395. ผู้มีพรสวรรค์ที่สุดบนดาวซูซาคุ

จังหวะที่หวังหลินถอย บอลน้ำแข็งที่เหลืออยู่ได้ลอยเข้าหาเขาและกระแทกเข้าใส่

ปัง! ปัง!

บอลน้ำแข็งเข้ามาหาเรื่อยๆและเขาโยนกำปั้นออกไปอย่างต่อเนื่อง ทว่ามันมีบอลน้ำแข็งมากมายเกินไป การปะทะกับแต่ละครั้งได้สร้างความรุนแรงขึ้นด้วย

รอยร้าวนับไม่ถ้วนปราฏฎขึ้นบนมากกว่าเดิมบนผืนดินของเฉว่ยี่

หลี่หยวนเฟิงร้องตะโกนอย่างดุดัน “เซิ่งหนิวตายซะ!”

ร่างหวังหลินถูกบอลน้ำแข็งปะทะเข้าใส่จนกระแทกลงบนพื้นราวกับอุกกาบาต เกิดเป็นปล่องยักษ์ในพื้นดิน

ควันสีเขียวลอยออกมาจากปล่องนั้นแต่มันถูกสายลมพันหายไปทันที

ไม่เพียงแต่ใบหน้าหลี่หยวนเฟิงไม่ผ่อนคลายเท่านั้นแต่มันยิ่งมืดมนยิ่งกว่าเดิม

“วิชาของเซียนขั้นแปลงวิญญาณนับว่าลึกล้ำจริงๆแต่จำนวนพลังปราณสวรรค์ในบอลน้ำแข็งน้อยเกินไป!” น้ำเสียงเยือกเย็นดังออกมาจากปล่องพร้อมกับร่างหวังหลินลอยขึ้นมาช้าๆ

เสื้อผ้าของเขาค่อนข้างได้รับความเสียหายแต่ทว่าดวงตาเปล่งแสงเจิดจ้า

หลี่หยวนเฟิงมองหวังหลินด้วยใบหน้าไม่ชอบใจ เขากัดฟันแน่นและนำกระดิ่งทองแดงหนึ่งคู่ออกมาพ่นโลหิตเข้าใส่

จังหวะที่หวังหลินเห็นกระดิ่งคู่เขาจึงจดจำได้ทันทีว่ามันเป็นสมบัติที่ทำให้เกิดร่างที่เรียกตัวมันเองว่าซือถูหนาน แววตาวังหลินพลันส่องสว่างทันที

หลี่หยวนเฟิงสร้างผนึกและตะโกน “ผนึก!”

กระดิ่งทองแดงสองชิ้นขยายขนาดทันที ลวดลายกระพริบวาบพร้อมกับโลหิตของหลี่หยวนเฟิงถูกดูดซับไป กระดิ่งแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและท่อนแขนเหี่ยวๆปรากฎขึ้นมาสองข้าง

หมอกสีดำหนาออกมาจากแขนทั้งสอง สายหมอกมีพลังหยินหนาแน่นพลันกระจายออกอย่างรวดเร็ว

หลี่หยวนเฟิงใบหน้าอำมหิตและดวงตาบ้าคลั่ง กระดิ่งทั้งสองคือไม้ตายสุดท้ายของเขา เขาใช้วิญญาณดั้งเดิมปรับแต่งมันมานานหลายปีและสามารถใช้พวกมันได้ราวกับเป็นร่างกายของตัวเอง

“เปิดผนึก!” หลี่หยวนเฟิงตะโกนพร้อมกับชี้หวังหลิน สายหมอกสีดำที่รายล้อมแขนสองข้างเริ่มเคลื่อนไหวรุนแรงและในไม่ช้ามันเปลี่ยนไปเป็นร่างคนสองคน

ทั้งสองร่างไม่มีใบหน้าที่ชัดเจน ทว่าขณะที่พวกปรากฎตัวขึ้นพลันพุ่งเข้าหาหวังหลินทันที แต่ก่อนที่จะถึงตัวกลับมีกลิ่นอายหนาวเย็นจนรู้สึกได้เกิดขึ้น

ดวงตาหวังหลินสว่างวาบและพ่นลมหายใจออก ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงแค่ขั้นตัดวิญญาณระดับกลางเท่านั้นและยังไม่ได้รวมกับร่างหลัก ดังนั้นเขาจึงไม่อาจเป็นคู่ปรับกับร่างดำนั้นได้ ทว่าตอนนี้เขาไม่กลัวมันเลย หวังหลินพุ่งออกไปและกวัดแกว่งหมัดทั้งสองข้าง

ปัง! ปัง!

หลังเกิดเสียงดังทั้งคู ร่างสีดำทั้งสองต่างก็คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด พลังรุนแรงพัดหมอกสีดำทั้งหมดออกไปเผยให้เห็นแขนทั้งสองข้าง

สายตาหวังหลินสว่างวาบ ฝ่ามือสร้างผนึกและชี้ไปที่ท่อนแขน ลำแสงพลังปราณพุ่งออกไปล้อมรอบแขนสองข้างนั้น

“ผนึก!” หวังหลินตะโกน

พลังปราณเปลี่ยนไปเป็นโซ่อย่างรวดเร็วและขังแขนทั้งสองข้างเอาไว้ มันเริ่มดิ้นรนและหวังหลินควบคุมธงวิญญาณและธงกฎเกณฑ์ให้เข้าไปใกล้แขนทั้งคู่นั้น

“ผนึก!” หวังหลินตะโกนอีกครั้ง

ธงทั้งสองโบกสะบัดเกิดเป็นหมอกสีดำและสีม่วงล้อมรอบพวกมันอย่างสมบูรณ์

ในเวลาเดียวกันหวังหลินตบกระเป๋าและกระดิ่งสองชิ้นปรากฎออกมา พวกมันขยายขนาดอย่างรวดเร็วและกักขังแขนสองข้างไว้

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในพริบตา ใบหน้าหลี่หยวนเฟิงซีดเผือด เขาหันตัวกลับเพื่อหลบหนีโดยไม่ลังเลใดๆ

หวังหลินจะปล่อยให้หนีไปได้อย่างไร? เพียงแค่ใช้ความเร็วของร่างเทพโบราณ หวังหลินมาถึงตัวหลี่หยวนเฟิงทันทีพร้อมกับโยนกำปั้นออกไป

ปัง!

หลี่หยวนเฟิงกระอักโลหิตและร่างกายถูกโยนออกไปราวกับอุกกาบาต

หวังหลินใช้อีกจังหวะ ปรากฎตัวเหนือหลี่หยวนเฟิง เขาคำรามและโยนออกไปอีกหนึ่งหมัด คราวนี้ร่างหลี่หยวนเฟิงลอยตรงดิ่งและกระแทกลงพื้นดิน

หลุมยักษ์ลึกลงไปหนึ่งพันฟุตถูกสร้างขึ้นมา!

โลหิตพุ่งกระจายออกมาจากปากหลี่หยวนเฟิงและสายตาพร่าเลือนทว่ายังมีเจตนาชั่วร้าย

“แม้ข้าจะตาย ข้าจะลากเจ้าลงไปกับข้าด้วย!” หลี่หยวนเฟิงคำราม สายตาแดงฉานและพลังทำลายล้างรุนแรงปรากฎออกมาจากเขา

หวังหลินไม่ตื่นตระหนกแต่กลับเยือกเย็นยิ่งกว่าเดิม “วิชาทำลายตัวเองของเซียนขั้นแปลงวิญญาณ หลี่หยวนเฟิง ข้าเพียงแค่เปิดรอยแยกแวกาศและหนีไป แต่ทั้งแคว้นเฉว่ยี่จะตายด้วยน้ำมือเจ้า คนที่เจ้าจะเอาไปลงหลุมกับเจ้าด้วยไม่ใช่ข้าแต่เป็นทั้งแคว้นเฉว่ยี่”

สิ้นคำ ฝ่ามือขวายื่นออกไปและรอยแยกหนึ่งปรากฎออกมา คลื่นสายลมทำลายล้างออกมาจากรอยแยกแต่ไม่มีผลใดๆต่อหวังหลิน

หลี่หยวนเฟิงเริ่มดิ้นรน แม้เขาจะดื้อดึงเท่าไหร่ก็ยังเกิดในเฉว่ยี่ ดังนั้นจึงมีความรู้สึกต่อแคว้นตัวเองอย่างลึกซึ้ง

หลังจากนั้นไม่นานจึงยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เซิ่งหนิวจะบาดเจ็บหรือไม่ไม่แน่ใจนักแต่เฉว่ยี่จะหายไปจากดาวเคราะห์นี้แน่นอน

ดวงตาพลันเคร่งเครียด เขามองหวังหลินแล้วสูดหายใจลึก “ข้ายอมรับความพ่ายแพ้ แต่แคว้นเฉว่ยี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ หากเจ้าต้องการก็จงลงโทษข้าตามที่เห็นสมควร”

หวังหลินชี้หลี่หยวนเฟิงด้วยแววตาเยือกเย็น เขากระตุ้นวิชาแยกวิญญาณและลำแสงพลังปราณร่อนลงระหว่างคิ้วของหลี่หยวนเฟิง

หลี่หยวนเฟิงไม่ได้ต่อต้านและถอนหายใจเบาๆแทน เขามองรอบด้านอย่างคุ้นเคยและจากนั้นหลับตาลง

หวังหลินเอ่ยเบาๆ “แยกวิญญาณ!”

ร่างกายหลี่หยวนเฟิงเริ่มหดลงอย่างรวดเร็วและในพริบตาเขาก็กลายเป็นซากกระดูก

บอลแสงสีทองม่วงลอยออกมาระหว่างคิ้วของเขา

“ดวงวิญญาณขั้นแปลงวิญญาณ!” หวังหลินยื่นมืออกไปด้วยสายตาจริงจัง เขารับเสี้ยววิญญาณไว้ทันที ผนึกมันและเก็บใส่กระเป๋า

ผู้นำของรุ่น หลี่หยวนเฟิง เสียชีวิตด้วยเหตุนี้!

หวังหลินครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะมองแขนสองข้างที่ถูกกระดิ่งกักขังไว้ หวังหลินเก็บมันกลับไปจากนั้นเหาะขึ้นไปบนท้องฟ้า

เหล่าเซียนขั้นตัดวิญญาณทั้งหมดเห็นการต่อสู้ของพวกเขาผ่านสัมผัสวิญญาณ พวกเขาเห็นหลี่หยวนเฟิงตายและคลื่นความโกรธแค้นปะทุในใจทุกคน

ขณะหวังหลินลอยกลางท้องฟ้า สัมผัสวิญญาณกระจายไปทั่วแคว้นเฉว่ยี่และส่งข้อความหนึ่งออกไป

“จากวันนี้ต่อไป จะไม่อนุญาตให้เซียนขั้นตัดวิญญาณและสูงขึ้นไปดำรงอยู่ในแคว้นเฉว่ยี่และไม่มีสำนักเซียนที่นี่เช่นกัน ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับมาอีก!”

เขตแดนในวิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินกระตุ้นขึ้นอีกครั้งและม้วนคัมภีร์แห่งชีวิตและความตายปรากฎในท้องฟ้า ควันสีเทามากกว่าสิบเส้นพุ่งออกมาและพุ่งเข้าสู่ร่างของเซียนขั้นตัดวิญญาณทุกคนในเฉว่ยี่

“ผนึก!”

เพียงคำพูดเดียว เซียนขั้นตัดวิญญาณทั้งหมดถูกผนึกระดับบ่มเพาะของตัวเองเช่นเดียวกับที่หลี่หยวนเฟิงผนึกระดับฝึกตนของหวังหลิน

รอยแผลสองรอยทิ้งไว้บนหน้าผากของเหล่าเซียน หนึ่งรอยเป็นแสงสว่างและอีกหนึ่งเป็นความมืด ซึ่งแสดงถึงตัวตนของชีวิตและความตาย

ระดับบ่มเพาะของพวกเขาลดลง

หลังเสร็จเรื่องทั้งหมดนี้ หวังหลินตบกระเป๋าและอสูรยุงปรากฎขึ้น มันคว้าร่างหวังหลินออกไปไกล

หลังการต่อสู้นี้ข่าวคราวการกลับมาของเซิ่งหนิวกระจายอย่างรวดเร็ว สถานะของเขาคือแข็งแกร่งที่สุดภายใต้ขั้นแปลงวิญญาณและบางคนถึงกับเชื่อว่าเขาบรรลุขั้นแปลงวิญญาณแล้ว

ไม่มีข้อควรหาต่อพลังของเซิ่งหนิวที่สามารถเอาชนะหลี่หยวนเฟิง เซียนขั้นแปลงวิญญาณลงและผนึกเซียนขั้นตัดวิญญาณทั้งหมดในเฉว่ยี่ บังคับให้แคว้นเซียนระดับห้าตกลงไปสองระดับจนกลายเป็นแคว้นระดับสาม

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้คนที่ได้ยินต่างตกใจและใบหน้าซีดเผือด

ขณะหนึ่งในตรอกซอกซอยของหมู่บ้านเล็กๆในแคว้นเซียนระดับสาม ชายชราผู้หนึ่งนั่งอยู่เบื้องหน้าอ่างเล็กๆพร้อมกับเหรียญทองแดงแตกกระจายข้างใน ชายชราผู้นี้สกปรกอย่างยิ่งและผมเผ้ายุ่งเหยิง

นอกจากเขายังมีอีกคนยืนอยู่อย่างเคารพ ใบหน้ากว้างและใบหูใหญ่ หากหวังหลินอยู่ตรงนี้คงจดจำชายผู้นี้ได้ทันที

“เซิ่งหนิวแข็งแกร่งพอที่จะสังหารเซียนขั้นแปลงวิญญาณได้ นั่นไม่ง่ายเลย ตาเฒ่าคนนี้มีสายตาดีจริงๆ ฮ่าฮ่า!” ชายชราลูบคางและมองบุรุษข้างๆ “เซิ่งหนิวช่วยเจ้าเปลี่ยนเฉว่ยี่ให้กลายเป็นแคว้นเซียนระดับสาม ดังนั้นเจ้าควรจะช่วยเขาด้วย เอาหมวกฟางข้าไปและสู้กับหลิวเหมยซะ แม้เจ้าจะไม่ใช่คู่ปรับนางแต่เจ้ายังเอาตัวรอดได้ ช่วยไปตรวจดูว่าเขตแดนพันจินตภาพไร้ปราณีของนางบรรลุระดับไหนแล้ว”

บุรุษใบหูใหญ่พนักหน้าอย่างนอบน้อม เขามองไปทางเฉว่ยี่และเผยใบหน้าหวนรำลึกและเกิดความเศร้าโศก

หลังเขาจากไป ชายชรายืนขึ้นไปเก็บเหรียญทองแดง จากนั้นพึมพำกับตัวเอง “ยังมีเวลาอีกสิบสองปี จูเซว่จื่อ ตอนนั้นเราตกลงกันว่าใครที่พ่ายแพ้จะต้องลงโทษตัวเองหนึ่งพันปี ในอีกสิบสองปีการลงโทษของข้าจะสิ้นสุด!”

เขาสูดหายใจลึกและหายตัวไป

“นี่มันน่าปวดหัวจริงๆ ทั้งสี่คนที่ข้าเลือก ซื่อฉินคือคนที่มีปัญหามากที่สุด ทำไมนางต้องไปก่อเรื่องกับเซิ่งหนิวและถูกโยนเข้าไปในรอยแยกอวกาศกัน?! ถ้าไม่ใช่ว่านางจะไปเป็นรอยร้าวในจิตใจแห่งเต๋าของเฉียนเฟิง ตาเฒ่าคนนี้คงไม่ต้องเสียเวลาไปช่วยนางหรอก!”

“เฉียนเฟิง…เฉียนเฟิง…อาห์ เจ้าเด็กที่มีพรสวรรค์มากที่สุดที่ข้าเคยเห็นมาในชีวิต แม้แต่พรสวรรค์ของผีเสื้อสีชาดยังน้อยกว่ามัน”

“ข่าวคราวการต่อสู้ของเซิ่งหนิวกับหลี่หยวนเฟิงกระจายไปทั้งดาวซูซาคุแล้ว การบังคับให้แคว้นระดับห้ากลายเป็นระดับสามคือเรื่องใหญ่ เซียนเกือบทุกคนบนดาวต่างก็รู้เรื่องนี้ดี”

กลับมาในภูเขาซูซาคุ เฉียนเฟิงทำลายหยกสื่อสารในมือ ดวงตาสว่างขึ้นและพึมพำกับตัวเอง “เซิ่งหนิว…สังหารหลี่หยวนเฟิงนับว่าไม่มีอะไร มันเป็นแค่เศษขยะที่บรรลุขั้นแปลงวิญญาณด้วยกำลัง แต่หากเจ้าสามารถสังหารบรรพชนของเผ่ามารยักษ์ เจ้าจะมีคุณสมบัติพอที่จะเป็นคู่แข่งของข้า…”

ด้านข้างเขา ผีเสื้อสีชาดยืนอยู่อย่างเงียบเชียบ แววตาของนางปราศจากแสงแห่งชีวิตใด

เฉียนเฟิงหันกลับมามองผีเสื้อสีชาดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ไร้หัวใจ เจ้าต้องการสู้กับเซิ่งหนิวอีกครั้งหรือ​? นั่นเป็นประสงค์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของวิญญาณเจ้าก่อนที่มันจะหายไป“