัว

กระเรียนทั้งสามมีกลิ่นอายลึกลับและสยายปีก พวกมันบินวนอยู่เบื้องหน้าฉุยต้าว

ฉุยต้าวกัดฟันแน่นและพ่นโลหิตออกไป โลหิตแบ่งออกเป็นสามส่วนกระทบใส่กระเรียนเบื้องหน้าทำให้พวกมันทะยานออกไปในทิศทางที่แตกต่างกันสามแห่ง

เสียงร้องของกระเรียนดังสั่นสะเทือนสวรรค์ พวกมันหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

พอมองจุดที่กระเรียนเมฆหายไปแล้ว ฉุยต้าวขบคิดเงียบๆ และยังรู้สึกไม่สบายใจ แขนขวายื่นออกไปใส่อากาศและมีเมฆอีกแห่งลอยเข้ามา ก้อนเมฆเปลี่ยนกลายเป็นหินหยกเจ็ดก้อนลอยอยู่ด้านหน้า

ฉุยต้าวถือหินหยกหนึ่งก้อนด้วยแววตาจิตสังหาร

“ด้วยตำแหน่งของข้าในฐานะหัวหน้าผู้อาวุโสของสำนักเทพเจ้า ข้าขอเรียก เซียนทั้งหมดที่กำลังเตรียมการรบมาก่อตั้งค่ายกลเก้าสวรรค์ทำลายล้างไว้ด้านนอกสำนักเทพเจ้า!” เขาสะบัดแขนและหินหยกหายไป

จากนั้นถือหินหยกก้อนที่สอง สีหน้าท่าทางดุดันและส่งข้อความสัมผัสวิญญาณออกไป

“คำสั่งจากสำนักเทพเจ้า สำนักระดับเจ็ดทั้งหมดจงรีบไปจับตัวคนของสำนัก ต้นกำเนิดทั้งหมด ด้วยคำสั่งของข้า คนของสำนักต้นกำเนิดทั้งหมดต้องถูกสังหารไม่ให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว!”

หินหยกที่แฝงจิตสังหารของเขาพลันหายไปในโลก ฉุยต้าวไม่หยุดแค่นั้น คว้าหินหยกก้อนที่สาม

“มู่ปิงเหมย ข้าช่วยเจ้าฟื้นฟูพลัง ช่วยเจ้าฟื้นคืนและเพิ่มระดับบ่มเพาะ ข้าต้องให้เจ้าตอบแทนความเมตตาของข้า ข้าอยากให้เจ้ากลืนเม็ดยานั่นและออกมาช่วยข้า!”

เขาสะบัดแขน หินหยกก้อนที่สามหายวับไป

“จ้าวสำนักแห่งสำนักทะลวงสวรรค์ จงออกมาเจอข้า หากเจ้าไม่มา สำนักทะลวงสวรรค์จะต้องถูกกวาดล้าง!”

หินหยกก้อนที่สี่ผสานเข้ากับโลก

“ไท่หลัว ในฐานะราชาแห่งเหล่าอสูร เจ้ามีร่างมนุษย์แล้ว เจ้าถูกผนึกไว้เมื่อครั้งอดีต ข้าสามารถปลดปล่อยผนึกที่จ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกวางเอาไว้ได้ แต่เจ้าต้องสังหารคนผู้หนึ่งให้ข้า!”

หินหยกก้อนที่ห้าพังทลายและผสานเข้ากับเศษเสี้ยวเจตจำนงของฉุยต้าว

หลังจากฉุยต้างส่งห้าคำสั่งออกไปในคราเดียว ความไม่สบายใจจึงหายไปเล็กน้อย ทว่าเขายังรู้สึกร้อนรนและคว้าหินหยกก้อนที่หก หลังจากนั้นแววตาผุดจิตสังหารขึ้นมา

“ทะเลเมฆา อัญเชิญนที ทุกชั้นฟ้าและพันธมิตรเซียน ข้าคือหัวหน้าผู้อาวุโสแห่งสำนักเทพเจ้าและข้ารับใช้จ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก หลายหมื่นปีที่แล้วข้าติดตามสำนักเทพเจ้าและทำคุณงามความดีเอาไว้มหาศาลในสงครามต่อต้านดินแดนชั้นนอกครั้ง ที่สอง!”

“วันนี้ข้าได้รับข่าวว่าเซียนจากดาราจักรพันธมิตรเซียนนามว่าหวังหลินเป็นเครื่องมือของราชันย์แห่งดินแดนชั้นนอก! คนผู้นี้ซ่อนตัวได้เก่งกาจและยังได้รับสมบัติจากแดนสวรรค์โบราณของเจ้านายข้าไป ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า เขาถูกอาคมจากสำนักมารเข้าไปแต่ไม่สามารถซ่อนตัวไปจากข้าได้!”

“เขากลับมาจากดินแดนชั้นนอกด้วยความคิดจะทำให้ดินแดนชั้นในปั่นป่วนและเป็นสายลับมารุกรานกองทัพของเรา!”

“วันนี้ข้าขอออกคำสั่งดินแดนปิดผนึกเพื่อเจ้านายข้า เหล่าเซียนทั้งหมดในดินแดนชั้นในจงสังหารคนผู้นี้!”

“ใครที่สังหารเขาได้จะได้รับลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า!”

“ใครที่สังหารเขาได้จะขจัดเภทภัยให้แก่ดินแดนชั้นใน!”

“ใครที่สังหารเขาได้จะกลายเป็นจ้าวสำนักเทพเจ้า!!”

“ใครที่สังหารเขาได้ ข้าจะเป็นทาสรับใช้ไปพันปี!!!”

ฉุยต้าวมีท่าทีน่ารังเกียจและสะบัดแขน หินหยกที่บรรจุข้อความอันบ้าคลั่งของเขาลอยออกไปและหายวับไปท่ามกลางดวงดาว!

“เจ้าอยากสังหารข้าใช่หรือไม่เจ้าเด็กน้อย? ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้าจะสังหารข้าได้อย่างไร!” ฉุยต้าวหยิบหินหยกก้อนที่เจ็ดขึ้นมาและส่งข้อความสัมผัสวิญญาณสุดท้าย

“ทวยเทพบรรพกาล เศษวิญญาณของนายเหนือหัวของข้าได้ทำนายว่าดินแดนชั้นนอกจะรุกรานเข้ามาอีกไม่นาน แต่ดินแดนปิดผนึกไม่มีพลังอำนาจมากพอ ข้ากลัวว่าเรายากจะต้านทานได้ การเผชิญหน้ากับอันตรายนี้ ข้าหวังว่าทวยเทพบรรพกาลจะลงมาช่วยเหลือ!!” ฉุยต้าวสร้างผนึกและพ่นโลหิตออกไป เขาสะบัดแขนให้โลหิตเปลี่ยนกลายเป็นอักขระเวทย์สีโลหิต

หินหยกเปล่งแสงโลหิตและพุ่งเข้าไปในท้องฟ้า แสงโลหิตกะพริบวาบ ท้องฟ้าทั้งมวลถูกห่อหุ้มไว้ข้างใน

แม้กระทั่งพื้นดินยังถูกปกคลุมด้วยแสงสีโลหิต!

วังวนยักษ์ปรากฏขึ้นในท้องฟ้าสีโลหิต ราวกับนำทางไปสู่อีกโลกหนึ่ง!

ฉุยต้าวคุกเข่า ยกแขนยื่นเข้าสู่ท้องฟ้า ปรากฏมิติเก็บของ พริบตาเดียวมีกระดองเต่าอยู่ในฝ่ามือ!

กระดองเต่ามีกลิ่นอายเก่าแก่และเต็มไปด้วยพลังปราณสวรรค์หนาแน่นยิ่ง!

“กระดองนี้คือสัญลักษณ์ระบุตัวตนของข้า ข้าเป็นทาสรับใช้ของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ทวยเทพบรรพกาลโปรดจงจุติและประทานสมบัติ!!” ฉุยต้าวคุกเข่าอยู่บนพื้นพลางชูกระดองเต่าขึ้นไป

เสียงคำรามดังออกมาจากท้องฟ้าสีโลหิต สายตาหนึ่งคู่ปรากฏออกมาจากวังวน มันค่อยๆ จ้องมองกระดองเต่าที่ฉุยต้าวยกขึ้นมา

“เซียนดินแดนชั้นต่ำ กระดองเต่าชิ้นนี้เป็นสมบัติของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกจริงๆ ข้าจะมอบสมบัติให้ จงรับไว้และผสานมันเข้ากับค่ายกลดินแดนปิดผนึก มันจะหยุดการรุกรานได้ร้อยปี…ร้อยปีก็คงมากพอให้เหล่าผู้ส่งสาส์นหลายคนตื่นขึ้น จากนั้นจะไม่เป็นปัญหา…” น้ำเสียงแห่งบารมีดังออกมาจากวังวนในท้องฟ้าสีโลหิต สมบัติสีทองชิ้นหนึ่งตกลงมา!

มันคือกระดิ่ง กระดิ่งสีทอง!!

เสียงกระดิ่งส่งเสียงดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า

“จงจำเอาไว้ มันเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในการผสานเข้ากับค่ายกลดินแดนปิดผนึกเพื่อชะลอไปอีกร้อยปี…ร้อยปีนี้แดนสวรรค์โบราณจะปิดผนึกอย่างสมบูรณ์และจะไม่มอบความช่วยเหลือใดๆ ให้เจ้า…”

กระดิ่งค่อยๆ ลงมาถึงเบื้องหน้าฉุยต้าวอย่างช้าๆ ฉุยต้าวสะบัดแขนให้กระดิ่งทองเข้าหา เขาเผยท่าทีปิติยินดีพลางคว้ากระดิ่งเอาไว้

เสียงดังกึกก้องอยู่ในใจ เขาเชื่อมต่อกับกระดิ่งนี้แล้ว

ท้องฟ้าสีโลหิตค่อยๆ หายไปและกลับคืนสู่ปกติ เขายิ้มกว้าง ยืนขึ้นและพึมพำ “ของชิ้นนี้เป็นประโยชน์แน่นอน…ด้วยสมบัติจากแดนสวรรค์โบราณ ข้าอยากเห็นว่าหวังหลินจะสังหารข้าได้อย่างไร!”

“หลังจากข้าสังหารหวังหลิน ข้าสามารถใช้กระดิ่งนี้ทำคุณงามความดีได้มหาศาล ราชันย์จะมอบเพลิงนรกานต์ให้ข้าได้มากมายยิ่ง!” การผสานกระดิ่งนี้กับค่ายกลดินแดนผนึกเพื่อยื้อไว้อีกร้อยปี ฉุยต้าวไม่เคยตั้งใจจะทำแบบนั้น!!

ณ ดาราจักรอัญเชิญนทีซึ่งอยู่ใต้แดนสวรรค์แห่งแสง มีวังวนขนาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่มานานมากและเป็นดินแดนต้องห้ามในดาราจักรแห่งนี้ เซียนคนใดที่เข้าใกล้จะถูกดูดเข้าไปติดข้างใน

ลึกเข้าไปในวังวนมีดาวเคราะห์เซียนอยู่หนึ่งดวง ดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่ใหญ่มากแต่เป็นสีดำสนิท

บนดาวเคราะห์มีบึงอยู่จำนวนมากและเต็มไปด้วยควันพิษ ทั้งดวงดาวมีแต่บึงและดินโคลน ลึกเข้าไปในดวงดาวมีชายชราชุดดำผู้หนึ่งกำลังนั่ง

ใบหน้าชายชราดูน่าเกลียดน่ากลัวทั้งยังมีตุ่มพิษหลายจุด ควันพิษพวยพุ่งออกมาจากบึงและถูกชายชราสูดดมเข้าไป

ขณะนั้นชายชราลืมตาขึ้นมาทันที เผยสายตาเย็นเยียบและไม่แยแส ควันที่ผุดขึ้นเบื้องหน้าเปลี่ยนกลายเป็นเมฆกระเรียน

“เรียกหาสหายเซียนโจวเต๋อ ข้าจะให้จิตวิญญาณเต๋าระดับหกถ้าหากเจ้าช่วยข้าสักครั้ง!”

น้ำเสียงของฉุยต้าวดังออกมาจากเมฆกระเรียนและดังกึกก้องในดาวเคราะห์

ชายชราชุดดำดวงตาส่องสว่างขึ้น ยกมือขึ้นมาคว้าเมฆกระเรียนและเริ่มขบคิด

“ฉุยต้าวมักจะขี้เหนียวเสมอ ถึงกับมอบจิตวิญญาณเต๋าระดับหกเพื่อขอให้ข้าช่วยเหลือ ข้าสงสัยว่ามันเจอกับศัตรูแบบไหนกัน…ช่วยสักครั้ง…ก็ได้!”

ณ อัญเชิญนที บนดาวเคราะห์ร้างครึ่งดวงในเมืองหลวงธรรมดาแห่งหนึ่ง ณ ร้านจำนำที่มีเจ้าของเป็นชายวัยกลางคนดูสุภาพ แม้จะดูแบบนั้นแต่ทุกคนรู้ว่าชายวัยกลางคนผู้นี้ต่อรองทุกเหรียญ!

เขากำลังนั่งอยู่ในร้านจำนำพลางมองหินหยกในมือ ขณะที่กำลังตรวจสอบ เขาเองก็สังเกตคนที่มาขายอย่างละเอียด

ชายวัยกลางคนกรอกตาและเอ่ยอย่างอึดอัด “นี่ไม่ใช่หินหยกที่ดีนัก…”

“เถ้าแก่ นี่มัน…”

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังเอ่ยขึ้น สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปและมองออกไปข้างนอก

“สิบสองเหรียญเงิน!” ชายวัยกลางคนดวงตาส่องสว่างและนำเหรียญเงินออกมาสิบสองชิ้นยื่นเข้าหาลูกค้าผู้ประหลาดใจ หลังจากลูกค้าผู้น่ารักออกไปจึงชี้ใส่อากาศ

เมฆกระเรียนผุดขึ้นเบื้องหน้า

“เรียกหาสหายเซียน จ้าวขอบเมฆา ข้าจะมอบวิชายับยั้งของจ้าวแห่งดินแดน ปิดผนึกให้ ถ้าหากเจ้าช่วยข้าสักครั้ง!” ฉุยต้าวเอ่ยเสียงดังกึกก้องในใจชายวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนดวงตาส่องสว่างพลางลูบคางและเริ่มขบคิด

“วิชายับยั้ง…น่าสนใจ น่าสนใจ”