1915. ทัศนวิสัยมืดลง!
แสงสีทองในท้องฟ้ากำลังแพรวพราวและส่องสว่างขึ้นในสำนักเต๋ามาร ร่างสีทองนั้นไม่ได้มองลงมาเพียงแต่สะบัดแขนและปรากฏราชโองการ
“สำนักเต๋ามาร จงน้อมรับราชโองการ!”
จ้าวสำนักเต๋ามารเต็มไปด้วยสายตาตื่นเต้นเกินบรรยายและประหลาดใจมาก เขาหยุดล่าถอยและคำนับฝ่ามือไปยังท้องฟ้า ขณะที่กำลังจะพูดขึ้นมา แววตาตื่นเต้นกลับหายไปและถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว
เพราะหวังหลินไม่ได้มองร่างสีทองในท้องฟ้าเลย ทั้งยังไม่สนใจราชโองการ เขาไม่หยุดชะงักและเข้าประชิดจ้าวสำนักเต๋ามารในพริบตา ยกแขนขวาขึ้นและกระแทกลงไป!
เสียงกำปั้นกระแทกดังกึกก้องสนั่นฟ้า หวังหลินระเบิดระดับบ่มเพาะจนกลายเป็นพลังที่ทำให้ผู้สูงส่งชั้นทองทุกคนต้องหวาดกลัว
สังหารคนใต้อำนาจราชโองการ!
จ้าวสำนักเต๋ามารจิตใจสั่นไหวและล่าถอย เขากระตุ้นระดับบ่มเพาะเต็มที่ ร่างเงามารจำนวนหนึ่งโผล่ขึ้นมาป้องกัน
หวังหลินชกกำปั้นทำลายร่างเงามารจนแตกสลายเสียงดังสนั่น กำปั้นร่อนลงใส่หน้าอกของจ้าวสำนักเต๋ามารตามกันติดๆ
จ้าวสำนักเต๋ามารสั่นสะท้านและกระอักโลหิต อาการบาดเจ็บย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม เขากระเด็นถอยหลังและเกิดความหวาดกลัว สายฟ้าแผ่กระจายออกมาจากร่าง ก่อเกิดก้อนสายฟ้านับไม่ถ้วนพุ่งโจมตีหวังหลิน
ขณะเดียวกัน ร่างสีทองที่ถูกแสงห่อหุ้มได้หันมามองหวังหลินอย่างเย็นชา เขาถือราชโองการในมือและส่งเสียงคำรามเต็มไปด้วยอำนาจ
“สังหารคนเบื้องหน้าราชโองการ เจ้ากล้าดีอย่างไร! ยังไม่ถอยไปอีก?”
หวังหลินไม่สนใจร่างสีทองอย่างสิ้นเชิง ก้าวทะยานเข้าหาจ้าวสำนักเต๋ามารที่กำลังบาดเจ็บสาหัส ไม่สนแม้แต่ก้อนสายฟ้า!
“หากข้าต้องการฆ่าคน ไม่มีใครจะช่วยมันได้!” หวังหลินยกแขนขึ้นอีกครั้งและส่งกำปั้นที่สามออกไป!
ก้อนสายฟ้าทั้งหมดพังทลายเสียงดังกึกก้อง แม้จ้าวสำนักเต๋ามารจะเป็นผู้สูงส่งชั้นทอง เขายังส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน กระเด็นถอยหลังและกระอักโลหิตอีกครั้ง แววตาหวาดกลัวสุดขีด
“ราชโองการอยู่นี่แล้ว หากเจ้าสังหารข้า เจ้าจะตายแน่นอน!” จ้าวสำนักเต๋ามารดูน่าสังเวช หมอกโลหิตพุ่งออกมาจากปาก คลื่นกระแทกจากกำปั้นหวังหลินกำลังฉีกร่างเขาและแทบหมดเรี่ยวแรง
ระดับบ่มเพาะของเขาเทียบกับหวังหลินไม่ได้เลย!
“เจ้ากล้าสังหารคนเบื้องหน้าราชโองการ? โอหังนัก ข้าเป็นถึงผู้ส่งสาส์นแห่งราชวงศ์เพื่อมาประกาศราชโองการ การไม่ยอมถอยนั่นหมายถึงการต่อต้านราชโองการ!” ร่างสีทองเห็นหวังหลิน เขาคำรามก่อนจะพุ่งเข้าหาทันที!
ร่างสีทองปลดปล่อยแสงสีทองออกมา เปลี่ยนกลายเป็มม่านทองลอยเข้าหาหวังหลิน
พลังปราณสวรรค์หนาแน่นโผล่ออกมาจากม่านทองพร้อมกับสัมผัสอันสูงส่ง
พอจ้าวสำนักเต๋ามารเห็นแบบนี้ราวกับเจอหนทางรอดชีวิต เขาสร้างผนึกขึ้นมาปรากฏวังวนกลางหน้าผาก มีดบินสีดำเก้าเล่มทะยานเข้าหาหวังหลิน
“ไปซะ!” แววตาหวังหลินเย็นเยียบ ร้องคำรามและสะบัดแขนใส่ผู้ส่งสาส์นที่กำลังเข้ามา
เพียงเท่านี้โลกก็เปลี่ยนสีสันและปรากฏประทับฝ่ามือยักษ์ นำพาพลังอำนาจของมันทะยานเข้าใส่ผู้ส่งสาส์น
ประทับฝ่ามือยักษ์ปะทะกับม่านแสงสีทอง ม่านแสงพังทลายในทันที ทำให้ฝ่ามือเข้าสัมผัสผู้ส่งสาส์น
เสียงกระแทกดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ผู้ส่งสาส์นกระอักโลหิตและกระเด็นไปถึงพันฟุต เขาพยายามหยุดลงจนกระอักโลหิตอีกรอบ มองหวังหลินด้วยแววตาไม่เชื่อ
“ระดับ…ผู้สูงส่งชั้นฟ้า!!”
หวังหลินบังคับให้ผู้ส่งสาส์นถอยกลับไปได้เพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ เขาระเบิดระดับบ่มเพาะและปรากฏสายลมทมิฬขึ้นรอบร่าง ปะทะกับมีดบินเก้าเล่ม เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วและมีดบินทั้งหมดพังทลาย
หวังหลินก้าวเท้าและเคลื่อนไปใกล้จ้าวสำนักเต๋ามารอีกครั้ง อีกฝ่ายเต็มไปด้วยสายตาหวาดกลัวเมื่อเห็นหวังหลินยกแขนขึ้นกระแทกใส่หน้าอกเขา
ตึง!
ท่าทางของจ้าวสำนักทื่อลง กลิ่นอายแห่งความตายผุดขึ้นมา เขาถูกหวังหลินกระแทกจนกระเด็นไป หวังหลินติดตามมาดุจเกาทัณฑ์และโยนกำปั้นใส่อีกครั้ง
ร้อยปีก่อน ฉากเหตุการณ์ศีรษะมนุษย์ลอยเข้าหาหวังหลินที่พยายามหลบหนีพลันปรากฏขึ้นในใจ! คราวนี้เขาไม่ได้ออกกำปั้นแต่เป็นอ้าปากและสูดหายใจเข้าไป!
“ตาย!” ร่างของจ้าวสำนักเต๋ามารเกิดการพังทลาย วิญญาณดั้งเดิมกรีดร้องพลางหลบหนี
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอารามแมงป่องเขียวและจิตใจอันยืนหยัด แววตาหวังหลินผุดจิตสังหารขึ้นมา
การกลืนกินครั้งนี้คล้ายกับเกิดเป็นพลังดึงดูดไร้ก้นบึ้ง วิญญาณดั้งเดิมของจ้าวสำนักเต๋ามารส่งเสียงโหยหวนอย่างสิ้นหวังก่อนตาย
“บรรพชน ช่วยด้วย!”
“ท่านผู้ส่งสาส์น ช่วยด้วย!!”
ผู้ส่งสาส์นที่กำลังถือราชโองการมีท่าทีเปลี่ยนไปมหาศาล เขากัดฟันแน่นและพุ่งลงมาเพื่อจะหยุดหวังหลินไม่ให้กลืนกินจ้าวสำนักเต๋ามารอีกครั้ง
“หวังหลิน หากเจ้าสังหารเขา ข้าไม่สามารถเปิดราชโองการได้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะแบกรับไหว มันเป็นการต่อต้านอำนาจแห่งเหล่าเทพ เจ้าต้องการก่อกบฎทั้งเผ่าเทพเลยหรือ!?!”
นี่นับเป็นครั้งแรกที่ผู้ส่งสาส์นแห่งราชวงศ์ได้มาส่งราชโองการ เขาไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ ในฐานะผู้ส่งสาส์นแล้วเขาเคยเจอเซียนทรงพลังมากมายในแคว้นกลาง แต่ไม่มีใครโอหังแบบหวังหลินจนกล้าสังหารคนต่อหน้าราชโองการเช่นนี้!!
“เจ้าตายแน่ หากเจ้าทำแบบนี้ เจ้าตายแน่!” ผู้ส่งสาส์นโกรธเกรี้ยวมากและร้องคำราม แสงสีทองเปล่งออกมาจากร่าง เปลี่ยนกลายเป็นประทับสีทองห่อหุ้มร่างกาย เขากระแทกเข้าใส่หวังหลินที่กำลังกลืนกินจ้าวสำนักเต๋ามาร!
วินาทีนี้วิญญาณของจ้าวสำนักเต๋ามารถูกหวังหลินดึงเข้ามาในระยะพันฟุตแล้ว เขาไม่สามารถเป็นอิสระได้และได้แต่ส่งเสียงโหยหวนอย่างสิ้นหวัง
การกระทำของผู้ส่งสาส์นได้ทำให้จ้าวสำนักเต๋ามารพยายามดิ้นรนอีกครั้ง หากต้องการรอดชีวิต จะต้องยืมพลังภายนอกเพื่อหลบหนี!
ประทับสีทองเข้าใกล้และล้อมรอบหวังหลินในทันที ขณะที่มันกำลังกระทบไป หวังหลินเผยแววตาเย็นเยียบ เขาหันกลับมาด้วยแววตาเปล่งประกายสีทองมหึมา!
แสงสีทองนี้มีเศษกระบี่ของบรรพชนเทพและมีพลังสะกดข่มฟ้าดิน วินาทีนี้พลังนั้นระเบิดออกมาจากแสงสีทองในดวงตาหวังหลิน
“ไปซะ! หากเจ้าพยายามหยุดข้าอีกครั้ง ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ตำแหน่งอะไร วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า!” ประทับสีทองปลดปล่อยเสียงคล้ายกำลังแตกสลายภายใต้สายตาหวังหลิน พลังที่มองไม่เห็นเข้ากระแทกใส่ประทับสีทองจนทำให้มันไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้
จิตใจของผู้ส่งสาส์นถึงกับสั่นสะเทือนตอนที่ได้สัมผัสพลังจากดวงตาหวังหลิน ท่าทีของเขาเปลี่ยนไป หนังศีรษะด้านชา ร่างกายสั่นจากพลังอำนาจนั้น!
สายตาแบบนี้ ความสูงส่งแบบนี้ พลังข่มเหงแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาสัมผัสได้จากจักรพรรดิเทพเท่านั้น แม้หวังหลินจะเทียบกับจักรพรรดิเทพไม่ได้ แต่วินาทีนี้ผู้ส่งสาส์นรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับจักรพรรดิเทพ!
ถึงไม่กล้าถอยก็ต้องยอมถอย จ้าวสำนักเต๋ามารเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอีกครั้ง เฝ้าดูวิญญาณดั้งเดิมถูกดึงเข้าไปในระยะสามร้อยฟุต พอเห็นว่ากำลังจะโดนกลืนกิน ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง!
“หากเจ้าต้องการสังหารข้า ก็จงถูกฝังไปกับข้าด้วยเลย! ท่านผู้ส่งสาส์น ข้ายอมรับราชโองการ ข้าอยากฟังราชโองการแม้ข้าจะตายก็ตาม!!” เขาไม่ได้เลือกระเบิดตัวเองแต่เลือกที่จะปล่อยให้ผู้ส่งสาส์นเปิดราชโองการ ซึ่งจะทำให้หวังหลินโดนลงโทษจากการสังหารเขา เขากำลังจะใช้ความตายของตัวเองให้หวังหลินทนทุกข์ในอนาคต!!
ขณะที่ส่งเสียงร้องออกไป วิญญาณดั้งเดิมอยู่ห่างจากหวังหลินไม่ถึงสิบฟุต มันเปลี่ยนกลายเป็นแสงน่ากลัวและกำลังโดนหวังหลินกลืนกิน
“มาตายด้วยกัน!”
ภารกิจของผู้ส่งสาส์นคือการถ่ายทอดราชโองการ ตอนนี้คนที่กำลังจะรับราชโองการได้บอกรับแล้ว เขาจึงเปิดออกมาโดยไม่ลังเล เอ่ยเสียงดังกึกก้องในเวลาเดียกวัน
“สายโลหิตเทพคงอยู่มาเนิ่นนานนับตั้งแต่ยุคโบราณ จ้าวสำนักเต๋ามารแห่งแคว้นมารเขียวกล้าท้าทายต่ออำนาจแห่งราชวงศ์ เขาวางแผนกับทาสรับใช้ของมารเขียวเข้าต่อต้านราชวงศ์ หากยังมีชีวิตอยู่จงทำลายเขาไปพร้อมกับสำนักเต๋ามารเบื้องหน้าราชโองการนี้!!”
“หากเขาตายและถูกสังหารจากคนชื่อหวังหลิน เช่นนั้นหวังหลินจงยอมรับราชโองการ จงมาที่แคว้นกลาง ข้ารู้เรื่องที่เจ้าช่วยต้าวเฟยแล้ว และข้ายังไม่ได้ตอบแทน!!”
ขณะที่ผู้ส่งสาส์นอ่านราชโองการ หน้าผากมีเหงื่อท่วม ก่อนที่เขาจะได้พบคนที่จะรับราชโองการ เขาไม่สามารถเปิดมันอ่านก่อนได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นราชโองการ หลังจากได้อ่านจึงเกิดความตกตะลึง
หากเขาเป็นแบบนี้คงไม่ต้องพูดถึงจ้าวสำนักเต๋ามาร หลังจากถูกหวังหลินกลืนกินไปหมด พอได้ยินราชโองการทั้งหมด ทัศนวิสัยก็มืดลง…