843. กลับดาวฉิงหลิง

จังหวะที่หวังหลินหายตัวไป หนวดนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า พัวพันค่ายกลเคลื่อนย้ายและทำให้มันพังทลายไป

เมื่อมีลี่หยุนจื่อและคนอื่นๆช่วยเหลือขัดขวางอสรพิษพิฆาตจันทร์ ปรมาจารย์จงเฉินหลับตาลงพร้อมเอ่ยเสียงตะโกน “ผนึก!”

ชิ้นส่วนแดนสวรรค์มากมายส่งเสียงดังสนั่นและบีบเข้าใส่อสรพิษจากทุกทิศทาง

เจ้าอสรพิษร้องคำรามโกรธเกรี้ยว ต้องการพุ่งออกไปทั้งร่างและสัมผัสอันตรายจากปรมาจารย์จงเฉินจนทำให้มันแทบคลุ้มคลั่ง

เมื่อมันกระแทกเข้าใส่ชิ้นส่วนแดนสวรรค์ อสรพิษพิฆาตจันทร์หยุดชะงักลง มองไปข้างหน้าด้วยแววตาหวาดกลัว

พื้นที่ที่อสรพิษกำลังมองไปนั้นแตกสลายไปแล้ว สายลมเย็นยะเยือกไม่มีที่สิ้นสุดพัดออกมาพร้อมๆกับมีคนหนึ่งออกมาด้วย!

คนผู้นี้เป็นภาพพร่ามัวยิ่งจนมองไม่ออกว่าหน้าตาแบบไหน สิ่งเดียวที่บอกได้คือเขาเป็นบุรุษ! เขาค่อยๆเดินออกมาจากความว่างเปล่าด้วยใบหน้าเย็นเยียบ

ขณะที่เขาปรากฏ สีหน้าอาการบาดเจ็บของลี่หยุนจื่อและพรรคพวกก็เปลี่ยนไปมหาศาล แม้แต่คนเย่อหยิ่งเช่นลี่หยุนจื่อยังตกใจ เผยดวงตาเคารพ

“เขา!”

“ปรมาจารย์จงเฉินชวนเขามาจริงๆ!”

คนที่เหลืออีกสี่คนเปลี่ยนไปทันทีและเผยความนอบน้อม

หลังชายคนนั้นปรากฏภาพมายาขึ้นมา ปรมาจารย์จงเฉินมีแววตาปิติยินดี เดินเหินร่างเข้าหาอสรพิษ ส่วนอสรพิษนั้นร่างกายสั่นเทาราวกับว่ากลิ่นอายของคนผู้นี้ทำให้มันหวาดกลัว

อสรพิษถอยกลับช้าๆ!

ขณะนั้นร่างหวังหลินปรากฏตัวขึ้นมาห่างออกไปหลายล้านลี้!

เขาหันมองกลับหลังและเริ่มขบคิดทันที

‘การเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ของอสรพิษต้องมีเหตุผลบางอย่าง หรือว่าจะมีคนเริ่มโจมตีมัน? เทพโบราณเด็กในตัวอสรพิษต้องการให้ข้านำผู้สืบทอดมา แต่น่าเสียดายที่ร่างหลักของข้ายังอยู่ในดาราจักรพันธมิตรเซียน ไม่เช่นนั้นมันคงคุ้มค่าพอจะลองดู อย่างไรเสียข้าไม่รู้ว่าเขาซื่อสัตย์กับเรื่องสืบทอดแค่ไหนหรือเขาต้องการใช้บางอย่างที่คล้ายกันเพื่อใช้วิชาครอบครองร่างเซียน…ข้าต้องระมัดระวังและไม่ทำอะไรผลีผลาม!’

“อย่างไรก็ตามในเมื่อข้าออกมาจากอสรพิษได้แล้ว ข้าเชื่อว่าจะไม่มีใครสามารถตรวจพบข้าเจอในช่วงระยะเวลาสั้นๆเช่นนี้ได้!”

ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นและเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงเหินออกไปไกล ใต้ฝ่าเท้าปรากฏระลอกคลื่น หลังจากนั้นไม่นานหวังหลินผสานตัวเข้ากับโลกและหายไป

ณ เขตเหนือห่างออกไปจากอสรพิษพิฆาตจันทร์จนเกือบจะสิ้นสุดเขตแดนที่ที่ซึ่งดาวฉิงหลิงตั้งอยู่! ในวันนี้ระลอกคลื่นพลันปรากฏนอกดาวฉิงหลิงและหวังหลินเดินออกมา เขามองดาวเคราะห์เซียนคุ้นหน้าคุ้นตาและเผยสีหน้าหดหู่

‘ในที่สุดข้าก็กลับมา!’ หวังหลินก้าวเท้าเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งเข้าสู่ดาวฉิงหลิง ทว่าขณะที่เขากำลังเข้าไปใกล้ กลิ่นอายทรงพลังกวาดเข้าหาเขาด้วยเจตนาไม่เป็นมิตร

หวังหลินขมวดคิ้วแต่ก็ผ่อนคลายทันที สัมผัสวิญญาณพวกนั้นจับจ้องบนหวังหลิน แต่พอรู้ว่าเป็นเขามันก็หายไปทันที ร่างมากกว่าสิบร่างลอยดุจอุกกาบาตเข้าหาหวังหลิน

แทบในจังหวะที่หวังหลินก้าวเข้าสู่ดาวฉิงหลิง ร่างจากเผ่าอมตะที่ถูกเลือกมากกว่าสิบคนก็ปรากฏ บรรพชนเผ่าเคลื่อนมาข้างหน้าเผยความตื่นเต้น “ผู้มีพระคุณ!”

หวังหลินมองเขาและสมาชิกเผ่า “พวกท่านเดินทางมาที่นี่ราบรื่นดีไหม?”

ชายชราสูดหายใจลึกและตอบออกมา “ผู้มีพระคุณ ถนนหนทางราบรื่นดี แต่ระหว่างทางมาที่นี่เราได้ยินว่าตระกูลเหยาแห่งดาราจักรทุกชั้นฟ้าเริ่มไล่ล่าผู้มีพระคุณ…”

หวังหลินส่ายศีรษะ “เรื่องนั้นผ่านไปแล้ว อย่ากล่าวถึงมันอีกเลย เมื่อพวกท่านมาถึงแล้วก็สร้างถิ่นฐานที่นี่เถอะ ข้าจำเป็นต้องปิดด่านฝึกตนอีกหลายเดือนและปกป้องที่นี่ด้วย”

ชายชรารีบพยักหน้า

ร่างหวังหลินกระพริบวูบวาบและไม่สนใจเผ่าอมตะที่ถูกเลือกอีกต่อไป เขาเคลื่อนร่างมาที่ยอดภูเขาเหิงหยุน! ตอนเขาจากมามันยังอยู่ดี ถ้ำแห่งเดิมก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย

หลังเข้ามาในถ้ำ หวังหลินเปิดค่ายกลทันที กลิ่นอายรอบภูเขาเหิงหยุนถูกปิดผนึก จากนั้นเขานั่งลง หลับตาและเริ่มฝึกฝน

หลายชั่วยามต่อมาด้านนอกมืดค่ำเสียแล้ว แสงดวงดาวตกลงบนผืนแผ่นดิน ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสนิท

ยามแสงจันทราลอดผ่านทางเข้า สะท้อนกับพื้นดินช่างงดงามเป็นอย่างยิ่ง หวังหลินเปิดปากเป่าอากาศเหม็นออกมา นับตั้งแต่ออกมาจากแดนสวรรค์ เขาช่างเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน ถึงแม้ตอนอยู่ในตัวอสรพิษเขาก็พอยังผ่อนคลายได้บ้าง

ทว่าขณะนี้ บนดาวเคราะห์เซียนของตัวเอง หวังหลินผ่อนคลายได้ที่สุด มองไปบนท้องฟ้านอกถ้ำและเริ่มคิด ผ่านไปสักพักหวังหลินถอนสายตาและพึมพำออกมา “การไล่ล่าของตระกูลเหยาจะไม่มีวันหยุด ข้าไม่มีเวลาเหลือมากนัก!”

ขบคิดได้สักพัก หวังหลินตบกระเป๋านำเตาหลอมยักษ์ออกมา มันปลดปล่อยกลิ่นอายโบราณ หวังหลินพ่นแกนพลังดั้งเดิมเข้าล้อมรอบเตาหลอมและเริ่มปรับแต่ง

‘ยิ่งข้าปรับแต่งเตาหลอมนานเท่าไหร่ ข้าก็จะสามารถใช้งานมันได้ทรงพลังมากขึ้นเท่านั้น! ทว่าตอนนี้ข้าจำเป็นต้องศึกษามันให้ดี!’ หวังหลินสูดดม เตาหลอมยักษ์หดเล็กลงจนกระทั่งเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงโดนหวังหลินกลืนเข้าไป

ต้าซานเดินออกมาจากเงาหวังหลิน เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส สายตามืดมัว หลังจากนั่งลงต้าซานก็หลับตา เริ่มฟื้นฟูตัวเองภายใต้คำสั่งของหวังหลิน

หวังหลินขบคิดอีกชั่วครู่พลันตบกระเป๋านำเหยาปิงหยุนที่โดนผนึกเอาไว้ออกมาเบื้องหน้า

แส้แห่งเวรกรรมรัดดวงวิญญาณดั้งเดิมอย่างแน่นหนาและมีธงวิญญาณพันรอบร่างนางเอาไว้ มีแม้กระทั่งอักขระรูนกว่าแสนชิ้นกำลังผนึกนาง เมื่อมองเหยาปิงหยุน ดวงตาหวังหลินส่องสว่างขึ้นมาและใช้ฝ่ามือขวาสร้างผนึก อักขระรูนรอบตัวนางเพิ่มขึ้นทีละชิ้นทันที ทั้งถ้ำเซียนย้อมไปด้วยแสงสีทอง

ด้านใต้อักขระรูนคือธงวิญญาณ หวังหลินยื่นมือขวาออก หมอกสีดำที่กำลังล้อมรอบเหยาปิงหยุนพลันหายไปเผยร่างอันเย้ายวนของนาง

เสื้อผ้าของนางตอนนี้ขาดวิ่น นางจึงดูน่าดึงดูดยิ่งนัก ดวงตาปิดสนิทและใบหน้าซีดเผือด ราวกับชีวิตนางสามารถดับลงได้ทุกเมื่อ

อย่างไรก็ตามยังคมีพลังดั้งเดิมจำนวนมากอยู่ในร่างกาย แต่ถูกแยกออกจากกันไว้และไม่สามารถผสานเข้ากับวิญญาณดั้งเดิมได้

หวังหลินจ้องนางและเริ่มคิด

‘การหลอมสตรีคนนี้ให้กลายเป็นองครักษ์เทพคือตัวเลือกหนึ่ง แต่ก่อนหน้านั้นข้าจำเป็นต้องยืมพลังนาง!’ หวังหลินยกแขนขวาขึ้นมาชี้ใส่ระหว่างคิ้วของนาง

พลังดั้งเดิมในร่างหวังหลินกระตุ้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว โคจรไหลผ่านนิ้ว ก่อตัวเป็นวังวนในร่างของนาง วังวนนั้นดูดซับพลังดั้งเดิมบางส่วนของนางจนทำให้มันขยายขนาดใหญ่ขึ้น

หวังหลินระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งขณะให้วังวนดูดซับพลังดั้งเดิมมากขึ้น ขณะที่เขากำลังจะสูญเสียการควบคุมพลังดั้งเดิม หวังหลินพลันกระชากมันออกมา!

ร่างเหยาปิงหยุนกระตุกอย่างรุนแรง เสื้อผ้าขาดวิ่นของนางถูกพัดปลิวออกไป ในเวลาเดียวกันวังวนในร่างของนางก็โผล่ออกมา พื้นที่เต็มไปด้วยพลังดั้งเดิมมหาศาล

หวังหลินอ้าปากและกลืนเข้าไปทันที พลังดั้งเดิมที่ออกมาจากร่างเหยาปิงหยุนเปลี่ยนกลายเป็นควันและถูกหวังหลินสูดเข้าไป

ดวงตาหวังหลินส่องสว่างเจิดจ้า ผิวพรรณแดงขึ้นเล็กน้อย วิญญาณดั้งเดิมดูดซับพลังดั้งเดิมที่กลืนกินมาจากเหยาปิงหยุนอย่างรวดเร็ว

เวลาค่อยๆผ่านไปจนพระอาทิตย์ปรากฏด้านนอกถ้ำ แสงจากดวงอาทิตย์ตกกระทบบนพื้นดินขับไล่ความหนาวเย็นและสร้างความอบอุ่น

ข้างในถ้ำ เหยาปิงหยุนร่อนลงบนพื้น เมื่อดวงอาทิตย์ตกกระทบนางกลับทำให้งดงามตาเป็นอย่างยิ่ง เหยาปิงหยุนในตอนนี้ปลดปล่อยสัมผัสความน่ารักที่มิอาจอธิบายออกมาได้แต่ก็มีความเศร้าอยู่ภายใน…

หวังหลินกลืนกินพลังดั้งเดิมอย่างบ้าคลั่งและเปลี่ยนมันให้กลายเป็นของตัวเองตลอดทั้งคืน

ในระหว่างกระบวนการนี้ อาการบาดเจ็บบนวิญญาณดั้งเดิมค่อยๆฟื้นฟูขึ้นมา เมื่อถึงเวลาพระอาทิตย์ขึ้น วิญญาณดั้งเดิมก็ฟื้นฟูกลับเป็นปกติ! ไม่เพียงแค่นั้น ด้วยการหลอมพลังดั้งเดิมของเหยาปิงหยุน วิญญาณของหวังหลินจึงแข็งแกร่งขึ้นไปด้วย!

หวังหลินพ่นควันสีเทาออกมาจากปากจนลอยออกไปนอกถ้ำ พลันลืมตาขึ้นมา ประทับดัชนีใส่ระหว่างคิ้วของเหยาปิงหยุนโดยไม่ลังเล

พลังดั้งเดิมเข้าไปในร่างเหยาปิงหยุนก่อเกิดเป็นวังวนดูดซับพลั้งดั้งเดิมอย่างต่อเนื่องซึ่งมันถูกแยกจากร่างกายนาง

‘หลังดูดซับพลั้งดั้งเดิมทั้งหมดของนาง ระดับบ่มเพาะของข้าจะเพิ่มขึ้นมหาศาล จากนั้นข้าเพียงต้องยกระดับเขตแดนให้เข้าสู่ขั้นที่สองและจึงบรรลุขั้นส่องสวรรค์!’ หวังหลินจ้องเหยาปิงหยุนด้วยแววตาแสงประหลาด เมื่อวังวนถึงขีดจำกัด เขาก็ดึงมันออกทันที