1714. แก่นแท้เขตอาคม

ในโลกถ้ำแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นดินแดนชั้นในหรือดินแดนชั้นนอก หรือรอยแยกอวกาศแห่งหนใด การได้เจอพายุเขตอาคมนับว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยาก เดิมทีเขตอาคมพวกนี้เป็นเพียงแค่ผนึกธรรมดา แต่ตอนนี้มีพวกมันหลายแบบทับซ้อนกันจนมิอาจมองเห็นได้ชัดเจน ราวกับม่านหมอกที่ก่อตัวเป็นพายุอันไร้ขอบเขต

ฉากตระการตานี้เป็นสิ่งเดียวที่หวังหลินสัมผัสได้ เหล่าอสูรข้างในรอยแยกอวกาศทั้งหมดต่างหลีกเลี่ยงพายุเขตอาคม พวกมันต่างหนีผ่านทางออกหลายแห่งด้วยความตื่นตระหนก

พวกมันพุ่งออกไปจากรอยแยกอวกาศดุจคลื่นอสูร เพียงเวลาไม่กี่วัน พื้นที่บริเวณรอบรอยแยกอวกาศในทะเลเมฆาจึงเต็มไปด้วยเหล่าอสูรนับไม่ถ้วน

พวกมันไม่ได้หนีออกไปไกล เพียงแค่ลอยอยู่นอกรอยแยกอวกาศ จดจ้องรอยแยกด้วยความหวาดกลัวและสั่นเทา

คลื่นอสูรที่ปรากฏขึ้นในทะเลเมฆาต่างก็ทำให้ผู้คนจำนวนมากสนใจ บางคนต้องการเข้าไปในรอยแยกอวกาศเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ถูกพายุเขตอาคมอัน น่ากลัวนั้นหยุดเอาไว้!

พายุข้างในรอยแยกยังคงโหมกระหน่ำ เสียงแห่งความทุกข์ทรมานกำลัง แผ่กระจายออกไปทั่วสารทิศ ลึกเข้าไปภายในพายุเขตอาคม หวังหลินนั่งหลับตาอยู่ตรงนั้น ดวงตาบิดเบี้ยวพร้อมกับทำการเรียนรู้เขตอาคมต่อไป

ใบเรือหน้าปีศาจได้ถูกหวังหลินผ่าใส่และเกิดพายุเขตอาคม หวังหลินไม่ได้ตื่นตระหนกเลย ราวกับทั้งหมดนี้อยู่ในการคาดการณ์อยู่แล้ว เขาทำการสรุปเขตอาคมอย่างใจเย็นและค่อยไขว่คว้าหาแก่นแท้เขตอาคม

ตามจริงแล้วเขตอาคมเป็นเพียงแค่รูปแบบหนึ่งของค่ายกล การเข้าใจแก่นแท้ของแต่ละสิ่งจำเป็นต้องมีสัมผัสวิญญาณอันทรงพลัง หวังหลินบรรลุขั้นวิญญาณ ดับสูญระดับกลางแล้ว ดังนั้นสัมผัสวิญญาณจึงทรงพลังมากพอจะสามารถเข้าใจ แก่นแท้นี้ได้ ยามนี้สัมผัสวิญญาณของเขาแผ่กระจายออกไปภายในรอยแยกอวกาศ ขณะที่เขาทำการสรุปเขตอาคม เขตอาคมจำนวนมากมายภายในสัมผัสวิญญาณ จึงหดลง ไม่ใช่ว่าเขตอาคมกำลังหายไป แต่มันกำลังผสานกัน ทุกสองเขตอาคมที่เขาเข้าใจแล้วจะถูกผสานกันเป็นหนึ่ง

ยิ่งเวลาผ่านไปความเร็วการผสานก็ยิ่งเพิ่มขึ้น หลังจากนั้นไม่นานทุกๆ ลมหายใจจะมีเขตอาคมจำนวนมากหายไปและเกิดสิ่งใหม่ขึ้นทดแทน

‘แก่นแท้เขตอาคมเป็นการคำนวณรูปแบบหนึ่ง การคำนวณครอบคลุมทุกสิ่งอย่าง สามารถใช้ได้กระทั่งคำนวณอนาคตและการเปลี่ยนแปลง มันจำเป็นต้องใช้สัมผัสวิญญาณอันทรงพลังยิ่ง… เทียนหยุนรอบรู้ในศาสตร์นี้อย่างมากและข้ามิอาจเข้าใจได้มาก่อน ข้ากลัวว่าเขาจะซ่อนความสามารถด้านเขตอาคมอันเก่งกาจแบบนี้เอาไว้!’ หวังหลินลืมตาและเผยความเย็นเยียบ

เขายังคงหวาดกลัวเทียนหยุน เทียนหยุนเป็นเสมือนคนที่จ้องมองเขาจากความมืด ทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย แต่เมื่อเขามองกลับไปกลับไม่สามารถพบเจอต้นตอของสายตาคู่นั้น

ผ่านไปเจ็ดวัน พายุเขตอาคมข้างในรอยแยกอวกาศจึงหดตัวลงอย่างมหาศาล มันหายไปมากกว่าครึ่งและผสานเข้าด้วยกัน

อย่างไรก็ตามหวังหลินไม่สามารถผ่อนคลายได้เลย เขาค้นพบว่าแม้เขตอาคมได้ผสานกันไปแล้วแต่ก็ยังเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา หากพวกมันไม่ได้ผสานกลับ เป็นหนึ่งในคราเดียว พวกมันคงแตกเป็นอีกหลายแบบยิ่งกว่าเดิม

ตอนนี้เขตอาคมกำลังแสดงอาการว่ากำลังแบ่งตัว แค่การแบ่งครั้งเดียวก็ทำให้ความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ของหวังหลินสูญหายไปได้แล้ว!

สัมผัสวิญญาณของเขาเสมือนตาข่ายขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบเขตอาคมทั้งหมดเอาไว้ ตอนนี้สายตาของเขาส่องสว่าง เขาเริ่มสรุปและควบแน่นเขตอาคม

ยิ่งถลำลึกก็ยิ่งยากขึ้น สัมผัสวิญญาณของเขาแบ่งออกเป็นหลายส่วนมากมายเพื่อพยายามสรุปและผสานเข้ากับเขตอาคม

วันเวลาผ่านไปสิบวัน พื้นที่ที่สัมผัสวิญญาณของหวังหลินปกคลุมอยู่ได้หดลงไปถึงครึ่ง จำนวนเขตอาคมตอนนี้ลดลงไปมหาศาล ทว่าพลังการแบ่งตัวที่ออกมาจากเขตอาคมได้เพิ่มถึงขีดสูงสุด

หวังหลินนั่งนิ่งไม่ไหวติงแต่สีหน้าท่าทางสุขุมเยือกเย็น เขาใช้สัมผัสวิญญาณเต็มที่และความสามารถด้านการคาดคำนวณเพื่อค้นหาโอกาศในการผสานครั้งที่สาม

หลังจากผ่านไปอีกสิบวัน เขตอาคมส่วนเล็กๆ ส่วนหนึ่งกำลังจะแตกออกมา หวังหลินพลันลืมตาขึ้น

หวังหลินเผยแววตาเป็นประกายเข้าใจ พลางเอ่ยพึมพำ “เขตอาคมเป็นรูปแบบหนึ่งของค่ายกล และค่ายกลก็คือสุดยอดเต๋า! ฟ้าดินก็มีค่ายกลเช่นกัน นั่นเรียกว่ากฎ! ผู้คนมีค่ายกลของตัวเอง นั่นเรียกว่าโชคชะตา! ค่ายกลเขตอาคมนี้คือกฎที่เซียนตั้งขึ้นมาอย่างง่ายๆ!”

“สั่นคลอนโลกด้วยกฎเกณฑ์ที่เจ้าตั้งขึ้นเอง! เขตอาคม จงผสานกันอีกครั้ง!” เขตอาคมที่ล้อมรอบด้วยสัมผัสวิญญาณจึงผสานกันอีกครั้ง!

เป็นการผสานครั้งที่สาม!

หลังการผสานครั้งนี้จึงเหลือเขตอาคมราวสิบล้านแบบเท่านั้น แต่สิบล้านแบบล้วนสมบูรณ์ยิ่ง พวกมันไร้ที่ติ แต่ละแบบปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลัง

ยากยิ่งที่จะผสานพวกมันอีกครั้ง!

หวังหลินหน้าซีด การผสานสามครั้งถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว หากผสานทั้งหมดกลับกลายเป็นหนึ่งจะยิ่งยากกว่าที่เขาคาดการณ์

หวังหลินไม่ผ่อนคลายลงเลย แรงกดดันที่มองไม่เห็นได้บังคับหวังหลินให้เพิ่มความสนใจ ทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยยิ่งขึ้น

“เขตอาคม ผสาน!” หวังหลินคำรามเสริมสร้างสัมผัสวิญญาณให้แข็งแกร่ง สัมผัสวิญญาณบีบรัดเข้าไปจากทุกทิศทาง ส่งเสียงดังสนั่นกึกก้อง เขตอาคมนับ สิบล้านแบบรอบตัวหวังหลินถูกบังคับให้ผสานกัน

อย่างไรก็ตามการผสานกันครั้งนี้สมบูรณ์ได้ครึ่งเดียว เขตอาคมบางส่วนพังทลาย พวกมันไม่ได้หายไปแต่แบ่งตัวกลายเป็นเขตอาคมอีกหลายอย่าง ส่วนที่พังทลายก็ยิ่งทำให้เขตอาคมพังทลายมากกว่าเดิม ทำให้ช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่ลมหายใจ เขตอาคม สิบล้านแบบเพิ่มจำนวนขึ้น สัมผัสวิญญาณของหวังหลินไม่สามารถห่อหุ้มพวกมันไว้ข้างในได้อีกและเริ่มขยายตัว

หวังหลินดวงตาส่องสว่าง หากเขาไม่หยุดมันทันที การพยายามของเขาจะล้มเหลว! ร่างดั้งเดิมพลันก้าวออกมา ปล่อยให้ร่างอวตารนั่งอยู่ตรงนั้น

หลังจากร่างดั้งเดิมก้าวออกมา กลิ่นอายเต๋าโบราณพรั่งพรูไปด้วยพร้อมกัน ร่างเขาสั่นไหวจนทำให้ร่างมารโบราณเดินออกมาและหยุดลงข้างๆ ขณะเดียวกัน ร่างปีศาจโบราณก็ได้ก้าวออกมาและหยุดลงอีกเช่นกัน

ร่างเทพโบราณที่เหลืออยู่ก้าวถอยหลัง ทำเป็นมุมสามเหลี่ยมรอบร่างอวตารโดยมีร่างปีศาจโบราณและร่างมารโบราณล้อมไว้

“เขตอาคม ผสาน!!” สีหน้าร่างอวตารของหวังหลินถึงกับบิดเบี้ยวและส่งเสียงคำราม สัมผัสวิญญาณกล้าแข็งขึ้น ขณะเดียวกันร่างเต๋าโบราณของทั้งสามก็ได้ผสานความแข็งแกร่งเข้าไปในสัมผัสวิญญาณ การผสานเขตอาคมจึงเพิ่มความเร็วขึ้น

เสียงดังสนั่นกึกก้อง ไม่ว่าจะเป็นเขตอาคมที่กำลังผสานหรือกลุ่มที่กำลังแยกตัวออก หวังหลินบังคับให้พวกมันทั้งหมดควบแน่นในทันที

พริบตาเดียว จำนวนเขตอาคมได้ลดลงมหาศาลจนเหลือน้อยกว่าห้าล้านแบบรอบตัวหวังหลิน!

การผสานครั้งที่สี่!

เขตอาคมทั้งห้าล้านเสมือนม้าป่าพยศห้าล้านตัว แต่ละตัวเปล่งแสงแพรวพราว ถ้าไม่ใช่เพราะสัมผัสวิญญาณของหวังหลินถูกเสริมความแข็งแกร่งจากร่างเต๋าโบราณทั้งสามและกักขังพวกมันเอาไว้ ไม่เช่นนั้นคงแตกกระจายออกไปทุกทิศทางแล้ว

หวังหลินดวงตาแดงก่ำและเกิดห้อเลือดในดวงตา เส้นโลหิตในดวงตาได้ตัดขวางกันราวกับก่อตัวเป็นกฎอันแปลกประหลาด

ทุกคนมีดวงตา ทุกคนมีรูม่านตาและมีเส้นโลหิต! ทว่ารูปร่างและจำนวนเส้นโลหิตมีความแตกต่าง! เส้นโลหิตพวกนี้ปรากฏขึ้นตอนที่หวังหลินเหน็ดเหนื่อย แต่ก็เป็นวิธีที่หวังหลินคิดว่าเป็นการช่วยให้เขาได้กำเนิดแก่นแท้เขตอาคมขึ้นเช่นกัน!

“เขตอาคม ผสานครั้งที่ห้า!” หวังหลินใช้แขนขวาสร้างผนึก แก่นแท้ทั้งหกในร่างกายลอยออกมา กระบี่แก่นแท้หกเล่มทะยานออกไป ร่างดั้งเดิมทั้งสามร่างต่างก็มีกระบี่หมุนวนอยู่สองเล่มโดยมีร่างอวตารอยู่ตรงกลาง

เมื่อหกกระบี่ปรากฏ แก่นแท้ห้าล้านได้ถูกบังคับให้ผสานกันอีกครั้ง เสียงผสานกันดังกึกก้องพร้อมกับการผสานกันครั้งที่หก เจ็ดและแปด!

การผสานซ้ำซ้อนกันได้ลดจำนวนเขตอาคมไปอย่างมาก ไม่ใช่เพียงแค่สองเขตอาคมที่โดนผสานเสมอไป บางครั้งก็เป็นสาม สี่และห้าเขตอาคมที่โดนผสานในคราเดียว

ทำให้หลังจากผสานกันรอบที่แปด จึงเหลือเขตอาคมรอบตัวหวังหลินอยู่หลัก พันเท่านั้น!

เขตอาคมหลักพันเหล่านี้มีสุดยอดเขตอาคมทั้งสี่อยู่ด้วย รวมถึงบางส่วนก็ไม่ได้เป็นของในโลกถ้ำ พวกมันมีขนาดหลายร้อยฟุตและลอยสั่นสะเทือนอยู่ตรงนั้น

ยิ่งจ้องเขตอาคม ยิ่งทำให้เส้นสายสีแดงปรากฏขึ้นในตาหวังหลิน

‘3,172…แค่นั้นก็พอแล้ว!’ หวังหลินยืนขึ้นและยกแขนขวา ตีเข้ากับหน้าอกและพ่นโลหิต

หลังจากปล่อยโลหิตคำนี้ออกไป หวังหลินสะบัดแขนเสื้อ โลหิตแบ่งตัวเป็น 3,172 ส่วน และทะยานเข้าหาเขตอาคมทุกแบบ

“เขตอาคมโลหิต ผสานครั้งที่เก้า!!” หวังหลินคำราม เขากำลังใช้โลหิตของตัวเองเพื่อผสานเขตอาคมอีกครั้ง แสงโลหิตส่องประกายเจิดจ้า ขณะที่เขตอาคมเริ่มทับ ซ้อนกัน แสงยิ่งรุนแรง ท้ายที่สุดจึงเหลือเขตอาคมเบื้องหน้าหวังหลินเพียงเก้าแบบ!

ทั้งเก้าเขตอาคมมีขนาดสูงหลายหมื่นฟุตดุจภูเขาย่อมๆ พวกมันเปล่งกลิ่นอายเก่าแก่ขณะที่ลอยอยู่ตรงนั้น ทว่าในขณะที่เก้าเขตอาคมก่อตัวขึ้น หนึ่งในนั้น พลันพังทลายเป็นเขตอาคมมากมายนับไม่ถ้วนและกระจัดกระจายไปทุกทิศทาง หลังจากนั้นอีกไม่นาน เขตอาคมอีกแห่งก็กระจัดกระจายไปเช่นเดียวกัน การเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้หวังหลินยกแขนขวาขึ้นโดยไม่ลังเลและชี้ไปที่ ตาข้างขวา

ดวงตาขวาสาดโลหิตออกมาและปรากฏดวงตาขนาดยักษ์ขึ้นในหมอกโลหิต มันเต็มไปด้วยเส้นสายสีแดงนับไม่ถ้วน!