429. ความลับของผลึกดาวเซียน

หวังหลินขมวดคิ้วรอคอยซือถูหนานให้กล่าวต่อ

“ผลึกดาวเซียน…ผายลมน่ะสิ! มันเป็นสิ่งที่สมาพันธ์เซียนสร้างขึ้นและยกให้กับแคว้นเซียนทุกแห่งที่บรรลุระดับหก”

“ตั้งมันไว้ในดาวเคราะเซียนและการกระตุ้นมันจะทำให้ทั้งดาวถูกล้อมด้วยพลังลึกลับ ในวันที่มันเปิดขึ้น สิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่อยู่บนดาวเคราะห์นั้นจะมีเสี้ยววิญญาณขาดหายไป”

“เสี้ยววิญญาณจะถูกผลึกดาวเซียนดูดซับและแน่นอนว่าพลังอำนาจเหนือกว่าผลึกที่สมาพันธ์เซียนยกให้เสียอีก ฮี่ฮี่ แคว้นระดับหกเป็นเสมือนราชาก็เพราะการคงอยู่ของผลึกดาวเซียน!”

“ด้วยของสิ่งนี้ ซูซาคุรุ่นใดก็ตามสามารถสังหารสิ่งมีชีวิตใดก็ได้บนดาวเคราะห์เว้นเสียแต่ว่าคนผู้นั้นหรือสิ่งมีชีวิตนั้นจะผ่านขั้นเทวะมาได้และฝืนบังคับให้เสี้ยววิญญาณนั้นกลับมา ไม่เช่นนั้นไม่มีทางอื่น”

“แต่ว่าจากการคาดเดาของข้าแล้ว ผลึกดาวเซียนไม่ใช่ความลับต่อดาวดวงอื่นและผู้คนรู้วิธีต่อกรกับมัน ไม่เช่นนั้นคงไม่มีแคว้นระดับหกมากมายโค่นล้มผู้คนบนดาวตัวเองได้”

“แต่โดยทั่วไปแล้วผลึกดาวเซียนให้อำนาจการควบคุมดาวเคราะห์ต่อแคว้นระดับหก”

“ตอนที่ข้ากลายเป็นซูซาคุและค้นพบเรื่องนี้ ข้าลอบทำลายและผนึกผลึกดาวเซียนเอาไว้ แม้ว่าผลึกยังสามารถดูดซับเสี้ยววิญญาณไปได้ มันไม่สามารถใช้ได้จนกว่าผนึกจะถูกทำลาย นั่นเป็นเหตุผลที่ดาวซูซาคุตอนนี้ตกอยู่ในความโกลาหล ไม่เช่นนั้นมันคงแข็งแกร่งมาก”

“ฮ่าๆ ซูซาคุทุกรุ่นหลังจากข้าต้องเกลียดข้าเรื่องนี้แน่ๆ แต่ข้าไม่ชอบผลึกบัดซบนี่อยู่แล้ว!”

แม้หวังหลินจะมีจิตใจแข็งแกร่ง หลังจากได้ยินเรื่องนี้จึงอดไม่ได้ที่จิตใจสั่นสะท้าน

หวังหลินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “เช่นนั้นถ้าหากจูเซว่จื่อควบคุมผลึกดาวเซียนได้ เขาเพียงแค่คิดก็สังหารข้าได้แล้วหรือ?”

ซือถูหนานเอ่ยขึ้น “มีของสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าหัวใจดาวเซียนซึ่งเชื่อมต่อกับผลึกดาวเซียน มีเพียงซูซาคุรุ่นปัจจุบันเท่านั้นที่ครอบครองมัน จะต้องใช้พลังชีวิตของตัวเองเพื่อกระตุ้นและมันจะทำให้เขาสังหารใครก็ได้ที่มีเสี้ยววิญญาณอยู่ข้างในผลึก ดังนั้นหากเจ้าอยากมีความสงบสุขในอนาคตก็จงออกจากดาวดวงนี้ เจ้าต้องแยกวิญญาณของเจ้าจากผลึกดาวเซียนด้วย”

“เช่นนั้นหมายความว่าสิ่งที่ข้าได้ยินเกี่ยวกับผลึกดาวเซียนในการช่วยพัฒนาขอบเขตจวี่เป็นเรื่องโกหกหรือ” หวังหลินขมวดคิ้ว

“เรื่องนี้พูดยากเนื่องจากข้าไม่มีขอบเขตจวี่ให้ศึกษา ไว้เรามาพูดกันอีกครั้งเมื่อข้าฟื้นฟูเสร็จสมบูรณ์ หวังหลินเจ้าไม่ต้องกังวลนัก ข้ายังอยู่ที่นี่” ซือถูหนานเงียบลงและเริ่มการครอบครองร่าง

หวังหลินยังยืนอยู่ที่เดิม หลังผ่านไปพักใหญ่ดวงตาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น

“ชีวิตข้าจะขึ้นอยู่บนมือคนอื่นได้อย่างไร?!”

“ไม่สงสัยเลยว่าแคว้นเซียนหลายแห่งจะทรยศซูซาคุเมื่อตอนที่เผ่าละทิ้งอมตะปรากฎขึ้น ไม่สงสัยเลยว่าจูเซว่จื่อต้องการกวาดล้างแคว้นระดับห้าทั้งหมดที่สามารถกลายเป็นแคว้นระดับหกได้ เช่นนั้นนี่ก็เป็นเหตุผลเบื้องหลังทั้งหมด”

“หากจูเซว่จื่อยังสามารถควบคุมผลึกดาวเซียนได้ เหตุการณ์คงไม่เป็นเช่นนี้เนื่องการโจมตีจากเซียนทั้งหมดบนดาวจะทำให้เผ่าละทิ้งอมตะถูกกวาดล้างออกไปได้”

“หากจูเซว่จื่อสามารถควบคุมผลึกดาวเซียนได้เมื่อนั้นเขาคงเอาธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงจากตุ้นเทียนได้ง่ายกว่าการรอจนถึงบัดนี้”

“ผลึกดาวเซียน! หนาต้าวไม่มีเหตุผลที่จะหลอกลวงข้า แต่น้ำเสียงเขาเมื่อตอนนั้นกลับเต็มไปด้วยความคลุมเครือ” ร่างหวังหลินหายตัวไปจากดินแดนเพลิงเหนือ

“สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือหาผลึกดาวเซียนและเอาเสี้ยววิญญาณของข้าออกมา จากนั้นออกจากดาวดวงนี้เพื่อหาเทียนหยุน ด้วยความโกลาหลในดาวซูซาคุตอนนี้มันไม่เหมาะที่จะบ่มเพาะ”

“อย่างไรก็ตามข้ายังจำเป็นต้องเตรียมการก่อนถึงเวลานั้น ธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงอ่อนแอลงดังนั้นข้าต้องไปสนามรบต่างแดนอีกรอบเพื่อจับเหล่าวิญญาณเร่ร่อนและดูว่ามันสามารถใช้ช่วยเสริมกำลังธงวิญญาณได้หรือไม่ หากเป็นไปได้ข้าจะจับวิญญาณกลืนกินมาใช้เป็นวิญญาณหลัก พลังของธงวิญญาณหนึ่งล้านดวงควรจะฟื้นฟูได้มาก”

“รวมถึงขวดโลหิตจากบรรพชนเผ่ามารยักษ์ ขวดนั้นสำคัญอย่างยิ่งต่อร่างหลักของข้าซึ่งยังอยู่บนดวงจันทร์ ข้าสามารถทำให้ร่างหลักของข้าใช้วิชาของเทพโบราณได้! คนที่อ้อนวอนให้ช่วยเหลือซึ่งอยู่ใต้สำนักซากศพแคว้นจ้าวต้องเป็นบรรพชนผู้ก่อตั้งเผ่ามารยักษ์แน่ ข้าต้องไปที่นั่นอีกหากจะเอาโลหิตเพิ่ม”

“น่าเสียดายนัก พลังปราณที่ร่างหลักต้องการใช้บรรลุขั้นสี่ดาวนับว่าเหนือจินตนาการ ข้ายังต้องใช้รัศมีของเทพโบราณวัยเยาว์ซึ่งไ้ด้มาอย่างยากลำบากอีก”

“ในเผ่าพันธ์เทพโบราณ การเปลี่ยนจากสามดาวไปสี่ดาวถือว่าเป็นการเปลี่ยนผ่านอย่างหนึ่ง เมื่อร่างดั้งเดิมทำการทะลวงผ่านได้ จากความทรงจำที่ข้าสืบทอดมามันจะเปรียบได้กับเซียนขั้นเทวะ”

“ต้าเสินที่อยู่ในดินแดนเทพโบราณถือว่าเป็นปัญหาใหญ่ หากเขาออกมาได้สิ่งแรกคือการค้นหาข้า ด้วยระดับบ่มเพาะของข้าตอนนี้แม้จะมีร่างหลักข้าก็ไม่อาจเปรียบกับต้าเสินได้ แม้ซือถูหนานจะลงมือด้วย ผลลัพธ์ก็คงเหมือนกัน”

“นอกจากนั้นต้าเสินสืบทอดความแข็งแกร่งของตู่ซือและขั้นสูงสุดของตู่ซือคือเทพโบราณแปดดาวที่สามารถทำลายดาวเคราะห์ได้เพียงแค่ฝ่ามือเดียว” หวังหลินขมวดคิ้ว ต้าเสินเป็นหนามยอกในใจเขาเสมอ เหตุผลเดียวที่เขาต้องการออกจากดาวซูซาคุให้ได้เร็วที่สุดก็เพราะต้าเสิน

“ข้าต้องกลับแคว้นซูเพื่อส่งโจวลี่กลับบ้าน” ดวงตาหวังหลินสว่างวาบขณะหันกลับไปและเหาะเหินไปทางแคว้นซู

ระหว่างทาง ท้องฟ้าแทบปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำจนหมดสิ้น เมฆสีดำเหล่านี้เต็มไปด้วยสมาชิกเผ่าละทิ้งอมตะ พวกเขาใช้เมฆดำเพื่อเหาะเหินเข้าหาทวีปซูซาคุอย่างรวดเร็ว

ยิ่งหวังหลินเห็นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีใบหน้าไม่ดีมากเท่าไหร่ แม้เขาจะเกลียดจูเซว่จื่อ เขาก็ยังเป็นเซียนคนหนึ่ง ระหว่างทางหวังหลินสังหารเผ่าละทิ้งอมตะไปนับไม่ถ้วน น่าเสียดายที่พวกมันมีมากเกินไปจึงต้องยอมแพ้และซ่อนตัวขณะเหาะเหินไปทางแคว้นซู

แคว้นเซียนระดับสามแทบทั้งหมดได้ถูกทำลายไม่ก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเผ่าละทิ้งอมตะ

เผ่าละทิ้งอมตะทั้งหมดรวมตัวกันบนทวีปซูซาคุก็ตอนที่การต่อสู้กับแคว้นซูซาคุครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น!

ระหว่างการเดินทางไปทวีปซูซาคุ เผ่าละทิ้งอมตะโจมตีทุกคนที่เห็น แคว้นเซียนระดับสี่จำนวนมากต่างพ่ายแพ้

ทั้งดาวเคราะห์ตกอยู่ในกองโลหิต

มีเซียนน้อยลงเรื่อยปรากฎตัวในท้องฟ้าของดาวซูซาคุและก้อนเมฆดำดูเหมือนจะอยู่กลางท้องฟ้าตลอดเวลา

การโจมตีของเผ่าละทิ้งอมตะได้เตรียมการมาหลายหมื่นปีจนในที่สุดก็ระเบิดด้วยพลังเต็มที่บนดาวซูซาคุ

แคว้นซูซาคุเริ่มโต้กลับทันทีเมื่อการต่อสู้รอบที่สองเริ่มขึ้น เฉียนเฟิงถูกแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าการโจมตีครั้งนี้ดังนั้นเซียนทั้งหมดจึงต้องฟังคำสั่งเขา

เหล่าเซียนจำนวนมากถูกส่งออกไปหลากหลายสถานที่เพื่อต่อสู้กับเผ่าละทิ้งอมตะ

แคว้นเซียนระดับห้าทุกแห่งกลายเป็นสนามรบ ทั้งดวงดาวสั่นเทาและกำลังจะล่มสลายจากสงครามครั้งนี้

ทว่าการต่อต้านของแคว้นซูซาคุไม่ได้แข็งแกร่งเพียงพอ ดังนั้นจึงถูกดันให้ถอยอย่างต่อเนื่อง

แทบทุกวันจะมีเหล่าเซียนจำนวนมากตายลงในการต่อสู้

ในเวลาเดียวกันมีข่าวใหญ่เกิดขึ้นหลังจากมีเซียนที่ทำการหลบหนีออกไป

สำนักทั้งหมดในแคว้นวารีซึ่งเป็นแคว้นระดับห้าได้ย้ายข้าง!

แคว้นระดับห้า พีโอนี ได้ย้ายข้าง!

แคว้นระดับห้า ฉิน ได้ย้ายข้าง!

การทรยศของสามแคว้นระดับห้าเป็นเสมือนการชกหมัดฮุกให้กับแคว้นซูซาคุที่กำลังล่าถอย

ในที่สุดแคว้นซูซาคุต้องดึงกองกำลังป้องกันกลับมาที่ทวีปซูซาคุ

ทว่ายังมีข่าวน่าตกใจกระจายออกมาเพิ่มมากขึ้น ข่าวนี้ทำให้จิตใจของเซียนทุกคนบนดาวซูซาคุสั่นเทา

ศิษย์น้องของซูซาคุรุ่นปัจจุบัน ผู้เป็นคนที่พ่ายแพ้การต่อสู้เพื่อฉายาซูซาคุ หยุนเซว่จื่อ ปรากฎตัว

เขาปรากฎตัวขึ้นทันทีในสนามรบเดียวกันกับจูเซว่จื่อและลอบโจมตีเขาทำให้จูเซว่จื่อบาดเจ็บหนัก

ตัวตนของหยุนเซว่จื่อคือบรรพชนละดับสองของเผ่าละทิ้งอมตะ!

หวังหลินได้ยินเรื่องนี้ตอนที่กำลังกลับแคว้นซู เรื่องน่าตกใจนี้เกินจะอธิบายได้

เขามีลางสังหรณ์ว่าหยุนเซว่จื่อกำลังมองหาเขา

แต่ว่ามีคนพบหวังหลินก่อนหยุนเซว่จื่อ วันนี้หวังหลินพึ่งเปิดค่ายกลเคลื่อนย้ายโบราณแห่งหนึ่ง ปลายทางของค่ายกลคือแคว้นซู

จังหวะที่เดินเข้าไปในค่ายกล หวังหลินหยุดกึกและหันกลับมองออกไปไกล เขาเห็นชายร่างกำยำคนหนึ่งสวมหมวกฟางกำลังใกล้เข้ามา

“น้องหวัง หลายปีมาแล้วตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งล่าสุด เจ้ายังจำข้าได้ไหม?” ชายร่างกำยำหยุดลงเบื้องหน้าหวังหลินสิบฟุตและถอดหมวกฟางออก

ฝั่งตะวันออกของทวีปซูซาคุ ใบหน้าบรรพชนขั้นเทวะของสำนักหยกสวรรค์พลันเขียวคล้ำ ก่อนหน้านี้เขาถูกวิญญาณบรรพชนใช้คลื่นกระแทกและทิ้งรอยแผลไว้มากมายจนเขาบังคับข่มไว้ จากนั้นการต่อสู้ครั้งที่สองก็เริ่มขึ้นจนเขาไม่มีเวลาพักผ่อนก่อนจะกลับไปต่อสู้อีกครั้ง

การต่อสู้เมื่อสามวันก่อน บรรพชนลำดับห้าปรากฎตัวอีกครั้ง ในระหว่างการต่อสู้บาดแผลของเขาโผล่ออกมาและเขาต้องบังคับให้ถอยหนี เขามุ่งหน้ากลับไปสำนักหยกสวรรค์เพราะตัดสินใจว่าจะไม่ช่วยจูเซว่จื่อจนกว่าบาดแผลจะหายดี

“หากมันไปที่นั่นข้าคงต้องออกจากดาวดวงนี้ ด้วยระดับบ่มเพาะของข้าตอนนี้จะกลายเป็นอำนาจหนึ่งบนดาวเซียนไหนก็ได้”

เมื่อเห็นว่าสำนักหยกสวรรค์อยู่ในระยะสายตาฉูหยุนเฟยหยุดตัวทันทีและมองออกไปไกล

คนผู้หนึ่งเดินข้ามผ่านเส้นขอบฟ้า เขาสวมชุดคลุมสีแดง ใบหน้าแก่ชราทว่าปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณและแรงกดดันแข็งแกร่งจนสัมผัสได้ออกมา เขาหยุดลงเบื้องหน้าฉูหยุนเฟยห่างไปยี่สิบฟุตและจดจ้อง

“น้องฉู เราไม่ได้พบกันมานานมาก ทุกคนยังสบายดีอยู่ไหม?”

สายตาฉูหยุนเฟยเคร่งเครียด “หยุนเซว่จื่อ!”

ชายชราผ้าคลุมแดงเงยศีรษะขึ้น ถอนหายใจและเอ่ยออกมา “ดูเหมือนน้องฉูยังจำข้าได้ ช่างเถอะ ข้ามาที่นี่เพื่อแนะนำท่านให้ออกจากดาวซูซาคุซะ!”

ตอนนี้หยุนเซว่จื่อไม่มีเค้าโครงความสกปรกเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว