379. ฟื้นตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย (2)

เขาติดอยู่ที่ขั้นแกนลมปราณระดับต้นอยู่นานมากซึ่งเป็นเหตุให้เขาถูกเตะออกมาจากภายในสำนักให้กลายเป็นคนดูแลศิษย์สายนอก

ความเร็วการบ่มเพาะของหวังหลินทำให้เขามีความหวัง

“ทางสำนักไม่ได้ใส่ใจความเป็นความตายของศิษย์สายนอกเลย ข้าสังหารเขายังนับว่าดี คนผู้นี้เป็นเซียนเร่ร่อน ดังนั้นหลังจากที่เขาตายจะไม่มีใครค้นหาเขา เฉียนมู่อย่าโทษข้าเลย จงโทษตัวเองเถอะที่บ่มเพาะได้เร็วเกินไป หากข้ารอจนกว่าเจ้าบรรลุขั้นแกนลมปราณ การต่อรองกับเจ้าจะยากยิ่งแต่ตอนนี้มันง่ายเพียงแค่ข้าสะบัดแขน!”

ชายวัยกลางคนเหาะเหินไปทางถ้ำของหวังหลินและมาถึงข้างนอกในพริบตา

รอบด้านเงียบสงัดและชายวัยกลางคนตกตะลึง ปกติแล้วตอนที่มีคนปิดด่านฝึกตนอยู่ ประตูถ้ำจะปิดผนึกโดยสิ้นเชิง แต่ประตูของหวังหลินเปิดออกเพียงครึ่งเดียว

การทำลายมันจำเป็นต้องใช้หินหยกเพื่อเปิดประตู ชายวัยกลางคนเข้าไปในถ้ำอย่างกล้าหาญ แม้ว่าจะพบเรื่องประหลาดแต่เขาไม่คิดว่าเซียนขั้นพื้นฐานลมปราณระดับปลายจะต่อสู้กับเขาได้ ดังนั้นจึงเดินเข้าไป

ขณะที่เดินเข้าไปในถ้ำ เขาเห็นหวังหลินกำลังนั่งบนเตียงมองเขาอย่างใจเย็น

ดวงตาชายวัยกลางคนสว่างวาบและสร้างผนึกขึ้นโดยไม่ต้องพูด เขาส่งพลังปราณออกไปเป็นลำแสงอย่างเงียบๆเข้าหาหวังหลิน

เขาไม่ต้องการสังหารหวังหลินตอนนี้ เขาต้องการจับและซักถามก่อนจะจบชีวิตมันลง

หวังหลินเผยใบหน้าเยาะเย้ย เขาตบกระเป๋าและนำธงกฎเกณฑ์ออกมาสะบัดและลำแสงกฎเกณฑ์พุ่งออกมาปะทะกับลำแสงพลังปราณ

พลังปราณแตกสลายในทันที

“เจ้ารนหาที่ตาย!” ชายวัยกลางคนเยาะเย้ยและพ่นกระบี่ยาวสามนิ้วออกมา เขาถือกระบี้ไว้และพุ่งเข้าหาควันกฎเกณฑ์ ในความคิดเขาเด็กน้อยขั้นพื้นฐานลมปราณระดับปลายคนนี้ไม่สามารถทนต่อพลังกระบี่ของเขาที่ปรับแต่งมาจากแกนพลังสีทองได้

แต่รอยยิ้มของเขาแข็งค้าง จังหวะที่กระบี่เหินสัมผัสควันกฎเกณฑ์ รอยร้าวดังขึ้นให้ได้ยิน กระบี่หักครึ่งท่อนลงตรงกลาง

หวังหลินซึ่งอยู่บนเตียงหินพลันส่ายศีรษะและถอนหายใจ “ตอนที่ข้าเริ่มต้นบ่มเพาะ เจ้ายังไม่เกิดเลย!”

ใบหน้าชายวัยกลางคนซีดเผือดและกระอักโลหิต เขาหันกลับเพื่อจะหนีโดยไม่ลังเลแต่ควันกฎเกรฑ์จับเขาและลากกลับมาอย่างรวดเร็ว

ชายวัยกลางอ้าปากเพื่อจะพูดแต่โดนหวังหลินตบใส่ เขาร้องคร่ำครวญและกระอักโลหิตตามมาด้วยฟันที่แตกหัก

“ข้ามาจากสำนักหลอมวิญญาณ…” ชายวัยกลางคนหวาดกลัวและเจ็บปวด

แต่ก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ หวังหลินตบเขาอีกครั้ง สายตาชายวัยกลางคนเริ่มบ้าคลั่ง เขาไม่เคยอับอายขายหน้าเช่นนี้นับตั้งแต่ที่เริ่มเข้าสู่เส้นทางแห่งเซียน

“ข้าจะสู้ให้ถึงที่สุด!” ชายวัยกลางคนร้องตะโกนและจากนั้นปรากฎรอยร้าวบนแกนพลังสีทองของเขา ดวงตาแดงฉานจ้องมองหวังหลิน

“คงเสียเปล่าถ้าปล่อยให้แกนพลังของเจ้าระเบิด” หวังหลินส่ายธงกฎเกณฑ์ในฝ่ามือและควันกฎเกณฑ์สามแขนงพุ่งออกมาทันที ในพริบตาเดียวมันเข้าไปในร่างชายวัยกลางคนและห่อหุ้มรอบแกนพลังสีทองของเขาเอาไว้ เขาสั่นกระตุกและแกนพลังสีทองถูกฉีกออกจากร่างกาย

หวังหลินคว้าแกนสีทองเอาไว้และกลืนกินลงไป

ร่างชายวัยกลางคนสั่นเทา เขากระอักโลหิตและร่างกายอ่อนแอทันที ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจ “เขาไม่ใช่ขั้นพื้นฐานลมปราณ!! เขาไม่ใช่เซียนขั้นพื้นฐานลมปราณ!!”

พลังปราณทั้งหมดถูกถ่ายออกออกมาจากร่างกาย เขากัดฟันแน่นและบิดเบี้ยว​“เจ้า…เจ้าเป็นใครกันแน่…”

“เจ้าไม่สมควรรู้!” หวังหลินเข้ามาถึงเบื้องหน้าชายวัยกลางคนและชี้เข้าที่ระหว่างคิ้วของเขา ดวงตาเบิกกว้างก่อนจะสูญเสียสติและฟุบลงไป

หวังหลินส่ายศีรษะ เาไม่ต้องการสังหารแต่คนผู้นี้บังคับให้เขาต้องทำ หวังหลินตบร่างชายวัยกลางคนและทั้งร่างเปลี่ยนเป็นขี้เถ้าและหายไป

หวังหลินเดินออกมาจากถ้ำและมุ่งหน้าไปที่ถ้ำ 743

นอกถ้ำ 743 หวังหลินโบกแขนเพื่อยิงกฎเกณฑ์ที่ประตู จากนั้นร่างกายแปรเปลี่ยนเป็นแสงสีขาวพุ่งไปทางประตู

จังหวะที่เขาสัมผัสประตู ร่างกายหายวับไปและปรากฎตัวอีกครั้งข้างในถ้ำ

เหตุผลที่เขาสามารถผ่านเข้ามาได้เป็นเพราะกฎเกณฑ์นั้น

“ใครกัน!?” น้ำเสียงหอบดังออกมาจากข้างใน ชายที่ดูราวกับคนขายเนื้อกำลังนั่งบนเตียงหินพลันไม่เชื่อสายตาตนเอง

หลังเห็นว่ามันเป็นหวังหลิน เขาจึงโกรธเกรี้ยวแต่ทันใดพลันรู้สึกราวกับโดนน้ำเย็นราดบนศีรษะ เขาไม่รู้ว่าหวังหลินเข้ามาผ่านกฎเกณฑ์ดังนั้นจึงคิดว่าสามารถเคลื่อนที่พริบตาได้

“ผ…ผู้อาวุโส…” น้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่จะพูดมากกว่านี้หวังหลินได้มาถึงเบื้องหน้าเขา พลางชี้ไปที่คิ้วจนสลบเหมือดไป

หลังโยนออกไปด้านข้าง หวังหลินไม่แม้แต่มองเขา สายตาจรดลงบนผนังด้านขวา

หลังจากนั้นไม่นานหวังหลินตบกระเป๋าและกระบี่เหินเล่มนึงปรากฎ พลันชี้กำแพงและกระบี่เหินฟันเข้าไป

เสียงหินดังก้องไปทั่วห้องและในไม่ช้าหลุมขนาดใหญ่เพียงพอให้คนคลานผ่านเข้าไปได้ปรากฎขึ้น หวังหลินเข้าไปในหลุมตามหลังกระบี่เหิน

กระบี่เหินเปิดเส้นทาง หวังหลินติดตามเข้าไป อุโมงค์ลึกเข้าไปอีกมากกว่าสามร้อยฟุตและปลายสุดเป็นห้องแห่งหนึ่งที่กำลังเรืองแสงสีทอง

“สายแร่วิญญาณ!” ดวงตาหวังหลินสว่างวาบ เขาเต็มไปด้วยความสุข

เขาชี้กระบี่เหินซึ่งมันส่งเสียงหึ่มราวกับมีความคิดและพุ่งกลับผ่านอุโมงค์อย่างรวดเร็ว ในพริบตาเดียวมันกลับมาข้างในถ้ำ 743 และแทงลงพื้นที่อยู่ถัดจากเซียนคนนั้น

กระบี่ระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนสร้างเป็นกฎเกณฑ์ทันทีเพื่อขังเซียนคนนั้นไว้ข้างใน

หวังหลินกดลงบนผนังทางเข้าและผนังอุโมงค์ก็เริ่มขยับ ในไม่นานอุโมงค์ด้านหลังเขาก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

แม้จะมองจากในถ้ำ 743 ก็ไม่อาจเห็นสิ่งใดผิดปกติ

ฝ่ามือขวาสร้างเป็นผนึกและวางกฎเกณฑ์ลงบนกองสินแร่วิญญาณ เป็นกฎเกณฑ์เดียวกันกับที่เขาเคยใช้เพื่อเข้าไปในถ้ำ 743 หวังหลินพุ่งตัวเข้าไปในกองแร่และปรากฎตัวอีกครั้งข้างในลึกๆ

ตอนนี้เขาอยู่ในภูเขาลึก มีกองหินวิญญาณนับไม่ถ้วนรอบตัวเขาสร้างเป็นพลังปราณพุ่งพล่านรุนแรง

พลังปราณนี้ไม่สามารถดูดซับได้ตรงๆเพราะมีความไม่บริสุทธิ์อยู่มาก มันจำเป็นต้องแปลงก่อนที่เหล่าเซียนสามารถดูดซับได้

ทว่ามันประยุกต์ได้กับเซียนระดับต่ำเท่านั้น หวังหลินจึงไม่สนใจเลย

พลังปราณอันหนาแน่นที่นี่ได้ถึงระดับที่สามารถสร้างแรงกดดันคล้ายกับเซียนที่แข็งแกร่งสามารถสร้างขึ้นมาได้ ทว่ามันทั้งหมดเป็นเพียงแค่พลังปราณตามธรรมชาติดังนั้นมันจึงไม่สามารถเปรียบได้กับความกดดันที่เซียนคนนึงเปล่งออกมา

หวังหลินได้รับผลกระทบจากความกดดันเมื่อตอนที่พุ่งเข้าไป ความกดดันนี้ให้ความรู้สึกราวกับภูเขาทั้งลูกกำลังกดทับลงบนตัวเขา

ทว่าภูเขานี้ไม่ได้เพียงแค่กดลงมาจากข้างบน มันกดลงบนร่างหวังหลินจากทุกทิศทุกทาง

เสียงรอยร้าวดังขึ้นจากข้างในร่างหวังหลิน หวังหลินมีความสุขอย่างมากแทนที่จะกังวลเนื่องจากเป็นความกดดันที่เขามองหา ภายใต้แรงกดดันนี้เขารู้สึกว่าวิญญาณดั้งเดิมที่กระจัดกระจายได้เริ่มต้นสร้างขึ้นมาใหม่

“ไปให้สุด!” เขาตบกระเป๋าและหินวิญญาณระดับสูงสามก้อนลอยออกมา หวังหลินสูดหายใจลึกก่อนจะร้องคำรามและจากนั้นหินวิญญาณระดับสูงสามก้อนระเบิดจนหมด

พลังปราณจำนวนมหาศาลระเบิดออกและรวมเข้ากับพลังปราณรอบด้าน ความกดดันที่หวังหลินกำลังรู้สึกพลันเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

โลหิตไหลออกจากกายทวารแต่แววตาเต็มไปด้วยความยินดี

“ยังจำเป็นต้องเพิ่มอีก!” หวังหลินกัดฟันแน่นและหินวิญญาณระดับสูงอีกสองก้อนปรากฎขึ้นและระเบิด ราวกับเป็นการเพิ่มน้ำเข้าไปในน้ำมันเดือด สายแร่วิญญาณได้บ้าคลั่งไปแล้ว

ความกดดันบนร่างกายหวังหลินเพิ่มขึ้นมหาศาล

ภายใต้ความกดดันรุนแรงนี้ วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินที่แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยค่อยๆควบแน่นอย่างช้าๆราวกับเศษกระจกที่กลับเข้ามารวมกัน

ในเวลาเดียวกันนั้นพลังปราณจำนวนมหาศาลเกินจินตนาการก็เข้าสู่ร่างกายหวังหลิน แม้กระทั่งเขตแดนแห่งชาและผนึกก็ไมสามารถหยุดได้

ระดับฝึกฝนของหวังหลินเริ่มฟื้นฟูก้าวหน้าอย่างรวดเร็วมาก

ทะลวงผ่านขั้นพื้นฐานลมปราณระดับปลายสูงสุด!

ขั้นแกนลมปราณ สมบูรณ์!

ทะลวงสู่ขั้นแกนลมปราณระดับต้น!

ทะลวงสู่ระดับกลาง!

ทะลวงสู่ระดับปลาย!

ทะลวงสู่ขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับต้น!

แกนพลังสายแร่วิญญาณเริ่มจางลงและกองหินวิญญาณเปลี่ยนไปเป็นฝุ่นผงซึ่งกระจายอย่างรวดเร็ว

สิบลมหายใจ!

สิบลมหายใจเท่านั้น! ในเวลาแค่สิบลมหายใจ ต้นไม้ทุกต้นที่เติบโตบนภูเขาพลันเหี่ยวแห้ง

สายแร่วิญญาณทั้งหมดข้างในภูเขาพลันสลัวลงและหายไปในเวลาเพียงแค่สิบลมหายใจ ทั้งภูเขาตอนนี้คือสายแร่วิญญาณที่ใช้การไม่ได้ไปแล้ว

ขณะนี้เองศิษย์สายนอกหลายพันคนที่กำลังบ่มเพาะข้างในภูเขาแห่งนี้ได้ลืมตาขึ้น ทั้งหมดรับรู้ว่าพลังปราณในห้องของตนเองหายไป หลังจากนั้นพลังดึงดูดอันแข็งแกร่งก็ออกมาจากด้านล่างพวกเขาซึ่งสูดเอาพลังปราณข้างในร่างกายของตนไปด้วย

น่าหวาดกลัว ศิษย์สายนอกทั้งหมดต่างใช้วิธีการอันหลากหลายเพื่อออกจากถ้ำ พวกเขาไม่กล้าพักอยู่ข้างในอีก

สายแร่วิญญาณที่อยู่ลึกในภูเขา หวังหลินพลันลืมตาขึ้น เขาเคลื่อนที่พริบตาทันทีและหายตัวไป เมื่อปรากฎตัวอีกครั้งเขาอยู่นอกภูเขาแล้ว มีศิษย์สายนอกทั้งหมดล้อมรอบตัวเขา ทั้งหมดกำลังพูดคุยกันด้วยความหวาดกลัวและตกใจ

ทั้งหมดที่หวังหลินได้ยินคือการคาดเดาเหตุการณ์ประหลาดที่พึ่งเกิดขึ้น

ส่วนเซียนที่คล้ายคนขายเนื้อผู้นั้น หวังหลินควบคุมกระบี่แตกสลายเพื่อสลายกฎเกณฑ์ให้ปล่อยเขาออกมา ตอนที่เขาเห็นหวังหลินนั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวทันที

ทว่าเพียงได้รับการชำเลืองจากหวังหลินคราเดียว เขากลายเป็นคนนอบน้อมและไม่กล้าทำเสียงรบกวนโดยทันที

ขณะนี้เองสายตาหนึ่งจ้องมองเขา หวังหลินหันศีรษะและเห็นสตรีสุดสวยคนนั้นมองเขาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

หวังหลินขมวดคิ้ว เขาไม่มีเวลาเจรจากับสตรีนางนี้ พลันชำเลืองนางอย่างเย็นชาและถอนสายตาออกมา

“ขั้นวิญญาณแรกกำเนิดระดับกลางสูงสุด!! ข้าไม่คาดคิดว่าการกระทำนี้จะทำให้ฟื้นฟูระดับฝึกตนได้ถึงเท่านั้น และพร้อมกันนั้นวิญญาณดั้งเดิมของข้าได้เริ่มฟื้นฟูแล้ว แม้ว่ามันจะไม่หายดีอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ข้าสามารถใช้เขตแดนของข้าได้แล้ว!” หวังหลินสูดหายใจลึก ดวงตาเยือกเย็น

อย่างไรก็ตามเมื่อเปรียบกับเรื่องทั้งหมดนี้ ประสบการณ์ชีวิตลงสู่ความตายและความตายฟื้นกลับมามีชีวิตที่เขาได้รับถือว่าสำคัญยิ่ง

การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในภูเขาดึงดูดความสนใจภายในสำนัก คนจำนวนสามคนจึงออกมา หนึ่งในนั้นเป็นผู้อาวุโสผมขาวซึ่งปลดปล่อยแรงกดดันรุนแรง เขาร้องตะโกน “พวกเจ้าทั้งหมด หุบปาก!”