1533. อสูรโลกันตร์ตื่น
เป็นใบหน้าแก่ชราที่มีแต่รอยเหี่ยวย่น ราวกับร่างกายนั้นมีชีวิตอยู่มายาวนานมาก ริ้วรอยเหี่ยวย่นเป็นเหมือนลำห้วยมากมายและเปล่งกลิ่นอายเก่าแก่
กลางหน้าผากมีอักขระที่ดูคล้ายรอยแผลเป็น ราวกับใครสักคนประทับเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ส่วนรูปร่างของอักขระนี้ไม่มีใครมองเห็นได้ชัดเจน
แม้เขาจะแก่ชราแต่กลับไม่มีผมสักเส้นอยู่บนศีรษะ ราวกับเส้นผมไม่เคยขึ้นบนศีรษะหรือไม่เคยมีมาตั้งแต่แรก
ราชันย์! หรือในนามเด็กรับใช้จางยี่!
เขาจ้องผีเฒ่าจางด้วยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังฝังลึกแต่ไม่กล้าอ้าปาก คว้าหัวหน้าศิษย์ของตนเองและรีบหนี!
ร่างพร่าเลือนเข้าไปใกล้คันศรที่กำลังลอยอยู่ แขนขวายกขึ้นยื่นเข้าหาคันศร ขณะที่กำลังจะคว้า ร่างพร่าเลือนอุทานออกมาเล็กน้อย
สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไป ทว่าไม่ได้ถอยมือกลับแต่ยื่นออกไปเร็วขึ้น!
สายคันศรถูกรั้งตรงๆ แต่ด้านปลายมีแสงเจ็ดสีกะพริบวาบ ขณะที่แสงเจ็ดสีกะพริบนั้นสายคันศรเกิดเสียงดังแหลม!
“มีเจ็ดสีจริงๆ!!” ร่างพร่าเลือนพลันมีแววตาเปล่งประกาย
เสียงคำรามโหยหวนดังออกมาจากสายคันศรที่แตกหัก แสงเจ็ดสียืดยาวพร้อมกับสายโค้งของคันศร!
สายคันศรเดิมทีไม่ได้ยาวนัก แต่ตอนนี้มันยืดออกไปไม่มีที่สิ้นสุด ทุกอย่างภายในรัศมีถูกแบ่งออกมาจากอวกาศปกติ!
ชายชราพร่าเลือนถอนหายใจเย็นพลางคว้าคันศรและดึงมันกลับเข้าไปในดินแดนชั้นใน ขณะเดียวกันก็รีบล่าถอยและตัดสายคันศรออกไป ปกติเขาคงไม่สนใจแต่ สายคันศรเปล่งแสงเจ็ดสี จึงยกแขนขึ้นมาเขียนคำว่า “ต่อสู้” เจ็ดครั้งในคราเดียว!
วินาทีที่คำทั้งเจ็ดนั้นปรากฏขึ้นมา พวกมันถูกสายคันศรทำลายจนคำแตกสลาย ชายชรามีท่าทีเคร่งขรึม พ่นพลังสีขาวออกมาจากปากและเกิดเป็นคำสีขาวว่า “ต่อสู้”!
สายคันศรชนเข้ากับคำสีขาวทำให้หยุดชะงักไปหนึ่งจังหวะ ช่วงเวลานี้ร่างพร่าเลือนจึงถอยกลับเข้าไปในค่ายกลปิดผนึก
“เต๋าเจ็ดสี เจ้าโจมตีจริงๆ นี่คือครั้งที่สามของเจ้าและเป็นครั้งสุดท้าย! ประทับล้านจิตวิญญาณ…ในเมื่อเจ้าคิดจะทำลายผนึก ข้าก็จะรอ!”
เมื่อเขาเข้ามาในค่ายกลดินแดนปิดผนึก คำสีขาวสลายไป สายคันศรฟาดไปบนค่ายกลดินแดนปิดผนึก
ค่ายกลเกิดการสั่นสะเทือน ก่อนที่จิตวิญญาณค่ายกลจะผุดขึ้นมา ปรากฏรอยแตกขนาดใหญ่ภายในค่ายกล และสายคันศรเข้าไปในดินแดนชั้นใน
คนที่อยู่ใกล้ค่ายกลดินแดนปิดผนึกที่สุดไม่ใช่เซียนอัญเชิญนทีหรือเซียนทุกชั้นฟ้า แต่เป็นเซียนนับหมื่นของดินแดนชั้นนอกที่ถูกหวังหลินขังเอาไว้ในใบไม้โบราณ
ยามนี้สายคันศรฟาดเข้าใส่พื้นที่ที่ใบไม้โบราณปิดผนึก มันรวดเร็วยิ่งจนไม่มีเสียงกรีดร้อง เพียงแต่หลังสายคันศรฟาดผ่านเหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกนับหมื่นคนให้แตกสลาย สายคันศรเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถทนต้านได้อยู่แล้ว จึงถูกตัดขาดครึ่งเป็นสองท่อน!
ผีเฒ่าจางเผยท่าทีเยาะเย้ยและหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
เขาได้ปรากฏตัวขึ้นและจากไปในทันที ราวกับเป็นการยืนยันสิ่งที่คิดและนำ คันศรเข้ามาในดินแดนชั้นใน ตั้งแต่ตอนที่เขามาจนถึงตอนที่จากไป เขาไม่เคยมองดูคันศรเลยแม้แต่น้อย
คงไม่ต้องเอ่ยถึงเหล่าเซียนที่นี่รวมถึงหวังหลิน ทุกคนไม่มีใครน่าสนใจเสมือนเป็นมดแมลง
“หากคันศรนี้จดจำเจ้าของได้ มันคือสมบัติ แต่หากไม่ใช่ จะต้องแลกพลังชีวิตเพื่อใช้งานและจะอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง! หากพวกเจ้าคนใดชอบมันก็เอาไปเล่นได้เลย!” น้ำเสียงดังกึกก้องและค่อยๆหายไป
เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก สายคันศรขาดผึง ค่ายกลดินแดนปิดผนึกพังเสียหาย เหล่าคนมากมายล้มตาย สายคันศรดูเหมือนปลดปล่อยพลังของมันทั้งหมดและตามมาถึงจุดที่ผีเฒ่าจางโยนคันศรเข้าไปในดินแดนชั้นใน มันพุ่งเข้าไปและหาหวังหลิน!
นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่?
เอามาหรือไม่เอา?
สองตัวเลือกผุดขึ้นในความคิดหวังหลินขณะที่เฝ้าดูคันศรเข้ามาใกล้ สายคันศรสูญเสียพลังไปแล้วบางส่วนแต่ยังมีพลังฉวัดเฉวียนอยู่รอบๆทำให้อวกาศพังทลาย
‘คันศรนี้ ข้าจะเอามาใช้!’ หวังหลินเผยสายตามุ่งมั่น เขาอยู่ใกล้กับคันศรมาก ในจังหวะนั้นจึงก้าวเท้าและยื่นมือเข้าไป!
คว้าคันศร!
นาทีนั้นพลังอันแข็งแกร่งเข้าไปในแขนขวา แขนขวาพังทลายภายใต้พลังรุนแรงนี้ทันที! โลหิตสาดกระเด็นไปทุกที่และคันศรกำลังจะลอยออกไป แววตาหวังหลินผุดความบ้าคลั่งขึ้นมา แขนซ้ายจึงคว้าคันศรเอาไว้!
แขนซ้ายสั่นสะเทือนและชุ่มไปด้วยโลหิตแต่มันไม่พังทลาย ทว่าตอนที่เขาจับ คันศรมาได้ สายคันศรฟาดออกมาหาเอวเขาและแทงทะลุผ่านไป
ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างดุจคลื่นมหาสมุทรถาโถม ภายใต้ความเจ็บปวดนี้แม้แต่หวังหลินยังต้องกรีดร้องโหยหวน บนเอวเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมา ท่อนร่างตั้งแต่เอวลงไปฉีกขาดออกจากกัน!
ร่างกายเขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน!
ท่อนล่างพังทลายกลายเป็นก้อนเลือด หวังหลินหน้าซีดและกระเด็นกลับออกไป
ภาพทัศนวิสัยพร่ามัว ราคาของการแลกคันศรนี้นับว่ามหาศาลเกินไป ขณะที่ หวังหลินถูกคันศรโยนกลับ เขาสัมผัสถึงพลังปฏิเสธอันรุนแรงได้ชัดเจน ราวกับไม่มีใครจะทำให้มันเป็นเจ้าของได้!
หากต้องการควบคุมคันศรแล่งนี้ จะต้องแลกด้วยพลังชีวิต ไม่เช่นนั้นถึงแม้จะถือไว้ในมือ ก็มิอาจรั้งสายได้!
ตอนที่หวังหลินสัมผัสกลิ่นอายดื้อรั้นจากคันศร ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาต้องกระอักโลหิต ตอนนี้เหลือเพียงร่างท่อนบนที่เหลืออยู่ นอกจากตอนที่เข้าไปในสุสานบัญชาโบราณแล้ว นี่คืออาการบาดเจ็บที่หาได้ยากยิ่ง
อสูรโลกันตร์หลับใหลมาตั้งแต่กลืนกินพายุสีทองเข้าไป แต่มันยังเชื่อมต่อกับหวังหลิน ความเจ็บปวดรุนแรงพุ่งเข้าไปในจิตใจและทำให้มันตื่นขึ้นจากการหลับใหล!
วินาทีที่มันตื่นขึ้น ลำแสงน่ากลัวลอยออกมาจากร่างกายหวังหลิน คราแรกไม่ได้ ใหญ่มากนัก แต่มันค่อยๆ ขยายขึ้นไม่นาน ร่างขนาดยักษ์ของอสูรโลกันตร์พลันปรากฏขึ้นในอวกาศอันปั่นป่วนแห่งนี้!
ด้วยความเจ็บปวดรุนแรง เจ้าอสูรโลกันตร์ดูเหมือนจะหลงลืมความหวาดกลัวไปเสียสิ้น มันร้องคำรามสั่นสะเทือนสวรรค์ อ้าปากออกมาแต่ไม่ใช่เป็นการกลืนกิน มันดูเหมือนจะปลดปล่อยแสงสีทองมหึมาไปพร้อมกับเสียงคำราม!
พายุสีทอง!
พายุสีทองที่มันกลืนกินไปแต่ยังไม่ได้ย่อยและถูกพ่นออกมา แสงสีทองส่องสว่างจนมองไม่เห็นสิ่งใด มันขยายตัวอย่างรวดเร็วราวกับพุ่งลอยเข้าหาค่ายกลดินแดน ปิดผนึก!
พายุสีทองนี้แข็งแกร่งมากพอจะทำลายล้างได้ทั้งดาราจักรและแทบจะไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้ ราชันย์สีหน้าเปลี่ยนไปมหาศาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเห็นอสูรโลกันตร์ ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและหวาดกลัว!
พายุสีทองพุ่งเข้าไปในค่ายกลและระเบิดอยู่ข้างนอก เกิดพลังทำลายล้างปะทุขึ้นทันที!
เหล่าเซียนอัญเชิญนที ทุกชั้นฟ้าและทะเลเมฆาต่างก็หน้าซีดเผือด ปรมาจารย์ หงซานและพรรคพวกต่างมีแววตาแดงฉาน พวกเขาใช้วิชาเคลื่อนย้ายเหล่าเซียนหลายหมื่นอย่างจวนตัวและฝืนบังคับ พริบตาเดียวแทบไม่มีเซียนดินแดนชั้นในคนใดอยู่ในสนามรบ!
เหล่าเซียนดินแดนชั้นในทั้งหมดถูกปรมาจารย์หงซานและคนอื่นๆเคลื่อนย้ายออกไป แม้แต่พวกเขาเองก็จากไปในพริบตา
ทางด้านหวังหลิน ถึงแม้ต้องการจะช่วยเหลือแต่เขาอยู่ในตำแหน่งที่มีพายุสีทองพ่นออกไป ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้เนื่องจากพลังทำลายล้างมหาศาล
ด้านหลิงตงและโจวจินจำต้องล่าถอยและจากมาตอนที่พายุสีทองเกิดการระเบิด!
พายุสีทองแผ่กระจายออกไป ค่ายกลดินแดนปิดผนึกพังทลายเป็นวงกว้าง หินหยกแตกสลายอย่างรวดเร็วและแผ่กระจายเข้าสู่ค่ายกลดินแดนปิดผนึก เมื่อ หินหยกหายไป จ้าวตำหนักทัณฑ์สวรรค์จึงเป็นอิสระ แต่เพียงเวลาไม่นานมันก็ถูกพายุสีทองกลืนกิน วิญญาณดั้งเดิม เพลิงนรกานต์และทุกอย่างเลือนหายไปโดยไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง
ดาราจักรโบราณด้านนอกค่ายกลดินแดนปิดผนึกกลับได้รับผลกระทบจากพายุสีทองนี้ด้วยเช่นกัน ขณะที่การเกิดการพังทลายกระจายออกไปกว้างขึ้น เพียงเวลาไม่นานเสียงคำรามมหึมาดังกึกก้อง ทั้งสนามรบถูกห่อหุ้มด้วยพายุสีทองโดยมีค่ายกลดินแดนปิดผนึกอยู่ใจกลาง
ภายในพายุสีทองมีค่ายกลดินแดนปิดผนึกที่พังทลาย อวกาศของดินแดนชั้นนอกพังทลายและอวกาศดินแดนชั้นในพังทลายไปด้วย!!
พายุสีทองขยายตัวออกไปในระดับรุนแรงจนเกิดเสียงดังปังสั่นสะเทือนไปทั้งดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอก และมันระเบิดในที่สุด!
หลังจากพายุพัดผ่านไป สนามรบแห่งแรกได้เปลี่ยนกลายเป็นหลุมดำขนาดยักษ์ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา กลายเป็นหลุมขึ้นในค่ายกลดินแดนปิดผนึก
พอหลังจากเจ้าอสูรโลกันตร์พ่นพายุสีทองออกมา มันอ้าปากออกและกลืนกินทั้งหวังหลินและคันศรเข้าไป ตอนที่พลังทำลายล้างเริ่มแพร่กระจายมา มันเปลี่ยนกลายเป็นเมล็ดถั่ว และหายวับไปทันที
เสียงคำรามดังสนั่นต่อไปเรื่อยๆ จากหลุมดำขนาดใหญ่ที่ปิดผนึกทางเข้าระหว่างดินแดนชั้นนอกและดินแดนชั้นใน เสียงนี้คงอยู่ถัดไปอีกเป็นสิบ เป็นร้อย เป็นพัน เป็นหมื่นปีและไม่มีทีท่าว่าจะหายไป…การรบกันครั้งแรกจบลงแบบนี้อย่างน่าอัศจรรย์…