819. โลงศพเลี่ยงสวรรค์ 3
ชายชุดดำเผยสายตามุ่งมั่น ขณะที่ศีรษะลงไปในโลงศพ ฝาก็ลอยเข้ามาปิดโลงโดยอัตโนมัติ จากนั้นโลงศพส่องประกายเจิดจ้าลอยออกไปจากค่ายกล
ดวงตาหวังหลินส่องสว่าง ฉากเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้เขาตกใจ เขาเห็นชัดว่าเด็กหนุ่มในโลงคนก่อนได้หายไป
จากนั้นเขาก็เห็นศีรษะชายชุดดำลงไปในโลงศพ ร่างกายเริ่มควบแน่นอย่างรวดเร็ว
‘นี่มัน…’ ดวงตาหวังหลินหรี่แคบ ฝ่ามือสร้างผนึกโดยไม่ลังเล ผีเสื้อบินมาอยู่ใต้หวังหลินและนำเขาไป แขนซ้ายยื่นออกไปนำพาให้ประทับตราผนึกเทพลอยอยู่ด้านหลังโลงศพ
ต้าซานกระพริบวาบหายตัวเข้าไปในเงาหวังหลิน
หวังหลินไล่ตามหลังโลงศพไปด้วยสายตาเย็นชา
‘นี่มันสมบัติอะไรกันถึงทำให้คนสร้างร่างกายขึ้นมาใหม่ได้?’
ภายโลงศพผลึก ร่างกายหลงต้าวซื่อควบแน่นอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกของการมีเลือดเนื้อเป็นสิ่งที่เขาไม่สัมผัสมานานหลายพันหลายหมื่นปี
ดวงตาเย็นเยียบ ยิ้มปากกว้างพร้อมกับพึมพำ “อาจารย์ ข้าหลงต้าวซื่อไม่มีร่างกายมานานหลายหมื่นปีเพื่อปกป้องลูกชายท่าน ข้าเปิดมันออกนอนที่นี่ชั่วครู่เพื่อฟื้นฟูร่างกายเท่านั้น!”
“หากเป็นแค่นั้นทำไมท่านถึงทำให้ข้าทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดนักเล่า? ท่านกังวลว่าข้าจะไม่คุ้มกันให้ท่านหลังจากฟื้นฟูร่างกายงั้นหรือ?! ก่อนหน้านั้นข้ารู้สึกผิด แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้ว! หลงต้าวซื่อขอบคุณท่านที่ช่วยข้ามาเสมอและเพราะเรามีความสัมพันธ์ฉันศิษย์อาจารย์ ข้าจึงเจ็บปวดมานานหลายหมื่นปีมากกว่าจะไปคิดอันใดเกี่ยวกับโลงศพ ทว่าตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าความคิดข้ามันไร้สาระแค่ไหน!!”
หลงต้าวซื่อกำหมัดแน่นอยู่ในโลงศพ ร่างกายเกิดเสียงดับป๊อปออกมาราวกับกระดูกกำลังชนกัน เป็นความรู้สึกที่สะดวกสะบายเป็นอย่างยิ่งและเขารู้สึกได้ว่าระดับบ่มเพาะกำลังฟื้นฟูขึ้นมาด้วยความเร็วเหนือจินตนาการ
จากระหว่างขั้นรูปธรรมหยางและขั้นส่องสวรรค์ซึ่งเป็นระดับเทพนภาขั้นแรก เขาบรรลุขึ้นมาถึงขั้นส่องสวรรค์ระดับต้นได้อย่างมั่นคงซึ่งเป็นระดับเทพนภาขั้นสาม
“ปรมาจารย์อิสระ ท่านหลอกลวงข้าได้เก่งมาก!!” สายตาหลงต้าวซื่อเต็มไปด้วยจิตสังหารพร้อมกันนั้นระดับบ่มเพาะระเบิดขึ้นถุ่งขึ้นไปสู่ขั้นเทพนภาระดับหกและยังไม่หยุดยั้ง
ขณะที่หวังหลินกำลังไล่ตามไป สีหน้าพลันเปลี่ยนเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงพลังดั้งเดิมสวรรค์ที่ผันผวนออกมาจากในโลงศพซึ่งกำลังแข็งแกร่งขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น
‘นี่มันสมบัติแบบไหนกัน!?’ หวังหลินสูดลมหายใจหนาวเหน็บ ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ
หลงต้าวซื่อยิ้มขึ้น พลังดั้งเดิมสวรรค์พรั่งพรูออกมาและเขาบรรลุเทพนภาระดับเก้าอย่างรวดเร็ว! นี่คือระดับบ่มเพาะสูงสุดของเขาตอนที่อยู่ในแดนสวรรค์!
ยังไม่หยุดแค่นี้ เมื่อระดับบ่มเพาะบรรลุเทพนภาระดับเก้าได้ ระดับบ่มเพาะพลันทะลวงผ่านม่านกั้นของเทพนภาและผ่านการเปลี่ยนแปลงเหนือจินตนาการ ดวงตาหลงต้าวซื่อส่องประกายสว่างไสวจนดูเหมือนจะแทงทะลุออกมาจากโลงได้
ระดับบ่มเพาะทะลวงผ่านขั้นเทพนภาและบรรลุขั้นราชาเทพ!
‘ราชาเทพระดับสาม! ปรมาจารย์อิสระ ท่านแค่ราชาเทพระดับเก้าเท่านั้น ตอนนี้หลงต้าวซื่อก็เป็นราชาเทพไปด้วย! เมื่อข้าฆ่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้และเอาสมบัติมันมา ตราบใดที่ข้าไม่ไปแดนสวรรค์ ท่านจะไม่มีวันเจอข้าในโลกใบนี้ได้!’ หลงต้าวซื่อหัวเราะพลันยกแขนและประทับต้านกับฝาโลงศพ ฝาโลงลอยออกไปและหลงต้าวซื่อเดินออกมา
หวังหลินหยุดชะงักทันที สีหน้าท่าทางมืดมนยิ่ง ทว่ามองไปตรงหน้าด้วยสายตาหรี่แคบ
เขาเห็นหลงต้าวซื่อหัวเราะพุ่งออกมาจากโลงศพ กลิ่นอายทรงพลังแพร่กระจายออกมาจากเขา แม้จะไม่แข็งแกร่งเท่าบรรพชนโลหิตมันก็ยังแข็งแกร่งยิ่งนัก
ราวกับพายุสวรรค์อันทรงพลังเกิดตรงใจกลางและมีเขาอยู่ตรงนั้น!
“ไอ้เด็กน้อย ตายซะ!” หลงต้าวซื่อหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก้าวมาข้างหน้า ทว่าขณะนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงฉับพลันขึ้น
ขณะที่ยกเท้าขึ้นมามันก็แตกสลายไปอย่างเงียบเชียบ จากนั้นสองเท้าและสองแขนก็แตกสลาย
เหตุการณ์นี้แบบเดียวกับที่เด็กหนุ่มคนก่อนหายไปตอนเปิดโลงศพมาไม่มีผิดเพี้ยน
“มันเป็นไปได้ย่างไร…เป็นไปไม่ได้!!” หลงต้าวซื่อแข็งค้างพลางก้มศีรษะลง ทว่าเขาไม่อาจเห็นร่างกายตัวเองได้เนื่องจากทุกอย่างแตกสลายไปหมด
แม้แต่ศีรษะก็เริ่มพร่าเลือนราวกับกำลังกลายเป็นเศษเสี้ยวชิ้นเล็กชิ้นน้อยและหายไปในความว่างเปล่า
สายตาหลงต้าวซื่อเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาบ้าคลั่งไปสิ้นและตะโกนขึ้นมา “ทำไมเป็นแบบนี้…อาจารย์ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้?!”
หลงต้าวซื่อร้องคำรามใส่ท้องฟ้า “อาจารย์ ข้าปกป้องลูกท่านมานานหลายหมื่นปี! ทำไมท่านถึงต้องการฆ่าข้า!?! ท่านพูดครั้งนึงว่าตราบใดที่มีแค่เศษเสี้ยววิญญาณ โลงศพนี้จะสามารถช่วยมันฟื้นฟูกลับมาได้ ข้าใช้มันฟื้นฟูร่างกาย ทำไมมันถึงแตกสลาย!? ทำไมกัน?!”
“ปรมาจารย์อิสระ ถ้าไม่ใช่เพราะข้าช่วยท่านค้นหาเบาะแสโลงศพเลี่ยงสวรรค์ ข้าจะแหกกฏสวรรค์ไปได้อย่างไร?! ท่านกลับตอบแทนข้าแบบนี้!! ข้ากลัวว่าถ้าข้าฟังท่านและเข้าไปในโลงศพหลังจากที่ลูกชายท่านตื่นมา ผลลัพธ์มันก็เหมือนกัน!! ท่านอยากจะฆ่าข้าอยู่แล้ว!” ศีรษะหลงต้าวซื่อส่วนใหญ่หายไป วิญญาณดั้งเดิมของเขาแตกสลายไปด้วยและกลายเป็นส่วนหนึ่งของความว่างเปล่า
ดุจฝุ่นผงกลับคืนและธุลีดินกลับคืนสู่ผืนปฐพี…
อย่างไรก็ตามกลับมีสัมผัสแห่งความเกลียดชังอยู่ในความว่างเปล่านั้น เป็นความเกลียดชังที่ก่อตัวขึ้นในหลงต้าวซื่อมานานนั้งแต่อดีตนับตั้งแต่แดนสวรรค์ล่มสลายและในที่สุดมันก็ปะทุขึ้นมาตอนนี้
ความเกลียดชังนี้ทรงพลังเหนือจินตนาการยิ่ง หากมันไม่ถูกพัดหายไปอาจจะอยู่ไปตลอดกาล บางทีหลังจากผ่านไปอีกนานหลายปีอาจจะมีชีวิตใหม่ถือกำเนิดขึ้นมาจากความเกลียดชังนี้
หวังหลินรู้เห็นเป็นพยานเรื่องทั้งหมด เขาขบคิดเล็กน้อยพลางชี้ท้องฟ้าและเอ่ยขึ้นมา “เต๋าสร้างแม่น้ำอเวจี!”
แม่น้ำอเวจีปรากฏขึ้นมา จากนั้นราวกับความเกลียดชังค้นพบทางออกและพุ่งเข้าไปในแม่น้ำอเวจี ความเกลียดชังผสานเข้ากับความเกลียดชังในแม่น้ำอเวจีและมันก็แข็งแกร่งรุนแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งก้านธูปไหม้ ความเกลียดชังทั้งหมดก็ถูกดูดซับ เมื่อหวังหลินหันกลับมา แม่น้ำอเวจีก็หายไปแล้ว
หวังหลินคว้าโลงศพ ดวงตาเคร่งเครียดสำรวจมันอย่างละเอียดและเริ่มคิด
‘ของชิ้นนี้สามารถหล่อเลี้ยงดวงวิญญาณและฟื้นฟูกายเนื้อแต่ไม่สามารถออกมาได้ เมื่ออกมาจะหายกลายเป็นความว่างเปล่า…ถ้าหากไม่เกิดกรณีแบบนี้เช่นนั้นโลงศพต้องถูกใช้อย่างผิดวิธี!’ หวังหลินขบคิดชั่วขณะก่อนจะเก็บโลงศพไปพร้อมกับถอนหายใจและออกไปจากที่นี่
ตอนที่เขาเห็นโลงศพ เขาก็คิดถึงลี่มู่หวาน
‘ดาวตงหลิน! ด้วยระดับบ่มเพาะของข้าตอนนี้ข้าควรจะไปดูมันสักครั้ง!’ ดวงตาหวังหลินส่องประกาย นอกจากการหลบเลี่ยงเทียนหยุนแล้ว เขามาที่ดาราจักรแห่งนี้ก็เพื่อมาหาตระกูลเซียงแห่งดาวตงหลินเพื่อค้นหาทางฟื้นคืนชีพให้ลี่มู่หวาน
หวังหลินไม่เคยลืมเลือนความตกตะลึงและแรงกระตุ้นตอนที่สตรีสาวพูดเรื่องการปลุกลี่มู่หวานในเหวนรก
พริบตานั้นแรงกระตุ้นก็ปรากฏขึ้นในร่างกายจนสามารถล่มสลายฟ้าดินได้ ราวกับสายฟ้านับหมื่นสายตีใส่ร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ เขาก็ต้องเดินทางไปหาบ้านตระกูลเซียงแห่งดาวตงหลิน!!
ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหน ไม่ว่าจะอันตรายเพียงใด หวังหลินก็จะเลือกเผชิญหน้ามันทั้งหมด! มีบางสิ่งในชีวิตไม่ว่าจะอันตรายหรือยากแค่ไหน เขาก็ต้องทำ!
ณ ทิศตะวันตกของดาราจักรทุกชั้นฟ้า ลึกเข้าไปในเขตแดนลี้ลับ ไม่มีใครมาที่นี่มานานมากแล้ว ราวกับสถานที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ต้องห้าม มันเต็มไปด้วยหมอกสีเทาจนมองไม่เห็นในระยะร้อยฟุต
หมอกดูเหมือนจะเลื่อนลอยอย่างข้าๆกินเวลาไปตลอดกาล
รอบด้านเงียบสงัดไร้สิ้นเสียงใดๆ ลึกเข้าไปในเขตแดนประหลาดมันปกคลุมไปด้วยหมอกไร้ที่สิ้นสุด ในันนี้กลับเกิดแรงผันผวนเล็กน้อยขึ้นในหมอก คราแรกมันอ่อนแอแต่ในไม่นานมันก็รุนแรงขึ้น
หมอกหมุนปั่นราวกับอสูรยักษ์กำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างใน หากมองจากเบื้องบนคงจะเห็นได้ชัดเจนว่าหมอกภายในระยะแสนลี้หมุนปั่นรุนแรงและเคลื่อนไหวทุกทิศทาง
ขณะที่หมอกแยกย้ายกันไปคงจะเป็นอสูรคล้ายวาฬเคลื่อนไหวอยู่ในสายหมอก มันขนาดใหญ่มากอย่างน้อยก็ยาวเกินหมื่นลี้
เมื่อร่างของมันเคลื่อนไหว หมอกทั้งหมดรอบตัวมันก็หมุนปั่น
ศีรษะมันไม่มีดวงตา มีเพียงปากขนาดใหญ่เท่านั้น ขณะที่มันอ้าปากเปิดขึ้นกลับเป่าหมอกสีเทาจำนวนมากออกมา
เมื่อปากเปิดออก ค่ายกลหนึ่งกระพริบวาบ คนผู้หนึ่งเดินออกมาจากค่ายกลและมีอีกคนปรากฏด้านหลังเขา
คนแรกสวมชุดสีเขียว แม้จะดูเหมือนเด็กหนุ่มเขากลับมีกลิ่นอายโบราณอยู่กับตัว ราวกับเป็นชายชราอายุพันปีที่อาศัยอยู่ในร่างชายหนุ่ม
ดวงตาหวังหลินเผยแววงุนงง ขณะที่ปรากฏตัวออกมาเขาก็ถูกสายหมอกผลักไปข้างหน้า ด้านหลังเป็นสมาชิกเผ่าอมตะที่ถูกเลือกโผล่ออกมาโลกใหม่ด้วยความหวาดกลัว พวกเขาติดตามหวังหลินมาอย่างใกล้ชิด
เมื่อหวังหลินก้าวออกมา เขาหันกลับไปเห็นอสูรตัวใหญ่ยักษ์เหนือจินตนาการ
‘มันคือสัตว์ร้ายจากความทรงจำของเทพโบราณตู่ซือจริงๆ…อสูรตัวนี้คงอยู่มาตั้งแต่ยุคเทพโบราณและต้นกำเนิดของมันไม่ทราบแน่ชัด มันไม่ก้าวร้าวและค่อนข้างขี้อาย ทว่าร่างกายมันยังมีเรื่องราวลึกลับบางอย่างอยู่ราวกับมีอีกโลกอยู่ข้างใน โลกในนั้นกว้างใหญ่มากกว่าร่างกายมันเสียอีก’
‘ไม่คิดว่าจะมีอสูรในความทรงจำของตู่ซือยังคงชีวิตอยู่’ หวังหลินมองสัตว์ร้ายและถอนหายใจ
มันรับรู้หวังหลินและพรรคพวกได้เช่นกัน จึงค่อยๆปิดปากของมันก่อนจะค่อยๆถอยออกห่างและหายไปจนไม่สามารถเห็นร่างของมันได้นอกจากหมอกที่กำลังหมุนวน
หวังหลินหายตัวไปมากกว่าครึ่งปีและเมื่อปรากฏตัวอีกครั้งในดาราจักรทุกชั้นฟ้า ตอนนี้กลับเกิดเหตุการณ์สั่นสะเทือนสวรรค์อยู่สองเหตุการณ์ทำให้เซียนทุกคนต้องตกตะลึง! หนึ่งในนั้นมีหอกชี้หวังหลินโดยตรง!