1690. ไม่ควรผิดพลาด!
ราชันย์ปรากฏตัวในจังหวะที่แม่นยำยิ่ง เขาปรากฏตัวในตอนที่หวังหลินปล่อยลูกศรดอกที่สองไปแล้ว ราชันย์รู้สึกว่าเขาจะต้องสังหารหวังหลินในยามนี้!
เมื่อพิจารณาเรื่องระดับการบ่มเพาะ เขาเข้าสู่ด่านวิบากแก่นแท้ไปแล้ว ดังนั้นนอกจากคนเพียงแค่ไม่กี่คน ไม่มีใครกล้าเป็นคู่ต่อสู้ของเขา! หากเป็นคนมีชื่อเสียง แม้แต่คนทรงพลังก็ยังต้องไว้หน้าเขาบ้าง
ในโลกถ้ำแห่งนี้ เขาคือผู้นำของห้ายอดปรมาจารย์แห่งดาราจักรโบราณ เขาสุขสมกับสถานะอันสูงส่งมานานหลายปีและถูกเหล่าเซียนนับไม่ถ้วนมองในฐานะเทพเจ้า เขาเคยชินกับการอยู่เหนือคนอื่น
ทั้งยังมีสภาราชันย์ เพียงเอ่ยคำเดียวก็สามารถทำให้เกิดหายนะขึ้นในดินแดนชั้นนอกได้แล้ว! แม้แต่นางสนมบางคนก็ยังไม่กล้ายืนต่อหน้าเขา นั่นคือคนที่เรียกว่าราชันย์!
แม้แต่ดินแดนชั้นใน ชื่อเขาถือว่าโด่งดัง แทบทุกคนที่รู้จักชื่อนี้จะเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นแสดงให้เห็นว่าเขาเจ้าเล่ห์และจับทางได้ยากแค่ไหน!
เรื่องราวตั้งแต่รวบรวมเซียนทรงพลังเพื่อสังหารจ้าวดินแดนปิดผนึก การใช้เผ่ารอยสักเพื่อโจมตีฉิงหลิน จากนั้นคือการทำลายแดนสวรรค์ทั้งสี่แห่ง ท้ายที่สุดเขาก็ทิ้งเมล็ดพันธุ์จำนวนมากไว้ในดินแดนชั้นใน จางกงเล่ย หัวหน้าศิษย์ของสำนักทะลวงสวรรค์แห่งทะเลเมฆา และฉุยต้าว คนเหล่านั้นต่างก็ถูกราชันย์ควบคุมทั้งหมด
เขาได้ก่อสงครามระหว่างดินแดนชั้นในและดินแดนชั้นนอกขึ้นมาหลายครั้ง เซียนที่ตายในมือเขามากพอจะเอามากองจนปกคลุมได้หนึ่งดาราจักร
ก่อนพบเจอหวังหลิน เขาตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่ในชีวิตเพียงแค่สามครั้งเท่านั้น ครั้งแรกตอนที่เซียนเต๋าสีรุ้งพยายามบังคับเขาให้กลายเป็นศิษย์ ทว่าการถูกบังคับครั้งนั้นทำให้เขามีพรสวรรค์มหาศาล
ครั้งที่สองตอนที่ผีเฒ่าจางทะลวงเข้าไปในดินแดนชั้นนอกเพื่อขโมยเพลิงนรกานต์ ทั้งสองต่อสู้กันและราชันย์พ่ายแพ้ การต่อสู้นั้นทำให้เขาจดจำชื่อ “ผีเฒ่าจาง!” ไว้ในส่วนลึกของจิตใจ
ส่วนครั้งที่สามนั้นคือตอนที่ราชันย์เข้าไปในดินแดนชั้นในเพื่อค้นหาเกาทัณฑ์ลี่กวง เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากเสียงคำรามและถูกบังคับให้ถอยร่น
นอกจากสามครั้งที่ว่ามา เขาทำไปตามเหตุผลและไม่เคยคำนวณผิดพลาด! จนกระทั่งได้มาเจอหวังหลิน ราวกับหวังหลินคือศัตรูคู่อาฆาต ทำให้เขาแทบกลายเป็นบ้า!
ครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้ากับหวังหลินคือตอนที่หวังหลินเข้ามาในดาราจักรโบราณรอบแรก เขาต้องการลวงวิญญาณของหวังหลินออกมา แต่ไม่เพียงจะถูกปรมาจารย์เต๋าความฝันหยุดไว้ เขายังสูญเสียกลิ่นอายของหวังหลินไปในสุสานโบราณ
เรื่องนี้ถือเป็นอุบัติเหตุและราชันย์ไม่นำมาใส่ใจ
ทว่าในไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสองเผชิญกันรอบที่สอง ณ ทางเข้าสุสานโบราณ เขาเฝ้าดูหวังหลินกำลังผนึกเซียนดินแดนชั้นนอก ขณะที่เขาพยายามปลดปล่อยเซียนขั้นที่สามข้างใน หวังหลินปลดปล่อยเสียงคำรามที่หยิบยืมมาจากชั้นล่างสุดของสุสาน
เสียงคำรามราวกับกระบี่แหลมคมทิ่มแทงใส่ราชันย์ ทำให้เขากระอักโลหิตและรีบถอย
เรื่องนี้ยอมรับได้ว่าเป็นเหตุบังเอิญ แม้ราชันย์จะรู้สึกแย่แต่อย่างน้อยก็เข้าใจเหตุผล
อย่างไรก็ตามมันไม่จบแค่นี้ ยังมีรอบที่สามที่เผชิญหน้ากับหวังหลิน เขาให้ศิษย์นำคันศรลี่กวงเข้าไปในดินแดนชั้นในเพื่อล่อผีเฒ่าจางออกมา ทั้งสองคนปะทะกันแต่คันศรตกเข้าไปในมือหวังหลิน แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกมืดมนก็คือหวังหลินกลับสามารถได้ลูกศรมาจริงๆ หลังจากนั้น
แต่ถึงตอนนั้นราชันย์ก็ไม่ได้สนใจเรื่องหวังหลิน เขายังคิดว่าเรื่องพวกนั้นเป็นแค่ความบังเอิญ แม้หวังหลินจะมีคันศรและลูกศร เขาก็ไม่สามารถใช้ได้เพราะข้อจำกัดเรื่องสายโลหิต ตราบใดที่ราชันย์ต้องการสังหารหวังหลิน มันก็คงง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ!
ต่อจากนั้นเผชิญกันครั้งที่สี่ ตอนที่เขาและเซียนขั้นที่สามหลายคนจากดินแดนชั้นนอกใช้วิชาตกจันทราในบ่อน้ำเพื่อพาหวังหลินเข้าสู่โลกมายา ลวงไปสังหาร!
ครั้งนั้นเขาคาดคำนวณทุกอย่างไม่ให้เกิดความผิดพลาดและบังคับให้หวังหลินใช้ทุกอย่างออกมา กระทั่งหวังหลินถึงกับปลดปล่อยวิญญาณที่เย่โม่ผนึกเอาไว้ มันก็ไม่เปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของเขาอยู่ดี ราชันย์มั่นใจทุกอย่างที่เขาคิดและจะไม่มีสิ่งที่เกินคาดคิดขึ้นอีก!
ทว่าราชันย์ก็ไม่สามารถคาดคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ การปรากฏตัวของเหลียนต้าวเฟยได้ทำให้เกิดความปั่นป่วนรุนแรงในจิตใจเขาและทำให้หายนะความเป็นความตายนั้นพังทลายไปอย่างสมบูรณ์!
ไม่เพียงแต่สังหารหวังหลินไม่ได้เท่านั้น เขายังเป็นเหตุที่ทำให้ระดับบ่มเพาะของหวังหลินเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว เรื่องราวเช่นนี้ทำให้ราชันย์มืดมนเป็นอย่างยิ่ง!
แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับหวังหลินและยังเชื่อว่าหวังหลินโชคดี จนกระทั่งในรอบที่ห้า ตอนที่หวังหลินสังหารเขาด้วยเกาทัณฑ์ ราชันย์จึงกลายเป็นเงียบขรึมทันทีหลังจากเอาชีวิตรอดด้วยวิชาสามชีวิต
หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้งและสี่ครั้งล้วนเป็นเรื่องบังเอิญ แต่ครั้งที่ห้ายังจะเป็นเรื่องบังเอิญอีกได้อย่างไร? หวังหลินคือศัตรูคู่อาฆาตของเขาชัดเจน!!
หวังหลินเสมือนหนามในใจของราชันย์ ทุกครั้งที่คิดเขาจะรู้สึกหายใจลำบากและแทบทำให้บ้าคลั่ง
‘ครั้งนี้มันไม่ควรผิดพลาด!!’ ราชันย์ปรากฏตัวห่างจากหวังหลินไปแสนฟุต สะบัดแขนเสื้อและยิงเข้าใส่ทันที
ระดับบ่มเพาะแผ่กระจายออกมา อวกาศสั่นสะเทือนจากระลอกคลื่นที่มองไม่เห็น หวังหลินสงบนิ่งแต่ก็ถูกบังคับให้ล่าถอย
ราชันย์ไม่ใช่คนที่หวังหลินจะต่อกรได้ ขณะที่ระดับบ่มเพาะของราชันย์พวยพุ่งออกมา หวังหลินเสมือนใบไม้โดดเดี่ยวที่ต้านกับท้องทะเลโกรธเกรี้ยว เขาถอยร่นต่อไป
‘ข้าคำนวณแล้วว่ามันมีพลังพอให้ยิงได้แค่สองดอกเท่านั้น! จะไม่มีเรื่องบังเอิญอีกแล้ว มันยิงไปสองดอกและข้าไม่สามารถตรวจจับสายโลหิตเทพในร่างมันตอนนี้ได้เลย มันไม่สามารถรั้งคันศรลี่กวงได้อีกต่อไป!!’ ราชันย์เต็มไปด้วยจิตสังหารทรงพลัง เจตนาที่ต้องการสังหารหวังหลินนั้นรุนแรงและไม่หยุดจนกว่าจะสังหารได้
ราชันย์เป็นแบบนี้เป็นเรื่องพอเข้าใจได้ ตั้งแต่ที่หวังหลินดูเหมือนไร้เทียมทาน ราชันย์แทบจะสิ้นหวังไปเสียหมดจนกระทั่งเขาเกือบเชื่อว่าไม่สามารถสังหารหวังหลินได้ ทุกครั้งที่หวังหลินเผชิญหน้ากับอันตราย จะมีเหตุบังเอิญเกิดขึ้นในช่วงนาทีสุดท้ายเพื่อพลิกสถานการณ์
เหตุบังเอิญหลายอย่างเหล่านี้ราวกับเป็นพลังงานที่มองไม่เห็นเข้าเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง แม้ดูเหมือนบ้าแต่ราชันย์แทบจะเชื่อไปเกือบหมด
‘ครั้งนี้ ข้าไม่เชื่อว่าจะมีเหตุบังเอิญเกิดขึ้นอีก!! บัดซบ แม้มันจะเรียกนายท่านออกมาได้ ข้าก็จะยังสังหารหวังหลินอยู่ดี!! มันไม่มีพลังอำนาจมากพอจะรั้งคันศรที่สามได้แน่นอน ไม่ผิดพลาด!’ เหตุผลที่ราชันย์มั่นใจขนาดนั้นเป็นเพราะการเชื่อมต่อกับสายโลหิตเทพ เขารู้เพราะเคยบังคับสายโลหิตเทพออกจากร่างหวังหลิน รู้แน่ชัดว่าพลังข้างในมีมากแค่ไหนและสามารถใช้รั้งสายคันศรได้กี่ครั้ง
สำหรับคนอื่นคงยากยิ่งที่จะคาดคำนวณมันได้แม่นยำขนาดนี้
ราชันย์มีสายตาแดงก่ำเบื้องหลังจิตสังหาร ขณะที่ก้าวเท้าออกไป โลกสั่นสะเทือน ดวงดาวสั่นเทา ระลอกคลื่นโผล่ออกมามากมายทุกทิศทาง
‘ข้าไม่ผิดพลาด มันจะตายแน่นอน หากข้าฆ่ามันไม่ได้ ข้าจะยอมเปลี่ยนชื่อข้าเป็นชื่อตระกูลมัน!’ เจตนาสังหารหวังหลินพวยพุ่งถึงขีดสุด จนถึงจุดที่เขาแทบจะบ้าคลั่ง ยามนี้เขามาถึงด้านหลังหวังหลิน ฝ่ามือประทับใส่
“ตายไปซะ!!” เขาไม่พูดกับหวังหลินเลย วินาทีที่โจมตีเขาได้ใช้วิชาทรงพลังที่สุด ความจริงก็เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด เขายังมีความกังวลอยู่ลึกๆ กลัวว่าหากพูดคุยกับหวังหลินอาจจะทำให้เกิดเรื่องบังเอิญขึ้นมาจริงๆ
นอกจากนี้ฝ่ามือของเขาเป็นหนทางเดียวในการสืบค้นหวังหลิน จากประสบการณ์ที่ราชันย์พบเจอ “เรื่องบังเอิญ” ของหวังหลินอยู่หลายครั้ง…
ประทับฝ่ามือขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นท่ามกลางราชันย์และหวังหลินที่กำลังถอย พอปรากฏขึ้นมามันจึงขยายออกราวพันฟุตเท่านั้นและไม่ได้ขยายมากเกินไป ทว่ามันกลับเป็นรูปร่างราวกับเป็นของจริง!
หลังจากนั้นมันจึงพุ่งเข้าหาหวังหลิน
หวังหลินหน้าซีดแต่สายตาไม่ตื่นตระหนกเลย การปรากฏตัวของราชันย์ไม่ได้อยู่นอกเหนือสิ่งที่หวังหลินคาดการณ์ ความจริงหากราชันย์ไม่ปรากฏตัว หวังหลินคงคิดมากไปกว่านี้แน่
หวังหลินยกแขนขวา ดวงดาวเทพโบราณกลางหน้าผาก พร้อมกับดาวในตาซ้ายและดาวในตาขวา ส่องสว่างขึ้นทั้งหมด พลังบัญชาโบราณรวมกันในร่างกายและควบแน่นไปบนนิ้วชี้ขวา!
หวังหลินร่างเทพอมตะเป็นแรงบันดาลใจ สร้างวิชาของตัวเองใหม่ในชื่อ ดัชนีไร้เทียมทาน!
เมื่อชี้ไป แสงสีเขียวระเบิดออกมาจากร่างหวังหลิน มันคือโล่ฟ้าคราม จากนั้นมีเงาแสงขนาดยักษ์ปรากฏด้านหลัง มันคือโล่เงาแสง!
ด้านหลังโล่เงาแสง มีแสงหลากสีระเบิดออกมาเสียงดังสนั่น ผีเสื้อหลากสีร่อนลงบนไหล่หวังหลิน กระพือปีกของมันเบาๆ ผงหลากสีลอยออกมาดูงดงามยิ่งนัก
‘ยังไม่ถึงเวลา…’ แววตาหวังหลินเผยแสงประหลาด ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในชั่วพริบตา ประทับฝ่ามือขนาดหมื่นฟุตเข้ามาใกล้และปะทะเข้ากับนิ้วชี้ซ้ายของหวังหลิน
ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง!
เมื่อสัมผัสกัน หวังหลินรู้สึกราวกับร่างกำลังพังทลาย กระอักโลหิตและล่าถอย นิ้วชี้ขวาของหวังหลินถูกประทับฝ่ามือทำลายในทันทีแต่มันก็สร้างขึ้นมาใหม่ในพริบตา เพียงเวลาไม่กี่ลมหายใจ ดัชนีของหวังหลินถูกทำลายและสร้างขึ้นมาใหม่มากกว่าพันครั้งไปแล้ว!
ความแตกต่างด้านระดับบ่มเพาะถือเป็นช่องว่างอันกว้างใหญ่ดุจลำห้วย มันไกลเกินกว่าที่หวังหลินจะข้ามผ่านไปได้ หลังจากผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ แม้ดัชนีขวาจะยังสร้างขึ้นมาใหม่ได้แต่ร่างกายเขาไม่ใช่แบบนั้น รอยแผลปรากฏขึ้นทั่วร่าง ความเจ็บปวดรุนแรงเข้าท่วมท้นไปหมด
โล่เงาแสงกระพริบบิดเบี้ยวและพังทลาย!
โล่ฟ้าครามเปล่งประกายเจิดจ้าพร้อมกับมีเสียงแตกร้าว มันกระเด็นกลับเข้าไปในร่างหวังหลิน
ผีเสื้อห้าสีสั่นสะท้านและแตกสลายเป็นแสงห้าสี