737. ต้องชะตา

สายฟ้าดุจอุกกาบาตเส้นนั้นได้นำทางหวังหลินเข้าสู่แดนสวรรค์อัสนีกลับบ้าคลั่งมากขึ้นในจังหวะที่ปะทะกับสายฟ้าสีแดงเข้ม จำยนวนสายฟ้าข้างในเพิ่มพูนขึ้นหลายเท่าตัวและบรรลุระดับน่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง

มันเข้าไปในร่างกายหวังหลินดุจมังกรคลั่ง เพียงแค่ลมหายใจเดียวก็ทำให้ร่างหวังหลินรู้สึกชาและเชื่อมต่อกับวิญญาณหวังหลินได้อย่างสมบูรณ์

เหตุการณ์นี้เร็วเกินจนหวังหลินไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด ทั้งร่างแข็งค้างราวกับคนที่ถูกวิชายับยั้งใส่ เมื่อสายฟ้าดุจอุกกาบาตเข้าปะทะกับสายฟ้าสีแดงเข้ม หวังหลินจึงถูกพาเข้าไปในแดนสวรรค์อัสนี

หวังหลินไม่สามารถตรวจสอบรอบด้านได้เลยเพราะสายฟ้าที่อยู่รอบตัวกำลังตกลงเร็วมากกว่าหินกระแทกเสียอีก มันพาเสียงดังสนั่นไปด้วยพร้อมกับกระแทกลงไปบนเศษแตกหักของแดนสวรรค์อัสนีตรงๆ

อุกกาบาตทะลวงผ่านอากาศและกระแทกลงบนพื้นจนทำให้ทั้งเศษแดนสวรรค์สั่นสะเทือน พายุฝุ่นผงขนาดใหญ่หลุดออกไป ณ บัดนี้เศษเสี้ยวถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผงจนมองไม่เห็นระยะสามสิบฟุต

ทั่วทั้งพื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับมีมังกรยักษ์กำลังเคลื่อนตัวอยู่ใต้พื้น หลังผ่านไปสักพักพายุฝุ่นและพื้นดินก็ค่อยๆสงบลง

บนเศษแดนสวรรค์ฝั่งตะวันออกได้เกิดหลุมขึ้นบนพื้นผิวซึ่งพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง

ควันสีเขียวออกมาจากหลุม เมื่อสายลมพัดผ่านควันนั้นก็เลือนหายไป

ณ ปลายสุดของหลุมมีสายฟ้ากำลังเคลื่อนผ่านพื้นดินและมีแม้แต่จุดไหม้เกรียมบางจุด

หลุมนี้ลึกมากแต่ลึกเท่าไหร่ไม่ทราบแน่ชัด ตรงเกือบสุดมีหวังหลินนอนอยู่ตรงนั้น โลหิตไหลทะลักออกมาจากรูทวารทั้งหมดและร่างกายหลายจุดได้รับบาดเจ็บจากผลกระทบ เขาอยู่ในสภาวะย่ำแย่อย่างยิ่ง

แม้ว่าแดนสวรรค์อัสนีจะมีความมั่นคงมากกว่าแดนสวรรค์พิรุณ มันยังมีขอบเขตของการล่มสลายอยู่ เพียงแค่ต่างกันอยู่ระหว่างห้าสิบและร้อยก้าวเท่านั้น [เปรียบเปรยเป็นนัยว่าแม้จะต่างกันในแง่ของสัดส่วนแต่ทั้งหมดก็ต่างกันเล็กน้อยเท่านั้น]

หลังพบเจอสายฟ้าขนาดใหญ่ดุจลูกอุกกาบาต เศษของมันจึงไม่เสถียรขึ้น หลุมที่หวังหลินสร้างขึ้นมาในไม่เวลาไม่นาน ตรงขอบหลุมเริ่มพังทลายและเกิดเสียงแตกดังอู้อี้ เมื่อฝุ่นผงพัดผ่านไปแล้วจึงเป็นเพียงแค่ซากปรักหักพังและมีหลุมฝังอยู่

ร่างชายชราผมขาวดูเหมือนปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่า เขามาถึงด้านข้างพื้นดินถัดจากหลุมก่อนจะมองลงไปและเผยรอยยิ้ม “ข้าอาศัยอยู่มานานและนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นคนโลภมากอยากจะเข้าแดนสวรรค์ก่อนแบบนี้…เอ๋?”

สายตาชายชราขมวดเป็นปม หลังจากมองดูอย่างละเอียด เขาก็พึมพำขึ้น “วิญญาณดั้งเดิมเจ้าเด็กคนนี้กำลังปลดปล่อยแรงกดดันสายฟ้าทรงพลัง กระทั่งร่างกายก็ยังสร้างขึ้นจากสายฟ้า อะไรกันนี่ เขาเป็นมนุษย์หรือวิญญาณกัน? ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะกลายเป็นวิญญาณอัสนีไม่ช้าก็เร็ว!”

“อย่างไรเสีย ตำแหน่งที่เขาร่อนลงไปช่างน่าสนใจ! ช่างมันเถอะ เมื่อเขาถูกข้าพบเจอ นั่นก็หมายว่าเราต้องชะตากัน!” แววตาชายชราเผยท่าทีสนใจ เขายกแขนขวาขึ้นมาและกดลงบนพื้น แสงหนึ่งสายวิ่งผ่านพื้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นร่างชายชรากระพริบและเลือนหายไป

มีหลายคนที่ต้องชะตากับเขา แต่ละคนต่างจบลงด้วยการหมดทางช่วยเหลือ

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆใต้พื้นดินลึก หวังหลินค่อยๆลืมตาขึ้นมา ความเจ็บปวดมหาศาลถาโถมออกมาจากทุกส่วนของร่างกาย แม้แต่วิญญาณดั้งเดิมก็ผิดปกติ

หวังหลินยิ้มบิดเบี้ยวมองไปรอบตัว ที่นี่ดุจห้องหินพังทลายโดยมีดินบางส่วนตกลงมาจากข้างบน หลังจากมองไปรอบๆหวังหลินพยายามลุกนั่งและหลับตาบ่มเพาะ

เขาค่อยๆกระตุ้นวิญญาณดั้งเดิมของตัวเองอย่างช้าๆและพบว่าสายฟ้านั้นเข้ากันไม่ได้กับสายฟ้าของเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมวิญญาณดั้งเดิมจึงทำงานผิดปกติ

รอบด้านเงียบสนิทไร้เสียงใดๆ และหวังหลินจมดิ่งตัวเองไปกับการบ่มเพาะ ในตอนนี้องครักษ์เทพเดินออกมาจากเงา นั่งลงตรงข้ามหวังหลินและปกป้องเขา

เจ็ดวันผ่านไปในพริบตา หวังหลินลืมตาขึ้นมาและเป่าอากาศเหม็นออกมาจากปากทั้งยังมีร่องรอยแห่งสายฟ้าอยู่ด้วย

“ข้าไม่สามารถเสี่ยงแบบนี้ในอนาคตได้…โชคดีที่จำนวนสายฟ้าที่ขัดขวางวิญญาณดั้งเดิมของข้าไม่ได้มากมาย ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่สามารถขับมันออกไปในเวลาอันสั้นได้”

หลังขับเศษสายฟ้าออกไป อาการบาดเจ็บของหวังหลินก็เริ่มฟื้นตัว วิญญาณดั้งเดิมได้รับการรักษา ร่างกายเสียดายแต่ไม่ได้ส่งผลต่อระดับบ่มเพาะ หวังหลินมองไปที่พื้นดินด้านบน จากนั้นก้าวเท้าและพุ่งขึ้นมา

“เมื่อข้ามาที่แดนสวรรค์อัสนีแล้ว ข้าอยากจะเห็นว่ามันต่างจากแดนสวรรค์พิรุณแค่ไหน!” ร่างหวังหลินเปลี่ยนเป็นลำแสง แต่ขณะนั้นเมื่อสัมผัสกับฝุ่นหินด้านบนพลันเกิดแสงกระพริบวาบออกมาราวกับหวังหลินชนกับผนังเหล็ก เกิดเสียงดังปังและเด้งกระดอนออกมา

หลังจากตกลงบนพื้นดินด้านล่างตามเดิม หวังหลินก้าวถอยกลับเผยสายตาหวาดกลัว

“นี่…พื้นดินนี้มีพลังดั้งเดิม!” หวังหลินสูดหายใจลึก ดวงตาเต็มไปด้วยประกายสายฟ้า เมื่อมองอย่างใกล้ชิดขึ้นสีหน้าก็มืดมนลง

“นี่มันไม่ใช่พลังดั้งเดิมที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ มันมาจากวิชาที่มีคนอื่นร่ายมันใส่ บางคนที่ไม่ต้องการให้ข้าออกไปจากที่นี่!” สายตาหวังหลินยิ่งหนาวเย็น

แม้เขาจะบาดเจ็บตอนที่กระแทกลงด้านล่าง เขายังรู้สึกรอบด้านไม่มากไม่น้อย แม้พื้นดินจะแข็งมากกว่าปกติแต่มันไม่ได้ทำให้เขาหยุดลงจนจมไปในพื้นดิน

แต่ว่าพื้นดินที่นี่กลับเปลี่ยนไปซึ่งทำให้หวังหลินตกตะลึงทันที

“หรือเป็นไปได้ว่าคนที่ร่ายวิชาจะทำไปเพราะแดนสวรรค์กำลังสั่นรุงแรงเกิน…” หวังหลินขบคิดอยู่ชั่วขณะและด้วยความคิดหนึ่ง องครักษ์เทพก็พุ่งออกมาพยายามทะลวงผ่านออกไปหลายตำแหน่งต่างกัน

ผลลัพธ์ที่เกิดชึ้นคือทุกทิศทางล้วนเป็นทางตัน นอกจากจะไปข้างหน้าตรงๆ

สีหน้าท่าทางหวังหลินยิ่งมืดมนมากขึ้น เขามั่นใจมากกว่าเดิมว่ามีคนสร้างมันขึ้นมา บางคนที่เห็นเขาและกักขังไว้ที่นี่ ทิ้งถนนให้เขาเดินได้หนึ่งสายเท่านั้น พวกมันกระทั่งบอกเขาอย่างโอหังว่ามีเส้นทางเดียวคือตรงไปข้างหน้าเท่านั้น!

หวังหลินครุ่นคิดเงียบๆ เขาใช้เวลาฟื้นตัวอยู่หลายวันและไม่รู้ว่าแดนสวรรค์อัสนีเปิดแล้วหรือไม่ เขาทั้งยังไม่สามารถสรุปตัวตนของคนที่ใข้วิชากับเขาได้อีก

“อย่างไรก็ตามคนผู้นี้กลับสามารถลงมาที่ส่วนหนึ่งของแดนสวรรค์ได้ ข้ากลัวว่าระดับบ่มเพาะของเขาไม่ธรรมดา! แต่ว่าจุดประสงค์ที่เขาต้องการคือให้ข้าก้าวไปข้างหน้าน่ะหรือ?วิธีนี้ดูไร้เหตุผลไปหน่อย…ถ้าคนผู้นั้นมุ่งร้ายข้า เขาสามารถโจมตีได้ตรงๆ…” หวังหลินขบคิดและดวงตาส่องสว่างขึ้น จากนั้นมองหลุมที่องครักษ์เทพสร้างขึ้นขณะมองหาทางอื่น

“ช่างเถอะ ไร้ค่าที่จะพักอยู่ที่นี่ มาดูกันว่ามีความลึกลับอะไรซ่อนอยู่ข้างหน้า!” หวังหลินตบกระเป๋าและนำพู่กันสวรรค์สีทองขึ้นมาด้วยสายตาเยือกเย็น

ขณะที่ถือพู่กัน เศษแสงสีแดงออกมาจากรอยร้าวระหว่างคิ้วซึ่งทำให้เขาดูชั่วร้ายยิ่งนัก จากนั้นมือขวาสร้างผนึกและก่อเกิดสายลมสวรรค์ออกมาพัดพาฝุ่นเบื้องหน้าและเผยเป็นทางเดิน

หวังหลินกระจายสัมผัสวิญญาณและพบช่องทางลมพัดนับไม่ถ้วนนำทางไปที่ไหนไม่แน่ชัด หลังกระจายสัมผัสวิญญาณออกมาไกลขึ้นแต่ก็ยังไม่สามารถรู้ว่ามันไปจบอยู่ที่ตรงไหน

หวังหหลินพุ่งตัวไปข้างหน้าตรงๆ แพร่กระจายสัมผัสวิญญาณเพื่อค้นหาทางออก ขณะที่พุ่งผ่านอุโมงค์ หวังหลินพยายามทำลายในหลายๆจุด แต่ฝุ่นผงทั้งหมดถูกเสริมด้วยวิชา ดังนั้นหวังหลินจึงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้

ขณะที่เคลื่อนตัว สายตาก็ขมวด สัมผัสวิญญาณหวังหลินค้นพบทางออกที่แยกไปข้างหน้า! หวังหลินเร่งความเร็ซเข้าหาทางออกทันที

อย่างไรเสีย หวังหลินงุนงงเล็กน้อยเพราะการค้นหาทางออกดูเหมือนจะ…ง่ายเกินไป

“หรือว่าที่นี่ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาจากวิชา แต่เพราะสายฟ้า?” หวังหลินเริ่มคิดและชะลอตัวลง

ขณะนั้นทางออกที่เขาจับจ้องเอาไว้ก็ปลดปล่อยแสงกระพริบวาบ เมื่อแสงหายไป ทางออกก็หายไปด้วยอย่างไร้ร่องรอย

หวังหลินตกตะลึง สีหน้ามืดมนขึ้นอีกครา เขาพ่นลมหายใจเย็นและมุ่งตรงเข้าหาทางออก หลังจากมาถึงตรงนั้นหวังหลินมอบรอบๆอยู่พักใหญ่ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำขณะหันไปตัวกลับและมุ่งตรงไปที่ทางอื่น

สัมผัสวิญญาณแพร่กระจายและสังเกตการณ์อุโมงค์แต่ละแห่งอย่างละเอียดถี่ยิบ ครึ่งชั่วโมงต่อมาสัมผัสวิญญาณของหวังหลินก็พบทางออกอื่น แสงสีเทาออกมาจากทางออก ชัดเจนแล้วว่าทางออกนั้นนำทางไปสู่พื้นผิว

หวังหลินไม่ลังเลและพุ่งตรงไปที่ทางออก

เขาเคลื่อนไหวได้เร็วยิ่งแต่ไม่สามารถเคลื่อนที่พริบตาได้ อย่างไรเสียในไม่ช้าหวังหลินก็มาถึงใกล้กับทางออก ซึ่งเขาอยู่ห่างมันเพียงร้อยฟุตและพุ่งไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าขณะนั้นทางออกก็เกิดแสงกระพริบวาบและหายไป

หวังหลินพลาดทางออกอีกครั้ง เขากำหมัดแน่นจากนั้นเงยศีรษะขึ้นราวกับสายตาสามารถแทงทะลุพื้นดินได้ หลังจากหายใจลึกอยู่สองสามครั้งหวังหลินก็หันตัวกลับมาและจากไป

“ที่นี่ต้องสร้างขึ้นมาจากวิชาแน่นอน!” หวังหลินเคลื่อนตัวผ่านอุโมงค์ที่ไร้จุดสิ้นสุด เขาสงบจิตใจที่กังวลจากก่อนหน้านี้ลงไป เห็นได้ชัดว่าทางออกเหล่านี้กำลังถูกคนอื่นควบคุม พวกมันต้องการให้เขาเห็นทางออกแต่ไม่สามารถออกไปได้!

ถ่าหากเขากระวนกระวายและรีบเร่ง คงยากมากที่จะออกไป

ตอนนี้ ณ ที่ใดสักแห่งในแดนสวรรค์อัสนี ชายชราไพล่มือไปด้านหลัง เผยรอยยิ้มและพึมพำ “นี่มันก็นานมาแล้วนับตั้งแต่ที่มีคนต้องชะตากับข้าปรากฏตัวขึ้นมา หากเจ้าเด็กคนนี้ออกมาได้ภายในเจ็ดวัน นั่นหมายความว่าเขามีชะตากับข้ายิ่งขึ้นไปอีก! ข้าหวังว่าเจ้าเด็กคนนี้จะสามารถออกมาได้ภายในเจ็ดวันจริงๆ มีสถานที่ที่น่าสนใจหลายอย่างในแดนสวรรค์อัสนีแห่งนี้ที่เหมาะสมกับผู้คนที่ต้องชะตากับข้า!”

เวลาสามวันผ่านไป หวังหลินเคลือ่นตัวไปในทางเดินใต้ดินราวกับแสงไฟพร้อมกับกระจายสัมผัสวิญญาณออกมาด้วย เขาแทบจะค้นพบทางออกในทุกครึ่งชั่วโมงแต่เขาไม่เคยมุ่งหน้าไปและเดินบนเส้นทางของตัวเองเรื่อยๆ

หวังหลินใช้เวลาสามวันเดินผ่านทุกเส้นทางใต้พื้นดิน ซึ่งทำให้เกิดแผนที่สมบูรณ์แบบขึ้นในใจ

ทั้งยังค้นพบวิธีออกจากที่นี่อีกด้วย!