ตอนที่ 1052 ภายในไฟ

สิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ทำการพูดคุยอย่างออกรส

“เจ้าแห่งช่างฝีมืออกไปเยี่ยมเพื่อน เราต้องรอที่นี่โดยไม่ทำอะไรเลยรึเปล่า ข้าคิดว่าเราควรไปดวงดาวต้นกำเนิดก่อน บางทีเราอาจได้รับของมีค่าบ้าง”

“ดวงดาวต้นกำเนิดยังคงเปิดนับพันยุคสมัย มันเพิ่งจะเริ่มขึ้น เรายังคงมีเวลาเหลือเฟือ”

“ถูกต้อง เราไม่จำเป็นต้องรีบในตอนนี้ เราขอเจ้าแห่งช่างฝีมือช่วยเราสร้างสมบัติที่แท้จริงแล้วค่อยไปดวงดาวต้นกำเนิด เราอาจจะได้รับสมบัติที่แท้จริงเพิ่ม”

“ไปกัน”

“ไม่ จะรอ”

สิ่งมีชีวิตจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ ในจักรวาลที่ผิดหวังเริ่มกลับไปยังที่พักของพวกเขา สิ่งมีชีวิตทั้ง 500 ที่กำลังคุกเข่าก็อารมณ์เสียเช่นกัน แต่พวกเขาก็ยังทำมันต่อโดยไม่ยืนขึ้น พวกเขาเชื่อว่ามีผู้ที่กำลังจับตาดูพวกเขาอยู่

ความจริงใจเป็นสิ่งสำคัญ บางคนถูกกำจัดหากเขาไม่จริงใจขณะที่คุกเข่า

“ไปกันเถอะหลัวเฟิง เราอาจจะต้องรอเป็นพันปี”

“อืม” หลัวเฟิงพยักหน้าและเดินตามหลังอัศวินดักแด้

หลัวเฟิงที่ยืนอยู่หน้าประตูหันไปมองยังภูเขาช่างฝีมือ

“ถ้าเขาไปหาเพื่อน แสดงว่าเจ้าแห่งช่างฝีมือไม่ได้อยู่ที่นี่ นี่ถือเป็นโอกาสที่ดี” หลัวเฟิงคิด

เขารอมาครึ่งปี แล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไปเอาโลหะสีดำที่อยู่ในภูเขาถ้าถูกปกป้องจากเจ้าแห่งช่างฝีมือ

ภูเขาช่างฝีมือนี้เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของทั้งดาวเคราะห์ แล้วยังเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าแห่งช่างฝีมือ มีเพียงศิษย์และเจ้าแห่งช่างฝีมือที่อาศัยอยู่ภายในภูเขา ตามข้อมูลพื้นฐานที่ได้มา ศิษย์ของเขาไม่มีคนไหนที่เป็นเจ้าแห่งจักรวาล

ศิษย์เจ้าแห่งช่างฝีมือมีทั้งหมด 182 คน พวกเขาเป็นอัศวินไม่ก็ระดับอมตะ แม้ว่าเขาจะเลือกเฉพาะคนที่มีความสามารถสูง แต่ก็ยังไม่มีคนไหนที่เข้าถึงระดับเจ้าแห่งจักรวาล เหตุผลหนึ่งคงเป็นเรื่องความยากที่จะเป็นเจ้าแห่งจักรวาล แล้วส่วนอีกเหตุผลเป็นเพราะศิษย์ของเขาทุ่มเทกับการสร้างอาวุธ ทำให้พวกเขาขาดการฝึกฝนที่เพียงพอ

“ไม่มีใครหยุดได้ถ้าไม่มีเจ้าแห่งจักรวาล แต่ก็ยังคงต้องระวัง เพราะมันคงไม่ง่ายที่จะได้รับอะไรบางอย่างจากเจ้าแห่งจักรวาล” หลัวเฟิงคิด

หลัวเฟิงกลัวเจ้าแห่งช่างฝีมือกลับมาถ้าเขาไม่รีบลงมือ

เมื่อถึงเวลากลางคืน หลัวเฟิงส่งร่างเผ่าโมชานไปให้ร่างมนุษย์โลก

ร่างมนุษย์โลกเป็นกำลังรบโดยให้มีร่างมหาสมุทรอยู่บนไหล่คอยสังเกตทุกอย่าง และเริ่มต้นปีนภูเขา

ร่างเผ่าโมชานที่มีขนาดเท่ากับตัวมดได้ยืนอยู่บนหิน เขาเงยหน้ามองตรงไปยังภูเขาช่างฝีมือ

ร่างเผ่าโมชานเริ่มก้าวไปข้างหน้า

ร่างเผ่าโมชานเริ่มทำการเทเลพอตไปยังส่วนลึกของภูเขา เขาเทเลพอตเข้าคู่ไปกับคลื่นกฎอวกาศจนอัศวินไม่สังเกตเห็น เขาได้มาถึงจุดที่ใกล้เคียงที่สุดจากการเทเลพอตสองครั้ง

บนภูเขามีถ้ำขนาดยักษ์จำนวนมากที่มีคลื่นความร้อนนับล้านองศา กระแสพลังไหลมากับหมอกมีเท่ากันในทุกถ้ำ

ร่างเผ่าโมชานหยุดเคลื่อนไหว หนึ่งในสิบของภูเขาได้ถูกห่อหุ้มด้วยไอน้ำ ที่อยู่ภายใต้การผนึกกฎอวกาศ ที่ควรจะเป็นศูนย์กลาง

ร่างเผ่าโมชานกำลังมองไปยังสองสิ่งมีชีวิตที่กำลังเดินออกมาจากถ้ำหนึ่งบนภูเขา สิ่งมีชีวิตหนึ่งมีความสูง 25 เมตร กับ 4 กรงเล็บ ส่วนสิ่งมีชีวิตอีกหนึ่งมีความสูง 100 เมตร ที่มีแขนหนา หลัวเฟิงรับรู้พลังจากทั้งสองได้ว่าเขาเป็นอมตะ

“ข้างในมันร้อนเกินไป เราไม่สามารถยืนอยู่ได้ถึงวินาที แล้วเราจะสร้างสมบัติชั้นสูงได้ยังไง เราจะมีเวลาเพียงพอไหม”

“เรายังแข็งแกร่งไม่พอ พี่น้องระดับอัศวินของเราสามารถสร้างอาวุธที่จุดศูนย์กลางได้ โดยเฉพาะศิษย์พี่ 9”

“ข้าชื่มชมศิษย์พี่ 9 จริงๆ”

“ไม่เพียงเท่านั้น พี่ 9 ยังเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แล้วเขาก็เป็นรูปแบบชีวิตพลังงานไฟ เขาเข้าไปลึกถึงศูนย์กลางเพื่อสร้างอาวุธ และยังมอบวัสดุมีค่าบางอย่างให้อาจารย์ใช้”

“เขาได้สร้างสมบัติที่แท้จริงขั้นกลางได้แล้ว แล้วตอนนี้เขาเป็นรองเพียงแค่อาจารย์บนดวงดาวช่างฝีมือ”

สิ่งมีชีวิตทั้งสองทำการส่ายหัว “มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเราได้เป็นอัศวิน”

“นั่นมันก็ไม่ง่ายเลยนะ”

สองนักสู้อมตะไม่ได้รับรู้ถึงร่างโมชาน อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่คิดว่าจะมีผู้บุกรุกเข้าไปยังภูเขา

“ดูเหมือนว่าพี่น้องพวกเขาอยู่ที่จุดศูนย์กลาง” หลัวเฟิงคิด

หลัวเฟิงในร่างเผ่าโมชานได้มองไปที่ถ้ำศูนย์กลางของภูเขาก็ยังเป็นศูนย์กลางของผนึกกฎอวกาศ

ร่างเผ่าโมชานเพิ่มความระมัดระวัง ศิษย์จำนวนมากของเจ้าแห่งช่างฝีมือคืออัศวินแล้วยังมีผู้ยิ่งใหญ่ด้วย

ร่างเผ่าโมชานใช้เทคนิคพรสวรรค์ พื้นที่เข้าไปในถ้ำ

———-

ร่างเผ่าโมชานเดินเข้าไปภายในถ้ำที่ร้อนอย่างระวัง ถ้ำมีความลึกจนน่าประหลาด ยิ่งลึกเข้าไปเท่าไรความร้อนก็ยิ่งมากขึ้น หินบางก้อนในถ้ำส่องแสงสีแดงเพราะความร้อน มันเป็นเหมือนกับเตาเผาที่ทำให้ระดับห้วงมิติต้องตายจากความร้อนนี้ทันที

เมื่อได้ยินเสียงที่เป็นจังหวะ หลัวเฟิงก็เปลี่ยนเป็นหินที่กลิ้งอยู่ในถ้ำ รูปร่างและลวดลายเป็นเหมือนกับหินที่เขาได้เห็นระหว่างผ่านมา

หน้าไฟมีสิ่งมีชีวิตรูปแบบไฟขนาดต่างๆ กำลังใช้ค้อนทุบโลหะ สร้างเป็นเสียงโลหะกระทบ

“พวกเขาทั้งหมดเป็นระดับอมตะ โลหะสีดำอยู่ต่ำลงไปอีก” หลัวเฟิงคิด

หลัวเฟิงใช้เทคนิคพรสวรรค์เดินทางผ่านระยะ 6 พันกิโลเมตร เขาทำการเคลื่อนที่ต่อเนื่องโดยหลบเลี่ยงการถูกพบจากสิ่งมีชีวิตยิ่งใหญ่

หลัวเฟิงสังเกตสิ่งพิเศษบางอย่างที่เห็นจากเหล่าศิษย์ของเจ้าแห่งช่างฝีมือ

เปลวไฟที่อยู่บนนั้นมีความแปลกประหลาด ค้อนที่อยู่เหนือเปลวไฟนั้นก็แปลกๆ เหล่าลูกศิษย์ระดับอัศวินกำลังใช้งานค้อนในขนาดที่แตกต่างท่ามกลางเปลวไฟ แล้วพวกเขาก็ใช้พลังงานอมตะระหว่างที่กำลังทำอาวุธ

ด่านล่างของไฟมีอัศวินเพียงสามคน ไฟนี้สามารถสร้างแรงกดดันให้กับอัศวินทั่วไปได้

“มันอยู่ตรงนั้น โลหะสีดำ อยู่นั้น” เขาซ่อนตัวข้างก้อนหินก้อนหนึ่ง และพรางตัวเป็นก้อนหิน

“ตอนนี้สัมผัสได้ชัดเจนว่าโลหะสีดำนั้นอยู่เหนืออัศวินทั้งสามที่อยู่ด้านล่าง พวกเขาจะสังเกตเห็นถ้าไปตรงนั้น…ตอนนี้จะทำยังไงดี” หลัวเฟิงคิด

ความกังวลเริ่มเพิ่มมากขึ้น เขาสามารถรับรู้ถึงโลหะสีดำ ที่อยู่ห่างออกไป 180กิโลเมตร และอัศวินทั้งสามที่อยู่ด้านล่างนั้นก็อยู่ในระยะ 180 กิโลเมตร โลหะสีดำจะต้องอยู่ใกล้กับอัศวินทั้งสาม

หลัวเฟิงบอกกับตัวเองให้รอ เขาคิดว่าลูกศิษย์เหล่านี้จะต้องไม่ทำอาวุธเป็นเวลานาน

หลัวเฟิงเริ่มทำการเฝ้าดูสิ่งมีชีวิตทั้งสามอยู่เงียบๆ แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการสร้างอาวุธ ทว่าหลัวเฟิงก็ประหลาดใจกับการสร้างอาวุธของผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามนี้…เขาคิดว่ามันคือศิลปะ

ทั้งสามผู้ยิ่งใหญ่ใช้ค้อนแปลกนั้นในขนาดที่แตกต่างกัน ค้อนที่ถูกถือโดยหนึ่งในสามมีความพิเศษกว่าคนอื่น ทุกครั้งที่คนๆนั้นเหวี่ยงค้อน มันมีความรุนแรงพอที่จะขยี้จักรวาล แต่ก็ยังอ่อนโยนราวสายลม วัสดุที่ถูกผสมมันหลอมรวมกันและกันได้สร้างเป็นฉากที่น่าทึ่ง

หลังจากผ่านไปราว 1 เดือน หนึ่งในสามผู้ยิ่งใหญ่ได้หยุดงานของเขาแล้วเริ่มพูดออกมา “ฮ่า ฮ่า ชุดสมบัติชั้นยอดตอนนี้ก็เสร็จซะที ถ้าหาวัสดุดีๆ ได้พอก็คงสามารถทำสมบัติที่แท้จริงได้”

“ขอแสดงความยินดีด้วย”

“ยินดีด้วย”

“ฮ่า ฮ่า…ตอนนี้ข้าจะไปพักล่ะ”

“ดีเหมือนกัน”

“งั้นไปด้วยกันเลย”

ในที่สุด ผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามก็ทำการพักผ่อน พวกเขาเริ่มเพิ่มความเร็วจนเป็นลำแสง

หลังจากที่พวกเขาหายไปร่างเผ่าโมชานก็กลับมายังรูปร่างของหลัวเฟิงชุดดำ

“ในที่สุดก็ถึงเวลา” หลัวเฟิงทำการมองลงไปยังจุดที่โลหะสีดำควรจะอยู่