1767. จับเศษวิญญาณ

หวังหลินขบคิดเงียบๆ และนั่งลงไม่ไกลจากนาง คำพูดของนางดังสะท้อนขึ้นในใจ หวังหลินไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน อีกทั้งเขาก็ไม่ได้ผสานกับวิญญาณดวงที่สาม พอมองไปรอบๆ สถานที่ที่ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งหนาแน่นดันคล้ายกับสิ่งที่นางพูด

ครู่ต่อมาขณะที่หวังหลินกำลังเอ่ยปากถาม สีหน้าพลันเปลี่ยนไปและมองออกไปไกล เขาเห็นระลอกคลื่นระเบิดดังกึกก้อง แสดงว่ามีคนอื่นกำลังเข้ามา

นางสังเกตระลอกคลื่นได้เช่นกันและรีบพูด “เจ้าเป็นคนแรกที่เข้ามาที่นี่ ดังนั้นเจ้าคือเจ้าของที่นี่ หากเจ้าต้องการ มันสามารถเปลี่ยนที่นี่เป็นค่ายกลเพื่อหยุดยั้งทุกคนไม่ให้ไปต่อได้”

“แต่หากคนผู้นั้นทรงพลังเกินไป มันก็ไม่สามารถรั้งไว้ได้นานนัก”

หลังนางกล่าวจบจึงมองมาที่หวังหลินและเห็นเขาพยักหน้า จึงสะบัดแขนเกิดเสียงแตกร้าวดังสนั่น น้ำแข็งปรากฏขึ้นออกมาจากความว่างเปล่า มันเริ่มแผ่กระจายออกไปโดยมีที่นี่เป็นจุดศูนย์กลาง หวังหลินเห็นว่าทั้งโลกถูกแช่แข็งอย่างรวดเร็ว

น้ำแข็งนี้ไม่มีรอยแตก ราวกับทั้งโลกเปลี่ยนกลายเศษน้ำแข็งทั้งก้อน ยามที่พลังน้ำแข็งแผ่กระจายออกไป โลกจึงมืดมนลง

หลายคนที่เพิ่งเข้ามาที่นี่จึงถูกน้ำแข็งผนึกเอาไว้จนแน่นิ่ง

แผ่นดินที่หวังหลินและสตรีอีกคนอยู่นั้นคือสถานที่ไม่กี่แห่งในโลกนี้ที่ไม่มีน้ำแข็ง

“น้ำแข็งอยู่ได้ไม่นานนัก มีคนที่มีระดับบ่มเพาะสูงส่งและมีกลิ่นอายของนายท่านกำลังเข้ามา” สตรีเทพโบราณเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางมองหวังหลิน ชี้กลางหน้าผากตัวเองด้วยแขนขวา ปรากฏวังวนขึ้นมาและมีหยดโลหิตควบแน่นบนปลายนิ้ว

หลังจากสร้างหยดโลหิตนี้ขึ้น นางอ่อนแอในทันที

“ดูดซับต้นกำเนิดโลหิตวิญญาณของเย่โม่นี้ อาการบาดเจ็บของเจ้าจะฟื้นคืน…” หลังเอ่ยขึ้นนางจึงดีดหยดโลหิตเข้าไปหาหวังหลิน มันหยุดห่างจากเขาเพียงเจ็ดนิ้วและเปล่งแสงสีแดงเรืองรอง

หวังหลินมองไปที่หยดโลหิต มันเปล่งกลิ่นอายของเย่โม่ หยดโลหิตนี้น่าจะเป็นหยดสุดท้ายของโลหิตหัวใจเย่โม่ เมื่อหวังหลินดูดซับไป มรดกที่ได้รับสืบทอดมาจะยิ่งสมบูรณ์ขึ้น

แต่เขาไม่ได้รับหยดโลหิตไปในทันทีและขมวดคิ้วมองสตรีเทพโบราณที่อ่อนแอลงอย่างมาก

หวังหลินเอ่ยถาม “ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า?”

“เพราะเจ้าคือ…” นางยิ้มแต่ก็ถูกหวังหลินขัดจังหวะ

หวังหลินจ้องนางและเอ่ยถามอีกครั้ง “ทำไม?”

นางครุ่นคิดเล็กน้อย แววตาหวนรำลึก หลังจากนั้นชั่วขณะจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า

“ข้าถือกำเนิดขึ้นมาเพราะนายท่านด้วยหยดโลหิตหัวใจของเย่โม่ ตอนนี้ข้าเฝ้าระวังสำนักตงหลินเพื่อนายท่าน ข้าได้รับตำแหน่งเป็นเทพบรรพชน…แต่ว่าเวลาผ่านไปนานเกิน มารบรรพชนและปิศาจบรรพชนกลับตายไปในการจำศีล คนที่เหลือค่อยๆ ตายไปอย่างช้าๆ หากพลังชีวิตของนายท่านไม่มาหล่อเลี้ยง”

“ในเมื่อเจ้าสามารถเข้ามาในแกนกลางของถ้ำด้วยวิญญาณของนายท่าน เจ้าต้องทะลวงเข้าไปในห้าดอกแปดประตู เจ้าต้องการค้นหาประตูบานจริงเพื่อออกไปสู่โลกภายนอก…”

“หากเจ้าเปิดประตู ข้าหวังว่าเจ้าจะช่วยข้าออกไปจากที่นี่ด้วย” นางโค้งคำนับพลางเอ่ยกับหวังหลิน เรือนผมสีดำยาวไหลลงดุจน้ำตก มันงดงามมาก

หวังหลินขบคิดและพยักหน้าอย่างช้าๆ

“ข้าจะช่วยเจ้า!” หวังหลินคว้าหยดโลหิตด้วยแขนขวา ความจริงแล้วขณะที่พูดคุยกับนาง เขาก็กำลังฟื้นฟูพลังอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ใช้สัมผัสวิญญาณ ส่วนหนึ่งไปทดสอบหยดโลหิต หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาจึงพูดตกลง

หวังหลินถือหยดโลหิตไว้และประทับมันกลางหน้าผาก เมื่อหยดโลหิตเข้าไปในหน้าผาก ความคิดส่งเสียงดังสนั่น แต่เขารักษาอาการไว้เพื่อสังเกตการณ์รอบด้าน หากนางทำอะไรเขาจะสังหารนางทันที

ต้นกำเนิดโลหิตวิญญาณของเย่โม่เข้าไปในร่างกายและผสานเข้ากับเขา มันคือโลหิตของเย่โม่จริงๆ มันไม่ได้เกิดอาการต่อต้านอันใดกับร่างกายหวังหลินและผสานอย่างรวดเร็ว

ขณะที่พลังชีวิตอันทรงพลังของเย่โม่เข้าไปในร่าง เสียงปะทุกึกก้องดังอยู่ข้างในหวังหลิน ดาวเทพโบราณ มารโบราณและปิศาจโบราณพลันปรากฏขึ้นมา พวกมันหมุนติ้วเพื่อดูดซับพลังจากโลหิต

ซวนลั่วยิ้มอยู่ห่างออกไปไกลและมองภาพเหตุการณ์นี้ สายตากวาดผ่านหวังหลินเข้าไปในน้ำแข็ง

‘ที่นี่ถือเป็นโชควาสนาครั้งใหญ่สำหรับเขา…ช่างเถอะ ข้าจะช่วยเขาให้มีเวลามากพอ’ ซวนลั่วยกแขนขวาขึ้นมาชี้ใส่น้ำแข็ง พลังของเขาพุ่งเข้าไปในน้ำแข็งอย่างเงียบเชียบ มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าก่อนหลายหมื่นเท่า

‘ข้าจะให้เวลาเจ้านานเท่าที่ต้องการ’ ซวนลั่วยิ้มและนั่งลง คราวนี้เขาไม่ได้มองหวังหลินแต่เป็นเทพโบราณสตรี

‘ไม่ว่าต้นกำเนิดจะเป็นอะไร ท้ายที่สุดเจ้าก็ยังมาจากเผ่าบัญชาโบราณของข้า…เผ่าบัญชาโบราณไม่มีสตรีมากนักและนางก็คุ้มค่าที่จะฝึกฝน นางเป็นสตรีของศิษย์ข้าได้เท่านั้น…เป็นคู่ที่เหมาะสมกันดี’ ซวนลั่วลูบคางและมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามา

หยดโลหิตของเย่โม่แล่นผ่านในร่างหวังหลิน หัวใจเต้นระรัวดังกึกก้องอยู่ข้างใน ร่างกายขยายออกไปมากกว่าพันฟุต

พลังบัญชาโบราณในโลหิตนี้เสมือนน้ำหล่อเลี้ยงที่มีประโยชน์มหาศาลต่อหวังหลิน และยิ่งดีที่สุดเพราะเขาบาดเจ็บ มันยังเติมเต็มพลังในร่างกายของหวังหลินเพื่อให้เขาทรงพลังยิ่งขึ้น หลังจากกระดูกผสานเข้ากับโลหิต ร่างกายจึงแข็งแกร่งยิ่งขึ้นและยืดหยุ่นมากขึ้นจนยากจะแตกหักเหมือนก่อน

โลหิตและเลือดเนื้อเปล่งพลังกายอันทรงพลัง ทั้งยังมีกลิ่นอายน่ากลัวออกมาจากร่าง ยามที่สตรีเทพโบราณสัมผัสเรื่องนี้ได้ นางจึงหรี่ตา

หวังหลินมีท่าทีสงบนิ่งแต่เกิดระลอกคลื่นมหึมาขึ้นในใจ ตอนนี้เขามีโลหิตหัวใจของเย่โม่ครบแล้ว นั่นหมายความว่าวิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่สมบูรณ์แบบและมันอยู่ในร่างกายหวังหลิน!

ขณะที่หวังหลินกำลังฟื้นฟู ร่างเงาของเย่โม่ค่อยๆ ปรากฏขึ้นด้านหลัง ร่างเงานี้คล้ายกับร่างที่ปรากฏขึ้นตอนที่หวังหลินต่อสู้ แต่จุดประสงค์คราวนี้แตกต่างกัน

ร่างเงาที่ปรากฏตอนที่หวังหลินต่อสู้ก็เนื่องจากมรดกที่ไม่สมบูรณ์ เขาไม่สามารถซ่อนมรดกไว้ได้จึงทำให้หลุดร่างเงาขึ้นมา แต่ร่างเงารอบตัวเขาตอนนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากการบ่มเพาะแต่เป็นจากจิตใจหวังหลิน กล่าวให้ถูกก็คือ มันเป็นวิญญาณดั้งเดิมของ เย่โม่!

วิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่นั้นจะสมบูรณ์ได้เมื่อหยดโลหิตหัวใจทั้งหมดรวมตัวกัน ร่างเงาก่อรูปร่างคล้ายคนจริงและลอยอยู่ด้านหลังหวังหลินอย่างแปลกประหลาด

ขณะเดียวกันกลิ่นอายของเย่โม่ได้โผล่ออกมาจากวิญญาณดั้งเดิมด้วย กลิ่นอายสั่นสะเทือนสวรรค์แต่สามเผ่าโบราณตนใดที่ถือกำเนิดขึ้นจากสายโลหิตของเขาจะรู้สึกเหมือนเผชิญหน้ากับบรรพชนของตัวเอง

แรงกดดันโผล่ออกมาจากวิญญาณและจิตวิญญาณจนมากพอที่จะทำให้สามเผ่าโบราณที่สร้างขึ้นจากสายโลหิตของเย่โม่เกิดอาการสั่นเทาและเคารพ

สตรีเทพโบราณยังเป็นเทพโบราณที่เกิดขึ้นจากโลหิตหัวใจของเย่โม่ นั่นหมายความว่านางยังมีโลหิตดั้งเดิมบางส่วนอยู่ในร่างกายของตัวเอง!

ด้วยแรงกดดันนี้ สตรีเทพโบราณจึงหน้าซีด ค่อยๆ คุกเข่าลงบนพื้นและแน่นิ่ง

ซวนลั่วมองวิญญาณของเย่โม่ด้านหลังหวังหลินด้วยความสงสารและถอนสายใจ

‘เด็กเย่โม่นั่นช่างมีพรสวรรค์ในการกระจายโลหิตตัวเองไปในโลกถ้ำแห่งนี้เพื่อสร้างสามเผ่าโบราณขึ้นมา โชคดีที่หวังหลินปรากฏตัวขึ้นมา เย่โม่จึงทำได้อย่างยอดเยี่ยม! แต่หากเจ้าต้องการชิงร่างหวังหลินไป นั่น…เป็นไปไม่ได้!’ ซวนลั่วหลับตา หากเขา ไม่ได้มาหาหวังหลินและเจอเรื่องแบบนี้ เขาคงช่วยเย่โม่ แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้ว

เย่โม่กระจายโลหิตของตัวเองไปพร้อมกับต้นกำเนิดโลหิตวิญญาณบางส่วน เมื่อต้นกำเนิดโลหิตวิญญาณได้รวมกันแล้ว วิญญาณดั้งเดิมของเขาจะก่อเกิดขึ้น มาใหม่และครอบครองร่างกาย และเมื่อร่างกายเป็นหนึ่งในลูกหลานของตัวเอง ก็ไม่มีทางที่จะมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น

แต่หวังหลินนั้นแตกต่าง เขาได้รับการยอมรับจากบรรพชนโบราณและมี โลหิตวิญญาณของบรรพชนอีก…

ซึ่งเป็นผลให้กลายเป็นคนที่มีศักดิ์สูงกว่าเย่โม่ ดังนั้นเย่โม่จะไม่สามารถทำได้สำเร็จ! ตอนนี้วิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่ได้เปลี่ยนกลายเป็นควันเจ็ดสายและเข้าสู่ร่างหวังหลินผ่านรูขุมขน

ชั่วขณะเย่โม่เข้ามา หวังหลินพลันลืมตาแต่มีท่าทีสงบนิ่ง เขาสังเกตเรื่องนี้ได้ในช่วงการผสานกันก่อนหน้านี้และรู้เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่เขาก็รู้ได้ว่าเย่โม่ ไม่สามารถครอบครองได้

วิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่เข้าไปในร่างหวังหลิน ผ่านไปสามชั่วโมงหวังหลินจึงปล่อยลมหายใจยาว ร่างกายหดลงเรื่อยๆ จนมีขนาดปกติ

ดวงตาลึกล้ำดุจดวงดาว วิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่หายเข้าไปในร่างหวังหลิน เย่โม่ไม่สามารถต้านทานโลหิตวิญญาณของบรรพชนโบราณได้และกลายเป็นส่วนหนึ่งของมรดกบัญชาโบราณในตัวหวังหลิน

อาการบาดเจ็บของหวังหลินฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ หยดโลหิตและวิญญาณดั้งเดิมของเย่โม่ได้ให้ผลลัพธ์ยิ่งใหญ่ ไม่เช่นนั้นหวังหลินคงใช้เวลาหลายเดือนและฟื้นฟู ได้ช้ากว่านี้

ตอนนี้มรดกบัญชาโบราณของหวังหลินแทบจะสมบูรณ์ สิ่งเดียวที่ขาดหายคือดวงตาซ้ายและหัวใจที่ฝังอยู่ในสุสานโบราณ!

รวมถึงแขนซ้ายด้วย