509. ฝูงแมลง

คนจากสำนักกระบี่ต้าหลัวเคลื่อนไหวรวดเร็ว พวกเขาพุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางตามการชี้นำของเฉียนฉินโดยไม่มีหยุดพัก

ระหว่างทางหากมีอสูรตัวใดปรากฎขึ้น ผู้อาวุโสขั้นแปลงวิญญาณสองคนเพียงแค่ส่งผนึกออกไปและอสูรตัวนั้นเปลี่ยนเป็นฝุ่นผง พลังอำนาจแต่ละเหนือความรู้ความเข้าใจของเฉียนฉิน สำนักของนางใช้ความพยายามไปมากมายเพื่อมาที่นี่และเมื่อเห็นอสูรที่ทำให้สำนักเจอปัญหามากมายถูกทำลายอย่างง่ายๆ ทำให้จิตใจของนางรู้สึกเจ็บปวด

ขณะนั้นนางคิดว่านี่เป็นโชคชะตา หากนางสามารถได้สักผลหนึ่งในการเดินทางนี้ นั่นถือว่าเพียงพอแล้ว

ส่วนกั๋วฉิงยี่กำลังดูแลเอาใจใส่และพยายามพูดคุยกับเฉียนฉินระหว่างทาง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังซ่อมแซมความสัมพันธ์กับนาง หลังจากได้รับรู้อำนาจของสำนักกระบี่ต้าหลัว นางรู้สึกทำอะไรไม่ถูกและแสร้งไม่รู้ขณะที่อดทนต่อความอัปยศของตัวเอง

ระหว่างทางอาจารย์ลุงลุงมักจะมองมาที่ร่างกายอันยั่วยวนของเฉียนฉินและดวงตาเผยประกายแสงอันลึกลับ

ทั้งกลุ่มผ่อนคลายอย่างมากเพราะแม้จะมีอสูรมารทรงพลังปรากฎตัวขึ้น ผู้อาวุโสขั้นแปลงวิญญาณสองคนจะจัดการได้ง่ายดาย

แต่ความจริงแล้วหลังจากเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ คนที่กังวลมากที่สุดคือสองผู้อาวุโสของสำนักกระบี่ต้าหลัว

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาสองคนเข้ามาที่ดินแดนมารปฐพีทิศเหนือแห่งนี้ แต่นี่เป็นครั้งครั้งที่ผิดปกติที่สุด

ในตอนเริ่มเมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้ แต่ขณะที่เข้าไปลึกขึ้นความกดดันที่ทำให้รู้สึกอึดอัดก็ค่อยๆล้อมรอบพื้นที่

ความรู้สึกรูปแบบนี้อาจเบาบางเกินไปจนคนอื่นๆไม่รู้สึก แต่สำหรับผู้อาวุโสขั้นแปลงวิญญาณระดับต้นสองคนแห่งสำนักกระบี่ต้าหลัว ความรู้สึกนี้รุนแรงอย่างมาก

ราวกับมีดวงตาหนึ่งคู่กำลังจับจ้องพวกเขา แต่เมื่อพยายามใช้สัมผัสวิญญาณตรวจสอบ พวกเขากลับไม่พบสิ่งใด ราวกับทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงแค่การจิตนาการไปเอง

“เราไม่ได้เข้าไปในภูเขาลึก ดังนั้นไม่ควรจะมีอสูรเดียวดายตนใดอยู่รอบๆบริเวณนี้ ทำไมความรู้สึกนี้ถึงชัดเจน?” แม้ทั้งสองคนจะดูสงบนิ่งแต่พวกเขาพูดคุยกันผ่านสัมผัสวิญญาณด้วยท่าทีเคร่งเครียด

“อาจมีบางอย่างเกิดขึ้นที่นี่ ในสิบวันที่ผ่านมาความรู้สึกนี้คงอยู่ที่นี่มาตลอด แต่เราสองคนตรวจสอบรอบด้านและไม่พบสิ่งใดผิดปกติ ข้าคิดว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันไม่ได้มีเป้าหมายที่เราสองคน”

“ช่างเถอะ ที่นี่ค่อนข้างประหลาด เมื่อเราเสร็จเรื่องก็จงออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ทุกวินาทีที่เราอยู่ที่นี่ทำให้ข้าหายใจยากขึ้นทุกที ราวกับมีภูเขาขนาดใหญ่มากดทับ มีแม้กระทั่งความรู้สึกราวกับข้ากำลังแตกสลาย สูญเสียการควบคุมและสังหารผู้คน นี่เป็นความรู้สึกที่ข้าไม่เจอมาตั้งแต่บรรลุขั้นตัดวิญญาณ”

สายตาชายชราตัวเตี้ยส่องสว่างขึ้นและรีบส่งข้อความกลับไป “เอ๊ะ? เจ้าก็เกิดแรงกระตุ้นสังหารด้วยหรือ?​ ตอนที่ข้าสังหารอสูรก่อนหน้านี้ข้าเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ชีฟาง มีสิ่งผิดปกติอยู่ที่นี่แน่นอน เราควรจะจากไปตอนนี้ไหม?”

ชายชรานามว่าชีฟาง พลันขบคิดเล็กน้อยจากนั้นมองไปที่ผู้น้อยเบื้องหน้าพวกเขาและเอ่ยขึ้น “เรามาได้ไกลขนาดนี้แล้วและเหลืออีกสามวัน มันไม่ควรจะมีปัญหาอะไร เราเพียงแค่เพิ่มความเร็วขึ้น!”

ทั้งสองคนมองหน้ากันเอง เร่งไปให้ถึงจุดหมายอย่างต่อเนื่อง

ผู้คนที่อยู่ด้านหน้าเขารวมถึงชายชราขั้นตัดวิญญาณ พวกเขาไม่ได้รับรู้ถึงความหวาดกลัวที่ผู้อาวุโสสองคนรู้สึก พวกเขารู้สึกแค่ว่าการเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่น

ผลทองคำพิสุทธิ์ไม่ได้เอาไว้กิน มันเป็นวัตถุดิบสำหรับหลอมสมบัติ ผลไม้ชนิดนี้สามารถเพิ่มพลังให้กับสมบัติธาตุโลหะใดก็ได้และยิ่งใช้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น

มีคำเล่าลือกันว่ากระบี่มายาสี่เล่มด้านหลังเซียนกระบี่หลิงเทียนโฮวของสำนักกระบี่ต้าหลัวได้ถูกหล่อหลอมด้วยผลทองคำพิสุทธิ์จำนวนมากเกินคนานับและนั่นเป็นการหลอมกระบี่สี่เล่มที่ไม่มีใครเสมอเหมือน

สถานที่ที่ผลทองคำพิสุทธิ์สามารถเติบโตได้มิอาจคาดเดา ผลไม้นี้เกิดขึ้นจากธาตุโลหะตามธรรมชาติและเป็นสมบัติสวรรค์ที่สามารถปรากฎขึ้นที่ไหนก็ได้

เมื่อผลไม้นี้เริ่มเติบโต มันดูเหมือนกับผลไม้อื่นๆตามปกติ แต่เมื่อมันสุกแล้วมันจะเกิดการเปลี่ยนแปลงและเต็มไปด้วยธาตุโลหะ

หลังจากมันสุก ช่วงเวลาก่อนที่มันจะหลุดจากต้นมีหลากหลายช่วง มันจะสั้นไม่กี่ลมหายใจหรือยาวนานหลายเดือนเลยก็มี ไม่มีเหตุผลเบื้องหน้าเวลาที่มันจะตกลงมาจากต้นหลังจากที่มันสุก แม้กระทั่งวันนี้ก็ไม่มีใครรู้

เมื่อผลไม้สุก มันจะดึงดูดอสูรธาตุโลหะหลากหลายชนิดและอสูรเหล่านี้จึงกลายเป็นผู้ปกป้องไปในตัวเอง พวกอสูรเฝ้าระวังผลไม้จนกระทั่งมันหล่นลงมา และเมื่อมันหล่นลงมา พลังงานของผลไม้ที่แห้งเหี่ยวจะถูกรากดูดซับจนเกิดเป็นรากวิญญาณทอง เมื่ออสูรกินรากวิญญาณทองจะทำให้สติปัญญาของพวกมันตื่นขึ้นและได้รับผลประโยชน์มากมาย

ทว่าหากผลทองคำพิสุทธิ์ถูกเอาไปมากมายก่อนที่มันจะตกลงมา รากวิญญาณทองจะไม่เกิดขึ้นเลย

หลังจากสำนักกระบี่ต้าหลัวจากไป หวังหลินปรากฎตัวบนหลังอสูรยุงอย่างเงียบเชียบ เขามองไปทางตำแหน่งที่พวกเขากำลังไปและติดตามไปด้านหลังอย่างระมัดระวัง

เนื่องจากความรู้สึกอึดอัดของผู้อาวุโสสองคน ทั้งกลุ่มจึงถูกบังคับให้เคลื่อนที่รวดเร็วกว่าเดิม ดังนั้นปกติที่เดินทางสามวันจึงเสร็จสิ้นในหนึ่งวันครึ่ง

ขณะนั้นเฉียนฉินผู้เป็นคนนำทางได้ชี้ไปข้างหน้าและเอ่ยออกมา “สองเดือนผ่าน สำนักของผู้น้อยพบผลทองคำพิสุทธิ์อยู่ตรงนั้น”

สายตาทุกคนมองไปทางนิ้วที่นางชี้ไป

สถานที่แห่งนี้คือจุดระหว่างสองภูเขาและมีหุบเขากั้นเอาไว้ ที่นี่เงียบสนิท ไม่มีเสียงใดเกิดขึ้นให้ได้ยินและพื้นดินปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่ปลดปล่อยกลิ่นเน่าเหม็น

ตามนิ้วที่นางชี้ไป พกวเขาเห็นแสงสีทองจางๆออกมาจากข้างในหุบเขา แต่มีต้นไม้หลายต้นกั้นขวางทางไว้ ดังนั้นมันจึงยากมากที่จะเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างในจริงๆ

หลังจากเฉียนฉินกล่าวจบ นางถอยกลับไปสองสามก้าวและเงียบเสียง

ผู้อาวุโสสำนักกระบี่ต้าหลัวสองคนมองหน้ากันเอง คนที่สูงกว่าก้าวเท้าออกไป ฝ่ามือสร้างผนึกและกดลงเข้าไปในอากาศเบื้องหน้า

พลังปราณสวรรค์หนาแน่นรวบรวมไว้เบื้องหน้าเขาทันทีและพุดเข้าหาหุบเขาด้วยสายลมสวรรค์

ขณะที่สายลมพัดผ่านพื้นที่ไป ใบไม้เน่าเสียเลือนหายไปหมดเผยสิ่งที่อยู่ภายใต้ ต้นไม้ทั้งหมดที่ขัดขวางสายตาถูกผลักออกไปด้วยสายลมสวรรค์

ทางเดินตรงปรากฎขึ้นเบื้องหน้าทุกคนทันที

ทางเดินนำไปสู่ส่วนลึกของภูเขา มีใบหญ้ามหาศาลข้างในหุบเขาแห่งนี้แต่สายตาทุกคนจรดลงบนฝั่งตะวันออกของหุบเขา ใจกลางพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าซึ่งมีดอกไม้สีทองกำลังบานสะพรั่งอยู่หนึ่งกลุ่ม

ไม่ได้มีเพียงแค่ดอกไม้สีทองกลุ่มเดียวแต่มีทั้งพื้นที่ อย่างน้อยๆก็หลายสิบดอกและทั้งหมดกำลังแข่งกันเบ่งบาน

ด้านล่างดอกไม้เป็นผลไม้รูปไข่ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ ผลไม้เหล่านี้เป็นสีทองและมีเม็ดเป็นจุดๆนับไม่ถ้วน มองไกลๆแล้วพวกมันดูคล้ายองุ่น ซึ่งดูธรรมดาและไม่แตกต่างไปจากผลไม้ป่าตามปกติ

“ผลทองคำพิสุทธิ์! เป็นผลทองคำพิสุทธิ์จริงๆ!” ดวงตาผู้อาวุโสสองคนส่องสว่างขึ้นทันทีเมื่อเห็นผลไม้เหล่านี้ ทั้งสองคนไม่ได้เข้าไปในหุบเขาทันทีแต่ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ในที่สุดสายตาจรดลงบนพุ่มป่าหนึ่งเมตรจากผลทองคำพิสุทธิ์

มีกองไม้ใบ้เน่าเสียอยู่บนยอดพุ่มไม้นั้น เพียงชำเลืองมองในคราแรกไม่มีสิ่งปกใดผิดปกติ นอกจากนั้นกองใบไม้นี้เป็นเรื่องธรรมดามากที่จะอยู่ที่นี่ ขณะนั้นสายลมประหลาดพัดผ่านหุบเขาทำให้หญ้าเกิดเสียงกรอบแกรบ

ใบไม้ทั้งหมดในหุบเขาถูกสายลมประหลาดนี้พัดออกไป ทว่ามันพัดใบไม้เหล่านี้ขึ้นไปอากาศทำให้ทุกคนสูดหายใจลึกอันหนาวเหน็บ

ขณะนั้นพลันเผยสิ่งที่อยู่ด้านหลังใบไม้เหล่านี้ซึ่งเป็นจุดสีแดงนับไม่ถ้วน จุดสีแดงเหล่านี้ไร้การเคลื่อนไหวราวกับเติบโตขึ้นมาจากใบไม้แห้ง

“แมลงจิ่วหลี…” ผู้อาวุโสที่สูงกว่านามว่า ชีฟาง กล่าวขึ้นด้วยใบหน้ามืดมัวและจากหันหันไปมองผู้อาวุโสตัวเตี้ย

“ผลทองคำพิสุทธิ์หนึ่งร้อยผลจะมีผู้ปกปักษ์ที่ดุร้ายโดยธรรมชาติ มีแมลงจิ่วหลีอยู่ที่นี่ไม่ใช่สิ่งน่าประหลาดอันใด! แต่ว่าการต่อกรกับฝูงแมลงพวกนี้จำเป็นต้องมีเหยื่อล่อ!” สายตาผู้อาวุโสตัวเล็กส่องสว่างขึ้นและสายตาตกลงบนเฉียนฉินและชายชุดขาวด้านข้างนาง เขาเผยรอยยิ้มโหดเหี้ยม

ขณะนั้นไม่มีใครสังเกตถึงร่างดุร้ายที่ลอยห่างจากพวกเขาไปหนึ่งพันฟุต และมันกำลังเฝ้ามอง ด้านหลังร่างดุร้ายตัวนั้นมีคนผู้หนึ่งมองด้วยสายตาเย็นชา สายตานั้นไม่มีความอบอุ่นออกมาจากเขาเลย

“นี่เป็นรากวิญญาณทองอย่างเห็นได้ชัด ผลทองคำพิสุทธิ์บัดซบอะไรกัน? ข้าเดาว่าคนพวกนี้ไม่รู้วิธีการใช้สมบัตินี้จริงๆและเชื่อว่าผลไม้นั้นเป็นจุดสำคัญ พวกเขาไม่รู้ว่าเมื่อเปรียบเทียบกับรากวิญญาณทองแล้ว ผลไม้เป็นเรื่องขี้เล็บไปเลย!” ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้น แม้ว่าผลไม้ทองคำพิสุทธิ์จะฟังดูไม่คุ้นหูบสำหรับเขา หลังจากเห็นมันหวังหลินจึงสามารถค้นข้างในความทรงจำของต่อสู้ซือได้

สมบัติชิ้นนี้ถูกสร้างขึ้นมาจากธาตุทั้งห้าโดยธรรมชาติ ดังนั้นมันจึงคงอยู่มาช้านานและคงอยู่ในความทรงจำของตู่ซือ วิธีใช้ที่ดีที่สุดคือกลืนกินทั้งรากซึ่งจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งขึ้น

สำหรับเทพโบราณวัยเด็ก สมบัติชิ้นนี้เป็นอาหารเสริมที่หาได้ยากยิ่ง

หวังหลินครุ่นคิดตอนที่มองลงไปที่เจ้าอสูรยุง ขณะนั้นเกิดแสงสีขาวนวลจางๆออกมาจากเจ้าสูง สายตาของมันจดจ้องบนผลทองคำพิสุทธิ์ในหุบเขาและเผยท่าทางอยากได้เอามากๆ

หวังหลินมีความคิดหนึ่งจากนั้นตบศีรษะเจ้ายุง มันหันกลับมาและเห็นหวังหลินพยักหน้าให้ ดวงตาของมันเผยแสงตื่นเต้นอย่างรวดเร็ว มันหันกลับไปจ้องผลทองคำพิสุทธิ์ คราวนี้มันต้องได้มาครอบครอง

“ผลไม้นี้ต้องมีวิธีการใช้พิเศษกับเจ้ายุง…” สายตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นจางๆ