713. สกัดกระดูก
ในความทรงจำของตู่ซือมีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในอสรพิษพิฆาตจันทร์ซึ่งเรียกกันว่า ดอกชมจันทร์ มันมีพิษมากที่สุดและไม่มีสิ่งใดนอกจากโลหิตเทพโบราณจะใช้รักษาพิษได้
มูลค่าของดอกชมจันทร์นี้จะมีผลขึ้นมาตอนที่อสรพิษพิฆาตจันทร์ตายลง มันจะทำให้ทั้งร่างอสรพิษขยายตัวออกราวกับบอลลูนจนกระทั่งระเบิดขึ้น ซึ่งจะฆ่าล้างบางทุกอย่างในระนาบดวงดาวยกเว้นเทพโบราณ!
ยิ่งอสรพิษตัวใหญ่ยิ่งเกิดการระเบิดรุนแรง!
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่มีซากอสรพิษพิฆาตจันทร์หลงเหลืออยู่!
ดอกชมจันทร์เป็นสิ่งที่อสรพิษพิฆาตจันทร์ระมัดระวังอย่างยิ่งที่สุด หากมีสิ่งใดเป็นภัยร้ายต่อดอกชมจันทร์ อสรพิษจะโกรธเกรี้ยวจนกวาดล้างอันตรายทั้งหมด
“ครั้งหนึ่งข้าได้ยินว่ากรีดคนนี้ไม่ไปที่ไหนที่ไม่มีสมบัติ หรือมันเข้าใจผิดว่าดอกชมจันทร์คือสมบัติ!?” หวังหลินคิดอย่างมืดมน
ในความทรงจำของเทพโบราณตู่ซือ ดอกชมจันทร์ไม่สามารถนำออกมาได้ หากนำออกมาเมื่อนั้นจะระเบิดทันที
“หากนี่เป็นเรื่องจริง การระเบิดจากอสรพิษขนาดเท่านี้สามารถกวาดล้างดาราจักรฝั่งเหนือได้มากกว่าครึ่ง!” หนังศีรษะหวังหลินเสียวซ่าน
หากไม่มีใครไปตอแยอสรพิษพิฆาตจันทร์ แม้จะผ่านไปนานหลายร้อยหลายพันปีมันก็ไม่ตาย มันเพียงแค่อยู่ในร่างที่สองจนกว่าจะตายไปตามธรรมชาติ ถึงอย่างนั้นมันก็ใช้เวลานานมาก
หากมีใครสักคนเข้ามา ด้วยความแข็งแกร่งของอสรพิษพิฆาตจันทร์ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนนำดอกชมจันทร์ออกมา ซึ่งคนผู้นั้นจะต้องละทิ้งชีวิตตัวเองไว้ที่นี่
“หากกรีดรนหาที่ตาย ไม่มีอะไรเกี่ยวกับข้า!” สายตาหวังหลินส่องสว่างและดำเนินการค้นหาต่อไป
เวลาเคลื่อนผ่านอย่างช้าๆ หวังหลินค้นไปทั่วทุกส่วนของอสรพิษยกเว้นบางส่วนที่เข้าไม่ถึง ในระยะเวลานี้เขาไม่ได้เผชิญกับอสรพิษอีกเลย
“หากเชาไม่ถูกอสรพิษฆ่าไปก็คงถูกกลืนกินไปแล้ว ทุกสิ่งที่อสรพิษกลืนกินไปจะรวมไปตรงจุดที่เกิดการดูดซึมและขับถ่ายออกมา ข้าจำเป็นต้องไปตรวจสอบตรงนั้น” หวังหลินเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าหาจุดที่เกิดการขับถ่าย
อสรพิษพิฆาตจันทร์มีระบบหมุนเวียนของมันเอง การขับถ่ายไม่ได้ส่งออกมาจากภายนอกแต่ร่างกายจะดูดซึมสารอาหารอีกครั้ง
หลายวันถัดมาหวังหลินมาถึงจุดที่ดูดซับและขับถ่ายของอสรพิษพิฆาตจันทร์ มีกลิ่นเหม็นออกมาจากพื้นดินรอบๆ
หวังหลินขมวดคิ้ว เขาไม่ได้เข้าไปใกล้นักแต่วนอยู่ขอบรอบๆ เพียงแค่กระจายสัมผัสวิญญาณออกมาเขาก็ได้ยินเสียงข้อความสัมผัสวิญญาณออกมาจากข้างใน
“มีสหายเซียนอยู่ข้างนอกใช่ไหม? ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าและจะตอบแทนรางวัลอย่างงาม!”
หวังหลินขมวดคิ้ว เขาคุ้นเคยกับเสียงนี้มากเพราะมันคือ กรีด!
“สหายเซียนช่วยข้าด้วย ข้ามีสมบัติจำนวนมาก หากช่วยข้า ข้าจะยกมันให้เจ้าทั้งหมด”
ณ จุดดูดซึมและขับถ่ายของอสรพิษพิฆาตจันทร์ ร่างของกรีดผอมบางมาก เขาสูญเสียเลือดเนื้อไปมาก แก่นโลหิตและปราณสวรรค์ต้องบังคับให้ตอบโต้การดูดซึมอยูที่นี่มาตลอดร้อยปี
หากไม่ใช่เพราะเตาหลอม เขาคงเปลี่ยนเป็นเถ้าธุลีไปแล้ว
ตอนนั้นเขาสัมผัสว่ามีสมบัติทรงพลังถูกซ่อนไว้ที่นี่ เขาสัมผัสรุนแรงตอนที่ได้เตาปลอมลึกลับมา ซึ่งถูกล่อลวงเข้ามาที่นี่
ดาวหยุนเซียเป็นดาวเงียบสงบและเขาเข้ามาในส่วนลึกตรงมาที่สัมผัสสมบัติได้สำเร็จ สมบัติที่อยู่ในสายตาเขาคือดอกชมจันทร์ของอสรพิษพิฆาตจันทร์
ระหว่างทางเขาเห็นสายแร่โลหะ หลังจากลังเลเล็กน้อยจึงแทงภูเขาสวรรค์เข้าไปข้างใน เขาโลภมากและต้องการแงะโลหะก้อนใหญ่ออกมาในตอนนั้นด้วย
โชคร้ายที่การทำแบบนี้ได้สร้างความเจ็บปวดมหาศาลให้กับอสรพิษพิฆาตจันทร์ให้มันตื่นขึ้น หากไม่ใช่เพราะว่าเขานำเตาหลอมออกมาได้เร็วพอ เขาคงถูกฆ่าไปแล้ว
เรื่องนี้ทำให้เตาตกตะลึงมหาศาลและกรีดก็ซ่อนตัวเองมาหลายปีจนกระทั่งอสรพิษพิฆาตจันทร์สงบลง เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดเรื่องสายแร่โลหะและมุ่งหน้าเข้าหาตำแหน่งที่เขาสัมผัสสมบัติได้
ตอนนั้นเขาตระหนักได้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับที่นี่ เขาตั้งใจว่าจะแค่มาดูเท่านั้น หากเอาไปง่ายๆเขาก็จะเอามันไป และหากเอาไปไม่ได้เขาก็จะจากไปทันที
ด้วยชีวิตที่แสวงหาแต่สมบัติ เขาเข้ามาถึงตำแหน่งที่ดอกชมจันทร์อยู่ได้สำเร็จ กรีดเพียงแค่มองดูเท่านั้นก่อนจะสูดหายใจหนาวเหน็บเข้าไป ดวงตาเปล่งประกายแห่งความโลภตามชื่อ
เขาไม่รู้ว่าดอกชมจันทร์คืออะไร แต่เขาสัมผัสถึงพลังอำนาจทำลายล้างทรงพลังข้างในได้ชัดเจน เขารู้สึกว่าแม้แต่หลิงเทียนโฮวก็ถูกพลังนี้ทำลายได้!
เนื่องด้วยความโลภ เขาจึงไม่จากไปและพร้อมจะเอาสมบัติชิ้นนี้ออกมา ทว่าขณะที่เขาสัมผัสกลับปรากฏว่าทั้งดวงดาวตื่นขึ้นอย่างแท้จริง
ตอนนั้นอสรพิษก็เริ่มเปลี่ยนร่างไปในรูปแบบที่สาม กรีดเพียงแค่สามารถแบ่งสัมผัสวิญญาณออกมาได้เล็กน้อยเข้าไปในดอกชมจันทร์ก่อนที่ปากใหญ่ๆจะกลืนกินเขา
จากนั้นเขาก็ปรากฏตัวอยู่ในนี้
เขาวิเคราะห์แล้วว่าที่ประหลาดแห่งนี้คืออสูรตัวใหญ่ยักษ์ ด้วยความน่ากลัวเช่นนี้เขาจึงยอมแพ้ต่อสมบัติและพร้อมจะหลบหนี
เขาอาศัยพลังของเตาหลอมเพื่อสลับเปลี่ยนสถานที่หลบหนีอยู่หลายครั้ง ทว่าแต่ละครั้งที่เขาพยายามเขาจะถูกจับได้ กลืนกินและถูกโยนกลับมาที่เดิม ยิ่งไปกว่านั้นครั้งล่าสุด หนวดพวกนั้นได้ห่อหุ้มเตาหลอมราวกับกำลังดูดซับพลังงานและทำให้เตาหลอมสูญเสียผลกระทบ
ด้วยสติปัญญาของกรีด เขาจึงทึกทักเอาว่านี่เป็นส่วนดูดซึมของอสูรและเป็นพื้นที่ขับถ่าย เขาเพียงแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมอสูรตัวนี้ถึงไม่ฆ่าเขาและนำเขามาที่นี่
เป็นครั้งแรกในรอบร้อยปที่เขารู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างนอก ความตื่นเต้นที่เขาสัมผัสไม่อาจอธิบายออกมาได้
“สหายเซียน ช่วยข้าด้วย ข้าสาบานว่าจะตอบแทนอย่างมหาศาล!” กรีดส่งข้อความสัมผัสวิญญาณออกมาต่อเนื่อง
หวังหลินยังไม่พูดสักคำ เขาหันตัวกลับจะจากไปแทน
หวังหลินรู้ว่าด้วยระดับบ่มเพาะของตนเองตอนนี้ การเข้าไปเป็นเรื่องง่ายแต่การจะออกมาถือว่าเป็นไปไม่ได้ หลังจากรู้ว่ากรีดถูกขังอยู่ที่นี่และไม่มีใครมาช่วยเขา หวังหลินจึงอนุมานว่ากรีดถูกส่งมาที่ดาราจักรทุกชั้นฟ้าคนเดียว
หลังเข้าใจแบบนี้แล้ว หวังหลินจึงไม่มีอะไรต้องกังวลอีกต่อไป หากเขาเสียเวลาพูดคุยกับกรีดนั่นคงไม่ใช่หวังหลิน
หวังหลินหันตัวกลับและจากไปโดยไม่มีความลังเล เขาไม่ถูกสมบัติที่กรีดพูดถึงล่อลวงเลย ของที่เขาควรจะได้ เขาก็จะได้มันเองโดยธรรมชาติและของที่เขาไม่ควรจะได้ เขาก็จะไม่โลภเอาไป ไม่เช่นนั้นการบ่มเพาะเก้าร้อยกว่าปีของเขาคงไร้ค่า
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมหวังหลินจึงยอมแพ้ครั้งก่อนที่มาที่นี่จนกว่าจะรวบรวมผลทะยานสวรรค์ได้เพียงพอ
หวังหลินเคลื่อนตัวดุจสายลมผ่านโคลนตม ผ่านไปไม่รู้เวลาเท่าไหร่เขาก็กลับมาถึงตำแหน่งรอยร้าวบนกระดูก หวังหลินสังเกตมันอยู่นานก่อนจะแน่ใจว่าไม่มีอสรพิษพิฆาตจันทร์ตัวอื่นอยู่รอบๆ หวังหลินนั่งสมาธิลงและปล่อยลมหายใจกลิ่นเหม็นออกมา
หลังนั่งลงก็ไม่เคลื่อนไหวเลย องครักษ์เทพโผล่ออกมาและสังเกตการณ์รอบๆอย่างใกล้ชิด หลังจากเผชิญอันตรายครั้งล่าสุดเขาก็ไม่กล้าเสี่ยงเลย
ฝ่ามือสร้างผนึกขึ้นมา ทันใดนั้นผนึกที่ใส่ไว้ในหนวดซึ่งมีของเหลวผลทะยานสวรรค์ก็พังทลาย!
หากมองจากเบื้องบน จะเห็นได้ว่าหนวดส่วนใหญ่ที่ปกคลุมดาวหยุนเซียนพลันสั่นเทา แสงสีแดงสว่างออกมาจากโคนหนวดพวกนั้น เมื่อไร้ผนึก ผลลัพธ์ของผลทะยานสวรรค์ก็ถูกปลดปล่อย!
หากเพียงแค่หยดเดียวมันคงเหมือนกับกับหยดน้ำในมหาสมุทร เหมือนยุงกัดที่ไม่เจ็บปวดหรือคันอะไรนัก
หากมีความแตกต่างด้านเวลามันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด เพราะร่างกายอสรพิษพิฆาตจันทร์มีวิธีการชำระพิษของมันเอง ทว่าตอนนี้หนวดส่วนใหญ่กำลังดูดซับของเหลวในครั้งเดียว
เป็นผลให้มันรุนแรงดั่งพายุ ตอนนี้หนวดส่วนใหญ่หยุดส่ายไปมาและเริ่มสั่นเทา พลังของผลทะยานสวรรค์แพร่กระจายทันที
พลังลึกลับของน้ำผลทะยานสวรรค์จำนวนมากเข้าสู่ร่างอสรพิษพิฆาตจันทร์จากโคนหนวด เหมือนกันกับสายธารหนึ่งร้อยสายกลายเป็นลำห้วย หนึ่งพันสายกลายเป็นแหล่งน้ำ หนึ่งหมื่นสายกลายเป็นมหาสมุทร
พลังลึกลับของผลทะยานสวรรค์ดูเหมือนกำลังสร้างมหาสมุทรขึ้นมาและแพร่กระจายไปทั่วร่างอสรพิษพิฆาตจันทร์
พื้นดินสั่นเทามหาศาลและกลิ่นอายตื่นเต้นออกมาจากพื้นดิน หนวดทั้งหมดดูเหมือนจะสูญเสียสติและเริ่มเมาส่ายไปส่ายมา
หากระดับบ่มเพาะของหวังหลินไม่เพียงพอหรือไม่มีประสบการณ์ของเจ้าเศษมารในการดึงวิญญาณดาวเคราะห์เขาคงเพียงแค่รู้สึกว่าพื้นดินสั่นไหวเท่านั้นและไม่รู้สึกถึงความตื่นเต้นออกมาจากวิญญาณอสรพิษพิฆาตจันทร์
ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้น แขนอ้าออกมาสองข้างและเตะเข้ากับด้านข้างกระดูก ราวกับเขากำลังเชื่อมพวกมันเข้าดับร่างกายตนเอง
“ความสามารถที่สามของแม่น้ำอเวจี พลังอำนาจแห่งอเวจี!” แม่น้ำอเวจีของหวังหลินปรากฏขึ้น
แม่น้ำแบ่งตัวออกเป็นสองส่วนไปตามแขนของเขาและพุ่งตัวออกมาดุจมังกรดุร้ายสองตัว มันเคลื่อนไปตามกระดูกอย่างรวดเร็วและปกคลุมมัน
หวังหลินตะโกน “สกัดกระดูก!”
แรงดึงดูดทรงพลังออกมาจากแม่น้ำอเวจี ความสามารถที่สามมาจากเหวนรกในดินแดนวิญญาณปิศาจ พลังอำนาจนี้ได้รับมาจากการรู้แจ้งตอนที่หวังหลินพบเจอพลังล่องหนที่ตัดผ่านสองดาราจักร
พลังอำนาจของมันเติบโตขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัดพร้อมกับเต๋าของเขา ตอนนี้เขาใช้มันด้วยขั้นเทวะระดับปลายและมันเพียงพอที่จะทำให้ทั้งดวงดาวสั่นเทา แม้แต่หมอกรอบๆดาวก็ได้รับผลกระทบ!
คลื่นเสียงคำรามดังสนั่นให้ความรู้สึกเก่าแก่ออกมาจากพื้นดินและกระจายออกไปไกล