1584. การครอบงำของปรมาจารย์เทพ
เมื่อหวังหลินร่อนลงบนดาวซูซาคุ เสียงดังสนั่นกึกก้อง หวังหลินกระแทกใส่ภูเขาจนดาวซูซาคุสั่นเทา
ภูเขาพังทลาย ก้อนหินแตกสลายในจุดที่หวังหลินร่อนไป พื้นที่สั่นสะเทือนพร้อมกับเกิดรอยแตกร้าวจนหวังหลินลงไปลึกขึ้น
ร่างหวังหลินพังทลายและสร้างขึ้นมาใหม่ เขาทะลุผ่านเข้าไปในถ้ำของเผ่ารอยสัก
แม้ว่าดาวซูซาคุจะตกอยู่ในวิชาตกจันทราในบ่อน้ำของราชันย์ มันก็ยังเป็นดาวซูซาคุ นอกจากเรื่องที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นแล้ว ทุกอย่างยังคงมีอยู่เหมือนเดิม!
ถ้ำของเผ่ารอยสักยังคงอยู่!
หวังหลินกระแทกผ่านพื้นดินเข้าไปและปรากฏตัวในชั้นสิบแปดของเผ่ารอยสัก!
ทุกอย่างที่นี่เหมือนเดิมกับตอนที่เขาออกมา ผนังข้างหนึ่งพังทลาย ด้านนอกช่องว่างคือสนามรบต่างแดน!
วิชาตกจันทราในบ่อน้ำช่างเป็นวิชาที่ประหลาดยิ่งเนื่องจากตกได้สนามรบต่างแดน มาด้วย แม้จะเป็นเพียงภาพจำลอง แต่วิญญาณเร่ร่อนนับไม่ถ้วนและซากศพจำนวนมากยังคงอยู่ที่นั่น!
ร่างหวังหลินร่อนลงใส่ชั้นสิบแปดจนเกิดเสียงดังปัง เขากระอักโลหิตอีกครั้ง ร่างกายปกคลุมด้วยแสงสีทอง ความเจ็บปวดมากพอให้เขาสลบไปได้ แต่หวังหลิน กัดฟันแน่นและอดทนต่อการแตกสลายทุกครั้ง
หนึ่งในห้ายอดปรมาจารย์ ปรมาจารย์เทพซูเฉิน มีฝ่ามืออันทรงพลัง มันกระแทกใส่แผ่นหลังของหวังหลินทำให้ร่างเทพอมตะของเขามีอาการไม่มั่นคง
ร่างเทพอมตะของหวังหลินไม่ได้สมบูรณ์ ขณะที่ร่างกายก่อเกิดขึ้นมาใหม่ หวังหลินพยายามลุกขึ้น ทว่าเสียงหัวเราะแหบพร่าดังกึกก้องขึ้นมา ปรมาจารย์เทพซูเฉินพุ่งผ่านพื้นดินเข้ามาจากด้านนอกหลุม
ร่างกายของเขาราวกับถูกสร้างขึ้นจากหมอกโดยสิ้นเชิง แววตามีแต่ความโลภ เขายกแขนขวาขึ้นและยื่นมาหาหวังหลิน
หวังหลินกำลังจะต่อต้าน แต่ร่างกายพังทลายอีกครั้ง ปรมาจารย์เทพซูเฉินหรี่สายตาและถอนมือขวา ร่างกายดุจหมอกของเขาพุ่งเข้าไปในร่างเนื้อที่พังทลายของหวังหลิน
“โอกาสดีขนาดนี้ ดูเหมือนสวรรค์อยากให้ข้าช่วงชิงร่างเทพของเจ้า!”
ปรมาจารย์เทพซูเฉินร้องหัวเราะและผสานเข้ากับร่างเนื้อที่แตกสลายของหวังหลิน เมื่อร่างอมตะของหวังหลินก่อเกิดขึ้นมาใหม่ เขาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนจากที่ไม่ได้ปลดปล่อยออกมาตั้งแต่การต่อสู้เริ่มต้น
ร่างใหม่ของหวังหลินมีสีทองแฝงความมืด ความมืดเคลื่อนผ่านในร่างและพุ่งเข้าสู่ศีรษะ เสียงหัวเราะดังกึกก้องอยู่ในใจเขา
“ตั้งแต่บัดนี้ไปร่างนี้จะกลายเป็นของข้า ต่อต้านไปก็ไร้ประโยชน์ จงสุขสมกับความรู้สึกโดนครอบครองร่าง! ความรู้สึกนี้ข้ากลัวว่าเจ้าจะได้รับรู้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น!”
ดวงตาหวังหลินแดงฉาน ความเจ็บปวดของการโดนครอบงำได้ทำให้เขารู้สึกเหมือนสูญเสียทุกสิ่ง ขณะที่ดิ้นรนอยู่นั้นจึงสูญเสียการควบคุมขาทั้งสองแล้ว
พริบตาต่อมาได้สูญเสียการควบคุมแขนขวาและร่างท่อนบน เขาขยับได้เพียงแค่แขนซ้ายเท่านั้นแต่ก็เริ่มรู้สึกด้านชาไปเรื่อยๆ ขณะที่สัมผัสวิญญาณของปรมาจารย์เทพซูเฉินครอบงำร่างกาย ความทรงจำของเขาก็เริ่มเป็นเศษเสี้ยว สัมผัสวิญญาณ อันจองหองนี้พุ่งเข้าหาความทรงจำของเขา มันต้องการเข้าไปดูทั้งชีวิตของเขาและ ลบออกไป!
หวังหลินร่ำร้องอย่างเจ็บปวด สายตาเต็มไปด้วยความดิ้นรนแต่การดิ้นรนค่อยๆอ่อนลง ร่างกายของเขาทะยานขึ้นไปด้านบนอย่างมิอาจควบคุม
“ด้วยร่างนี้ ข้าสามารถทำทุกอย่างที่ข้าต้องการได้ในโลก! ข้าเพียงต้องหลอมกระบวนการสุดท้ายให้เสร็จสิ้น แม้แต่ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าก็จะเป็นของข้า!” เสียงหัวเราะของชายชราดังออกมาจากปากหวังหลิน สีหน้าท่าทางบิดเบี้ยวพลางทะยานออกไปจากดาวซูซาคุ
แต่ในขณะที่ลอยขึ้นไปในอากาศ แขนซ้ายหวังหลินสร้างผนึกและชี้ใส่สนามรบต่างแดนในชั้นสิบแปด
ด้วยเหตุนี้เหล่าวิญญาณเร่ร่อนนับไม่ถ้วนภายในสนามรบต่างแดนจึงสั่นเทา ครั้งหนึ่งหวังหลินเคยเป็นวิญญาณกลืนกิน ดังนั้นจึงควบคุมเหล่าวิญญาณเร่ร่อนเหล่านี้ได้อย่างแข็งแกร่ง
เหล่าวิญญาณเร่ร่อนนับไม่ถ้วนภายในสนามรบต่างแดนเริ่มคลุ้มคลั่ง พวกมันกวาดไปในพื้นที่ ก่อเกิดเป็นพายุ ทั้งยังมีวิญญาณเร่ร่อนรวมกันมากกว่าเดิม
เหล่าวิญญาณกลืนกินตัวอื่นได้เข้าร่วมในพายุนี้ด้วย พายุกวาดผ่านสนามรบต่างแดนและฉีกกระชากซากศพมากมายจนทำให้วิญญาณเร่ร่อนในซากศพเข้าร่วมพายุในครั้งนี้เช่นกัน
พายุวิญญาณเร่ร่อนอันทรงพลังพุ่งออกมาจากช่องว่างในชั้นสิบแปดพร้อมกับเสียงดังกึกก้อง!
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกมันออกมาจากสนามรบต่างแดน เป็นครั้งแรกที่พวกมันพุ่งออกมาโดยไม่มีกฎเกณฑ์ประหลาดก่อนนั้นขวางกั้น แม้ราชันย์จะเคยตกพวกมันออกมาด้วยวิชาตกจันทราในบ่อน้ำ เขายังไม่สามารถตกพวกมันออกมาจาก กฏประหลาดที่ผนึกสนามรบต่างแดนได้
ดังนั้นครั้งนี้จึงทำให้เหล่าวิญญาณเร่ร่อนได้เคลื่อนย้ายออกมาโดยไม่มีเขตอาคมขัดขวาง แต่ละตัวคำรามอย่างตื่นเต้นไปทั่วดาวซูซาคุ
ดาวซูซาคุสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับวิญญาณผีร้ายนับไม่ถ้วนได้รับการปลดปล่อย ดาวซูซาคุไม่สามารถทนรับไหวและเริ่มพังทลาย
ปรมาจารย์เทพซูเฉินควบคุมร่างหวังหลินให้ทะยานออกไป แม้จะควบคุมร่างเขาก็ไม่สามารถหยุดร่างหวังหลินไม่ให้พังทลายและสร้างขึ้นใหม่ได้
อย่างไรก็ตามระดับบ่มเพาะของเขาเหนือล้ำกว่าหวังหลิน ดังนั้นจึงบังคับการสลายและก่อเกิดให้อยู่ในระดับที่น้อยลงได้
“การสังหารจบลงแล้ว…” เสียงปรมาจารย์เทพซูเฉินดังออกมาจากปากหวังหลิน เขามองไปทางนางสนมจักรพรรดิเทพทั้งสองคนและชายชุดขาวที่เดินออกมา จากน้ำแข็ง
แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ ดาวซูซาคุด้านหลังเกิดการสั่นเทาและระเบิดในทันที เสียงดังสั่นกึกก้องไปทั่วโลก พายุสีดำขนาดใหญ่ยักษ์พุ่งออกมาจากดาวซูซาคุที่ แตกสลายและห่อหุ้มโลกนี้เอาไว้
สีหน้าปรมาจารย์เทพซูเฉินเปลี่ยนไป หันไปมองพลางหรี่สายตาลง ทว่าเขาถอยช้าเกินไป พายุวิญญาณเร่ร่อนพุ่งออกมาจากดาวซูซาคุและพุ่งใส่เขาด้วยความเร็วที่ น่าเหลือเชื่อ
ราวกับมีเสียงในร่างเขากำลังเรียกเหล่าวิญญาณเร่ร่อนและวิญญาณกลืนกินให้พุ่งมา ราวกับเสียงนั้นเป็นราชาของพวกมัน!
พายุสีดำห่อหุ้มปรมาจารย์เทพซูเฉินในทันทีและพุ่งเข้าใส่ร่างเขา หากมองใกล้ๆจะเห็นได้ว่ามีเหล่าวิญญาณเร่ร่อนนับไม่ถ้วนอยู่ในพายุ พริบตาเดียวพายุสีดำพุ่งใส่ร่างหวังหลินจนหายไปหมด
ร่างหวังหลินสั่นสะท้านและแตกสลายอีกครั้ง การแตกสลายครั้งนี้แผ่กระจายออกไปหลายหมื่นฟุต ด้วยการช่วยเหลือของวิญญาณเร่ร่อนและความแข็งแกร่งของหวังหลินเอง กลิ่นอายมหึมาจงระเบิดขึ้นจนเขาสามารถบังคับปรมาจารย์เทพซูเฉินให้ออกไปจากร่างได้ ทั้งยังร้องคำรามต่อต้าน!
หมอกจำนวนมากแผร่กระจายออกไปโดยมีเหล่าวิญญาณเร่ร่อนคลุ้มคลั่ง ซึ่งทำให้หมอกนี้กลับคืนเป็นร่างปรมาจารย์เทพซูเฉิน!
เขาร้องคำรามด้วยแววตาไม่เต็มใจและพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง ขณะเดียวกัน นางสนมจักรพรรดิเทพที่โดนวิชาจันทรามืดได้เผยสายตาเย็นเยียบและก้าวออกไป ชายหนุ่มชุดขาวพุ่งมาใกล้ด้วยจิตสังหารทรงพลัง
ทว่าในจังหวะนี้เองร่างหวังหลินก่อเกิดขึ้นมาใหม่ด้วยการช่วยเหลือของวิญญาณเร่ร่อน มันมิอาจแตกสลายไปในชั่วเวลาสั้นๆ ดวงตาเขาเปล่งประกายเจิดจ้าพลางจ้องมองปรมาจารย์เทพซูเฉินที่กำลังพุ่งเข้ามา
“พวกเจ้ารนหาที่ตาย!” ประสบการณ์ก่อนหน้านี้ของหวังหลินทำให้เขาเข้าถึงความตายในทุกขณะ เขาไม่สนเรื่องราชันย์ยังไม่ปรากฏแล้ว หลังจากก่อเกิดร่างขึ้นครั้งนี้ แขนซ้ายหวังหลินยื่นออกไปรวมแสงสีทองเอาไว้ จากนั้นปรากฏคันศรขึ้นในฝ่ามือ
หลังจากนั้นไม่นาน แขนขวาของหวังหลินคว้าสายคันศรและดึงไปข้างหน้า พริบตาเดียวคันศรจึงถูกดึงเต็มที่!
ร่างหวังหลินรั้งตึง แววตากะพริบแสงเย็นเยียบและเต็มไปด้วยจิตสังหารมหึมา
วินาทีนั้นเกาทัณฑ์หัวกลมจึงปรากฏขึ้น ด้ามเกาทัณฑ์มีอักขระเวทย์ซับซ้อนและมีเสียงกรีดร้องของหนานจ้าวและเทียนจ้าวดังออกมา
พลังระเบิดของเกาทัณฑ์ล้อมรอบบริเวณและมีกลิ่นอายโบราณแผ่กระจายทำให้สีหน้าปรมาจารย์เทพซูเฉินถึงกับเปลี่ยนไปมหาศาล ร่างกายสั่นสะท้าน!
“คันศรลี่กวง!!! เจ้า…เจ้าค้นพบเกาทัณฑ์จริงๆ!!” น้ำเสียงของซูเฉินแทบบิดเบี้ยว วินาทีนี้เขาไม่สนอะไรแล้วและล่าถอยด้วยสายตาหวาดกลัว
“บัดซบ ข้ารู้แล้วว่าทำไมราชันย์ถึงยังไม่ปรากฏตัว ราชันย์ ข้าไม่ยอมแน่!!!” ปรมาจารย์เทพซูเฉินแทบสิ้นความคิด เขารู้เรื่องพลังอำนาจของคันศรที่มีเกาทัณฑ์ เพียงแค่คิดก็ทำให้ศีรษะด้านชาแล้ว
“ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ด้วย!” ขณะถอยไป ปรมาจารย์เทพซูเฉินนำหินหยกออกมาแต่ไร้การตอบสนอง!
สองนางสนมจักรพรรดิเทพรู้จักคันศรและเกาทัณฑ์ดีกว่าเขา สตรีที่โดนวิชาจันทรามืดต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและรีบถอย
นางสนมจักรพรรดิเทพอีกคนถึงกับหน้าซีดและไม่แสดงความจองหอง เหมือนก่อนอีกแล้ว เบื้องหน้าเกาทัณฑ์ของหวังหลิน นางได้แต่ถอยร่นและบีบ หินหยกให้แตก แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง
ยามที่คันศรถูกรั้งสาย ฟ้าดินเปลี่ยนสีสัน!
ยามที่เกาทัณฑ์ปรากฏ ก้อนเมฆแตกกระจาย!