บทที่ 422 จอมยุทธน้อยพบเจอจอมยุทธใหญ่

นั่งเรือหอซิ่วโหลวที่จำแลงมาจากเรือน้อยแกะสลักด้วยเมล็ดเหอเถาลำนั้นแค่หนึ่งชั่วยามก็แหวกทะเลเมฆลดระดับลงระหว่างยอดของเทือกเขาที่มีไอน้ำล้อมเวียนวน

มาถึงจวนจื่อหยางแล้ว

หากมองมาจากจุดสูง ตระกูลเซียนแห่งนี้มีขนาดไม่เป็นรองวังหลวงของราชวงศ์ในโลกมนุษย์เลย พื้นที่ตรงกลางคือสิ่งปลูกสร้างยิ่งใหญ่โอฬารที่เมื่อถูกแสงอาทิตย์สาดส่องก็มีประกายแสงสีม่วงเหลือบทองเรืองรอง

หลังจากที่พวกเฉินผิงอันลงมาจากเรือแล้ว สตรีร่างสูงโปร่งที่เรียกตัวเองว่าอู๋อี้ ต้งหลิงเจินจวินก็เก็บเรือลำน้อยเมล็ดเหอเถาแกะสลักใส่ไว้ในชายแขนเนื้อ ส่วนดรุณีน้อยที่อยู่รอบด้านก็พากันกลายมาเป็นแผ่นยันต์ แต่กลับไม่ได้ถูกต้งหลิงเจินจวินท่านนั้นเก็บไป เมื่อนางโบกชายแขนเสื้อพัดพายันต์ทั้งหลายไปยังลำคลองที่น้ำไหลริกๆ สายหนึ่ง ยันต์ทั้งหลายก็กลายเป็นปราณวิญญาณอันเปี่ยมล้นที่ผสานรวมเข้ากับน้ำในลำคลอง

ผู้เฒ่าร่างผอมสูงคนหนึ่งมาปรากฏกายอยู่ตรงริมตลิ่งฝั่งตรงข้ามของลำคลองอย่างรู้เวลา เขาคุกเข่าโขกศีรษะให้กับผู้ฝึกตนหญิงผู้นี้พลางตะโกนก้องว่า “เทพน้อยจากศาลจีเซียงคารวะบรรพจารย์ต้งหลิง ขอกราบขอบพระคุณบุญคุณอันใหญ่หลวงของท่านบรรพจารย์ไว้ ณ ที่นี้!”

จูเหลี่ยนตบเข้าที่ศีรษะของเผยเฉียน พูดเบาๆ ว่า “คนบนเส้นทางเดียวกับเจ้าปรากฏตัวอีกคนแล้ว ไปไม่ทักทายหน่อยรึ?”

เผยเฉียนกลอกตามองบนใส่

อู๋อี้กล่าวด้วยสีหน้าเฉยชา “ไม่มีเรื่องอะไรก็กลับไปที่ศาลจีเซียงของเจ้าซะ”

สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านนั้นรีบลุกขึ้นยืนบอกลา กลายร่างเป็นควันเขียวที่มีประกายแสงสีทองเจือปนผลุบหายเข้าไปในลำคลอง

อู๋อี้ยิ้มอธิบายว่า “ออกจากบ้านก็มักไม่ดีตรงนี้แหละ ยากที่จะหาความสงบสุขได้”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับแสดงให้รู้ว่าเข้าใจ

อู๋อี้ถามชวนคุย “คุณชายเฉิน คราวก่อนท่านกับกลุ่มคนที่เดินทางมาด้วยกัน ยกตัวอย่างเช่นแม่นางน้อยชุดแดงที่ท่านพ่อของข้าชื่นชอบมากที่สุดคนนั้น พวกเขาหายไปไหนเสียเล่า?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “กำลังเล่าเรียนอยู่ที่ต้าสุย”

อู๋อี้มีท่าทางเสียดายเล็กน้อย

บิดาเคยบอกว่า เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มีนามว่าอวี๋ลู่ผู้นั้นก็คือรัชทายาทราชวงศ์สกุลหลูผู้ที่แคว้นล่มสลายซึ่งปิดบังชื่อแซ่อำพรางตน!

ปราณมังกรเข้มข้นทั่วร่างของเขาก็คืออาหารรสเลิศที่สุดบนโลกใบนี้

ปีนั้นไม่รู้ว่าเหตุใดบิดาถึงไม่ได้จับกิน นางเองที่อยู่ภายใต้เปลือกตาของบิดาก็ไม่กล้ากระทำการบุ่มบ่าม จึงพลาดของดีไปด้วย แค่ไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีโอกาสได้กินอิ่มหนำสักมื้อหรือไม่ ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถฝ่าทะลุคอขวดโอสถทองสมควรตายนั่นไปได้

เพื่อฝ่าทะลุขอบเขต สามารถเลื่อนขั้นไปสู่ ‘ปลายทางมหามรรคา’ ของเผ่าพันธ์เจียวหลงในทุกวันนี้อย่างขอบเขตก่อกำเนิด น้องชายยอมกลายเป็นองค์เทพแม่น้ำหันสืออย่างไม่เสียดาย ส่วนตนก็มุมานะฝึกวิชานอกรีต พูดไม่ได้ว่าไร้ประโยชน์ ได้แต่กล่าวว่าการพัฒนาเป็นไปอย่างเชื่องช้าจนแทบจะทำให้คนคลั่งตาย

หรือว่าในอีกร้อยปีพันปีให้หลังก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ภายใต้เงาของบิดาต่อไปจริงๆ ? ต้องหวาดหวั่นขวัญผวาอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าวันใดบิดาหิวโหย หรือไปเข่นฆ่ากับคนอื่นจนได้รับบาดเจ็บสาหัสจำต้องกินอาหารชดเชย แล้วจะเอาบุตรชายบุตรสาวอย่างพวกเขาสองคนมาเติมเต็มให้อิ่มท้อง?

ปีนั้นตนกับน้องชายที่น่าสงสารไปพบชุยฉานราชครูต้าหลีพร้อมกับบิดา ประสบการณ์ครั้งนั้นไม่ถือว่าดี บิดาถูกซิ่วหู่อาศัยแท่นฝนหมึกโบราณชิ้นหนึ่งและวิชาอภินิหารโบราณเล่นงานให้ตบะหายไปสามร้อยปี หลังจบเรื่องบิดาพาลโมโหใส่นางกับน้องชาย ทุบตีพวกเขาจนสภาพน่าอนาถชวนสังเวช แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ถือว่าไม่เลว ในที่สุดบิดาก็ได้ออกไปจากแคว้นหวงถิง นางและน้องชายไม่ต้องรู้สึกเหมือนมีภูเขาใหญ่กดทับในหัวใจอีก ถึงอย่างไรท่ามกลางกาลเวลาอันยาวนานหลายพันปี ลูกหลานที่ถูกบิดาผู้มีนิสัยดุร้ายอำมหิตผู้นี้กินเข้าไปก็มีมากจนนับไม่ถ้วน อีกทั้งจวนจื่อหยางและแม่น้ำหันสือต่างก็ได้เป็นพื้นที่สำคัญที่ราชสำนักต้าหลีให้การยอมรับ มีฐานะโดดเด่นเหนือกว่าแคว้นหวงถิง

แน่นอนว่าอู๋อี้นี้เป็นเพียงแค่นามสมมติ ในฐานะบรรพบุรุษของจวนจื่อหยาง ร่างจริงก็ยิ่งเป็นทายาทเผ่าพันธุ์เจียวแห่งแคว้นสู่โบราณ หากไม่เป็นเพราะจดหมายฉบับนั้นที่บิดาส่งมาให้ ต่อให้เฉินผิงอันจะมีผู้ฝึกยุทธขอบเขตเดินทางไกลเป็นผู้ติดตาม นางก็คร้านจะใส่ใจ คงหนีไม่พ้นต่างคนต่างเดินกันไปบนทางของตัวเอง ทำไมนางจะต้องกระตือรือร้นถึงขนาดไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง อีกทั้งยังต้องฝืนใจเค้นรอยยิ้มส่งให้คนหนุ่มคนหนึ่งด้วย?

อู๋อี้พาพวกเฉินผิงอันเดินไปบนทางเส้นใหญ่ริมลำคลองช้าๆ เส้นทางสายนี้ราบเรียบผิดไปจากปกติ เป็นทางที่ถูกปูด้วยหินสีเขียวเส้นยาวก้อนใหญ่ ภาพสะท้อนในแผ่นหินชัดเจนแจ่มแจ๋ว

เผยเฉียนที่ถือไม้เท้าเดินป่าไว้ในมือเอาแต่จับจ้องพื้นหินสีเขียวที่วาววับราวกับกระจก มองนังหนูถ่านดำที่อยู่ข้างในแล้วแสยะเขี้ยวใส่อย่างสนุกสนาน

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนเรือหอเรือน อู๋อี้ไม่ได้พูดคุยอะไรกับเฉินผิงอันมากนัก ดังนั้นจึงฉวยโอกาสนี้แนะนำประวัติความเป็นมาของจวนจื่อหยางให้เฉินผิงอันฟังคร่าวๆ

การตอบรับของเฉินผิงอันบอกได้แค่ว่าไม่ถือว่าเสียมารยาท สำหรับเรื่องประเภทนี้ อย่าว่าแต่หลิวป้าเฉียวแห่งสวนลมฟ้าเลย ต่อให้เป็นหลี่ไหวก็ยังเก่งกว่าเขา

คงเป็นเพราะเปิดจวนน้ำไว้แห่งหนึ่ง และหล่อหลอมตราประทับอักษรน้ำ เมื่อมาเดินอยู่บนนี้ เฉินผิงอันจึงสามารถสัมผัสได้ถึงแก่นชะตาน้ำเป็นเส้นๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ท่ามกลางหินยักษ์สีเขียวใต้ฝ่าเท้า

เฉินผิงอันกวาดตามองไปรอบด้าน แล้วก็พลันกระจ่างแจ้งอยู่ในใจ

เผ่าพันธุ์เจียวหลงบนโลกจำเป็นต้องฝึกตนอยู่ใกล้กับน้ำ ต่อให้เป็นทายาทเจียวหลงที่มองดูเหมือนรากฐานของมหามรรคาใกล้เคียงกับภูเขามากกว่า แต่ขอแค่สร้างโอสถทองได้แล้วก็ยังจำเป็นต้องออกมาจากภูเขา ลงแม่น้ำเป็นเจียว หรือลงสายน้ำใหญ่เป็นมังกรแต่โดยดี ซึ่งก็หนีไม่พ้นตัวอักษรน้ำเช่นกัน

คาดว่าผู้ฝึกตนแต่ละยุคของจวนจื่อหยางแห่งนี้คิดจนหัวแทบแตกก็คงยังเดาไม่ถูกว่าเหตุใดบรรพบุรุษผู้บุกเบิกขุนเขาท่านนี้ถึงต้องเลือกสถานที่แห่งนี้มาสร้างจวนและแตกกิ่งก้านสาขาออกไป

จวนจือหยางก็คือตระกูลเซียนอันดับต้นของแคว้นหวงถิง แต่กลับไม่เหมือนตระกูลเซียนทั่วไปที่สร้างอยู่บนยอดเขา แต่มาสร้างอยู่ริมลำคลองงดงามที่การมองเห็นเปิดกว้าง ลำคลองที่เกิดจากธารน้ำในผืนป่าหลายสายไหลมารวมตัวกันมีนามว่าเถี่ยเชวี่ยน คือตอนบนของแม่น้ำป๋ายกู่แม่น้ำใหญ่อันดับสามของแคว้นหวงถิง ถือว่าเป็นต้นน้ำของแม่น้ำป๋ายกู่ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร อีกทั้งแม่น้ำป๋ายกู่ก็เป็นรองแค่แม่น้ำหันสือและแม่น้ำอวี้เจียงเท่านั้น เป็นเหตุให้มีองค์เทพวารีของแคว้นหวงถิงได้รับการแต่งตั้ง สามารถสร้างร่างทอง สร้างศาลบูชา ช่วยฮ่องเต้สกุลหงหลายยุคสมัยของแคว้นหวงถิงเฝ้าพิทักษ์โชคชะตาน้ำยาวไกลแปดร้อยลี้

ต้องรู้ว่าแคว้นมากมายในใต้หล้าไพศาล เรื่องการแต่งตั้งองค์เทพแห่งภูเขาและแม่น้ำนั้นเป็นเรื่องสำคัญในสำคัญที่เกี่ยวพันไปถึงชาติบ้านเมือง แล้วก็สามารถตัดสินได้ว่าฮ่องเต้องค์หนึ่งจะสามารถนั่งบนบัลลังก์มังกรได้อย่างมั่นคงหรือไม่ เพราะจำนวนมีจำกัด องค์เทพห้าขุนเขาซึ่งเป็นหนึ่งในองค์เทพเหล่านั้นจึงถือว่าเป็นคนประเภทที่มาก่อนได้ก่อน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะให้ฮ่องเต้ผู้บุกเบิกแคว้นเป็นคนเลือก โดยทั่วไปแล้วกษัตริย์ในยุคหลังจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงง่ายๆ เพราะจะเกี่ยวพันกับหลายเรื่องเป็นวงกว้าง และอาจจะทำลายไปถึงเส้นเอ็นและกระดูก เทพแม่น้ำ เทพลำคลอง พ่อปู่ลำคลองและแม่ย่าลำคลองทั้งหลายที่ขึ้นตรงกับเทพวารี เทพภูเขาน้อยใหญ่ เทพเจ้าที่ เทพแห่งผืนดินปลายแถวใต้อาณัติของห้าขุนเขาล้วนไม่สามารถถูกฮ่องเต้แต่ละยุคสมัยที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรนำมาใช้อย่างสิ้นเปลืองได้ ต่อให้เป็นกษัตริย์ที่ไร้ความสามารถมากแค่ไหนก็ไม่ยินดีเอาเรื่องนี้มาเล่นสนุก ต่อให้เป็นขุนนางในราชสำนักที่มีแต่คนถ่อยเรืองอำนาจแค่ไหนก็ไม่กล้าปล่อยให้ฮ่องเต้ทำตัวเหลวไหลกับเรื่องนี้

มีเพียงทุกครั้งที่ท้องพระคลังเปี่ยมล้นจึงจะสามารถนำไปแลกเป็นเงินเทพเซียนที่มากพอ จากนั้นค่อยขออนุญาตจากสำนักศึกษาบางแห่งที่เป็นหนึ่งในเจ็ดสิบสองสำนักของลัทธิขงจื๊อ ปรากฏกายด้วยสถานะของวิญญูชน ปากอมกฎแห่งสวรรค์ เยื้องกรายไปเยือนภูเขาและแม่น้ำแห่งนั้น ช่วย ‘ชี้นำแผ่นดิน’ ให้กับแคว้นหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นราชสำนักแห่งนี้ก็จะสามารถสร้างองค์เทพที่ได้รับการสืบทอดอย่างถูกต้องท่านหนึ่งให้กับภูเขาแม่น้ำของแคว้นตัวเอง ให้องค์เทพย้อนกลับมาหล่อเลี้ยงชะตาแคว้น ทำให้โชคชะตาแคว้นมั่นคง

นี่เรียกว่าปรากฎการณ์ของยุคสันติรุ่งโรจน์ ย่อมได้รับคำอวยพรจากขุนนางบุ๋นบู๊นับร้อย คนทั้งแคว้นร่วมยินดี และฮ่องเต้ก็มักจะปลาบปลื้มอารมณ์ดี ประกาศอภัยโทษให้แก่คนทั่วหล้า เพราะถูกกำหนดมาแล้วว่าจะได้รับการขนานนามด้วยชื่อเสียงที่ดีงามว่าเป็นเจ้าเหนือหัวผู้นำพาความเจริญรุ่งเรือง คือกษัตริย์ผู้ทรงพระปรีชาในตำราประวัติศาสตร์

เพียงแต่ว่าทัศนียภาพล่างภูเขาที่เป็นเช่นนี้ล้วนถูกผู้ฝึกตนบนภูเขาพ่นเสียงออกจมูก เอ่ยเยาะหยันว่า ‘เพิ่มฝาโลงชาวบ้านหนึ่งชั้น เพิ่มไม้บนบัลลังก์มังกรฮ่องเต้หนึ่งชิ้น’

ส่วนข้อที่ว่าเหตุใดในอาณาเขตของแต่ละแคว้นถึงมักจะมีศาลเถื่อนปรากฏขึ้นอย่างไม่ขาดสาย เป็นเพราะราชสำนักอ่อนแอ ไม่มีกำลังพอจะตัดรากถอนโคนจริงๆ น่ะหรือ?

อันที่จริงแล้ว ศาลเถื่อนจำนวนมากได้รับการยอมรับโดยปริยายจากทางราชสำนักก็เพราะศาลเหล่านี้แค่ไม่ได้รับการยอมรับจากสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อ ไม่อาจเชิญวิญญูชนท่านหนึ่งให้เปิดปากทองคำเอ่ยเอื้อนถ้อยคำได้ก็เท่านั้น ราชสำนักของแต่ละแคว้นถึงได้ลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่งกับศาลเถื่อนที่ควันธูปโชติช่วงเหล่านี้ ถึงขั้นที่ว่าราชสำนักบางแห่งยังแอบมอบเงินเทพเซียนสนับสนุนศาลเถื่อนลับหลังสำนักศึกษาอยู่ตลอดเวลา แอบยุยงให้ปัญญาชนนักท่องเที่ยวในพื้นที่นำพาผู้คนไปจุดธูป เพื่อสะดวกให้ชาวบ้านในท้องถิ่นติดตามมาทำบุญด้วย

และลำคลองเถี่ยเชวี่ยนก็มีเทพลำคลองที่ได้รับการสืบทอดจากระบบดั้งเดิมอยู่ท่านหนึ่ง ซึ่งก็คือผู้เฒ่าท่าทางนอบน้อมที่ไปมาอย่างเร่งรีบผู้นั้น

หลายปีที่ผ่านมานี้ เทพลำคลองแห่งศาลจีเซียงที่มีร่างทองให้ผู้คนกราบไหว้ท่านนี้เป็นหุ่นเชิดที่ถูกจวนจื่อหยางชักใยมาตลอดเวลา หนึ่งในการฝึกประสบการณ์ของผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างของจวนจื่อหยางแห่งนี้ก็คือการสังหารภูตผีทั้งหลายที่เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนซึ่งมักจะถูกเพื่อนร่วมงานหัวเราะเยาะว่า ‘สหายตายข้าไม่ตาย แล้วข้ายังจะช่วยเก็บกระเป๋าเงินเจ้ามาด้วย’ ผู้นี้ส่งตัวไปให้ ลูกสมุนที่น่าสงสารเหล่านั้นแทบจะเท่ากับว่ายื่นคอไปให้ตัวอ่อนผู้ฝึกลมปราณทั้งหลายสังหาร หากโชคดีหน่อยก็จะหนีรอดมาได้ ไปๆ มาๆ ภูตผีที่ฟูมฟักมาจากลำคลองเถี่ยเชวี่ยนจึงมีไม่มากพอ จำต้องให้เทพลำคลองท่านนี้ควักเงินของตัวเองมาเพิ่มแก่นชะตาน้ำ หากเป็นปีใดที่รายรับไม่ดี ยังต้องเอาของขวัญไปเยี่ยมเยือนถึงที่ ขอร้องให้เหล่าผู้เฒ่าเทพเซียนในจวนจื่อหยางทุ่มเงินเทพเซียนลงไปในลำคลองเพื่อเพิ่มปราณวิญญาณชะตาน้ำ ทำให้ผีพรายภูติน้ำเติบโตได้เร็วขึ้น หลีกเลี่ยงไม่ให้การฝึกประสบการณ์ของลูกศิษย์ในจวนจื่อหยางถูกถ่วงเวลาล่าช้า

ฟังดูเหมือนถูกลดค่า แทบจะเรียกได้ว่ามีชีวิตอยู่รอดไปเพียงวันๆ เท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่รู้ว่ามีองค์เทพแห่งลำคลองและแม่น้ำมากน้อยเท่าไหร่ในแคว้นหวงถิงที่อิจฉาเขา

หลักการนั้นง่ายมาก ลำคลองเถี่ยเชวี่ยนมีแค่เทพลำคลอง แต่ระดับความแข็งแกร่งของร่างทองเขากลับไม่เป็นรององค์เทพวารีของแม่น้ำใหญ่ลำดับสามของแคว้นหวงถิงอย่างแม่น้ำป๋ายกู่เลย

อาศัยอะไร? แน่นอนว่าต้องอาศัยเศษน้ำแกงที่ทุกปีจวนจื่อหยางแคะออกมาจากซอกเล็บ เก็บสั่งสมปีแล้วปีเล่า และบวกกับควันธูปที่รมอยู่ในศาลจีเซียงอันเป็นที่ตั้งของร่างทอง

ผู้ฝึกตนของจวนจื่อหยางไม่ชอบให้คนนอกมารบกวนการฝึกตน ขุนนางและชนชั้นสูงจำนวนมากที่มาเยือนเพราะได้ยินชื่อเสียงเลื่อมใสมานานก็ได้แต่หยุดเท้าอยู่ที่ศาลจีเซียงซึ่งห่างจากจวนจื่อหยางไปสองร้อยลี้

เมื่อหยุดเดินแล้ว แน่นอนว่าต้องจุดธูปกราบไหว้เทพเจ้า และหากมีธุระบางอย่างที่ไม่อาจบอกใครได้ก็จำเป็นต้องขอให้เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนช่วยเข้าหาจวนจื่อหยางแทน เพราะจวนจื่อหยางมีวิธีการหาเงินเป็นของตัวเอง ตั้งแต่ผู้ฝึกตนขอบเขตสามไปจนถึงผู้ฝึกตนขอบเขตประตูมังกร ทุกครั้งที่ถูกเชื้อเชิญให้ออกจากภูเขาไป ‘หาประสบการณ์’ จะต้องมีการตั้งราคาคร่าวๆ เอาไว้ แต่ผู้ฝึกตนของจวนจื่อหยางเป็นพวกหัวสูงมองไม่เห็นใครในสายตา ต่อให้ชนชั้นสูงทั่วไปในโลกมนุษย์จะมีเงินแค่ไหน เทพเซียนเหล่านี้ก็อาจจะไม่ยอมพบหน้า จำเป็นต้องให้ศาลจีเซียงแห่งลำคลองเถี่ยเชวี่ยนที่มีความสนิทสนมคุ้นเคยกับจวนจื่อหยางช่วยเชื่อมสะพานความสัมพันธ์ให้

ในช่วงเวลาระหว่างนี้ เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนจะไม่กล้าตักตวงผลประโยชน์เด็ดขาด แม้แต่อีแปะเดียวก็ไม่มีทางรับไป เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่นำเงินเทพเซียนซึ่งขุนนางและชนชั้นสูงของต่างถิ่นมอบให้ไปให้แก่เทพเซียนของจวนจื่อหยาง ฝ่ายหลังออกจากภูเขาไปจัดการเรื่อง เมื่อเสร็จธุระเรียบร้อยแล้ว เงินควันธูปก้อนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับจวนจื่อหยางก็จะถูกส่งมาที่ศาลจีเซียงเอง

บริเวณใกล้เคียงกับจวนจื่อหยาง

นอกประตูจวนคือลานกว้างหยกขาวแห่งหนึ่ง

เวลานี้มีกลุ่มคนของจวนจื่อหยางจำนวนมากมารอรับการกลับมาของบรรพจารย์อย่างเนืองแน่น จวนจื่อหยางแบ่งออกเป็นฝ่ายในและฝ่ายนอก ผู้ฝึกตนฝ่ายในคือลูกศิษย์ผู้สืบทอดสายของอู๋อี้บรรพบุรุษผู้บุกเบิกภูเขา รวมไปถึงเจ้าประมุขจวนจื่อหยางแต่ละรุ่นและลูกศิษย์ของพวกเขา บวกกับผู้ถวายงานผู้เฒ่าขอบเขตประตูมังกร และผู้ฝึกตนขอบเขตชมมหาสมุทรที่เป็นผู้ดูแลเรื่องต่างๆ ซึ่งได้กุมอำนาจอย่างแท้จริง ส่วนฝ่ายนอกนั้นค่อนข้างจะปะปนกันหลากหลาย นอกจากผู้ฝึกลมปราณที่คุณสมบัติธรรมดาแล้ว ยังมีผู้ฝึกตนอิสระ ผู้ฝึกยุทธเต็มตัวที่สวามิภักดิ์ต่อจวนจื่อหยาง รวมไปถึงพวกข้ารับใช้ที่อุทิศตนให้กับจวนจื่อหยางมาหลายยุคหลายสมัย ฝ่ายนอกที่มีทั้งคนดีคนชั่วปะปนกัน จำนวนคนย่อมมากกว่าผู้ฝึกลมปราณที่ตั้งใจฝึกตนอย่างมุ่งมั่นอยู่แล้ว

มีคนเกือบพันคน

บนลานกว้าง ทุกคนต่างก็ยืนอยู่ตามตำแหน่งฐานะของตัวเอง ซึ่งตำแหน่งนี้ไม่มีการคลาดเคลื่อนผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย

คงเป็นเพราะไม่อยากให้เฉินผิงอันเข้าใจผิดคิดว่าตนแสดงบารมีต่อหน้าพวกเขา อู๋อี้จึงยิ้มบางๆ พลางอธิบายว่า “ข้าไม่ได้เปิดเผยตัวในจวนจื่อหยางมาร้อยกว่าปีแล้ว ในอดีตเคยป่าวประกาศว่าได้เลือกพื้นที่สวรรค์ถ้ำมงคลไว้แห่งหนึ่งแล้วปิดด่านฝึกตน แต่ความจริงเป็นเพราะรำคาญที่ต้องไปมาหาสู่กับผู้อื่นซึ่งเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็เลยเลือกหลบซ่อนตัวไม่พบใครเสียเลย”

เมื่ออู๋อี้ก้าวจากทางเดินหินเขียวเข้าไปยังริมขอบของลานกว้างหยกขาว ทุกคนต่างก็พากันคุกเข่าโขกหัวคำนับพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย พร้อมกับเปล่งเสียงอันดังว่า “ขอแสดงความยินดีกับบรรพจารย์ที่ออกจากด่าน”

เมื่อดังเข้าหูเผยเฉียนก็ไม่ต่างจากเสียงฟ้าผ่า

จัดขบวนยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เอิกเกริกขนาดนี้ ทำเอาเผยเฉียนที่ได้เห็นดวงตาสาดประกายเจิดจ้า

อู๋อี้ยกมือข้างหนึ่งขึ้น

เผยเฉียนเห็นแล้วก็จุ๊ปากชื่นชม ทั้งๆ ที่คนพันกว่าคนนั้นคุกเข่าก้มหน้าแนบพื้น แต่เวลานี้กลับพากันลุกพรึ่บขึ้นยืนราวกับว่ามีตาอยู่บนหัวอย่างไรอย่างนั้น

อู๋อี้เดินตรงไปด้านหน้า เฉินผิงอันจึงจงใจเดินเยื้องมาด้านหลังหนึ่งก้าว หลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองไปบังรัศมีของบรรพจารย์จวนจื่อหยาง คิดไม่ถึงว่าอู๋อี้จะหยุดเดิน ใช้ริ้วกระเพื่อมในทะเลสาบหัวใจบอกกับเฉินผิงอัน ในคำพูดนั้นแฝงไว้ด้วยเสียงกลั้วหัวเราะที่จริงใจ “คุณชายเฉินไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนี้ ท่านคือแขกสูงศักดิ์ที่ร้อยปีจะพานพบสักครั้งของจวนจื่อหยางเรา ในพื้นที่เล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่กลางป่ากลางเขา ห่างไกลจากอริยะปราชญ์ของข้านี้ วิถีการรับรองแขกที่สมควรมีก็ยังต้องมี ดังนั้นคุณชายเฉินก็เดินเคียงไหล่ไปกับข้าได้เลย”

อู๋อี้มีนิสัยเย่อหยิ่ง คือเซียนดินที่มีชื่อเสียงว่าจองหองโอหังของแคว้นหวงถิง เดิมทีการที่ไปพบเฉินผิงอันก็เป็นเรื่องที่ฝืนใจทำ ในเมื่อไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจาหรือการกระทำของเฉินผิงอันล้วนพอเหมาะพอดี อีกทั้งยังไม่อาศัยความสนิทสนมกับบิดา ซิ่วหู่และเว่ยป้อมาวางมาดต่อหน้านาง นี่จึงทำให้อู๋อี้สบายใจขึ้นไม่น้อย และถึงได้มีคำพูดในทะเลสาบหัวใจนี้

เฉินผิงอันยิ้มพลางส่ายหน้า “อู๋เจินจวินกลับจวนครั้งแรกในรอบร้อยปี หากเป็นเวลาปกติ ข้าเองก็คงอาจจะกล้าเดินเคียงบ่าไปกับอู๋เจินจวิน แต่วันนี้จะทำอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด อู๋เจินจวินโปรดเดินนำไปก่อนเถิด พวกเราจะตามติดไปด้านหลังทันที”

อู๋อี้คลี่ยิ้ม แล้วก็เดินนำไปด้านหน้าเพียงลำพังโดยไม่ยืนกรานอีก

ถือว่าเป็นคนหนุ่มที่รู้จักกาลเทศะ

แต่คร่ำครึเกินไปสักหน่อย ไม่ต่างจากอาจารย์ในโรงเรียนเลย ไม่รังเกียจ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกชื่นชอบอะไร

เมื่ออู๋อี้เดินนำไปด้านหน้า ฝูงมหาชนบนลานกว้างก็แหวกออกเป็นทางทันที

มีเพียงคนห้าหกคนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติจะมาเดินตามหลังอู๋อี้ ยิ่งฐานะสูงส่งมากเท่าไหร่ในจวนจื่อหยาง ตำแหน่งยืนก็ยิ่งขยับมาเบื้องหน้ามากเท่านั้น ยกตัวอย่างเช่นผู้ฝึกตนวัยกลางคนที่เดินมาอยู่ทางฝั่งขวามือของเฉินผิงอันก็คือเจ้าประมุขจวนจื่อหยางคนปัจจุบัน คือเซียนดินขอบเขตโอสถทอง ส่วนผู้ฝึกตนสองท่านที่มีสถานะไม่ต่างจากจูเหลี่ยนและสือโหรวสักเท่าไหร่ก็คือผู้ฝึกลมปราณผู้เฒ่าขอบเขตมังกรที่มีวัยวุฒิสูงกว่าเจ้าประมุขจวนจื่อหยาง คนหนึ่งคือผู้ที่ดูแลด้านการให้รางวัลและการลงโทษ คนหนึ่งดูแลเรื่องการเงิน ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาตำแหน่งเจ้าประมุขจวนจื่อหยางจึงเป็นเพียงแค่ตำแหน่งลอยๆ ไม่ได้มีอำนาจที่แท้จริง เป็นแค่บุคคลที่ช่วยออกหน้าเวลาที่ต้องคบค้าสมาคมกับราชสำนักแคว้นหวงถิงและตระกูลเซียนบนภูเขาลูกอื่นเท่านั้น

เจ้าประมุขจวนจื่อหยางในแต่ละรุ่นรวมกันแล้วมีทั้งหมดเจ็ดคน แต่มีเพียงคนเดียวที่อาศัยพรสวรรค์ของตัวเองเลื่อนขั้นเป็นเทพเซียนพสุธา คนอื่นๆ อีกหกคนก็เหมือนเจ้าประมุขคนปัจจุบันนี้ที่ล้วนอาศัยเงินเทพเซียนของจวนจื่อหยางฝืนผลักดันจนได้ขอบเขตมาครอบครอง พลังการต่อสู้ที่แท้จริงเป็นรองเซียนดินโอสถทองในสำนักใหญ่อยู่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเซียนดินอิสระที่เดินผ่านเส้นทางสายโลหิตมาด้วยตัวเอง

รากฐานของจวนจื่อหยางย่อมไม่ได้มีเพียงเท่านี้ ยังมีอดีตเจ้าประมุขอีกหลายคน หรือไม่ก็เป็นลูกศิษย์ที่อู๋อี้เคยรับไว้ในอดีต บุรพาจารย์ของจวนจื่อหยางในรุ่นหลังกำลังปิดด่าน แล้วก็มีผู้ฝึกตนวัยชราบางส่วนที่ไม่มีหวังบนมหามรรคา โอสถทองถูกสายน้ำแห่งกาลเวลาชะล้างไปจนเน่าเปื่อยไม่เหลือสภาพ ได้แต่หลบเลี่ยงอยู่ในจวนแต่ละแห่งของจวนจื่อหยางที่มีปราณวิญญาณเปี่ยมล้นประหนึ่งคนธรรมดาที่นอนป่วยติดเตียงแล้วอาศัยโสมคนมาต่อชีวิต ได้แต่เก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหน

ทุกคนของจวนจื่อหยางต่างก็กำลังคาดเดาตัวตนของคนหนุ่มที่สะพายหีบไม้ไผ่ไว้ด้านหลัง

หรือว่าจะเป็นลูกศิษย์ที่บรรพาจารย์ต้งหลิงไปรับมาใหม่จากข้างนอก? ถ้าอย่างนั้นจะเป็นตัวเลือกเจ้าประมุขคนถัดไปหรือไม่?

อู๋อี้พาเฉินผิงอันเดินเข้าไปในจวนจื่อหยาง ตรงดิ่งไปที่ตำหนักจื่อชี่ที่ตั้งอยู่ใจกลางของจวนใหญ่ มอบหมายให้เจ้าประมุขจัดงานเลี้ยงใหญ่ยามค่ำคืนเพื่อต้อนรับแขกผู้สูงศักดิ์

เข้ามาในตำหนักจื่อชี่แล้ว อู๋อี้ก็บอกให้ทุกคนไปรอที่โถงเจี้ยนชื่อ นางบอกว่าต้องการจัดหาที่พักให้คุณชายเฉินด้วยตัวเอง

แขกผู้สูงศักดิ์?

คนทั้งกลุ่มหันมามองหน้ากันเอง

หรือว่าจะเป็นลูกศิษย์ผู้สืบทอดของเซียนดินก่อกำเนิดท่านใดของต้าหลี หรือจะเป็นลูกหลานตระกูลชนชั้นสูงอย่างพวกสกุลหยวนสกุลเฉาที่เป็นเสาค้ำยันแคว้นของต้าหลี

อู๋อี้จัดการหาที่พักให้พวกเฉินผิงอันอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย จากนั้นจึงไปที่โถงเจี้ยนชื่อที่พวกผู้อาวุโสใหญ่ของจวนจื่อหยางรวมตัวกันอยู่ นางนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรของเจ้าประมุขที่สร้างขึ้นจากไม้จื่อถาน แรกเริ่มยังบอกให้แต่ละคนรายงานเรื่องต่างๆ ยกตัวอย่างเช่นรายรับเงินเทพเซียนที่จวนจื่อหยางได้มาตลอดร้อยปีมานี้ การพัฒนาของเหล่าลูกศิษย์ในสำนักที่มีพรสวรรค์โดดเด่น สถานการณ์ของพวกคนเฒ่าคนแก่ในจวน โดยรวมแล้วนางจะเป็นผู้ฟัง ไม่เสนอความเห็นใดๆ หากไม่เป็นเช่นนี้ก็คงไม่มีทางหายตัวไปเป็นร้อยปี เป็นเถ้าแก่แต่สะบัดมือทิ้งร้าน ยิ่งไม่มีทางเลือกหุ่นเชิดขึ้นมาเป็นเจ้าประมุขทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังมีชีวิตอยู่บนโลก

อันที่จริงในใจทุกคนต่างก็รู้ดีว่าบรรพจารย์ไม่ชอบฟังเรื่องยิบย่อยพวกนี้ การรายงานอย่างเอาจริงเอาจังของทุกคนก็แค่ทำให้พอเป็นพิธีเท่านั้น

อู๋อี้เองก็ไม่ปิดบังสีหน้าเบื่อหน่ายของตัวเองเลยแม้แต่น้อย นางนั่งตัวเอียง เอามือข้างหนึ่งเท้าคาง บางครั้งก็พยักหน้ารับ

โดยรวมแล้วจวนจื่อหยางสามารถใช้สี่คำว่า ‘เจริญรุ่งเรืองในทุกวัน’ มาบรรยายได้

นี่ก็ถือว่าพอสมควรแล้ว

อู๋อี้คร้านจะไปสนใจพวกกลอุบายทั้งหลายนอกเหนือจากการฝึกตน

การที่นางสร้างจวนจื่อหยางขึ้นมา และกลายมาเป็นบรรพบุรุษผู้บุกเบิกขุนเขา เป็นเพราะความคิดชั่วแล่นของนางในปีนั้น เพราะความเบื่อหน่ายนำพาโดยแท้

นอกจากนี้เผ่าพันธุ์เจียวหลงมากมายที่ยังหลงเหลืออยู่ ส่วนใหญ่ก็ชอบสร้างจวนเพื่อโอ้อวดบารมี รวมไปถึงใช้มันเป็นที่เก็บซ่อนทรัพย์สมบัติที่ไปรีดไถมาจากสี่ทิศ

แคว้นหวงถิงถือเป็นหนึ่งในอาณาเขตเก่าหลังจากที่แคว้นสู่โบราณแตกแยก แคว้นเสินสุ่ยที่อยู่ดีๆ ก็ราวกับว่าล่มสลายภายในค่ำคืนเดียวก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ต่างก็เป็นสถานที่วิเศษที่เผ่าพันธ์เจียวหลงปรารถนาอยากครอบครองแม้ในยามหลับฝัน เพราะมีโชคชะตาน้ำเข้มข้น นอกจากนี้เซียนกระบี่บรรพกาลก็ชอบมาสังหารเจียวหลงที่นี่ ท่ามกลางการเข่นฆ่ากันเองทำให้คนมากมายต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ สมบัติอาคมจึงมีมากตามไปด้วย แม้ว่าส่วนใหญ่จะถูกราชวงศ์ที่แข็งแกร่งอย่างพวกแคว้นเสินสุ่ยกวาดเอาเข้าไปไว้ในท้องพระคลังของตัวเอง กลายเป็นอาวุธสำคัญของแคว้นที่แต่ละชิ้นได้รับการสืบทอดอย่างมีระบบระเบียบ การถ่ายโอนในภายหลังก็เป็นแค่การผลัดเปลี่ยนจากมือของราชวงศ์ที่ตกอับทรุดโทรมไปสู่มือของฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ที่รุ่งเรืองขึ้นมาใหม่เท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังมีสมบัติตกทอดหลายชิ้นที่ถูกบิดาของนางเก็บเข้ากระเป๋าอย่างไม่กระโตกกระตาก

นางรู้ดีที่สุดว่าทรัพย์สมบัติของบิดานั้นมากมายมหาศาลปานใด

สมบัติอาคมที่เป็นเรือเมล็ดเหอเถาแกะสลักลำน้อยบนร่างของตนชิ้นนั้นก็เป็นแค่ของขวัญเล็กๆ ที่ปีนั้นบิดาหยิบยื่นมาให้เพราะนางเลื่อนขั้นสู่ขอบเขตถ้ำสถิตก็เท่านั้น

แต่ความอุดมสมบูรณ์ของสมบัติที่บิดานางเก็บสะสมเอาไว้ สามารถพูดได้ว่าเกินจริงที่สุดในบรรดาผู้ฝึกตนเซียนดินทุกคนทางทิศเหนือของแจกันสมบัติทวีป

ตระกูลฝูแห่งนครมังกรเฒ่าทางทิศใต้อาจจะพอเอาชนะไปได้ แต่นั่นเป็นสมบัติที่คนตลอดทั้งตระกูลฝูเก็บสะสมมานานถึงสองพันกว่าปี แต่บิดาของนางอาศัยกำลังของตัวเองคนเดียวเท่านั้น

ดังนั้นอู๋อี้จึงทั้งเกลียด ทั้งกลัวและทั้งยำเกรงบิดาที่นางไม่เคยเข้าใจความคิดของเขาผู้นี้ ความเกลียดนั้นคือภายนอก ความกลัวอยู่ในกระดูก แต่ความเคารพยำเกรงอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ คิดดูแล้วน้องชายของนางก็น่าจะมีความรู้สึกไม่ต่างกันสักเท่าไหร่

อู๋อี้เงยหน้าขึ้น ที่แท้ก็มีคนมาถามว่าจวนจื่อหยางควรจะรับรองคุณชายเฉินผู้นั้นอย่างไร

อู๋อี้คิดแล้วก็ตอบว่า “พวกเจ้าไม่ต้องยื่นมือเข้าแทรกเรื่องนี้ ควรทำอะไร ข้าจะสั่งความไปเอง”

……

การจัดการของอู๋อี้นั้นน่าสนใจมาก นางจัดให้พวกเฉินผิงอันสี่คนอยู่ในหอสูงหกชั้นแห่งหนึ่งที่สามารถเทียบเท่ากับหอเก็บสมบัติได้

ทุกชั้นของหอแห่งนี้ล้วนวางสมบัติที่ต้งหลิงเจินจวินกับผู้ฝึกตนหลายยุคหลายสมัยของจวนจื่อหยางเก็บสะสมเอาไว้

ก่อนที่อู๋อี้จะจากไปได้บอกแค่ว่า หวังว่าพวกเขาจะไม่เดินขึ้นไปบนสองชั้นบนสุด ส่วนอีกสี่ชั้นที่เหลือสามารถเดินเที่ยวได้ตามใจชอบ

เนื่องจากอาคารแห่งนี้กินอาณาบริเวณกว้างขวาง นอกจากชั้นหนึ่งแล้ว ชั้นบนทุกชั้นล้วนมีทั้งห้องนอน ห้องหนังสือ ชั้นสามยังมีลานแสดงวรยุทธที่จัดวางหุ่นเชิดกลไกสูงหนึ่งจั้งไว้สามตัว ดังนั้นพวกเฉินผิงอันจึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าที่นี่จะมีแต่วัตถุดิบวิเศษละลานตา แต่ไม่มีที่ให้พักนอน

ลำพังแค่ชั้นหนึ่ง เผยเฉียนก็นึกอยากให้ตัวเองมีดวงตาเพิ่มมาอีกคู่หนึ่งแล้ว

การเดินทางมาเยือนจวนจื่อหยางในครั้งนี้ทำให้เผยเฉียนได้เปิดโลกทัศน์จึงอารมณ์ดีอย่างถึงที่สุด

ก่อนหน้านี้นางมักรู้สึกว่าในอนาคตนอกจากกล่องเก็บสมบัติที่เหยาจิ้นจือมอบให้แล้ว หาชั้นวางสมบัติอีกชั้นสองชั้นมาจัดวางเพิ่มก็ถือเป็นขีดจำกัดความสามารถในการจินตนาการของหัวสมองเล็กๆ ของเผยเฉียนแล้ว ตอนนี้พอเข้ามาในหอเรือนของตำหนักจื่อชี่แห่งนี้ นางถึงเพิ่งรู้ว่าที่แท้คนมีเงินจริงๆ เขาก็มีเงินกันแบบนี้นี่เอง!

ตอนนี้ไม่ต้องให้เฉินผิงอันเอ่ยเตือน เผยเฉียนก็ไม่กล้าไปลูบคลำสมบัติโบราณลักษณะแปลกประหลาดเหล่านั้นโดยพลการ

นางคิดว่าคืนนี้คงไม่นอนแล้ว จะต้องเดินเที่ยวให้ครบทั้งสี่ชั้นชื่นชมสมบัติหลายร้อยชิ้นนี้ให้ถ้วนทั่ว ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องเสียดายไปตลอดชีวิต

ปล่อยให้เผยเฉียนและสือโหรวที่จิตใจหวั่นไหวไม่หยุดพอๆ กัน ‘ชื่นชมทัศนียภาพ’ อยู่ที่ชั้นหนึ่ง เฉินผิงอันกับจูเหลี่ยนมายืนอยู่ที่ชั้นสี่ หลุบตาลงต่ำมองไปยังจวนจื่อหยางครึ่งแห่งที่เห็นจากมุมสูง

เฉินผิงอันยิ้มกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้เคยพูดคุยกับคนอื่นว่าภูเขาของตัวข้าในอนาคตควรจะเป็นเช่นไร ตอนนี้มาลองดูแล้ว เวลานั้นคงต้องเรียกว่าเป็นความคิดเหลวไหลของคนยากจน จวนจื่อหยางนี่ต่างหากถึงจะเรียกว่าตัวอย่างที่มีชีวิตอย่างแท้จริง”

เฉินผิงอันรีบพูดเสริมไปอีกประโยค “อันที่จริงตอนนั้นข้าก็ไม่ถือว่ายากจนแล้วนะ”

จูเหลี่ยนถาม “นายน้อย ดูเหมือนว่าต้งหลิงเจินจวินผู้นี้จะไม่ใช่เซียนดินโอสถทองทั่วไป?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “น่าจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ฝึกตนก่อกำเนิดเกินครึ่งตัวกระมัง”

ถึงอย่างไรก็มากินฟรีอยู่ฟรีในบ้านคนอื่น เฉินผิงอันจึงไม่อยากพูดถึงความลี้ลับที่ซ่อนอยู่ภายในให้จูเหลี่ยนฟังอย่างละเอียด

ในใจจูเหลี่ยนพอจะรู้คร่าวๆ แล้ว

อู๋อี้อยู่ในจวนจื่อหยางย่อมต้องมีค่ายกลตระกูลเซียน ทำให้ที่นี่เป็นเหมือนฟ้าดินขนาดเล็ก จึงมองได้ว่านางมีพลังการต่อสู้ที่เกือบจะเท่าเทียมก่อกำเนิด

จูเหลี่ยนพูดหยอกล้อ “หากมีผู้ฝึกตนอิสระที่สามารถมากวาดเอาสิ่งของของที่นี่ไปได้ จะไม่ร่ำรวยกลายเป็นเศรษฐีเลยหรือ ได้ยินมาว่าแจกันสมบัติทวีปมีผู้ฝึกตนอิสระขอบเขตหยกดิบอยู่คนหนึ่ง”

เฉินผิงอันหยิบกาเหล้าใบหนึ่งออกมาจากวัตถุจื่อฉื่อยื่นส่งให้จูเหลี่ยน ส่ายหน้ากล่าวว่า “สำหรับเซียนดินทุกคนแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ฝึกตนห้าขอบเขตบน การดำรงอยู่ของสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อมีพลังสยบกำราบที่รุนแรงเกินไป พวกเขาอาจจะดูแลทุกเรื่องได้ไม่ทั่วถึง แต่หากสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อลงมือขึ้นมาเมื่อไหร่ หรือหมายหัวใครขึ้นมา นั่นก็หมายความว่าฟ้าดินกว้างใหญ่ แต่กลับไร้ที่ให้ซ่อนตัว ดังนั้นนี่จึงเป็นการกำราบความขัดแย้งของผู้ฝึกตนใหญ่มากมายอย่างที่มองไม่เห็น”

จูเหลี่ยนดื่มเหล้าหนึ่งอึก ยิ้มกล่าวว่า “เหตุใดใต้หล้าไพศาลถึงไม่มีพันธนาการต่อผู้ฝึกยุทธเต็มตัวอย่างพวกเรามากนัก? หรือแค่เพราะผู้ฝึกยุทธขอบเขตแปดเก้ามีน้อยเกินไป? ได้ยินมาว่าผู้ฝึกยุทธคนหนึ่งสังหารฮ่องเต้ตาย ก็ไม่แน่เสมอไปว่าสำนักศึกษาลัทธิขงจื๊อจะส่งคนไปไล่จับ”

เฉินผิงอันเอ่ยเบาๆ ว่า “นี่เกี่ยวพันกับเรื่องวงในสมัยโบราณที่ถูกฝุ่นทับถมจนหนาชั้น ชุยตงซานไม่ค่อยเต็มใจอยากจะพูดถึงเรื่องพวกนี้ ข้าเองก็ไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่ เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านเกิดเขตการปกครองหลงเฉวียน ครั้งแรกที่ข้าออกเดินทางไกล ผู้ตรวจการงานเตาเผาและนายอำเภอที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่ในภายหลังก็ถือว่าเป็นขุนนางที่ใหญ่ที่สุดแล้ว มักรู้สึกว่าฮ่องเต้อะไรนั่นอยู่ห่างไกลเกินไป ภายหลังเหนียงเนียงท่านหนึ่งจากวังหลวงต้าหลี ซึ่งก็คือมารดาแท้ๆ ของซ่งจี๋ซินส่งคนมาสังหารข้า ในใจข้าจดจำบัญชีนี้ไว้ตลอดเวลา คราวก่อนที่พบเจอกับซ่งจี๋ซินซึ่งเคยเป็นเพื่อนบ้านตรอกหนีผิงในสำนักศึกษาซานหยา ก็ได้พูดคุยกับเขาจนเข้าใจแล้ว แต่เล่าให้เจ้าฟังแล้วก็ไม่กลัวว่าเจ้าจะหัวเราะเยาะหรอกนะ ต่อให้ตอนนี้ข้ามองซ่งจี๋ซินก็ยังไม่อาจจินตนาการได้ว่าเขาคือองค์ชายต้าหลีท่านหนึ่ง เกาเซวียนยังดีกว่าหน่อย ถึงอย่างไรตอนที่พบหน้ากันครั้งแรกเขาก็สวมเสื้อผ้าหรูหราสีสันสดใส ข้างกายยังมีข้ารับใช้ติดตามมา แต่ซ่งจี๋ซิน ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ยังคงเป็นเจ้าคนเอ้อระเหยลอยชายผู้นั้นอยู่นั่นเอง”

จูเหลี่ยนยกกาเหล้าขึ้นชนกับน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ในมือเฉินผิงอันเบาๆ เฉินผิงอันปลดน้ำเต้าเลี้ยงกระบี่ลงมาแล้วก็ไม่ได้ขยับมันอีก เวลานี้เพิ่งจะดื่มเหล้าเป็นคำแรก

จูเหลี่ยนกล่าวอย่างปลงอนิจจัง “หากวันใดซ่งจี๋ซินเป็นฮ่องเต้ต้าหลีขึ้นมาจริงๆ นายน้อยจะไม่ยิ่งนึกภาพไม่ออกหรอกหรือ?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “แน่นอนอยู่แล้ว”

คนทั้งสองเงียบงันไปครู่หนึ่ง

เฉินผิงอันพลันกล่าวขึ้นว่า “ชุยตงซานเคยพูดประโยคหนึ่งที่น่าสนใจมาก เขาบอกว่าอริยะของสามลัทธิต่างก็กำลังพยายามเปลี่ยนแปลงวิธีการ ทำให้ความเร็วในการไหลรินของแม่น้ำแห่งกาลเวลาที่ถูกกำหนดมาแล้วว่าจะพุ่งทะยานไปอย่างไม่หยุดยั้งนั้นไหลช้าขึ้นอีกนิด”

จูเหลี่ยนพลันเกิดความสนใจ ถามอย่างใคร่รู้ว่า “จะลดความเร็วอย่างไร?”

เฉินผิงอันฟุบตัวลงบนราวระเบียง ตบราวรั้วกล่าวว่า “ภูเขาของตระกูลเซียนคือสิ่งหนึ่ง”

จูเหลี่ยนมึนงงไม่เข้าใจ

เฉินผิงอันพูดต่ออีก “เมืองและนครในโลกมนุษย์ก็คือสิ่งหนึ่ง”

เฉินผิงอันเอ่ยเนิบช้า “สงคราม ก็คืออีกสิ่งหนึ่ง”

สุดท้ายเฉินผิงอันกล่าวว่า “ความรู้ของร้อยสำนักที่สามารถทำให้จิตใจของคนจมจ่อมอยู่กับมันก็คล้ายจะเป็นหนึ่งในนั้น”

จูเหลี่ยนฟังแล้วยิ่งรู้สึกหัวโต “ชุยตงซานช่างพูดได้ลึกลับนัก บ่าวเฒ่าสับสนยิ่งกว่าเดิมแล้ว”

เฉินผิงอันดื่มเหล้า ยิ้มกล่าวว่า “ข้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”

จูเหลี่ยนถามเสียงเบา “ถ้าอย่างนั้นนายน้อยอยากเข้าใจมหามรรคาที่ลี้ลับซับซ้อนพวกนี้ไหม?”

เฉินผิงอันคิดแล้วก็ส่ายหน้า “หากไม่จำเป็นต้องเข้าใจก็อย่าเข้าใจดีกว่า”

จูเหลี่ยนอืมรับหนึ่งที “นายน้อยเข้าใจได้มากพอแล้ว แล้วก็ไม่จำเป็นที่จะต้องคิดอยากสืบเสาะไปถึงต้นกำเนิดของทุกเรื่องราวจริงๆ นั่นแหละ”

เฉินผิงอันหันหน้ามามอง “จูเหลี่ยน นิสัยที่ต้องหาจังหวะพูดประจบของเจ้านี่ ช่วยเปลี่ยนหน่อยได้ไหม?”

จูเหลี่ยนชูแขน แกว่งกาเหล้าที่อยู่ในมือ หัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยเล่า? เปลี่ยนแล้วจะมีเหล้าดื่มหรือ?”

เฉินผิงอันยิ้มกล่าว “ก็จริงนะ”

จูเหลี่ยนถามหยั่งเชิง “ก่อนหน้านี้นายน้อยบอกว่าจะไปฝึกประสบการณ์ที่อุตรกุรุทวีปเพียงลำพัง พาบ่าวเฒ่าไปด้วยไม่ได้จริงๆ หรือ? ข้างกายไม่มีพ่อครัวที่ก่อไฟทำอาหารให้กิน ไม่มีผู้ติดตามที่คอยประจบเอาใจ จะน่าเบื่อแค่ไหน?”

เฉินผิงอันพยักหน้ารับ “เจ้าจงอยู่ที่ภูเขาลั่วพั่วไปแต่โดยดีเถอะ ข้ายังคงหวังว่าเจ้าจะสามารถ…เดินขึ้นไปบนวิถีวรยุทธได้อีกชั้นหนึ่ง ในเมื่อวิธีการป้อนหมัดของผู้เฒ่าแซ่ชุยคนนั้นเหมาะสมกับข้า แน่นอนว่ายิ่งต้องเหมาะสมกับเจ้า วันหน้าหากเจ้าสามารถเลื่อนสู่ขอบเขตยอดเขา ถ้าอย่างนั้นการเดินทางออกท่องยุทธภพในครั้งแรกของเผยเฉียน ต่อให้จะเดินไปไกลแค่ไหน หรืออาจถึงขั้นไปเที่ยวเล่นที่ทวีปอื่นกับหลี่ไหว ขอแค่มีเจ้าคอยให้การปกป้องคุ้มครองอย่างลับๆ ข้าก็วางใจได้มากแล้ว”

จูเหลี่ยนจึงได้แต่ล้มเลิกความคิดที่จะเกลี้ยกล่อมให้เฉินผิงอันเปลี่ยนใจ

เฉินผิงอันถาม “จูเหลี่ยน เล่าเรื่องตอนที่เจ้ายังหนุ่มให้ฟังได้ไหม?”

จูเหลี่ยนมีท่าทางขัดเขินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “บัญชีเลอะเลือนนับไม่ถ้วน หนี้ของความเสเพลเกินคณานับ พูดเรื่องพวกนี้ ข้ากลัวว่านายน้อยจะไม่มีอารมณ์ดื่มเหล้าอีก”

เฉินผิงอันกระโดดขึ้นไปนั่งบนราวระเบียง “ลองพูดมาสิ อันที่จริงนิยายยุทธภพหลายเล่มที่เจ้ามอบให้เผยเฉียนนั้น ข้าแอบอ่านมาหลายรอบแล้ว ข้ารู้สึกว่าเขียนได้ดีมากเลย แต่ถึงอย่างไรก็เป็นยุทธภพในจินตนาการของปัญญาชนที่อยู่ในห้องหนังสือ ไม่สมจริงมากพอ เชื่อว่าไม่น่าสนใจเท่าประสบการณ์ที่เจ้าผ่านมาด้วยตัวเองและเล่าจากปากของเจ้าเองหรอก”

จูเหลี่ยนเองก็ขึ้นมานั่งบนราวระเบียง ยิ้มกว้างกล่าวว่า “ได้สิ งั้นก็ให้บ่าวเฒ่าได้เล่าให้ฟังก็แล้วกัน นายน้อยท่านไม่รู้หรอกว่าปีนั้นที่บ่าวเฒ่ายังเป็นเด็กหนุ่มสง่างามเพียงใด ในยุทธภพมีจอมยุทธหญิงและเทพธิดามากน้อยเท่าไหร่ที่ชื่นชมเลื่อมใสข้าจะเป็นจะตาย หลงรักข้าจนโงหัวไม่ขึ้น”

ผลก็คือยิ่งฟังมาถึงช่วงท้าย จูเหลี่ยนกลับพบว่าสายตารังเกียจของนายน้อยตัวเองยิ่งชัดเจนมากขึ้น ถึงท้ายที่สุดเฉินผิงอันก็ตบไหล่จูเหลี่ยน ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงกระโดดลงจากราวระเบียงแล้วเดินจากไป

นี่ทำให้จูเหลี่ยนเจ็บปวดเล็กน้อย

ไม่ว่าอะไรนายน้อยของตัวเองก็ดีหมด มีเพียงเรื่องความรักชายหญิงเท่านั้นที่เป็นวิญญูชน เป็นคนจริงจังเกินไป ไม่ใช่คนบนเส้นทางเดียวกันเอาเสียเลย!

จูเหลี่ยนคงจะไม่รู้ว่า เฉินผิงอันที่เดินเข้าไปในหอเรือนบ่นพึมพำอยู่ในใจว่า “เจ้ามีแม่นางหนิงแล้ว เจ้ามีแม่นางหนิงแล้ว หากกล้าคิดเหลวไหลส่งเดช กล้าทำตัวหลายใจ ต้องถูกแม่นางหนิงที่ไม่พูดพร่ำทำเพลงตีตายแน่…แต่แค่คิดก็ไม่ได้เลยหรือ? ไม่ได้สิไม่ได้ ขอแค่เจ้าได้เจอกับแม่นางหนิง เวลาอยู่กับนางมีหรือจะเก็บซ่อนความคิดได้อยู่ แปบเดียวก็ถูกนางมองทะลุปรุโปร่งแล้ว ก็ยังต้องถูกตีจนเกือบตายอยู่ดีไม่ใช่หรือ เจ้ากล้าเอาคืนหรือไง?”

เรือหอเรือนสองชั้นที่ประดับประดาอย่างหรูหรางดงามลำหนึ่งขับเคลื่อนจากแม่น้ำป๋ายกู่ที่กระแสน้ำโหมซัดสาดเขาสู่ลำคลองเถี่ยเชวี่ยนที่ผิวน้ำราบเรียบ

บนหัวเรือมีสตรีสวมชุดชาววังหน้าตางามพิลาสแต่เยือกเย็นคนหนึ่งยืนอยู่ ข้างกายยังมีสาวใช้ประจำตัวอีกคนและบุรุษอีกสามคนที่ต่างวัย และหน้าตาก็แตกต่างกันมาก

ผู้เฒ่าคนหนึ่งยิ้มเจื่อนกล่าวว่า “ฮูหยิน พวกเราเดินทางมาเยี่ยมเยือนจวนจื่อหยางคราวนี้ ไม่แน่เสมอไปว่าจะเป็นที่ต้อนรับ”

ผู้เฒ่ากับคนอีกสองคนต่างก็เป็นแขกในจวนของฮูหยินท่านนี้ ทั้งสองฝ่ายรู้จักกันมานานมากแล้ว อีกทั้งนิสัยใจคอก็เข้ากันได้ดี หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ของวิญญูชนที่จืดชืดดั่งน้ำเปล่า ก็คือการจับมือเป็นพันธมิตรช่วยกันกำจัดความชั่วร้ายผดุงคุณธรรม ยกตัวอย่างเช่นตอนนั้นเมื่อได้รับรายงานข่าวลับจากฮูหยิน พวกเขาจึงพากันไปไล่จับปีศาจจิ้งจอกที่ก่อความวุ่นวายมานับร้อยปีตนนั้นอยู่ในเทือกเขาสันตะขาบ ส่วนความสัมพันธ์อย่างคนถ่อยที่หวานปานน้ำผึ้งก็ยกตัวอย่างเช่นการไปมาหาสู่จวนจื่อหยางและศาลจีเซียงที่ไม่ต่างจากการคบค้ากันระหว่างพ่อค้า คือบรรยากาศที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

หว่างคิ้วของฮูหยินผู้นั้นมีความกลัดกลุ้มจางๆ ให้เห็น คำตอบของนางมีเพียงเสียงถอนหายใจ

สาวใช้อายุน้อยข้างกายนางอยู่กับนางมาร้อยปีแล้ว แม้ว่าจะเป็นวัตถุหยินผีพราย แต่เพราะได้รับบุญคุณจากควันธูป การจมน้ำตายอย่างอยุติธรรมในอดีตทำให้ได้รับโชคดีหลังโชคร้าย ได้ก้าวขึ้นมาบนเส้นทางของการฝึกตน

สาวใช้ถือเป็นคนสนิทของฮูหยินท่านนี้ ดังนั้นในสถานการณ์เช่นนี้นางจึงมีคุณสมบัติที่จะแสดงความเห็นได้ จึงเอ่ยเบาๆ ว่า “สถานการณ์บีบบังคับ แม่น้ำหันสือและแม่น้ำอวี้เจียงต่างก็ได้รับป้ายสงบสุขปลอดภัยจากสกุลซ่งต้าหลีแล้ว มีเพียงแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเราที่ถูกหมางเมินมาจนถึงตอนนี้ นี่ยังไม่นับเป็นอะไร อย่างมากก็แค่ไม่ต้องไปมาหาสู่กับราชสำนักต้าหลีเท่านั้น เพียงแต่ว่าคราวนี้ฮูหยินของเราเข้าเมือง ฟังจากความหมายของฮ่องเต้แล้ว ไม่แน่ว่าแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเราอาจจะยังมีหายนะใหญ่รออยู่เบื้องหลัง พวกเราจึงไม่อาจหวังว่าจะแยกตัวออกมาอยู่อย่างสงบได้”

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างสงสัย “หายนะใหญ่?”

สาวใช้เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม น้ำเสียงที่พูดจึงค่อนข้างทุ้มต่ำ “ฮ่องเต้ยังตรัสเป็นนัยๆ ว่า เทพวารีของแม่น้ำอวี้เจียงได้ป้ายสงบสุขปลอดภัยแผ่นหนึ่งไปแล้วก็ยังไม่รู้จักพอ ยังทำตัวหน้าไม่อาย วิ่งโร่ไปที่ภูเขาพีอวิ๋นของถ้ำสวรรค์หลีจู ดูเหมือนว่าจะอาศัยความสัมพันธ์ลับกับใครบางคน ขอให้ช่วยพูดดีๆ ต่อหน้าองค์เทพขุนเขาเหนือเว่ยป้อ จึงมีความเป็นไปได้มากว่าราชสำนักต้าหลีจะลงมือกับแม่น้ำป๋ายกู่ของพวกเรา พรรคหลิงอวิ้นที่ถูกปิดภูเขาก็คือบทเรียนให้เห็น ฮ่องเต้เองก็จนใจกับเรื่องนี้เช่นกัน ได้แต่ปล่อยให้พวกคนเถื่อนต้าหลีก่อกรรมทำเข็ญไปทั่ว”

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างระอาใจ “ความหน้าหนาไร้ยางอายของเจ้านั่นเป็นที่เลื่องลือจริงๆ”

ชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่คนหนึ่งยกสองแขนกอดอก เขายืนห่างมาไกลเล็กน้อย สายตาทอดมองลำคลองเถี่ยเชวี่ยน แม้ว่าก่อนปีใหม่เขาจะเลื่อนจากขอบเขตห้าขั้นสูงสุดกลายเป็นผู้ฝึกยุทธขอบเขตหกได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในแคว้นทำให้ชายฉกรรจ์เลือดร้อนที่เดิมทีวางแผนไว้ว่าหลังจากเลื่อนสู่ขอบเขตหกแล้วจะไปเข้าร่วมกองทัพเริ่มรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

กีบเท้าม้าของคนเถื่อนต้าหลีเหยียบย่ำลงบนผืนแผ่นดินของแคว้นหวงถิงอย่างกำเริบเสิบสาน ก็ไม่เห็นจะแจ้งข่าวหรือทักทายฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของพวกเขาให้รับรู้มาก่อน

และเรื่องที่ยิ่งทำให้ชายฉกรรจ์รับไม่ได้ก็คือตลอดทั้งราชสำนัก นับตั้งแต่ขุนนางบุ๋นบู๊ไปจนถึงชาวบ้านร้านตลาด จนมาถึงแม่น้ำทะเลสาบและบนภูเขา แทบจะไม่มีใครที่รู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้น แต่ละคนพากันประจบสอพลอเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง คิดทำทุกวิถีทางเพราะอยากพึ่งพาขุนนางต้าหลีที่มาปักหลักอยู่ในแคว้นหวงถิงเหล่านั้น ขุนนางขั้นเจ็ดของสกุลซ่งต้าหลีมีบารมียิ่งกว่าขุนนางใหญ่ขั้นสองของแคว้นหวงถิงเสียอีก! คำพูดคำจาของพวกเขาก็ใช้ได้ผลมากยิ่งกว่า!

และเรื่องที่ทำให้ชายฉกรรจ์ล้มเลิกความคิดที่จะไปเข้าร่วมกองทัพในท้ายที่สุดก็คือข่าวหนึ่งที่ส่งมาจากเมืองหลวงแคว้นหวงถิง

ปีนั้นตนกับสหายไล่จับปีศาจจิ้งจอกตนนั้น แต่กลับถูกฝ่ายหลังวางกับดักเล่นงานอยู่ในสันเขาตะขาบ เพียงแต่ว่าภายหลังปีศาจใหญ่หมียักษ์ที่ควรจะเผยร่างจริงมาร่วมต่อสู้กับมัน ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่เพียงแต่ไม่ปรากฏตัว กลับกลายเป็นว่าเห็นปีศาจจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญการฝึกวิชาสองผสานซึ่งเป็นคู่รักของตนเผชิญความตายโดยไม่คิดช่วยเหลือ นั่นถึงทำให้พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกันจับตัวปีศาจจิ้งจอกที่เรียกตัวเองว่าฮูหยินชิงหยามาได้ ถือเป็นการสร้างคุณความชอบครั้งใหญ่ให้แก่ราชสำนักหวงถิง

ปีศาจจิ้งจอกตัวนั้นถูกเวทลับพันธนาการจึงสูญเสียวิชาอภินิหารไปเกินครึ่ง ถูกจับขังอยู่ในคุกใหญ่ที่ทางราชสำนักเอาไว้ใช้สยบผู้ฝึกตนอิสระและภูตผีปีศาจโดยเฉพาะ

ตอนนั้นชายฉกรรจ์กับเหล่าสหายร่วมกันดื่มเหล้าเฉลิมฉลองอยู่ที่จวนเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่

แต่เพียงไม่นานก็มีข่าวลือเล็กๆ แพร่ไปทั่วเมืองหลวงว่า ปีศาจจิ้งจอกที่เดิมทีควรถูกถลกหนังดึงเส้นเอ็นเพื่อตักเตือนไม่ให้ใครเอาเป็นเยี่ยงย่างถูกฮ่องเต้รับตัวไปเลี้ยงดูอย่างสุขสบายอยู่ในวังหลัง

ในใจชายฉกรรจ์เจ็บแค้นอย่างถึงที่สุด

ครั้งนี้เขาเดินทางมาเยือนจวนเทพวารีพร้อมกับสหายที่เป็นผู้ฝึกตนอีกสองคน เจ้าแม่เทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ที่ยืนอยู่บนหัวเรือผู้นั้นก็ได้บอกความจริงให้พวกเขารู้อย่างชัดเจน

ข่าวลือไม่ใช่เรื่องโกหก

หายนะมาเยือนแคว้น แต่ฮ่องเต้กลับมีชีวิตสุขกายสบายใจยิ่งนัก?

ตอนที่เจ้าแม่เทพวารีเข้าวังไปพบฮ่องเต้ ปีศาจจิ้งจอกตนนั้นก็ยืนอยู่ข้างกายฮ่องเต้จริงๆ เพียงแต่ว่านางสงบเสงี่ยมสำรวม ยังดีที่บนร่างของนางยังมีพันธนาการที่ผู้ฝึกตนซึ่งเป็นผู้ถวายงานร่ายไว้ ฮ่องเต้สกุลหงยังไม่ได้โง่จนถึงขั้นปลดปล่อยมันอย่างเต็มที่

ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นทำให้เจ้าแม่เทพวารีที่เคยมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ผู้เป็นบรรพบุรุษของสกุลหงในช่วงเวลาสั้นๆ จำต้องมุ่นคิ้วน้อยๆ ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันที่อยู่ในความทรงจำของนาง ไม่ได้มีชื่อเสียงด้านความบ้าตัณหา

เพียงแต่ว่าวันและเวลาล่วงเลยผ่าน ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นเจ้าเหนือหัวของแคว้น นางจึงไม่อาจพูดอะไรได้มาก

อีกอย่างในฐานะองค์เทพของแม่น้ำสายหนึ่ง ท่ามกลางกาลเวลาอันยาวนาน ถูกตั้งบูชาอยู่บนแท่นสูง มองผ่านควันธูปตลบอบอวลหลายร้อยปี นางมองเห็นความหลากหลายของผู้คนมาจนถ้วนทั่วแล้ว สำหรับเรื่องเหลวไหลในโลกมนุษย์เหล่านี้ก็ยิ่งเห็นมาจนชินตานานแล้ว

คิดดูแล้วคงเป็นเพราะฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมีความกดดันในใจมากเกินไป เพราะต่อให้สกุลซ่งต้าหลีจะยอมรับตำแหน่งแคว้นใต้อาณัติของแคว้นหวงถิง แต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าวันใดวันหนึ่งจะมีเชื้อพระวงศ์สกุลซ่งอายุน้อยคนใดโผล่มาบอกให้เขาไสหัวลงไปจากบัลลังก์มังกรหรือไม่?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ควรจะคลายความกลัดกลุ้มอย่างไร? คาดว่าก็คงมีแต่การหาความสุขบนเตียงอย่างเดียวเท่านั้น

อันที่จริงเจ้าแม่เทพวารีก็รู้ถึงอารมณ์อัดอั้นของซุนเติงเซียนผู้ฝึกยุทธคนนั้นดี

เพียงแต่คำพูดเหล่านี้ นางเอ่ยออกไปไม่ได้

เพราะหากพูดออกไป ความสัมพันธ์ระหว่างวิญญูชน ความสัมพันธ์ควันธูปที่สะสมกันมาก่อนหน้านี้จะสลายหายไป

แนวโน้มของสถานการณ์ใหญ่เป็นเช่นนี้ หากฮ่องเต้สกุลหงแคว้นหวงถิงไม่เลือกสวามิภักดิ์ต่อคนเถื่อนต้าหลี แล้วจะให้ระดมพลใช้กำลัง เอาไข่ไปตีกระทบหิน ทำให้สกุลซ่งต้าหลีเดือดดาล เคลื่อนทัพม้าเหล็กริมชายแดนมาบดขยี้แคว้นจนพังราบเพียงเพื่ออยากรักษาหน้าตาเอาไว้น่ะหรือ? ถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะกลายเป็นนักโทษชั้นต่ำ ยังต้องมีชาวบ้านแคว้นหวงถิงอีกมากน้อยเท่าไหร่ที่ต้องประสบภัยเพราะไฟสงคราม? กี่แสนคน? หรือกี่ล้านคน? ฟ้าคว่ำดินตลบ ภูเขาและแม่น้ำเปลี่ยนสี มองไปทางใดเห็นแต่ความพินาศวอดวาย ย่อมไม่มีใครในแคว้นหวงถิงที่จะอยู่อย่างสุขสบายเพียงลำพังได้

รากฐานในการหยัดยืนของชาวบ้านที่บริสุทธิ์เหล่านั้น ไหนเลยจะซับซ้อนพิถีพิถัน ก็แค่หวังว่าจะไม่ต้องเป็นทุกข์เรื่องการกินอยู่ตลอดทั้งปี หน้าหนาวมีเสื้อผ้าหนาๆ ให้ใส่ ยามหิวก็มีอาหารให้กิน มีชีวิตที่สงบสุขปลอดภัยก็ถือว่าหาได้ยากยิ่งแล้ว

ครั้งนี้นางยืนกรานจะมาเยือนจวนจื่อหยาง แถมยังลากพวกเขาสามคนมาด้วย มีหรือที่เจ้าแม่เทพวารีจะไม่รู้ถึงความไม่สบอารมณ์ในใจของซุนเติงเซียน?

แต่นางไม่มาไม่ได้

นางถึงขั้นจำเป็นต้องให้คนทั้งสามช่วยปกป้องคุ้มครอง หลีกเลี่ยงไม่ให้บรรพจารย์ของจวนจื่อหยางที่นิสัยยากคาดเดาคนนั้นจับนางขังไว้ที่นั่น มีคนทั้งสามเพิ่มเข้ามา อันที่จริงก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ แต่ถึงอย่างไรก็พอจะทำให้จวนจื่อหยางเกิดความกริ่งเกรงขึ้นได้บ้างสักส่วนสองส่วน

ฮูหยินท่านนี้ได้แต่หวังว่าการเดินทางครั้งนี้จะราบรื่นสมหวัง หลังจบเรื่องจวนเทพวารีของตนจะต้องตอบแทนซุนเติงเซียนทั้งสามคนอย่างดีแน่นอน

ยิ่งขับเคลื่อนเข้ามาในลำคลองเถี่ยเชวี่ยน บรรยากาศก็ยิ่งเงียบงันเคร่งเครียด ยามที่เคลื่อนผ่านศาลเทพลำคลองจีเซียง ผู้เฒ่าเทพลำคลองปรากฏตัวอยู่ริมลำคลอง ในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชา เขาหันไปคารวะเจ้าแม่เทพวารีก่อน เพียงแต่ว่าคำพูดที่เขาเอ่ยหลังจากยืดตัวขึ้นตรงกลับไม่ค่อยน่าฟังเท่าใดนัก เขายิ้มตาหยีถามว่า “ฮูหยินเทพแม่น้ำนับเป็นแขกที่หาได้ยาก ไม่ทราบว่าคราวนี้เดินทางมาตรวจตราลำคลองเถี่ยเชวี่ยนของข้าน้อย มีอะไรจะแนะนำหรือไม่? หากฮูหยินยังไม่เต็มใจจะปล่อยผู้บัญชาการทางน้ำของลำคลองเถี่ยเชวี่ยนของพวกเราไป ข้าน้อยก็คงไม่กล้าพูดอะไร เพียงแต่ตอนนี้ผู้บัญชาการท่านนี้ได้กลายเป็นผู้ฝึกตนที่ได้แขวนชื่อไว้ในจวนเซียนจื่อหยางแล้ว หรือครั้งนี้ที่ฮูหยินเดินทางทวนกระแสน้ำขึ้นมาก็เพราะคิดจะฟื้นฝอยเรื่องในอดีตกับจวนเซียนจื่อหยางของเรา?”

เรือข้ามแม่น้ำเคลื่อนไปข้างหน้าต่อ เจ้าแม่เทพวารีไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว

เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนไม่เห็นเป็นสำคัญ หันหน้าไปมองเรือที่ยังเคลื่อนไปข้างหน้า ไม่ลืมโบกมือกว้างพูดตะโกนเสียงดังเหมือนราดน้ำมันลงบนกองเพลิง “จะบอกข่าวดีที่ใหญ่เทียมฟ้าข่าวหนึ่งให้แก่ฮูหยิน ตอนนี้บรรพบุรุษต้งหลิงหยวนจวินของจวนเซียนจื่อหยางเราก็อยู่ที่จวนด้วย ในฐานะที่ฮูหยินคือเทพแม่น้ำใหญ่ คิดดูแล้วจวนเซียนจื่อหยางคงต้องเปิดประตูใหญ่ต้อนรับการมาเยือนของฮูหยินอย่างแน่นอน หลังจากนั้นท่านก็จะโชคดีได้พบกับหยวนจวินตัวเป็นๆ ฮูหยินเดินช้าๆ นะ วันหน้าย้อนกลับไปที่แม่น้ำป๋ายกู่แล้ว หากมีเวลาว่างก็มานั่งเล่นที่ศาลจีเซียงของข้าน้อยบ้างนะ”

รอจนเรือจากไปไกลแล้ว

เทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนผู้นี้ก็ถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างแรง ก่อนผรุสวาทเสียงดัง “จะแสร้งทำตัวสูงส่งไปไย ก็แค่ก่อกำเนิดต่างถิ่นไม่รู้ที่มา แค่ถ้วยที่โยนลงน้ำแล้วจำแลงร่างกลายเป็นนกขาว (ป๋ายกู่) อาศัยว่าเคยนอนกับฮ่องเต้แคว้นหวงถิง ใช้ความสามารถบนเตียงจนโชคดีกลายเป็นเทพแม่น้ำ คู่ควรจะมาทำการค้ากับบรรพบุรุษหยวนจวินของพวกเราหรือไง? หลายร้อยปีที่ผ่านมานี้ไม่เคยมอบเงินเกล็ดหิมะบรรณาการจวนเซียนจื่อหยางของพวกเราแม้แต่ครึ่งเหรียญ ทีตอนนี้วัวหายแล้วเพิ่งจะคิดล้อมคอก? ฮ่าๆ น่าเสียดายที่ตอนนี้จวนเซียนจื่อหยางของพวกเรามีบรรพบุรุษหยวนจวินเป็นคนตัดสินใจเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นหากสตรีหน้าเหม็นอย่างเจ้ายอมเสียเนื้อเสียตัว หน้าด้านปีนขึ้นเตียงของเจ้าประมุขจวน ก็ไม่แน่ว่าเจ้าอาจจะทำสำเร็จได้จริงๆ …สะใจนัก สาแก่ใจข้าจริงๆ …”

เทพลำคลองหมุนตัวเดินอาดๆ กลับศาลจีเซียง

เขาพลันแอบกลืนน้ำลาย หัวเราะอย่างชั่วร้าย ไม่รู้ว่าหากได้ลูบเนื้อหนังร่างทองหลังจากที่สตรีผู้นั้นทอดชุดชาววังออกแล้ว จะให้ความรู้สึกและรสชาติเช่นไรกันนะ?

หากแม่น้ำป๋ายกู่เจอหายนะ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะยังมีโอกาสได้ลิ้มรสดูสักครั้ง?

……

จวนจื่อหยาง โถงเจี้ยนชื่อ

อู๋อี้รับฟังจนถึงขีดจำกัดความอดทนของหูตัวเองแล้ว และกำลังจะบอกให้กลุ่มคนที่ยังพูดจ้อขอความดีความชอบจากนางไม่หยุดถอยออกไป

แต่จู่ๆ กลับมีพ่อบ้านฝ่ายนอกคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนอบน้อมอยู่ด้านหลังประตูใหญ่ของโถงเจี้ยนชื่อ “ท่านบรรพจารย์ เทพแม่น้ำของแม่น้ำป๋ายกู่นำของขวัญมาขอเข้าพบ หวังว่าท่านบรรพจารย์จะเห็นแก่หน้านางสักครั้ง”

มุมปากของนางกระตุกเป็นวงโค้ง กึ่งยิ้มกึ่งบึ้งตึง มองไปทางทุกคนแล้วถามว่า “เท้าหน้าข้าเพิ่งมาถึง เท้าหลังของสตรีจากแม่น้ำป๋ายกู่ก็ตามมาติดๆ เป็นเจ้าคนของศาลจีเซียงที่เอาข่าวไปบอกงั้นรึ? เขาอยากตายใช่ไหม?”

ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างก็รู้ดีว่านี่คือสัญญาณบอกว่าท่านบรรพจารย์โมโหแล้ว

ทันใดนั้นเหล่าเทพเซียนผู้เฒ่าที่กุมอำนาจใหญ่ มีตำแหน่งสูงในจวนจื่อหยางต่างก็กระวนกระวายไม่เป็นสุข

ทุกครั้งที่บรรพจารย์เดือดดาลก็หนีไม่พ้นภูเขาสั่นแผ่นดินสะเทือน หากไม่เป็นพวกคนนอกที่ตาไร้แววเจอหายนะดับชีพ ก็ต้องเป็นคนกันเองที่ทำงานไม่เรียบร้อยโดนถลกหนังหนึ่งชั้น

ผู้ฝึกตนผู้เฒ่าคนหนึ่งของจวนจื่อหยางที่มีความสัมพันธ์ไม่เลวกับเทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนรีบแข็งใจลุกขึ้นยืน ช่วยพูดให้กับเทพลำคลองที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย “เรียนท่านบรรพจารย์ เทพลำคลองศาลจีเซียงไม่กล้าทำอย่างนั้นแน่นอน เจ้าคนผู้นั้นมีตบะต่ำต้อย ไม่ว่าเรื่องใดก็ไม่ได้เรื่อง มีเพียงความจงรักภักดีต่อจวนจื่อหยางเท่านั้นที่สามารถพูดได้ว่าไม่เลอะเลือนเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นข้าจึงกล้าเดาว่าการที่บรรพจารย์ขับเคลื่อนเรือเซียนเดินทางไกลกลับมาครั้งนี้ คงถูกพวกเจ้าแม่เทพวารีเงยหน้าเบิกตาสุนัขมองเห็นท่วงท่าอันสง่างามของท่านบรรพจารย์เข้า ก็เลยรีบวิ่งตุปัดตุเป๋มาส่ายหางขอความเมตตาจากท่านบรรพจารย์”

นางใช้นิ้วข้างหนึ่งเคาะที่วางแขนเก้าอี้ “พูดเช่นนี้…ก็พอจะมีเหตุผล”

ทุกคนพลันรู้สึกโล่งอก

ต่อให้เป็นผู้เฒ่าจวนจื่อหยางที่ไม่ค่อยถูกกับผู้ฝึกตนเฒ่าคนนี้ก็ยังอดชื่นชมอีกฝ่ายในใจไม่ได้

ไม่ใช่ว่าผู้ฝึกตนเฒ่าเป็นคนดีมีคุณธรรม ยินดีพูดจาเพื่อความเป็นธรรมแก่คนนอกจวนจื่อหยาง แต่เป็นเพราะเขาคือคนที่ดูแลเรื่องเงินของฝ่ายนอกจวนจื่อหยาง ทุกปีจึงมีรายรับเพิ่มเติมจากเทพลำคลองเถี่ยเชวี่ยนที่รู้ความว่าง่ายผู้นั้นไม่น้อย

เรื่องแบบนี้จะว่าเล็กก็เล็ก จะว่าใหญ่ก็ใหญ่

โดยทั่วไปแล้วต่อให้ต้งหลิงเจินจวินบรรพจารย์ที่ตั้งใจฝึกตนท่านนี้รู้เรื่องสกปรกหยุมหยิมประเภทนี้ ก็ไม่แน่เสมอไปว่านางจะขยับเปลือกตาหรืออ้าปากพูดจารุนแรงสักครึ่งคำ

ไม่แน่ว่าคนที่เอาความลับมาบอก กับเจ้าคนน่าสงสารที่ถูกเปิดโปงอาจจะถูกนางขับไล่ไปด้วยความรังเกียจ ลงโทษโบยคนละห้าสิบไม้แล้วโยนออกไปนอกประตูใหญ่จวนจื่อหยางพร้อมกัน เหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก เพราะมันทำให้นางอารมณ์ไม่ดี

แม้บรรพจารย์จะไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับเรื่องทางโลกของจวนจื่อหยาง แต่ทุกครั้งที่มีคนทำให้นางโมโหก็จะต้องขุดดินลึกสามฉื่อ ลากหัวไชเท้าให้พ้นออกมาจากดิน ถึงเวลานั้นทั้งหัวไชเท้าและดินต่างก็ต้องเจอหายนะ ไม่อาจฟื้นคืนกลับมาได้อีก เรียกได้ว่าเป็นคนที่ไม่นับทั้งญาติและมิตรอย่างแท้จริง

ในประวัติศาสตร์มีผู้ถวายงานขอบเขตประตูมังกรที่สร้างคุณความชอบอยู่หลายคนที่หากจะบอกว่าสุขุมรอบคอบ ยอมตายเพื่อจวนจื่อหยางก็ไม่มากเกินไปแม้แต่นิดเดียว ไม่ขาดทั้งคุณความชอบและคุณความเหนื่อยยาก แล้วก็มีลูกศิษย์ผู้สืบทอดของบรรพจารย์อีกหลายคนที่ต่างก็มีคุณสมบัติในการเป็นเซียนดินโอสถทอง ทว่าหลังจากเกิดเรื่องก็ยังต้องถูกบรรพจารย์จับตัวไปด้วยตัวเอง จากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวส่งมาอีก

อู๋อี้ยังคงไม่ได้แสดงความเห็นของตน นางถามอย่างไม่ใส่ใจว่า “พวกเจ้าคิดว่าข้าควรจะพบนางดีหรือไม่?”

ทุกคนมีความเห็นไม่ตรงกัน บ้างบอกว่าเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ผู้นี้ใจกล้าเทียมฟ้า อาศัยความสัมพันธ์น้อยนิดที่มีต่อสกุลถังจึงไม่เคยมอบบรรณาการเรียกตัวเองว่าขุนนางต่อจวนจื่อหยางของพวกเรา ในเมื่อนางกล้ามาจวนจื่อหยาง ไม่สู้ลองหาข้ออ้างบางอย่างจับตัวนางขังไว้ในคุกน้ำใต้ดินของจวน หลังจากนั้นค่อยเลือกหุ่นเชิดที่เชื่อฟังคนหนึ่งมาทำหน้าที่เป็นเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ ฝ่ายเรามีแต่ได้กับได้ แต่ก็มีคนที่ไม่เห็นด้วย บอกว่าถึงอย่างไรฮูหยินเซียวหลวนท่านนี้ก็เป็นองค์เทพแห่งสายน้ำที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างถูกต้องของแคว้นหวงถิงที่มีน้อยจนนับนิ้วได้ ตอนนี้แคว้นหวงถิงมีคลื่นใต้น้ำ แม้ว่าจวนจื่อหยางของพวกเราจะถือว่าได้ขึ้นฝั่งมาแล้ว แต่ทางที่ดีที่สุดช่วงนี้ก็ควรทำอะไรอย่างรอบคอบสุขุม จวนจื่อหยางที่ยิ่งใหญ่จำต้องใจแคบกับเทพวารีที่เป็นเพื่อนบ้านด้วยหรือ หากเรื่องนี้แพร่ออกไปก็มีแต่จะกลายเป็นเรื่องตลกของผู้คน

อู๋อี้หงุดหงิดยิ่งนัก นางตบที่วางแขนเก้าอี้ พูดกับผู้ฝึกตนโอสถทองที่เป็นเจ้าประมุขคนปัจจุบันว่า “ฮูหยินเซียวหลวนผู้นี้ไม่ได้หน้าใหญ่ขนาดที่จะทำให้ข้าออกไปต้อนรับนางด้วยตัวเองได้ หวงฉู่ เจ้าออกไปพบนาง ดูสิว่านางคิดจะทำอะไรกันแน่ หากพูดจาไม่เข้าหู หรือมีเรื่องจะขอร้องให้ช่วยแต่ให้ราคาต่ำเกินไปก็จับโยนไปไว้ในคุกน้ำ หากพูดจานอบน้อมมากพอ หรือไม่ก็ให้ราคาที่เป็นธรรม ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงแลกเปลี่ยนกับนางซะ แม้ว่ากิจการของจวนจื่อหยางจะใหญ่โต แต่ใครเล่าที่ไม่ชอบเงิน หากพูดคุยกันถูกคอ คืนนี้ก็สามารถเชิญให้นางเข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับคุณชายเฉินได้ จำไว้ว่าที่นั่งของนาง…อืม ให้อยู่ติดกับประตูใหญ่ที่สุดก็แล้วกัน”

หวงฉู่เจ้าประมุขจวนจื่อหยางกุมหมัดรับคำสั่ง

เส้นสายตาของอู๋อี้กวาดมองไปบนร่างของทุกคน พูดด้วยรอยยิ้มคลุมเครือว่า “ตอนที่ข้าไม่อยู่ พวกเจ้าทำอย่างไร ข้าจะไม่สนใจก็ได้ แต่ตอนนี้ข้าอยู่ในจวนจื่อหยาง หากพวกเจ้ากล้าทำอะไรโดยเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวเป็นที่ตั้ง นั่นก็เท่ากับว่าเห็นข้าเป็นคนโง่”

หวงฉู่เจ้าประมุขที่เดิมทีมีความคิดสกปรกอยู่เสี้ยวหนึ่ง เพราะฮูหยินเซียวหลวนเทพวารีมีชื่อเสียงด้านความงามเลื่องลือไกล เขาปรารถนาในความงามของนางมาเนิ่นนานแล้ว แล้วนับประสาอะไรกับที่วิชาสองผสานของเทพวารีท่านนี้สามารถบำรุงจิตวิญญาณของผู้ฝึกตนได้อย่างดีเยี่ยม หากกักขังนางไว้ในคุกน้ำ ค่อยๆ ลับความแหลมคมของนาง รอจนวันใดที่บรรพาจารย์ไปจากจวนจื่อหยาง เจ้าประมุขอย่างเขาจะยังไม่ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการอีกหรือ? เพียงแต่ว่าคำพูดประโยคนี้ของอู๋อี้ทำให้เขาหวาดผวาพรั่นพรึง ตกใจจนชาไปทั้งหนังศีรษะ รีบก้มหน้าประสานมือกล่าวว่า “หวงฉู่มีหรือจะกล้าทรยศต่อพระคุณที่บรรพจารย์ช่วยอบรมปลูกฝัง มีหรือจะกล้ารนหาที่ตายเช่นนี้?!”

อู๋อี้หน้ายิ้มใจไม่ยิ้ม ไม่เอ่ยอะไรอีก

หวงฉู่ค่อยๆ ถอยออกมาจากโถงเจี้ยนชื่อ พอเดินออกมาแล้ว เหงื่อก็แตกพลั่กท่วมร่าง

คนอื่นๆ ที่เหลือก็ทยอยกันออกไป แต่ละคนต่างก็รู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น

อู๋อี้พลันขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาคว้าประกายแสงเส้นหนึ่งที่แหวกอากาศตรงเข้ามาหา นั่นคือกระบี่บินส่งข่าวที่สามารถมองข้ามค่ายกลจวนจื่อหยางได้อย่างสิ้นเชิง

วิธีการที่น่าตะลึงเช่นนี้ ไม่ต้องคิดก็รู้ได้ว่าต้องเป็นฝีมือของท่านบิดาที่ไปเป็นรองเจ้าขุนเขาสำนักศึกษาอะไรนั่นแน่นอน

อ่านเนื้อหาในจดหมายเรียบร้อยแล้ว อู๋อี้ก็นวดคลึงหว่างคิ้วเพราะปวดหัวอย่างยิ่ง อีกทั้งยังรู้สึกเดือดดาลอย่างที่แทบจะระงับไม่อยู่

นางตบที่พักแขนของบัลลังก์มังกรที่ทำจากไม้จื่อถ่านจนแตกละเอียด

ตนเกรงใจมากพอแล้ว ยังจะให้ต้อนรับขับสู้อย่างกระตือรือร้นถึงขนาดไหนอีก?

หรือจะต้องยกเฉินผิงอันผู้นั้นขึ้นบูชาประดุจบรรพบุรุษของตัวเอง?

เพียงแต่พอคิดถึงสีหน้ามืดทะมึนของบิดา สุดท้ายอู๋อี้ที่สีหน้าเดี๋ยวมืดเดี๋ยวสว่างก็ถอนหายใจยาวเหยียด ช่างเถิด ก็แค่ต้องอดทนวันสองวันเท่านั้น

……

สีสนธยาเยื้องกรายมาเยือน ตลอดทั้งตำหนักจื่อชี่จุดไฟสว่างไสวราวกับเวลากลางวัน

คืนนี้จวนจื่อหยางจัดงานเลี้ยงใหญ่ สถานที่คือโถงเซวี่ยหมางในตำหนักจื่อชี่ที่เอาไว้ใช้ต้อนรับแขกสูงศักดิ์อันดับหนึ่ง

ฮูหยินเซียวหลวนเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่พาสาวใช้และพวกซุนเติงเซียนสามคนเดินตามผู้ฝึกตนหญิงอายุน้อยคนหนึ่งของจวนจื่อหยางมุ่งหน้าไปยังงานเลี้ยงที่โถงเซวี่ยหมาง

พูดคุยธุระกันเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมฮูหยินเซียวหลวนถึงได้รู้สึกว่าเจ้าประมุขหวงฉู่ค่อนข้างจะระมัดระวังตัว ไม่มีมาดฮึกเหิมสง่างามอย่างเวลาที่ไปเผยตัวตามจวนตระกูลเซียนแห่งต่างๆ ในอดีต

ที่พักของพวกเขาถูกหวงฉู่จัดไว้ในแถบที่ค่อนข้างห่างไกลของจวนจื่อหยาง ไม่มีทางจะได้มาพักอยู่ในตำหนักจื่อชี่ซึ่งเป็นเรือนส่วนตัวของอู๋อี้แห่งนี้ อีกทั้งยังมีแค่ผู้ฝึกตนหญิงขอบเขตสามซึ่งเป็นลูกศิษย์ฝ่ายนอกคนหนึ่งของจวนจื่อหยางคอยรับผิดชอบอาหารและที่พักของพวกเขา ทว่าต่อให้เป็นเช่นนี้ผู้ฝึกตนขอบเขตสามเล็กๆ ผู้นี้ก็ยังไม่ทำสีหน้าดีๆ ให้เจ้าแม่เทพวารีของแม่น้ำใหญ่ได้เห็น จวนจื่อหยางก็เป็นดั่งร้านใหญ่ไม่แยแสลูกค้า ความเย่อหยิ่งหัวสูงที่แผ่ออกมาจากส่วนลึกของกระดูกเช่นนั้น เห็นได้ชัดเจนเพียงมองแค่ปราดเดียว

นอกจากฮูหยินเซียวหลวนแล้ว ตอนนั้นสาวใช้และบุรุษทั้งสามต่างก็มีสีหน้าไม่น่ามองนัก มีเพียงฮูหยินเซียวหลวนที่มีสีหน้าสงบนิ่งอยู่ตลอดเวลา

เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ยิ่งเกินจะทนรับ ทำให้สาวใช้และพวกซุนเติงเซียนไม่อาจตีหน้านิ่งเฉยได้อีกต่อไป แต่ละคนต่างก็แค่นเสียงเย็นชาออกจากลำคอ

หลังจากผู้ฝึกตนขอบเขตสามคนนั้นเดินผ่านประตูใหญ่ของตำหนักจื่อชี่มาอย่างระมัดระวังแล้ว ทุกก้าวที่เดินรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ข่าวลือเกี่ยวกับตำหนักจื่อชี่ล้วนทำให้คนเกิดความเคารพยำเกรง ผลกลับกลายเป็นว่าเดินไปได้ครึ่งทาง นางก็บอกทางคร่าวๆ ให้กับแขกกลุ่มนั้นแล้วบอกว่าให้ฮูหยินเซียวหลวนไปที่โถงเซวี่ยหมางด้วยตัวเอง ถึงอย่างไรที่นั่งของนางก็หาได้ง่าย เพราะอยู่ติดกับประตูใหญ่

ฮูหยินเซียวหลวนเอ่ยปลอบใจทุกคนอยู่สองสามคำ แต่ก็ไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ จึงได้แต่ยิ้มเจื่อนเดินนำไปข้างหน้า

พอเดินอ้อมกำแพงบังตาก็ไปเจอเข้ากับกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งในระเบียงยาว

ซึ่งก็คือพวกเฉินผิงอันสี่คน ก่อนหน้านี้มีผู้ฝึกตนเฒ่าขอบเขตประตูมังกรคนหนึ่งไปเชิญเฉินผิงอันด้วยตัวเอง แต่เฉินผิงอันถามทางเรียบร้อยแล้วก็บอกว่าไม่รบกวนให้ท่านผู้อาวุโสช่วยนำทาง เดี๋ยวตนเดินทางไปเองก็พอ เดิมทีผู้ฝึกตนเฒ่าแห่งจวนจื่อหยางที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดในบรรดาผู้ฝึกตนห้าขอบเขตล่างทุกคนอยากจะยืนกราน แต่พอนึกถึงคำพูดของบรรพจารย์ในโถงเจี้ยนชื่อก่อนหน้านี้ รวมไปถึงสิ่งที่ตนขบคิดออกมาได้ก็รู้สึกว่าควรจะอิงตามความต้องการของคุณชายเฉินผู้นี้จะดีกว่า จึงเอ่ยลาและหมุนตัวไปทำธุระของตัวเองต่อ

ทั้งสองฝ่ายมาเจอกันตรงจุดตัดของระเบียงสองเส้นพอดี

เฉินผิงอันจึงเป็นฝ่ายหยุดเดิน เปิดทางให้ฮูหยินเซียวหลวนเดินนำไปก่อน

ฮูหยินเซียวหลวนผงกศีรษะพลางคลี่ยิ้มน้อยๆ ถือเป็นการขอบคุณในความมีมารยาทของคนแปลกหน้าผู้นี้

คนหนุ่มชุดขาวสะพายกระบี่ยาวคนหนึ่งที่อยู่ในตำหนักจื่อชี่?

ฮูหยินเซียวหลวนไม่ได้คิดอะไรมาก

ทว่าสาวใช้ของนางกลับเหลือบมองเฉินผิงอันซ้ำอีกรอบ โอ้โห ตรงเอวยังห้อยกาเหล้าสีชาดเล็กๆ ไว้ใบหนึ่งด้วยนะ

มองดูคล้ายเซียนซือทำเนียบวงศ์ตระกูลฝ่ายในของจวนจื่อหยาง แต่ทำไมถึงไม่มีท่าทางโอหังเหมือนพวกผู้ฝึกตนจวนจื่อหยางเลยเล่า?

ซุนเติงเซียนที่เดินอยู่ด้านหลังสุดกลัดกลุ้มเป็นทุกข์ยิ่งนัก จึงไม่ทันได้สนใจกลุ่มของเฉินผิงอัน

แล้วจู่ๆ เขาก็ได้ยินคนตะโกนขึ้นว่า “จอมยุทธใหญ่?!”

ซุนเติงเซียนไม่ได้สนใจ ยังคงเดินหน้าต่อไป

แต่คนผู้นั้นยังพูดต่อว่า “จอมยุทธใหญ่! พวกเราเคยพบกันมาก่อนที่หน้าวัดร้างเทือกเขาสันตะขาบ”

ซุนเติงเซียนอึ้งตะลึง หยุดฝีเท้า หันหน้ากลับไปมองก็เห็นคนหนุ่มชุดขาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสคนนั้น “เจ้าคือ?”

เฉินผิงอันเดินเร็วๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าซุนเติงเซียน ยิ้มกล่าวว่า “จอมยุทธใหญ่ยังจำได้หรือไม่ว่าตอนที่อยู่วัดร้าง ข้ามีเด็กสองคนอยู่ด้วย คนหนึ่งสวมชุดเขียว คนหนึ่งสวมชุดกระโปรงชมพู หลังจากพวกท่านกำจัดปีศาจปราบมารแล้ว จอมยุทธใหญ่ยังหวังดีเตือนข้าว่าให้ระวัง ไม่ใช่คนบนภูเขาทุกคนที่จะไม่ถือสาคนที่มีปีศาจเดินทางอยู่ข้างกาย”

ซุนเติงเซียนพลันกระจ่างแจ้ง เขาหัวเราะร่าเสียงดัง “อ้อ ที่แท้ก็คือเจ้านี่เอง!”

เฉินผิงอันเกาหัว รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “สองปีมานี้ข้าโตเร็ว แล้วก็เปลี่ยนการแต่งตัวใหม่ จอมยุทธใหญ่จำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ”

ซุนเติงเซียนตบลงบนไหล่ของเฉินผิงอันหนักๆ “เจ้าเด็กนี่ ไม่เลวๆ ! มีชื่อเสียงใหญ่แล้ว ถึงขนาดได้มาดื่มเหล้าในตำหนักจื่อชี่! อีกเดี๋ยวที่นั่งของพวกเราคงห่างกันไม่ไกลนัก ถึงเวลานั้นพวกเรามาดื่มร่วมกันดีๆ สักสองจอก”

เฉินผิงอันอารมณ์ดียิ่งนัก พยักหน้ารับบอกว่าตกลง

ปีนั้นตอนที่อยู่เทือกเขาสันตะขาบ ชายฉกรรจ์ท่านนี้ถือดาบเล่มเล็กสีเงิน ร่วมกับสหายไล่จับสตรีวัยกลางคนหน้าตางดงามที่จำแลงร่างมาจากปีศาจจิ้งจอก และยังเกือบจะทะเลาะกับลูกหลานขุนนางที่ออกมาหาประสบการณ์ในยุทธภพ สุดท้ายชายฉกรรจ์ก็กำราบปีศาจจิ้งจอกที่จิตใจอำมหิตตนนั้นได้ ดูเหมือนว่าปีศาจจิ้งจอกจะเรียกตัวเองว่าฮูหยินชิงหยา

สำหรับการพบเจอกันโดยบังเอิญครั้งนั้น เฉินผิงอันจดจำได้อย่างลึกซึ้ง

ถึงขั้นพูดได้ว่าเฉินผิงอันที่มีความเข้าใจอันพร่าเลือนต่อยุทธภพได้รู้ว่าอะไรคือจอมยุทธ ทำไมต้องกำจัดปีศาจปราบมาร ควรจะมองยุทธภพที่เต็มไปด้วยความอันตรายชั่วร้ายอย่างไร ก็ล้วนมีจุดกำเนิดมาจากการพบกันโดยบังเอิญและการยืนชมเหตุการณ์ในครั้งนั้น

ไม่นึกว่าจะได้มาพบกับชายฉกรรจ์ที่ลงมือได้อย่างรวดเร็วฉับไวคนนั้นได้ในจวนจื่อหยางแห่งนี้ เฉินผิงอันรู้สึกประหลาดใจระคนดีใจอย่างยิ่ง

เพียงแต่มีแค่เฉินผิงอันคนเดียวที่ดีใจ

เพราะเผยเฉียนกลับเบิกตากว้าง

มองฝ่ามือนั้นที่ตบลงบนไหล่เฉินผิงอันของผู้ฝึกยุทธขอบเขตหกที่ไม่รู้ว่าเป็นหอมต้นไหนของแคว้นหวงถิง

ภาพนี้ทำเอาจูเหลี่ยนที่ได้เห็นยิ้มบางๆ สือโหรวก็ยิ่งหนังตากระตุก ในใจนางคิดว่าหากชุยตงซานอยู่ที่นี่ คาดว่าผู้ฝึกยุทธบุ่มบ่ามที่ตาไร้แววผู้นี้ มีความเป็นไปได้ถึงแปดส่วนว่าต้องตายแน่แล้ว

ฮูหยินเซียวหลวนที่เดินนำอยู่ด้านหน้าซุนเติงเซียนก็ได้ยินความเคลื่อนไหวด้านหลัง พวกเขาพากันหยุดเดิน ซุนเติงเซียนหันหน้าไปมองพวกเขาแล้วคลี่ยิ้มกว้างแนะนำเฉินผิงอันให้รู้จัก “น้องชายผู้นี้ก็คือเด็กหนุ่มคนนั้นที่ข้าเคยเล่าให้พวกเจ้าฟัง อายุยังน้อยแต่ปณิธานหมัดกลับไม่ธรรมดา ความกล้าหาญก็ยิ่งมีมากกว่า ปีนั้นมีตบะวิถีวรยุทธแค่ขอบเขตสามสี่ก็กล้าพาปีศาจน้อยสองตัวออกมาท่องยุทธภพ แต่เมื่อเทียบกับพวกหมอนปักลายบุปผาที่เป็นลูกหลานขุนนางเหล่านั้นแล้ว จอมยุทธน้อยคนนี้มีประสบการณ์ในยุทธภพโชกโชนกว่ามากนัก…”

แม้ว่าบนใบหน้าของฮูหยินเซียวหลวนที่มีบุคลิกเรียบร้อยสุภาพ รูปโฉมงดงามโดดเด่นจะมีรอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นอีกครั้ง แต่สาวใช้ที่อยู่ข้างกายนางได้ใช้สายตาบอกเป็นนัยแก่ซุนเติงเซียนว่าเลิกอืดอาดได้แล้ว รีบไปร่วมงานเลี้ยงที่โถงเซวี่ยหมาง หลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหาแทรกซ้อน

ผู้เฒ่าคนหนึ่งเอ่ยเตือนเบาๆ ว่า “เสี่ยวซุน พวกเจ้าเดินพลางคุยกันไปได้”

ซุนเติงเซียนไม่ใคร่จะพอใจสักเท่าไหร่ ยังดีที่เฉินผิงอันยิ้มกล่าวว่า “รีบไปร่วมงานเลี้ยงสำคัญกว่า จอมยุทธใหญ่แซ่ซุนหรือ? ข้าแซ่เฉินนามผิงอัน จอมยุทธใหญ่ซุนเรียกข้าว่าเฉินผิงอันก็แล้วกัน”

เดิมทีซุนเติงเซียนก็เป็นจอมยุทธที่มีนิสัยโผงผางใจกว้างอยู่แล้ว จึงไม่เกรงใจ “ได้ งั้นก็เรียกเจ้าว่าเฉินผิงอัน”

ฮูหยินเซียวหลวนเร่งรุดเดินหน้าต่อไปอีกครั้ง

ซุนเติงเซียนที่อยู่ด้านหลังจึงเริ่มพูดคุยกับเฉินผิงอันอย่างกระตือรือร้น

เดินไปถึงสุดปลายระบียงก็มีเสียงตวาดดังขึ้นว่า “พวกเจ้ามัวทำอะไรกันอยู่? หรือต้องให้บรรพจารย์และเจ้าประมุขของพวกเรารอให้พวกเจ้าไปถึงก่อนถึงจะเริ่มงานเลี้ยงได้? ฮูหยินเซียวหลวน เจ้าช่างมีมาดใหญ่โตซะจริง!”

ผู้ที่ออกเสียงก็คือผู้ดูแลฝ่ายในคนหนึ่งของจวนจื่อหยางที่เดินเลี้ยวมาถึงสุดปลายระเบียงอย่างเร่งร้อน สีหน้าของเขาเย่อหยิ่งอย่างถึงที่สุด ไม่เห็นเทพวารีท่านหนึ่งอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

หลังจากผู้ดูแลคนนั้นตวาดสั่งสอนแล้วก็หมุนตัวเดินนำไปด้วยสีหน้าดำทะมึน “รีบตามมา ชักช้าอืดอาดซะจริง!”

ตอนที่ผู้ดูแลคนนั้นหมุนตัวเดินไป ฮูหยินเซียวหลวนพลันหรี่ตาลง พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ หนึ่งที ก่อนที่สีหน้าจะกลับคืนมาเป็นปกติ

ซุนตงเซียนสบถด่ามารดาอีกฝ่ายเบาๆ หนึ่งที

เฉินผิงอันไม่ได้พูดอะไร

ผู้ฝึกตนห้าขอบเขตกลางทั้งหมดของจวนจื่อหยางมารวมตัวกันที่โถงเซวี่ยหมางแล้ว

เมื่อฮูหยินเซียวหลวนเดินมาถึงนอกประตูใหญ่ของโถงก็ชะลอฝีเท้าลง เพราะนางรู้สึกเย็นสันหลังวาบ

ผู้ดูแลคนนั้นยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ถลึงตาใส่เจ้าแม่เทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่อย่างดุดัน กดเสียงต่ำพูดว่า “ยังไม่รีบเข้าไปนั่งอีก!”

ฮูหยินเซียวหลวนสีหน้าไร้อารมณ์ เดินข้ามธรณีประตูเข้ามา ด้านหลังคือสาวใช้และสหายในยุทธภพสองคนนั้น สำหรับเทพวารีแม่น้ำป๋ายกู่ ผู้ดูแลยังมีอารมณ์อยากจะเอ่ยเหน็บแนมสักคำสองคำ แต่กับพวกคนด้านหลังที่เทียบไม่ได้แม้แต่ผายลมนั้น เขามีเพียงเสียงหัวเราะหยันเย็นชาให้

เพียงแต่ว่าพอเขาเห็นซุนเติงเซียนที่มีท่าทางสนิทสนมกับคนผู้หนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้ดูแลคนนี้พลันแข็งค้าง หน้าผากมีเหงื่อผุดซึม

ซุนเติงเซียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก ได้แต่เดินก้าวยาวๆ ข้ามธรณีประตูไป

เฉินผิงอันที่เดินเข้าไปในโถงเซวี่ยหมางช้ากว่าหนึ่งก้าววางสีหน้าเป็นปกติ