598. ผลึกเทวะ
ภาพมายาหลับตาเหมือนกับหวังหลิน!
ร่างหวังหลินลอยขึ้นสู่อากาศ ชายชราทั้งห้าคนตะลึงงัน พวกเขามองเงามือด้านหลังหวังหลินและเผยใบหน้าแห่งความเคารพยิ่ง
“เป็นบรรพชนจริงๆ!”
“บรรพชนปรากฏตัว หรือคนผู้นี้จะเป็นคนที่ท่านบรรพชนได้เสาะหามาตลอดเวลา?”
ทั้งห้ามองหน้ากันเอง ขณะนั้นก้อนเมฆสีแดงเริ่มคล้อยลงมาอย่างบ้าคลั่ง มันไม่ได้ลงทีละนิ้วแล้วแต่เป็นทีละสิบฟุต ยี่สิบฟุต สามสิบฟุบ…พริบตาเดียวมันก็คล้อยลงมาร้อยฟุต!
ท่ามกลางเสียงดังสนั่นนี้ไม่ใช่เพียงแค่ทั้งเมืองปิศาจฟ้าที่ล่มสลาย แต่ตอนนี้พื้นดินจมลึกลงไป หากมองจากเบื้องบนจะไม่มีเมืองปิศาจฟ้าคงอยู่อีกแล้ว ฝุ่นผงกระทั่งไม่เตะกระดอนขึ้นเมื่อเพราะมันถูกกดลงบนพื้นตรงๆ!
แอ่งขนาดใหญ่ปรากฏตรงจุดที่เมืองปิศาจฟ้าเคยอยู่!
มันยังไม่จบที่นี่แต่ทั้งยังมีรอยร้าวนับไม่ถ้วนยื่นออกไปจากแอ่ง ตามมาด้วยเสียงพื้นแตกระแหง แอ่งนั้นเริ่มลึกไปมากขึ้นอีก!
การคล้อยลงมาของเมฆสีแดงและอำนาจสวรรค์ยังไม่จบเพียงเท่านั้น หลังจากลงมาได้ร้อยฟุตมันยังไม่หยุดและคล้อยลงมาต่อเนื่อง มองไกลๆแล้วมวลก้อนเมฆสีแดงดุจท้องฟ้ากำลังตกลงมาในทุกชั่วขณะ
ก้อนเมฆสีแดงระเบิดเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องไปทั่ว สะท้อนเสียงดุดันไปรอบโลก
รอยร้าวบนพื้นกระจายอย่างบ้าคลั่งพร้อมด้วยเสียงแตกร้าว พื้นดินภายในระยะห้าลี้ ห้าสิบลี้ ห้าร้อยลี้ ห้าพันลี้แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถูกบดขยี้เป็นจุลด้วยแรงกดดันแห่งอำนาจสวรรค์!
เมืองปิศาจฟ้าอันคึกคักไม่คงอยู่ที่นี่อีกต่อไป!
หวังหลินลอยตัวกลางอากาศอยู่ใจกลางแรงกดดันแห่งอำนาจสวรรค์ ร่างกายแน่นิ่งไม่ไหวติงราวกับเขากำลังหลับ!
ชั่วขณะนั้นราวกับหวังหลินได้ตื่นจากการหลับไหล เขาลืมตาขึ้นในทันทีพร้อมกับเงาปิศาจโบราณด้านหลังลืมตาปิศาจของมันขึ้นมาด้วย!
คล้ายกับมีพลังลึกลับบางอย่างควบคุมร่างกายเขา หวังหลินค่อยๆยกมือขวาขึ้นอย่างช้าๆกดลงต่อต้านเมฆแดง ปิศาจโบราณด้านหลังยกมืขวาขึ้นมาประทับเข้าหาท้องฟ้าด้วย
หากมองดูอย่างใกล้ชิดจะเห็นว่าไม่ใช่หวังหลินที่ขยับมือเป็นคนแรกแต่เป็นปิศาจโบราณที่ยกมือขึ้นก่อน!
“เต๋าทำลายล้าง!” ปิศาจโบราณและหวังหลินอ้าปากออกมาทั้งคู่แต่เสียงนั้นออกมาจากหวังหลิน
แม้ว่าประโยคนั้นจะบางเบาแต่เมื่อพวกเขาเอ่ยออกมากลับเกิดปราณปิศาจจำนวนมหึมาระเบิดขึ้นจากหวังหลินและปิศาจโบราณ
ในเวลาเดียวกันร่างหวังหลินพุ่งเข้าใส่ก้อนเมฆแดงกลางท้องฟ้าดุจกระบี่อันคมกริบ ปิศาจโบราณติดตามเขาไปอย่างประจวบเหมาะ!
ก้อนเมฆแดงส่งเสียงฟ้าคำรามดุจเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวจากสวรรค์ มันคล้อยลงมาต่อเนื่องและระยะห่างระหว่างหวังหลินและก้อนเมฆแดงเล็กลงและเล็กลงเรื่อยๆ
หนึ่งฝ่ามือ ก้อนเมฆแตกกระจาย!
เมื่อฝ่ามือจากปิศาจโบราณและฝ่ามือจากหวังหลินกระทบกับก้อนเมฆแดง สายลมกรรโชคทรงพลังปรากฏทันที ก้อนเมฆแดงดุทะเลพิโรธส่งเสียงคำรามดังสนั่นทั่วท้องฟ้า!
ร่างหวังหลินตกลงจากฟ้าทันทีจนกระทั่งกระทบผืนดิน ความผันผวนรุนแรงจำนวนมหาศาลถูกส่งออกไป พื้นดินที่แตกระแหงห้าพันลี้ขยายออกไปถึงห้าหมื่นลี้!
พื้นปฐพีภายในระยะห้าหมื่นลี้แตกกระจาย!
ปิศาจโบราณเบื้องหลังหวังหลินลงมากระทบผืนดินด้วย ทว่าร่างของมันดูเหมือนพร่ามัวเล็กน้อย!
อำนาจสวรรค์มิอาจหวนคืนได้และปิศาจโบราณเป็นสิ่งมีชีวิตกลุ่มที่สองที่บ่มเพาะเส้นทางฝืนลิขิตสวรรค์ พวกเขาเผชิญหน้ากับทัณฑ์สวรรค์นับครั้งไม่ถ้วนและร่างกายฟื้นฟูในเสี้ยววินาที
ก้อนเมฆแดงเลือนหายไปจากท้องฟ้าแต่ชั่วขณะนั้นพลันเกิดลำแสงสีแดงยาวร้อยฟุตตกลงมาจากฟากฟ้า!
แสงสีแดงนี้แข็งแกร่งมากกว่าสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ก่อนหน้านี้หลายเท่า ถือได้ว่าคนระดับกัน! ทว่าเป้าหมายของแสงสีแดงไม่ใช่หวังหลินแต่เป็นเงาปิศาจโบราณด้านหลังเขา!
ปิศาจโบราณและหวังหลินเงยศีรษะขึ้นพร้อมกัน แสงปิศาจพลันระเบิดออกมาจากดวงตาปิศาจโบราณ!
“แสงสวรรค์สีชาด! นานมาแล้วที่ข้าไม่ได้ลิ้มรสชาติมัน…” เมื่อแสงสีแดงนั้นคล้อยลงมา ปิศาจโบราณกระโจนขึ้นสู่อากาศและกลืนกินแสงสีแดงทันที!
แสงสีแดงเข้าไปในร่างปิศาจโบราณและทำให้มันระเบิด แต่มันคืนรูปตัวเองอย่างรวดเร็ว แตกสลาย คืนรูป แตกสลายและคืนรูป ในช่วงเวลาสั้นๆปิศาจโบราณแตกสลายหมื่นครั้งและคืนรูปร่างหมื่นครั้ง!
ร่างขนาดใหญ่ของปิศาจโบราณถูกบังคับให้ลอยตัวกลับไปบนพื้น จากนั้นเกิดคลื่นกระแทกวงกลมขนาดยักษ์กระจายออกมาโดยมีมันเป็นจุดศูนย์กลาง คลื่นกระแทกสูงกว่าร้อยฟุตกระจายออกไปดุจคลื่นทะเลโหมกระหน่ำพื้นดิน ในชั่วอึดในมันกระจายออกไปห้าลี้และยังออกไปต่อเนื่อง!
เสียงฟ้าคะน้องไปทั่วผืนดินพร้อมกับพื้นดินภายในระยะห้าลี้แตกกระจัดกระจายเพิ่มขึ้นก่อเกิดเป็นคลื่นกระแทกขนาดใหญ่สิบเท่า! ทุกสิ่งทุกอย่างภายในระยะห้าสิบลี้ถูกปัดเป่าและทิ้งไว้แต่เพียงเศษซาก!
ก้อนเมฆสีแดงหายไปจากท้องฟ้าโดยสิ้นเชิงและกลับคืนสู่ปกติ!
ปิศาจโบราณเรอออกมา เผยสายตาอ่อนเพลียจากนั้นเปลี่ยนเป็นควันสีเขียวและเลือนหายไป!
“ออกมาพบข้าที่ทะเลสาบมังกรในอีกสามเดือน…” เสียงปิศาจโบราณไม่ได้ส่งให้ถึงหูหวังหลินแต่กระจายออกไปให้กับทุกคน
เมื่อปิศาจโบราณเลือนหายไป หวังหลินก้าวเท้าไปข้างหน้าและหายตัวไปด้วย
สายลมเบาๆพัดผ่านไป ชายชราห้าคนปีนออกมาจากซากปรักหักพังและมองหน้ากันเอง
หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา “ทัณฑ์สวรรค์บัดซบ หยุนตุ้นเจ้าสารเลว จงมานี่!”
“หยุนตุ้น วางก้นเจ้าไว้ตรงนี้!”
“หากเจ้าไม่ปรากฏตัวในอีกสามลมหายใจ ข้าจะโยนเจ้าเข้าไปในทะเลสาบมังกรและผนึกเจ้าไว้ที่นั่นอีกร้อยปี!”
เมื่อชายชราคนนี้เริ่มส่งเสียงตะโกน พวกเขาทั้งหมดเริ่มส่งเสียงตะโกนออกมาจากปอด ปลดปล่อยเสียงดังคำรามสนั่น
เงาหนึ่งรีบปีนออกมาจากซากปรักหักพัง เมื่อเงานั้นได้ยินเสียงตะโกนของชายชรา เขายิ้มบิดเบี้ยวก่อนจะหายตัวไปและปรากฏตัวบนจัตุรัสของเมืองจักรพรรดิ
ชายคนนั้นรีบพูดขึ้น “หลานหยุนตุ้นขอคารวะเหล่าปู่บรรพชนทั้งห้า!” เขาคือคนเดียวกับที่ดื่มเหล้าตลอดคืนกับหวังหลิน!
“เจ้าสารเลว เมืองปิศาจฟ้าตอนนี้หายไปแล้ว! ข้าจะให้เวลาเจ้าสามเดือนฟื้นฟูที่นี่กลับมาเหมือนเดิมไม่เช่นนั้นข้าจะโยนเจ้าไปทะเลสาบมังกรและผนึกไว้อีกร้อยปี!”
“สองร้อยปี!”
“ห้าร้อยปี!”
“หนึ่งพันปี!”
ชายคนสุดท้ายพ่นลมหายใจเบา “ขังเขาไว้ตลอดชีวิต!”
ร่างชายหนุ่มสั่นสะท้านจากนั้นยิ้มบิดเบี้ยวและพยักหน้า “ท่านบรรพชนทั้งห้าสบายใจได้ หลานชายคนนี้จะฟื้นฟูเมืองปิศาจโบราณให้ได้ในสามเดือนแน่นอน!”
“จงไปตามหาคนที่ท่านบรรพชนเลือกและพาเขามาที่ทะเลสาบมังกรในอีกสามเดือน!” หลังจากชายชราทั้งห้าคนกล่าวจบ เขามองไปที่ซากปรักหักพังและหายตัวไป
หวังหลินปรากฏตัวอีกครั้งห่างออกไปห้าพันลี้ เขากระจายสัมผัสวิญญาณออกมาทันทีก่อนจะสูดหายใจลึก สัมผัสกระเป๋าและนำป้ายสิทธิ์ออกมา
ป้ายสิทธิ์นี้ใช้เพื่อเข้าไปในถ้ำลึกลับ ด้วยของสิ่งนี้เขาสามารถเข้าไปที่ถ้ำได้ทุกเวลาที่เขาต้องการ
หวังหลินสร้างสัญลักษณ์ตามข้อมูลที่มีอยู่ในป้ายสิทธิ์ ป้ายสิทธิ์ปลดปล่อยแสงสีขาวล้อมรอบหวังหลินและเขาหายตัวไปทันที
หวังหลินกลับมาที่แท่นซึ่งเชื่อมต่อกับเส้นทางมังกรอีกครั้ง หวังหลินพุ่งออกไปหาถ้ำเทพหลังปรากฏตัวในเวลาไม่นาน
เมื่อทัณฑ์สวรรค์สิ้นสุด หวังหลินจึงรับรู้ได้ทันทีว่าเขตแดนของเขาบรรลุระดับสมบูรณ์และมันกำลังรวมกับปราณสวรรค์ของเขาอย่างช้าๆ การค้นพบเช่นนี้ได้ทำให้เขาตกตะลึงทันที!
บททดสอบแห่งความเป็นตายของขั้นเทวะ!
หากมีสิ่งผิดพลาด ไม่ใช่แค่ระดับบ่มเพาะเขาจะสูญเสียไป วิญญาณดั้งเดิมก็จะแตกสลายไปด้วย แม้เขาจะไม่รู้ว่าร่างเทพโบราณที่อยู่ข้างนอกจะได้รับผลกระทบไปด้วยหรือไม่ เขาไม่ต้องการจะเสี่ยง!
บททดสอบขั้นเทวะนั้นต้องอยู่ในสถานที่ปลอดภัยอย่างมากเพื่อลบล้างปัจจัยภายนอกทั้งหมดเพื่อให้มีโอกาสสำเร็จสูงที่สุด!
ถ้ำแห่งนี้คือสถานที่ที่ดีที่สุดในการบรรลุขั้นเทวะโดยไม่มีข้อสงสัย!
หวังหลินเคลื่อนผ่านแท่นแต่ละแท่นด้วยความเร็วสูงก่อนจะมาถึงด้านนอกถ้ำ เขาก้าวเข้าไปในถ้ำที่คุ้นเคยในชั่วพริบตา
หวังหลินพุ่งตรงไปที่อารามที่เขาพบขวดเหล้า เมื่อมาถึงหวังหลินรีบนั่งสมาธิลง สูดหายใจลึกก่อนจะตบกระเป๋า มีหินหยกสวรรค์เหลือไม่มากนักในกระเป๋าเพราะเขาใช้มันเข้าสู้กับทัณฑ์สวรรค์ไปมากมาย!
หวังหลินเขย่าประเป๋า หินหยกสวรรค์ลอยออกมาทั้งหมดทันที พื้นของอารามถูกปกคลุมไปด้วยหินหยกสวรรค์จนกลายเป็นภูเขาลูกย่อมๆ
หินหยกสวรรค์จำนวนมากกระจายออกมา ดวงตาหวังหลินส่องสว่างพร้อมกับนำบางอย่างออกมาจากกระเป๋า!
มันคือผลึกสีแดงขนาดเท่าเล็บก้อย ขณะที่ผลึกนี้ปรากฏขึ้นแม้กระทั่งปราณสวรรค์ที่ล้อมรอบยังหยุดชะงัก ในจังหวะที่มันหยุด ผลึกนี้กลับปลดปล่อยความรู้สึกแห่งอำนาจสวรรค์อยู่เบาบาง
“ผลึกเทวะ! ของขวัญที่ผู้อาวุโสโจวยี่ให้ข้า หากข้าบรรลุขั้นเทวะสำเร็จในวันนี้ ข้าจะไม่ลืมเลือนบุญคุณของท่านในชีวิต!” หวังหลินสูดหายใจลึกและกลืนผลึกเข้าไป!
หลังจากนั้นเขาหลับตาและจมดิ่งตัวเองไปในกระบวนการบรรลุขั้นเทวะโดยที่เขตแดนและปราณสวรรค์กำลังรวมกัน!
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ใบหน้าหวังหลินยังคงสงบนิ่งดุจน้ำนิ่งไร้คลื่นเจือปน หินหยกสวรรค์รอบๆด้านถูกใช้ไปและเปลี่ยนกลายเป็นฝุ่น เขาดูดซับปราณสวรรค์จำนวนไร้ขอบเขตไว้ในร่างกาย!
เมื่อคนผู้หนึ่งพยายามบรรลุขั้นเทวะ ผลึกเทวะที่เกิดในวิญญาณดั้งเดิมนั้นเสมือนหัวใจ หัวใจของผลึกวิญญาณ!
ผลึกเทวะของโจวยี่คือหัวใจที่สองของหวังหลิน!
ขณะที่หวังหลินกำลังอยู่ในขั้นตอนบรรลุขั้นเทวะ เมืองปิศาจฟ้าเริ่มฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว ทหารปิศาจจำนวนมากรวมกันมาจากทั่วทั้งแคว้นเพื่อสร้างเมืองแห่งนี้ขึ้นมาใหม่!
ณ หอคอยสีดำในสนามรบโบราณซึ่งห่างออกไปไม่รู้ระยะ ดวงแสงปิศาจสองข้างปรากฏในหมวกเหล็กของเกราะดำซึ่งอยู่ยอดหอคอย
“แม้แต่ปิศาจโบราณที่ปรากฏขึ้นมายังช่วยเจ้าทนรับทัณฑ์สวรรค์…การดูดซับเจ้าช่างน่าสงสาร…แต่หากพลาดโอกาสนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหน…แม้ว่าพลังของขั้นเทวะจะมีไม่มาก ข้าก็ไม่ยอมปล่อยมันไป!”