ตอนที่ 15 เชิญจับเลยครับ

“ลุยเลย ลุยพร้อมกัน!” ใบหน้าของจางฮ่าวไป๋แดงก่ำด้วย ความโกรธขณะเดียวกันก็โบกมือเรียกพรรคพวก

เจ้าหลัวเฟิงบังอาจบุกถิ่นของเขาและยังทำร้ายบอดี้การ์ดของ เขาอีกด้วย

“ระวัง..ลูกเตะของมันหนักมาก” บอดี้การ์ดเตี้ยล่ำนั้นนอนกุม ท้องอยู่ที่พื้นเลือดไหลออกมาทางปากและเขาก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

“ไอ้หนู. .คิดว่าแน่มากงั้นเหรอ” บอดี้การ์ดที่ชื่อหวังกับอีกคน หนึ่งพุ่งตรงเข้าหาหลัวเฟิงอย่างรวดเร็ว เพราะเห็นพลังของหลัวเฟิงแล้ว พวกเขาจึงระมัดระวังไม่ประมาท ตอนนั้นเองหลัวเฟิงก็เคลื่อน ตัวเข้าไปที่ข้างๆ พ่อของเขา แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร หลัวหงกั๋วก็ตะโกนออกมา “พ่อไม่เป็นไร ข้างหลัง…!”

ในทันทีนั้นบอดี้การ์ด 2 คนก็พุ่งตัวมาจากซ้ายและขวาเพื่อโจมตีหลัวเฟิงพร้อมๆ กัน อีกทั้งจางฮ่าวไป๋ก็พุ่งตามเข้ามาติดๆ

ทั้ง 3 พุ่งเข้ามาพร้อมๆ กัน!

“ฮึ่มม..!” หลัวเฟิงมองดูด้วยหางตาและหันขวับออกไปทันที ด้วยพลังของการหมุนตัวนั้น เขาฟันมือข้างขวาที่คมราวกับใบมีด ไปในอากาศเหมือนกับการฟันดาบ

“ฟุบ..!”

การเหวี่ยงแขนนั้นทำให้เกิดพลังซัดไปอย่างรุนแรง

“แย่แล้ว” สีหน้าของบอดี้การ์ดที่ชื่อหวังเปลี่ยนไปทันที แล้ว เขาก็พุ่งมาหมายจะล็อคแขนของหลัวเฟิงไว้

“เปรี้ยง!”

พลังโจมตีประดุจใบมีดของหลัวเฟิงซัดเข้าเต็มๆ 2 แขนของ บอดี้การ์ดแซ่หวัง

เจ้าบอดี้การ์ดแซ่หวังรู้สึกเหมือนว่าแขนทั้ง 2 ข้างของเขา ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ชาไปชั่วขณะ แขนขวาของเขาสิ้นสภาพลง เขาถอยหลังพร้อมกับตะโกนว่า “แขนฉันหักแล้ว!”

“อะไรนะ!” จางฮ่าวไป๋ที่เตรียมพร้อมจะพุ่งเข้าไปถึงกับหยุดชะงัก บอดี้การ์ดของเขาเป็นระดับหัวกะทิของสำนักฝึก หลัวเฟิงก็เป็นแค่ระดับหัวกะทิเหมือนกัน พลังก็น่าจะเท่ากันนี่ ไม่มี ทางที่จะโจมตีบอดี้การ์ดแซ่หวังที่อยู่ในระดับเดียวกันให้แขนหักได้เลย

“ไม่ดีแล้ว!” บอดี้การ์ดแซ่หวังบาดเจ็บแล้ว ถ้างั้นก็เหลือแต่ บอดี้การ์ดร่างโย่งในชุดสีดำ เขาทั้งประหลาดใจทั้งโกรธแค้นที่เห็น ความพ่ายแพ้ของสหายของเขา

บอดี้การ์ดชุดดำขบกรามแน่นแล้วแผดเสียงก้องขณะที่สาด แข้งและปล่อยหมัดออกไปด้วยความเร็วปานสายฟ้า

“ฟุบๆๆ!!!”

หลัวเฟิงคล่องแคล่วสุดๆ เขาแค่ขยับไปมาเพื่อหลบหลีกการโจมตีของคนทั้ง 2 แล้วเขาก็ตั้งท่าเตรียมสับมืออันทรงพลังนั้น

เขายกมือขึ้นเหนือศีรษะแล้วฟันมือลงมาอย่างรวดเร็ว สันมือ ของเขาราวกับใบมีด!

“เร็วมาก..” บอดี้การ์ดในชุดดำนั้นไม่อาจจะหลบสันมือนั้นได้ทัน ดังนั้นเขาทำได้เพียงยกแขนทั้ง 2 ข้างขึ้นป้องกันแล้วกัด กรามแน่นขณะที่ตั้งรับการโจมตีนั้น! เมื่อการโจมตีอันน่ากลัวของ หลัวเฟิงฟาดลงมา ใจของบอดี้การ์ดคนนั้นก็เต็มไปด้วยความกลัว

“ตูม..!”

บอดี้การ์ดคนนั้นเสียความรู้สึกที่แขนทั้ง 2 ไปและอ่อนยวบลง จากการโจมตีของหลัวเฟิง อย่างไรก็ตามสันมือของหลัวเฟิงไม่ เสียแรงปะทะลงไปเลย พลังมือขนาดเกินหนึ่งตันที่อัดลงมาทำเอา เข่าของบอดี้การ์ดคนนั้นทรุดลงไปกับพื้น

“เป็นไปได้ยังไง?” จางฮ่าวไป๋ซึ่งตั้งท่าจะลอบเข้าใจมตี ตกใจ จนหยุดชะงักไป

บอดี้การ์ดทั้ง 3 คน คนหนึ่งกุมที่ท้องขณะพยายามล้มลุก คลุกคลานขึ้นมา ส่วนอีกคนก็แขนหัก และอีกคนก็เข่าทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยการสับมือแค่ครั้งเดียว

“จางฮ่าวไป๋!” ตาของหลัวเฟิงเหมือนกับเปลวเพลิง ท่าทางราว กับจะกินเลือดกินเนื้อใครซักคน

“แกทำบ้าอะไร หลัวเฟิง แกทำอะไรของแก!” จางฮ่าวไป๋ก้าว ถอยหลังห่างออกไป 2 ก้าวอย่างรวดเร็วแล้วตะโกนออกมา “นี่ บ้านของฉัน! แกกล้าโผล่เข้ามาที่นี่แล้วยังอัดคนของฉันและยังมา ทำท่าอย่างนั้นอีก!”

“แกกล้าทำร้ายพ่อฉัน แกเตะพ่อฉัน!” หลัวเฟิงกำหมัดแน่น กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายเหล็กกล้าก็ปูดโปนขึ้นเต็มไปหมดจนดูน่ากลัว

“พ่อแก..! ฉันไม่เคยรู้ว่าพ่อแกเป็นใคร แล้วฉันจะไปทำร้ายพ่อ แกแถมเตะ…” จางฮ่าวไป๋หันขวับไปยังคนงานทั้ง 3 คนซึ่งยังนอน สะบักสะบอมและมีรอยเท้าเต็มตัวไปหมด แล้วเขาก็รู้ทันทีว่าทำไม หลัวเฟิงถึงโผล่เข้ามาแล้วเริ่มโจมตีโดยไม่พูดไม่จาอะไรเลย

จางฮ่าวไป๋มองดูหลัวเฟิงที่ดูเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อของเขาให้ได้ แล้วเขาก็ละล่ำละลักออกมาทันที “หลัวเฟิง ฉันขอเตือนนายก่อนนะ นาย….”

“ผัวะ!”

หลัวเฟิงตวัดเตะอย่างรวดเร็ว แข้งที่เร็วปานสายฟ้าของเขาอัด เข้าที่ท้องของจางฮ่าวไป๋ ส่งผลให้จางฮ่าวไป๋ลงไปนอนกองกับพื้น ด้วยสีหน้าแดงก่ำ

“ขอเตือนนะ.. โอ้ย..!”

หลัวเฟิงคว้าเข้าที่คอเสื้อของจางฮ่าวไป๋ ด้วยแรงคว้านั้นทำเอาจางฮ่าวไป๋ลอยขึ้นแทบจะปลิว

“แก..แก…” จางฮ่าวไป๋ทำท่าทางเหมือนจะพูด แต่เพราะถูก คว้าคอเสื้อและลอยอยู่เหนือพื้น จึงเป็นการบีบคอเขาเอาไว้ ทำให้ เขาหายใจไม่ค่อยถนัด จึงเป็นเหตุให้เขาพูดออกมาไม่ได้

“ปล่อยนายน้อยลงเดี๋ยวนี้!”

เสียงอันโกรธเกรี้ยวดังคำรามมาแต่ไกล บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่ง ราว 10 คนพร้อมอาวุธครบมือกำลังตรงเข้ามา มีกล้องติดอยู่ทั่วทั้ง สวนลอยฟ้าแห่งนี้ พวกบอดี้การ์ดจึงรับรู้ถึงการต่อสู้ได้ในทันที ทุกคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นี้ล้วนสำคัญ จึงมีการรักษาความปลอดภัยในระดับสูง

พวกเขาตรงเข้ามาในทันทีพร้อมกับโทรเรียกตำรวจด้วย

ขณะที่หลัวเฟิงมองเห็นพวกการ์ดกำลังเข้ามา เขาก็ยิ้มเยาะใส่จางฮ่าวไป๋แล้วโยนจางฮ่าวไป๋ทิ้งไปข้างๆ ราวกับเป็นวัตถุชิ้นหนึ่ง จางฮ่าวไป๋ลอยละลิ่วตกลงไปกองบนพื้นหญ้าในสนาม ทำให้เสื้อสี ขาวของเขากลายเป็นสีเขียวเป็นแถบๆ

“พ่อครับ เป็นไงบ้าง?” หลัวเฟิงตรงเข้ามาหาพ่อ

“ไม่เป็นไร แค่ถลอกนิดหน่อย” หลัวหงกั๋วมองดูบอดี้การ์ดซึ่งดูจะได้รับบาดเจ็บและใบหน้าเหยเกของจางฮ่าวไป๋แล้วเอ่ยออกมาอย่างกังวล “เสี่ยวเฟิง ทำไมไม่รู้จักควบคุมพลังเอาไว้บ้าง ลูกทำร้ายพวกเขาแบบนี้ ค่ารักษาพยาบาลต้องแพงมากแน่ และพวกมันก็จะต้องฟ้องร้องลูกแน่นอน”

“ใช่แล้ว เสี่ยวเฟิง เธอค่อนข้างจะขาดสติไปหน่อยนะ” คนงาน อีกคนพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลเช่นกัน

“ช่างมันเถอะน่า เธอทำดีแล้ว พวกมันก็ทำกับเราเหมือนไม่ใช่ คนก่อน” คนงานร่างโย่งกล่าวด้วยความโกรธ

พวกการ์ดประจำพื้นที่รู้จักครอบครัวที่ร่ำรวยเป็นอย่างดี บอดี้ การ์ด 3 คนของครอบครัวจางเป็นบอดี้การ์ดขั้นหัวกะทิและเป็น สมาชิกระดับหัวกะทิของทางสำนักฝึก ตอนนี้พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส และพวกเขาก็ไม่อาจต่อกรอะไรกับหลัวเฟิงได้อีก

แม้ว่ามีรายได้ดีจากการเป็นบอดี้การ์ด แต่ก็ไม่มีใครอยากถูก อัดจนกระดูกหักแบบคนทั้ง 3 ในตอนนี้

“วิ้ว…วิ้ว…”

ทันใดก็มีเสียงไซเรนตำรวจดังใกล้เข้ามา ทุกคนต่างหันไป มองดูรถตำรวจที่วิ่งมาจอดอย่างรวดเร็วที่ประตูหน้าบ้านของครอบครัวจาง ประตูรถทั้ง 4 ด้านเปิดออกและตำรวจ 4 นายก็พุ่งตัวออกมา

“ตำรวจมาแล้ว” พวกการ์ดฉากหลบหลีกทางให้ตำรวจ

“แย่แล้ว ตำรวจมา” พวกหลัวหงกั๋วตกใจมาก แล้วหลัวหงกั๋วก็ดึงหลัวเฟิงเข้าไปที่มุมและเอ่ยด้วยเสียงต่ำ “เสี่ยวเฟิง ลูกทำร้ายพวกเขา เพราะงั้นต้องเกิดปัญหาแน่พอลูกไปถึงสถานีตำรวจ อย่าร้อนใจไป เดี๋ยวพ่อจะรีบหาทนายมาช่วย”

“พ่อครับ ผมผ่านการทดสอบเตรียมนักสู้แล้ว” หลัวเฟิงพูดเร็วๆ

ด้วยคำพูดประโยคเดียวสั้นๆ หลัวหงกั๋วที่กำลังกลัดกลุ้มใจ เป็นอย่างมากกลับรู้สึกผ่อนคลายในหันทีและเขาก็แสดงความโล่ งอกอย่างเห็นได้ชัด “จริงเหรอ? ยอดเยี่ยม เสี่ยวเฟิง ถ้าลูกสอบผ่านจริง แม้แต่ตำรวจก็จับกุมลูกไม่ได้จริงมั้ย?”

เตรียมนักสู้จะกลายเป็นนักสู้หลังจากเข้าการทดสอบการต่อสู้จริง เมื่อสมรรถภาพร่างกายผ่านแล้ว จากนั้นพวกเขาก็จะฝึกพลังพันธุกรรมได้

ดังนั้น ตามกฎของประเทศแล้ว….

เมื่อเตรียมนักสู้หรือนักสู้ถูกจับกุมคุมขัง หน่วยงานรักษาความ ปลอดภัยประจำประเทศก็จะเข้ามาดูแลเรื่องนี้ โดยปกตินครเจียง หนานจะมีหน่วยงานรักษาความปลอดภัยที่คอยดูแลเรื่องนี้อยู่แล้ว ดังนั้นตำรวจทั่วไปจึงไม่มีสิทธิ์จับกุมคุมขังพวกเขาได้

“อย่างไรก็ตาม พ่อครับ เรายังต้องรอผู้มีอำนาจระดับสูงเซ็น รับรองผลการทดสอบของผมอยู่ น่าจะใช้เวลาอีกสองสามวันจนกว่า เอกสารเตรียมนักสู้จะมาถึงบ้านเราและอัปเดตข้อมูลประชากรของผม” หลัวเฟิงกระซิบบอกพ่อ “เพราะงั้นตามกฎหมายแล้ว ตอนนี้ ยังไม่ถือว่าผมเป็นเตรียมนักสู้อย่างเป็นทางการ แต่ในอีกไม่กี่วัน ผมก็จะได้เป็นแล้ว!”

หลัวเฟิงจะกลายเป็นเตรียมนักสู้อย่างเป็นทางการก็ต่อเมื่อ ข้อมูลถูกบรรจุลงในฐานข้อมูลประชากรนั่นเอง

“ถึงจะมีเหตุการณ์ยุ่งยากในช่วงสองสามวันที่รอนี้ ก็ไม่เป็น ปัญหาอะไร ติดต่อไปที่สำนักขีดสุดแล้วให้พวกเขารับรองผมเรื่องการผ่านการทดสอบเตรียมนักสู้ จากนั้น ผมก็จะได้ออกจากสถานีตำรวจทันที” หลัวเฟิงกล่าว “อย่างไรก็ตาม ถ้าไม่มีปัญหาอะไรไปมากกว่านี้ ผมว่าก็คงไม่จำเป็นต้องยุ่งยากแบบนั้นหรอก ผมก็แค่ถูกขังอยู่ซักสองสามวัน หลังจากนั้น เขาก็คงไล่ผมออกมาอยู่ดี”

หลัวหงกั๋วพยักหน้าเข้าใจ

“หลัวเฟิง!” ตำรวจสองนายตรงเข้ามาและหนึ่งในนั้นก็กล่าวขึ้น “นายกล้าบุกรุกเข้ามาในเคหะสถานของคนอื่น แล้วยังทำร้ายคนอีกเหรอ! ไป ยอมให้เราจับกุมซะดีๆ”

“คุณตำรวจครับ.. เชิญจับเลยครับ” หลัวเฟิงยิ้มออกมาขณะที่ เดินตรงไปหาตำรวจ “ไปกันเถอะ ว่าแต่ว่า ผมไม่มั่นใจนะว่ารถคุณ จะขนไปได้หมดทุกคนหรือเปล่า”

ตำรวจ 2 นายทำท่าทางเลิกลั่ก

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีรถ” จางฮ่าวไป๋หันไปมองทางตำรวจทั้ง 4 นายนั้น

“อาหลิวครับ เขาโจมตีและทำร้ายผมกับบอดี้การ์ดของผม 3 คนด้วย เราทุกคนเป็นพยานได้”

“จับไปให้หมดทุกคน”

ตำรวจที่ชื่ออาหลิวออกคำสั่ง

“หลัวเฟิง” จางฮ่าวไป๋มองมาที่หลัวเฟิงอย่างอาฆาตมาดร้าย ความคลั่งแค้นในใจเขามีมากมาย ทั้งนี้มันยังสะสมมาตลอด 3 ปี ในช่วงการเรียนมัธยมอีกด้วย การโจมตีของหลัวเฟิงวันนี้ทำให้เขา หวนรำลึกกึงเหตุการณ์คล้ายๆ กันในสำนักฝึก “ตอนนี้ แม้แต่ความตายก็ช่วยให้แกรอดไม่ได้ แกกล้าทำร้ายฉันกับบอดี้การ์ดของฉันจนสาหัส เราจะฟ้องแกให้ติดคุกหัวโต คอยดูแล้วกันถ้าแกยังกล้าโอหังแบบนี้!”

หลัวเฟิงยังคงยิ้มกริ่มขณะที่เดินเข้าไปในรถตำรวจ