763. โอกาส 2

“วิชาที่ผสานวิญญาณดั้งเดิมกับโลหิตเป็นของตระกูลเหยาอันเก่าแก่ มีแต่เพียงลูกหลานสายตรงเท่านั้นที่สามารถใช้ได้ และวันนี้มีหนึ่งนั้นถูกข้าจับได้!” ชายชราลูบคางตัวเอง ดวงตาส่องสว่างยิ่งขึ้นกวาดผ่านหยดโลหิต

“เขาเป็นคนที่คู่ควรต้องชะตาให้ข้าใช้วิธีที่จะต่อกรกับเซียนขั้นชำระสวรรค์โดยไม่คาดคิด ข้าแค่ไม่สามารถยืนดูได้ ข้าควรช่วยเขา” ชายชราเลียริมฝีปากและยื่นมือออกไป หยดโลหิตทั้งหมดถูกเขาจับเอาไว้โดยไร้การต่อต้าน

เพียงแค่บีบ หยดโลหิตทั้งหมดก็ผสานเข้าด้วยกันทันที วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตพลันตื่นขึ้นมา

“ขอบคุณมากผู้อาวุโส ตระกูลเหยาของข้าจะขอบคุณท่าน!” น้ำเสียงของบรรพชนโลหิตดังออกมาจากข้างในโลหิตนั้น เขาสงบนิ่งเป็นอย่างยิ่ง น้ำเสียงไม่บ่งบอกว่ามีความสุขหรือความโกรธแค้น

ชายชราจัดระเบียบห่วงเหล็กบนเขาสีเงินของเจ้าอสูรสายฟ้าและเอ่ยขึ้นมา “อย่าแกล้งทำนักเลย เห็นได้ชัดว่าในใจเจ้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เจ้ากังวลว่าข้าจะมีเจตนาร้ายและปรับแต่งเจ้าตรงๆให้กลายเป็นเม็ดยาเพื่อนำตระกูลเหยาออกมา เฮอะ! แม้หัวหน้าตระกูลเหยา เทพโลหิต มาที่นี่เอง เจ้าคิดว่าข้าจะกลัวหรือ!?”

บรรพชนโลหิตขบคิดเล็กน้อยและส่งข้อความออกไป “ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วย…”

ชายชราเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ “ข้าเป็นคนมีเหตุมีผล เจ้าดูสิ ข้าช่วยเจ้าย่นระยะเวลาผสมรวมกัน เอ๊ะ…ข้าไม่รู้ว่าวิชาโลหิตวิญญาณดั้งเดิมของตระกูลเหยาไม่ยอมให้ร่างกายผสานกลับคืนด้วยการใช้กำลังบังคับ…ดูเหมือนว่าตอนที่ข้าผสานร่างเจ้ากลับไป ระดับบ่มเพาะของเจ้าตกลงไปหลายชั้น เช่นนั้นตอนนี้เจ้าก็ขั้นส่องสวรรค์ระดับปลาย เพราะข้าไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน เจ้ากล่าวโทษข้าไม่ได้นะ”

บรรพชนโลหิตขบคิดเงียบๆและฝืนระงับความโกรธเกรี้ยวในวิญญาณ สัมผัสวิญญาณของเขาส่งข้อความเยือกเย็นออกมา “เสร็จสิ้นไม่มีอันตรายอันใด เมื่อผู้อาวุโสไม่รู้เช่นนั้นก็เป็นโชคชะตาของข้า หากผู้อาวุโสไม่มีอะไรแล้วโปรดปลดปล่อยวิชาของท่านและปล่อยข้าจากไป”

ชายชราหัวเราะ ดวงตาส่องสว่างขึ้นมา “เด็กน้อยจากตระกูลเหยา เจ้าเป็นคนต้องชะตากับข้า!” อสูรสายฟ้าเบื้องล่างสั่นเทาและมองบรรพชนโลหิตด้วยความเห็นอกเห็นใจ ทว่ายิ่งไปกว่านั้นมันมีความสุขที่เห็นคนอื่นทุกข์ทรมานไปด้วย

บรรพชนโลหิตขบคิดเงียบๆ

“เจ้าไม่ได้พูดว่าเจ้าจะตอบแทนข้าหรือ? เช่นนั้นเจ้าก็ตอบแทนข้าตอนนี้ได้เลย!” ชายชรายกแขนขวาขึ้นมาดึงวิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตออกมาจากกองโลหิต จากนั้นแยกวิญญาณดั้งเดิมครึ่งส่วนอย่างฉับพลัน โบกแขนขวาดึงกองโลหิตมาครึ่งนึงด้วยเช่นเดียวกัน

“ครึ่งวิญญาณดั้งเดิมและครึ่งร่างโลหิตก็เพียงพอที่จะตอบแทนน้ำใจข้าได้แล้ว” ชายชรายิ้มพร้อมกับผลักวิญญาณดั้งเดิมที่เหลืออยู่กลับไปยังกองโลหิตตามเดิมและเป่าลมหายใจออก

โลหิตเริ่มเดือดและแตกสลายเปลี่ยนเป็นหยดโลหิตจำนวนมากทันที บรรพชนโลหิตไม่อาจกระทั่งส่งสัมผัสวิญญาณออกมาได้ก่อนที่จะหลับลงไป

“แม้ว่าเรื่องใหญ่ของข้าจะสำเร็จแน่นอน ด้วยร่างโลหิตและวิญญาณดั้งเดิมครึ่งส่วนของตระกูลเหยานี้ มันจะเพิ่มโอกาสให้ข้าไปด้วย ไม่ได้ดีเสมอไปหรอกหรือ!?” ชายชราเผยรอยยิ้มซุกซน เขากระทั่งไม่มองหยดโลหิตและเหาะเหินออกไปไกลด้วยอสูรสายฟ้า

ณ ความว่างเปล่า หวังหลินติดตามหลังเข็มสีแดงอย่างใกล้ชิด มันกระพริบส่องสว่างและปลดปล่อยกลิ่นอายทรงพลังออกมา จากนั้นก็ทำลายผนึกของหวังหลินไปด้วย

โอกาสเช่นนี้ทำให้ดวงตาหวังหลินขมวดเข้าด้วยกัน

ทว่าเข็มสีแดงหมองลงอีกครั้งและอ่อนแอมากกว่าเดิม มันมุ่งตรงเข้าหาความว่างเปล่าด้านหน้า

หวังหลินขมวดคิ้ว เขาลังเลก่อนจะติดตามไปต่อ

“ข้าต้องใช้โอกาสนี้สังหารบรรพชนโลหิตเพื่อป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต!” หวังหลินกัดฟันแน่นและไล่ตามหลังไป

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ภายในความว่างเปล่า หวังหลินลืมเลือนเรื่องกาลเวลาและลืมเลือนเรื่องความเจ็บปวดที่กำลังเผาไหม้ซึ่งมันไม่รุนแรงอีกแล้วและกำลังอ่อนแอลง

เขาลืมเลือนเรื่องทั้งหมด สิ่งเดียวที่คงอยู่คือเข็มสีแดงใกล้แตกดับเบื้องหน้า

เข็มสีแดงค่อยๆเร็วขึ้นและเร็วขึ้น หวังหลินแทบตามไม่ทัน ทว่าขณะนั้นหวังหลินหยุดชะงัก ดวงตาเยือกเย็นมองไปตรงหน้า

มีทรงกลมโลหิตสิบลูกขนาดแตกต่างกันอยู่ใกล้เคียงกันราวกับมันกำลังหลอมรวม เข็มสีแดงพุ่งเข้าไปในทรงกลมหนึ่งในนั้น

กลิ่นอายโลหิตเต็มไปทั่วบริเวณราว ขณะที่เข็มสีแดงเข้าไปในทรงกลมหนึ่งมันก็เริ่มเคลื่อนไหวและกลืนกินทรงกลมโลหิตลูกอื่นๆ

‘บรรพชนโลหิต?!’ ดวงตาหวังหลินเต็มไปด้วยจิตสังหาร เขานำหินภูเขาออกมาโดยไม่ลังเลก่อนจะแยกวิญญาณมันออกมาและประทับเข้าหาโลหิต

วิญญาณภูเขาพลั่งพรูและแตกสลายเบื้องหน้าทรงกลมโลหิตนำพาเอาพลังรุนแรงเข้ามาด้วยจนทรงกลมโลหิตสั่นไหว ทว่าวิญญาณภูเขาไม่ได้แข็งแกร่งเพียงพอ ทรงกลมโลหิตจึงรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

หลังจากโยนวิญญาณภูเขาออกไปแล้ว หวังหลินก้าวถอยหลังนำกระบี่สวรรค์และกวัดแกว่งมันลงไป

ตัดสวรรค์พุ่งออกไปดุจสายฟ้า ทรงกลมโลหิตสองลูกที่เดิมทีกำลังรวมกันก็จู่ๆแยกออกมาด้วยตัดสวรรค์

หวังหลินไม่หยุดชะงัก พลังสายฟ้าทรงพลังข้างในวิญญาณดั้งเดิมพุ่งออกมาก่อเกิดเป็นลำแสงสายฟ้าแข็งแกร่งพุ่งเข้าหาทรงกลมโลหิต

ภายใต้การโจมตีรุนแรงเช่นนี้ ทรงกลมโลหิตสั่นสะท้านรุนแรง วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตข้างในทรงกลมโลหิตจึงดิ้นรนที่จะตื่นขึ้น

หวังหลินสร้างผนึกออกมา พลังอำนาจแห่งสายฟ้าพุ่งพล่านผ่านวิญญาณดั้งเดิมอย่างบ้าคลั่ง ตอนนี้เขาใช้สายฟ้าในร่างกายโดยไม่ยั้งมือ

ในเวลาเดียวกันหวังหลินยกกระบี่ขึ้นและตวัดลงอีกครา!

ทรงกลมโลหิตหนึ่งลูกระเบิดเสียงดังปัง!

เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากความว่างเปล่า ทรงกลมโลหิตที่เหลืออยู่เริ่มรวมตัวกันอย่างบ้าคลั่ง วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตกำลังจะตื่น

ดวงตาหวังหลินเต็มไปด้วยโลหิต เขาสัมผัสได้ว่าหากทรงกลมโลหิตพวกนั้นรวมตัวกัน เขาคงไม่มีโอกาสฆ่าบรรพชนโลหิตอีกครั้ง! ฝ่ามือขวาชี้ไปที่โลหิตและตะโกนสุดเสียง “หยุด!”

วิชายับยั้งปรากฏขึ้นทันที แต่วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตข้างในโลหิตนับว่าทรงพลังเกินไป หวังหลินไม่สามารถหยุดบรรพชนโลหิตได้เนื่องจากระดับบ่มเพาะอันต่ำต้อย

พบังปราณสวรรค์ในร่างกายพรั่งพรูอย่างบ้าคลั่งจนทำให้เกิดความเจ็บปวดแหลมคมจากเส้นชีพจร วิญญาณดั้งเดิมของเขายังได้รับบาดเจ็บอยู่ เพราะหวังหลินไม่มีเวลาฟื้นฟูระหว่างทางมาที่นี่ ตอนนี้ภายใต้ความตึงเครียดเขาจึงกระอักโลหิตออกมาและตะโกนอย่างดุดัน “หยุดให้ข้าซะ!”

ทรงกลมที่กำลังรวมตัวกันกลับหยุดชะงักไปหนึ่งจังหวะภายใต้วิชาของหวังหลิน ในจังหวะนี้แส้แห่งเวรกรรมปรากฏขึ้นมาและฟาดใส่ทรงกลมโลหิตอย่างโหดเหี้ยม

ในเวลาเดียวกันปราณกระบี่สายสุดท้ายของหลิงเทียนโฮวที่อยู่ในร่างหวังหลินก็พุ่งออกมาเข้าหาทรงกลมโลหิต

แส้แห่งเวรกรรม ปราณกระบี่หลิงเทียนโฮวและสายฟ้านับไม่ถ้วนจากวิญญาณดั้งเดิมหวังหลินดูเหมือนจะผสานเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน พวกมันพุ่งเข้าหาทรงกลมโลหิตที่กำลังรวมกันก่อนที่วิญญาณดั้งเดิมของบรรพชนโลหิตจะตื่นขึ้น

แตกสลาย!

ฉับพลันนั้นทรงกลมโลหิตที่กำลังควบแน่นกลับแตกสลายกลายเป็นหยดโลหิตนับไม่ถ้วน บรรพชนโลหิตส่งเสียงคำรามอย่างไม่ยินยอม โลหิตแบ่งตัวออกเป็นสองส่วน หนึ่งพาเอาวิญญาณดั้งเดิมหลบหนี อีกส่วนหันกลับมาและพุ่งหาหวังหลิน

หยดโลหิตที่กำลังพุ่งหาหวังหลินพลันล้อมรอบเขาและเข้าไปในร่างกายผ่านรูขุมขุน ความเจ็บปวดเข้มข้นเต็มไปทั่วร่างกายทำให้หวังหลินกระอักโลหิตออกมา ผลกระทบรุนแรงนำพาให้เขาถูกโยนไปในความว่างเปล่าและหายตัวไป

กระบี่สวรรค์ถูกฉวี่ลี่กั๋วควบคุม มันนำวิญญาณภูเขาและไล่ตามหลังหวังหลินไป

แม้ฉวี่ลี่กั๋วเคยคิดก่อกบฎ ณ ตอนนี้มันตื่นตระหนก แทนที่จะบินหนีไปอย่างอิสระ มันตามหวังหลินตรงไปในความว่างเปล่านั้น

หวังหลินตกอยู่ในอาการโคม่า หยดโลหิตที่พุ่งเข้าไปในร่างกายเขาเต็มไปด้วยพลังดั้งเดิมแข็งแกร่ง พลังดั้งเดิมนี้ถูกบรรพชนโลหิตบ่มเพาะมานานหลายปีและมีคุณค่าเป็นอย่างยิ่ง!

อย่างไรก็ตามพลังดั้งเดิมนี้ดุจกระบี่แห่งความตายในร่างหวังหลิน แต่ก็เป็นโชคดีอีกด้วย ตอนที่ชายชราขอยืมอสูรสายฟ้าจากหวังหลิน เขาได้ส่งพลังมากเกินโดยไม่ได้ตั้งใจ พลังงานนี้ระเบิดขึ้นจังหวะที่การเผาไหม้ในร่างหวังหลินหายไป ไม่รู้ว่าหวังหลินจะเอาชีวิตรอดได้หรือไม่แต่น่าจะทนไม่ไหวและวิญญาณดั้งเดิมแตกสลายภายในร่าง

อย่างไรก็ตามบรรพชนโลหิตบาดเจ็บสาหัสมาก่อนแล้ว เพื่อหลบหนีและฆ่าหวังหลินไปด้วยเขาจึงใช้ร่างโลหิตครึ่งหนึ่งพุ่งใส่หวังหลิน เจตนาต้องการเข่นฆ่าแต่กลับให้โอกาสมหาศาลแก่หวังหลินโดยไม่ได้ตั้งใจซึ่งเป็นครั้งที่สองในการส่องหาทิศทางของขั้นที่สาม!

ร่างหวังหลินกระแทกลงไปบนชิ้นส่วนแดนสวรรค์ซึ่งไม่ได้เชื่อมต่อกับโซ่ตรวนสายฟ้าอันใดและเพียงแค่ลอยอยู่ในความว่างเปล่า

ไม่ใช่ว่าชิ้นส่วนทั้งหมดในแดนสวรรค์อัสนีจะเชื่อมต่อกัน มีน้อยมากที่ลอยอยู่เคว้งคว้างในความว่างเปล่า

ร่างหวังหลินถูกฝังลึกในดินก่อนจะหยุดลง เขาหมดสติโดยสิ้นเชิงแต่ร่างกายเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายเต็มไปด้วยพลังดั้งเดิมจำนวนมากที่มาจากหยดโลหิต

แม้กระทั่งวิญญาณดั้งเดิมของเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ หลังจากล้อมรอบด้วยพลังดั้งเดิมมากมายขนาดนี้มันก็เริ่มดูดซับ…

ระดับบ่มเพาะของหวังหลินกำลังเปลี่ยนผ่านเข้าหาขั้นมายาหยินอย่างรวดเร็ว

ชิ้นส่วนแดนสวรรค์เล็กๆแห่งนี้ไม่ควรจะมีก้อนเมฆอะไร แต่ตอนนี้ก้อนเมฆเริ่มปรากฏ ก้อนเมฆนี้เหมือนกับตอนที่ปรากฏในแดนสวรรค์อัสนียามที่หวังหลินตัดสินใจฝืนลิขิตสวรรค์

สำหรับบรรพชนโลหิตนั้น วิญญาณดั้งเดิมได้ตื่นขึ้นเพราะทรงกลมโลหิตผสานเข้าด้วยกัน ทว่าเขายังไม่ได้สร้างร่างกาย ดังนั้นจึงเป็นแค่สีแดงเข้ม

เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเลยนับตั้งแต่เริ่มฝึกเซียน ความอ่อนแอเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกกระวายกระวายอยู่ลึกๆ

ความเกลียดต่อหวังหลินบรรลุขึ้นถึงจุดสูงสุด เขาไม่เคยเกลียดใครเช่นนี้มาก่อน หวังหลินเป็นคนแรก!