402. บรรพชนตาย!

บรรพชนเผ่ามารยักษ์ยิ้มอย่างบิดเบี้ยว เขาจะต่อต้านธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงได้อย่างไรถ้าแม้แต่เซียนขั้นเทวะยังเกรงกลัว? แม้เขาจะมีขวานของบรรพชนผู้ก่อตั้ง ด้วยระดับบ่มเพาะของเขาตอนนี้ยังไม่อาจใช้พลังของมันได้เต็มที่เลยด้วยซ้ำ

ดวงตาสว่างวาบขณะร้องคำรามลั่นและโยนขวานไปหาหวังหลิน

ขวานพุ่งทำลายดวงวิญญาณระหว่างที่ผ่านไปทั้งหมดและเข้าใกล้หวังหลินในพริบตา

หวังหลินดวงตาเปล่งประกาย เขาไม่ได้แสดงอาการกังวล เมื่อขวานเข้ามาใกล้ กระบี่สวรรค์ป้องกันเอาไว้ทันที

ตู้มมม!

โลหิตซึมออกมาจากปากหวังหลินมากขึ้นและถูกถอยกลับไปมากกว่าสิบฟุต ส่วนขวานถูกกระดอนออกไปร่อนลงบนพื้น

สีหน้าบรรพชนเผ่ามารยักษ์ซีดเผือดและดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง เขาจ้องมองหวังหลินอย่างดุร้ายและสูดหายใจลึก จากนั้นวิญญาณดั้งเดิมของตนเองสั่นไหวพลันร้องตะโกน “พลังสายเลือด!”

เหตุผลที่เขาไม่ใช้พลังสายเลือดก่อนหน้านี้เป็นเพราะหากใช้มันก่อนที่เขาจะครอบครองร่างกายเสร็จสมบูรณ์ มันจะทำให้วิญญาณดั้งเดิมของเขาเสียหาย ซึ่งมันแทบจะเหมือนการทำให้วิญญาณดั้งเดิมแตกสลายไม่ต่างกับการฆ่าตัวตาย

แต่ว่าตอนที่เขาครอบครองร่างอย่างสมบูรณ์จะสามารถใช้พลังสายเลือดได้อย่างปลอดภัยเพราะความเสียหายส่วนใหญ่จะถูกร่างกายดูดซับไป แม้ว่ามันจะกระทบต่อวิญญาณดั้งเดิมอยู่บ้างก็ยังทนไหว

หวังหลินมองไปทางบรรพชนเผ่ามารยักษ์ด้วยดวงตาเย็นชา เขาชี้ไปที่ธงวิญญาณและเหล่าดวงวิญญาณพุ่งออกมามากขึ้น

หวังหลินต้องสังหารบรรพชนเผ่ามารยักษ์ผู้ที่รู้ว่าเขามีลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า เขาต้องสังหารไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

ท้องฟ้ากว้างใหญ๋ดูเหมือนจะถูกมือยักษ์ขยับไปและวังวนยักษ์พลันปรากฎเหนือบรรพชนเผ่ามารยักษ์

เหตุการณ์นี้เป็นฉากเดียวกับตอนที่หวังหลินเห็นเขาใช้ต่อต้านกับซุนไท่

ดวงวิญญาณนับไม่ถ้วนปกคลุมบรรพชนเผ่ามารยักษ์ พวกมันทั้งหมดทุ่มสุดตัวเพื่อกลืนกินเขา ทว่าบรรพชนหัวเราะอย่างน่ากลัว

“หมุน!”

วังวนยักษ์เริ่มหมุนทันทีและพลังแรงดึงดูดเกินจินตนาการปรากฎขึ้น ขณะที่เกิดขึ้นนี้เหล่าดวงวิญญาณบางส่วนรอบบรรพชนเผ่ามารยักษ์ต่างกรีดร้องโหยหวนและถูกดูดเข้าไป

หวังหลินสัมผัสพลังดึงดูดรอบร่างกายได้และร่างกายเหาะเข้าหาวังวนโดยไม่เต็มใจ

บรรพชนเผ่ามารยักษ์ร้องตะโกน “หวังหลิน ข้าเสี่ยงให้วิญญาณดั้งเดิมของข้าแตกสลายเพื่อขังเจ้าไว้ในมิติว่าง!” มีเหล่าวิญญาณนับไม่ถ้วนรอบร่างเขา ทั้งวิญญาณขั้นแปลงวิญญาณทั้งสิบสองดวงที่อยู่ในร่างกายหวังหลินและวิญญาณของตัวเองกำลังถูกกลืนกิน

เลือดเนื้อถูกดูดจนแห้งเหี่ยว วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนได้รับความเสียหาย

ดวงตาหวังหลินยังคงเยือกเย็น ขณะที่ถูกดูดเข้าไปในวังวน เขามองไปทางบรรพชนเผ่ามารยักษ์และยิ้มออกมาราวกับวางแผนไว้แล้ว “กลืนกิน!”

เมื่อเอ่ยคำนี้ขึ้น เหล่าดวงวิญญาณเริ่มกลืนกินเร็วยิ่งกว่าเดิม บรรพชนกรีดร้องอย่างเจ็บปวดมากมายหลายเท่าก่อนที่วิญญาณดั้งเดิมตัวเองจะถูกกลืนกินอย่างสบูรณ์

บรรพชนเผ่ามารยักษ์ในรุ่นนี้ได้ตายแล้ว!

แต่พลังสายเลือดได้เรียกใช้งานไว้แล้วและร่างหวังหลินถูกลากเข้าไป จังหวะที่ร่างเขาเข้าไปในวังวน พลันยื่นมือออกมาและดวงวิญญาณทั้งหมดเปลี่ยนไปเป็นโซ่ล่ามเพื่อดึงหวังหลินไม่ให้ถูกดูดเข้าไป

หวังหลินกระตุ้นค่ายกลที่เขาเตรียมการไว้ล่วงหน้าขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่เพิ่มขึ้น เขารีบเรียกคืนดวงวิญญาณทั้งหมดและแน่นอนว่าไม่ลืมถุงของบรรพชนเผ่ามารยักษ์ด้วย จากนั้นแรงดึงดูดเพิ่มขึ้นไปอีกและหวังหลินรู้ตัวว่าไม่สามารถต่อต้านมันได้อีกต่อไป

ดวงตาสว่างไสวขึ้นขณะมองไปที่ขวานยักษ์ห่างไปหนึ่งพันฟุต เขายื่นมือออกไปหามันแต่พลังต่อต้านรุนแรงเกินกว่าจะถือไว้ได้

หวังหลินร้องเสียงประหลาดใจ ขณะนี้เองร่างกายกำลังถูกลากเข้าไปในวังวนอย่างรวดเร็ว หวังหลินยกฝ่ามือขึ้นอีกครั้งและใช้พลังปราณทั้งหมดในร่างกาย “รวบรวม!”

ขวานยักษ์ต่อต้านอีกครั้งแต่คราวนี้หวังหลินจับมันไว้แน่นและลากมันเอาไปด้วย

พลังต่อต้านจากขวานยิ่งรุนแรง มันพยายามออกมาจากฝ่ามือหวังหลิน

ดวงตาหวังหลินสว่างวาบ เขาชี้ด้วยฝ่ามือซ้ายและวิญญาณม่วงทองสองสามดวงลอยออกมาจับขวานเอาไว้

ตอนนี้ครึ่งร่างหวังหลินอยู่ในวังวนและในตอนที่เขาถูกดึงเข้าไปจนหมดตัว ในที่สุดก็เอาขวานเข้าไปด้วยพร้อมกับเก็บใส่กระเป๋า จากนั้นหวังหลินหายตัวไปจากดาวเคราะห์ซูซาคุ

หลังจากนั้นไม่นานนัก วังวนจางหายไปอย่างช้าๆ

เหลือเพียงแต่ร่างของบรรพชนเผ่ามารยักษ์ทิ้งไว้บนพื้นดิน

เวลาตั้งแต่ตอนที่ถูกบังคับให้ออกมาจนถึงตอนที่ตาย เขาไม่มีโอกาสใดในการปลดผนึกบนตัวเผ่ามารยักษ์ของตนเอง ทำได้เพียงเฝ้าดูชนเผ่าของตัวเองหล่นลง

ร่างหวังหลินปรากฎตัวในมิติว่างนอกดาวเคราะห์ซูซาคุ ใบหน้าซีดไร้สีเลือดราวกับคนตาย

“พลังสายเลือดแข็งแกร่งอะไรขนาดนี้ หากบรรพชนเผ่ามารยักษ์บรรลุระดับกลางหรือระดับปลาย ค่ายกลที่บรรพชนตุ้นเทียนให้ข้าคงไม่มีโอกาสใช้เลย”

หวังหลินขบคิดเล็กน้อยก่อนจะตบกระเป๋านำเข็มทิศดวงดาวออกมา เขาควบคุมเข็มทิศดวงดาวให้ลอยไปทางดาวเคราะห์ซูซาคุ

“หลี่หยวนเฟิงและบรรพชนเผ่ามารยักษ์ต่างก็ตายกันทั้งคู่ ข่าวนี้ควรจะแพร่สะพัดไปทั้งดาวซูซาคุอย่างรวดเร็ว ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยหวานเอ๋อให้ผ่านชะตากรรมครั้งที่สองจากการมาถึงของผู้ส่งสาส์นแห่งสวรรค์”

ดวงตาหวังหลินสว่างวาบและเข็มทิศดวงดาวบินรวดเร็วยิ่ง

ครึ่งเดือนถัดมา ดาวซูซาคุปรากฎในระยะสายตา จากจุดนี้ดาวซูซาคุดูเล็กมากจริงๆ ถัดกันนั้นเป็นดาวเคราะห์ดวงเล็กกว่าซึ่งเป็นจุดที่หวังหลินถูกเคลื่อนย้ายมาถึงตอนที่กลับมาจากดินแดนสวรรค์

หวังหลินขบคิดเล็กน้อยจากนั้นคุมหางเสือเข็มทิศดวงดาวเข้าไปหาดาวเคราะห์ดวงเล็กนั้น

เข็มทิศดวงดาวเหาะเหินไปหาดาวเคราะห์ดวงเล็กราวกับอุกกาบาต หลังเข้าสู่ชั้นบรรยากาศหวังหลินเห็นเทือกเขาหนึ่งเบื้องล่าง

เข็มทิศดวงดาวสูญเสียความสามารถของมันกลางอากาศ ดังนั้นหวังหลินจึงกระโดดออกและเก็บมันกลับไป

เขาเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า หายตัววับไปในไม่ช้าและเมื่อปรากฎตัวอีกครั้งพลันห่างจากจุดเดิมไปห้าพันลี้

พลังปราณที่นี่มีน้อยกว่าดาวซูซาคุอย่างมาก อีกทั้งยังไม่ค่อยบริสุทธิ์ ซึ่งสำหรับเหล่าเซียนแล้วมันไม่ค่อยเหมาะในการดูดซับ

หวังหลินเคลื่อนไหวไปรอบๆราวกับคุ้นเคย หลังผ่านไปหนึ่งวันเขาก็มาถึงภูเขาสูงแห่งหนึ่งเบื้องหน้า เพียงตรวจสอบมันด้วยสัมผัสวิญญาณเขาจึงพบค่ายกลเคลื่อนย้ายบนยอดภูเขา

“ค่ายกลยังอยู่ที่นี่!” หวังหลินยืนอยู่เบื้องหน้าค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณ เขามองลงไปและเริ่มขบคิด

ตอนที่เขาถูกเคลื่อนย้ายมาที่นี่จากดินแดนสวรรค์ เขาปรากฎตัวในค่ายกลเคลื่อนย้ายนี้และมันยังเป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ส่งเขากลับไปบ้าน

“ข้าสังหารหลี่หยวนเฟิงและบรรพชนเผ่ามารยักษ์ ดังนั้นข้าต้องได้รับความสนใจมากแน่ ข้าใช้เวลาอยู่บ่มเพาะอยู่ที่นี่สักสองสามปีและค่อยกลับไปอย่างเงียบๆดีกว่า” เช่นนั้นหวังหลินนั่งขัดสมาธิลงและร่างอวตารและร่างหลักแยกออกจากกัน

ร่างหลักจมลงสู่พื้นดิน

ดาวเคราะห์ดวงนี้มีขนาดเพียงหนึ่งในสิบเท่าของดาวเคราะห์ซูซาคุ ดังนั้นด้วยกายร่างเทพโบราณสามดาว หวังหลินจึงสามารถทนกับแรงกดดันที่อยู่ใจกลางได้ เขานั่งลงในใจกลางแมกมาและเริ่มบ่มเพาะ

หวังหลินสัมผัสกระเป๋าและลำแสงสีแดงสายหนึ่งลอยออกมาเปลี่ยนไปเป็นขวานยักษ์เบื้องหน้าเขา

ขวานนี้เรืองแสงสีแดงและมันปลดปล่อยจิตสังหารอันทรงพลัง หวังหลินขบคิดก่อนจะลองใช้สัมผัสวิญญาณเพื่อทิ้งรอยไว้บนมัน ทว่าพลังรุนแรงที่สิงสถิตอยู่ข้างในขวานพลันดีดสัมผัสวิญญาณของหวังหลินออกมา

“ช่างน่าสนใจ!” ดวงตาหวังหลินสว่างวาบพร้อมกับฝ่ามือสร้างผนึกและวิญญาณดั้งเดิมออกมาจากร่างกาย เขามองขวานแดงและดูดมันเข้าไป ขวานแดงสั่นสะท้านก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นลำแสงสีแดงและถูกวิญญาณดั้งเดิมหวังหลินกลืนกินไป

ตอนนี้มีของสองชิ้นอยู่ข้างในวิญญาณดั้งเดิมหวังหลิน หนึ่งคือธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงและอีกหนึ่งคือขวานแดง

วิญญาณดั้งเดิมกลับเข้าสู่ร่างกาย

“ต้องเป็นวิญญาณขวานที่อยู่ข้างใน ข้าจะไม่บังคับมันให้ออกมาแต่จะข่มมันไว้กับธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงและปรับแต่งด้วยวิญญาณดั้งเดิมของข้า ข้าอยากจะเห็นว่าวิญญาณขวานจะอยู่ได้นานแค่ไหนกัน!” หวังหลินเยาะเย้ยขณะนำกระเป๋าออกมา

กระเป๋าใบนี้เป็นของบรรพชนเผ่ามารยักษ์

เขาสัมผัสมันเพื่อประทับสัมผัสวิญญาณลงบนกระเป๋าและของข้างในปรากฎในความคิดอย่างรวดเร็ว

บรรพชนเผ่ามารยักษ์มีของดีดีจำนวนมากในกระเป๋า มีหินหยกสวรรค์หลายสิบก้อนและรวมถึงหินวิญญาณระดับสูงด้วย

มีสมบัติหลายชิ้นอยู่ด้วยและแม้พวกมันจะแข็งแกร่งทว่าไม่ค่อยสำคัญอะไรนักเนื่องจากสำหรับเผ่ามารยักษ์แล้วร่างกายคืออาวุธที่ดีที่สุด ดังนั้นสมบัติจึงไม่ได้ใช้มากเท่าไหร่

ทว่ามีของสองชิ้นที่เตะตาหวังหลิน

หนึ่งในนั้นคือขวดหยกสีแดงมีของเหลวสีแดงคล้ายโลหิตบรรจุอยู่ครึ่งขวด หวังหลินดมกลิ่นของเหลวและยืนยันได้ว่ามันเป็นโลหิตจริงๆ ตอนที่เขาเห็นโลหิตเขารู้สึกว่าเคยเห็นมันมาก่อน

หวังหลินครุ่นคิดขณะถือขวดไปด้วยและจากนั้นนึกออกทันที ตอนที่เขาถอนรากถอนโคนตระกูลเถิง เขาพบขวดที่คล้ายกันนี้บนเถิงอี

“โลหิตนี้บรรจุสายเลือดของเทพโบราณเอาไว้ ตอนนั้นข้าใช้ขวดเพื่อกระตุ้นความสามารถของเทพโบราณ!” ดวงตาหวังหลินสว่างวาบ

“แม้ว่าร่างกายดั้งเดิมของข้าจะกลายเป็นเทพโบราณจากการฝึกฝนบทฝึกเทพโบราณ มันมีพื้นฐานมาจาการบ่มเพาะของข้าโดยสิ้นเชิง ตอนนั้นข้าเพียงได้รับมรดกตกทอดแห่งปัญญาและไม่มีพลังอำนาจ ดังนั้นจึงมีความสามารถหลายอย่างที่ข้าไม่อาจใช้ได้ นี่คือสิ่งที่มีประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับข้าไม่ว่าจะให้ร่างหลักดูดซับหรือใช้มันกับวิชาเทพโบราณ ไม่ว่าข้าจ่ายไปกับการต่อสู้ครั้งนี้มากเท่าไหร่ เพียงได้สิ่งนี้มาถือว่าคุ้มค่าแล้ว!”

หวังหลินสูดหายใจลึกและเก็บขวดเล็กๆนี้ใส่กระเป๋าอย่างระมัดระวัง