ตอนที่ 120 ต่อสู้ในยิม

มีสิ่งก่อสร้างเดียวโดดๆ ภายในดินแดนอันเป็นสีเงินล้วนนั่นคือ…เวทีประลอง!

วูบ! วูบ!

เด็กหนุ่มผิวเหลืองและเด็กหนุ่มผิวขาวปรากฏตัวขึ้นบนเวที พวกเขาคือหลัวเฟิงและวิลเลียมนั่นเอง

“กรุณาเลือกอาวุธและชุดต่อสู้” เสียงหนึ่งดังก้องขึ้นทั่วบริเวณนั้น ทันใดนั้นอาวุธและชุดเกราะจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหลัวเฟิง ไม่ผิดกับตอนที่เขาเข้าไปในหอคอยแห่งการทดสอบ หลัวเฟิงเลือกดาบปีศาจ โล่หกเหลี่ยม และชุดต่อสู้อย่างคล่องแคล่ว

ทั้งสองเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว

“โอ้?” หลัวเฟิงมองดูเสาที่ตั้งอยู่บนเวทีนั้น คำบรรยายเริ่มปรากฏขึ้นบนเสานั้น…

ชื่อ : วิลเลียม เอดิสัน

เพศ : ชาย

สถานะ : นักเรียนค่ายฝึกหัวกะทิ

ระดับความสามารถในการต่อสู้ : ขั้นกลาง

หลังจากที่อ่านดู หลัวเฟิงก็หันไปดูเสาอีกต้นที่อยู่ข้างๆ คำบรรยายบนเสาต้นนี้ดูเหมือนๆ กัน ต่างกันแค่ชื่อกับระดับความสามารถในการต่อสู้ของเขาซึ่งอยู่ ‘ขั้นต้น’

“กรุณาเลือกสถานที่ในการต่อสู้” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

สถานที่ 8 แห่งปรากฏขึ้นต่อหน้าหลัวเฟิงและวิลเลียม

“นายเลือกเลย” วิลเลียมยิ้ม “จะได้ไม่มาแก้ตัวตอนที่นายแพ้”

“ได้…งั้นยิมละกัน” หลัวเฟิงเลือกโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร

“ยิม?” วิลเลียมทำสีหน้าประหลาดใจแล้วมองเด็กหนุ่มชาวจีนที่อยู่ต่อหน้าเขาอย่างพินิจ เขามั่นใจตัวเองจริงๆ หรือแค่โง่นะ?

ครืนน…

ท้องฟ้าและแผ่นดินสะเทือน สภาพแวดล้อมรอบๆ หลัวเฟิงและวิลเลียมเริ่มเปลี่ยนไป ทันใดนั้น หลัวเฟิงและวิลเลียมต่างก็ปรากฏตัวขึ้นตรงกลางของยิมขนาดใหญ่ยักษ์ ยิมนี้ว่างเปล่าไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ รอบๆ ยิมมีที่นั่งมากพอสำหรับคนนับหมื่นที่จะเข้ามาชมการต่อสู้

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

แสงสว่างๆ ขึ้นทั่วทั้งยิม ทั่วทั้งยิมมีคนแค่ 2 คนเท่านั้น …หลัวเฟิงและวิลเลียม

“การประลอง เริ่ม!” เสียงอิเล็คโทรนิคดังก้องขั้นทั่วยิม

วิลเลียมมีดาบยาวในมือข้างหนึ่งและโล่กลมในมืออีกข้างขณะที่เขามองมายังหลัวเฟิงอย่างมั่นใจ “หลัวเฟิง ฉันให้โอกาสเลือกสถานที่ที่นายจะได้เปรียบ แต่นายกลับเลือกยิมซึ่งไม่มีอุปสรรคกีดขวางเลยเนี่ยนะ! ได้…ฉันจะทำให้นายได้รู้ความแตกต่างระหว่างคนมีประสบการณ์กับเด็กใหม่ในค่ายนี้!”

“มาเลย” หลัวเฟิงหรี่ตา

นี่อาจจะเป็นคู่แข่งคนแรกของเขาในค่ายฝึกนี้ที่กล้าทำแบบนี้

วิลเลียมยิ้มมุมปาก ร่างของเขาพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็วจากระยะ 50 กว่าเมตรราวกับลำแสง ดาบยาวของเขาสร้างคลื่นเป็นระลอกในอากาศขณะที่พุ่งตรงเข้าหาศีรษะของหลัวเฟิง ในขณะเดียวกัน หลัวเฟิงก็ก้าวถอยหลังแล้วตวัดดาบของเขาออกมาราวกับสายฟ้า!

“ชิ้ง!” ดาบยาวในมือของวิลเลียมสั่นเล็กน้อยขณะปะทะเข้ากับดาบปีศาจของหลัวเฟิง

จากนั้นมันก็ไถลไปตามดาบของหลัวเฟิงและพุ่งตรงเข้าหาคอหอยของหลัวเฟิงตามแนวขวาง!

วูบ!

หลัวเฟิงล่าถอยอย่างรวดเร็วขณะเดียวกันก็เคลื่อนโล่ขึ้นมาต้านเอาไว้

“วืด!” ดาบยาววิ่งเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงาม เคลื่อนผ่านตามแนวโล่แล้วตรงดิ่งเข้าหาแขนขวาของหลัวเฟิง

ถอย!

หลัวเฟิงก้าวถอยหลังออกไปทันทีในระยะ 100 เมตรแล้วกระโดดขึ้นไปยังที่นั่งคนดู

“อะไร กลัวงั้นเหรอ?” วิลเลียมหัวเราะเสียงดังขณะเดินตามไปอย่างช้าๆ พร้อมกับโล่กลมและดาบยาวในมือ “หลัวเฟิง นายอาจคิดว่านายทรงพลังมากเมื่อเทียบกับนักสู้ทั่วๆ ไป แต่กับยอดฝีมือที่อยู่ในค่ายนี้มันคงไม่ง่ายอย่างที่นายคิดหรอก ตอนนี้ เงิน 5 พันล้านถือว่าเป็นค่าสั่งสอนก็แล้วกัน”

หลัวเฟิงก้มหัวลงแล้วมองดูมือด้านขวา สนับแขนที่ข้อมือขวาตอนนี้มีรอยบาดสีขาว ที่สำคัญ มีแผลที่แขนขวาของเขาและตอนนี้เลือดก็กำลังเริ่มไหลซึมออกมาแล้ว ยังโชคดีที่แผลไม่ได้ลึกนัก

“ดาบของเขาไม่เร็วนัก แต่เรากลับถูกควบคุมไว้ทั้งหมดระหว่างการต่อสู้? ดูท่าการโจมตีของเขาจะเป็นธรรมชาติมาก ไม่เปิดช่องโหว่เลย การโจมตี 1 ครั้งตามมาด้วยการรุกอย่างต่อเนื่อง”

เหงื่อเม็ดเป้งผุดออกมาจากหน้าผากของหลัวเฟิงขณะที่ตากำลังหรี่ตามอง “เราต้องใช้เร็วควบคุมเขาเท่านั้น!”

วิลเลียมยังคงสงบนิ่ง ราวกับสุภาพบุรุษที่เข้าร่วมงานเลี้ยง

“การมีแต่ความเร็วของนายมันยังไม่ดีพอ นายจะต้องเคลื่อนที่ได้ราวกับปุยเมฆและพลิ้วเหมือนสายน้ำไหล ใช้ทุกอย่างที่นายมีจากตำแหน่งของนายเพื่อสร้างรูปแบบการโจมตีขึ้นมา!” วิลเลียมยิ้ม “หลังจากที่เข้ามาร่วมกับค่ายฝึกนี้แล้ว ตราบเท่าที่ฉันยังอยู่ในค่าย ฉันจะฝึกฝนวิชาดาบเกินกว่า 5 ชั่วโมงในแต่ละวัน! ฉันจะพักก็ต่อเมื่อแขนฉันมันล้าจนยกไม่ขึ้นแล้วเท่านั้น นายยังต้องฝึกอีกหลายปีก่อนจะมาเอาชนะฉัน!”

วิลเลียมก้าวเข้ามาใกล้

วูบ!

เขาพุ่งทะยานตรงมาที่ ที่นั่งคนดู

“วิ้ง!” หลัวเฟิงตาเป็นประกายขณะเขาตวัดดาบออกมาด้วยความเร็วสุดขั้ว เขาทุ่มพลังไปที่ดาบของเขา วูบ…ราวกับแสงวูบจากคมดาบนั้นแผงไปด้วยพลังไฟฟ้า ความเร็วสุดขั้วไร้ขีดจำกัดพุ่งตรงเข้าหาศีรษะของวิลเลียม!

เร็ว!

การโจมตีนั้นสามารถบอกได้คำเดียวว่า…เร็ว!

“ครืน…”

เคร้ง เคร้ง เคร้ง เคร้ง…

เกิดเสียงดังสนั่นขณะดาบยาวเหมือนกิ่งต้นหลิวปะทะกับดาบปีศาจในมือของหลัวเฟิง หลังจากนั้นไม่นาน วิลเลียมก็บินถอยหลังกลับไป

“เปรี๊ยะ…!” เกิดเสียงแตกดังสนั่นขึ้นที่อัฒจันทร์คนดู เศษปูนแตกออกกระเด็นไปทั่วทุกทิศทาง และหลายๆ อันก็ตกลงใส่เก้าอี้คนดูด้วย

“ดาบเร็วอะไรพวกนี้ แต่เทคนิคดาบก็ทั่วๆ ไปแหละ” วิลเลียมหัวเราะเสียงดังแล้วกระโดยกลับเข้าไปที่อัฒจันทร์คนดู

ขณะที่วิลเลียมกระโดดเข้าไปที่อัฒจันทร์ เก้าอี้ที่นั่งคนดูก็ปลิวกระเด็นออกราวกับเขาเป็นพายุเฮอริเคน

“ฉันยอมรับว่าเทคนิคดาบของนายดีกว่าของฉัน แต่ว่า…นายมันช้ามาก!” หลัวเฟิงระเบิดความเร็วของเขาออกมาขณะที่วิลเลียมปรากฏขึ้นต่หน้าเขา! ในห้วงแห่งความเร็วนี้ หลัวเฟิงเร็วกว่าวิลเลียมถึงราวๆ 50%! ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

ชัดเจนว่าในห้วงแห่งการระเบิดพลังนี้ วิลเลียมด้อยกว่าหลัวเฟิงเห็นๆ

“วูบ!”

“วูบ!”

มนุษย์ทั้งสองคนเคลื่อนที่ด้วยความเร็วกว่า 100 เมตรต่อวินาที พวกเขากลายเป็นเหมือนภาพลวงตา โดยเฉพาะเงาๆ หนึ่งซึ่งมีความเร็วมากกว่าคู่ต่อสู้อย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่เข้าปะทะกันอากาศรอบๆ ข้างก็จะระเบิดออกแล้วเกิดเป็นคลื่นกระแทกที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

โจมตี โจมตี! แล้วก็โจมตี!

หลัวเฟิงพึ่งพาความเร็วของเขา เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาสบโอกาสเขาก็จะโจมตี ถ้าเขาไม่มีโอกาส เขาก็จะหลบหลีกแล้วค่อยโจมตีใหม่!

หลัวเฟิงรู้ดีว่าเขาค่อนข้างจะห่างชั้นกับวิลเลียมเรื่องเทคนิคดาบ

“FUCK!”

วิลเลียมตะโกนอย่างเดือดดาล

“You…แก ถ้าแกเก่งนักก็เข้ามาตรงๆ สิวะ!” วิลเลียมคำรามออกมาเป็นภาษาอังกฤษ รูปแบบการต่อสู้ของหลัวเฟิงตอนนี้ค่อนข้างน่ากลัว เนื่องจากเขาใช้ความเร็วที่จัดจ้านและจังหวะดาบทิ่มแทง! เขาไม่ได้เข้าเผชิญหน้าโดยตรงแต่อย่างใดเลย

“เข้าด้านหน้า?”

“ก็ได้”

“เดี๋ยวจัดให้” ขณะที่เสียงของหลัวเฟิงก้องไปทั่วทั้งยิม เขาก็พุ่งเข้าโจมตีวิลเลียมที่ตรงฝั่งซ้ายมือ

ทันใดนั้น…

หลัวเฟิงขยับก้าวเท้า 3 ก้าว จังหวะราวกับเงาผีนี่หลบคมดาบของวิลเลียมได้ วิลเลียมประหลาดใจอย่างที่สุด “เป็นไปไม่ได้”

เขารู้สึกเพียงว่ามีเงาเคลื่อนผ่านตัวเขา วิลเลียมรู้ตัวว่าเจอปัญหาเข้าแล้ว เพราะเขาเสียท่าหลัวเฟิงเสียแล้ว

ฉัวะ!

แสงวูบจากคมดาบวาดผ่านหลังคอของวิลเลียม แล้วศีรษะของเขาก็หลุดลอยออกไป

“ฟู่!” เลือดสดๆ พวยพุ่งขึ้นไปบนอากาศ

ร่างของวิลเลียมล้มลงอย่างสิ้นพลัง เลือดของเขาสาดกระจายไปทั่วเก้าอี้ที่นั่งคนดู

“จบการประลอง หลัวเฟิงชนะ!” เสียงอิเล็คโทรนิคดังก้องขึ้นทั่วยิม ทุกสิ่งในยิมกลายเป็นภาพเบลอๆ แล้วเลือนหายไป

ในดินแดนสีเงิน บนพื้นที่อันว่างเปล่า…

หลัวเฟิงและวิลเลียมกำลังยืนอยู่

“เป็นไปไม่ได้” วิลเลียมจ้องหน้าหลัวเฟิง “ฉันแพ้ไม่ได้! ฉันถูกเลือกให้เข้ามาที่ค่ายฝึกนี้และเพียรพยายามฝึกมาหลายปี ทั้งหมดนี้ ฉันเฝ้าฝึกฝนเทคนิคดาบอย่างหนักหน่วง ควบคุมพลังของฉัน…ในทุกๆ วัน ความแข็งแกร่งของฉันเพิ่มขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน แล้วทำไมฉันถึงยังแพ้เด็กใหม่อย่างนายได้?”

“แพ้ก็คือแพ้” หลัวเฟิงกล่าว

วิลเลียมกำหมัดแน่น

ถ้านี่เป็นการประลองกันแบบธรรมดาๆ ก็คงจะไม่ส่งผลอะไรกับเขามากนัก แต่ทว่า การประลองนี้ดึงดูดนักเรียนจำนวนมากมาเข้าชม เขาจะต้องสูญเสียงทั้งความเคารพและ…เงินก้อนโตด้วย! วิลเลียมคงแย่มากๆ แน่หากต้องเสียเงินมหาศาลนั้นไป

“นายแพ้แล้ว” หลัวเฟิงมองหน้าวิลเลียมแล้วก็อดชมเชยไม่ได้ “ฉันยอมรับว่าเทคนิคดาบของนายเหนือกว่าฉันมาก”

เหนือกว่า!

ความเร็วและพลังของเขาเหนือกว่าคู่ต่อสู้ แต่เขากลับไม่สามารถชนะได้! เพราะเทคนิคดาบของเขามันง่ายเกินไป ในอดีตที่ผ่านมา หลัวเฟิงคิดว่าเทคนิคดาบของเขายอดเยี่ยมแล้วโดยเฉพาะเมื่อเขาใช้พลังจิตเข้าช่วยในแดนเถื่อน ไม่มีสิ่งใดหยุดเขาได้ แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาต้องเผชิญหน้าอัจฉริยะอย่างวิลเลียม…

เทคนิคดาบของเขาเปรียบเทียบไม่ได้เลย!

เทคนิคของวิลเลียมพลิ้วไหวดุจสายน้ำ การโจมตีครั้งหนึ่งจะมีอีกหลายระลอกตามมา ราวกับคลื่นน้ำที่ซัดเข้ามาเป็นทอดๆ หลัวเฟิงต้านไม่ได้จนต้องถึงกับล่าถอยทีเดียว!

โชคดีที่ในที่สุดหลัวเฟิงก็สามารถปลดปล่อยเทคนิค ระดับสมบูรณ์แบบ ของเขาออกมาได้! ความเร็วของเขาจึงอยู่เหนือคู่ต่อสู้ เมื่อรวมกับเทคนิคพิเศษของเขาจึงเป็นธรรมดาที่เขาจะชนะคู่ต่อสู้ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“เทคนิคและพลังของเราเหนือคู่ต่อสู้แต่เรากลับไม่สามารถเอาชนะได้ ในที่สุดเราก็ต้องพึ่งพาเทคนิคปีศาจจนได้”

ถึงแม้ว่าหลัวเฟิงจะเป็นผู้ชนะ แต่เขาก็ยังไม่พอใจตัวเองนัก

“แพ้!”

วิลเลียมขบกรามแน่น ถ้าเขารู้ว่าหลัวเฟิงไม่พอใจกับผลงานของตัวเอง เขาคงจะคลั่งยิ่งกว่านี้อีก

…………

ที่ล็อบบี้ชั้นที่ 9 ตึกมหานพ

เด็กหนุ่มและเด็กสาวหลากหลายเชื้อชาติต่างพากันมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ บ้างก็ศีรษะล้าน บ้างก็ไว้ผมหางม้า บ้างก็รูปร่างใหญ่โต บางคนก็ผอมกะหร่อง และบางคนก็ตัวเล็ก…พวกอัจฉริยะเหล่านี้มาจากทั่วทุกมุมโลก และพวกเขากำลังรอคอยพร้อมสนทนาโต้ตอบกันไปมา

“หลัวเฟิงนั่นจะได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่างน้องใหม่กับรุ่นพี่ก็คราวนี้!”

“เขาน่าจะพนันแค่ล้านเดียวนะว่าไหม? นี่พนันตั้ง 5 พันล้าน”

“ถ้าเขาอยากจะเสียเงินนัก แล้วเราจะต้องปฏิเสธทำไมล่ะ จริงไหม?”

เด็กวัยรุ่นสองสามคนจากสหภาพยุโรปคุยกันอย่างหัวเราะชอบใจ นักเรียนที่มาจากฝั่งอื่นของโลกก็กำลังสนทนาอยู่เช่นกัน ชัดเจนว่าคนส่วนใหญ่คิดว่าวิลเลียมน่าจะเป็นผู้ชนะ รุ่นพี่มักจะเอาชนะน้องใหม่อยู่เสมอ มีส่วนน้อยมากๆ ที่จะปรากฏว่ามีน้องใหม่เป็นผู้ชนะสักครั้ง

“จบการประลอง หลัวเฟิงชนะ!” เสียงอิเล็คโทรนิคดังก้องไปทั้งล็อบบี้

เงียบกริบ…

ทุกคนในล็อบบี้แห่งนั้นเงียบกริบ…

“อะไรนะ!”

พวกเด็กวัยรุ่นจากสหภาพยุโรปตาเบิกกว้าง

“โอ้พระเจ้า!” พวกวัยรุ่นผิวขาวผิวดำจากอเมริกาต่างก็ประหลาดใจเช่นกัน

“หลัวเฟิงชนะพนัน 4 หมื่นล้านรูเบิ้ล?” พวกวัยรุ่นจากรัสเซียช็อคไปเหมือนกัน

นี่เป็นอีกเหตุการณ์ที่น้องใหม่เอาชนะรุ่นพี่ในค่ายฝึกที่จะต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ทีเดียว

หลัวเฟิงชนะวิลเลียม

“แอ๊ด!” ประตูห้องประลองถูกเปิดออก วิลเลียมผู้มีสีหน้าย่ำแย่และหลัวเฟิงซึ่งกำลังก้มดูมือถือต่างเดินออกมาพร้อมกัน