1581. สังหารหนึ่งคน

ชั่ววินาทีที่ร่มบรรพกาลเผาดินแดนปรากฏขึ้นมา เปลวเพลิงเผาไหม้มหาศาลปรากฏขึ้นในท้องฟ้าและดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว

เบื้องหน้าเปลวเพลิงคือโลกที่กำลังบิดเบี้ยว ราวกับทุกอย่างกลายเป็นเศษชิ้นส่วนและกำลังโดนฉีก ฝุ่นควันคละคลุ้งหนาแน่น เปลวเพลิงส่งเสียงดังคำราม

เหล่าเซียนทั้งสามมีสีหน้าเปลี่ยนไป เนื่องด้วยเปลวเพลิงที่กำลังเข้ามา พวกเขาจึงไม่มีเวลาสังหารหวังหลินได้ ดังนั้นจึงล่าถอยอย่างรวดเร็ว การปรากฏตัวของร่มเพลิงนี้ได้ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนตกอยู่ในวิกฤตแห่งความเป็นความตาย!

แม้การที่พวกเขาอยู่ที่นี่ได้เป็นเพียงร่างแยก และถึงแม้จะตายที่นี่ ร่างจริงก็ไม่ได้ตายไปด้วย แต่หากร่างแยกตายไปพวกเขาคงจะบาดเจ็บสาหัสและจำเป็นต้องใช้เวลาฟื้นฟู ยามนี้ทั้งสามจึงถอยร่นด้วยความหวาดกลัว

“จ้าวดินแดนปิดผนึก!! เขาคู่ควรต่อตำแหน่งจ้าวดินแดนปิดผนึกเสียจริง ถึงกับสามารถใช้วิชาเผาดินแดนด้วยระดับบ่มเพาะเท่านี้ได้!” สีหน้าของชายชราชุดเทาถึงกับเปลี่ยนไปมหาศาล

“จ้าวดินแดนปิดผนึกคนก่อนสังหารได้ยากยิ่ง ข้าไม่คิดว่าคนปัจจุบันก็เหมือนกัน!” หญิงชราชุดดำสูดหายใจลึก มองหวังหลินด้วยจิตสังหารทรงพลัง ทว่านางกลับล่าถอยไปด้วย

ร่มบรรพกาลเผาดินแดนเป็นวิชาที่ไม่ควรเป็นของโลกนี้ หวังหลินไม่ได้เข้าใจมันอย่างเต็มที่ ดังนั้นพลังชีวิตที่ใช้ไปจึงมหาศาลอย่างเหลือเชื่อ

ทะเลแห่งเปลวเพลิงที่โผล่ออกมาจากร่มนั้นมาจากพลังชีวิตของเขา ดังนั้นใบหน้าหวังหลินจึงมีอายุมากขึ้น อย่างไรก็ตามสายตาเย็นเยียบไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยและรุนแรงขึ้นกว่าเดิม

“เจ้าอยากหนี? เจ้าคิดว่าจะหนีได้หรือ? หากเจ้าอยากฆ่าข้า เจ้ายังไม่ได้ชดใช้อย่างสาสมเลย!” หวังหลินร้องคำราม พลังชีวิตของเขาถูกสังเวยไปให้ร่มบรรพกาลมากกว่าเดิม เปลวเพลิงเผาดินแดนรุนแรงขึ้นและเปลี่ยนกลายเป็นปากขนาดยักษ์เข้ากลืนกินทุกสิ่งเบื้องหน้า

ชายหนุ่มชุดขาวถึงกับหน้าซีดและพลางล่าถอย เขากัดฟันแน่นและตีใส่หน้าผาก อักขระเกล็ดหิมะปรากฏขึ้นบนหน้าผากทันที

กลิ่นอายเย็นวาบผุดขึ้นในโลกนี้และต่อต้านทะเลเปลวเพลิง ขณะเดียวกันเขาก็ยื่นมือใส่อักขระของตัวเองและดึงมันออกมา

เขาโยนอักขระใส่ร่มบรรพกาลที่กำลังปลดปล่อยเปลวเพลิงจำนวนมาก

“ใช้พลังชีวิตของข้าเป็นเต๋า ใช้วิญญาณแห่งน้ำแข็งและหิมะเป็นสวรรค์ ใช้ความหนาวเย็นเป็นตัวเร่ง น้ำแข็งนิรันดร์!” เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มชุดขาวมีระดับบ่มเพาะสูงกว่าอีกสองคน เขาเป็นรองเพียงแค่ห้ายอดปรมาจารย์แห่งดาราจักรโบราณเท่านั้น

โลกพลันเปลี่ยนสียามที่เขาเริ่มโจมตี!

กลิ่นอายเย็นยะเยือกแผ่ขยายออกมาในโลกคล้ายบ่อน้ำแห่งนี้ เสียงแตกร้าวดังออกมาจากผิวน้ำ ความหนาวเย็นเพิ่มพูน น้ำแข็งกระจายออกไปทุกทิศทาง พริบตาเดียวน้ำแข็งจึงปกคลุมพื้นที่อันไร้ขอบเขต

น้ำแข็งจำนวนมากปล่อยพลังงานเย็นออกมาเผชิญหน้ากับทะเลเพลิงทำให้ โลกแห่งนี้ต้องสั่นสะเทือน

อักขระเกล็ดหิมะขนาดร้อยฟุตปรากฏขึ้นในท้องฟ้าตรงตำแหน่งร่มบรรพกาล ท้องฟ้าส่งเสียงดังลั่นและจากนั้นถูกแช่แข็งโดยสิ้นเชิง!

ท้องฟ้าถูกแช่แข็ง!

พื้นดินถูกแช่แข็ง!

ชายหนุ่มร้องคำรามและชี้ด้วยแขนขวา เกล็ดหิมะทั้งหมดในโลกพุ่งเข้าหา ร่มบรรพกาล

เกล็ดหิมะสีขาวทั้งหมดเคลื่อนตัวก่อเกิดเป็นพายุล้อมรอบร่มบรรพกาล ร่มคันนี้ปกคลุมอยู่ในเปลวเพลิง ดังนั้นเกล็ดหิมะจึงหลอมละลายอย่างรวดเร็ว จากนั้นหิมะก็หล่นลงมาดุจสายฝน

ในเสี้ยววินาทีนั้นความหนาวเย็นจึงโผล่ออกมาจากน้ำที่ถูกแช่แข็งและผสานเข้ากับความหนาวเย็นจากฟากฟ้า ความหนาวเย็นพุ่งเข้าใส่ร่มบรรพกาล

เสียงแตกร้าวดังระนาว เปลวเพลิงจากร่มบรรพกาลถูกแช่แข็ง แม้แต่ตัวร่มบรรพกาลเองก็ยังกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแกะสลัก!

เสาน้ำแข็งนับไม่ถ้วนก่อเกิดขึ้นมาจากวิญญาณที่หลอมละลายด้านใต้ร่มบรรพกาล พวกมันเปล่งแสงเย็นยะเยือกมหาศาล เสาน้ำแข็งโผล่ออกมาจากท้องฟ้าและพื้นปฐพีจนเชื่อมต่อกับร่มบรรพกาลที่ถูกแช่แข็ง กลายเป็นภาพอันน่าตกตะลึง

ชายหนุ่มถอนหายใจยาว อีกสองคนจึงหยุดล่าถอย ทว่าในวินาทีนั้นหวังหลินดวงตาส่องสว่างขึ้นมาและชี้ไปที่ร่มบรรพกาลซึ่งโดนแช่แข็ง หลังจากสังเวยพลังชีวิตไปจำนวนมาก เสียงพึมพำอู้อี้ดังออกมาจากร่ม

ชายหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้งและล่าถอยด้วยสายตาหวาดกลัว อีกสองคนที่หยุดร่างถึงกับล่าถอยไปด้วยกันเพราะรู้สึกด้านชา

ทะลเพลิงในน้ำแข็งพุ่งออกมาและทำให้น้ำแข็งพังทลาย การพังทลายคราแรกคือ เสาน้ำแข็งที่เชื่อมต่อกับท้องฟ้า จากนั้นจึงโผล่ออกมาจากเสาน้ำแข็งที่เชื่อมต่อกับพื้นดิน ท้ายที่สุดน้ำแข็งรอบๆ ร่มบรรพกาลจึงพังทลายและกระจัดกระจายออกไป ทุกทิศทาง

จิตสังหารไหลบ่าออกมาจากแววตาหวังหลิน เขาชี้ใส่หญิงชราที่กำลังหนี ทะเลเพลิงส่วนหนึ่งที่ปะทะกับน้ำแข็งจึงพุ่งใส่นาง สีหน้าของนางซีดเผือดในทันที ฝ่ามือสร้างผนึกขึ้นมาแต่ทว่าร่างกายถูกเปลวเพลิงกลืนกินในเสี้ยวพริบตา นางส่งเสียงร้องโหยหวน หลังจากเปลวเพลิงกวาดไป ร่างแยกของนางจึงพังทลาย

วินาทีที่นางถูกร่มบรรพกาลเผาดินแดนปลิดชีวิต ณ ตำหนักที่ลอยเคว้งคว้างอยู่ในดาราจักรโบราณ มีคนหลายคนกำลังอยู่ข้างๆ บ่อน้ำในห้องโถง

หนึ่งในนั้นคือหญิงชรา นางลืมตาขึ้นมาและกระอักโลหิต จ้องมองบ่อน้ำเบื้องหน้า! บ่อน้ำแห่งนี้เผยโลกที่หวังหลินอยู่ข้างใน!

ผ่านไปสักพักนางเงยหน้าขึ้นมามองเข้าไปในส่วนลึกของห้องโถง

“โปรดให้ข้าได้อธิบาย!”

“ไม่ใช่ตอนนี้…เด็กนี่มีบางอย่าง…” น้ำเสียงเก่าแก่ดังออกมาจากภายในส่วนลึกของห้องโถง

หญิงชราขบคิดเงียบๆ นางไม่เอ่ยขึ้นต่อ สายตามองไปที่โลกในบ่อน้ำ

เปลวเพลิงในบ่อน้ำแพร่กระจาย หลังจากสังหารหญิงชราชุดดำไปได้ มันจึงพุ่งไปตามที่หวังหลินชี้ เปลวเพลิงแบ่งออกเป็นสองสาย พุ่งเข้าหาชายชราชุดเทาและชายหนุ่มชุดขาว

กลุ่มเปลวเพลิงสองสายเสมือนมังกรเพลิง หนึ่งในนั้นพุ่งเข้าไปใกล้ชายชราชุดเทา สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไป ฝ่ามือสร้างผนึกขึ้นมาก่อนจะตีใส่หน้าผาก ผุดแสงสีเหลืองจำนวนมากขึ้นมาเปลี่ยนกลายเป็นชั้นปฐพีรอบๆ ทะเลเพลิงเข้ามาถึงและกลืนกินเขาไปทันที

เสียงดังสนั่นกึกก้องจนกระทั่งเปลวเพลิงจากไป เหลือไว้เพียงก้อนดินขนาดยักษ์ ไม่นานนักก้อนดินก็พังทลายพร้อมกับเสียงแตกร้าว เผยเป็นชายชราข้างใน

ชายชรากระอักโลหิตและดูไร้ชีวิตชีวา เขาบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ตาย สายตามองทะเลเพลิงด้วยรอยยิ้มขมขื่น แขนขวานำหินหยกออกมาบดขยี้ ขณะที่เปลวเพลิงกำลังจะกลืนกินเขา ร่างกายพลันสูญสลาย

แม้เขาได้กระอักโลหิต มันเป็นเพียงแค่ภาพมายา ดังนั้นถึงกระอักออกมาแต่ก็ไม่มีร่องรอยอันใด

ณ ห้องโถงในดาราจักรโบราณ ชายชราชุดเทานั่งข้างๆ กับหญิงชราชุดดำ วินาทีนั้นเขาลืมตาขึ้นมาพร้อมด้วยโลหิตไหลจากมุมปาก ส่ายศีรษะอย่างขมขื่น

“เราประเมินเขาต่ำไป…”

ณ โลกในบ่อน้ำ เปลวเพลิงสุดท้ายจากร่มบรรพกาลเข้าท่วมหาชายหนุ่มชุดขาว เขาปกคลุมด้วยน้ำแข็งจำนวนมาก ขณะที่เปลวเพลิงผ่านไป น้ำแข็งจำนวนมากหลอมละลายและสร้างขึ้นมาใหม่รอบตัว

เขากระเด็นกลับไปหลายร้อยฟุตจนประคองตัวเองได้ ขณะที่ชั้นน้ำแข็งรอบตัวก่อขึ้นมา พวกมันสร้างผนึกเข้ากักขังเปลวเพลิง

ใบหน้าหวังหลินมีอายุขึ้น เขาสังเวยพลังชีวิตมากเกินไปในการใช้วิชาร่มบรรพกาล เผาดินแดนครั้งนี้ หากไม่ทำแบบนี้มันคงไม่มีพลังมากขนาดนั้น พลังต่อต้านในร่างกายเขาทำให้ทั้งร่างต้องสั่นเทา

ขณะนี้เองขณะที่พลังชีวิตของเขาอ่อนลง ร่มบรรพกาลจึงไม่มีพลังเหมือนก่อนหน้านี้อีกและค่อยๆ สูญสลาย แววตาหวังหลินผุดจิตสังหาร เขายังไม่ถือว่ารอดชีวิตในหายนะครั้งนี้พ้น!

“หากข้าตายแล้วอย่างไรเล่า? ข้ามีระดับบ่มเพาะน้อยอยู่แล้ว สังหารคนได้มากขึ้นอีกหน่อยข้าก็พอใจ!” เส้นผมของหวังหลินถึงกับยู่ยี่และเขากำลังจะทุ่มสุดตัว พุ่งใส่ชายหนุ่มในน้ำแข็งเพื่อสังหาร!!

ทว่าในขณะที่หวังหลินเข้าใกล้ชายหนุ่มชุดขาว รูม่านตาหดลงและมองขึ้นไป คนผู้หนึ่งก้าวเดินออกมาจากอากาศด้านบน

คนผู้นี้เป็นสตรีที่มีรูปร่างพร่ามัวแต่แววตาเย็นชายิ่ง นางยกฝ่ามือเนียนดุจหินหยกขึ้นมา กางนิ้วออกและกดลงใส่หวังหลิน

“เต๋าเทพห้าปรมัตถ์! หนึ่งคือไต จงเสื่อมสลาย!” น้ำเสียงของนางบางเบา แต่พอเอ่ยขึ้นมา นิ้วก้อยโค้งงอเข้าสัมผัสฝ่ามือตัวเอง

ร่างหวังหลินสั่นสะท้าน รู้สึกถึงพลังประหลาดเข้าห่อหุ้มในโลกใบนี้ ขณะที่พลังประหลาดแผ่กระจายออกมา ไตของเขาพลันเจ็บปวดรุนแรงเกินอธิบาย!

หวังหลินกระอักโลหิตและถอยร่นโดยไม่รู้ตัว หากร่างกายเขาโปร่งใสคงจะเห็นได้ว่าไตของเขากำลังเหี่ยวแห้งอย่างรวดเร็ว แม้แต่อัตราการฟื้นตัวของร่างเทพโบราณก็ไม่สามารถฟื้นฟูได้ทัน

ตอนที่หวังหลินถอยไปก้าวที่สาม ไตสองข้างแห้งเหี่ยวกลายเป็นกองโลหิตและหายไปจากร่างกาย

หวังหลินแววตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาจากความเจ็บปวดรุนแรง ทว่าต้องขอบคุณความเจ็บปวดนี้ทำให้แววตาผุดจิตสังหารขึ้นสูงสุด

“สองคือปอด ปอดสิ้นอายุขัย!” นิ้วนางงอเข้าสัมผัสฝ่ามือ

“สามคือม้าม ม้ามถูกทำลายจนเน่าเฟะ!” ต่อจากนิ้วนางก็เป็นนิ้วกลางที่งอเข้าสัมผัสฝ่ามือ