176. จับกลุ่มพายุทอร์นาโด

เมื่อเมิ่งหลังค่อมถูกราชาพายุทอร์นาโดจับได้ เขาจมกองโลหิตด้วยความเกลียดชัง

ร่างหวังหลินกลายเป็นควันเมฆขณะที่เขาหนีอย่างรวดเร็วจากกลุ่มของพายุทอร์นาโด มีพายุทอร์นาโดที่แตกกระจายพยายามเข้ามาหยุดหวังหลินเช่นเดียวที่ทำกับเมิ่งหลังค่อม

หวังหลินเหยียดยิ้ม ดวงตาเผยความสงบนิ่งโดยไม่มีร่องรอยตื่นตกใจ ขณะที่กลุ่มของพายุทอร์นาโดเข้าใกล้ พายุทอร์นาโดลูกหนึ่งในนั้นพลันเร่งความเร็วและมาถึงถัดไปจากหวังหลิน พายุทอร์นาโดยกหวังหลินขึ้นและพุ่งออกไปจากการตีวงล้อมของเหล่าทอร์นาโด

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็วเกินกว่าพายุลูกอื่นจะตอบสนองทันและแม้พวกมันตอบสนองก็ไม่ฉลาดพอจะเข้าใจปัญหาได้

หวังหลินยืนอยู่ภายในพายุทอร์นาโดและพุ่งเข้าหาพายุหมุนที่นำทางสู่บททดสอบแห่งที่สอง ขณะที่เขาพุ่งออกมาจากทอร์นาโดจึงลอบสั่งเจ้าปิศาจน้อยให้ควบคุมอีกลูกหนึ่ง

เขาสามารถหลบหนีได้อย่างรวดเร็วเพราะว่าทุกการเคลื่อนไหวที่ทำไปอยู่ในแผน

ราชาพายุตรวจดูอยู่ห่างๆก่อนจะมองเข้ามาในทอร์นาโดของหวังหลิน มันมองดูอย่างสงสัยก่อนจะคำรามกึกก้อง ทอร์นาโดทั้งหมดเริ่มไล่ล่าตามหลังหวังหลิน

ส่วนเจ้าราชาทอร์นาโดมันเผยใบหน้าประหลาดใจขณะที่จับร่างเมิ่งหลังค่อมและหายไปในทิศทางตรงข้ามอย่างช้าๆ

ความแตกต่างระหว่างทอร์นาโดด้วยกันเองมีความแตกต่างกันมาก มันขึ้นอยู่กับจำนวนของอสูรตัวเล็กด้านใน ยิ่งมีมาก ความเร็วของทอร์นาโดลูกนั้นก็มากตาม ผลก็คือพายุทอร์นาโดก่อแถวหนึ่งแถวขณะที่ไล่ล่าตามหลังหวังหลิน พายุทอร์นาโดที่หวังหลินควบคุมต่างมีจำนวนอสูรตัวเล็กอย่างพอดี ดังนั้นความเร็วจึงไม่ได้ช้ามาก

แม้ว่าพายุทอร์นาโดเหล่านั้นกำลังไล่ล่าหวังหลิน เขาไม่ได้กลัวเกรงแต่กลับคำนวนความเร็วทอร์นาโดพวกนั้นก่อนจะหันกลับมามองใกล้ๆแทน หวังหลินอ้าปากและปล่อยแสงผลึกออกมา กระบี่เคลื่อนที่พริบตาอย่างรวดเร็วเข้าหาพายุทอร์นาโดที่อยู่ในความคิดหวังหลิน

ขอบเขตจวี่ของเขาเดินทางอยู่ภายในกระบี่เหิน เป้าหมายไม่ใช่อสูรตัวเล็กเช่นพลทหาร แต่เป็นหนึ่งในผู้นำของแต่ละพายุทอร์นาโด

ด้วยการคงอยู่ของสัมผัสวิญญาณขอบเขตจวี่และกระบี่เหินอันคมกล้า ในพริบตาหนึ่งในทอร์นาโดที่อยู่ในสายตาหวังหลินพลันหยุดลง อสูรตัวเล็กข้างในทั้งหมดแตกกระเจิงด้วยความงุนงง

นอกจากนั้นหวังหลินไม่ได้หยุด เขาสะบัดมือชี้อย่างรวดเร็วและลำแสงหวีดหวิวในอากาศระหว่างพายุทอร์นาโด ทันใดนั้นพายุทอร์นาโดยักษ์ลูกหนึ่งก็แตกสลาย

ขณะนั้นเองเขาเริ่มเห็นสัมผัสวิญญาณด้านหลังเริ่มจะผสานกัน ดังนั้นจึงสะบัดแขนและกระบี่ผลึกกลับมาในทันที ไม่ใช่ว่าหวังหลินไม่ต้องการต่อสู้แต่อสูรตัวเล็กพวกนั้นตั้งท่าป้องกัน เขาจึงไม่สามารถจับมันมาได้เหมือนคราวก่อน แต่หากสู้ต่อไปกระบี่เหินจะถูกป้องกันโดยสัมผัสวิญญาณที่รวมตัวกันตอนเข้าใกล้พายุทอร์นาโด

เขาไม่ต้องการเป็นเช่นเมิ่งหลังค่อม ต่อสู้จนกว่าสมบัติล้ำค่าถูกแบ่งเป็นสองส่วน

หวังหลินเยาะเย้ยขณะที่กระบี่เหินกลับเข้ามาหาพร้อมกับเขาหนีต่อไปเรื่อยๆ ในไม่ช้าระยะห่างระหว่างเขาและเหล่าทอร์นาโดกว้างขึ้น ทอร์นาโดที่เขาตั้งเป้าหมายไว้เป็นลูกที่ขนาดใหญ่ที่สุดซึ่งมันเร็วกว่าเขาเล็กน้อย

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในอึดใจเดียว ในพริบตาเกิดช่องว่างระหว่างหวังหลินและเหล่าพายุทอร์นาโด ทว่าอสูรพวกนั้นรวมสัมผัสวิญญาณเข้าด้วยกันเสร็จสิ้นและสายฟ้าสัมผัสวิญญาณหลายชุดพุ่งเข้าหาหวังหลินอย่างรวดเร็ว

สายตาหวังหลินยังคงสงบนิ่ง เมื่อสายฟ้าสัมผัสวิญญาณเข้ามาถึงเขาพลันออกคำสั่งเจ้าปิศาจน้อย ทันใดนั้นอสูรตัวเล็กที่ถูกเจ้าปิศาจน้อยควบคุมหันตัวกลับและพุ่งออกมาจนสร้างเป็นคลื่นกระแทกเริ่มกระจายออก

การโจมตีด้วยคลื่นเสียงนี้ได้สร้างคลื่นกระแทกขึ้นชุดหนึ่งซึ่งผลักพายุทอร์นาโดของหวังหลินไปข้างหน้าจนทำให้สายฟ้าสัมผัสวิญญาณพลาดเป้าไป ขณะที่อสูรที่กำลังไล่ล่าหวังหลินรวมสัมผัสวิญญาณเพื่อโจมตีชุดต่อไป หวังหลินพลันหนีห่างไปไกลแล้ว

ขณะที่น้ำวนยักษ์ในท้องฟ้าใกล้เข้ามาในระยะสายตาหวังหลิน ดวงตาเขาเริ่มเปล่งประกาย ความจริงแล้วหากเขาไม่ตัดสินใจขโมยสมบัติจากเมิ่งหลังค่อม เขาคงเข้าไปในบททดสอบที่สองได้อย่างปลอดภัยแล้ว

แม้กระทั่งตอนนี้หากเขายกเลิกการซ่อนตัวในพายุทอร์นาโดและพุ่งออกไปด้วยแรงทั้งหมดก็มีโอกาสเพียงแปดในสิบบส่วนเท่านั้น แต่นั่นไม่ใช่แผนที่หวังหลินคิดจะทำ

เขาไม่รู้ว่ามีอันตรายใดที่อยู่ในบททดสอบที่สอง คงไม่โชคดีถึงขนาดที่มีคนเปิดเส้นทางให้เหมือนเช่นในบททดสอบแรกนี้ ดังนั้นเขาต้องไม่ซี้ซั้วเข้าไป

ผลที่ตามมาจึงทำให้หวังหลินนำสายตาไปบนเหล่าพายุทอร์นาโดดด้านหลังอย่างระมัดระวัง แผนของหวังหลินคือนำพายุทอร์นาโดพวกนั้นไปกับเขาด้วยในบททดสอบแห่งที่สอง ด้วยวิธีนี้เขาจะปกป้องตัวเองได้

ด้วยความคิดเช่นนี้หวังหลินจึงไม่เข้าไปในน้ำวนยักษ์ด้วยตัวเองทันที เขามองกลับหลังอย่างระมัดระวังและเริ่มขบคิด จากนั้นกัดฟันแน่นและออกคำสั่งเจ้าปิศาจน้อย ทันใดนั้นทอร์นาโดของเขาชะลอความเร็วลง

ทอร์นาโดด้านหลังเข้ามาในระยะร้อยห้าสิบจ้างทันทีพร้อมกับการโจมตีหนึ่งชัดที่เข้ามาบนหวังหลินอย่างรวดเร็ว

ทอร์นาโดของหวังหลินเพียงจำเป็นต้องใช้อีกหนึ่งลมหายใจเพื่อเร่งความเร็วเต็มที่เข้าไปในน้ำวนยักษ์

พูดได้ว่ามันต้องใช้อีกหนึ่งลมหายใจเพื่อให้ทอร์นาโดไล่ตามทันและสองลมหายใจเพื่อนำพวกมันเข้าไปในน้ำวนยักษ์

ในลมหายใจแรก หวังหลินนำของชิ้นนึงออกมาจากกระเป๋า เมื่อการโจมตีสัมผัสวิญญาณเข้ามาถึงหวังหลินไม่ได้เร่งความเร็วเพื่อหลบหลีกแต่ใช้อสูรตัวเล็กในพายุทอร์นาโดของตัวเองเพื่อกีดขวางไว้แทน

ในหนึ่งลมหายใจนี้มีอสูรตัวเล็กในทอร์นาโดหวังหลินตายไปมากกว่าครึ่ง ใบหน้าหวังหลินสงบนิ่งไม่เผยอาการตื่นตกใจ ขณะเดียวกันหวังหลินก็เข้าใกล้กระแสน้ำวนมากขึ้น และทอร์นาโดด้านหลังเข้าใกล้อย่างรวดเร็ว

ในลมหายใจที่สอง ร่างหวังหลินพุ่งออกมาจากพายุทอร์นาโดของตัวเองราวกับลูกศร กลุ่มพายุทอร์นาโดเข้าใกล้กันขณะที่การโจมตีด้วยคลื่นเสียงระเบิดออก

จังหวะที่หวังหลินออกจากพายุทอร์นาโด อสูรตัวเล็กทั้งหมดนอกจากเจ้าปิศาจน้อยต่างตายกันหมด เวลานี้เองร่างหวังหลินเข้าไปในกระแสน้ำวนเรียบร้อยแล้ว พายุทอร์นาโดที่กำลังไล่ล่าเขาได้เข้าไปในกระแสน้ำวนนี้ด้วย มันหยุดกึกทันทีและบางกลุ่มด้านหลังกำลังล่าถอย

ทว่าหวังหลินจะปล่อยมันให้ทำแบบนั้นได้เช่นไรกัน? เขามองไปที่พายุทอร์นาโดประมาณสี่สิบลูกที่กำลังไล่ล่าเขาและร้องตะโกน “มาอยู่กับข้านี่!”

หวังหลินส่งพลังปราณเข้าไปในสิ่งของที่หยิบออกมาจากกระเป๋าในตอนลมหายใจแรก ทันใดนั้นวงแหวนแสงขยายออกและล้อมรอบพายุทอร์นาโดทั้งหมด

ภาพร่างมังกรปรากฎขึ้นทันที ภายใต้การควบคุมของหวังหลินมันหมุนล้อมรอบวงแหวนแสง ขณะเดียวกันสายฟ้าสีม่วงออกมาจากกระแสน้ำวน สายฟ้าม่วงร่อนลงบนหวังหลินและผ่านเขาไปเข้าสู่วงแหวนแสง กระแสน้ำวนพลันพึงทั้งหมดเข้าหามันอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา หวังหลินและพายุทอร์นาโดอีกสี่สิบกว่าลูกถูกดึงเข้าไปในกระแสน้ำวน

ณ จุดนี้พายุทอร์นาโดที่เหลือเข้ามาถึง แต่เมื่อมันสัมผัสกับกระแสน้ำวนพลันเด้งกลับทันที พายุทอร์นาโดรวมกันที่นี่มากขึ้นแต่หลังจากพยายามอยู่นานพวกมันยังไม่สามารถเข้าไปในกระแสน้ำวนได้ หลังจากผ่านไปสักพักจึงค่อยกระจายตัวอย่างช้าๆ

ในบททดสอบแรกของบททดสอบปฐพีจึงค่อยๆสงบเงียบลง พื้นที่หนึ่งภายในบททดสอบปฐพี เมิ่งหลังค่อมลอยตัวในอากาศ ร่างกายปกคลุมไปด้วยโลหิตและดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน ด้านหน้าเขาคือร่างของอสูรราชา กระดูกนิ้วมือสีทองบนหัวมันค่อยปรากฎอย่างเชื่องช้า

มันชี้ไปที่คิ้วของเมิ่งหลังค่อม…

ส่วนหวังหลิน หลังจากเข้ามาในกระแสน้ำวน เขากระจายสัมผัสวิญญาณออกทันทีพลันตกใจ สถานที่แห่งนี้เป็นโลกสีเทาที่ไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากสะพานที่สร้างจากหินสีดำ

หวังหลินถอนสัมผัสวิญญาณออกมาและมองไปด้านหลัง ค่ายกลมังกรยังอยู่พร้อมกับพายุทอร์นาโดมากกว่าสี่สิบลูกด้านใน พวกมันพยายามหนีโดยปะทะกับวงแหวนแสงรอบด้านอย่างบ้าคลั่ง

ทุกครั้งที่พวกมันปะทะกัน วงแหวนแสงเริ่มหรี่ลงเล็กน้อย หวังหลินหายใจอย่างเยือกเย็นขณะที่เก็บค่ายกลมังกร ไม่นานนักเมื่อค่ายกลหายไป พายุทอร์นาโดกว่าสี่สิบลูกพลันกระจัดกระจายไปทั่ว

ขณะเดียวกันหวังหลินชี้ระหว่างคิ้ว เจ้าปิศาจน้อยปรากฎตัวออกมาและร้องคำรามอย่างท้าทายเข้าหาพายุทอร์นาโดพวกนั้น

พายุทอร์นาโดทั้งหมดหยุดกึก อสูรตัวเล็กตัวหนึ่งบินออกมาจากพายุทอร์นาโดของมันและปะทะกับเจ้าปิศาจน้อย หวังหลินมองทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้อย่างใจเย็น นี่เป็นส่วนหนึ่งของแผนเขาเช่นกัน เหตุผลที่เขาไม่ได้ให้เจ้าอสูรน้อยท้าทายพวกมันในบททดสอบแรกนั่นก็เพราะมีพายุทอร์นาโดมากเกินไปที่ไล่ล่าพวกเขา ขณะที่เจ้าปิศาจน้อยเริ่มท้าทายพวกมัน พายุทอร์นาโดบางส่วนกระทั่งถูกดึงดูดความสนใจ หากเจ้าปิศาจน้อยเคยล้มเหลวมาก่อน เช่นนั้นหวังหลินคงทิ้งพวกมันไว้แน่นอน

แต่ตอนนี้มีเพียงพายุทอร์นาโดราวสี่สิบลูกเท่านั้น ซึ่งทำให้สถานการณ์แตกต่างอย่างมาก

สามวันต่อมาหวังหลินมองพื้นที่ไกลๆขณะที่ยืนถัดจากสะพานสีดำ พายุทอร์นาโดสีดำสี่สิบสองลูกถูกมัดรวมเข้าด้วยกัน หากมองดูเข้าไปใกล้ๆจะเห็นได้ว่าทอร์นาโดพวกนั้นล้อมรอบพายุทอร์นาโดหนึ่งลูกที่อยู่ตรงกลางพร้อมกับเชื่อมต่อกันด้วยแสงสีแดง

ผู้นำของพายุทอร์นาโดทั้งหมดถูกรวมเข้ากับเจ้าปิศาจน้อย ถึงเช่นนั้นหวังหลินดึงพวกมันทั้งหมดออกมาและนำเข้าไปในธงวิญญาณผืนหนึ่งเพื่อใช้สำหรับสร้างเจ้าปิศาจเพิ่มขึ้นในอนาคต

เขาทำเรื่องนี้เพื่อป้องกันตัวเองจากการสูญเสียการควบคุมเจ้าปิศาจน้อยเนื่องจากมันรวมร่างกับตัวอื่นหลายตัวมาก