1735. ก้าวเข้าไปทำลายแขน

หวังหลินไม่สนใจขุนพลวารีที่กำลังล่าถอยด้วยแววตาไม่ยอมรับ เขาหลับตาและค่อยๆ สัมผัสหยดน้ำแห่งจักรวาลที่ตนเองได้รับมา

แก่นแท้ที่แปดนี้คือ แก่นแท้วารี แต่มันยังไม่สมบูรณ์ เหมือนกับแก่นแท้เพลิงที่จำเป็นต้องผสานกันอีกหลายครั้งเพื่อทำให้มันสมบูรณ์แบบ

นี่คือความแตกต่างระหว่างแก่นแท้แบบนามธรรมและรูปธรรม แก่นแท้นามธรรมใช้แต่เพียงความเข้าใจก็ทำให้มันสมบูรณ์ แต่ความเข้าใจนี้ยากยิ่งกว่า ซึ่งตัวอย่างก็มาจากแก่นแท้แห่งชีวิตและความตาย แก่นแท้เวรกรรมและแก่นแท้จริงเท็จของ หวังหลิน

ในทางตรงกันข้าม แก่นแท้แบบรูปธรรมนั้นเทียบกันได้ง่ายกว่า แก่นแท้เพลิงและแก่นแท้สายฟ้าของหวังหลินจำเป็นต้องใช้เพียงเมล็ดพันธุ์เท่านั้น จากนั้นก็ทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นจนเกิดเป็นแก่นแท้ขึ้นมา

ตอนนี้สิ่งที่อยู่ในตัวหวังหลินคือเมล็ดพันธุ์ของแก่นแท้วารี ด้วยแก่นแท้นี้หวังหลินจึงจะสามารถทำให้มันสมบูรณ์แบบได้อย่างช้าๆ

การทำให้แก่นแท้สมบูรณ์แบบถือว่ายากมาก แต่การสร้างเมล็ดพันธุ์ขึ้นมานั้นยากยิ่งกว่า หากหวังหลินไม่ได้กลืนกินมังกรสายฟ้าโบราณและสายฟ้านิรันดร์จาก เผ่าสายฟ้ากระจาย เมล็ดพันธุ์สายฟ้าคงไม่เกิดขึ้น

แก่นแท้เพลิงก็เช่นกัน หากเขาไม่ได้กระตุ้นจากวิหคเพลิงหลายครั้ง หวังหลินคงไม่ได้รับเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงมา

ตอนนี้หยดน้ำแห่งจักรวาลจึงเทียบเหมือนมังกรสายฟ้าโบราณและสายฟ้านิรันดร์ หรือเทียบได้กับการกระตุ้นวิหคเพลิงศักดิ์สิทธิ์ มันทำให้หวังหลินได้รับเมล็ดพันธุ์วารี!

นี่คือสิ่งที่หวังหลินตื่นเต้นที่สุด ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ทุกอย่างต้องก้าวไปทีละขั้น

ส่วนจิตวิญญาณปฐพี หวังหลินดูดซับมาจากค่ายกลปฐพี แต่มันก็ยังห่างไกลจากการเกิดเป็นเมล็ดพันธุ์ปฐพี บางทีหากมีคนที่มีเกราะปฐพีปรากฏขึ้นมาและเผย แก่นแท้ปฐพีให้เขาเข้าใจ เมื่อนั้นอาจจะได้เมล็ดพันธุ์ขึ้นมาอีก

เรื่องแบบนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติไม่ควรไปบังคับ หวังหลินเข้าใจเรื่องนี้ดี

เมื่อสัมผัสถึงพลังชีวิตจากเมล็ดพันธุ์วารีในมือ หวังหลินจึงลืมตาขึ้นมองขุนพลวารี

ชั่ววินาทีนั้นขุนพลวารีดูเหมือนได้ตื่นจากอาการตกตะลึง เขาถอยร่นอย่างรวดเร็ว พอห่างไปเจ็ดถึงแปดก้าวจึงทำท่าจะวิ่งหนี

อย่างไรก็ตาม เขาทำดีกับหวังหลินขนาดนั้น หวังหลินจะปล่อยให้เขาจากไป แบบนี้ได้อย่างไร? หวังหลินใช้แขนขวายื่นออกมา ฝ่ามือขนาดยักษ์โผล่ออกมาจากความว่างเปล่า มันคว้าเอาใส่ขุนพลวารีที่กำลังถอยหนี

ขุนพลวารีดิ้นรน หวังหลินถอนแขนขวากลับมา ฝ่ามือยักษ์นำเอาขุนพลวารีกลับมาหาเขาด้วย

หวังหลินเหยียดนิ้วชี้ขวาออกไป ชี้ตรงใจกลางหน้าผากของขุนพลวารี ใบหน้าขุนพลวารีถึงกับบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด คล้ายกับตะเกียงไร้น้ำมัน พลังชีวิตและวิญญาณจึงเข้าผสานกับชุดเกราะรอบตัวเขาเรียบร้อย

เขาหยิบยืมพลังของชุดเกราะและชุดเกราะใช้เขาเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงมัน ความสัมพันธ์นี้คงอยู่มานานแล้ว แต่ตอนนี้ขุนพลวารีอ่อนแอ สถานการณ์จึงย่ำแย่!

ชุดเกราะดูดพลังชีวิตสุดท้ายของเขาไป!

หวังหลินใช้นิ้วแทงเข้าไป พลังแข็งแกร่งไหลออกมาจากร่างกายเข้าสู่ร่างของขุนพลวารี มันก่อเกิดเป็นม่านเข้าแยกร่างและวิญญาณออกจากชุดเกราะอย่างสมบูรณ์

“ในเมื่อเจ้ามอบเมล็ดพันธุ์วารีให้ข้า ข้าก็จะไม่ฆ่าเจ้าและช่วยเจ้าสักครั้ง! มันเป็นหลักการของข้า!” หวังหลินเลื่อนนิ้วขึ้น

ชุดเกราะรอบตัวขุนพลวารีเกิดการสั่นเทาและถูกบังคับให้ถอดออกมา เศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายออกไปทุกทิศทาง

เศษชิ้นส่วนของชุดเกราะแต่ละชิ้นมีเส้นโลหิตเชื่อมต่อกับขุนพลวารีถึงแม้มันจะแตกกระจายออกไปไกลแล้ว ตอนนี้ขุนพลวารีดูน่าขนลุกยิ่ง

ฉากน่ากลัวนี้ทำให้เซียนสำนักกุ้ยยี่ทุกคนหวาดหวั่น สายตาที่มองดูเข้ามาทำให้แต่ละคนเกิดจิตใจเย็นวาบ

“เกราะของขุนพลวารีถูกปลด…”

ขณะเดียวกัน เสียงเกิดร้องดังออกมาจากขุนพลวารี ความเจ็บปวดเข้าท่วมใส่เขาอย่างสิ้นเชิงแต่ก็ไม่สามารถหลบไปได้และต้องอดทนเท่านั้น อย่างไรก็ตามเขารู้ว่า หวังหลินไม่ได้ทรมานเขาแต่เป็นการช่วยเหลือ

หากเขาไม่ได้ปลดชุดเกราะออกมา คงตายอย่างแน่นอน! อีกทั้งเขาก็ใช้พลังไปจำนวนมากเพื่อสังหารหวังหลิน แต่แล้วก็ไม่สามารถต้านทานชุดเกราะได้ หากเขาหลอมหวังหลินไป หลังจากดูดซับหยดน้ำได้ก็คงดี แต่เขากลับจบลงในสภาวะแบบนี้

เส้นสีแดงจำนวนมากเชื่อมต่อร่างขุนพลวารีและเศษชุดเกราะ เส้นพวกนั้นขยับไปพร้อมกับเศษชุดเกราะ ส่วนด้านขุนพลวารีส่งเสียงกรีดร้องดังกึกก้อง

หวังหลินจ้องมองขุนพลวารีด้วยท่าทีเคร่งเครียด ดวงตาเปล่งประกายพลางเริ่มคาดเดาชุดเกราะ ผ่านไปสักพักจึงยกแขนขวาขึ้นมาหยิบกระบี่โลหิต ส่งมันทะยานออกไปตัดขาดเส้นสีแดงที่เชื่อมต่อชุดเกราะและขุนพลวารี

เสียงดังสนั่น เป็นผลให้เส้นทั้งหมดถูกตัดขาดและกลับเข้าสู่เศษชุดเกราะ

ชุดเกราะตอนนี้แยกออกมาจากขุนพลวารีอย่างสมบูรณ์ หลังจากมันกระจัดกระจาย เศษชุดเกราะได้รวมกันอย่างประหลาดและฟื้นคืนเป็นเกราะตัวเดิมอีกครั้ง แต่มันยังมีรอยแตกจำนวนมากและตกลงไปด้านล่าง

ชุดเกราะราวกับมีคนกำลังนั่งอยู่และเปล่งแสงสีน้ำเงินเข้ม หอกเล่มหนึ่งโผล่ออกมาจากแสงนั้นและลงเข้าไปในแขนของชุดเกราะ

หลังจากเกราะถูกปลด ขุนพลวารีกระอักโลหิตจนกลายเป็นหมอกจำนวนมาก ร่างกายอ่อนแอยิ่ง เขามองหวังหลินด้วยสายตาซับซ้อน

หวังหลินมองชุดเกราะและเอ่ยขึ้น “เจ้าไปได้ ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!”

ขุนพลวารีขบคิดเล็กน้อย อ้าปากคล้ายจะพูดบางอย่างแต่ท้ายที่สุดก็ไม่เอ่ย อะไรออกมา เขายอมก้าวถอยหลังและหายตัวไปจากค่ายกลวารี

หวังหลินยื่นแขนขวาออกไปหาขุดเกราะเพื่อจะนำมันไปศึกษา ทันใดนั้นเขาพลันมองขึ้นไป แววตากะพริบเย็นเยียบ ก้าวเท้าอย่างไม่ลังเล ขณะเดียวกันมีระลอกคลื่นโผล่ออกมาจากค่ายกลวารี แรงกดดันทรงพลังผุดขึ้นจากระลอกคลื่นทำให้โลก พลังทลาย

การพังทลายนี้เกิดขึ้นฉับพลัน เมื่อค่ายกลวารีพังทลาย แรงกดดันทรงพลังจึงตกลงมาอย่างรุนแรงราวกับพื้นที่แห่งนี้ไม่สามารถต้านทานไหว

ระลอกคลื่นดังสนั่นเบื้องหลังชุดเกราะและมีวังวนหนึ่งปรากฏขึ้นมา แขนเหี่ยวแห้งโผล่ออกมาจากวังวนและยื่นมือเข้าหาชุดเกราะ ขณะเดียวกันน้ำเสียงเก่าแก่และน่ากลัวดังออกมาจากวังวน เสียงนี้ตรงเข้าสู่จิตใจหวังหลิน

“ของชิ้นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะครอบครองได้ ไปซะ!”

หวังหลินตรวจจับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นฉับพลันนี้ได้ การก้าวเท้าก่อนหน้าค่ายกลวารีพังทลายได้ทำให้เขาเพิ่มความเร็วถึงขีดสูงสุดในพริบตา!

เจ็ดแก่นแท้ผสานเข้ากับระดับบ่มเพาะขั้นวิญญาณดับสูญระดับปลายและระเบิดออกมาจากร่างกาย!

เมื่อฝ่าเท้าร่อนลงไป พลังเต๋าโบราณของหวังหลินไหลเวียนในร่างกายและกระดูกทุกตารางนิ้ว ทำให้ร่างเขาสามารถบดขยี้ได้ทั้งดาวเคราะห์เซียน!

พลังเต็มที่ของหวังหลินระเบิดขึ้นทันที ราวกับพายุทำลายล้างปรากฏออกมา หวังหลินเคลื่อนไหวเต็มกำลัง!

ฝ่าเท้าร่อนลงบนจุดที่วังวนปรากฏและมีแขนยื่นออกมา เขาไม่ได้เหยียบใส่วังวนแต่เหยียบใส่แขน!

และกระทืบอย่างรุนแรง!!

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในชั่วพริบตา รวดเร็วเกินกว่าใครจะล่าถอย เท้าขวา หวังหลินเคลื่อนไหวดุจประกายแสง แฝงพลังอำนาจแห่งเต๋าโบราณลงไปด้วย

น้ำเสียงเก่าแก่ร้องอุทานออกมา แขนเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว มันพยายามสร้างวิชาเข้าป้องกันแต่เห็นได้ว่ามันไม่คาดคิดว่าหวังหลินจะตอบสนองได้รวดเร็วและรุนแรงเช่นนี้ หวังหลินกระแทกแขนขวาลงไปอย่างรุนแรง

เกิดเสียงดังปังและมีเสียงกระดูกแตกละเอียดผสมเข้าไปด้วย แขนบิดเบี้ยวและบวมเป่ง มันรีบถอนกลับเข้าไปในวังวนแต่ก็เกิดการระเบิดและมีโลหิตสาดกระจายไปทุกที่

“เจ้ากล้าขโมยของไปจากข้า? เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ?” หวังหลินยืนอยู่ด้านหลังชุดเกราะ สายตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง มองเข้าไปในวังวน

หวังหลินสะบัดแขนซ้ายอย่างลวกๆ ชุดเกราะสีฟ้าและหอกถูกหวังหลินเก็บไป ทุกอย่างเกิดขึ้นไปอย่างลื่นไหล ตั้งแต่การก้าวเข้าไปทำลายแขนและเก็บชุดเกราะ เขาเปล่งกลิ่นอายของยอดเซียนในรุ่นนี้!

“เซียนของแคว้นโบราณ!! เจ้าคือ คนของเผ่าโบราณ!!” น้ำเสียงบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดโผล่ออกมาจากวังวน

ฉากเหตุการณ์นี้มหาชั้นฟ้าซวนลั่วที่อยู่นอกดาวเคราะห์ยังได้เฝ้าดูอยู่ เขาเผยรอยยิ้มภูมิใจและมีท่าทีกดขี่

‘เยี่ยมมาก เด็กของเผ่าเต๋าโบราณของข้า นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการต่อกรกับ คนที่กล้าตอแยเต๋าโบราณ หากเขาทำน้อยไป ข้าคงรู้สึกผิดหวังไปนิด นี่ช่างคล้ายกับอารมณ์โกรธของข้า หากเป็นข้า คงถอนเล็บมันให้หมด!’

‘สำนักกุ้ยยี่ กลุ่มเทพที่มาที่นี่ช่างน่าสนใจ…’ มหาชั้นฟ้าซวนลั่วมองไปยังหอคอยอย่างคร่าวๆ หากเขาต้องการเพียงแค่สะบัดแขน ชีวิตทั้งหมดบนดาวเคราะห์คง สูญสลายตามที่ต้องการ