ตอนที่ 592 หลัวเฟิง ปะทะ โม่หรั่ว
หลัวเฟิงรู้สึกถึงพื้นดินและท้องฟ้าที่บิดเบี้ยว ก่อนที่จะก้าวลงบนพื้น
หลัวเฟิงมองไปรอบๆ มันเป็นโลกว่างเปล่า มันไม่มีแม่น้ำ มันเป็นเหมือนภูเขาที่เตี้ยและเล็กมาก พื้นที่กว้างใหญ่ใกล้เคียงกับดาวเคราะห์
“สภาพแวดล้อมของดาวเคราะห์ เหมือนจะมีอากาศเบาบาง ไม่สามารถให้สิ่งมีชีวิตดำรงอยู่ได้”
“แรงดึงดูดของมันเพียงแค่ 2 ถึง 3 เท่า ของโลก”
หลัวเฟิงสรุปมันได้ทันที
หลัวเฟิงส่วมใส่ชุดเกราะสีแดงเข้ม แบกแท่งยาวสีทองเข้มไว้ที่หลัง และยืนบนกระสวยเมฆดำ
เขาบินขึ้นไปบนฟ้า “ตรงนั้น”
หลัวเฟิงสังเกตเห็นถึงพลังงานขนาดใหญ่ที่ห่างออกไป เขาเร่งกระสวยเมฆดำ ไล่ตามเป้าหมายของเขา
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็พบเงาสีทองที่ยืนอยู่บนยอดเขา
หลัวเฟิงชะลอตัวและลอยอยู่บนอากาศ
โม่หรั่วในชุดเกราะสีทองทั้งตัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเพลิงแห่ง
ความโกรธแค้น
“หลัวเฟิง วันนี้ผมจะทำให้คุณรู้ว่าสมาชิกภูมิภาคตั้งต้น แข็งแกร่งกว่าสมาชิกจุดเริ่มต้นที่แท้จริง ใครก็ตามที่กล้าท้าทายตำแหน่งของสมาชิกตั้งต้นจะต้องถูกปราบ”
โม่หรั่วได้เข้าสู่โหมดต่อสู้ โดยทั่วไปจะบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่า
“เอาจริง?”
“ไอ้เจ้าคนไร้ยางอายเช่นคุณ คุณเข้าใจว่าคุณยิ่งใหญ่มากหรือ?”
“แกมันไอ้หน้าด้าน” หลัวเฟิง ตะโกน
หลัวเฟิง เริ่มหงุดหงิด โม่หรั่วยังคงหน้าด้านดังเดิม
“ถ้าคุณไม่ลงมือ คุณจะไม่มีโอกาสอีก”
โม่หรั่วมองหลัวเฟิง เขาคำรามและกระทืบเท้า แล้วพุ่งเข้าหาหลัวเฟิงในทันที
กำปั้นที่ราวกับอุกาบาตรุกไหม้ได้สร้างระลอกคลื่น เล็งไปที่หลัวเฟิง
หมัดที่ทรงพลังได้เข้ามาใกล้หลัวเฟิง ขณะที่เขาปลดปล่อยความกดดันที่รุนแรงเข้าใส่โม่หรั่ว
ใบหน้าของโม่หรั่วซีดลงโดยทันที ทำให้หมัดที่ผสมเข้ากับกฎต้น
กำเนิดอ่อนพลังลง
“แรงกดดันจากจิตสำนึกนี้มันอะไร เพียงแค่ได้พบกับปาฏิหาริย์ ก็ทำให้เขามีกำลังจิตสำนึกที่แข็งแกร่งขนาดนี้”
มันแสดงถึงความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณ แกนชีวิตของเขาต้องแข็งแกร่ง…ไม่ใช่ว่าการอยู่บนเส้นทางผู้อ่านจิตวิญญาณ จะทำให้มันแข็งแกร่งขึ้น
“เป็นไปไม่ได้”
โม่หรั่วคำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว ดิ้นรนขณะที่จะจ้องไปยัง
หลัวเฟิง ด้วยดวงตากระหายเลือด
“หลัวเฟิง ตาย!!”
เขาพุ่งขึ้นไปในอากาศ มือทั้งคู่เปลี่ยนเป็นกรงเล็บหนึ่งข้างนำหน้าอีก
ข้างเล็กน้อย หลังจากนั้นกรงเล็บสะบัด ไปข้างหน้า
ปรากฎร่างสัตว์ร้ายที่มี 4 กรงเล็บ ร่างกายยาว 30 เมตร มันคล้ายกับหมาป่าที่หิวกระจาย มีสองเขาบนหัว
สองกรงเล็บของเขาคือเขี้ยวของสัตว์ร้าย
หลัวเฟิงที่อยู่บนท้องฟ้ามองลงมายังโม่หรั่ว เขา ยิ้มเล็กน้อยและพูดเบาๆ
“โลกแห่งดาบ”
ท้องฟ้าและพื้นดินได้เปลี่ยนเป็นโลกแห่งดาบอันกว้างใหญ่
พลังงานของโม่หรั่ว พุ่งทะยานเข้าหาหลัวเฟิง
“ตาย” หลัวเฟิงพูดอย่างเย็นชา
หลัวเฟิง รวมเส้นใยพลังงาน ควบแน่นเป็นพลังงานดาบสีทองตรงหน้า 1 อัน และ 2 อัน พร้อมกับอันที่ 3 อยู่ในระหว่างการรวมตัว
“ของเด็กเล่น” โม่หรั่วคำราม เคลื่อนไหวกรงเล็บข้างขวา ทำให้ภาพของสัตว์ร้ายอ้าปากกว้าง
กรงเล็บขวาฟันเข้ากับพลังงานดาบอันแรก ทำให้ภาพสัตว์ทั้งหมดเกิดอาการสั่นเล็กๆ พลังงานดาบกระจายตัว
“ฮ่า ฮ่า ผมชนะแน่นอน” ตาของโม่หรั่วกำลังเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
ช่วงเวลาปกติเขาจะสงบ แต่ในการต่อสู้ของเขาเป็นเหมือนกับสัตว์ร้าย
พลังงานดาบแทงมาที่เขาอีกครั้ง และเขาป้องกันมันอีกครั้ง เขาทำมันซ้ำๆ
ราวกับกระสุนปืนที่ซัดเข้าหาทีละนัด
โม่หรั่วใช้เทคนิคต่อสู้ที่ผสมกับเข้ากับ ไม้ ไฟ อวกาศ สร้างเป็นภาพ
สัตว์ ในครั้งที่ 4 และมันหายไปโดยไม่ได้ป้องกันอะไรเลย
พลังงานดาบอันที่ 5 ได้เจาะเข้าไปยังฝ่ามือของโม่หรั่ว และตรงผ่านไปยังหน้าอก ทำให้เกิดแผลขึ้นบนร่างกาย
การโจมตีที่รุนแรงทำให้โม่หรั่วร่วงลง
พลังงานดาบพุ่งเข้าหาโม่หรั่วในขณะที่เขาร่วงลง ทุกครั้งที่พลังงาน
ดาบแทงไปที่ร่างก็ส่งให้เขาร่วงลงไปอีก
“ไม่” ดวงตาของโม่หรั่วเต็มไปด้วยเส้นเลือด และปากก็เต็มไปด้วยเลือด
แล้วพลังงานดาบได้เจาะลงไปที่ใบหน้าทำลายจิตสำนึกของเขา
ร่างกายของโม่หรั่วเต็มไปด้วยรูจากการบาดเจ็บ เขาถูกโจมตีจนดิ่งกลับลงมาสู่ผิวดาวเคราะห์
ด้วยเสียงอันดัง ได้สร้างวงแหวนเส้นผ่านศูนย์กลางระยะ 10 กิโลเมตร โดยที่ตรงกลางเป็นร่างของโม่หรั่ว
โลกแห่งดาบได้ปิดตัวลง แสงสีทองมากมายได้บินกลับไปยังแท่งยาวสีทองเข้ม
หลัวเฟิได้มองลงไปยังร่างของโม่หรั่วที่อยู่ตรงกลางวงแหวน
“คุณเพียงแค่แข็งแกร่งกว่าโบแลนเล็กน้อย ถ้าผมใช้พลังงานดาบ 3 ถึง 4 อันพร้อมกัน ผมสามารถจัดการคุณได้ทันที”
“ทว่า ผมไม่ต้องการทำแบบนั้น ผมต้องการใช้ทีละอันเพื่อทำให้คุณ
ตายช้าๆ”
การต่อสู้รอบที่สอง หลัวเฟิง พบ โม่หรั่ว หลัวเฟิงเป็นฝ่ายชนะ ผล ชนะ 2 แพ้ 0 เสมอ 0
หลัวเฟิงถูกเคลื่อนย้ายออกไป
———-
โม่หรั่วขดตัวเหมือนแมวเงียบๆ ภายในห้องฝึกฝน เขาจับหัวและบ่น
พึมพำ
“ทำไมเป็นแบบนี้ ผมแพ้โดยไม่สามารถป้องกันได้ ถูกฆ่าโดนคลื่น
พลังงานดาบ เขาสามารถปล่อยพลังงานดาบ 4 ถึง 5 พลังงาน ออกมาได้พร้อมกัน…”
“ทำไมเขาสามารถพัฒนาได้มากขนาดนี้”
“ช่วงเวลาที่เขาต่อสู้กับซาจิน เขาสามารถใช้ได้เพียง 1 พลังงาน และ
เขาเพิ่งผ่านสะพานสรรค์ขั้น 7”
“มันเพียงแค่ 6 ปี เท่านั้นที่เขาผ่านมา”
“แค่ 6 ปี”
โม่หรั่วเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาหลับตาและพึมพำ ออกมา
“ผมเคยตรวจสอบโบแลนมาก่อน เขาผ่านสะพานสรรค์เพียงแค่ 2 ปี ผมเห็นบันทึกการแข่งขันของเขา ด้านกฎอวกาศของเขานั้นน่ากลัว”
“สิ่งเดียวที่ทำให้เขาล้าหลังเพราะเขาเลือกที่จะฝึก กฎอวกาศและเวลาพร้อมกันทั้งคู่”
“แต่มันเกิดอะไรขึ้นกับหลัวเฟิง”
“ในจักรวาลอันกว้างใหญ่ ทุกอย่างย่อมมีเหตุผล เขาแข็งแกร่งขึ้นจนหาเหตุผลไม่ได้เลย”
โม่หรั่วยังคงขดตัวด้วยความเจ็บปวด และบ่นพึมพำ ไม่หยุด
“ในระหว่างการต่อสู้อัจฉริยะ หลัวเฟิงยังคงอ่อนแอมาก แต่เขาก็ดีขึ้น
ในช่วงการฝึกฝน เขาไม่ควรจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดดเช่นนี้”
“ทำไม เพราะอะไร”
โม่หรั่วเปิดตาอย่างรุนแรง ใช้แขนขากระแทบพื้น ดวงตาเต็มไปด้วย
เส้นเลือดสีแดง
“ฮ่า ฮ่า…ผมแพ้”
“ผมแพ้ในรอบนี้ หมายถึงผมแพ้ในการประลองทั้งหมด ผมต้องถูกดันลงไปอยู่ภูมิภาคจุดเริ่มต้นที่แท้จริง ผมถูกเตะออกมาแล้ว”
โม่หรั่วล้มลงบนพื้นด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาเขากำลังเต็มด้วยน้ำตา
ตอนนี้เขากำลังเหมือนคนบ้า
ผู้ร่วมการแข่งขันทั้งหมดมี 6 แต่ต้องการเพียงแค่ 1 เฉพาะผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดจะได้รับ 1 ตำแหน่งนั้น
การที่พ่ายแพ้ในการต่อสู้นั้นย่อมไม่มีความหวัง
หลังจากนั้น เหมือนหมาป่าที่เลียแผลได้รับการฟื้นฟู ตาของเขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน
“ผมแค่ถูกเตะไปยังภูมิภาคจุดเริ่มที่แท้จริงแค่ชั่วคราว มันยังมีการต่อสู้คุณสมบัติอีก ถ้าผมไม่สามารถทำมันได้ในระดับจักรวาล มันยังมีระดับขอบเขตอีก”
“ข้าโม่หรั่วต้องกลายผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดแน่นอน”
“ไม่มีใครสามารถจะมาขัดขวางเส้นทางของข้า”
การเตะหลัวเฟิงนั้นเขาทำเพื่อกำจัดภัยคุกคามของตัวเอง แต่กลับเป็นการทำให้หลัวเฟิงกลายเป็นอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา