1768. แขนซ้ายของเย่โม่

ซวนลั่วอุทาน นาทีนั้นสายตาหวังหลินวาดผ่านราวกับมองมาทางเขาทำให้ซวนลั่วประหลาดใจ

ไม่นานสายตาหวังหลินก็กวาดผ่านไปราวกับเพียงแค่เหตุบังเอิญ

ลมหายใจหวังหลินสงบลง ตอนนี้ไม่เพียงแค่อาการบาดเจ็บจะฟื้นคืนแต่ยังรู้สึกเหมือนครอบครองพลังอำนาจทำลายโลกไว้อีกด้วย ราวกับสามารถทำลายโลกนี้ เพียงแค่หมัดเดียว พลังบัญชาโบราณของเขาทำให้หวังหลินรู้สึกปลอดโปร่งยิ่ง

นี่คือการสืบทอดของจริง เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่การสืบทอดทุกอย่างที่จะทำให้เกิดความเจ็บปวดรุนแรง

พลังบัญชาโบราณดังสนั่นไปทั่วร่างกาย ไหลเวียนผ่านเลือดเนื้อทุกตารางนิ้วทำให้รู้สึกเหมือนมีอำนาจกุมชะตาของโลกใบนี้ วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินคล้ายได้รับสารหล่อเลี้ยงที่มากพอจากร่างกาย ร่างกายจึงเปล่งแสงอ่อนโยนราวกับพร้อมใช้วิชาได้ทุกเมื่อ

ผลลัพธ์ของโลหิตหยดเดียวคงไม่สร้างผลลัพธ์ได้ขนาดนี้ แต่หยดนี้ทำให้เขาบรรลุความสมบูรณ์ จากนั้นมันจึงแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

หวังหลินรู้สึกถึงความแตกต่างในร่างกาย แม้พลังของทั้งสามเผ่าโบราณยังอยู่ในระดับแปดดาว พวกมันกลับแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แสงจากดวงดาวยิ่งหนาแน่นมากขึ้น

หวังหลินรู้สึกถึงเสียงเรียกเลือนลางจากส่วนลึกภายในโลกน้ำแข็งแห่งนี้ เสียงเรียกนี้เหมือนกับตอนที่เขาสัมผัสได้ถึงแขนขวาของเย่โม่

ก่อนดูดซับหยดโลหิตสุดท้าย หวังหลินไม่สามารถสังเกตเรื่องเหล่านี้ได้

หวังหลินระงับพลังบัญชาโบราณเพื่อไม่ให้มีพลังรั่วไหลออกมา สตรีเทพโบราณค่อยๆ ลุกขึ้น มองหวังหลินด้วยสายตาหวาดหวั่น

นาทีนี้หวังหลินเหมือนบรรพชนของทั้งสามเผ่าโบราณซึ่งทำให้นางมีจิตใจสั่นไหว

“ขอบคุณมาก หากข้าได้เจอบานประตูของจริง ข้าจะช่วยเจ้าออกไปจากที่นี่แน่นอน!” หวังหลินลุกขึ้นและคำนับฝ่ามือให้กับนาง

นางเพียงพยักหน้าและไม่ได้พูดสิ่งใด

“มีสิ่งใดผนึกไว้ที่นี่?” หวังหลินชี้ไปทางที่เขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่กำลังเรียกหา

“นั่นคือหลังภูเขาของสำนักตงหลินและเป็นที่ที่มีบ่อน้ำตงหลินอยู่ แต่มันถูกสร้างขึ้นมาจากความทรงจำของนายท่านเท่านั้น มันจึงไม่มีพลังอันใด” นางเพียงมองเข้าไปด้วยสายตางุนงง

หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ขบคิดเล็กน้อยและจึงทะยานเข้าไปในอากาศ

“ข้าจะไปตรวจสอบที่นั่นก่อน วันนี้ขอบคุณเจ้ามาก ข้าแยกความแค้นและ การขอบคุณไว้ชัดเจน ความขัดข้องใจก่อนหน้านี้จบลงและข้ายังเป็นหนี้บุญคุณเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าออกจากที่นี่!” หวังหลินคำนับฝ่ามือให้กับเทพโบราณหญิงสาวและทะยานเข้าหาน้ำแข็งที่กำลังเรียกหา

น้ำแข็งถูกล้อมรอบด้วยพลังเย็นแต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งหวังหลินได้ น้ำแข็งส่งผลลัพธ์ต่อคนอื่นเท่านั้น สำหรับหวังหลินมันเหมือนพื้นราบ

หวังหลินทะยานผ่านน้ำแข็งไป แม้จะรู้สึกหนาวแต่ตราบใดที่โคจรพลังตัวเองเล็กน้อย ความหนาวเหน็บก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง

น้ำแข็งเสมือนกระจก มันสะท้อนภาพของตัวเองไปตามที่เคลื่อนไหวจนดูเหมือนมีเงาหลอกกำลังติดตามมา หวังหลินเพียงแค่ชำเลืองสายตา และเคลื่อนไหวผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สถานที่แห่งนี้ใหญ่มาก แต่ด้วยความเร็วของหวังหลินจึงใช้เวลาเพียงครึ่งก้านธูปไหม้ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกชัดเจนขึ้น ซึ่งอยู่ห่างไปไม่เกินแสนฟุต!

แม้โลกแห่งนี้จะถูกผนึก หวังหลินก็ยังเห็นภูเขาสูงตระหง่าล้อมรอบด้วยน้ำแข็ง หลังจากข้ามผ่านภูเขาไปหลายลูกจึงได้เห็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ด้านหลังภูเขา!

บ่อน้ำแห่งนี้เสมือนทะเลสาบแต่มันได้ถูกผนึกไปเช่นกัน มีพลังปราณสวรรค์ล้อมรอบบ่อน้ำไว้อย่างเบาบาง

หวังหลินเคลื่อนร่างไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ดวงตาส่องสว่าง ชั่วขณะต่อมาเขาก็ได้มาถึงเหนือบ่อน้ำและมองลงไป รูม่านตาพลันหรี่แคบทันที

แม้บ่อน้ำจะถูกแช่แข็งแต่มันโปร่งใส หากมองจากด้านบนอย่างละเอียดคงเห็นได้ว่ามีบางอย่างอยู่ข้างในบ่อน้ำ!

มันเป็นแขนยักษ์ แขนข้างซ้าย!

‘แขนซ้ายของเย่โม่!’ หวังหลินสูดหายใจลึก ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า ตอนที่เขามาที่นี่ก่อนหน้านี้ก็พอจะเดาได้บางส่วน เดิมทีคิดว่ามันคือตาซ้ายของเย่โม่ แต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นแขนซ้าย!

‘หลังจากข้าผสานเข้ากับแขนขวาของเย่โม่ วิชาผ่าสวรรค์สามารถป่นเซียนขั้นที่สามได้เป็นชิ้นๆ…หากข้าผสานเข้ากับแขนซ้ายด้วยแล้วและใช้วิชาผ่าสวรรค์ พลังของมัน…’ พอหวังหลินคิดเช่นนี้ หัวใจเริ่มเต้นรัว

เขากระทืบเท้าเพื่อพยายามเข้าไปในน้ำแข็ง แต่พลังสะท้อนโผล่ออกมาจากบ่อน้ำ ร่างกายสั่นสะเทือนและไม่สามารถเข้าไปได้

หวังหลินจดจ้องน้ำแข็งด้านล่าง ที่นี่แปลกประหลาดมากและแตกต่างจากน้ำแข็งที่อื่น

‘บ่อน้ำตงหลิน…ที่นี่น่าจะเป็นบ่อน้ำตงหลิน เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่ามันมีความลับอะไรซ่อนอยู่จนแม้แต่ราชันย์เทพสีรุ้งยังต้องสร้างขึ้นมาใหม่…’ หวังหลินมองดูอย่างละเอียดแต่ก็ไม่พบสิ่งใด

บ่อน้ำแข็งแห่งนี้ดูธรรมดามาก

เขาคุกเข่าลงและวางแขนขวาไว้บนน้ำแข็ง ค่อยๆ กดลงไปและเกิดเสียงแตกร้าวดังสนั่น รอยแตกผุดขึ้นมาพร้อมกับบ่อน้ำที่สั่นไหว ทว่าในขณะที่รอยแตกผุดขึ้น มานั้น พลังงานเย็นได้รั่วไหลออกมา น้ำแข็งกลับคืนสู่ปกติ

หวังหลินสะบัดแขน แสงโลหิตส่องประกายวาบเป็นกระบี่โลหิต กระบี่โลหิตทะยานเข้าหาน้ำแข็งจนเกิดเสียงดังปัง การโจมตีหลายอย่างกระหน่ำใส่น้ำแข็งและเกิดรอยแตกร้าวแผ่กระจาย แต่ทั้งหมดนั้นฟื้นคืนได้ในพริบตา

หวังหลินนั่งอยู่บนบ่อน้ำแข็ง สายตาทะลุน้ำแข็งร่อนลงไปถึงแขนซ้ายของเย่โม่ เขามองเห็นเบาะแสบางอย่าง

“บ่อน้ำแข็งแห่งนี้ได้ผสานกับแขนซ้ายของเย่โม่ไปจนได้รับความสามารถการฟื้นฟูของเย่โม่มา…แม้มันจะถูกทำลายก็จะฟื้นคืนได้ในพริบตา” หวังหลินไม่ได้คิดอยู่ในหัวแต่พึมพำออกมาราวกับกำลังพูดกับตัวเองหรือใครสักคน…

ซวนลั่วเอาสองแขนไพล่หลังและลอยอยู่เหนือบ่อน้ำ เขามองไปที่น้ำแข็งเช่นกัน และเมื่อได้ยินคำพูดของหวังหลินจึงยิ้มออกมา สายตาเผยแสงแปลกประหลาด

ทั้งเข้าไปไม่ได้และทำลายไม่ได้ หวังหลินขมวดคิ้วก่อนจะพ่นลมหายใจ ใช้นิ้วทั้งห้าเป็นกรงเล็บ พลังบัญชาโบราณรวมกันในห้านิ้วจนเปล่งแสงน่ากลัวพร้อมกลิ่นอายหนาแน่น

“บัญชาโบราณไร้เทียมทาน!” หวังหลินร้องคำราม ร่างเงานับไม่ถ้วนทับซ้อนกันอยู่เหนือแขนขวา หลายพันเงากำลังปรากฏขึ้นมาและเมื่อพวกมันทับซ้อนกันจน เป็นหนึ่งเดียว หวังหลินจึงยื่นแขนขวาเข้าหาน้ำแข็ง

ทั่วโลกส่งเสียงดังกึกก้อง หวังหลินเอาแขนขวาไปจับน้ำแข็ง ร่างเงานับไม่ถ้วนได้หายวับไปและปรากฏขึ้นมาใหม่

กรงเล็บนี้เสมือนว่าหวังหลินข่วนไปหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน ด้วยวิชา บัญชาโบราณอมตะ หวังหลินจึงโจมตีน้ำแข็งที่กำลังฟื้นฟูได้ เขาส่งเสียงคำรามพร้อมกับใช้นิ้วข่วนเข้าไปในน้ำแข็งและดึงเศษน้ำแข็งขนาดเท่ากำปั้นออกมาได้

หวังหลินถือมันไว้และเผาด้วยแก่นแท้เพลิงแต่ก็ไม่สามารถหลอมละลายมันได้เลย ดวงตาหรี่แคบลงพลางสัมผัสถึงพลังประหลาดข้างในน้ำแข็งนี้ หวังหลินค้นพบว่ามันมีพลังที่คล้ายคลึงกับแก่นแท้ แต่ยังมีความแตกต่าง หากที่นี่ไม่ได้ถูกผนึกด้วยน้ำแข็ง เขาคงจุ่มตัวเองเข้าไปในบ่อน้ำซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อแก่นแท้ของเขาอย่างมหาศาล

แต่ไม่เพียงแค่พลังนี้จะอ่อนแอเท่านั้น มันขึ้นๆลงๆ หวังหลินขบคิดเล็กน้อย ดวงตาเผยความเข้าใจ

สถานที่แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นจากความทรงจำของราชันย์เทพสีรุ้งและหล่อเลี้ยงจากพลังชีวิตของเขา บ่อน้ำตงหลินน่าจะอยู่บนแผ่นดินเซียนดาราและผลลัพธ์ของมัน ก็คล้ายกับการหล่อเลี้ยงแก่นแท้!

ระดับบ่มเพาะของราชันย์เทพสีรุ้งมีอยู่จำกัด ดังนั้นจึงได้แค่จำลองกลิ่นอายเข้ามาแต่ไม่ได้ผลลัพธ์ไปด้วย

หวังหลินขบคิดอยู่ชั่วขณะและวางน้ำแข็งเข้าไปในมิติเก็บของ น่าประหลาดยิ่งที่มันไม่ได้ละลายอยู่ในมิติเก็บของแต่กลับเปล่งกลิ่นอายเย็นเยียบแทน

หวังหลินจดจ้องน้ำแข็งพลางสูดหายใจลึกและยกแขนขวาขึ้นมา พลังบัญชาโบราณอมตะแล่นอยู่ทั่วฝ่ามือ เขาข่วนน้ำแข็งอีกครั้ง ส่งเสียงดังสนั่นไปทั่ว หวังหลินใช้วิธีสิ้นคิดแบบนี้อยู่หลายชั่วโมงจนสร้างเป็นหลุมเข้าไปในน้ำแข็งขึ้นมาได้

อีกเวลาครึ่งก้านธูปไหม้ เสียงดังกึกก้องสุดท้ายก็หายไป หวังหลินข่วนเอา เสาน้ำแข็งออกมาและเผยให้เห็นแขนซ้ายของเย่โม่!

ผิวหนังส่วนหนึ่งขนาดเท่าฝ่ามือโผล่ออกมาให้เห็น มันเป็นสีเทาแต่เปล่งกลิ่นอายบัญชาโบราณเข้าไปในความคิดหวังหลิน หวังหลินสูดหายใจลึกและนั่งลง แขนซ้ายวางต้านกับผิวหนังที่เผยออกมา

เมื่อแขนซ้ายวางลงไป แขนซ้ายของเย่โม่เปล่งแสงน่ากลัวทะลุน้ำแข็งผ่านเข้ามา เปล่งสัมผัสงดงามอย่างประหลาด

แสงนี้กระจายออกไปทั่วทิศทางอย่างต่อเนื่อง จบลงด้วยการครอบคลุมรัศมีหมื่นลี้แล้วจึงหายไป

พอเวลาผ่านไปเล็กน้อย หวังหลินแผ่กระจายสัมผัสวิญญาณเพื่อตรวจสอบ รอบด้าน จากนั้นดูดซับแขนซ้ายของเย่โม่อย่างช้าๆ ด้วยประสบการณ์จากการดูดซับแขนขวา หวังหลินจึงคุ้นเคยกระบวนการของมัน ผ่านไปสามวันแขนซ้ายของเย่โม่ จึงค่อยๆ หดลง

หลังจากมันหดตัวลง แสงน่ากลัวที่แผ่กระจายไปมากกว่าหมื่นลี้จึงลดขนาดลง เมื่อแสงทั้งหมดกลับคืนมา แขนซ้ายของเย่โม่ได้เปลี่ยนกลายเป็นควันหนึ่งสายเข้าสู่แขนซ้ายของหวังหลิน!