1514. เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง
เสียงคำรามจากอสูรโลกันตร์ทั้งรุนแรงแต่แววตาของมันหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม ตลอดทั้งชีวิตของมันไม่เคยถูกใครหลายคนจ้องมองมากขนาดนี้ สายตาพวกเขาทำให้มันหวาดกลัวที่สุด
ด้วยความคิดทื่อๆ เจ้าอสูรโลกันตร์จึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดพลาด ราวกับคนพวกนี้ต้องการใช้สายตาจ้องมองทะลุเข้าไป
หลังจากหวาดกลัว มันจึงร้องคำรามดุจสายฟ้าแพร่กระจายออกไปไกลยิ่ง สำหรับคนอื่นมันเหมือนเสียงคำรามแห่งความโกรธ แต่ความจริงมันกำลังหวาดกลัว หวาดกลัวจริงๆ…หากเป็นในอดีตมันคงหนีหัวซุกหัวซุนไปแล้ว แต่ตอนนี้มันกลายเป็นอสูรแก่นชีวิตของหวังหลิน มันรู้สึกคุ้นเคยกับหวังหลินเหมือนเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนครอบครัว เจ้าอสูรโลกันตร์จึงพุ่งไปหาหวังหลิน
กระนั้นการกระทำนี้กลับทำให้ทุกหวาดกลัวยิ่งไปอีก ด้านหวังหลินถึงแม้จะรู้นิสัยของมัน แต่พอเห็นมันกลืนกินพายุสีทองเข้าไปจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว
แม้แต่เหล่าเซียนขั้นที่สามยังถอยหนีด้วยความกลัว แต่ในคนเหล่านั้นกลับมีทั้งแววตาอิจฉาและความโลภปะปนอยู่ด้วย
‘ถ้าหากข้าได้อสูรแบบนี้มาสักตัว ความแข็งแกร่งของข้าจะเพิ่มขึ้นมหาศาล!’
โจวเต๋อผู้เป็นชายชุดดำจากดาราจักรอัญเชิญนที เขาจ้องมองอสูรโลกันตร์และเลียริมฝีปากไปด้วย
‘อสูรโลกันตร์กลืนกินพายุสีทอง…นี่…ดูเหมือนจะแตกต่างจากข่าวลือ! ถ้ามันกลายเป็นของข้า เมื่อนั้น…’ ปรมาจารย์ขอบเมฆาเผยแววตาแห่งความโลภ
‘ด้วยการมีอสูรตัวนี้อยู่ฝั่งเขา ถึงแม้เขาจะไม่ใช่เซียนขั้นที่สาม ก็มากพอทำให้มีชื่อเสียงโด่งดังแล้ว!!’ เซียนที่เหลือจากสำนักภูตผีและสำนักมารต่างมองอสูรโลกันตร์ พวกเขาหวั่นเกรงมันและยังสนใจเป็นพิเศษ!
‘อสูรแก่นชีวิต! หวังหลินได้มันมาจริงๆ…การเลือกของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกไม่ใช่เรื่องผิดพลาด…’ ปรมาจารย์หงซานมองดูชายชราจากสำนักซากศพ
ขณะที่ทุกคนล่าถอย มีเพียงหวังหลินที่ก้าวออกไป แขนขวากดลงใส่อสูรโลกันตร์เบาๆ แววตาหวาดกลัวของมันค่อยๆ หายไป มันรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ข้างหวังหลิน กระทั่งความกลัวแทบจะหายไปหมด
โดยเฉพาะความวางใจที่ออกมาจากความคิดหวังหลินได้ชำระล้างความกลัวไปจนหมด มันเอาหัวอันใหญ่โตลูบหวังหลินเบาๆราวกับเป็นลูกแมวตัวน้อย!
อย่างไรก็ตาม แม้การกระทำนี้จะน่าหวาดกลัวต่อเซียนคนอื่น อสูรโลกันตร์ตัวใหญ่เกินไปและท่าทีของมันจะอ่อนโยนแค่ไหน มันเหมือนภูเขาที่กำลังกระหน่ำเข้าใส่ เมื่ออ่อนโยนใส่หวังหลินจึงเกิดเสียงดังลั่นกึกก้อง!
พลังกระแทกนี้ช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง มันไม่ด้อยไปกว่าการโจมตีสุดแรงของ เซียนขั้นที่สาม! แม้แต่หวังหลินยังถูกดันกลับไปด้วยพลังสุดแรงของมัน แสดงให้เห็นว่าเจ้าอสูรโลกันตร์แข็งแกร่งแค่ไหน!
โจวเต๋อแห่งดาราจักรอัญเชิญนทีถึงกับอ้าปากค้าง ความคิดอยากได้มันมาไว้ครอบครองถึงกับหายไปไม่เหลือร่องรอย
‘แม้ร่างกายข้าไม่ได้อ่อนแอ แต่คงไม่สามารถทนต่อพลังระดับนี้ได้…หากเจ้าอสูรทำแบบนี้บ่อยเข้า…ไม่ใช่ว่าข้าคงต้องเปลี่ยนร่างกายบ่อยๆ หรอกหรือ…นี่ไม่ใช่การเลี้ยงอสูรแล้ว!’
จ้าวขอบเมฆาถึงกับตาถนนและสูดหายใจลึก เขาส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้มและคิดขึ้น ‘ข้าไม่สามารถเลี้ยงเจ้านี่ได้ หากมันมีความสุขเข้าสักวันและตีข้าในระหว่างต่อสู้ ข้าคง…’ จ้าวขอบเมฆาถึงกับหวาดกลัวความคิดที่ผุดขึ้นมา
ไม่ใช่แค่สองคนนี้เท่านั้น แต่ทุกคนที่รู้สึกโลภต่อเจ้าอสูรโลกันตร์ต่างก็หวาดกลัว ความหวาดกลัวนี้ไม่น้อยไปกว่าตอนที่เห็นมันกลืนกินพายุสีทองเลยแม้แต่น้อย
‘แรงกระแทกจากอสูรโลกันตร์ช่างน่ากลัวเกินไป!!’
‘หากข้ามีมัน คงไม่มีชีวิตยืนยาวเป็นแน่!’
‘มีแต่คนที่มีร่างกายทรงพลังแบบหวังหลินเท่านั้นถึงกล้าเลี้ยงมันและกล้าปล่อยปละละเลยเหมือนเด็กเอาแต่ใจแบบนี้…นี่มันน่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว!’
ความเป็นจริงอันโหดเหี้ยมได้สลายความรู้สึกโลภจนหมดสิ้นและทำให้เซียนรอบด้านต่างมีสติขึ้นมา
ด้วยความวางใจต่อหวังหลิน เจ้าอสูรโลกันตร์จึงไม่หวาดกลัวอีกและมีนิสัยประหลาดผุดขึ้นมา…มันค่อยๆ ส่ายหาง ท่าทีเปลี่ยนเป็นดุร้ายและเริ่มคำรามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันคำรามใส่เหล่าเซียนที่หวาดกลัว เสียงคำรามผสมผสานกับความดุร้ายทำให้มันสามารถพุ่งออกไปโดยไม่ลังเลตราบใดที่หวังหลินออกคำสั่ง!
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเส้นผมจำนวนมากผุดขึ้นบนผิวหนังเลียบลื่น เส้นผมที่น่าจะบางเบาแต่ตอนนี้กลับตั้งตรงและเปล่งท่าทีทรงพลัง!
มันเบิกตากว้างและร้องคำรามรุนแรงใส่เซียนคนอื่นๆ เหมือนโกรธเกรี้ยว! ต่างจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด แม้แต่หวังหลินก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะ
มันยังพุ่งไปข้างหน้าด้วย แต่ราวกับมีเชือกที่มองไม่เห็นรั้งเอาไว้ ดังนั้นจึงไม่สามารถพุ่งผ่านหวังหลินได้และทำได้แค่ร้องคำรามดังๆ
การที่เจ้าอสูรโลกันตร์กำลังโกรธช่างน่าหวาดกลัวยิ่ง ตอนนี้ฉุยต้าวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่เคยคิดว่าแผนทั้งหมดจะมาพังทลายด้วยเจ้าอสูรโลกันตร์น่าประหลาดตัวนี้!
ขณะที่ทุกคนกำลังให้ความสนใจอสูรโลกันตร์ ฉุยต้าวกลับล่าถอยทันที
หวังหลินดวงตาส่องสว่าง คนอื่นๆ อาจจะลืมฉุยต้าวไปแต่เขาไม่ลืม หวังหลินก้าวเท้า พุ่งไล่ตามฉุยต้าวพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือนโลกดังลั่น!
ฉุยต้าวสิ้นหวัง ขณะล่าถอยจึงใช้สองฝ่ามือสร้างผนึกและกระอักโลหิตสีม่วงแกมดำ พลังงานเย็นพลันแพร่กระจายออกมา
แต่ขณะที่พลังงานเย็นแพร่กระจาย คลื่นความร้อนรุนแรงโผล่ออกมาด้วย มันสลับสับเปลี่ยนระหว่างร้อนและเย็นจนกลายเป็นวังวนสีม่วงเข้มพุ่งใส่หวังหลิน
หวังหลินกำหมัดขวาและส่งกำปั้นที่สองออกไป!
กำปั้นสั่นสะเทือนปฐพี เงากำปั้นขนาดยักษ์เข้าปะทะกับวังวนสีม่วง ส่งเสียงดังสนั่นแพร่กระจายไปทั่วทะเลเมฆา
เมื่อวังวนสีม่วงสัมผัสเงากำปั้นจึงเกิดเสียงแตกร้าวออกมาจากกำปั้น น้ำแข็งเริ่มแพร่กระจายไปทั่ว พริบตาเดียวเงากำปั้นของหวังหลินจึงถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งเหมือนรูปน้ำแข็งแกะสลัก!
คลื่นความร้อนปะทุออกมาจากน้ำแข็งซึ่งเป็นความร้อนทรงพลังยิ่ง ก่อนที่น้ำแข็งจะทันละลาย มันจึงสลายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อย!
“ระเบิดไปซะ!!” ฉุยต้าวดวงตาแดงฉานและร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง
เสียงดังสนั่นอีกครั้งและน้ำแข็งพังทลาย แต่กำปั้นหวังหลินไม่แตกสลายและไม่ถูกขัดขวางเลยแม้แต่น้อย มันพุ่งเข้าหาฉุยต้าวด้วยพลังทำลายล้าง!
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป พริบตาเดียวกำปั้นของหวังหลินก็เข้ากระแทกใส่ฉุยต้าว เส้นโลหิตบนใบหน้าปูดพองและปล่อยเสียงคำรามจนเกือบแทบไม่มีเสียง ฉุยต้าวยกแขนขวาขึ้นมาพยายามต้านกำปั้นนี้!
อย่างไรก็ตามขณะที่สองแขนกดเข้าต้านกำปั้นยักษ์ สองแขนส่งเสียงปะทุดังออกมาและพังทลาย เลือดเนื้อระเบิดออก แม้แต่กระดูกยังแตกสลายทีละนิ้ว!
เขากระอักโลหิตและรู้สึกถึงพลังที่มิอาจต้านทานได้จากเงากำปั้น สองแขนระเบิดพังทลายภายใต้ความเจ็บปวดรุนแรงแสนสาหัส!
ฉากเหตุการณ์นี้เสมือนกับเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง หลังจากสองแขนพังทลาย เงากำปั้นของหวังหลินจึงกระแทกใส่ร่างฉุยต้าว
เลือดเนื้อสาดกระจายไปทั่วทุกที่ เสียงกรีดร้องดังกึกก้อง ร่างฉุยต้าวระเบิดพังทลายเหมือนที่หวังหลินกล่าวเอาไว้!
ดวงวิญญาณดั้งเดิมหลบหนีออกมาก่อนที่ร่างกายแตกสลาย เขาวิ่งหนีอย่าง บ้าคลั่งด้วยแววตาหวาดกลัวยิ่งยวด!
หวังหลินลอยตัวอยู่ในอากาศ เฝ้าดูด้วยสายตาไม่แยแส เขารอเวลานี้มานานมากและไม่มีใครจะหยุดเขาได้! การต่อสู้ครั้งนี้เป็นจุดสนใจมากเกินไป เหล่าเซียนรอบด้านกำลังเฝ้าดูและในสายตาพวกเขา หวังหลินเสมือนเทพนักรบ!
ร่างสีขาวและเรือนผมสีขาวพลิ้วสะบัดในสายลม ช่างเป็นภาพที่ทุกคนยากจะลืมเลือนไปทั้งชีวิต!
“ฉุยต้าว ตอนนั้นที่ข้ายังไร้ความสามารถ เจ้าไล่ต้อนข้าจนเกือบตาย เจ้าคิดหรือไม่ว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะกลายมาเป็นหมาจนตรอกเบื้องหน้าข้าแบบนี้?”
“นี่มันคือเวรกรรม! ตอนนี้ข้าจะมาเอาชีวิตเจ้า!” เหตุการณ์ในอดีตฉายขึ้นมาเบื้องหน้าสายตาหวังหลิน เขาก้าวเข้าไปด้วยจิตสังหารเต็มเปี่ยม!
“เจ้าสังหารข้าไม่ได้!! ข้าเป็นผู้อาวุโสของสำนักเทพเจ้า ข้าเป็นเซียนขั้นที่สามของทะเลเมฆา ข้าเป็นทาสรับใช้ของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก! เจ้าฆ่าข้าไม่ได้!! ข้าทำคุณงามความดีให้แก่ดินแดนชั้นใน ข้ารู้จักเรื่องดินแดนชั้นนอก หากเจ้าปล่อยข้าไป ข้าจะยอมเป็นทาสรับใช้!!”
แม้ฉุยต้าวจะเป็นเซียนขั้นที่สาม จิตใจเขาย่ำแย่เป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ถึงจังหวะความเป็นความตาย เขายอมเสียหน้าทั้งหมดและร้องคำรามเสียงดัง “ข้ายอมเป็นทาสรับใช้ของเจ้า อย่าฆ่าข้า!!”