69. เอาคืน

ซือถูหนานบ่นพึมพำไม่กี่คำเขารู้ว่าหวังหลินกังวลมากจึงไม่พูดเสียเวลาอีก “มีพลังวิญญาณของข้าหลงเหลืออยู่เล็กน้อยข้าสามารถช่วยส่งเจ้าย้ายร่างระยะไกลได้หนึ่งครั้งแต่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เพราะถ้าข้าใช้พลังวิญญาณเยอะเกินไปข้าคงหายไปก่อนที่จะถึงระดับเซียนเปลี่ยนวิญญาณ”

เมื่อพูดจบ ซือถูหนานก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีกหวังหลินรู้สึกถึงลมเย็นเข้าสู่ร่างกาย ลมเย็นได้ปกคลุมร่างเขามันแข็งแกร่งมากกว่าหลายเท่า จากนั้นเขาจึงย้ายร่างระยะไกลเป็นแสงสีขาว

ลมเย็นหมุนวนผ่านร่างกาย ทุกๆส่วนในร่างที่ลมนั้นผ่านเข้ามาถูกแช่แข็งหวังหลินกลายเป็นเหมือนกับรูปปั้นน้ำแข็งและเริ่มสูญเสียการควบคุมวิชาแรงโน้มถ่วงของตัวเอง

โจวเผิงสังเกตการเปลี่ยนแปลงของหวังหลินโดยเฉพาะเมื่อเห็นหวังหลินหยุดการไล่ล่าเขา แต่เขากลับไม่กล้าหันกลับมาจึงเริ่มเคลื่อนร่างเร็วขึ้น

ร่างหวังหลินกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง ซือถูหนานตะดกน “ใจเย็นข้ากำลังจะย้ายร่างระยะไกล!” (เทเลพอร์ตก็ดูจะไม่จีนเลยย้ายร่างระยะไกลแทนนะครับ)

ทันใดนั้นลมหมุนสีดำได้ผ่านร่างกายหวังหลินและเพียงกระพริบตา ร่างกายเขาก็หายไป

สัมผัสวิญญาณของโจวเผิงได้สังเกตหวังหลินตลอดเวลาเมื่อหวังหลินหายตัวไปทันทีเขาจึงตกตะลึงก่อนที่จะเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจุดสีดำห่างจากเขาห้าเมตรก็ปรากฎด้านหน้าจุดสีดำได้แบ่งตัวออกเป็นจุดสีดำเล็กๆหลายจุดและแต่ละอันกลายเป็นลมหมุนสีดำ

ขณะเดียวกัน ร่างหวังหลินก็ปรากฎกายขึ้นน้ำแข็งบนร่างละลายหายไปอย่างรวดเร็วและเขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบ “เจ้าจะหนีไปไหนไม่ได้!”

โจวเผิงตกใจ ใบหน้ากลายเป็นซีดเผือกกัดฟันกรอดและปลดปล่อยแสงสีเขียวออกมาจากปากแสงสีเขียวนั้นเริ่มขยายขึ้นจนกลายเป็นงูยักษ์มันแลบลิ้นสองแฉกและปล่อยเลือดออกมาย้อมกระดิ่งเสียงกระดิ่งดังขึ้นและร่างงูได้ขยายขนาด จากนั้นมันก็ตวัดหางไปหาหวังหลิน

ซือถูหนานพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “เจ้าเด็กเหลือขอยังมีพลังข้าหลงเหลืออยู่เล็กน้อยในร่างเจ้า คงเสียดายถ้าไม่ใช้มันข้าจะขอยืมร่างเจ้าสักหน่อย จะแสดงให้เจ้าเห็นถึงวิชาอันโด่งดังของข้า”

จบประโยค แสงสีน้ำเงินปรากฎจากร่างหวังหลินก่อตัวเป็นบอลแสงสีฟ้า

ขณะที่บอลแสงปรากฎขึ้น ท้องฟ้ากลายเป็นมืดครึ้มและพลังงานทำลายล้างได้ปรากฎขึ้น

ตู้มมมมมม!

บอลแตกกระจายและส่งเป็นคลื่นพลังงานทำลายล้างออกมา

เมื่อคลื่นได้กระทบกับหางของงูตัวนั้น น้ำแข็งได้ลามตั้งแต่หางจนไปถึงหัวของมัน ร่างงูยักษ์หล่นลงไปบนพื้นกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง

โจวเผิงไอออกมาเป็นเลือดเนื่องจากการเชื่อมต่อกับงูยักษ์แต่ขณะที่เขาไอออกมาเป็นหยดเลือด มันกลับแข็งตัวจากนั้นร่างโจวเผิงก็แช่แข็งอย่างช้าๆจนกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง

ซือถูหนานพูดอย่างภูมิใจ “น่าเสียดายที่นี่ไม่มีคนอื่นอยู่วิชาเซียนของข้านี้จำทำงานได้ดีที่สุดเมื่อมีคนอยู่เยอะๆ เจ้าเด็กน้อยนี่คือวิชาของวิถีเซียนนรกเจ้าเห็นความแข็งแกร่งในพลังงานเย็นของวิชาเซียนนี้ไหม?”

หวังหลินย้ายร่าง เขาจับเอาร่างแช่แข็งของโจวเผิงโดยไม่หยุดคิดและรีบห่างให้ไกลจากภูเขาเหิงยั่ว

หลังจากหาสถานที่ว่างเปล่าได้ จึงนำร่างแช่แข็งของโจวเผิงไว้ด้านข้างและถามซือถูหนาน “โจวเผิงมันตายแล้วหรือ?”

ซือถูหนานพูดช้าๆ “เด็กน้อยคนนี้ยังไม่ตาย แต่แค่ใกล้ตาย ถ้าเจ้าต้องการจะฆ่ามันเร็วๆ เจ้าก็แค่ทำลายน้ำแข็งเมื่อนั้นมันตายแน่ๆ”

หวังหลินเบิกตากว้าง หลังจากครุ่นคิดชั่วครู่เขาก็พูดขึ้น “คราก่อน ท่านบอกข้าถึงวิชาเซียนหุ่นเชิด สอนข้าตอนนี้เลย”

ซือถูหนานหัวเราะออกมาเต็มไปด้วยความสุขเขาไม่ได้บอกหวังหลินว่าวิชาเซียนหุ่นเชิดนี้เหมือนหรือว่ามาจากที่ไหนจริงๆแล้ววิชาหุ่นเชิดนี้เป็นวิชานอกรีดเขาคิดว่าหวังหลินกำลังขาดวิชาสังหารด้วยเหตุนี้แม้หวังหลินจะมีสิบชีวิตก็มิอาจเพียงพอให้อยู่รอดในโลกผู้ฝึกเซียนได้ซือถูหนานพยายามอย่างมากที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยของหวังหลินและในที่สุดดูเหมือนว่าจะมีความสำเร็จอยู่บ้าง

ซือถูหนานเต็มไปด้วยความสุข “วิชาเซียนหุ่นเชิดนี้ต้องทำด้วยตัวเจ้าเอง ข้าจะบอกว่าต้องทำยังไงเมื่อเจ้าหาถ้ำดีดีได้”

หวังหลินจับโจวเผิง เขาค้นหาโดยรอบจนพบกับถ้ำแห่งหนึ่งและเข้าไปข้างใน

ซือถูหนานพูดช้าๆ “ข้าจะปลดปล่อยไอเย็นตอนนี้โจวเผิงใกล้จะถึงภาวะตายแล้วเจ้าต้องเปิดร่างเขาและนำอวัยวะภายในออกมาและเริ่มปรับแต่งมัน”

หวังหลินตกตะลึง เขาลังเลเล็กน้อยจากนั้นพูดขึ้น “นำอวัยวะภายในออกมาและปรับแต่งมันหรือ? นี่..”

ซือถูหนานลอบหัวเราะ “นี่เป็นขั้นตอนที่จำเป็นเพื่อสร้างหุ่นเชิดถ้าเจ้าทำมันไม่ได้ ข้าก็จะไม่ช่วยเจ้า” เขาลอบคิดขึ้น ‘เจ้าเด็กเหลือขอถ้าเจ้าไม่เคยเห็นเลือด เจ้าจะโหดร้ายได้ยังไง? วิชาหุ่นเชิดนี้ความจริงแล้วไม่ซับซ้อนแต่นี่เป็นโอกาสดีที่จะเปิดสายตาเจ้า เด็กน้อยเจ้าต้องเข้าร่วมสำนักมารของข้า เจ้าไม่อาจหนีได้!’

ขณะที่คิดเช่นนี้ ซือถูหนานตะโกนขึ้นรวดเร็ว “ข้ากำลังเอาน้ำแข็งออกเจ้ามีเวลาครึ่งชั่วโมงดังนั้นอย่าให้สูญเปล่าและคิดแผนที่เจ้าจะทำกับครอบครัวซะ”

จบประโยค น้ำแข็งรอบกายโจวเผิงเริ่มละลายอย่างรวดเร็วและกลายเป็นแสงสีน้ำเงิน แสงสีน้ำเงินนั้นกลับเข้าหาลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า

หวังหลินลังเลชั่วครู่ เขาคิดว่าหากไม่แก้ปัญหาตอนนี้มันจะมีปัญหามากขึ้นในอนาคตอย่างแน่นอนขึงกัดฟันแน่นและโบกมือเข้าไปบนร่างโจวเผิงเพื่อตัดมันเปิดออกสิ่งแปลกปลอมนี้ไม่มีเลือดออกมาสักหยดขณะที่เขากำลังระงับอาการคลื่นไส้นั้นหวังหลินก็ได้ทำตามคำแนะนำจากซือถูหนานไปด้วยเขาสร้างผนึกที่แตกต่างกันด้วยมือของเขาขณะที่ก็ใช้สัมผัสวิญญาณเพ่งไปที่งานพวกนั้นครึ่งชั่วโมงราวกับหนึ่งปีเมื่อซือถูหนานพูดขึ้นอย่างภูมิใจว่ามันเสร็จแล้วช่วยไม่ได้ที่หวังหลินจะรีบวิ่งไปหน้าปากถ้ำและอ้วกออกมา

ซือถูหนานหัวเราะ “ดีมาก ขั้นตอนแรกจบไปแล้วตอนนี้ขั้นตอนที่สองเป็นขั้นตอนที่สำคัญที่สุดเจ้าต้องใช้สัมผัสวิญญาณล้อมรอบร่างกายของเจ้าเองและปรับแต่งมันเป็นเวลาสามวันสามคืนเมื่อเจ้าทำได้ หุ่นเชิดก็จะเสร็จสมบูรณ์แน่นอนเจ้าจำเป็นต้องใช้วิชาเซียนหลายอย่างระหว่างสามวันพวกนั้นข้าจะอธิบายมันให้กับเจ้าตัวต่อตัว ดังนั้นฟังให้ดี”

ใบหน้าหวังหลินซีดเผือกและพยักหน้าอย่างขมขื่น เขาสูดหายใตลึกและกลับเข้าไปในถ้ำ