1627. ทัณฑ์ของข้า

หวังหลินไม่รู้ว่าจะมีใครที่เผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์ด้วยอำนาจและจิตใจอันสงบนิ่งเหมือนเขาหรือไม่ ทั้งยังส่งทัณฑ์สวรรค์กลับไปอีก

เขาไม่รู้ว่าจะมีใครทำแบบนี้อีกได้ไหมต่อจากนี้ เขารู้แต่เพียงต้องทุ่มสุดตัวเพื่อห้ามปรามทัณฑ์สวรรค์ เขาต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นเต๋าแห่งสวรรค์ไม่ใช่เพื่อลงโทษตัวเองแต่เพื่อลงโทษทัณฑ์สวรรค์!

นี่คือการต่อสู้ระหว่างสองทัณฑ์สวรรค์ เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อักขระสายฟ้าในตาขวากะพริบวาบ แสงสายฟ้าพรั่งพรูออกมาภายใต้วังวนยักษ์

ลำแสงสายฟ้าหลายเส้นลอยออกมาจากดวงตาขวา แพร่กระจายไปทั่วใบหน้าและร่างกาย ท้ายที่สุดสายฟ้าก็ไหลเข้าสู่เรือนผมสีขาวจนเกิดเสียงปะทุ มองไกลๆ ดูราวกับหวังหลินสวมชุดคลุมสายฟ้า เสมือนตัวเองเป็นราชาแห่งสายฟ้า

วังวนเบื้องบนหมุนวนและส่งเสียงดังรุนแรงมากขึ้น สายฟ้าไร้ขอบเขตรวมกันอยู่ตรงกลาง แสงสีเขียวส่องประกายออกมา

แสงสีเขียวทะลุก้อนเมฆขนาดล้านลี้ มองจากด้านนอกแล้วก้อนเมฆถูกย้อมด้วย สีเขียว เป็นภาพที่หาดูได้ยากและตื่นตะลึง

อย่างไรก็ตามในสายตาของหวังหลิน มีแสงสีเขียวก่อตัวเป็นเส้นสายฟ้าขนาดใหญ่ขึ้นในส่วนลึกของวังวน มันเปล่งกลิ่นอายประหลาดที่ไม่ได้เป็นของโลกใบนี้

มันโผล่ออกมาจากแหล่งไม่ทราบที่มา พุ่งออกมาจากวังวนพร้อมกับเสียงคำรามเข้าหาหวังหลิน ราวกับมังกรเขียวดุร้ายที่ต้องการเขมือบหวังหลิน

มันต้องการกลืนกินหวังหลิน ต้องการทำลายเขาเพื่อขจัดตัวตนของเซียนฝืนลิขิตฟ้า!

หวังหลินสงบนิ่งพลางมองวังวนเบื้องบนอย่างใจเย็น สายตาจับจ้องเข้าไปในสายฟ้าสีเขียว ดวงตาพลันส่องสว่าง

“วันนี้ข้า หวังหลิน จะลงทัณฑ์ใส่ทัณฑ์สวรรค์ กระบวนท่าแรกในชื่อทัณฑ์สายฟ้าอำนาจของข้า!” หวังหลินเอ่ยขึ้นมา สายฟ้าปะทุออกมาจากร่างและแพร่กระจายอย่างบ้าคลั่ง พริบตาเดียวอักขระสายฟ้าขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นด้านบนหวังหลิน

อักขระสายฟ้านี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากสายฟ้าสีเขียว มันเป็นสีแดงโลหิต! ทั้งยังเรืองแสงสีแดงเข้มข้นและเปลี่ยนกลายเป็นทัณฑ์สายฟ้าที่เป็นของหวังหลินขึ้นมา สายฟ้าสีแดงได้ทำให้โลกเปลี่ยนสีสัน ก้อนเมฆถูกดันกลับไปและทั่วทั้งดาราจักรฟ้ากระจ่างจึงเกิดการสั่นสะเทือน

เพียงหวังหลินยกแขนขวาขึ้นชี้ใส่สายฟ้าสวรรค์สีเขียวที่กำลังพุ่งลงมา อักขระสายฟ้าสีแดงสั่นไหว เปลี่ยนกลายเป็นสายฟ้าสวรรค์พุ่งขึ้นไปพร้อมกัน

ฉากเหตุการณ์ครั้งนี้ช่างน่าตกตะลึงยิ่ง! หากมองไกลๆ จะเห็นได้ชัดเจนว่ามีสายฟ้าสีเขียวและสายฟ้าสีแดงกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงสุดเข้าหากันจากเบื้องบนและเบื้องล่าง

สองสายนี้มิอาจบอกได้ว่าอันไหนคือทัณฑ์สวรรค์ เพราะมันให้ความรู้สึกว่าทั้งคู่ต่างก็คือทัณฑ์สวรรค์ จนยากจะบอกว่าสวรรค์กำลังลงทัณฑ์หวังหลิน หรือ…หวังหลินกำลังลงทัณฑ์ต่อสวรรค์!

สายฟ้าสวรรค์สองสายปะทะใส่กันในพริบตาจนเกิดเสียงดังคำราม พร้อมส่งผลกระทบอย่างรุนแรง

ทั้งสองดุจอุกกาบาตสองก้อนที่กำลังกลืนกินและแยกจากกัน ขณะที่เสียงดังสนั่นหวั่นไหว สายฟ้าสีเขียวสูญสลายไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจ มันได้หดตัวลงไปเยอะมากและไม่อาจเคลื่อนไปข้างหน้าได้อีก จากนั้นจึงถูกสายฟ้าของ หวังหลินกลืนกินไป

ทว่าในจังหวะนั้นเอง วังวนพลันหมุนในทิศทางตรงข้าม สายฟ้าส่งเสียงดังกึกก้องอีกครั้ง สายฟ้าสีเขียวอีกสายโผล่ขึ้นมาเข้าผสานกับสายฟ้าแรกและกดลงใส่สายฟ้า สีแดงของหวังหลิน

มันไม่ใช่เพียงแค่หนึ่ง มีเส้นที่สาม เส้นที่สี่ เส้นที่ห้า…จนกระทั่งสายฟ้าเก้าเส้นตกลงมาในคราเดียวและเข้าผสานกับสายฟ้าแรก สายฟ้าจึงเสมือนน้ำท่วมที่กำลังทำลายล้างโลกใบนี้!

สายฟ้าแดงของหวังหลินสูญสลายไปอย่างรวดเร็วภายใต้สายฟ้าสีเขียวที่ขยายตัวออกมาทันที

คลื่นกระแทกและสายฟ้าได้แพร่กระจายออกไปทุกทิศทางและผลักก้อนเมฆออกไป ซึ่งทำให้ซือถูหนานและคนอื่นๆ ด้านนอกรู้สึกหวาดหวั่น

อย่างไรก็ตามนี่ไม่อาจโน้มน้าวผีเฒ่าจางได้เลย เขามองอย่างสงบนิ่งราวกับมองเห็นทุกสิ่งและส่ายศีรษะเล็กน้อย

‘เขาไม่น่าจะเป็นคนที่สาม หากเป็นก็ไม่น่าจะอ่อนแอขนาดนี้…ช่างมันเถอะ ข้าค้นหาคนที่สามมานานแล้ว มันจะเจอง่ายได้อย่างไร…’ ผีเฒ่าจางถอนหายใจพลางถอนสายตาจากก้อนเมฆและดูไร้ชีวิตชีวา เขาหมดความสนใจและกำลังจะจากไป

ทว่าในขณะที่กำลังจะจากไป เขาพลันอุทานขึ้นมาและหันหน้ากลับ แววตาผิดหวังส่องประกายขึ้น

ลึกเข้าไปในสายหมอก เรือนผมสีขาวของหวังหลินพลิ้วไหวโดยไร้แรงลม สายฟ้าสีแดงหายไป สายฟ้าสีเขียวขนาดใหญ่เกินเทียบพร้อมด้วยพลังทำลายล้างได้ตกลงมา หวังหลินก้าวเท้าและหายตัวไป เขาปรากฏตัวอีกครั้งอยู่ด้านล่างสายฟ้าสีเขียว

แขนขวายกขึ้นและต้านใส่สายฟ้าสีเขียวไร้ขอบเขตนี้อย่างเบามือ

“ข้าไม่รู้ว่าสายฟ้านี้มาจากไหน ข้าหวังหลินได้รู้แจ้งแก่นแท้แห่งสายฟ้าและเป็นจ้าวแห่งสายฟ้าทั้งปวง เจ้าต้องเชื่อฟังข้า ไม่เช่นนั้น…ก็จงถูกทำลาย!”

กาลเวลาดูเหมือนจะหยุดชะงักไปชั่วจังหวะ ก่อเกิดเป็นภาพนิ่ง ในภาพนี้เรือนผมสีขาวของหวังหลินพลิ้วสะบัด แขนขวาเข้าสัมผัสสายฟ้าสวรรค์สีเขียวที่ถูกสร้างขึ้นจากเก้าสายฟ้า และมันหยุดการดิ่งลงมา

เบื้องหน้าสายฟ้าสีเขียว ร่างอันเล็กกระจิริด ยามที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสกับมัน ราวกับเขาได้คว้าเอาวิญญาณของสายฟ้ามาด้วย!

สีหน้าท่าทางสงบนิ่งและหลับตา สัมผัสเจตจำนงไม่ยินยอมของสายฟ้าสีเขียวและเสียงคำรามของมัน เขารู้สึกถึงการดิ้นรนและความหวาดกลัวของมัน

“ข้าเข้าใจ เช่นนั้นเจ้าก็จงถูกทำลายไปเถอะ” หวังหลินเอ่ยเสียงเบา จากนั้น ลืมตาขึ้นมาสะบัดใส่สายฟ้าสีเขียว

เพียงแค่สะบัดฝ่ามือนี้ สายฟ้าสีเขียวสั่นสะท้านและแตกสลายไปอย่างเงียบๆ เบื้องหน้าหวังหลิน!

มันเปลี่ยนกลายเป็นละอองสีเขียวนับไม่ถ้วน แพร่กระจายออกไปดุจหิ่งห้อย จากนั้นค่อยๆ สูญสลายและกระจัดกระจาย

ขณะที่หวังหลินยืนอยู่ท่ามกลางสายฟ้าที่กำลังหายไป ร่างเขาดูเหมือนพร่าเลือนไปเล็กน้อย แหงนหน้ามองขึ้นไปยังวังวนด้านบนและชี้นิ้ว

“ด้วยอำนาจแห่งข้า จงสร้างทัณฑ์สายฟ้าเพื่อลงทัณฑ์แด่สวรรค์!”

เสี้ยวพริบตาต่อมา ทัณฑ์สายฟ้าสีแดงหนึ่งสายผุดออกมาจากอากาศเบาบางมายังแขนซ้ายและยิงไปใส่วังวน จากนั้นสายฟ้าเส้นที่สอง เส้นที่สาม…นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นโดยมีหวังหลินเป็นจุดศูนย์กลางและกระหน่ำใส่วังวน

พริบตาเดียวพื้นที่บริเวณที่หวังหลินอยู่เสมือนกลายเป็นสนามระเบิด สายฟ้ามากมายจากหลักสิบถึงหลักร้อย จนเกิดเป็นหลักหมื่นพุ่งออกไป

สายฟ้าสีแดงหมื่นสายเข้าไปลงทัณฑ์แด่สวรรค์!

สายฟ้าสีแดงหมื่นสายพุ่งขึ้นเข้าไปในวังวนด้านบน พริบตาเดียวเหล่าสายฟ้าก็เข้ากระแทกไปในวังวน!

ทัณฑ์สวรรค์ของหวังหลินกระหน่ำใส่วังวนจนเกิดเสียงดังกึกก้องสะเทือนสวรรค์ ราวกับมันกลายเป็นวังวนเบาบางที่กำลังแตกสลาย ท้ายที่สุดวังวนในท้องฟ้าก็แตกกระจายและหายตัวไป

แต่ในจังหวะนั้น รอยแยกขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นตรงจุดที่วังวนหายไป รอยแยกนี้มีความยาวหลายแสนฟุตและปลดปล่อยเสียงดังสนั่น แท่นสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ดูราวกับแท่นพิธีค่อยๆ โผล่ออกมา

ขณะที่มันปรากฏตัว เสียงดังสนั่นชัดเจนยิ่งขึ้น พริบตาเดียวมันโผล่ออกมาได้ ครึ่งส่วนจนเผยมุมทั้งสี่ หวังหลินเห็นร่างเลือนรางหนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงกลางและ มีกระบี่สี่เล่มแทงเข้าไปในแท่นรอบร่างนั้น

“ด้วยความตั้งใจของข้า เริ่มทัณฑ์เพลิงและเผาไหม้ฟ้าดินให้เป็นจุณ!” อักขระเพลิงในดวงตาซ้ายของหวังหลินกะพริบวาบ จากนั้นเปลวเพลิงน่ากลัวแผ่กระจายออกมารอบตัว ก่อเกิดเป็นเพลิงอันทรงพลัง

หวังหลินชี้ขึ้นไปด้วยแขนซ้าย เปลวเพลิงรอบตัวเขาแผ่ขยายออกไปในทันที หนึ่งพันฟุต หนึ่งหมื่นฟุต หนึ่งพันลี้ หนึ่งหมื่นลี้…

เปลวเพลิงแพร่กระจายออกไปเพียงแค่หวังหลินคิด วินาทีนั้นทะเลเพลิงกว้างหมื่นลี้ได้พุ่งเข้าไปในท้องฟ้าเพียงแค่หวังหลินชี้นิ้ว

แม้กระทั่งก้อนเมฆรอบๆ ดูราวกับเกิดเพลิงไหม้ รอยแยกด้านบนถูกปกคลุมอยู่ในเปลวไฟอย่างสิ้นเชิง มันแตกต่างจากเสียงดังสนั่นสายฟ้าเพราะเป็นเสียงปะทุของเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้รวมกัน คลื่นความร้อนแผ่กระจายออกไปทุกทิศทาง

หวังหลินกะพริบแววตาเย็นเยียบ สะบัดแขนเสื้อและก้าวไปข้างหน้า ปรากฏตัวอยู่ในทะเลเพลิงใกล้ๆ รอยแยกกับหนึ่งในสี่มุมของแท่น จากนั้นยกแขนขวาขึ้นมาและประทับใส่ร่างเลือนลางที่กำลังอยู่บนแท่น

ขณะที่กดฝ่ามือลงไป แขนขวางอหุ้มราวกับกำหมัด เสมือนคว้าจับบางสิ่งบางอย่าง

“ประทับเวรกรรม!”